Ένα μεσημέρι την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα στο St James's Park, ένα σχετικά μικρό για τα δεδομένα του Λονδίνου (μόλις 230 στρέμματα) αλλά πολύ όμορφο πάρκο στο κέντρο της πόλης. Όπως όλα τα πάρκα αυτή την εποχή, ήταν καταπράσινο και γεμάτο νάρκισσους. Οι νάρκισσοι είναι το λουλούδι του Πάσχα, αφού στις αρχές τις άνοιξης φυτρώνουν παντού, μέχρι και στις άκρες των εθνικών δρόμων. Είναι μια εικόνα εντελώς άγνωστη στην Ελλάδα, αλλά πολύ συνηθισμένη εδώ.
Οι νάρκισσοι που βλέπετε δεν είναι καλλιεργημένοι, δηλ. οι κηπουροί του πάρκου δεν τους φυτεύουν σε παρτέρια, όπως κάνουν με άλλα λουλούδια. Αντιθέτως, φυτρώνουν άγριοι, σε σημεία που παλαιότερα έχουν φυτευτεί οι βολβοί τους, χύμα μέσα στο γρασίδι. Αυτή είναι η πρώτη φωτογραφία που έβγαλα μπαίνοντας στο πάρκο, στην οποία βλέπετε και δύο ανθρώπους μέσα στα λουλούδια.
Στην αρχή αναρρωτήθηκα τι κάνουν εκεί και τους αναθεμάτισα κιόλας γιατί μου χαλούσαν τις φωτογραφίες. Σκέφτηκα ότι ίσως ήταν τουρίστες που βρήκαν την ευκαιρία να φωτογραφηθούν μέσα στα λουλούδια αλλά έμειναν ακούνητοι αρκετή ώρα. Μετά πρόσεξα ότι η κοπέλα ήταν ντυμένη λες και πήγαινε στην παραλία, οπότε η περίπτωση να είναι τουρίστες απορρίφθηκε (οι τουρίστες φορούσαν στάνταρ κασκώλ και παλτά εκείνη τη μέρα, γιατί παρότι είχε ήλιο έκανε κρύο). Τελικά προχώρησα πιο κοντά και κατάλαβα ότι τραβούσαν επαγγελματικές φωτογραφίες. Μάλιστα κάποια στιγμή ο φωτογράφος μου έκανε νόημα να μην τραβάω φωτοφραφίες κοντά τους, και του ανταπάντησα με χειρονομίες ότι ήμουν εξίσου εκνευρισμένη από τη δική τους παρουσία, όχι μόνο γιατί μου χάλαγαν τα πλάνα, αλλά και γιατί τσαλαπατούσαν τα λουλούδια. Και για να τους κάνω σπάσιμο τους τράβηξα και 1-2 φωτογραφίες κοντινές.
Τώρα που την καλοβλέπω την κοπέλα, κάτι μου θυμίζει. Λέτε να είναι το άβαταρ;;;
Τελικά μετά από κανένα μισάωρο (και αφού ο ήλιος άρχισε να κρύβεται πίσω από σύννεφα) μάζεψαν τα συμπράγκαλά τους και έφυγαν. Ευτυχώς γιατί όπου πήγαινα στο πάρκο τους έβρισκα μπροστά μου. Ούτε βαλτοί να ήταν!
Όπως βλέπετε, κάποιοι θαρραλέοι απολάμβαναν τον ήλιο ξαπλωμένοι στο γρασίδι. Αν αναρωτιέστε γιατί δεν κάθονται στις ξαπλώστρες, ο λόγος είναι ότι πρέπει να πληρώσεις και δεν συμφέρει. Δεν ξέρω πόσο κοστίζουν γιατί έχω καιρό να κάτσω, αλλά υπολογίζω 1-1,5 λίρα την ώρα.
Οι περισσότεροι νάρκισσοι είναι κίτρινοι, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που είναι άσπροι με πορτοκαλί κέντρο. Καμιά φορά βλέπεις και μικρούς νάρκισσους, αυτούς που στην Ελλάδα λέμε μανουσάκια, αλλά οι μεγάλοι είναι πολύ πιο συνηθισμένοι.
Φυσικά εκτός από τους νάρκισσους υπάρχουν κι άλλα λουλούδια, τα οποία όμως είναι φυτεμένα σε παρτέρια. Πολύ συνηθισμένες είναι οι βιολέτες σε διάφορα χρώματα, αλλά και οι τουλίπες, οι πανσέδες και τα μυρωδάτα ζουμπούλια.
Φυσικά δεν μπορούσα να μην σας δείξω και ένα σκιουράκι που ψάχνοντας ανάμεσα στα λουλούδια βρήκε ένα φουντουκάκι και στάθηκε να φάει.
Ελπίζω τις επόμενες μέρες να μπορέσω να ξαναπάω σε αυτό ή κάποιο άλλο πάρκο και να σας δείξω περισσότερες φωτογραφίες. Δυστυχώς οι νάρκισσοι δεν κρατάνε πολύ. Σε 2-3 εβδομάδες θα έχουν εξαφανιστεί όλοι και στη θέση τους θα έχει μείνει πράσινο γρασίδι.
Πριν ενάμιση χρόνο είχα κάνει δύοαναρτήσεις από την επίσκεψή μας σε μηλιτοποιείο της νοτιοδυτικής Αγγλίας (West Country), περιοχής που φημίζεται για την παραγωγή μηλίτη.
Ο μηλίτης (αγγλ. cider) είναι ένα είδος μπύρας από μήλα (και ενίοτε αχλάδια). Υπάρχουν διάφορα είδη - medium, dry, scrumpy κ.λπ. Το scrumpy είναι το πιο παραδοσιακό και δεν πίνεται με τίποτα. Τα άλλα είναι ΟΚ, αναλόγως πόσο σου αρέσει να καίγεται το στομάχι σου!
Το περασμένο σαββατοκύριακο βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος και βρήκα ευκαιρία να βγάλω φωτογραφίες το μηλιτοποιείο και το φαγητό που φάγαμε στο εστιατόριό του. Στην είσοδο μας περίμενε ο κλασικός μαυροπίνακας που έγραφε τις σπεσιαλιτέ της ημέρας: ψητό μοσχάρι, ψητό χοιρινό και nutroast για αυτούς που δεν τρώνε κρέας (αλλά δεν θέλουν να μείνουν παραπονεμένοι). Το φαγητό σερβίρεται αποκλειστικά μεταξύ 12-2:30. Αν πας στις 2:35 ατύχησες γιατί η κουζίνα κλείνει! Προσέξτε τους ανθισμένους νάρκισσους στην άκρη του τοίχου, οι οποίοι αυτή την εποχή είναι παντού όπως στην Ελλάδα οι παπαρούνες.
Όσοι θυμόσαστε το προηγούμενο ποστ, θα διαπιστώσετε ότι ο χώρος δεν έχει αλλάξει. Το μόνο που λείπει από τις τωρινές φωτογραφίες είναι τα μήλα, που αυτή την εποχή τα επεξεργάζονται για να παραχθεί ο μηλίτης. Δυστυχώς δεν μπορώ να σας μεταφέρω την γλυκιά μυρωδιά του μήλου που απλωνόταν σε όλη την αυλή του μηλιτοποιείου και η οποία ήταν απλά υπέροχη (και πολύ καλύτερη κατά τη γνώμη μου από τη γεύση του μηλίτη, αλλά αυτά είναι γούστα).
Στο εστιατόριο μας περίμενε ο γνωστός γουρονομάγειρας για να μας καλωσορίσει και να μας θυμίσει τις σπεσιαλιτέ της ημέρας (τις οποίες και τιμήσαμε).
Αυτή τη φορά έβγαλα περισσότερες φωτογραφίες μέσα στο εστιατόριο και πρόσεξα λεπτομέριες όπως τις τοιχογραφίες και τα μηλαράκια στις κουρτίνες.
Φυσικά φωτογράφισα και τα φαγητά μας, πρώτο και καλύτερο το δικό μου χοιρινό με ψητές πατάτες, ποικιλία λαχανικών, stuffing (μείγμα φρυγανιάς, κρεμμυδιού, σέλινου και μυρωδικών ψημένο μαζί με το χοιρινό) και crackling (ξεροψημένη γουρουνόπετσα - την οποία πάσαρα σε κάποιον άλλο, παρότι θεωρείται λιχουδιά). Δίπλα στο πιάτο μου βλέπετε το ποτήρι (half pint) με τον μηλίτη μου.
Το έτερον ήμισυ έφαγε ψητό μοσχάρι, το οποίο σερβίρεται χωρίς stuffing και crackling, αλλά με μια περιποιημένη Yorkshire pudding. Στην Αγγλία δεν τρώνε ψωμί με το φαγητό, αλλά συνήθως υπάρχει στο γεύμα κάτι που παίζει το ρόλο του ψωμιού, στην προκειμένη περίπτωση το stuffing και το Yorkshire pudding. Καλή μας όρεξη!
Μετά το φαγητό πήγαμε μια βόλτα από το μαγαζί του μηλιτοποιείου, όπου είδαμε έπιπλα κήπου φερ φορζέ σε παιδικό μέγεθος (δεν είναι τέλεια;)...
Το περασμένο σαββατοκύριακο είχαμε επισκέπτες από Ελλάδα (γι' αυτό χάθηκα από τα ιστολόγιά σας και από προσώπου γης γενικώς). Ένα από τα πράγματα που κάναμε ήταν να πάμε μαζί σούπερ μάρκετ. Τα σούπερ μάρκετ είναι αντιπροσωπευτικά της ζωής των ντόπιων και διαφέρουν πολύ από χώρα σε χώρα. Στην Ελλάδα, ας πούμε, ακόμα και το μικρότερο σούπερ μάρκετ θα πουλάει ποικιλία γιαουρτιών. Στην Αγγλία τα ράφια με τα γιαούρτια είναι λίγα και η ποικιλία μικρή, ειδικά σε γιαούρτια χωρίς φρούτα. Όσο για αυτά που ξέρετε στην Ελλάδα με τα 0%, 2%, 4% κ.λπ. λιπαρά, ξεχάστε τα. Εδώ έχουμε κατά βάση δύο επιλογές: 0% και Total Greek Yoghurt (δοξασμένο το όνομα της FAGE).
Μπορεί να υστερούμε λίγο στα γιαούρτια, αλλά στο τσάι δίνουμε ρέστα και μάλιστα πολλά. Για του λόγου το αληθές, δείτε τον *διάδρομο* με τα τσάγια στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου. Σημειώνω ότι είναι ένα μεσαίου μεγέθους σούπερ μάρκετ σαν τον Σκλαβενίτη της γειτονιάς. Μην φανταστείτε ότι είχαμε πάει σε κανένα hypermarket τύπου Carrefour.
Όπως βλέπετε ο μισός διάδρομος έχει τα κανονικά τσάγια και ο άλλος μισός τα αρωματικά. Από μάρκες θα δείτε Twinings (προφ. Τουάινινγκς), που υπάρχουν και στην Ελλάδα, αλλά και πολλές άλλες που δεν κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά, όπως Tetley, PG Tips, Typhoo, Yorkshire κ.λπ. Δεν θα δείτε πουθενά Lipton, το οποίο δεν πολυ-κυκλοφορεί εδώ, και θεωρείται κατώτερης ποιότητας.
Τα τσάγια τύπου Earl Grey κατατάσσονται στα αρωματικά και θα δείτε ότι υπάρχουν πολύ λίγα γιατί, αντίθετα με αυτό που πιστεύουν πολλοί ξένοι, το Earl Grey δεν χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στην Αλβιώνα. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί είναι πολύ ελαφρύ και οι ντόπιοι προτιμούν τα μαύρα τσάγια, όπως το Assam, που έχουν πιο πλούσια και έντονη γεύση (το Assam θεωρείται ότι έχει την ίδια γευστική βαρύτητα με τον καφέ). Τα τσάγια αυτά πίνονται με γάλα και ζάχαρη. Η ζάχαρη είναι προαιρετική, το γάλα όχι. Όταν πάρεις τσάι απέξω (στο χέρι δηλαδή), το τσάι δεν είναι ποτέ Earl Grey, αλλά κατά πάσα πιθανότητα μείγμα μαύρων τσαγιών όπως Assam, Κεϋλάνης και Κένυας, που πωλούνται με την ονομασία English Breakfast tea. Στο Λονδίνο σε ρωτάνε αν θες γάλα, αλλά σε άλλες περιοχές της Αγγλίας (που δεν έχουν τόσους ξένους) βάζουν γάλα χωρίς να ρωτήσουν. Το τσάι το πίνουν σε μεγάλες κούπες και μαζί συνηθίζεται να τρώνε μπισκότα (τα οποία δεν τα βουτάνε) ή teacakes.
To τσάι στην Αγγλία πίνεται όλες τις ώρες: το πρωί μετά το ξύπνημα, πριν φύγεις για τη δουλειά, μόλις φτάσεις στη δουλειά, στο πρωινό διάλειμμα, με το μεσημεριανό φαγητό, στο απογευματινό διάλειμμα, μόλις πας σπίτι από τη δουλειά, ενώ βλέπεις τηλεόραση, πριν το βραδυνό, μαζί με το βραδυνό, μετά το βραδυνό, και πριν πέσεις για ύπνο.
Τώρα που το σκέφτομαι, είναι ώρα να φτιάξω ένα τσαγάκι...
Μιας και είμαστε σε μουσικό κλίμα, δείτε το βιντεάκι που ακολουθεί και πείτε μου τι ακούτε.
Αν ακούτε ελληνικά, μην ανησυχείτε, δεν σας γελάνε τα αυτιά σας! Η Σουηδέζα τραγουδίστρια Sofia Berntson συμμετείχε με το τραγούδι Alla, με ελληνικό στίχο, στον διαγωνισμό που έκανε η σουηδική τηλεόραση για την επιλογή του τραγουδιού που θα στείλουν στην φετινή Γιουροβίζιον. Δεν κέρδισε, οπότε μην περιμένετε να την ακούσετε τον Μάιο, αλλά το εγχείρημα νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον.
Να σημειώσω εδώ ότι δεν κάνω την ανάρτηση αυτή για να πιάσουμε συζήτηση για την ανωτερότητα της ελληνικής γλώσσας και τη μεγαλοσύνη του έθνους. Ούτε είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η κάθε χώρα πρέπει να συμμετέχει στη Γιουροβίζιον με τραγούδι στη γλώσσα της - αντιθέτως προτιμώ τα τραγούδια στα αγγλικά και πιστεύω πως αν συνεχίζαμε να τραγουδάμε στα ελληνικά, σπάνια θα βλέπαμε 10αδα. Πάντως το συγκεκριμένο τραγουδάκι μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που το άκουσα και αναρωτιέμαι αν παίζεται στην Ελλάδα. Όποιος ξέρει, ας μας πει.
Το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει τη Σουηδία έχει τίτλο La Voix, στίχους αγγλικούς-γαλλικούς-τσιριχτούς και ερμηνεύτρια την Malena Ernman. Αν σας αρέσει η όπερα, αυτό το τραγούδι είναι για σας. Mπορείτε να το δείτε και να το ακούσετε εδώ.
Το περασμένο Σάββατο πήγαμε στη συναυλία του Μιχάλη Χατζηγιάννη, που ήταν η πρώτη της φετεινής ευρωπαϊκής του περιοδείας. Δεν τον είχα ξαναδεί στη σκηνή γιατί στην Ελλάδα πάντα ψάχναμε για εισιτήρια τελευταία στιγμή και φυσικά δεν βρίσκαμε. Γι' αυτό έδωσα ευχαρίστως τις 40 λίρες για να τον δω στο Λονδίνο - και αν τα χρήματα σας φαίνονται πολλά, να σας πω ότι κάποιοι δώσαν ακόμα περισσότερα για να καθίσουν πιο κοντά στη σκηνή. Εμείς είμασταν σχετικά μπροστά στο πρώτο διάζωμα. Τα φτηνότερα εισιτήρια είχαν 20 λίρες, αλλά έβλεπες τη σκηνή από το υπερπέραν.
Το θέατρο όπου έγινε η συναυλία λέγεται Apollo Hammersmith και είναι από τους πιο γνωστούς συναυλιακούς χώρους στο Λονδίνο. Λειτουργεί από το 1932 και δεν έχει την πιο φοβερή ακουστική, αλλά είναι πολύ ατμοσφαιρικό καθώς είναι σχεδιασμένο σε στυλ art deco - με το που μπαίνεις μέσα νομίζεις πως έχεις ταξιδέψει στο χρόνο! Μετά βλέπεις τα στραβοκολλημένα πόστερ που προειδοποιούν ότι απαγορεύεται η λήψη βίντεο και φωτογραφιών και αντιλαμβάνεσαι ότι όντως είσαι στον 21ο αιώνα...
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το θέατρο έχει χωρητικότητα 3.632 θεατών. Υπολογίζω να ήταν εκεί γύρω στα 3.500 άτομα, στην συντριπτική τους πλειοψηφία Κύπριοι, αλλά και αρκετοί Έλληνες και κάποιοι ξένοι. Τη στιγμή που άρχισε η συναυλία, υπήρχαν ακόμα άδειες θέσεις στο πάνω διάζωμα. Βέβαια καθώς οι θέσεις ήταν αριθμημένες, είναι πολύ πιθανό κάποιοι να ήρθαν καθυστερημένοι. Για να πω την αλήθεια, με το που ξεκίνησε η συναυλία, δεν ξανακοίταξα πίσω μου :-)
Η σκηνή ήταν ευρύχωρη αλλά λιτή, με μια σχετικά μικρή οθόνη προβολής στο πίσω μέρος και μικρά φώτα σαν αστράκια. Για τον χώρο ήταν ικανοποιητική. Έχω πάει σε άλλες συναυλίες στο ίδιο θέατρο και σε άλλα θέατρα του ίδιου μεγέθους που δεν έχουν καν οθόνη προβολής. Εννοείται ότι τη στιγμή που ανέβηκε ο Χατζηγιάννης στη σκηνή άρχισαν να αστράφτουν φλας από παντού. Όχι που κάναμε τόσο κόπο να τον δούμε και θα φεύγαμε μόνο με φωτογραφίες της εισόδου του θεάτρου! Η αλήθεια ήταν πως η επιτήρηση ήταν χαλαρή. Αρχικά σου έκαναν παρατήρηση μόνο όταν τραβούσες βίντεο για αρκετή ώρα. Από τη μέση της συναυλίας και μετά δεν μας ξαναενόχλησαν.
Ο Χατζηγιάννης ήταν φυσικά πολύ καλός, λίγο πιο βαρύς (στα κιλά και γενικώς) απ' ό,τι τον είχα δει στα βιντεάκια της Δανάης, αλλά ΟΚ, άλλο να παίζεις καλοκαίρι στο Θέατρο Βράχων ή στο γήπεδο του ΠΑΟΚ, και άλλο καταχείμωνο σε κλειστό θέατρο στο Λονδίνο. Το κοινό πάντως ήταν πολύ χλιαρό - καμία μα καμία σχέση με συναυλίες στην Ελλάδα. Μπορώ να σκεφτώ τρεις πιθανούς λόγους γι' αυτό:
1. Οι Κύπριοι είναι ξενέρωτοι 2. Οι περισσότεροι είχαν πάει στη συναυλία επειδή τραγουδούσε ο Χατζηγιάννης που είναι όνομα και όχι απαραίτητα επειδή είναι θαυμαστές του 3. Το κοινό δεν ήξερε τα καινούρια τραγούδια
Υποψιάζομαι ότι όλα έπαιξαν το ρόλο τους, αλλά περισσότερο το 2 και το 3. Ενώ στην Ελλάδα πάνε στις συναυλίες του Χατζηγιάννη νεαροί φανατικοί θαυμαστές, στο Λονδίνο έβλεπες άτομα κάθε ηλικίας, από μικρά παιδιά μέχρι 60ρηδες. Λίγο-πολύ οι ίδιοι που θα πήγαιναν και σε μια συναυλία του Νταλάρα. Φυσικά άλλη ατμόσφαιρα κάνουν οι μικρούλες με τα glow sticks που χτυπιούνται με τα χέρια ψηλά, και άλλη μια γιαγιά που πήγε στη συναυλία με τα εγγονάκια της. Μάλιστα επειδή δεν είχε χώρο όρθιων μπροστά όπως γίνεται στα γήπεδα, στα δύο μέτρα από τη σκηνή κάθονταν άτομα όλων των ηλικιών, και έτσι δεν υπήρχε ο ανάλογος παλμός που έχουν συνήθως οι ποπ συναυλίες.
Η συναυλία ξεκίνησε με το Η αγάπη πού μένει και το Εμείς οι δυο σαν ένα, δηλαδή με τα ίδια τραγούδια όπως στην Ελλάδα. Κατά τη γνώμη μου αυτό ήταν λάθος, γιατί εσείς μπορεί να βλέπετε την Πολυκατοικία και να ακούτε τα καινούρια τραγούδια του Χατζηγιάννη όπου βρεθείτε κι όπου σταθείτε, εμείς εδώ όμως ούτε Πολυκατοικία έχουμε, ούτε το BBC παίζει Χατζηγιάννη, οπότε τζίφος. Στο βιντεάκι που ακουλουθεί μπορείτε να δείτε την έναρξη της συναυλίας, όπου φαίνεται ξεκάθαρα ότι εκτός από τα πρώτα ουρλιαχτά με το που ανέβηκε στη σκηνή, το υπόλοιπο τραγούδι το είπε μόνος του.
Είπα σε μια φίλη μου που είναι παραγωγός ραδιοφώνου στην Ελλάδα ότι θα ήταν καλύτερα να έλεγε πιο παλιά τραγούδια και με έκραξε. Δεν μπορεί, λέει, να κάνει συναυλίες με παλιά τραγούδια. Ε, αν δεν μπορεί, τότε στο εξωτερικό (στο Λονδίνο τουλάχιστον που έχει κάποιες ιδιαιτερότητες) ας μην περιμένει συμμετοχή από το κοινό. Πραγματικά σε κάποια από τα καινούρια τραγούδια νόμιζες ότι το κοινό είχε έρθει να δει άλλον καλλιτέχνη, τόση ήταν η μουγκαμάρα. Ενώ σε τραγούδια πιο παλιά, όπως το Χέρια Ψηλά ή το Μόνο στα όνειρα, είχε πάρα πολλή συμμετοχή.
Εκείνο που ήταν προφανές ήταν ότι οι περισσότερες κοπελίτσες δεν είχαν έρθει (μόνο) για να χτυπηθούν σε απόσταση αναπνοής από τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη, αλλά (κυρίως) για να φωτογραφηθούν μαζί του. Πάω στοίχημα ότι έφυγαν πάρα πολλά MMS από το Hammersmith Apollo εκείνο το βράδυ! Αφού κάποια στιγμή ο ίδιος ο Χατζηγιάννης πήρε τη μηχανή μιας θαυμάστριας και έβγαζε φωτογραφία το κοινό.
Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησε να ξεσηκώσει τον κόσμο και ως ένα βαθμό τα κατάφερε. Κινήθηκε πάρα πολύ πάνω στη σκηνή, δέχτηκε ανθοδέσμες, αρκουδάκια, φόρεσε καπέλα που του έδωσαν οι μπροστινοί, αγκαλιάστηκε, φιλήθηκε, έπαιξε κιθάρα και πιάνο. Πάντως περισσότερη ανταπόκριση από το κοινό είχε όταν τραγούδησε παλιότερα και πιο λαϊκά κομμάτια.
Η συναυλία ξεκίνησε γύρω στις 8:15 και έκλεισε δύο ώρες αργότερα. Στο διάλειμμα η Μαρλέν Αγγελίδου (που έκανε φωνητικά) τραγούδησε 2-3 μοντέρνα τραγούδια, που μάλλον δεν ταίριαζαν στο κοινό, πάντως εμένα μου φάνηκε πολύ ευχάριστη.
Εκεί που μπερδευτήκαμε λίγο ήταν στο τέλος, γιατί περιμέναμε ότι μετά τις χαιρετούρες (Τάδε Ταδόπουλος στα πλήκτρα, Τάδε Ταδοπούλου στο βιολί κ.λπ.) θα ακούγαμε τουλάχιστον άλλο ένα τελευταίο τραγούδι, αλλά καμία τύχη! Δεν ξέρω αν είναι πάντα έτσι οι συναυλίες του Χατζηγιάννη ή απλά μας βαρέθηκε, πάντως από τη στιγμή που έφυγε από τη σκηνή δεν τον ξαναείδαμε. Εδώ που τα λέμε, κι εγώ αν ήμουν δεν θα ξαναεμφανιζόμουν, αφού εκτός από μια παρέα μικρούλες που φώναξαν "κι άλλο, κι άλλο" μερικές φορές, οι περισσότεροι σηκώθηκαν αμέσως να φύγουν. Ούτε στο σινεμά όταν πέφτουν οι τίτλοι δεν αναχωρεί το κοινό τόσο γρήγορα.
Δεν ξέρω αν ο Χατζηγιάννης απογοητεύτηκε από το κοινό του. Ελπίζω όχι τόσο που να μας ξεγράψει από μελλοντικές περιοδείες, γιατί φαντάζομαι ότι οικονομικά τουλάχιστον, μάλλον συμφέρει να γεμίζεις ένα γήπεδο με εισιτήρια των 20 ευρώ, παρά ένα θεατράκι με εισιτήρια των 30-40 λιρών. Πάντως η διάθεση του κόσμου έξω από το θέατρο ήταν πολύ θετική. Όλοι φαίνονταν ικανοποιημένοι, κι εγώ ακόμα περισσότερο που τον είχα επιτέλους δει live!
Χέρια ψηλά, λοιπόν, εν αναμονή της συναυλίας της Άννας Βίσση τον Μάιο :-)
...και η Καλομοίρα, και ο Σαρμπέλ, και ο Σάκης μπορώ να σας πω. Δείτε το τραγούδι που στέλνει η Ισπανία στη φετινή Eurovision και πείτε μου αν έχω δίκιο ή άδικο.
Σημ: Παρακαλώ να λείψουν τυχόν προσβλητικά σχόλια για το "πανηγυράκι". Δεν φταίω εγώ που δεν μου αρέσει η όπερα.
Πριν λίγο καιρό είχα αναρτήσει ένα κουίζ που έπρεπε να βρεις τις χώρες τις βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής σε έναν διαδικτυακό χάρτη. Τότε μερικοί είχατε ρωτήσει αν υπάρχουν άλλα τέτοια κουίζ. Κάποιο παρόμοιο δεν έχω υπόψην, αλλά σας προτείνω ένα παιχνίδι με τίτλο Traveller IQ Challenge που μπορείτε να βρείτε στην ταξιδιωτική ιστοσελίδα Tripadvisor και στο Facebook.
Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι απλοί: πρέπει να βρείτε πάνω σε χάρτη διάφορες πόλεις και μνημεία όσο πιο γρήγορα και με όσο μεγαλύτερη ακρίβεια μπορείτε. Αναλόγως με τις επιδόσεις σας, το παιχνίδι υπολογίζει το "ταξιδιωτικό IQ" σας (το οποίο βέβαια δεν έχει καμία σχέση με τον δείκτη νοημοσύνης, μην τρελαθούμε κιόλας). Σαν παιχνίδι έχει πολύ πλάκα, ειδικά όταν περνάς 1-2 στάδια και αρχίζεις να καταλαβαίνεις πόσα πράγματα αγνοείς!
Έπαιξα 3 φορές και το υψηλότερο σκορ που έβγαλα ήταν 141. Εσείς;
Σήμερα το μεσημέρι βρέθηκα σε ένα εμπορικό κέντρο προς αναζήτηση του μεσημεριανού μου. Περνώντας έξω από το Clintons (μαγαζί που πουλάει κάρτες και είδη δώρων) είδα την προθήκη με τις πράσινες κάρτες για τη γιορτή του Αγίου Πατρικίου, προστάτη των Ιρλανδών, και θυμήθηκα ότι πέρσυ τέτοια εποχή είχα τραβήξει φωτογραφίες τις πράσινες κάρτες. Σκέφτηκα λοιπόν να τραβήξω μία συγκριτική.
Η διαφορά είναι ότι πέρσυ το Πάσχα ήταν πιο νωρίς και οι πράσινες κάρτες των Ιρλανδών συνδιάζονταν με τις κίτρινες και πράσινες του αγγλικού Πάσχα. Φέτος η γιορτή του Αγίου Πατρικίου είναι πολύ κοντά στη γιορτή της μητέρας, που εδώ είναι κινητή γιορτή. Για τους Άγγλους είναι από τις πιο μεγάλες γιορτές του χρόνου, και γι' αυτό όπως βλέπετε στα μαγαζιά με ήδη δώρων αυτές τις μέρες κυριαρχεί πολύ το ροζ.
