Πασχαλινές ευχές

Στην Αγγλία είναι λίγο δύσκολο να καταλάβεις Πάσχα, γιατί δεν θεωρείται σημαντική γιορτή και από πολλούς περνάει στο άσχετο. Μια παράδοση (η μοναδική ίσως) που σχετίζεται με το Πάσχα είναι το κυνήγι των αυγών (τα οποία βάφονται όχι κόκκινα αλλά παρδαλά, γιατί συμβολίζουν τα χρώματα της άνοιξης). Πώς λέμε το κυνήγι του θησαυρού, αλλά με αυγά. Βασικά οι γονείς κρύβουν βαμμένα αυγά στο σπίτι και στον κήπο και τα παιδιά ψάχνουν να τα βρουν με καλαθάκια ανά χείρας. Όποιος βρει τα περισσότερα κερδίζει ένα σοκολατένιο αυγό ή λαγουδάκι. Κατά τ' άλλα δεν έχουν λαμπάδες, δεν έχουν νονούς που φέρνουν δώρα, δεν έχουν οβελία, δεν έχουν κουλουράκια, δεν τσουγγρίζουν αυγά, και οι ημέρες του Πάσχα είναι σαν μια οποιαδήποτε άλλη αργία. Για να μην σας πω ότι δεν είμαι και εντελώς σίγουρη ότι η Κυριακή του Πάσχα είναι κανονική αργία, γιατί έχω την εντύπωση ότι τα μαγαζιά δουλεύουν όπως κάθε άλλη Κυριακή του χρόνου.

Τα εδέσματα που σχετίζονται με το αγγλικό Πάσχα είναι τα σοκολατένια αυγά και λαγουδάκια, κάτι ψωμάκια σαν τσουρεκάκια (αλλά όχι ακριβώς) που λέγονται hot cross buns και ένα γλυκό με γλασαρισμένα φρούτα και αμυγδαλόπαστα που είναι θεϊκό (μμμμμ) και λέγεται simnel cake. To γλυκό αυτό έχει πάνω 11 μπαλάκια φτιαγμένα από αμυγδαλόπαστα, που συμβολίζουν τους 11 πραγματικούς μαθητές του Ιησού, παραλείποντας τον Ιούδα.

Αυτά τα λίγα για την διαπολιτιστική σας ενημέρωση ;-)

Αν τυχόν δεν μπορέσω να γράψω πάλι μέσα στη Μ. Εβδομάδα, σας στέλνω από τώρα ευχές για Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!

Frak me

Μόλις συνέλθω από ΤΟ ΣΟΚ, θα σας πω και για το φινάλε του Galactica.

Forget the cheerleader...

...Save Peter Petrelli!

Μόλις είδα τα τελευταία 3 επεισόδια του πρώτου κύκλου του Heroes. Κατ' αρχήν να διευκρινίσω ότι δεν είμαι από τους πιο αφοσιωμένους οπαδούς της σειράς. Την παρακολουθώ όποτε δεν έχω κάτι καλύτερο να δω, όπως Battlestar Galactica ή 24 ή Στο Παρά Πέντε (μην πέσετε να με φάτε οι φανατικοί, γούστα είναι αυτά και όπως λέει η σοφή λαϊκή ρήση, περί ορέξεως κολοκυθοπιτάκια).

Για σειρά που είναι τέταρτη ή πέμπτη στις προτιμήσεις μου, οφείλω να παραδεχτώ ότι τα τελευταία επεισόδια ήταν σαφώς γαμάτα. Ειδικά το 17 με τις αποκαλύψεις σχετικά με την Claire (ο "κακός" δεν ήταν κακός τελικά - γιούπιιιιιιιι γιατί κατά βάθος τον συμπαθούσα). Και το 18 ήταν καλό, αλλά πολύ μακάβριο βρε παιδί μου και δεν μπορώ τα αίματα!! Το φινάλε ήταν βεβαίως όλα τα λεφτά, τόσο σκηνοθετικά όσο και από πλευράς cliffhanger. Πετάχτηκε πάνω στο επίμαχο σημείο ένα TO BE CONTINUED... κι έμεινα να κοιτάζω την οθόνη. Αν ήμουν η Ζουμπουλία θα έκανα Ιιιιιιιιιιιιιιιιιι και θα λιποθυμούσα.

Πάντως αν πεθάνει ο Mohinder θα το αντέξω, αλλά αν σκοτώσουν τον μικρό Petrelli, σας το λέω, θα κόψω το Heroes και θα βλέπω επαναλήψεις Gilmore Girls. Ξεκάθαρα πράγματα.

Το Heroes επιστρέφει δριμύτερο στα τέλη Απριλίου. Στο μεταξύ έχουμε 24, Lost, και το τελευταίο επεισόδιο της τρίτης σεζόν του Battlestar Galactica, που αναμένεται ανατρεπτικό. Περιμένω να δω ποιος θα ανακοινώσει τα previouslies (γιατί αυτός που κάνει τα previouslies στο BSG είναι το κεντρικό πρόσωπο του επεισοδίου, nudge nudge wink wink). Στο προηγούμενο επεισόδιο είπε τα previouslies ο Tigh. Λέτε σ' αυτό να τα πει κανένας Anders να χάσουμε τη γη κάτω απ' τα πόδια μας?!! Δεν θα το αντέξω...

Free Ηugs κατά του AIDS

FREE HUGS A PARIS
Uploaded by Patapon

Το βιντεάκι αυτό παίζεται στη Γαλλική τηλεόραση, στα πλαίσια της προσπάθειας ενημέρωσης για το AIDS και καταπολέμησης των διακρίσεων απέναντι στους φορείς του υιού.

Δεν χρειάζεται να ξέρετε γαλλικά, γιατί οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους. Ένας νεαρός περιφέρεται στο Παρίσι κρατώντας μια πινακίδα που λέει FREE HUGS. Στην αρχή όλοι τον κοιτούν με στραβό μάτι, αλλά σιγά-σιγά κάποιοι ξεθαρρεύουν και τον πλησιάζουν.

Είναι ένα πολύ όμορφο, πολύ προσεγμένο βίντεο, που σε κάνει να χαμογελάς και μόνο στην ιδέα ότι θα μπορούσες να αγκαλιάσεις κάποιον άγνωστο έτσι, χωρίς λόγο και αιτία.

Στο τέλος λέει τα εξής:

To AIDS δεν μεταδίδεται έτσι.
Η αγάπη όμως ναι.
Μαζί, αγωνιζόμαστε κατά της προκατάληψης.

Μπορείτε να το δείτε σε καλύτερη ποιότητα και (οι γαλλομαθείς) να διαβάσετε για την εκστρατεία "Free Hugs κατά του AIDS" στην ιστοσελίδα του INPES, που είναι το ινστιτούτο για την πρόληψη και την ενημέρωση για θέματα υγείας.

Περισσότερες πληροφορίες για τα Free Hugs θα βρείτε εδώ.

Ανεκδοτάκι

Επειδή δέχτηκα παράπονα για το περιεχόμενο των φωτογραφιών που δημοσίευσα χθες (τρεις λιποθύμησαν από τη συγκίνηση και την πείνα, 5 παράτησαν τη δουλειά στη μέση κι έτρεξαν στο πλησιέστερο ζαχαροπλαστείο και 2 έκλεισαν εισιτήριο για Λονδίνο) αναγκάζομαι να κάνω ένα άλλο ποστ προκειμένου να μην εμφανίζονται οι αμαρτωλές φωτογραφίες με τα γλυκάκια και τα σαντουιτσάκια πρώτες-πρώτες με το που μπαίνει κάποιος το ιστολόγιο.

Σας παραθέτω λοιπόν ένα ανεκδοτάκι που μου στείλανε πριν λίγο, μιας που σήμερα είναι Παρασκευήηηηηηηηηη

Μετά από κούρεμα - γυναικεία εκδοχή:
Α: Α, έκοψες τα μαλλιά σου! Πω πω, είναι τόσο χαριτωμένα!
Β: Αλήθεια, νομίζεις ότι είναι χαριτωμένα; Δεν ήμουν και τόσο σίγουρη όταν τα είδα στον καθρέφτη. Δηλαδή δεν νομίζεις ότι είναι πολύ κοντά;
Α: Προς Θεού, όχι! Είναι τέλεια! Θα μ' άρεσε πολύ να κάνω και τα δικά μου μαλλιά έτσι, αλλά νομίζω ότι το πρόσωπό μου είναι πολύ φαρδύ. Νομίζω ότι δεν θα μου πήγαιναν και τόσο.
Β: Καλά, σοβαρολογείς τώρα; Νομίζω ότι το σχήμα του προσώπου σου είναι ιδανικό! Και νομίζω ότι θα σου πήγαινε πολύ να τα χτενίζεις προς τα πίσω. Πήγα να κάνω κι εγώ το ίδιο με τα δικά μου, μόνο που φοβήθηκα ότι θα έδειχνε άσχημα τον μακρύ λαιμό μου.
Α: Τι αστεία είναι αυτά που λες τώρα! Εγώ θα ήθελα πολύ να έχω έναν λαιμό σαν τον δικό σου! Ο,τιδήποτε για να τραβήξει την προσοχή μακριά από αυτούς τους άσχημους ώμους που έχω.
Β: Πλάκα μου κάνεις; Ξέρω πολλές κοπέλες που παρακαλάνε να έχουν τους δικούς σου ώμους. Όλα επάνω σου είναι τόσο τέλεια! Εννοώ, κοίτα τα μπράτσα μου, βλέπεις πόσο κοντά είναι; Αν είχα τους ώμους σου, τα ρούχα θα εφάρμοζαν τέλεια επάνω μου.

Μετά από κούρεμα - ανδρική εκδοχή:
Α: Κουρεύτηκες;
Β: Ναι.

(Αν, και αυτό είναι μεγάλο αν, ο Α προσέξει τέτοιου είδους λεπτομέρειες όπως το μήκος των μαλλιών του Β, πράγμα για το οποίο έχω τις αμφιβολίες μου ;-)

Καλημέρα σε όλους και καλό Σαββατοκύριακο! Eγώ βέβαια θα δουλεύω και την Κυριακή, αλλά ας μην το σκέφτομαι τώρα αυτό και συγχίζομαι...

Τσαγιού εγκώμιον

Όταν έγραψα το ποστ για το απογευματινό τσάι, στη συζήτηση που ακολούθησε, ο Rebel εξέφρασε το αιώνιο ερώτημα: γιατί οι Βρετανοί κατέστρεψαν ένα κατά τ' άλλα αρωματικότατο αφέψημα προσθέτοντας γάλα; Αυτό μου θύμισε κάτι που είχα διαβάσει πριν χρόνια, σε ένα βιβλίο του George Mikes με τίτλο How To Be An Alien. O George Mikes ήταν ένας Ούγγρος δημοσιογράφος που ήρθε στη Βρετανία κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου και μετά το τέλος του εγκαταστάθηκε μόνιμα εδώ, παντρεύτηκε με αγγλίδα και δούλεψε στο BBC. Έγραψε πολλά χιουμοριστικά βιβλία, με πρώτο (και καλύτερο) το How To Be An Alien που κυκλοφόρησε το 1946. Το βιβλίο αυτό είναι να το διαβάζεις και να δακρίζεις από τα γέλια. Αποτελείται από οδηγίες για το πώς μπορεί ένας ξένος (alien) να διεισδύσει στη βρετανική κοινωνία, και παρόλο που έχει γραφτεί τόσα χρόνια πριν, τα περισσότερα από αυτά που περιγράφει ισχύουν λίγο-πολύ ακόμα. Σας παραθέτω λοιπόν τι λέει για το τσάι:

The trouble with tea is that originally it was quite a good drink. So a group of the most eminent British scientists put their heads together and made complicated biological experiments to find a way of spoiling it. To the eternal glory of British science their labour bore fruit. They suggested that if you do not drink it clear, or with lemon or rum and sugar, but pour a few drops of cold milk into it, and no sugar at all, the desired object is achieved. Once this refreshing, aromatic, oriental beverage was successfully transformed into colourless and tasteless gargling-water, it suddenly became the national drink of Great Britain and Ireland - still retaining, indeed usurping, the high-sounding title of tea.

There are some occasions when you must not refuse a cup of tea; otherwise you are judged an exotic and barbarous bird without any hope of ever being able to take your place in civilised society. If you are invited to an English home, at five o'clock in the morning you get a cup of tea. It is either brought in by a heartily smiling hostess or an almost malevolently silent maid. When you are disturbed in your sweetest morning sleep, you must not say: 'Madame (or Mabel), I think you are a cruel, spiteful and malignant person who deserves to be shot.' On the contrary, you have to declare with your best five o'clock smile: 'Thank you so much. I do adore a cup of early morning tea, especially early in the morning.' If they leave you alone with the liquid, you may pour it down the washbasin.

Then you have tea for breakfast; then you have tea at eleven o'clock inthe morning; then after lunch; then you have tea for tea; then after supper;and again at eleven o'clock at night. You must not refuse any additional cups of tea under the following circumstances: if it is hot; if it is cold;if you are tired; if anybody thinks that you might be tired; if you are nervous; if you are gay; before you go out; if you are out; if you have just returned home; if you feel like it; if you do not feel like it; if you have had no tea for some time; if you have just had a cup. You definitely must not follow my example. I sleep at five o'clock in the morning; I have coffee for breakfast; I drink innumerable cups of black coffee during the day; I have the most unorthodox and exotic teas even at teatime. The other day, for instance - I just mention this as a terrifying example to show you how low some people can sink - I wanted a cup of coffee and a piece of cheese for tea. It was one of those exceptionally hot days and my wife (once a good Englishwoman, now completely and hopelessly led astray by my wicked foreign influence) made some cold coffee and put it in the refrigerator, where it froze and became one solid block. On the other hand, she left the cheese on the kitchen table, where it melted. So I had a piece of coffee and a glass of cheese.

Οι συνοδευτικές φωτογραφίες είναι από το απογευματινό τσάι στο ξενοδοχείο Landmark.

Μέσα από το τρένο παρατηρώ τον κόσμο

Αυτές είναι μερικές φωτογραφίες που τράβηξα στην επιστροφή από Plymouth. Δεν είναι πολύ καλές γιατί τις τράβηξα βιαστικά με το κινητό, αλλά μια ιδέα θα την πάρετε.

Η καλύτερή μου είναι εκεί που περνάμε άκρη-άκρη στη θάλασσα. Σχεδόν νομίζεις ότι είσαι σε καράβι.

Ατέλειωτες αγγλικές εξοχές...

Γκρι σκεπές και ροζ τοίχοι Βαρκούλες στη στεριάΣε τρένο είμαστε ή σε καράβι;

Κάποτε απέφευγα τα τρένα. Τώρα μ' αρέσουν πολύ τα σιδηροδρομικά ταξίδια. Είναι ευκαιρία για χάζεμα.

Σοφία: Eυτυχώς που το τελείωσα πριν με τελειώσει

Μια φορά είπα κι εγώ να διαβάσω ένα βιβλίο από τα επιτυχημένα, αυτά που έχουν κάνει τα μεγάλα ρεκόρ πωλήσεων, που τα συζητάνε όλοι και τα διαβάζουν οι πολλοί, και κόντεψα να λαλήσω!! Φαίνεται πως είμαι από τους λίγους, γιατί όχι μόνο δεν ξετρελάθηκα με την ευτυχώς-που-δεν-γεννήθηκε-όμορφη Αθηνά, αλλά προς το τέλος του βιβλίου άρχισα να την αντιπαθώ κιόλας. Αν είχα μυαλό θα το παρατούσα στα μισά, όταν είδα ότι εξελισσόταν σε διασταύρωση Άρλεκιν και αρχαίας τραγωδίας. Δυστυχώς δεν μπορώ να αφήσω βιβλίο στη μέση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μιλάμε για υπομονή και επιμονή υψηλών προδιαγραφών: 727 σελίδες ήταν αυτές, δεν ήταν παίξε-γέλασε.

Εν συντομία, δύο καλά έχω να πω γι' αυτό το τερατούργημα:

1. Ήταν πολύ καλογραμμένο (έως και εύπεπτο μπορώ να πω)
2. Δεν είχε 728 σελίδες

Τα υπόλοιπα τα είπε η Στέλλα Καφετζόγλου πριν από εμένα (και μακάρι να είχα διαβάσει την κριτική της νωρίτερα, θα είχα γλιτώσει ένα μήνα υπέρτατης μιζέριας).

Υ.Γ. Δεν έχω τίποτα εναντίον των Άρλεκιν ούτε των αρχαίων τραγωδιών. Απλά δεν μπορώ τις λύσεις 2-σε-1.

Επιστροφή στα ήθη

Αν τυχόν αναρρωτηθήκατε πού χάθηκα τόσες μέρες, είναι επειδή το περασμένο σαββατοκύριακο έγινε τετραήμερο με δύο ρεπό που έπεσαν Παρασκευή και Δευτέρα, και το εκμεταλλεύτηκα κάνοντας ένα ταξιδάκι "προς" Κορνουάλλη με το έτερον ήμιση. Κορνουάλλη δεν είδαμε ακριβώς, αλλά φτάσαμε μέχρι το Plymouth, μια παραθαλάσσια πόλη 320 χιλιόμετρα από το Λονδίνο, και επισκευτήκαμε 1-2 άλλες πόλεις στο ενδιάμεσο.

Ήταν πολύ ωραία, αν και ο καιρός δεν μας έκανε τη χάρη. Την περασμένη εβδομάδα είχαμε θερμοκρασίες σχεδόν καλοκαιρινές, αλλά την Παρασκευή άρχισε αντίστροφη μέτρηση. Μέσα σε ένα τετραήμερο είχαμε εναλλάξ ηλιοφάνεια, συννεφιά, βροχή, χιονόνερο, χαλάζι και παγωμένο αέρα. Αν έριχνε και χιόνι θα είμασταν τελείως κομπλέ, αλλά τελικά χιόνισε μόνο στα βόρεια κι εμείς είμασταν νοτιοδυτικά.

Βέβαια η αστάθεια του καιρού είχε και σημαντικά πλεονεκτήματα. Αφού οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές για πολλές περιηγήσεις και ατέλειωτες βόλτες σε εξοχές και παραλίες, και καθώς δεν είχα πρόσβαση σε υπολογιστή (4 μέρες χωρίς ίντερνετ!!), την έβγαλα κυρίως ξάπλα μπροστά στο τζάκι με βιβλία, περιοδικά και DVD. Μιλάμε για την υπέρτατη ευχαρίστηση. Τελείωσα (επιτέλους) το βιβλίο που διαβαζα (Αθηνά: Eυτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη, του Κώστα Καρακάση), άρχισα ένα άλλο (Northanger Abbey, της Jane Austen), ξεκοκάλισα 3 περιοδικά και 2 εφημερίδες, και είδα 2 ταινίες (Walk The Line και Mrs Henderson Presents - και οι δύο πολύ καλές, βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα, και σας τις συστήνω). Υπό κανονικές συνθήκες, όλα αυτά δεν θα προλάβαινα να τα κάνω ούτε σε ένα μήνα.

Γενικώς πέρασα πολύ όμορφα. Κοιμήθηκα πολύ, ξεκουράστηκα, χαλάρωσα, γέμισα μπαταρίες. Όμως όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν... Τα κεφάλια μέσα λοιπόν, τουλάχιστον μέχρι το Πάσχα.

Δυο βδομαδούλες μείνανε - πού θα πάνε, θα περάσουν. Αχ βαχ.

Απογευματινό τσάι

Αύριο έχω ρεπό (γιούπιιιιιιιι) κι έχω κανονίσει με τη φίλη μου τη Lu να κάνουμε κάτι πάρα πολύ αγγλικό: πρώτα θα πάμε για ψώνια και μετά για απογευματινό τσάι.

Το απογευματινό τσάι είναι μια συνήθεια που ως εργαζόμενες δεν μπορούμε να απολαύσουμε παρά μόνο τα σαββατοκύριακα, καθώς σερβίρεται μεταξύ 3-5 μμ, δηλαδή σε ώρες που τις καθημερινές είμαστε ακόμα στη δουλειά. Αύριο όμως, μετά από ατέλειωτες ώρες σε βιβλιοπωλεία και μαγαζιά με τσάντες και οικιακά είδη, θα απολαύσουμε το τσάι μας στην ήρεμη ατμόσφαιρα ενός κεντρικού Λονδρέζικου ξενοδοχείου, παριστάνοντας τις ευκατάστατες Αγγλίδες που δεν έχουν ανάγκη να εργαστούν για τα προς το ζην. Πφφφφφ ;-)

Το απογευματινό τσάι είναι μια συνήθεια που ξεκίνησε στις αρχές του 19ου αιώνα, τότε που το τσάι ήταν το αγαπημένο αφέψημα των ανώτερων κοινωνικών τάξεων. Την εποχή εκείνη, λέει, συνηθιζόταν να τρώνε μόνο δύο φορές την ημέρα (πρωϊνό και βραδυνό) και στο ενδιάμεσο έτρωγαν κάτι ελαφρύ, όπως μικρά σάντουιτς και κεκάκια, μαζί με τσάι. Εννοείται οι πλούσιοι μόνο, γιατί οι φτωχοί δούλευαν όλη μέρα στα εργοστάσια και δεν είχαν χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες. Σιγά-σιγά επικράτησε η συνήθεια οι κυρίες της καλής κοινωνίας να καλούν άλλες κυρίες και κυρίους "για απογευματινό τσάι" και κουβεντούλα - κάπως όπως εμείς καλούμε τους φίλους μας "για καφέ".

Από τότε έχουν περάσει χρόνια πολλά, όμως τα πράγματα έχουν μείνει λίγο-πολύ τα ίδια. Μπορεί πλέον να πίνουν τσάι οι πάντες, και οι φτωχοί να δικαιούνται διάλειμμα στη δουλειά (20 λεπτά για κάθε 6ωρο εργασίας), αλλά μόνο οι πολύ πλούσιοι έχουν το χρόνο να απολαύσουν την τελετουργία του απογευματινού τσαγιού σε καθημερινή βάση. Οι κοινοί θνητοί το απολαμβάνουν μόνο στις διακοπές τους και σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως γενέθλια και άλλες γιορτές.

Μην φανταστείτε ότι το απογευματινό τσάι όπως συνηθίζεται να σερβίρεται στα μεγάλα ξενοδοχεία και στις αίθουσες τσαγιού (tea rooms) είναι απλά μια κούπα τσάι, ένα σάντουιτς κι ένα κομμάτι κέικ. Κατ' αρχήν διαλέγεις από τουλάχιστον 10 διαφορετικά είδη τσαγιού. Οι στάνταρ επιλογές είναι το κλασικό αγγλικό τσάι γνωστό ως English Breakfast, τα κινέζικα Lapsang Souchong ή Earl Grey ή τσάι γιασεμιού, τα ινδικά Assam ή Darjeeling, τσάι Κεϋλάνης, καθώς και διάφορα χαμομήλια, φασκόμηλα κ.λπ. Για αυτούς που δεν τρελαίνονται για τσάι σερβίρεται εναλλακτικά καφές ή ζεστή σοκολάτα, αλλά είναι πολύ κρίμα να είσαι στην Αγγλία και να πίνεις καφέ.

Ό,τι τσάι διαλέξεις σερβίρεται πάντα σε τσαγιέρα και είναι χύμα (loose leaf) - ποτέ δεν χρησιμοποιούν φακελάκια. Σου δίνουν κι ένα μικρό σουρωτήρι για να σουρώνεις τα φυλλαράκια. Μαζί με το τσάι έρχονται τα σαντουιτσάκια και τα γλυκίσματα, πάνω σε πιάτα τοποθετημένα σε ένα μεταλλικό "κλουβί". Το πάνω-πάνω πιάτο περιέχει κάτι μικρά γλυκά ψωμάκια που λέγονται scones, και τα οποία τα σερβίρουν σκεπασμένα για να διατηρούνται ζεστά (στην φωτογραφία τα έχει ανάποδα, άγνωστο γιατί...). Τα scones είναι άγευστα από μόνα τους, αλλά εντελώς θεϊκά όταν τα φας με clotted cream (ένα είδος πηχτής κρέμας) και μαρμελάδα φράουλα. Αν το εστιατόριο είναι πολυτελείας, μπορεί να σου σερβίρουν 20 διαφορετικά γλυκάκια και πτι-φουρ, αν και συνήθως η ποικιλία είναι πιο περιορισμένη (ίσως 7-8 γλυκά και 2-3 κέικ). Όσο πιο πολλά σερβίρουν, τόσο πιο μικρό είναι το μέγεθός τους και τόσο πιο εκλεπτισμένες οι γεύσεις και οι συνδιασμοί. Αφού σερβιριστούν όλα αυτά αρχίζει η "ιεροτελεστία" της κατανάλωσης τσαγιού και εδεσμάτων, η οποία μπορεί να κρατήσει πάνω από μία ώρα, αφού ό,τι τελειώνει συνηθίζεται να αναπληρώνεται τουλάχιστον μία φορά. Πολλοί μάλιστα πριν ή μετά το τσάι παραγγέλνουν σαμπάνια - όχι ένα ολόκληρο μπουκάλι, αλλά ένα ποτήρι κατ' άτομο, που συνοδεύεται από φράουλες.

Η ατμόσφαιρα στις αίθουσες τσαγιού είναι χαλαρή και ευδιάθετη, συνήθως με συνοδεία πιάνου, άρπας ή φλάουτου (ή συνδιασμό και των τριών). Πάντα υπάρχει τουλάχιστον ένα τραπέζι όπου γιορτάζουν κάτι, π.χ. γενέθλια. Τα τραπέζια είναι στρωμένα με άσπρα τραπεζομάντηλα και πορσελάνινα σερβίτσια, ο χώρος όμορφα διακοσμημένος, σου δημιουργεί την αίσθηση ότι πας έστω και για λίγο πίσω στο χρόνο, τότε που μόνο η αφρόκρεμα της κοινωνίας είχε την ευχέρεια να τρώει με ασημένια μαχαιροπήρουνα και λεπτοκαμωμένα σερβίτσια.

Το καλύτερο όμως απ' όλα είναι τα εδέσματα. Οι ποικιλίες, οι γεύσεις, οι ποσότητες! Μην σας παραπλανεί το όνομα, το απογευματινό τσάι δεν είναι απλά ένα σνακ, αλλά ένα κανονικό γεύμα που αντικαθιστά το βραδυνό και ίσως και το μεσημεριανό. Αν είσαστε ή βρεθείτε ποτέ στην Αγγλία, αξίζει να το δοκιμάσετε.

Πω πω γράφοντας όλα αυτά με έπιασε πείνα!! Άντε τώρα να περιμένω μέχρι αύριο...

7 + 1 (κι άλλη 1) ταινίες

Με τάγκαραν οι: Seaina, Ανατολή, Red Hat Hacker, Lazinio, Alitovios και BathTub Is/land να γράψω τις 7 αγαπημένες μου ταινίες. Δυσκολεύτηκα λίγο μέχρι να αποφασίσω το κριτήριο επιλογής, γιατί τι να πρωτοδιαλέξεις; Αυτές που έχουν πάρει βραβεία; Αυτές που έχουν τους καλύτερους ηθοποιούς/σεναριογράφους/σκηνοθέτες; Αυτές που θα αντέξουν στο χρόνο; Αυτές που με συγκίνησαν πιο πολύ ή αυτές με τις οποίες γέλασα μέχρι δακρύων;

Τελικά αποφάσισα να επιλέξω ταινίες που απλά μου έχουν κάνει "κλικ". Δεν είναι οι καλύτερες ή εντυπωσιακότερες ή πιο αξιόλογες ταινίες που έχω δει, αλλά είναι αυτές που τις έχω δει περισσότερες από μία φορά και ευχαρίστως θα τις ξανάβλεπα.

Και ξεκινώ:

1. Flashdance Ταινία-σταθμός. Την πρώτη φορά που την είδα στο σινεμά μου άρεσε τόσο πολύ που στο τέλος της παράστασης δεν έφυγα, αλλά έμεινα και την είδα δεύτερη φορά στο καπάκι. Αυτή η ταινία με έχει σημαδέψει. Για χρόνια ονειρευόμουνα μεγαλώνοντας να γίνω σαν την Alex. Δεν έγινα φυσικά, αλλά το όνειρο παραμένει...

2. When Harry Met Sally Δεύτερη ταινία-σταθμός. Εκτός του ότι λέει φοβερά πράγματα για τον έρωτα και τη φιλία, έχει και την ΚΛΑΣΙΚΗ πλέον σκηνή στο εστιατόριο (I'll have what she's having χε χε). Για αυτή τη σκηνή και μόνο, αξίζει μια θέση στις "επτά".

3. The Joy Luck Club Κάθε φορά που τη βλέπω χύνω μαύρο δάκρυ. Η απόλυτη ταινία για τη σχέση μάνας-κόρης και όχι μόνο. Η μόνη ταινία βασισμένη σε βιβλίο (εκτός ίσως από τα Χάρυ Πόττερ) που είναι 100% πιστή στην αρχική ιστορία, ώστε βλέποντας την ταινία να νομίζεις ότι ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου το βιβλίο.

4. The Usual Suspects Η μοναδική φορά που στο τέλος μιας ταινίας έχω μείνει μαλάκας. Εντελώς όμως. Θα μου άρεσε ακόμα κι αν δεν έπαιζε ο Kevin Spacey.

5. Love Actually Η καλύτερη ρομαντική κομεντί των τελευταίων χρόνων. Συνδιάζει την αφρόκρεμα του βρετανικού εμπορικού σινεμά (Liam Neeson, Emma Thompson, Hugh Grant, Colin Firth, Keira Knightley, Rowan Atkinson, Martin Freeman, Alan Rickman κ.λπ.) με πολύ συναίσθημα, πολύ χιούμορ και χολυγουντιανή γκλαμουριά. Πήγα και την είδα 2 φορές στο σινεμά. Στο DVD έχω πάψει πλέον να τις μετράω.

6. Bride & Prejudice Η κλασική αγγλική λογοτεχνία συνδιάζεται με τη σύγχρονη βρετανική πραγματικότητα και αποδίδεται σε στυλ Bollywood. Από μόνο του το πείραμα έχει ενδιαφέρον, αλλά ο Martin Henderson το κάνει ακόμα πιο συναρπαστικό (πώς λέμε, φάτε μάτια ψάρια ;-)

7. Δεν μπορούσα να αποφασίσω μεταξύ American Pie και American Beauty. Bέβαια δεν έχουν καμία σχέση, αλλά και οι δύο αξίζουν μια θέση στο δικό μου Top Seven. Το American Pie γιατί πήγα να το δω στα γενέθλιά μου με τη σκέψη "πόσο χάλια μπορεί να είναι" και ξεσκίστηκα στο γέλιο, και το American Beauty γιατί είναι μια ταινία που πραγματικά αξίζει (και στην οποία παίζει ο Kevin Spacey).

Τώρα που είπα για γέλιο, μπορώ να προσθέσω και το The Full Monty; Κι αυτή πήγα να την δω χωρίς όρεξη, αλλά γέλασα πάρα πολύ - κι ακόμα γελάω όταν την θυμάμαι και κάθε φορά που την ξαναβλέπω.

Αυτά είναι τα δικά μου 7 (8/9) σινε-βραβεία. Ευχαριστώ αυτούς που μου πέταξαν το μπαλάκι, και ταγκάρω με τη σειρά μου τους: Χρίστο, Zaphod, Vatraxokoritso, Dark Tyler, και όσους άλλους δεν έχουν παίξει ακόμα.

Υ.Γ. Πολύ μου αρέσουν αυτές οι μπλογκοσκυταλοδρομίες. Μου θυμίζουν τότε που γράφαμε σε λευκώματα :-)

Μύρισε άνοιξη

Εντελώς ξαφνικά, το περασμένο σαββατοκύριακο, μύρισε άνοιξη! Με λιακάδες, υψηλές (για την εποχή και τη χώρα) θερμοκρασίες, ζεστό αεράκι και πολύ πολύ φως, ειδικά τα πρωϊνά καθότι ξημερώνει από τις 6 παρά.

Χθες κυκλοφορούσα όλη μέρα με κοντομάνικο. Τη φωτογραφία την τράβηξα με το κινητό το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά. Προσέξτε ουρανό δίχως ούτε ένα τόσο δα συννεφάκι :-)

Δεν βλέπω να κρατάει πολύ η καλοκαιρία, αλλά για όσο κρατήσει, θα το ευχαριστηθούμε.

Τάδε έφη... Γιώργος

Σήμερα το πρωί πήρα ημέιλ από τον φίλο μου τον Γιώργο, που με ρωτούσε αν έχω κανονίσει τίποτα απόψε με τις φιλενάδες μου (δεν έχω). Άργησα λίγο να καταλάβω ότι αναφερόταν στην ημέρα της Γυναίκας, γιατί εδώ εις την Γηραιά Αλβιώνα δεν τη γιορτάζουμε (κρίμα, γιατί τρελαίνομαι για γιορτές, μαζώξεις, εξόδους κ.λπ.) αλλά παραξενεύτηκα κιόλας, γιατί δεν θυμάμαι στην Ελλάδα να κάναμε κάτι ιδιαίτερο με τις φίλες μου (λείπω όμως πολλά χρόνια). Αφού του εξήγησα ότι εδώ δεν, τον ρώτησα τι κάνουν τέτοια μέρα στην Ελλάδα. Η απάντησή του ήταν:

To e8imo einai tetoia mera na gemizoun ta magazia me trelles gynaikoparees apo thn mia kai kselygwmenous mpakourides apo thn allh.

Μετάφραση για αυτούς που δεν μπορούν τα greeklish:

Το έθιμο είναι τέτοια μέρα να γεμίζουν τα μαγαζιά με τρελλές γυκαικοπαρέες από τη μια, και ξελιγωμένους μπακούρηδες από την άλλη.

Ε λοιπόν θα γούσταρα πολύ να ήμουν στην Ελλάδα σήμερα, μόνο και μόνο για να δω ιδίοις όμμασι τη ...χαρά του μπακούρη :-)

Να' σαι καλά Γιώργο, που με έκανες και γέλασα πρωί-πρωί!

Τύποι γυναικών

Μόλις έλαβα το παρακάτω κειμενάκι από τον αδερφό μου που είναι σε ένα meeting στη Φιλανδία (και προφανώς έχει wireless internet και χρόνο για χάσιμο). Γέλασα πολύ και είπα να το παραθέσω.

Γυναίκα DIAL UP: γυναίκα με αργή και δύσκολη πρόσβαση.
Γυναίκα DSL: γυναίκα με γρήγορη πρόσβαση, αρκεί να διαθέτεις τους απαραίτητους πόρους.
Γυναίκα SERVER: γυναίκα πάντα απασχολημένη όταν τη χρειάζεσαι.
Γυναίκα WINDOWS: όλοι παραδέχονται ότι δεν λειτουργεί καλά αλλά δεν μπορούν να κάνουν χωρίς αυτή.
Γυναίκα LINUX: γυναίκα ελεύθερων αρχών, που δεν χρειάζεσαι λεφτά για να την αποκτήσεις, αλλά απαιτεί πολύ διάβασμα για να συνεργάζεστε απρόσκοπτα.
Γυναίκα DOS: όλοι την έχουν χρησιμοποιήσει έστω και μία φορά, αλλά κανείς δεν την θέλει πια.
Γυναίκα BACKUP: είχατε πιστέψει ότι διέθετε όλα όσα σας χρειάζονται, αλλά τη κρισιμότερη στιγμή πάντα κάτι έλειπε.
Γυναίκα SCREENSAVER: αν και δε χρησιμεύει σε τίποτα, είναι διασκεδαστική.
Γυναίκα MULTIMEDIA: τα κάνει όλα να φαίνονται όμορφα.
Γυναίκα RAM: μόλις χωρίσετε, ξεχνάει όλα όσα έχετε κάνει μαζί.
Γυναίκα HARD DISK: θυμάται τα πάντα ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Γυναίκα MOUSE: λειτουργεί μόνο αν τη χτυπάς και την κακομεταχειρίζεσαι.
Γυναίκα PASSWORD: νομίζεις πως είσαι ο μόνος που τη γνωρίζει, παρ' όλο που τη γνωρίζει κι ο μισός πληθυσμός.
Γυναίκα MP3: θέλουν όλοι να την "κατεβάσουν" από άλλους άνδρες.
Γυναίκα VIRUS: γνωστή και ως σύζυγος, έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις, εγκαθίσταται και καταναλώνει όλα τα αποθέματα. Αν επιχειρήσεις να την απεγκαταστήσεις, αναγκαστικά θα χάσεις κάποια αρχεία, αν δεν προσπαθήσεις θα χάσεις τα πάντα.
Γυναίκα E-MAIL: τα 9 στα 10 από αυτά που σου λέει, είναι εντελώς άχρηστα.
Γυναίκα SERVICE PACK: Μοιάζει με την πρώην σου αλλά υποτίθεται ότι έχει λιγότερα προβλήματα. Τελικά ανακαλύπτεις ότι έχει διαφορετικά.
Γυναίκα BROWSER: Της εμπιστεύεσαι την πιστωτική σου;;;
Γυναίκα TROJAN: Μεταμφιέζεται σε μια γλυκιά και καλή κοπέλα για να τη βάλεις σπίτι σου. Μόλις μπει δείχνει τον πραγματικό της εαυτό.
Γυναίκα ANTIVIRUS: Είναι η γυναίκα που σου έρχεται μετά την γυναίκα virus - ενίοτε και πριν από αυτή.
Γυναίκα FIREWALL: Δεν ανταποκρίνεται σε οποιαδήποτε προσπάθεια επικοινωνίας μαζί της.
Γυναίκα WIKIPEDIA: Ξέρει πολλά κόλπα, αλλά δεν είσαι σίγουρος ποιος της τα έμαθε και αν τα κάνει σωστά.
Γυναίκα NETMOD: Στη φορτώσανε με προξενιό.
Γυναίκα OUTLOOK : Είναι ανοιχτή σε όλα!
Γυναίκα SCANNER: Στην αρχή την ήθελες πολύ. Τελικά δεν τη χρησιμοποιείς και τόσο συχνά.
Γυναίκα LAPTOP: Σε ακολουθεί όπου πας.
Γυναίκα DESKTOP: Την αφήνεις σπίτι σου να κάνει δουλειές και βγαίνεις με τους κολλητούς σου. Σε περιμένει αναμμένη!
Γυναίκα BINARY: Υπάρχουν μόνο δύο πράγματα: αυτή (1) κι ο κόσμος (0).
Ευχαριστώ Zaphod!

Το κόκκινο φεγγάρι

Χθες το βράδυ είχαμε ολική έκλειψη της σελήνης. Πράγμα που σημαίνει ότι το φεγγάρι κρύφτηκε για κάποιες ώρες στη σκιά της γης , και όσο ήταν κρυμμένο φωτιζόταν μόνο από το διαθλώμενο φως του ήλιου. Αυτό το φως πριν φτάσει στο φεγγάρι φιλτράρεται από τα βαθιά στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας, και χάνει την μπλε περιοχή του φάσματος. Έτσι το φεγγάρι εμφανίζεται με κόκκινο-καφέ απόχρωση, αντί με το συνηθισμένο φωτεινό λευκό χρώμα του.

Την αρχή της έκλειψης την έχασα, γιατί επέστρεφα από ταξίδι και ήμουν μεταξύ τρένων και λεωφορείων. Αφού έφτασα σπίτι μου έστειλε μύνημα στο κινητό η φίλη μου η Lu (φανατική φυσιολάτρης) όταν πια κρύφτηκε η σελήνη να μου πει ότι έχουμε έκλειψη. Βγήκα αμέσως στο μπαλκόνι να βγάλω και καμιά φωτογραφία, αλλά δεν έβλεπα τίποτα. Έναστρο ουρανό μεν, άφαντο φεγγάρι δε. Ούτε κόκκινο, ούτε καφέ, ούτε πορτοκαλί. Παντελής απουσία φωτός στο σημείο που θα έπρεπε να βλέπω κόκκινο φεγγάρι. Αναθεματισμένη φωτορύπανση!!

Ξανακοίταξα κατά τις 2 τα ξημερώματα και στο μεταξύ είχε εμφανιστεί ένα λαμπερότατο φεγγάρι εκεί που πριν υπήρχε μαυρίλα. Αν δεν ήξερα ότι είχε γίνει έκλειψη δεν θα είχα καταλάβει τίποτα.

Φωτογραφίες φυσικά δεν έβγαλα, αφού δεν είδα κάτι το διαφορετικό. Ευτυχώς άλλοι στάθηκαν πιο τυχεροί από εμένα. Μπορείτε να δείτε εδώ κάποιες πολύ εντυπωσιακές φωτογραφίες, τραβηγμένες στην Αγγλία αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου, όπου χθες έζησαν, έστω και για λίγο, κόκκινες νύχτες.

Η μέρα των πράσων και των νάρκισσων

Σήμερα στην Ουαλία είναι η μέρα των πράσων και των νάρκισσων (ασφόδελων). Για την ακρίβεια είναι η μέρα του Αγίου Δαυίδ, που είναι προστάτης της Ουαλίας και γιορτάζεται με παρελάσεις κι άλλες εκδηλώσεις. Tη μέρα αυτή συνηθίζεται να φοράνε στο πέτο μικρούς νάρκισσους ή πράσα. Δεν σας κάνω πλάκα: αυτά είναι τα εθνικά σύμβολα της χώρας.

Να πω επίσης για όσους δεν ξέρουν, ότι η Ουαλία είναι ημι-αυτόνομη χώρα της Μεγάλης Βρετανίας, με πρωτεύουσα το Cardiff. Οι Ουαλοί μιλάνε cymraeg, δηλαδή Oυαλικά, παίζουν καλό ράγκμπυ (εθνικό σπορ γαρ) και δεν συμπαθούν τους Άγγλους. Η σημαία τους δεν έχει καμία σχέση με τη Βρετανική που ξέρετε, και τα εθνικά τους σύμβολα είναι ο κόκκινος δράκος (Y Ddraig Goch στα ουαλικά), τα πράσα (μα την αλήθεια!) και οι νάρκισσοι.

Οι άλλες δύο χώρες της Μεγάλης Βρετανίας είναι η Αγγλία, με προστάτη τον Άγιο Γεώργιο και εθνικό σύμβολο το κόκκινο τριαντάφυλλο, και η Σκωτία, με προστάτη τον Άγιο Ανδρέα, και εθνικό σύμβολο το γαϊδουράγκαθο. Στην Αγγλία και στη Σκωτία μιλάνε Aγγλικά, μόνο που τα Σκωτσέζικα Aγγλικά είναι ακαταλαβίστικα ;-)

Στην Ουαλία βρίσκεται το χωριό με το όνομα Llanfairpwllgwyngyll, το οποίο είναι συντομευμένη μορφή του πραγματικού ονόματος Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch. Όπως διαπιστώνετε, τα Oυαλικά δεν μοιάζουν καθόλου με τα Aγγλικά και επίσης κάνουν φοβερή οικονομία στα φωνήεντα. Περιττό να σας πω ότι το χωριό αυτό έχει το μακρύτερο και πιο δυσπρόφερτο όνομα σε ολόκληρη τη Βρετανία.

Μάρτης γδάρτης

Καλημέρα και καλό μήνα, με ένα σύντομο μάθημα διαπολιτιστικής λαογραφίας.

Ο Μάρτης είναι ο μεταβατικός μήνας μεταξύ χειμώνα και άνοιξης, γνωστός και ως γδάρτης και ως κακός παλουκοκαύτης . Αυτοί οι αρνητικοί χαρακτηρισμοί σχετίζονται με τα συχνά δυνατά κρύα (όποιος έχει ζήσει σε ορεινό μέρος της Ελλάδας ξέρει ότι ο Μάρτης είναι χιονιάς), που παλιότερα ανάγκαζαν τους ανθρώπους να κάψουν ακόμα και τα παλούκια, δηλ. τους ξύλινους φράχτες των σπιτιών, για να ζεσταθούν, έχοντας εξαντλήσει το χειμώνα που προηγήθηκε τα αποθέματα καύσιμων υλών. Οι πρώτες μέρες του Μάρτη θεωρούνται από τη λαογραφία μας μεταφυσικά επικίνδυνες, επειδή στα χωριά κυριαρχούν τα βράδια κάποιες φθοροποιές υπάρξεις, οι «δρίμες». Γι' αυτό, λέει, την 1η του Μάρτη συνηθίζουμε να φοράμε βραχιολάκι από κόκκινη και άσπρη κλωστή που έχει «μαγική» δύναμη και μας προφυλάσσει από τον ήλιο και άλλα κακά.

Αυτός ο συνδιασμός κόκκινης και άσπρης κλωστής δεν είναι μόνο Ελληνικό έθιμο. Υπάρχει και στην παράδοση της Βουλγαρίας, όπου οι πλεγμένες κλωστές λέγονται μαρτενίτσες και φοριούνται όχι μόνο σαν βραχιόλια, αλλά και καρφιτσωμένες στα ρούχα σε σχήμα φιόγγου, με δυο φουντίτσες στις άκρες. Χρησιμοποιούνται επίσης και σαν διακοσμητικά στα σπίτια και στους κήπους. Σύμφωνα με τη Βουλγάρικη λαογραφία οι μαρτενίτσες σύμβολίζουν τις ζεστότερες μέρες που έρχονται, φέρνουν τύχη και προστατεύουν από τα κακά πνεύματα. Σας θυμίζει τίποτα;

Για τις μαρτενίτσες ήξερα από παλιά, από μια φίλη μου Βουλγάρα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που με είδε να φοράω Μάρτη στο χέρι, πόση εντύπωση της είχε κάνει, γιατί δεν ήξερε πως το έθιμο αυτό υπήρχε και σε άλλες χώρες. Αλήθεια, το έχει δει κανείς σας πουθενά αλλού, ή έστω κάτι παρόμοιο;

Την ιδέα για το δημοσίευμα αυτό την πήρα από τον Κλέαρχο, που πρόσφατα αναφέρθηκε στο ιστολόγιό του στους Ρώσους τραγουδιστές των αρχών του περασμένου αιώνα. Έτσι είπα να πιάσω κι εγώ ένα θέμα πολιτισμικό, και με την ευκαιρία να θυμηθώ τη Βουλγάρα φίλη μου, με την οποία δυστυχώς έχω πια χάσει επαφή. Κατά περίεργο τρόπο την σκέφτομαι κάθε χρόνο τέτοια εποχή, μαζί με τις μαρτενίτσες.

Tina, να περνάς καλά, όπου και να 'σαι!