Γευστικές αναπολήσεις μέρος 2ο

Ηλιόλουστη Παρασκευή σήμερα και μάλιστα αργία (λόγω Πάσχα) οπότε βρίσκω ευκαιρία να σας περιγράψω τις γευστικές εμπειρίες της περασμένης Παρασκευής, που δεν ήταν αργία αλλά ήταν κι αυτή ηλιόλουστη και ζεστή. Μια τέτοια μέρα διαλέξαμε με τις φίλες μου να συναντηθούμε για ποτάκι μετά τη δουλειά, και αποδείκτηκε μέγα λάθος γιατί την ίδια ιδέα είχαν και όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι της περιοχής. Συνεπώς το "πάμε για ένα ποτό μετά τη δουλειά" μετατράπηκε σε εκστρατεία "πάμε να δούμε μήπως βρούμε καμιά γωνίτσα να χωθούμε και θα παίξουμε κορώνα-γράμματα ποιον θα στείλουμε στο μπαρ για την παραγγελία".

Στις παμπ εδώ παραγγέλνουμε στο μπαρ, δεν έρχεται σερβιτόρος, οπότε αν το μαγαζί έχει πολλή κίνηση, αυτός που αναλαμβάνει να φέρει τα ποτά στο τραπέζι πρέπει να είναι και ο πιο υπομονετικός της παρέας. Για να καταλάβετε για πόσο κόσμο μιλάμε, σας βάζω ενδεικτικές φωτογραφίες.

Όλοι αυτοί που βλέπετε πίνουν μπύρα στα όρθια έξω από την παμπ O'Neill's. Ούτε καν δοκιμάσαμε να μπούμε μέσα.

Η κατάσταση ήταν παρόμοια σε όλες τις παμπ της περιοχής, σε μερικές είχε ακόμα περισσότερο κόσμο, μέσα και έξω, ειδικά όσες είχαν τζαμαρίες ή κήπους με σόμπες, γιατί μπορεί τη μέρα να έχει ζέστη, αλλά το βραδάκι έχει ψύχρα.

Κι επειδή από τις φωτογραφίες δεν φαίνεται πόσο ωραία μέρα ήταν, σας βάζω μια φωτογραφία για να δείτε τον εντελώς ασυννέφιαστο ουρανό. Ο πύργος που βλέπετε ανήκει στην εκκλησία St Mary Aldermary την οποία είδαμε μόνο απέξω.

Τελικά καταλήξαμε στο υπόγειο ενός wine bar (το τονίζω αυτό, έχει σημασία) που λέγεται Planet of the Grapes - Πλανήτης των Σταφυλιών, κατά το Planet of the Apes - Πλανήτης των Πιθήκων. Χμμμ. Καθότι υπόγειο δεν είχε πολύ κόσμο, και καθότι wine bar είχε τραπέζια και σερβιτόρους, γιατί καλές οι παμπ, δεν λέω, αλλά το ορθάδικο δεν είναι ό,τι πιο άνετο. Βρήκαμε ένα ωραίο τραπεζάκι γωνιακό, παραγγείλαμε τα κρασάκια μας και στη συνέχεια φαγητό.

Το φαγητό ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία, κατ' αρχήν γιατί ο κατάλογος ήταν σαν γραμμένος σε άλλη γλώσσα (ρωτήσαμε και πληροφορηθήκαμε ότι ο σεφ είναι Ιταλός). Ευτυχώς η μία της παρέας είχε μαζί της iPad κι έτσι ανατρέξαμε στον Γούγλη για μεταφράσεις. Μα την αλήθεια, τόσα χρόνια εδώ πρώτη φορά μου έχει συμβεί να χρειάζομαι λεξικό για να παραγγείλω. Τελικά οι τρεις της παρέας πήραν μοσχαρίσια μπριζόλα sirloin (κόντρα φιλέτο - έχει σημασία) κι εγώ πήρα ένα πιάτο ζυμαρικών με δύο άγνωστες λέξεις.

Ιδού η μπριζόλα, η οποία στον κατάλογο περιγράφεται ως εξής: chargrilled Welsh Black sirloin, hand-cut chips & béarnaise (το μαρούλι είναι μπόνους). Αυτό το πιάτο που βλέπετε κόστισε 24 λίρες, δηλαδή σχεδόν 30 ευρώ! Η μπριζόλα ήταν, όπως μου είπαν, νοστιμότατη.

Αυτό ήταν το δικό μου πιάτο. Το ζυμαρικό είναι τα μπαλάκια, τα οποία δεν θυμάμαι πώς λέγονται. Το μαύρο πράγμα στα αριστερά είναι caponata, ένα ιταλικό φαγητό που γίνεται με μελιτζάνες (τάδε έφη Γούγλης) και είναι κάπως σαν ιμάμ μπαϊλντί. Τα πορτοκαλί φετάκια είναι γλυκοπατάτα και η πράσινη σαλτσούλα είναι πέστο. Η τιμή του ήταν πιο προσιτή, μόλις 14 λίρες ή 17 ευρώ. Ήταν αρκετά καλό.

Φάγαμε, ήπιαμε πολύ κρασί ροζέ (δεν θα σας πω τιμή, προσπαθώ να την απωθήσω - wine bar, καταλαβαίνετε) και γενικά περάσαμε ωραία. Συμφωνήσαμε όμως ότι την επόμενη φορά θα βγούμε Δευτέρα και κατά προτίμηση βροχερή!

Άσχετο, αλλά χθες είδα στο δρόμο και ροζ κουφετάκι. Δεν μπορούσα να μην σας το δείξω, παρότι δεν φαίνεται ολόκληρο μες την κίνηση.