Σήμερα είχα πάρει άδεια από τη δουλειά για να πάω σε ένα ιατρικό ραντεβού (τίποτα ανησυχητικό ή επείγον, απλά εδώ τα ραντεβού είναι κάπως σαν το χρυσάφι, αν είσαι τυχερός και βρεις γιατρό να σε δει, πας όποτε σου πουν, ακόμα κι αν χρειαστεί να θυσιάσεις την πολύτιμη άδειά σου). Υπό κανονικές συνθήκες, αν είχα ρεπό και ο καιρός ήταν όπως ο σημερινός, θα καθόμουν σπίτι και θα έπινα τσάι της παρηγοριάς, αλλά σήμερα δεν είχα εναλλακτική. Έπρεπε να αψηφίσω τη βροχή και τον αέρα, και μιλάμε για πολύ αέρα, και να βγω έξω. Και σαν να μην έφταναν οι καιρικές συνθήκες, μου έτυχαν διάφορες αναποδιές στη μετακίνηση με αποκορύφωμα την κλασική ανακοίνωση "το λεωφορείο αυτό τερματίζει εδώ, παρακαλούνται οι κύριοι επιβάτες να αποβιβαστούν" όπου "εδώ" δεν είναι εκεί που σκόπευες να κατέβεις, αλλά 15 στάσεις πιο πριν.
Μετά τα απαραίτητα γκρρρρ και !@#$%, σκέφτηκα να δράξω την ευκαιρία και αντί αν μπω στο επόμενο λεωφορείο που σίγουρα θα ήταν τίγκα, να πάω να χαζέψω στο κοντινό εμπορικό κέντρο. Περνώντας από μια μικρή πλατεία που υπάρχει ακριβώς απέξω, άκουσα μουσική και φωνές και πήγα να δω τι γίνεται. Αυτό που γινόταν ήταν μια χορευτική εκδήλωση για παιδιά. Αν κατάλαβα καλά, ήταν μια παιδική χορευτική ομάδα με τη δασκάλα τους, που δίδασκαν χορούς σε όποια παιδάκια ενδιαφέρονταν και μετά χόρευαν όλοι μαζί μπροστά στον κόσμο.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν με πόσο ενθουσιασμό συμμετείχαν όλοι, παρά τη βροχή, και πόσος κόσμος στεκόταν και παρακολουθούσε, παρά τη βροχή. Δεν ξέρω αν σας είπα για τη βροχή. Και τον αέρα. Αν δεν σας είπα σας ξαναλέω. Ήταν αυτό το πολύ ενοχλητικό αγγλικό ψιλόβροχο που πέφτει και σταματάει και πέφτει και σταματάει και σε μουσκεύει γιατί δεν μπορείς να κρατήσεις ομπρέλα λόγω του αέρα. Πολύ εκνευριστικό, αλλά τα παιδάκια δεν πτοούνταν.
Ευτυχώς είχα μαζί την μηχανούλα μου και τράβηξα φωτογραφίες. Για να καταλάβετε για τι συνθήκες μιλάμε, προσέξτε τι ρούχα φοράνε τα παιδιά και ο κόσμος που παρακολουθεί.
Είχαν τόσο κέφι τα παιδιά και η δασκάλα τους (χαρά στο κουράγιο της, τόσες ώρες μέσα στη βροχή...) που αν ήμουν παιδί θα είχα μπει κι εγώ στο χορό - κυριολεκτικά!
Αλήθεια σας λέω, μετά από αυτό που παρακολούθησα, έφτιαξε το κέφι μου για το υπόλοιπο της ημέρας. Ποια Αφροδίτη και πράσινα άλογα...
