Thursday 31 January 2008

Ψώνια στην Αθήνα 3-σε-1

Φέτος λόγω ιδιαίτερων συγκαιριών βρέθηκα στην Αθήνα δυο φορές μέσα στον Δεκέμβριο και είχα την ευκαιρία όχι μόνο να δω τις γιορτές στο Σύνταγμα και τον Εθνικό Κήπο, αλλά και να περιφερθώ στα γύρω μαγαζιά. Είχα πολύ καιρό να κατέβω στο κέντρο για χαζολόγημα (από πρόπερσυ το καλοκαίρι για την ακρίβεια) και ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα, άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε δυσάρεστα, από τις αλλαγές στο τοπίο.

Κατ' αρχήν, πήγα στο παζάρι που διοργάνωνε το Χαμόγελο του Παιδιού στον σταθμό του Συντάγματος. Είχε πάρα πολλά πράγματα, κυρίως Χριστουγεννιάτικα στολίδια, τα περισσότερα συμπαθητικά και σε καλές τιμές. Όμως ήταν όλα πεταμένα όπως-όπως, σε τραπέζια ή σε κουτιά στο πάτωμα, χωρίς καμία αισθητική και χωρίς να σου δημιουργούν τη διάθεση να κάτσεις να χαζέψεις. Έχοντας μόλις επιστρέψει από τα Χριστουγεννιάτικα παζάρια της Κολωνίας, όπου οι πάγκοι στήνονται με μεράκι και είναι τέρψη οφθαλμών (δείτε εδώ για να συγκρίνετε) με έπιασε ασφυξία, παρόλη την εορταστική μουσική και την τραλαλά ατμόσφαιρα. Αγόρασα δυο-τρια στολιδάκια για το καλό και έφυγα τροχάδην.



Διέσχισα την πλατεία Συντάγματος και βρέθηκα στην Ερμού, η οποία από παλιά ήταν ο αγαπημένος μου χώρος για βόλτες και ψώνια. Μάλλον επειδή έχει πολλά υποδηματοπωλεία, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα (χιχι). Η πεζοδρόμηση της Ερμού οφείλω να πω ότι ήταν καταπληκτική ιδεά (και μπράβο σε όποιον το σκέφτηκε και την υλοποίησε). Είναι άλλο πράγμα να περπατάς έξω, όχι ακριβώς στον καθαρό αέρα αλλά τέλος πάντων όχι με το κλιματιστικό στο φουλ, χωρίς την έννοια των αυτοκινήτων. Είχε βέβαια πάρα πολύ κόσμο, μέσα και έξω από τα μαγαζιά, αλλά το στριμωξίδι ήταν σε υποφερτά όρια. Ο στολισμός ήταν πολύ μινιμάλ αλλά καλλιτέχνες του δρόμου και Ινδιάνοι μουσικοί έφτιαχναν μια ωραία γιορτινή ατμόσφαιρα.

Εκείνο που δεν μου άρεσε καθόλου μα καθόλου ήταν το πανηγύρι με τις τσάντες. Είχα ξαναδεί υπαίθριους πωλητές στην Ερμού, αλλά τόσους πολλούς πρώτη φορά! Είναι δυνατόν ο πιο κεντρικός και μοδάτος δρόμος της Αθήνας να έχει μετατραπεί σε ένα άλλο Μοναστηράκι; Και μάλιστα εντελώς παράνομα και με την αστυνομία να παίζει τη γάτα με το ποντίκι; Στην τελική, πόσο δύσκολο είναι να απομακρύνεις 50-60 παράνομους πωλητές από ένα δρόμο 500 μέτρων, μέσα στο κέντρο της πόλης; Αντί αυτού, οι περιπολίες των αστυνομικών περιορίζονταν στο να αναστατώνουν τους πάντες, αφού κάθε τρεις και λίγο οι πωλητές μάζευαν την πραγμάτεια τους και έτρεχαν να "κρυφτούν" με τους μπόγους στους ώμους. Εντελώς τριτοκοσμική εικόνα. Μου έκανε πάρα πολύ άσχημη εντύπωση γιατί εκτός του ότι αντιτίθεμαι ιδεολογικά στα κάθε είδους παράνομα, κλεμμένα και αντιγραμμένα, δεν βλέπω σε τι κερδίζει η Αθήνα ως πόλη από την μετατροπή της σε ένα τεράστιο υπαίθριο παζάρι. Και να ήταν παζάρι τύπου Πλάκας θα το καταλάβαινα, γιατί τουλάχιστον έχει μια αισθητική. Αλλά παζάρι με τσάντες και πορτοφόλια ιμιτασιόν, δεν το χωράει ο νους μου. Μου κάνει μάλιστα εντύπωση που δεν διαμαρτύρονται οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων της περιοχής, αφού αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση προβλέπω να πηγαίνουν όλοι για ψώνια στο Attica, και η Ερμού να μετατρέπεται και προέκταση του Μοναστηρακίου.


Το οποίο Attica είχε πολύ ενδιαφέρουσες βιτρίνες. Η κάθε μια απεικόνιζε μια σκηνή από κάποια γνωστή πρωτεύουσα: Αθήνα, Βερολίνο, Λονδίνο, Παρίσι, Τόκυο, Μόσχα, Αμστελόδαμο, Νέα Υόρκη. Με παραξένεψε ότι δεν βρήκα βιτρίνα για τη Ρώμη, και η βιτρίνα της Αθήνας μου φάνηκε κάπως φτωχή, αλλά κατά τ' άλλα η παρουσίασή τους ήταν πολύ εντυπωσιακή και στο ίδιο στυλ με τις βιτρίνες του Selfridges - μια ατραξιόν από μόνες τους. Προς στιγμήν νόμιζα πως ήμουν στην Oxford Street. Μέσα στο Attica δεν μπήκα, αλλά απ' ό,τι είδα απέξω μου φάνηκε πολύ χλιδάτο. Πρόσεξα ότι έχει και μπουτίκ με καλλυντικά Jo Malone (που εδώ στο Λονδίνο θεωρούνται πολύ in, χρυσό μου) και γενικά κοσμοπολίτικο αέρα.


Παζάρι, πανηγύρι, πολιτισμός, όλα σε απόσταση αναπνοής. Αν μη τι άλλο, η Αθήνα προσφέρει λύσεις για όλα τα γούστα και όλα τα βαλάντια.

Monday 28 January 2008

Για να μην ξεχνιόμαστε


Τελευταία μας έχει κάνει αρκετά καλό καιρό και κυρίως ασυννέφιαστο ουρανό, τόσο που προσέξαμε ότι οι μέρες έχουν μεγαλώσει (γιούπιιιιιι). Είναι όμως ακόμα χειμώνας και για να μην το ξεχνάμε σήμερα το πρωί μας έριξε μια περιποιημένη ομίχλη που όμοια της είχαμε καιρό να δούμε. Η φωτογραφία την αδικεί γιατί την τράβηξα γύρω στις 8 π.μ. Το θέαμα που αντίκρυσα όταν ξύπνησα κατά τις 7:30 το πρωί και τράβηξα τις κουρτίνες ήταν πολύ πιο εντυπωσιακό. Ήταν όλα τόσο άσπρα που προς στιγμήν νόμιζα ότι είχε χιονίσει (αλλά πού τέτοια τύχη)!

Mια παρόμοια ομίχλη είχε κάνει τον Οκτώβριο και ξανά τον Δεκέμβριο. Το λέω για να μην νομίζετε ότι ζούμε συνέχεια μέσα σε ένα άσπρο σύννεφο ;-)

Sunday 27 January 2008

Χριστουγεννιάτικη Αθήνα ...by night


Συνεχίζουμε την περιήγηση στη φωτισμένη πια χριστουγεννιάτικη Αθήνα. Και όταν λέμε φωτισμένη, εννοούμε πατώκορφα. Η πλατεία Συντάγματος δίνει νέο νόημα στην έννοια φωτοχυσία!

Ειλικρικά, αν δεν ήταν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και η μουσική που έπαιζε στη διαπασών από τα μεγάφωνα, θα μπορούσες να είσαι σε ένα οποιοδήποτε μεγάλο πανηγύρι. Και ποπ κορν είχαμε, και μαλλί της γριάς, κάστανα, κουλούρια, γλυφιτζούρια και πολλά πολλά μπαλόνια (τα οποία πωλούνταν από 5 έως 8 ευρώ έκαστο)!! Μέχρι και το δέντρο φωτιζόταν πανηγυρικά: μόλις νύχτωνε άλλαζε συνέχεια χρώματα (αν ήταν στο ρυθμό της μουσικής δεν ξέρω να σας πω, γιατί δεν πρόσεξα).


Μέσα σε όλο αυτό το πανηγύρι ξεχώριζε ο λιτός αλλά εντυπωσιακός στολισμός του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία.


Πάνω από την Ερμού αιωρούνταν αστέρια με ουρές, ενώ κυκλοφορούσαν Ινδιάνοι μουσικοί και οι γνωστοί πλέον καλλιτέχνες του δρόμου.


Η οδός Βασ. Σοφίας, όπως και η Πανεπιστημίου, ήταν στολισμένες με σειρές από φωτεινά αστεράκια - πάρα πολύ όμορφα! Επίσης τα δέντρα στην Βασ. Σοφίας (διακρίνονται στην φωτογραφία) ήταν τα μόνα που είχαν φωτάκια επιμελώς τυλιγμένα γύρω από τα κλαδιά τους και όχι ριγμένα πάνω τους σε στυλ κουβέρτας.


Η Σταδίου είχε άλλο είδος στολισμού - αστέρια πάλι, αλλά διαφορετικά.


Δύο πολύ όμορφες γωνιές - ίσως οι πιο όμορφες του κέντρου της Αθήνας.


Και τέλος, στην επόμενη φωτογραφία, βλέπετε στο βάθος δεξιά τον στολισμένο Λυκαβηττό - και στο κέντρο πόσο επιδεικτικά οι Αθηναίοι ταξιτζήδες αγνοούν τα φανάρια!


Και του χρόνου να είμαστε καλά να ξαναγιορτάσουμε!

Χριστουγεννιάτικη Αθήνα ...by day


Προχθές που έκανα την ανάρτηση για τον Εθνικό Κήπο, θυμήθηκα ότι κάπου έχω φωτογραφίες από την χριστουγεννιάτικη Αθήνα. Οι γιορτές βέβαια έχουν περάσει (πλην όμως όπως ξέρουμε κρατάνε 40 μέρες) αλλά νομίζω ότι αξίζει να αφιερώσουμε λίγο χώρο και χρόνο στα ωραία της πρωτεύουσάς μας. Άλλωστε στο ιστολόγιο αυτό έχουμε επανειλημμένα θαυμάσει το Λονδίνο... ας πάρει και η Αθήνα σειρά, μιας που έχει πολλά πράγματα που δεν τα έχει το Λονδίνο.

Κατ' αρχήν η Αθήνα έχει δέντρο πολύχρωμο και γιορτινό, και πόνυ που δεν φοβούνται την κυκλοφορία ούτε των πιο πολυσύχναστων δρόμων. Περπατούν αμέριμνα αψηφώντας αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες.


Έχει και ελαφάκια που αντί να κουβαλούν, τα κουβαλάνε...


...για να τα πάνε στο συμβούλιο των Αγιο-Βασίληδων. Γιατί να έχουμε μόνο 1 Αγιο-Βασίλη ενώ μπορούμε να έχουμε πολλούς;


Έχει πολλούς κλόουν, άλλους περισσότερο γελαστούς...


...κι άλλους πιο κατσούφηδες (και καπνιστές).


Έχει πολλούς καλλιτέχνες του δρόμου (καλά τέτοιους έχει και το Λονδίνο, αλλά λέμε τώρα).


Και πολλά μπαλόνια, ακόμα κι εκεί που δεν τα περιμένεις!


Και πάνω απ' όλα έχει γαλάζιο, καταγάλανο ουρανό, που δεν τον έχουν όλα τα Λονδίνα μαζί :-)
Συνεχίζεται ...by night

Saturday 26 January 2008

Ροζ βράδια

Σήμερα το απόγευμα κατέβηκα για ψώνια στο κέντρο (πρώτη φορά μετά τα Χριστούγεννα ο-ε-ο). Πριν φύγω σκέφτηκα να πάρω μαζί φωτογραφική μηχανή αλλά αποφάσισα όχι, γιατί εντάξει, τι φοβερό και τρομερό θα έβρισκα να φωτογραφίσω μες τα μαγαζιά, έχω γεμίσει τον σκληρό φωτογραφίες και κανονικά πρέπει να σβήνω όχι να προσθέτω, με τις τσάντες στα χέρια δεν είναι να κουβαλάς μηχανή κ.λπ. κ.λπ. Όπως καταλαβαίνετε, με τέτοια ατράνταχτα επιχειρήματα, δεν μπορούσα παρά να αφήσω τη μηχανή στο σπίτι.

Πραγματικά, όπως το περίμενα, δεν βρήκα κάτι συναρπαστικό να φωτογραφίσω. Έκανα τα ψώνια μου, πήγα και κομμωτήριο, και στις 5 παρά τέταρτο μπήκα στο τρένο για να επιστρέψω σπίτι. Για να περάσει η ώρα διάβαζα ένα περιοδικό και σήκωσα κεφάλι μόνο όταν έφτασε η ώρα να κατέβω. Το θέαμα που αντίκρισα έξω από το παράθυρο του τρένου δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Εκείνη την ώρα έδυε ο ήλιος και ο ουρανός ήταν φούξια!! Είχαμε μείνει όλοι να κοιτάζουμε με ανοιχτό το στόμα, ενώ όσοι κατέβηκαν μαζί μου στο σταθμό έβγαλαν κινητά και φωτογράφιζαν σαν τρελοί.

Πήγα σπίτι όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω τη μηχανή και να βγω στο μπαλκόνι. Δυστυχώς το καλύτερο το κρύβουν τα γειτονικά σπίτια, αλλά και πάλι το ροζ είναι αρκετά έντονο. Αν είχα τραβήξει την φωτογραφία από τον σταθμό του τρένου 5-10 λεπτά νωρίτερα, θα βλέπατε κάτι τέτοιο.


Πάει και τελείωσε. Πρέπει να έχω πάντα μια μηχανή μαζί μου. Αν όχι τη μεγάλη, έστω μια μικρή, για ώρα ανάγκης. Ή να πάρω επιτέλους ένα κινητό (με μηχανή) της προκοπής.

Friday 25 January 2008

Tο μαγεμένο δάσος


Διαβάζοντας την πρόσφατη ανάρτηση της Πέννυς για τον Εθνικό Κήπο, θυμήθηκα ότι κάπου είχα μερικές δικές μου φωτογραφίες από το μαγεμένο δάσος που είχε στηθεί μέσα στον Κήπο την περίοδο των γιορτών.


Σκέφτηκα ότι είναι κρίμα να μην σας δείξω, έστω και κατόπιν εορτής, πόσο όμορφα στημένο ήταν το μαγεμένο χωριό, με τα πολύχρωμα σπιτάκια...


Τους καλικάτζαρους που έβαφαν τις μύτες των παιδιών κόκκινες...


Και τα γιορτινά μπαλόνια Αη-Βασίληδες!


Αλλά η καλύτερη έκπληξη ήταν ο ίδιος ο Εθνικός Κήπος. Αν δεν το είχα δει ιδίοις όμμασι, δεν θα το πίστευα ότι υπάρχει τέτοιο μέρος μέσα στο κέντρο της Αθήνας, 5 λεπτά περπάτημα από την Ερμού!


Εσείς το πιστεύετε;

Φάε το κερασάκι

Με αφορμή μια ανάρτηση του Eximnos για την καινούρια σειρά του Αρκά Oι Συνομίληκοι, θυμήθηκα μια παλιότερη σειρά με τίτλο Φάε το κερασάκι, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Micromad το 1987. Έψαξα λοιπόν και βρήκα το αγαπημένο μου απόσπασμα - αυτό με την πριγκήπισσα που τα πήρε στο κρανίο χεχε! θυμάμαι που το είχαμε διαβάσει με τον αδερφό μου και είχαμε γελάσει μέχρι δακρύων. Το θυμάμαι πολύ έντονα, κι ας έχουν περάσει 20 χρόνια (!!!) από τότε.


Το Σαββατοκύριακο πλησιάζει. Ετοιμαστείτε για πολλά χαμόγελα :-)

Wednesday 23 January 2008

7+1=3

Πριν λίγο καιρό με κάλεσε η Alienlover να παίξω το παιχνίδι με τα 7+1 γεγονότα που με σημάδεψαν τη χρονιά που πέρασε. Δυσκολεύτηκα να βρω κάτι να γράψω, γιατί τώρα που το καλοσκέφτομαι, το 2007 ήταν ένα έτος άχρωμο, άοσμο και άγευστο. Θυμάμαι την περσυνή πρωτοχρονιά είχα μια αίσθηση ότι κάτι σημαντικό θα συνέβαινε, κάτι θα άλλαζε μέσα στη χρονιά. Tελικά διαψεύστηκα παταγωδώς. Όχι ότι πήγε κάτι άσχημα, αντιθέτως πολλά πράγματα πήγαν καλά, απλά δεν συνέβηκε τίποτα ιδιαίτερα συνταρακτικό. Δεν υπολογίζω βέβαια τις φωτιές του καλοκαιριού, οι οποίες (αν σημάδεψαν) σημάδεψαν όλη τη χώρα και ίσως λιγότερο εμάς που μένουμε στο εξωτερικό και όσο να 'ναι τις ζήσαμε εξ αποστάσεως.

Προπαθώντας να απομονώσω μερικά σημαντικά γεγονότα για μένα προσωπικά, νομίζω ότι αξίζει να κάνω μνεία στα εξής:

Πριν από ένα χρόνο *ακριβώς* μπήκα στον χώρο του μπλόγκιν. Ναι, είναι γεγονός. Δεν έχει μόνο η Δανάη γενέθλια σήμερα, αλλά και οι Κόκκινες Νύχτες!


Στην αρχή ξεκίνησα να γράφω για να διοχετεύω κάπου τα περισσεύματα ενέργειας που είχα, αλλά και για να εξασκώ τα ελληνικά μου που κόντευα να τα ξεχάσω. Στην πορεία βρέθηκα να γράφω από μεράκι και όσο γνώριζα περισσότερο κόσμο μέσα από το ιστολόγιο, άρχισα να νιώθω ότι απευθυνόμουν σε γνωστούς και δεν έγραφα πια "στον αέρα". Τότε ήταν που ήρθε κι έδεσε το γλυκό, και ένα χρόνο μετά έχω ήδη κάνει 255 αναρτήσεις και έχω λάβει πάαααρα πολλά σχόλια. Σας ευχαριστώ όλους :-)

To δεύτερο αξιοσημείωτο γεγονός της χρονιάς ήταν η αποχώρηση του σούπερ-μισητού αφεντικού, που μας έπρηζε επί χρόνια. Το Μεγάλο Αφεντικό είδε το φως, συνετέλεσαν και κάποιες ευνοϊκές συγκαιρίες, και τον αποχαιρετήσαμε με μεγάλη χαρά στα τέλη Ιουλίου. Επιτέλους τέλος και πολύ ασχοληθήκαμε.

Τον Οκτώβριο κατάφερα να ξαναβρεθώ με μια φίλη Βελγίδα την οποία γνώριζα από το πανεπιστήμιο και με την οποία είχαμε χαθεί εδώ και 10 χρόνια. Την έψαχνα καιρό και τελικά την βρήκα μέσω ίντερνετ, και συγκεκριμένα μέσω του Google Images. Έβαλα το όνομά της και βρήκα μια φωτογραφία της από ένα ιατρικό συνέδριο. Έτσι απλά. Από την φωτογραφία βρήκα τη διεύθυνση του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του νοσοκομείου που διοργάνωνε το συνέδριο, έστειλα ένα ημέιλ στο όνομά της και την επόμενη μέρα πήρα απάντησή της με τα εξής λόγια: Hi Sofia, How did you find me? Xεχεχε. Ουδέν κρυφό υπό του Γούγλη, αγαπητοί μου. Τον Δεκέμβριο συναντηθήκαμε στις Βρυξέλλες. Ήταν πολύ περίεργο που βρεθήκαμε μετά από 10 χρόνια. Από τη μία τελείως διαφορετικό και από την άλλη πολύ οικείο, σαν να μην είχε περάσει τόσος καιρός. Κάναμε τις βόλτες μας στις στολισμένες Βρυξέλλες, ανταλλάξαμε τα νέα των περασμένων 10 χρόνων και αποχαιρετιστήκαμε με την υπόσχεση να μην αφήσουμε να κυλήσουν άλλα τόσα χρόνια μέχρι να ξαναβρεθούμε!

Άλλο τίποτα συνταρακτικό δεν μπορώ να σκεφτώ... Απ' όποια πλευρά και να το εξετάσω, το 2007 δεν θα φιγουράρει ποτέ στο TOP 10 των πιο συναρπαστικών χρόνων της ζωής μου. Πάλι καλά που βρήκα έστω τρία πράγματα να μνημονεύσω.

Τουλάχιστον ξεκίνησα το ιστολόγιο. Δεν είναι και λίγο, ε;