Sunday 31 May 2009

Jack-in-the-Green

Αν θυμόσαστε, στο Hastings βρεθήκαμε για τον παραδοσιακό εορτασμό της Πρωτομαγιάς που λέγεται Jack-in-the-Green. O Jack είναι ένα είδος Greenman, μία μορφή με πράσινο πρόσωπο και σώμα καλυμμένo με φύλλωμα. Δεν τον είδαμε, γιατί εμφανίζεται μόνο στην παρέλαση που γίνεται την τελευταία μέρα των εκδηλώσεων κι εμείς είμασταν εκεί την προηγούμενη. Τη φωτογραφία που βλέπετε τη βρήκα εδώ και είναι από τον περσυνό εορτασμό.


Οι ρίζες αυτών των εορτασμών πάνε πολύ πίσω, στον 18ο αιώνα και πιο πριν. Στις μέρες μας ελάχιστες είναι πια οι πρωτομαγιάτικες γιορτές που περιλαμβάνουν Jack-in-the-Green.


Μπορεί να μην είδαμε αυτοπροσώπως τον πράσινο Jack, είδαμε όμως πολλές άλλες παραστάσεις και χορούς. Κατ' αρχήν σταματήσαμε σε μια δαφνοστεφανωμένη παμπ έξω από την οποία προσέξαμε ότι υπήρχαν περίεργα ντυμένοι άνθρωποι, όπως αυτοί οι κύριοι με τις πολύχρωμες κορδέλες στο κεφάλι.


Αυτοί λέγονται mummers (θεατρίνοι, ας το πούμε). Πάνε από παμπ σε παμπ και δίνουν σύντομες κωμικές παραστάσεις, σαν σκετσάκια, που σατυρίζουν ιστορικές προσωπικότητες ή την επικαιρότητα και απαγγέλονται με ομοικαταληξία. Χαρακτηριστικό των παραστάσεων είναι πως συνήθως υπάρχει ένας ασθενής και ένας τσαρλατάνος γιατρός που προσπαθεί να τον κάνει καλά με κάποιο θαυματουργό φάρμακο. Μετά το τέλος της παράστασης, οι θεατές δίνουν χρήματα στους θεατρίνους ή τους κερνάνε μπύρες, με αποτέλεσμα μετά τις πρώτες 3-4 παμπ να είναι ολίγον λιώμα και οι παραστάσεις πολύ πιο ξεκαρδιστικές.


Αυτό είναι ένα απόσπασμα από την παράσταση που παρακολουθήσαμε. Είναι η στιγμή που μπαίνει ο γιατρός. Εκτός από τις ενδυμασίες και την γελοιότητα της παράστασης, με τον άρρωστο ιππότη που κατουράει όσους τον πλησιάσουν, το κείμενο είναι γεμάτο υπονοούμενα που το κάνουν ακόμα πιο αστείο.



Μετά το σκετσάκι και το πρώτο πάιντ για το καλοσώρισμα, πήγαμε αν δούμε τους morris dancers που έδιναν χορευτικές παραστάσεις στο κέντρο της πόλης. Αυτοί είναι παραδοσιακοί χορευτές που φοράνε κουδούνια στα πόδια. Υπάρχουν πολλά είδη παραδοσιακών χορών, και το κάθε γκρουπ έχει τη δική του ενδυμασία και το δικό του στυλ. Πιο συνηθισμένα στη νοτιοανατολική Αγγλία είναι τα γκρουπ ανδρών που χορεύουν με μαντήλια ή μικρά ραβδιά όπως βλέπετε εδώ. Στο Hastings είδαμε κάποια λιγότερο συνηθισμένα. Κατ' αρχήν είδαμε ένα με άνδρες μουσικούς και γυναίκες χορεύτριες.


Το παλούκι στα αριστερά είναι το μαγιάτικο κοντάρι, που κάποια στιγμή θα χρησιμοποιήθηκε για να χορέψουν τα παιδιά γαϊντανάκι, αλλά δυστυχώς δεν το είδαμε.


Είδαμε όμως ένα γκρουπ border morris, που είναι το αγαπημένο μου στυλ. Αυτοί οι χορευτές προέρχονται από τα χωριά κοντά στα ουαλικά σύνορα (border), είναι ντυμένοι συνήθως στα μαύρα, έχουν μουτζουρωμένα πρόσωπα και χορεύουν με έντονα βήματα και βγάζοντας κραυγές, πολλές φορές ανά ζευγάρια, χρησιμοποιώντας μεγάλα μπαστούνια τα οποία χτυπάνε με τόση δύναμη που συχνά σπάνε κατά τη διάρκεια του χορού.


Όλοι οι χορευτές είναι ερασιτέχνες και χορεύουν κυρίως στα διάφορα φεστιβάλ που γίνονται τους καλοκαιρινούς μήνες, από το Πάσχα μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου περίπου. Οι κονκάρδες που φορούν είναι αναμνηστικές από τα φεστιβάλ. Όσες πιο πολλές έχει κάποιος, τόσο πιο πολλές φορές έχει χορέψει.


Φυσικά δεν μπορώ να σας αφήσω χωρίς βιντεάκι. Απολαύστε (αλλά προσοχή - αν είσαστε στο γραφείο, χαμηλώστε τον ήχο πριν πατήστε στο βελάκι)!



Συνεχίζεται με τυμπανισμούς....

Saturday 30 May 2009

Παραλιακά - μέρος 2ο

Συνεχίζεται από το προηγούμενο.

Όταν ο καιρός είναι καλός, βγαίνουν έξω τα κουβαδάκια και τα φτιαράκια. Όποιος δεν έχει φέρει μαζί του, μπορεί να τα αγοράσει από ειδικά μαγαζιά, που πουλάνε επίσης ανεμοφράκτες, ρακέτες κ.λπ. Όπως βλέπετε, τα σωσίβια δεν έχουν πέραση. Τι να τα κάνουν άλλωστε...


Στην παραλία μπορείς να μαζέψεις ήλιο ή να απολαύσεις το δροσερό αεράκι αγναντεύοντας την παγωμένη θάλασσα που δεν τολμάς να πλησιάσεις. Ειδικά στις βραχώδεις παραλίες όπως είναι αυτή του Hastings, μπορείς επίσης να ασχοληθείς με την αναζήτηση βότσαλων και κοχυλιών.


Όσοι τυχόν έχετε διαβάσει το μυθιστόρημα της Ρόζαμουντ Πίλτσερ "Ψάχνοντας για κοχύλια" (αγγλιστί The Shellseekers), ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από αυτό που βλέπετε στις επόμενες φωτογραφίες.


Για όσους δεν τους προσελκύει η θάλασσα ή βαριούνται να περπατάνε στα βράχια με κουβαδάκια και δίχτυα στα χέρια, υπάρχουν συνήθως κάποια μονοπάτια κοντά στη θάλασσα που προσφέρονται για περπάτημα.


Η περιοχή γύρω από το Hastings είναι πολύ όμορφη, με εντυπωσιακούς βράχους και σπηλιές.


Επίσης προσελκύει πολλά πουλιά, όπως βλέπετε και από τις ενημερωτικές αφίσσες.


Δεν αξίζει όμως μόνο η περιοχή γύρω από την παραλία. Η παλιά πόλη είναι πολύ όμορφη, με στενούς πλακόστρωτους δρόμους, γραφικά σπιτάκια, ωραίες παμπ...


...και συμπαθητικά μαγαζάκια στα οποία μπορείς να βρεις λογής-λογής πραγματάκια όπως αυτό το περίεργο σκάκι.


Στην κορυφή του βράχου υπάρχει κάστρο στο οποίο ανεβαίνεις από μονοπάτι. Παλιά υπήρχε και τελεφερίκ, το οποίο δεν λειτουργεί πλέον, αλλά έχει δρομολογηθεί η αντικατάστασή του με καινούριο και η επαναλειτουργία του στις αρχές του φετεινού καλοκαιριού (χωρίς να έχει δωθεί συγκεκριμένη ημερομηνία).


Οι πιο γυμνασμένοι βέβαια ανεβαίνουν από το μονοπάτι. Εμείς αρκεστήκαμε στο να το φωτογραφίσουμε μόνο από μακριά (ας είναι καλά ο τηλεφακός).


Φυσικά όταν ξεπροβάλλει ο ήλιος, όλα φαίνονται πιο όμορφα.


Αυτό που βλέπετε στις φωτογραφίες είναι το λιμάνι. Οι βάρκες αντί να λικνίζονται στη θάλασσα όπως γίνεται στην Ελλάδα, είναι τραβηγμένες στην στεριά γιατί έτσι προφυλλάσονται από την παλίρροια.


Όταν ο ουρανός είναι γαλάζιος και η θάλασσα ήρεμη, μπορείς σχεδόν να φανταστείς ότι αγναντεύεις την Μεσόγειο.


Και μια ιστορική πληροφορία: από το 1933 ως το 1946 λειτούργησε στο Hastings μια τεράστια ανοιχτή πισίνα μήκους 100 μέτρων και πλάτους 28 μέτρων. Αυτές οι ανοιχτές πισίνες (που στα αγγλικά λέγονται lidos) ήταν πολύ δημοφιλείς τη δεκαετία του 30 και μερικές εξακολουθούν να λειτουργούν μέχρι σήμερα, ακόμα και στο κέντρο του Λονδίνου. Από την πισίνα του Hastings έχουν μείνει πια μόνο φωτογραφίες...

Friday 29 May 2009

Πολύ φως

Ορίστε και οι φωτογραφίες που σας υποσχέθηκα. Την πρώτη την έβγαλα στις 9:05 το βράδυ και όπως βλέπετε είναι σχεδόν ολόιδια με την πρωινή. Το μόνο που διαφέρει είναι η θέση του ήλιου - αυτό το ελαφρώς πορτοκαλί στο βάθος αριστερά πίσω από τα δέντρα είναι το τελευταίο φως του ήλιου πριν δύσει.


Τη δεύτερη την έβγαλα στις 10:10, πάνω που αρχίζει να νυχτώνει και ο ουρανός σκοτεινιάζει.


Όσο για τα γεμιστά, έγιναν πολύ ωραία γευστικώς, αλλά λίγο χάλια εμφανισιακώς, γι' αυτό δεν τα φωτογράφισα. Την επόμενη φορά!

Φως

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τέλη Μαΐου ή αρχές Ιουνίου, πετυχαίνω πάντα ένα ξημέρωμα. Ή ξενυχτάω και κοιμάμαι αφού ξημερώσει ή ξυπνάω από τον ύπνο την ώρα που ξημερώνει. Σήμερα μου έτυχε το δεύτερο.

Θα μου πείτε σιγά το πράγμα - τόσος κόσμος ξυπνάει την ώρα που ξημερώνει. Όχι όμως στην Αγγλία και κυρίως όχι το καλοκαίρι. Γιατί αυτή την εποχή ο ήλιος ανατέλει στις 5 παρά 10. Το οποίο σημαίνει ότι έχουμε φως από τις 4 το πρωί. Στην Αθήνα αντίστοιχα πρέπει να έχετε φως από τις 5:30 περίπου, δηλαδή 1,5 ώρα αργότερα.

Σήμερα λοιπόν ξύπνησα στις 5. Το δωμάτιο φωτισμένο κανονικά, δεν χρειαζόταν να ανάψεις φως για να βλέπεις. Πετάχτηκα, πήρα τη μηχανή, τράβηξα μια φωτογραφία και ξανάπεσα για ύπνο. Ιδού λοιπόν πώς φαίνεται ο κόσμος στις 5:06 πρωί, ένα τέταρτο μετά την ανατολή του ήλιου.


Αυτό το φαινόμενο της μεγάλης μέρας, και ειδικά το ξημέρωμα στη μέση της νύχτας, είναι κάτι πολύ διαφορετικό για όσους βρίσκονται πρώτη φορά στη βόρεια Ευρώπη. Παλιότερα σας είχα πει τι μου είχε συμβεί όταν πρωτοήρθα στην Αγγλία. Επειδή η ιστορία αυτή μου αρέσει, και επειδή κάποιοι δεν την έχετε ακούσει, θα σας τη διηγηθώ ξανά.

Τότε έμενα σε φοιτητική εστία, στην πανεπιστημιούπολη. Το δωμάτιό μου είχε ένα μεγάλο παράθυρο και κάθε βράδυ άφηνα τις κουρτίνες ανοιχτές (πατζούρια δεν έχουμε εδώ) για να με ξυπνάει το πρωϊνό φως πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Ένα πρωί, πρέπει να ήταν αρχές Ιουνίου, ξύπνησα πριν το ξυπνητήρι, ως συνήθως. Σηκώθηκα νιώθοντας κουρασμένη, σα να μην είχα κοιμηθεί καλά. Κοιτάω το ξυπνητήρι, έλεγε ώρα 4:00. Λέω πάει, χάλασε, και καλά να πάθω που λυπήθηκα να δώσω μερικές λίρες παραπάνω να πάρω ένα ξυπνητήρι της προκοπής.

Σηκώθηκα, κοίταξα έξω από το παράθυρο και πρόσεξα κάτι πολύ περίεργο. Ενώ ήταν μέρα, δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ούτε πουλί πετούμενο, που λένε. Επικρατούσε δε μια ηρεμία, σχεδόν απόκοσμη. Πάνω στο γραφείο ήταν το ρολόι μου. Έλεγε κι αυτό 4:00.

Εκείνη τη στιγμή το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το τραγουδάκι από μια ανατριχιαστική εκπομπή που παιζόταν στην τηλεόραση όταν ήμουν μικρή: του-ρου-του-ρου-του-ρου-του-ρου. Εκεί τα χρειάστηκα. Λέω, ή έχουμε μπει στη ζώνη του λυκόφωτος και σταμάτησαν τα ρολόγια την ίδια ώρα... ή έχει ξημερώσει από τις 4 το πρωί. Σηκώνω το ρολόι, οι δείκτες του κουνιόνταν. Σηκώνω το ξυπνητήρι, δούλευε κανονικά με ένα καθησυχαστικό τικ τακ τικ τακ τικ τακ. Φιουυυυυυ.

Είχε όντως ξημερώσει! Αλλά μιλάμε για κανονική μέρα, όχι χάραγμα. Σαν αυτή που βλέπετε στη φωτογραφία. Έπαθα πλάκα. Δεν το είχα ξαναδεί αυτό το πράγμα. Με τα χρόνια βέβαια συνήθισα και τώρα πλέον μου φαίνεται φυσιολογικό και μου αρέσει που έχουμε τόσο μεγάλη μέρα. Είναι δε το όνειρό μου να πάω Ιούνιο μήνα στην Σκανδιναβία, να δω πώς είναι να έχει συνέχεια μέρα. Μέχρι στιγμής δεν το έχω καταφέρει, αλλά πού θα μου πάει...

Φανταστείτε ότι σε 1-2 βδομάδες ο ήλιος θα ανατέλει στις 4:45 π.μ. και θα δύει στις 9:20 μ.μ. που σημαίνει ότι θα χαράζει από τις 3:00 ή και νωρίτερα, και θα έχει φως ως μετά τις 10 το βράδυ. Όταν έχει ξαστεριά, ο ουρανός δεν θα μαυρίζει σχεδόν καθόλου, ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα θα είναι ένα απαλό γκρι-μπλε χρώμα. Αυτά στη νότια Αγγλία. Στη Σκωτία που είναι βορειότερα θα νυχτώνει ακόμα πιο αργά και ξημερώνει πιο νωρίς.

Σήμερα η μέρα αποδείχτηκε πολύ καλοκαιρινή, με μπλε ουρανό και δυνατό ήλιο. Είμαι όλη μέρα με αμάνικο μπλουζάκι και πολύ το χαίρομαι. Λέω να φτιάξω γεμιστά για να νιώσουμε σαν να είμαστε Ελλάδα. Έχω ντομάτες, πιπεριές, ρύζι. Το μόνο πρόβλημα είναι να βρούμε φέτα. Χμμμ...


Αν δεν συννεφιάσει αργότερα θα σας δείξω και τον ουρανό αργά το βράδυ για να συγκρίνετε.

Ε-ε-έρχεται καλοκαιράκι! Μάλιστα η βρετανική ΕΜΥ πιστεύει ότι θα είναι καλύτερο από τα δύο προηγούμενα που μας μούλιασαν. Γιούπιιιιιιιι :-)



Το τραγούδι είναι παλιό, αλλά μου αρέσει και πάει με τον τίτλο. Καλό Παρασκευο-Σαββατοκύριακο να έχουμε!

Wednesday 27 May 2009

Παραλιακά - μέρος 1ο

Για την Πρωτομαγιά ξεκίνησα να σας λέω, αλλά μιας και βλέπω ότι υπάρχει ενδιαφέρον για το Hastings, είπα να του αφιερώσω μια ανάρτηση. To Hastings λοιπόν είναι μια πολύ γραφική παραλιακή κωμόπολη στα νότια παράλια της Αγγλίας, 100 χλμ νότια του Λονδίνου και 50 χλμ ανατολικά του Brighton. Παρόλο που για να πας σου βγαίνει λίγο η ψυχή, το μέρος είναι πραγματικά πολύ όμορφο και προσελκύει πολλούς τουρίστρες, κυρίως ντόπιους.


Θα έχετε ίσως ακούσει ότι "η Βρετανία δεν έχει παραλίες". Αυτή η εντύπωση είναι λανθασμένη. Φυσικά η Βρετανία έχει παραλίες, άλλωστε είναι νησί με ακτογραμμή μήκους 18.000 χλμ - πώς είναι δυνατόν να μην έχει παραλίες; Το πρόβλημα δεν είναι ούτε στην ποιότητα των παραλιών, όπως πιστεύουν πολλοί, έχοντας δει μόνο το Brighton. Το πρόβλημα είναι ότι κάνει κρύο, το νερό είναι παγάκι, φυσάει αέρας εκ βορείου πόλου και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και το φαινόμενο της παλίρροιας, δηλαδή ανύψωση και πτώση της στάθμης της θάλασσας δύο φορές τη μέρα. Το οποίο σημαίνει ότι στις παραλίες με βότσαλο δημιουργούνται στοίβες με πέτρες και κοτρώνες, ενώ στις παραλίες με άμμο δημιουργείται λάσπη.

Προσθέστε ότι βρέχει συχνά, και συννεφιάζει συχνότερα, και θα καταλάβετε πρώτον γιατί οι Βρετανοί στις παραλίες τους χρειάζονται ανεμοφράχτες αντί για ομπρέλες, και δεύτερον γιατί προτιμούν τη Μεσόγειο για τις καλοκαιρινές τους διακοπές (άσχετα με το τι νομίζουν πολλοί, οι βόρειοι λαοί δεν έρχονται στην Ελλάδα για να θαυμάσουν τα αρχαία). Πάντως απ' ό,τι βλέπετε στην επόμενη φωτογραφία από το Woolacombe (η οποία δεν είναι δική μου), οι βρετανικές παραλίες μπορεί να υπολείπονται σε ευοίωνες καιρικές συνθήκες, έχουν όμως μέγεθος ναααααα με το συμπάθειο.


Τέλος πάντων, αυτές τις παραλίες έχουν, αυτές χαίρονται. Μάλιστα αυτό που βλέπεις συχνά στις αγγλικές παραλίες είναι ότι μεγάλοι και μικροί επιδίδονται σε θαλάσσια σπορ και κυρίως ιστιοσανίδα, για την οποία οι βρετανικές παραλίες προσφέρονται λόγω του αέρα που φυσάει 360 μέρες τον χρόνο.


Όμως δεν μπορείς να πας διακοπές και να είσαι συνέχεια πάνω σε μια ιστιοσανίδα. Για τους λιγότερο σπορτίφ, υπάρχουν διάφορες εναλλακτικές λύσεις. Κατ' αρχήν τα περίφημα amusement arcades, μεγάλα καταστήματα με ηλεκτρονικά και τυχερά παιχνίδια, που βρίσκονται συνήθως κατά μήκος της παραλίας. Μερικές οικογένειες περνάνε σχεδόν όλες τους τις διακοπές μέσα σε αυτά τα καταστήματα, ειδικά αν πέσουν σε περίοδο βροχών. Τα παιδιά φυσικά ξετρελαίνονται, γιατί ποιο παιδί δεν θέλει να κλειστεί σε μαγαζί με ηλεκτρονικά αντί να πλατσουρίζει μες το κρύο;


Μπορείτε να μαντέψετε τι κρατάνε στα χέρια οι τρεις νεαροί της επόμενης φωτογραφίας;


Συνήθως κοντά στα μαγαζιά με τα ηλεκτρονικά υπάρχουν μαγαζιά που πουλάνε ζαχαρωτά.


Το πιο γνωστό ζαχαρωτό λέγεται rock (βράχος) και είναι γλυφιτζούρι σε σχήμα μεγάλου ραβδιού. Αναλόγως με την περιοχή λέγεται Brighton Rock, Hastings Rock κ.λπ.


Πολλά παραλιακά μέρη έχουν pier, δηλαδή μια μεγάλη εξέδρα στην προκυμαία που μπαίνει μέχρι μέσα στη θάλασσα. Πάνω στην εξέδρα αυτή υπάρχουν μαγαζιά, λούνα παρκ, ξαπλώστρες για όσους θέλουν να χαλαρώσουν στον ήλιο, εστιατόρια κ.λπ. Η εξέδρα του Brighton είναι από τις πιο γνωστές. To Hastings είχε εξέδρα (φαίνεται και στην πρώτη φωτογραφία) αλλά τα τελευταία χρόνια δεν λειτουργεί λόγω τεχνικών προβλημάτων. Υπάρχει όμως λούνα παρκ πάνω στην παραλία, καθώς και μίνι τρενάκι για τα παιδιά και για όσους αισθάνονται παιδιά.


Στα λούνα παρκ εκτός από παιχνίδια βρίσκεις τα απαραίτητα μαγαζιά που πουλάνε λιχουδιές όπως παγωτά, μαλλί της γριάς, ποπ κορν και λουκουμάδες.


Φυσικά υπάρχει και μουσείο, που στεγάζεται σε μια πρώην εκκλησία και έχει ναυτικό θέμα.


Τα στεφάνια που ίσως προσέξατε πάνω στην πινακίδα του μουσείου ήταν για την Πρωτομαγιά.


Τα μαύρα κτήρια λέγονται Hastings Net Shops και ήταν παλιές αποθήκες όπου οι ψαράδες άπλωναν τα δίχτυα τους για να τα προφυλλάξουν από τη βροχή και τη θάλασσα. Είναι ξύλινα και καλυμμένα με στρώμα πίσσας εξ ου το μαύρο χρώμα. Τα είχαν χτίσει μακρόστενα και κολλητά το ένα στο άλλο, για να είναι πιο ανθεκτικά στον αέρα και μην παρασύρονται εύκολα από τα κύμματα της θάλασσας. Τώρα έχουν μετατραπεί κυρίως σε μαγαζιά που πουλάνε (τι άλλο) fish and chips.


Από τσιπάδικα βέβαια γίνεται χαμός. Υπάρχουν επίσης και μαγαζιά που πουλάνε την παραδοσιακή λιχουδιά jellied eels, κοινώς πηχτή με χέλια. Μην με ρωτήσετε αν είναι καλή, δεν έχω φάει ποτέ και δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι!


Όπως σε όλες τις παραθαλάσσιες και παραποτάμιες πόλεις, βλέπεις παντού καλοθρεμμένους γλάρους...


...αλλά και τις συνέπειές τους (κάντε κλικ στη φωτογραφία για να καταλάβετε τι εννοώ - εστιάστε στο παρμπρίζ του Μίνι Κούπερ).


Αν αναρωτηθήκατε όταν σας έλεγα πιο πάνω για τα net shops, πώς είναι δυνατόν τα κύμματα να παρασύρουν ολόκληρες αποθήκες, δείτε αυτή τη φωτογραφία, μάλλον από τη δεκαετία του 60, που είδαμε στη βιτρίνα ενός σούπερ μάρκετ. Ο υπότιτλος λέει "storm at Hastings" δηλ. καταιγίδα στο Χέιστινγκς.


Συνεχίζεται στο επόμενο...

Σημείωση: Οι πρώτες δύο φωτογραφίες δεν είναι δικές μου, αν και πολύ θα το ήθελα!