Περί αργιών και άλλων τινών

Στην Αγγλία δεν πολυγιορτάζεται η Πρωτομαγιά - ούτε η εργατική, ούτε η άλλη με τα λουλουδένια στεφάνια - και δεν υπάρχει η σχετική αργία. Ούτε καν οι εθνικές γιορτές είναι αργίες. Εδώ έχουμε άλλο σύστημα: άλλο γιορτή, σου λέει, άλλο αργία. Η γιορτή είναι για όποιον θέλει να γιορτάσει, ενώ η αργία είναι για ξεκούραση.

Οι επίσημες αργίες λέγονται bank holidays, γιατί από παλιά τις μέρες αυτές έκλειναν οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις. Στην Αγγλία οι αργίες είναι πάντα 8: δύο τα Χριστούγεννα (25 & 26 Δεκεμβρίου), 1 ανήμερα την Πρωτοχρονιά, 2 το Πάσχα (Μ. Παρασκευή και Δευτέρα του Πάσχα), και 3 Δευτέρες - η πρώτη και η τελευταία Δευτέρα του Μαΐου, και η τελευταία Δευτέρα του Αυγούστου. Έτσι, οι περισσότερες αργίες είναι στην ουσία τριήμερα, και όσες τυχόν πέσουν σαββατοκύριακο (δηλαδή Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά) μεταφέρονται πάντα σε Δευτέρα-Τρίτη για να γίνουν τριήμερο ή τετραήμερο. Βέβαια αν πέσουν Τρίτη-Τετάρτη ή Τετάρτη-Πέμπτη δεν μας σώζει τίποτα, αλλά όλοι οι άλλοι συνδιασμοί δίνουν τουλάχιστον τριήμερα.

Σύμφωνα με κάτι μελέτες που διάβαζα, η Αγγλία και η Ολλανδία έχουν τις λιγότερες αργίες από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ τις περισσότερες (12-14) τις έχουν η Ισπανία και η Πορτογαλία. Η Ελλάδα έχει 10-12, οπότε πάλι πάνω από εμάς βγαίνει, και μάλιστα με διαφορά. Το μόνο καλό με το αγγλικό σύστημα είναι ότι έχεις γκαραντί τριήμερα και μάλιστα σε εποχή που ο καιρός είναι καλός και ευνοεί τις εκδρομές, αν και πολλοί προτιμούν να μην ταξιδεύουν τέτοιες μέρες, αλλά μένουν στα σπίτια τους και οργανώνουν μπάρμπεκιου ή επιδίδονται στο εθνικό σπορ των μαστορεμάτων. Μάλιστα επειδή τα μαγαζιά είναι ανοιχτά ΚΑΙ τις Κυριακές ΚΑΙ τις αργίες, συνηθίζεται τα μαγαζιά με είδη σπιτιού και κατασκευών (τύπου ΙΚΕΑ ή Praktiker) να κάνουν εκπτώσεις και προσφορές τα τριήμερα, ακόμα και τo τριήμερo των Χριστουγέννων, αφού πολλά από αυτά τα μαγαζιά ανοίγουν στις 26 Δεκεμβρίου. Πράγμα που σημαίνει ότι την εβδομάδα πριν το τριήμερο μας βομβαρδίζουν με διαφημίσεις για τις επερχόμενες σούπερ-προσφορές, ενώ στα μαγαζιά επικρατεί ένας πανικός ανάλογος με αυτόν που επικρατεί στις Εθνικές Οδούς τις μέρες που αδειάζει η Αθήνα.

Αυτά λοιπόν είχα να σας πω για την διαπολιτιστική σας ενημέρωση, αν και μάλλον θα τα δείτε από βδομάδα, γιατί μαθαίνω από το ιστολόγιο του Φίλου ότι την Δευτέρα είναι η ανεπίσημη αργία του Αγίου Ανάμεσα (μεγάλη η χάρη του). Εδώ που τα λέμε, τι αξία έχει να πας για δουλειά Δευτεριάτικα, ενώ μπορείς να κάνεις τετραήμερο; Κι εγώ το ίδιο θα έκανα αν ήμουν στην Ελλάδα - θα την άραζα σε καμιά παραλία και αν ο καιρός ήταν καλός θα έκανα το πρώτο μπάνιο του χρόνου.

Εδώ φυσικά τζίφος. Ούτε εκδρομές, ούτε παραλίες, ούτε μπάνια, ούτε μαγιάτικα στεφάνια, ούτε τίποτα. Αλλά τουλάχιστον θα έχουμε τριήμερο την επόμενη Δευτέρα. Κάτι είναι κι αυτό.

Καλή Πρωτομαγιά σε όλους σας!

Ποιός θυμάται την Έμμα;

Η Έμμα ήταν μια από τις αγαπημένες μου ιστορίες στην Μανίνα. Δεν ξέρω αν την θυμάται κανείς σας...

Η θεία από το Σικάγο

Το Πάσχα που ήμουν Αθήνα, είδα στο θέατρο την Θεία από το Σικάγο, με την Άννα Παναγιωτοπούλου, σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη. Ωραία παράσταση, καταπληκτικά τα σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά και τα κουστούμια του Γιάννη Μετζικώφ, εξαίρετη (όπως την περιμέναμε) η Άννα Παναγιωτοπούλου. Η παράσταση είναι μεταφορά της ομώνυμης ελληνικής ταινίας του Αλέκου Σακελλάριου με τη Γεωργία Βασιλειάδου στο ρόλο της αμερικανοφερμένης θείας, αλλά ακόμα κι αν δεν έχετε δει την ταινία (όπως εγώ, που έχω προ πολλού κόψει τις ελληνικές ταινίες) σας εγγυώμαι ότι θα ξεκαρδιστείτε. Αν την έχετε δει, θα διασκεδάσετε ακόμα περισσότερο. Ειδικά στην σκηνή της παραλίας, εκεί που θαλασσοπνίγεται η τρίτη κόρη, η Παναγιωτοπούλου δίνει ρέστα! Γέλασα τόσο πολύ που έψαξα να βρω την ορίτζιναλ ταινία, αφού γύρισα από το θέατρο. Ας είναι καλά το greek-movies.com :-)

Η παράσταση παίζεται στο Θέατρο Ήβη, στου Ψυρρή, 5 λεπτά περπάτημα από τον σταθμό του Θησείου. Το εισιτήριο έχει 25 ευρώ (18 ευρώ το φοιτητικό) και απ΄ό,τι βλέπω στο Αθηνόραμα, οι παραστάσεις τελειώνουν την Κυριακή, γι' αυτό όσοι πιστοί προσέλθετε!

Μπλερ ο πολεμοχαρής

Φωτομοντάζ του Peter Kennard

Μην μου πείτε ότι δεν είναι τέλειος; Χεχεχε

Μπους ο βαθυστόχαστος

Μόλις πριν λίγο έλαβα με ημέιλ αυτή την φωτογραφία. Μου φάνηκε πολύ αστεία και εξαιρετικά πετυχημένη, γι' αυτό σας την παραθέτω.

Έρωτας κεραυνοβόλος

Σήμερα μετά τη δουλειά πήγα σε ένα nail bar να κάνω μανικιούρ. Αύριο έχω μια παρουσίαση και είπα μιας που θα χρησιμοποιήσω πολύ τα χέρια μου, ας έχω ένα περιποιημένο νύχι να δείξω τέλος πάντων. Τα έβαψα βυσσινί σκούρο, βαμπιρένιο, που είναι της μόδας.

Εκεί που ήμουν λοιπόν στο nail bar μπήκε μια κοπέλα πολύ (μα πάρα πολύ) ωραία να κάνει μανικιούρ κι αυτή. Με το που την είδα, κόλλησα. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Φαντάζομαι πως κάπως έτσι πρέπει να είναι ο κεραυνοβόλος έρωτας. Και δεν ήταν καμιά μοντέλα - μια κοπέλα μέτριου αναστήματος ήταν, γύρω στα 28-29, λίγο γεματούλα αλλά με λεπτά χέρια και πόδια, φορούσε μαύρο ταγιέρ και μαύρο-άσπρο κολλιέ (très chic), και είχε ίσια μακριά ξανθά μαλλιά και ΤΕΛΕΙΟ χαμόγελο. Αν ήμουν άντρας θα της έγραφα επιτόπου το τηλέφωνό μου σε ένα χαρτί και θα της το έδινα. Ή μπορεί να της έπαιρνα λουλούδια, όπως ο άγνωστος του Impulse.

Βέβαια αν ήμουν άντρας δεν θα ήμουν σε nail bar να κάνω μανικιούρ...

Τι θυμάται ένας 40άρης

Μιας και πιάσαμε τα παρελθοντικά και τις αναπολήσεις, σας παραθέτω ένα ημέιλ που είχα λάβει πριν λίγο καιρό (ίσως αυτό δημιούργησε τη νοσταλγία για τις Μανίνες...) με μια λίστα που θυμίζει "τα παλιά". Πρέπει να πω ότι δεν τα θυμάμαι όλα αυτά, ίσως γιατί δεν είμαι σαραντάρης (χεχε) πάντως με πολλά αναφώνησα: πω πω ναι!

Tον Aη-Bασίλη τα Xριστούγεννα στο Mινιόν
Tα Rollers στην Kηφισιά
Tους σχολικούς χορούς στην Barbarella
To Black Celebration των Depeche Mode σε βινύλιο
Tη μελαχρινή μπαλαρίνα Sindy "με πόδια που λυγίζουν" (την Bibi-bo την θυμάται κανείς?)
Tο τραγούδι Big in Japan στην καλοκαιρινή επαρχιακή disco Aνεμόμυλος
Tα μαλλιά των Kajagoogoo
Τα σιδερότυπα της Mανίνας σε μπλουζάκι Fruit of the Loom (πω πω ναι)
Tα Doc Martins που έφερναν φίλοι από την Aγγλία
Tο Wild Rose όταν ήταν ακόμη Make Up
Tο παγωτό Kilimanjaro στου Φλόκα
Tην τελική βολή του Kαμπούρη στο Eυρωμπάσκετ το '87 (yeah yeah yeah)
Tο πρώτο Rockwave στο Kαλλιμάρμαρο
Tους στίχους των Cure απέξω
Tα τζην σορτσάκια της εξαδέλφης Nταίζης των Dukes

Τους Άγγελους του Τσάρλι με την Κέλλυ, την Σαμπρίνα και την Κρις
Πόσα πορτοκάλια έφαγε σήμερα
Tις στρατιωτικές τσάντες γραμμένες με στίχους των Doors
Tη μικρή Aννούλα της Aλλαγής
Tον Bικ Mόροου ως λοχία Σόντερς στη "Mάχη"
To Laura Ashley λουκ της μικρής Λώρας στο Λιβάδι
Tην πρώτη Φάλλον της Δυναστείας
Tη λύση για τον κύβο του Pούμπικ
Tην Πάττυ Λούκας της Mανίνας (χεχε), την Mπλανς Eπιφανί του Tαχυδρόμου, τον Tιραμόλα, τον Σεραφίνο
Την Ομάδα G, το Διαστημόπλοιο Αργώ και το Galactica στην τηλεόραση
Tο Μουντιάλ στην Ισπανία το '82, με πρωταθλήτρια την Ιταλία των Paolo Rossi και Dino Zoff

Tο αυτοκόλλητο στο παπάκι "Mόλις μεγαλώσω θα γίνω XR"
Tα ecstacy "Love Dove"
Tις σχολικές ποδιές του Tσεκλένη
Tα πρώτα ηλεκτρονικά με Pacman
Tο μικρό Mercedes στη Γλυφάδα
Tην Tσακάλωφ πριν πεζοδρομηθεί
Tις γραμμένες κασσέτες από τα δισκάδικα

Εσείς πόσα από αυτά, και τι άλλα, θυμάστε;

Πω πω Μανίνες!

Τώρα τελευταία με έχει πιάσει μια... περιέργεια να το πω, νοσταλγία να το πω, για τα περιοδικά που διάβαζα όταν ήμουν παιδί, δηλαδή Μανίνα (κλασσικά), Κατερίνα, Πάττυ, Σούπερ Κατερίνα, Αγόρι, Μπλεκ, και πιο παλιά Χελιδόνια, Ρόδι και Παιδιά Γεια Χαρά. Έψαξα στο ίντερνετ και δεν βρήκα πολλά πράγματα, οπότε κατέφυγα στο υπόγειο της μαμάς μου, που ξέρω ότι είναι μαζώχτρα. Έψαξα, σκονίστηκα, αναθεμάτισα, και τελικά βρήκα Μανίνες. Πολλές Μανίνες! Και μερικές Κατερίνες, Χελιδόνια, Μπλεκ, και 1-2 Πάττυ.

Ρόδι δεν βρήκα, ούτε Σούπερ Κατερίνα, ούτε Παιδιά Γεια Χαρά, αλλά και με τη Μανίνα μόνο καταχάρηκα. Θυμάμαι που την αγόραζα ανελλιπώς κάθε Τρίτη, την έφερνα σπίτι και τη διάβαζα στα κρυφά μέσα σε ένα μεγάλο ντοσιέ που είχα για τα Αγγλικά, γιατί φώναζε ο πατέρας μου ("όλο με τη Μανίτα κυκλοφορείς" - "Μανίνα τη λένε καλέ μπαμπά" - "δεν με ενδιαφέρει πώς τη λένε, να μην σε ξαναδώ με περιοδικό στο χέρι" και άλλα τέτοια τραγελαφικά).

Ααααχ τα παλιά καλά χρόνια...

O κόσμος της Πάττυ

Χωρίς άλλα σχόλια, γιατί μιλάνε οι εικόνες...

Παθήματα που έγιναν μαθήματα

Γιατί έχουμε κλειδιά; Για να κλειδώνουμε. Τα αυτοκίνητά μας και τα σπίτια μας κυρίως. Φαίνεται όμως πως κάποιοι νομίζουν (εσφαλμένα) ότι αν στο σπίτι έχουν πόρτα "ασφαλείας" το κλείδωμα είναι περιττό. Έτσι πίστευαν και δύο φίλοι μου, η Ράνια και ο Γιώργος. Η μία στη Ν. Σμύρνη, ο άλλος στον Πειραιά. Και οι δύο σε ρετιρέ, με πόρτες ασφαλείας. Και τους δύο τους επισκέφτηκαν κλέφτες μέσα στην Μ. Εβδομάδα και τους ξάφρισαν από ρευστό, κοσμήματα και άλλα τιμαλφή. Και το χειρότερο? Οι κλέφτες δεν μπήκαν από το μπαλκόνι ως άλλοι σπάιντερ-μαν, αλλά από την κεντρική είσοδο, σαν κύριοι.

Τα συμπεράσματα που βγάζουμε είναι τα εξής:

1. Όταν φεύγουμε από το σπίτι, κλειδώνουμε πάντα την πόρτα. Ακόμα κι αν πάμε στο περίπτερο για τσιγάρα. Ακόμα κι αν η πόρτα είναι ασφαλείας. Εντάξει, δεν ζούμε στο Σικάγο, αλλά ούτε και στην Αθήνα του '50, έτσι?

2. Όσοι είμαστε στην ευχάριστη θέση να κρατήσουμε στα χέρια μας πολλά πράσινα, κίτρινα και μωβ ευρά μαζεμένα, δεν τα αφήνουμε ποτέ στο σπίτι σε κοινή θέα (π.χ. στο τραπέζι της κουζίνας ή στο συρτάρι του γραφείου μας), ειδικά όταν έχουμε την συνήθεια να φεύγουμε χωρίς να κλειδώνουμε. Ακόμα καλύτερα, ανοίγουμε ένα λογαριασμό σε τράπεζα και τα καταθέτουμε μέχρι να τα χρειαστούμε.

3. Αν πάρουμε ή μας δώσουν μονόπετρα και άλλα ακριβά κοσμήματα, φροντίζουμε να τα φοράμε συχνά-πυκνά ή τα κρύβουμε κάπου αλλού και όχι στο συρτάρι της τουαλέτας.

Ή τουλάχιστον κλειδώνουμε την πόρτα όταν βγαίνουμε από το σπίτι. Και όταν είμαστε μέσα, προσέχουμε σε ποιον ανοίγουμε την κεντρική είσοδο της πολυκατοικίας. Αυτά.

Χριστός Ανέστη

Χριστός Ανέστη & χρόνια πολλά!

Ελπίζω να περάσατε όλοι όμορφα τις ημέρες του Πάσχα και σας εύχομαι τα ίδια και καλύτερα του χρόνου. Να είσαστε όλοι καλά.