Καλό σαββατοκύριακο με Raisonneurs

Σας εύχομαι καλό και δροσερό σαββατοκύριακο με τη γλυκιά φωνή της Charlene Huskinson, που τραγουδάει With No Light. Ο τίτλος του τραγουδιού είναι πολύ επίκαιρος, καθότι σήμερα ξυπνήσαμε για πρώτη φορά χωρίς ήλιο (συνήθως τέτοια εποχή έχει ήλιο το πρωί και συννεφιάζει μετά).

Να περάσετε καλά ό,τι και να κάνετε, και όσοι βρεθείτε σε παραλία, κάντε μια βουτιά και για μας.

Φιλιά!

Άλλοι καίγονται, άλλοι πνίγονται

Μαθαίνω από το ιστολόγιο της Seaina και από το in.gr ότι έχει πιάσει φωτιά η Πάρνηθα και η Ελλάδα γενικότερα.

Εδώ έχουμε το αντίθετο πρόβλημα. Βρέχει καθημερινά και πολύ.

Το Σάββατο μας έχουν καλέσει για μπάρμπεκιου σε ένα χωριό που λέγεται Louth (Λάουθ) και βρίσκεται στο Lincolnshire, στη βορειο-ανατολική Αγγλία. Εκεί που είναι οι πλημμύρες. Θα πάμε σήμερα μετά τη δουλειά και θα γυρίσουμε την Κυριακή.

Το δελτίο καιρού δείχνει 13-16 βαθμούς και βροχή. Τι σκατά μπάρμπεκιου θα κάνουμε δεν ξέρω. Μας βλέπω κλεισμένους μέσα να παραγγέλνουμε πίτσα. Ελπίζω οι πιτσαρίες στο Louth να έχουν φουσκωτά...

Η φωτογραφία *δεν* είναι πλάνο αρχείου. Είναι πρόσφατη και την βρήκα εδώ.

Στο 10 με τόνο!

Με τα απανωτά φωτορεπορτάζ, δεν κατάφερα να κάνω ένα πιο επίκαιρο αφιέρωμα στο Παρά Πέντε, αλλά δεν μπορούσα να μην πω δυο λόγια, έστω και καθυστερημένα. Δεν θα σας πω ότι είναι η καλύτερη σειρά που έχει περάσει από την ελληνική τηλεόραση, γιατί και πιο παλιά μου είχε αρέσει πάρα πολύ το Είσαι Το Ταίρι Μου (που το έβλεπαν μέχρι και οι φίλες μου οι Αγγλίδες - με ταυτόχρονη μετάφραση εννοείται, γιατί τα ελληνικά τους είναι λίγο basic) και ακόμα πιο πριν Οι Απαράδεκτοι, Οι Τρεις Χάριτες και αρκετές άλλες, που αλί κι αν καταλαβαίνω γιατί δεν τις βγάζουν σε DVD τόσα χρόνια.

Το Παρά Πέντε το γνώρισα αφού είχε φτάσει στη μέση της πρώτης σεζόν. Μιλούσαμε ένα βράδυ στο MSN με μια φίλη μου και μου λέει: Vlepeis para 5; Της απαντάω: Vlepo kai 10, einai kala? Όχι μου λέει, είναι καινούρια σειρά, έχει πλάκα, να την δεις κ.λπ. Θυμάμαι τα πρώτα 10 επεισόδια μού τα έστειλε σε CD (γιατί τότε δεν είχα ακόμα ανακαλύψει τα torrents). Έκατσα να τα δω ένα απόγευμα Σαββάτου, και γελούσα όλο το σαββατοκύριακο! Όχι μόνο με τις εμπνευσμένες ατάκες, αλλά και με την μουσική επένδυση, που κατά τη γνώμη μου απογείωσε κάποιες απλά αστείες σκηνές. Π.χ. μουσική υπόκρουση την ώρα που η Ζουμπουλία βλέπει ένα ζευγάρι ανδρών να περπατάει αγκαλιά: Αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά...

Είναι δυνατόν να μην γελάσεις;

Μου έχει μείνει στο μυαλό το επεισόδιο με τις ταυτότητες από τη δεύτερη σεζόν. Το είχα κατεβάσει από το διαδίκτυο (να 'ναι καλά το greek-movies.com) στο iPod για να το δω πηγαίνοντας στη δουλειά. Εκείνο το πρωί γέλασα τόσο πολύ μέσα στο τρένο, που οι γύρω μου με κοιτούσαν περίεργα. Μάλλον θα νόμιζαν ότι είμαι καμιά υστερική. Από τότε δεν το ξαναεπιχείρησα. Καλύτερα σπίτι και να ξεκαρδίζομαι με την ησυχία μου.

Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας ήταν ο Σπύρος. Μπορεί όλοι να έχουν ερωτευτεί την Θεοπούλα, εγώ πάντως πάντα γελούσα περισσότερο στις σκηνές του Σπύρου. Ιδιαιτέρως βέβαια στις σκηνές Σπύρου-Θεοπούλας, όπως τότε που η Θεοπούλα εξασκούσε τα Γαλλικά της με το κασετόφωνο (Où est la table? Στην κουζίνα). Από τα τελευταία επεισόδια θυμάμαι την αμίμητη ατάκα του Σπύρου προς τη Θεοπούλα: Αντί να μαθαίνεις τα SOS, μαθαίνεις τα εκτός ύλης!

Επίσης μου άρεσε η Ντάλια η ανεπανάληπτη. Γελούσα μέρες με μια από τις πρώτες της ατάκες, όταν μπήκε στο αυτοκίνητο του Σπύρου: Το αυτοκίνητο.....αυτό είναι όλο;

Σας θυμίζω επίσης το εξαιρετικό:

Ζουμπουλία: Ζώδια δεν έχει;
Σπύρος: Στο πρόγραμμα του θεάτρου, θα έχει ζώδια;
Ντάλια: Γιατί, στης τηλεόρασης πώς έχει;

Επίσης:

Αστυνομικός: Είστε λεσβίες;
Ντάλια: Βεβαίως, και η κυρία... αλλά εγώ είμαι πιο πολύ.

Και το ακόμα καλύτερο:

Ντάλια: Τι έχει γίνει;
Αλέξης: Κάναμε έρωτα.
Ντάλια: Γιατί;
Αλέξης: Αυτό πάλι πρώτη φορά μου το ρωτάνε.

Εδώ που τα λέμε, δεν είχε κι άδικο ο άνθρωπος... Πάντως πρέπει να πω ότι πολύ χάρηκα που τελικά σμίξανε ο Αλέξης με την Ντάλια. Καημό το είχα, καθότι είμαι ρομαντική ψυχή κατά βάθος.

Τέλος ας μην ξεχνάμε την Αμαλλλλία:

Ζουμπουλία: Πού γεννήθηκες;
Αμαλία: Στην Τρίπολλλλη…
Σπύρος: Αρκαδία θα πεις!
Αμαλία: Ορειννννή ή Πεδινννννή; (υπάρχει πεδινή Αρκαδία;)
Φώτης: Υποθαλάσσια!!! (υποθαλάσσια σίγουρα δεν υπάρχει πάντως)

Και το άσμα:

Φιλλλλί, φιλλλλί με τελλλλλειώννννννεις,
με αποτελλλλλλλειώννννννννεις

Η μακράν καλύτερη ατάκα βέβαια ήταν της Θεοπούλας. Η κλασική πλέον:

Άντε καλέ, σιγά, κόβεται το σεξ;

Έλα ντε!!!!

Η δαιμόνια φωτορεπόρτερ ξαναχτυπά

Σάββατο απόγευμα στο Λονδίνο. Βγάζει ήλιο, συννεφιάζει, ψιλοβρέχει, ξαναβγάζει ήλιο. 10 εναλλαγές σε μία μέρα. Τα έχει ήδη πει ο Γκρινιάρης στο δικό του ιστολόγιο. Όχι τίποτα άλλο, να τα βλέπετε εσείς που ψήνεστε στο καμίνι της Αθήνας και να παρηγοριέστε. Αν είσασταν εδώ θα φορούσατε ακόμα δερμάτινα μπουφάν και μπότες. Και το άλλο μεγάλο πλεονέκτημα; Θα γλιτώνατε ένα σωρό λεφτά γιατί δεν θα χρειαζόσασταν ειδικά ρούχα για το καλοκαίρι. 2-3 μακώ μπλουζάκια, ένα ζευγάρι πέδιλα (προαιρετικά), μια ελαφριά ζακέτα (για τις πολύ ζεστές μέρες) και θα είσασταν καλυμμένοι. Ούτε και θα χρειαζόταν να ταλαιπωρηθείτε κατεβάζοντας τα καλοκαιρινά, γιατί δεν θα είχατε "καλοκαιρινά" και "χειμωνιάτικα".

Η ακούραστη φωτορεπόρτερ δεν πτοείται από τις καιρικές συνθήκες, γιατί έχει ζήσει τόσο καιρό στην Αγγλία που μόλις η θερμοκρασία περάσει τους 15 βαθμούς βάζει κοντομάνικο. Έτσι ελαφρά ντυμένη, συνέχισε την περιπλάνησή της από την Leicester Square στο Soho, μετά στην Oxford Street και πάλι στην Leicester Square. Να τι κατέγραψε η κάμερα (όχι του Μέγκα) κατά την διάρκεια των περιπλανήσεων.

Ένα από τα μιούζικαλ που συμμετείχαν στο φεστιβάλ ήταν και το Fame το οποίο δεν το ανέφερα στο προηγούμενο ποστ γιατί ήταν το κλασικό "I wanna live for ever" κομμάτι, που όσοι είναι στα ...άντα και κάτι σίγουρα θυμούνται την Coco να τραγουδάει το ορίτζιναλ και τα υπόλοιπα τα θεωρούν φτηνές απομιμήσεις.


Εκείνο που μου άρεσε όμως ήταν ότι είχαν μαζέψει καμιά 25αριά παιδάκια από αυτά που είχαν πάει με τους γονείς τους στο φεστιβάλ, τους έμαθαν το τραγούδι του Fame και τα έβγαλαν στη σκηνή να το χορέψουν σε ένα από τα διαλείμματα. Μιλάμε ότι πολύ συγκινήθηκα στο σημείο αυτό, όχι μόνο γιατί τα μικρά είχαν πάρα πολύ πλάκα (και πού να δείτε τις περήφανες μαμάδες που τα φωτογράφιζαν με μηχανές και κινητά) αλλά και γιατί θυμήθηκα το καλοκαίρι που τελείωσα το δημοτικό, που χορεύαμε το ίδιο τραγούδι στα πάρτυ και μάλιστα μια συμμαθήτριά μου είχε κάνει ολόκληρη χορογραφία και μας την είχε μάθει. Κάθε φορά που βάζαμε τον δίσκο στο πικάπ, παίρναμε θέσεις και τα δίναμε όλα στο δικό μας σόου, όπως αυτά τα μικρά σχεδόν 25 χρόνια μετά!


Αργότερα ανέβηκε στην σκηνή ένα ερασιτεχνικό θεατρικό γκρουπ για παιδιά 10-18 χρονών. Τραγούδησαν κομμάτια από διάφορα παλιά και καινούρια μιούζικαλ με μεγάλη εκφραστικότητα και καταχειροκροτήθηκαν (και όχι μόνο από τους γονείς τους). Το μόνο αρνητικό σχόλιο που έχω να κάνω είναι ότι ή πρέπει να τους κάνουν μαθήματα μακιγιάζ ή να προσλάβουν μακιγιέζ. Αυτή η μπλε σκιά παραλειμμένη όπως-όπως δεν παιζόταν με τίποτα!


Στις γιορτές, τα φεστιβάλ, τα πανηγύρια, τα Σαββατιάτικα απογεύματα, τα πρωινά της Κυριακής, τις αργίες κ.λπ. είναι πολύ δημοφιλής η ζωγραφική προσώπου (face painting) για τα παιδιά. Όπου υπάρχουν μαζεμένα παιδάκια, υπάρχει περιπλανόμενος μακιγιέρ που μπορεί να τα βάψει επί τόπου. Κάπως όπως είναι στην Ελλάδα οι μπαλονάδες. Το Σάββατο, λόγω του φεστιβάλ, κυκλοφορούσαν αρκετοί ζωγραφισμένοι και από μεγαλύτερες ηλικίες.


Απλές, καθημερινές σκηνές: photo opportunity για τουρίστες, επαγγελματίες πορτραιτατζήδες και sex in the park.


Βόλτα στο Soho. Οι πίνακες είναι αντίγραφα και αποτελούν μέρος μιας υπαίθριας έκθεσης της Εθνικής Πινακοθήκης. Ο πρώτος είναι του William Turner και ο δεύτερος του Georges Seurat.


Η Carnaby Street στο Soho, μια περιοχή ιδιαίτερα δημοφιλής στους νέους, τους τουρίστες, τους μοδάτους και τους "κάπως". Εγώ έχω πάει όλες κι όλες 3 φορές. Η πρώτη ήταν την πρώτη φορά που ήρθα τουρίστρια στην Αγγλία (τον Οκτώβριο του 1993). Η τρίτη ήταν το περασμένο Σάββατο. Η δεύτερη ήταν κάπου στο ενδιάμεσο. Τα λουλούδια με εντυπωσίασαν με τα χρώματά τους.


Άλλος ψωνίζει, άλλος ψέλνει. Hare Krishna εν μέσω ανυποψίαστων καταναλωτών στην Oxford Street.


Πρωτότυπα μπλουζάκια σε μαγαζί με σουβενίρ και εναλλακτικά δώρα.


Πίσω στην Leicester Square και στο φεστιβάλ, οι τύποι αυτοί παρίσταναν τους Γάλλους σεφ στα πλαίσια της διαφημιστικής καμπάνιας για την ταινία Ratatouille.


Το φεστιβάλ συμπλήρωναν αυθεντικό ντάλεκ από την σειρά Doctor Who, καθώς και διάσημα αυτοκίνητα όπως αυτό του Ροζ Πάνθηρα. Πάμε όλοι μαζί: ταραμ, ταραμ, ταραμ ταραμ ταρααααααμ, ταράμ ταράααααααααααμ....


Ουφ! Επιτέλους τέλος. Πάω τώρα να γράψω 100 φορές:

ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΑΛΩ ΤΟΣΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΑΛΩ ΤΟΣΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΑΛΩ ΤΟΣΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΑΛΩ ΤΟΣΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΑΛΩ ΤΟΣΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Mamma mia!

Το Σάββατο το πρωί ξυπνήσαμε με συννεφιά που μόνο καλοκαίρι δεν θύμιζε. Το δελτίο καιρού προέβλεπε καταιγίδες (ως συνήθως) αλλά τα σύννεφα δεν φαίνονταν απειλητικά. Στην Αγγλία ισχύει το carpe diem. Δεν αναβάλλεις ποτέ αυτό που ήταν να κάνεις σήμερα, γιατί δεν ξέρεις πόσο χάλια μπορεί να είναι ο καιρός αύριο. Τα συννεφάκια και η βροχούλα μπορεί να μην σε εμπνέουν, αλλά ίσως τα αυριανά συννεφάκια να σε εμπνέουν ακόμα λιγότερο. Άσε που τελικά μπορεί να βγει και ήλιος, άσχετα με το τι λέει το δελτίο καιρού. Γι' αυτό καλό είναι να μην αναβάλλεις, εκτός αν ρίχνει καρεκλοπόδαρα κι έχεις κανονίσει να πας για πικ νικ. Έτσι κι εγώ αποφάσισα να μην χαλάσω το πρόγραμμά μου, πήρα ζακετούλα και ομπρέλα και βγήκα. Το πλάνο της ημέρας περιελάμβανε στάση στον σταθμό του Waterloo για να φωτογραφήσω τα καπέλα, και στη συνέχεια βόλτα στο Soho, όπου είχα πληροφορηθεί μέσω του φίλου μου του Γιώργου (που μένει Ελλάδα και το διάβασε στο in.gr) ότι είχε μια υπαίθρια έκθεση με αντίγραφα ζωγραφικών πινάκων από την Εθνική Πινακοθήκη. Φοβερό πράγμα το διαδίκτυο πάντως – παίρνεις ημέιλ από την Ελλάδα με ιδέες για το τι να κάνεις στο Λονδίνο. O εκμηδενισμός των αποστάσεων σε όλο του το μεγαλείο.

Από εδώ που μένω, για να πάω στο κέντρο πρέπει να πάρω τρένο (κάτι σαν τον προαστιακό). Μπορώ να πάρω και λεωφορείο αλλά θέλει υπομονή που δεν έχω. Φεύγοντας από το σπίτι είχα μια υποψία ότι ίσως να έχανα το τρένο γιατί είχα αργήσει, γι’ αυτό πήρα μια εφημερίδα μαζί μου, την χθεσινή που ήταν αφημένη πάνω στο τραπεζάκι του χωλ, για να χαζέψω όση ώρα θα περίμενα το επόμενο (25 λεπτά για την ακρίβεια). Εκεί που διάβαζα τα μπαγιάτικα νέα, είδα ένα αφιέρωμα σε ένα φεστιβάλ που γινόταν το Σαββατοκύριακο στην Leicester Square με τίτλο West End Live. Το West End είναι το αγγλικό Broadway. Είναι μια περιοχή στο δυτικό Λονδίνο, γνωστή και ως Theatreland, όπου είναι μαζεμένα γύρω στα 50 μεγάλα θέατρα. Οι θεατρικές παραστάσεις και τα μιούζικαλ του West End είναι πραγματικές υπερπαραγωγές, και πολλά παίζονται συνέχεια εδώ και χρόνια. Η πιο παλιά θεατρική παράσταση είναι είναι το Mousetrap (Η ποντικοπαγίδα) που παίζεται εδώ και 55 χρόνια – από το 1952 – και το παλιότερο μιούζικαλ είναι το Les Miserables (Οι άθλιοι) που παίζεται 22 χρόνια, ενώ ακολουθεί το Phantom of the Opera (Το φάντασμα της όπερας) με 21 χρόνια.

Τόσα χρόνια που μένω στο Λονδίνο, δεν μπορώ να πω ότι έχω οργώσει τα μιούζικαλ. Όχι επειδή δεν μου αρέσουν, απλά δεν έχει προκύψει. Είναι κάπως όπως όταν μένεις στην Αθήνα, αλλά δεν ξεκινάς να πας στην Ακρόπολη, επειδή ξέρεις ότι θα είναι εκεί και αύριο, και μεθαύριο, οπότε κάποια στιγμή θα σε φέρει ο δρόμος, αλλά χωρίς να το βάλεις στο πρόγραμμα δεν σου προκύπτει. Κάπως έτσι κι εγώ με τα μιούζικαλ.

Είδα λοιπόν στην εφημερίδα ότι σε αυτό το φεστιβάλ παίρνουν μέρος διάφορα μιούζικαλ από το West End, είτε μέσω προβολών σε μεγάλες οθόνες, είτε με live αποσπάσματα των 10-20 λεπτών. Αυτά τα live ήταν που μου τράβηξαν την προσοχή γιατί είναι φοβερή ευκαιρία να δεις ένα ατόφιο κομμάτι μιας παράστασης. Αφού ξεμπέρδεψα με το Waterloo, πήρα το δρόμο για την Leicester Square. Η πλατεία ήταν ασφυκτικά γεμάτη, εντωμεταξύ βγήκε και ήλιος οπότε μαζεύτηκε ακόμα περισσότερος κόσμος. Eυτυχώς πολλοί δεν άντεχαν την ορθοστασία και όλο και κάποιος έφευγε από μπροστά, οπότε μετά από κανένα μισάωρο βρέθηκα αρκετά κοντά στη σκηνή, και σίγουρα πολύ πιο κοντά απ’ ό,τι θα ήμουν αν είχα πάει στο θέατρο με εισιτήριο. Ήταν πάρα πολύ καλή φάση και σίγουρα κάτι τελείως απροσδόκητο για ένα συνηθισμένο Σαββατιάτικο μεσημέρι. Το χάρηκα πάρα πολύ, τραγούδησα μαζί με τον κόσμο όσα τραγούδια ήξερα και φυσικά έβγαλα πολλές φωτογραφίες. Πιάστηκα από την ορθοστασία τόσες ώρες, αλλά άξιζε τον κόπο.

Από τα μιούζικαλ που είδα, με εντυπωσίασαν τα εξής, που σίγουρα τώρα θα προσπαθήσω να τα δω:

Mamma mia! Ήξερα ότι το μιούζικαλ αυτό είχε θέμα μια κοπέλα που παντρεύεται και ότι η μουσική ήταν παλιά τραγούδια των Abba. Εκείνο που δεν ήξερα είναι ότι η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα ελληνικό νησί (δεν λένε σε ποιο) και ότι κάποιες από τις χορογραφίες μιμούνται ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Συρτάκι ολέ! Πολύ χαρούμενο μιούζικαλ, και καθώς τα τραγούδια των Abba είναι γενικώς γνωστά, σου έρχεται να σηκωθείς και να χορέψεις μαζί τους.


Chicago: Κάτι διαφορετικό, όχι τόσο τραλαλά όσο το Mamma Mia, πιο σκοτεινό, σε στυλ καμπαρέ. Έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις ασπρόμαυρη ταινία του 50. Πολύ χαρακτηριστική η χορογραφία του Bob Fosse, ιδιαίτερα εκφραστικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, οι οποίοι εναλλάσονται κάθε 1-2 μήνες. Ήθελα να πάω πριν από καιρό που έπαιζε η Brooke Shields (ίνδαλμα των παιδικών μου χρόνων) αλλά το αμέλησα, και άλλαξε πριν καλά-καλά το καταλάβω. Είπαμε, carpe diem.


Avenue Q: Μιούζικαλ άρτι αφιχθέν εκ Broadway, στο οποίο συμπρωταγωνιστούν ηθοποιοί και μαριονέτες. Έχει πολύ πλάκα, πολλά από τα αστεία του είναι σόκιν και ο κόσμος το καταχειροκρότησε. Σίγουρα είναι μια παράσταση πολύ διαφορετική. Έχω τραβήξει και βιντεάκι. Ίσως κάποια στιγμή το περάσω στο YouTube.


Stomp: Αυτούς τους θυμάμαι από τότε που είχαν έρθει στην Αθήνα αλλά δεν είχα καταφέρει να πάω και μου είχε μείνει ο καημός. Τώρα που επιτέλους τους είδα live δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα. Ίσως επειδή ήμουν πολύ κοντά στη σκηνή (στην κυριολεξία πρώτο τραπέζι πίστα) και ο θόρυβος ήταν ανυπόφορος. Υποψιάζομαι ότι από πιο μακριά θα ακούγονταν πιο ευχάριστα.


Τελικά ευτυχώς που πήγα το Σάββατο. Έβρεξε λίγο και παροδικά. It's not rain, it's liquid sunshine, μας έλεγε ο παρουσιαστής. Κι εγώ το ίδιο θα έλεγα αν ήμουν κάτω από το στέγαστρο της σκηνής...

Την Κυριακή έβρεχε συνέχεια και όλη μέρα. Καύσωνα έχετε είπαμε; Εμείς καμία σχέση.

Πάμε ιππόδρομο;

Τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί προσωπικά τα άλογα δεν τα πολυσυμπαθώ, και συνεπώς ούτε τις ιπποδρομίες. Στην Αγγλία πάντως είναι αρκετά δημοφιλές άθλημα και τέτοια εποχή γίνεται ακόμα πιο δημοφιλές γιατί στον ιππόδρομο του Ascot διεξάγονται οι τοπ ιπποδρομίες της χρονιάς, αποκλειστικά με καθαρόαιμα άλογα και τους καλύτερους αναβάτες του κόσμου. Είναι γνωστές ως Royal Ascot, διαρκούν 5 μέρες και τις παρακολουθεί η βασιλική οικογένεια και σχεδόν όλη η χώρα (αυτοπροσώπως ή μέσω τηλεοπτικής κάλυψης). Εκτός από κορυφαία αθλητική εκδήλωση, το Royal Ascot αποτελεί το σημαντικότερο κοσμικό γεγονός του καλοκαιριού. Γιατί μαζί με την βασίλισσα, την υψηλή κοινωνία και τους γνωστούς κοσμικούς, στο Ascot πάνε πολλοί απλοί άνθρωποι. Φέτος πήγαν πάνω από 300.000, που σημαίνει κατά μέσο όρο 60 χιλιάδες (δύο στάδια Καραϊσκάκη) τη μέρα, οι περισσότεροι από τους οποίους ενδιαφέρονται κυρίως να δουν, να τους δουν, να φωτογραφηθούν και να περάσουν καλά πίνοντας άφθονη σαμπάνια (το κατεξοχήν ποτό του Royal Ascot). Eίναι κάπως σα να πηγαίνεις σε κοσμικό γάμο, από αυτούς όπου κυκλοφορούν παπαράτσι ανάμεσα στους καλεσμένους.


Ως κοσμικό γεγονός που διοργανώνεται σε ένα χώρο με ιστορία αιώνων (ο ιππόδρομος του Ascot εγκαινιάστηκε το 1711!) έχει ένα χρώμα κάπως διαφορετικό από τα συνηθισμένα αθλητικά χάπενινγκς. Συγκεκριμένα επιβάλλεται το επίσημο ένδυμα για όλους - φράκο και ημίψηλο καπέλο για τους άντρες, επίσημο ένδυμα και κάλυμμα κεφαλής (καπέλο ή κουάφ) για τις γυναίκες, εκτός αν είσαι από τους μπας-κλας που δεν μπορούν να μπουν στον ίδιο χώρο με τους πολύ κοσμικούς, οπότε μπορείς να πας και λίγο πιο πρόχειρα ντυμένος, π.χ. απλό κουστούμι για τους άντρες και φόρεμα κοκτέιλ για τις γυναίκες. Την τρίτη μέρα των ιπποδρομιών, που είναι η Πέμπτη και ονομάζεται Ladies' Day, το κεντρικό θέμα από κοσμικής πλευράς (γιατί υπάρχει και το αθλητικό, που λέγεται Gold Cup) είναι το θέμα των καπέλων. Υπάρχει φοβερός συναγωνισμός για το ποια από τις κοσμικές κυρίες θα φορέσει το μεγαλύτερο, κομψότερο, πιο εξωφρενικό καπέλο - κατά προτίμηση και τα τρία μαζί. Δείτε εδώ και εδώ κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες φωτογραφίες από το φετινό Ladies' Day για να καταλάβετε τι εννοώ όταν λέω εξωφρενικό.


Όλη αυτή την εβδομάδα, στο σταθμό του Waterloo, απ' όπου αναχωρούν τα τρένα για το Ascot, βλέπεις ανάμεσα στους απλούς ταξιδιώτες, άντρες και γυναίκες ντυμένους στην τρίχα, κυρίως ζευγάρια, αντροπαρέες και κοριτσοπαρέες. Είναι πολύ γουστόζικη φάση, γιατί δεν είναι κάτι που το αντικρίζεις κάθε μέρα. Πέρσυ έτυχε να είμαι στον σταθμό το ίδιο Σάββατο (τελευταία μέρα των ιπποδρομιών) και είχα μείνει άφωνη με το θέαμα, αλλά δεν είχα φωτογραφική μηχανή να το απαθανατίσω. Φέτος πήγα επί τούτου αλλά έφτασα λίγο αργά (έχασα το τρένο από το σπίτι για 10 δευτερόλεπτα, το επόμενο ήταν μετά από 25 λεπτά και είχε καθυστέρηση, μιλάμε για πολλή γκαντεμιά) κι έτσι πρόλαβα μόνο τους λιγότερο ενθουσιώδεις, αυτούς που δεν είχαν ξυπνητήρια και αυτούς που δεν το παίρνουν πολύ στα σοβαρά και εμφανίζονται με εντελώς υποτονικά καπέλα (tsk, tsk, tsk). Έβγαλα όμως μερικές καλές φωτογραφίες και θα πάρετε μια ιδέα του κλίματος που επικρατούσε, αλλά ακόμα καλύτερα δείτε τους παραπάνω υπερσύνδεσμους για πιο ...ζουμερές εικόνες.

Και μέσα, και έξω, στροφή αριστερά

Οι παραδοσιακοί αγγλικοί χοροί διαφέρουν από τους δικούς μας δημοτικούς ως προς τρία κυρίως πράγματα. Πρώτον, οι περισσότεροι δεν χορεύονται σε κύκλο, αλλά σε ζευγάρια ή τετράδες ή παραληλλόγραμμα (με τα ζευγάρια να διασταυρώνονται). Δεύτερον, οι περισσότεροι δεν έχουν τραγούδια αλλά είναι μόνο μουσική, με όργανα όπως ακκορντεόν, βιολιά και κιθάρες. Τρίτον, δεν "μετράνε" τον χορό, αλλά τον "καλούν". Να σας εξηγήσω τι εννοώ: όταν μαθαίνουμε καλαματιανό ή τσάμικο, εμείς μετράμε, π.χ. στο καλαματιανό μετράμε τριάδες 1-23-4-56-7-89-10-1112. Οι Άγγλοι δεν μετράνε, αλλά μαθαίνουν κάποια στάνταρ βήματα (τα οποία είναι πολλά και διαφορετικά) και ο καλεστής, να τον πούμε έτσι, τους λέει τι να κάνουν σε συγκεκριμένα σημεία της χορογραφίας. Π.χ. Right hand and turn, left hand and turn, both hands and turn, do-si-do, swing partner και άλλα τέτοια. Έτσι είναι πολύ εύκολο να χορεύουν όλοι ομοιόμορφα, αρκεί φυσικά να ξέρουν τι βήματα ή φιγούρες αντιστοιχούν στις εντολές του καλεστή. Επίσης είναι πιο εύκολο να χορεύεις με τις ώρες διαφορετικούς χορούς, γιατί δεν μετράει πόσους χορούς ξέρεις, αλλά πόσες φιγούρες.

Οι Ιρλανδοί είναι ακόμα πιο προχωρημένοι: χρησιμοποιούν ποιηματάκια που περιγράφουν τις κινήσεις του κάθε χορού, π.χ. jump, kick out, hop back 2-3-4, kick, hop back, hop back 2-3-4 (τρελό γέλιο).

Στο βάθος, βλέπετε του μουσικούς και τον καλεστή πριν ξεκινήσει ο χορός.

"Into middle and out again" (ελληνιστί: και μέσα, και έξω...)

Μην μου πείτε ότι δεν έχουν κάνει καταπληκτική επιλογή ενδυμασίας; Τι να πρωτοθαυμάσεις, τι καλτσούλες ή το ψαθάκι;

Ό,τι χορεύεται με ξύλα/ραβδιά/σπαθιά και άλλα αντικείμενα που μπορούν να προκαλέσουν σωματικές βλάβες είναι κατάλοιπο, λέει, παλιών πολεμικών χορών.

Να και τα "σπαθιά"...

...που γίνονται αστέρια!

Αυτά τα μικρά είχαν πάρα πολύ πλάκα, γιατί ξεχνιόντουσαν και έπρεπε κάθε τρεις και λίγο να πηγαίνει μια δασκάλα να τους λέει τι να κάνουν. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 5-6 χρονών. Λιλιπούτειοι σπαθοκράτορες. Χιχι.

Φατσούλες όμως, ε;

Οι γονείς παρακολουθούσαν τα παιδιά τους από τα πέριξ και όταν είχαν κανένα μικρό κενό στο μαραθώνιο χορευτικό πρόγραμμα, τα περίμεναν με φαγητό στο χέρι. Στην Αγγλία, αντί για σουβλάκια, έχουμε τηγανητές παράτες (chips) που σερβίρονται συνήθως σε πλαστικό πιατάκι και ενίοτε (όταν παριστάνουμε τους ευρωπαίους) σε χωνί. Μπορεί οι Βέλγοι να είναι οι βασιλιάδες της τηγανιτής πατάτας, οι Άγγλοι όμως είναι οι μεγαλύτεροι λάτρεις της πατάτας γενικώς. Μια φορά παράγγειλα για κυρίως γεύμα πατάτα ψητή με γαρνιτούρα πατάτες τηγανιτές (κατά λάθος, αντί να ζητήσω λαχανικά) και ο σερβιτόρος πήρε την παραγγελία κανονικά και είμαι σίγουρη πως αν δεν πήγαινα να τον βρω για να του εξηγήσω το λάθος θα μου έφερνε μια πατάτα ψητή και δίπλα μια τηγανιά πατάτες!

Στο τέλος της μέρας τα παιδάκια χόρεψαν 1-2 χορούς μαζί με τους γονείς τους και το καταχάρηκαν.

Ένα κλασικό καλοκαιρινό θέαμα είναι το φορτηγάκι με τα παγωτά (ice-cream van). Με το που αρχίζει να ανοίγει ο καιρός, εμφανίζονται από το πουθενά κάτι φορτηγάκια που περιφέρονται στις γειτονιές παίζοντας μια περίεργη μουσική που μοιάζει σαν να βγαίνει από μουσικό κουτί. Ξέρετε, αυτά που κουρδίζουν και όταν τα ανοίγεις πετάγεται μια νεράιδα ή μια μπαλαρίνα που γυρίζει γύρω-γύρω. Όταν ακούς την μουσική αυτή από τον δρόμο σημαίνει ότι περνάει ο παγωτατζής, οπότε βγαίνεις έξω για να πάρεις παγωτό. Το πιο διαδεδομένο είναι αυτό που λέγεται soft ice (της μηχανής, που λέμε στην Ελλάδα) το οποίο όταν του βάλεις πάνω ένα flake) γίνεται 99.

Έτοιμο το παγωτάκι. Καλή μας όρεξη!