Κάνε κι εσύ ένα meeting, μπορείς!

Στην αρχή είχαμε πολλή, μα πάρα πολλή δουλειά, και χτυπούσαμε ασύστολα 12ωρα και 14ωρα. Μετά ηρεμήσαμε κάπως, σταματήσαμε να δουλεύουμε σαββατοκύριακα, στην συνέχεια περικόψαμε τις ώρες εργασίες (και δουλεύουμε απλά 10ωρα χαχα). Πάνω που ανασάναμε, πλάκωσαν τα meetings. Σήμερα είχα 5 - σχεδόν συνεχόμενα από τις 9 το πρωί ως τις 5:30 το απόγευμα. Στο ενδιάμεσο πρόλαβα να φάω το μεσημεριανό μου μεταξύ 10:20-10:30 (τότε είχα κενό) και να κάνω άλλα δύο mini-meetings με συναδέλφους (γιατί κάποιος μην-πω-τι κάποτε έφευρε το open-plan, και κάποιοι άλλοι μην-πω-τι το βρήκαν πολύ καλή ιδέα και το υιοθέτησαν - το αποτέλεσμα είναι ότι κάθε φορά που πρέπει να πεις κάτι λίγο εμπιστευτικό σε κάποιον, χρειάζεται να βρεις γραφείο να κλειστείς, σαν αρουραίος που ψάχνει τρύπα). Τεσπά, το συγκεκριμένο είναι θέμα για άλλο ποστ.

Πέντε meetings χθες, κι άλλα δεν ξέρω κι εγώ πόσα τις προηγούμενες μέρες. Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Και καλά τα meeting, πες ότι είναι αναγκαίο κακό, στη Βρετανία είμαστε άλλωστε (αν δεν έχεις meeting να πας είσαι ένα μηδενικό). Αλλά αυτή την εβδομάδα ειδικά, δεν ξέρω τι φταίει, ίσως είναι ανάδρομος ο Ερμής, πάντως όλοι είναι τρελαμένοι. Το τι απίστευτα πράγματα έχω ακούσει στα meeting που έχω πάει, δεν περιγράφεται. Και δεν μιλάω απλά για χαζομάρες, μιλάω για κανονικές και χοντρές μλκς. Σε σημείο που να αναρωτιέσαι πότε έγινε η απόβαση ανθρωπόμορφων τεράτων από τον πλανήτη Ζονκ και γιατί δεν είπαν τίποτα στις ειδήσεις.

Και για να μη νομίζετε ότι υπερβάλλω, ορίστε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: μετά από ένα meeting που σφαχτήκαμε με το γάντι, στέλνω ημέιλ σε έναν συνάδελφο από άλλη εταιρία μεν, του ίδιου ομίλου δε (μην χ*σω) και του ζητάω να μου στείλει αντίγραφα κάποιων συμβολαίων. Η απάντησή του ήταν η εξής: δεν τα έχουμε σε ηλεκτρονική μορφή, αν θέλεις έλα στο γραφείο μας (20 λεπτά έξω από το Λονδίνο) να τα διαβάσεις! Γιατί ρε φίλε, στην δικιά σας εταιρία δεν έχετε ούτε φωτοτυπικά, ούτε φαξ;;; Με το ταχυδρομικό περιστέρι συνεννοείστε; Μη χειρότερα!!

Η συνάδελφος που κάθεται δίπλα μου με ρωτάει το ίδιο πράγμα με το που φτάνω στο γραφείο στο τέλος της μέρας, σωματικά και κυρίως ψυχικά εξουθενωμένη από την πολλή τρέλα: πώς πήγε σήμερα; Τις τελευταίες δυο μέρες η απάντησή μου είναι σταθερή: δεδομένου ότι δεν χαστούκισα κανέναν, νομίζω ότι πήγε πολύ καλά.

Λέτε σήμερα να αλλάξει κάτι; Έχω και μια φαγούρα στη δεξιά παλάμη...

Η Βενετία του βορρά

Για να μην σας κρατάω άλλο σε αγωνία, σας αποκαλύπτω (χεχε) ότι πρόκειται για την αγαπημένη μου Στοκχόλμη. Το "ποτάμι" που βλέπετε δεν είναι ποτάμι αλλά είναι το σημείο όπου η λίμνη Mälaren ενώνεται με τη Βαλτική θάλασσα.


Η ευρύτερη περιοχή της εκβολής της λίμνης περιλαμβάνει 24.000 νησιά και ονομάζεται Αρχιπέλαγο της Στοκχόλμης. Η ίδια η Στοκχόλμη είναι χτισμένη πάνω σε 14 νησιά, μερικά μεγαλύτερα και μερικά τόσο μικρά που έχουν πάνω μόνο 1-2 κτήρια. Θυμάμαι όταν είχα πρωτοπάει, αυτό το χαρακτηριστικό της είναι που μου είχε κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση, γιατί μέχρι τότε νόμιζα πως πρόκειται απλά για πόλη παραθαλάσσια.


Είναι μια πόλη ιδιαίτερα γραφική και πολλοί την ονομάζουν "Βενετία του Βορρά" επειδή μοιάζει σε στυλ με τη γνωστή ιταλική πόλη. Βέβαια δεν έχει γόνδολες, αλλά έχει πολύ νερό, πάνω από 40 γέφυρες και πολλά, πάρα πολλά καράβια.


Το συγκεκριμένο ταξίδι έγινε πέρσυ τον Οκτώβριο. Το φθινόπωρο δεν είναι η καλύτερη εποχή για να επισκευτεί κανείς την Σουηδία, καθώς από τα τέλη Σεπτεμβρίου και μετά οι μέρες μικραίνουν πάρα πολύ και το κρύο είναι αρκετά βαρύ. Ενδεικτικά θα σας πω ότι τέτοια εποχή στην Στοκχόλμη ο ήλιος ανατέλει μετά τις 8 το πρωί και δύει πριν τις 3 το μεσημέρι. Όταν πήγαμε εμείς ήταν αρχές Οκτωβρίου και είχαμε λίγο περισσότερο φως, ειδικά τη δεύτερη μέρα που είχε λιγότερα σύννεφα και όπως βλέπετε οι φωτογραφίες είναι αρκετά φωτεινές.


Τις φωτογραφίες τις τράβηξα με το που ξυπνήσαμε, λίγο μετά τις 8 το πρωί. Μέχρι να πάρουμε πρωϊνό και να ετοιμαστούμε να βγούμε από το ξενοδοχείο είχε πάει 10:30. Η τελευταία φωτογραφία που έβγαλα από το μπαλκόνι είναι αυτή που ακολουθεί.


Όχι, ο ήλιος δεν είναι έτοιμος να δύσει. Αυτό το πορτοκαλί που βλέπετε είναι το "μεσημεριανό" φως του σουηδικού χειμώνα...

Ευχαριστώ όλους όσους πήραν μέρος στο κουίζ και ιδιαιτέρως εκείνους που ενώ αναγνώρισαν την Στοκχόλμη, δεν το είπαν και άφησαν αυτούς που δεν ήξεραν να μαντέψουν. Όσοι μάντεψαν Γερμανία ή Αμστελόδαμο, δεν έπεσαν πολύ έξω, γιατί όντως η Στοκχόλμη είναι στο ίδιο στυλ. Βουδαπέστη δεν έχω πάει, αλλά από φωτογραφίες που έχω δει πρέπει επίσης να μοιάζει αρκετά.

Όσοι είπατε Τρίκαλα Κορινθίας, Πέραμα, Μογκαντίσου, Χαρτούμ κ.λπ. είστε εντελώς εκτός συναγωνισμού!

Πάμε ταξίδι;

Τέτοια εποχή κανονικά έπρεπε να γράφω για τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν. Θυμάμαι πέρσυ ότι είχα κάνει αρκετά ποστ με φωτογραφίες από εμπορικά κέντρα, σούπερ μάρκετ, πλατείες, γιορτές και γενικώς. Φέτος έχει πέσει πάρα πολλή δουλειά και δεν έχω ευκαιρήσει ούτε στο κέντρο να κατέβω, ούτε στα μαγαζιά να πάω, ούτε καν στο σούπερ μάρκετ (ψωνίζω μέσω ίντερνετ και έχω γνωριστεί με όλους τους ταχυδρόμους της περιοχής).


Γι' αυτό αντί για τα Χριστούγεννα, λέω να αρχίσω να γράφω για ταξίδια. Και για να κρατάμε λίγο το σασπένς, σας δείχνω τρεις φωτογραφίες και σας καλώ να μαντέψτε για ποια πόλη θα σας πω τις επόμενες μέρες.


Για να δούμε, ποιος θα τη βρει πρώτος;

Το πρώτο χιόνι της χρονιάς

Σήμερα το πρωί ξυπνήσαμε και ήταν όλα λίγο άσπρα. Μην φανταστείτε τρελά πράγματα - ένα πασπάλισμα μόνο που έλιωσε σε χρόνο-ρεκόρ, όπως φαίνεται από τη φωτογραφία. Πάντως αν δεν κάνω λάθος, είναι η πρώτη φορά στα 10+ χρόνια που μένω στο Λονδίνο που έχει χιονίσει τόσο νωρίς. Γι' αυτό καταγράφω το γεγονός με ανάρτηση *και* φωτογραφία.

Φημολογείται ότι χιόνισε και τον Οκτώβριο, αλλά εγώ τουλάχιστον τότε δεν είδα ούτε μια τόση δα χιονονυφαδούλα. Γι' αυτό το σημερινό είναι επισήμως το πρώτο χιόνι της χρονιάς, κι ας ήταν λίγο.

Πω πω φώτα!

Για τα φωτισμένα καρναβάλια που διοργανώνονται αυτή την εποχή στη νοτιοδυτική Αγγλία σας έχω ξαναπεί εδώ. Πέρσυ σας έδειξα φωτογραφίες που τράβηξε ένας φίλος. Φέτος ένας φίλος φίλου μου έστειλε τις δικές του προς δημοσίευση. Ιδού λοιπόν!










Ευτυχώς που έχουμε φίλους με περισσότερο ελεύθερο χρόνο και φωτογραφικές μηχανές, για να μας δείχνουν όσα δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε :-)

Το μυστήριο των φτηνών ποτών

Κατά καιρούς όταν συζητάμε για την ακρίβεια στην Ελλάδα (θέμα που κάποια εποχή ήταν πολύ δημοφιλές αλλά πρόσφατα έχει παραγκωνιστεί για χάρη της οικονομικής κρίσης), βρίσκεται όλο και κάποιος που υποστηρίζει ότι (ακόμα και) το να βγεις για ποτό κοστίζει λιγότερο στο Λονδίνο απ' ό,τι στην Αθήνα. Χωρίς βέβαια να συμπληρώνει ότι το τρένο που θα σε πάει στο μαγαζί που θα πιεις το ποτό και το ταξί που θα σε φέρει σπίτι το βράδυ θα προσθέσουν ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσό στο συνολικό κόστος της εξόδου, της τάξεως των 50 ευρώ (ή αν σε κλέψει ο ταξιτζής, όπως μου συνέβει προχθές το βράδυ, των 80 ευρώ). Ούτε υπολογίζει βέβαια ότι στην Αθήνα θα πιεις το ποτό σου σε ένα μπαρ της προκοπής ή ακόμα και δίπλα στο κύμα, ενώ στο Λονδίνο σε μια παμπ της κακιάς ώρας που σερβίρει φυστίκια αιγίνης σε κούπα του καφέ, ενώ αν σου χυθεί ποτό στο τραπεζάκι σου πρέπει να πας ο ίδιος να ζητήσεις πανάκι από το μπαρ και να το σκουπίσεις, γιατί δεν υπάρχουν σερβιτόροι (βλέπετε το εργατικό δυναμικό κοστίζει).

Γενικά σε τέτοιου είδους συζητήσεις δεν ανακατεύομαι, γιατί βγαίνω σπάνια στην Αθήνα και ακόμα σπανιότερα στο Λονδίνο, και δεν έχω προσωπική πείρα. Στην Αθήνα το πολύ-πολύ να πάω για κανένα ποτό στην Παραλιακή. Στου Ψυρρή πήγα μια φορά για ποτό πριν χρόνια, πλήρωσα 12 ευρώ ένα μοχίτο που δεν πινόταν και δεν ξαναπήγα, το δε Γκάζι ούτε ξέρω καν πού είναι. Στο Λονδίνο πήγαινα παλιά στα μεγάλα κλαμπ στο κέντρο, αλλά σιχάθηκα να κάνω 2 ώρες να γυρίσω σπίτι με το βραδυνό λεωφορείο τίγκα στους μεθυσμένους που σε αφήνει 1 χιλιόμετρο μακριά από το σπίτι σου, και έτσι το έκοψα το σπορ. Οπότε γενικά αν με ρωτούσατε πόσο έχει ένα ποτό σε μπαρ στο Λονδίνο, δεν θα ήξερα να σας πω, αλλά χθες έμαθα.

Χθες λοιπόν μας είχε καλέσει μια συνάδελφος σε ένα μπαράκι κοντά στο γραφείο να γιορτάσουμε τα γενέθλιά της. Όταν λέμε μπαράκι, μην φανταστείτε κανένα χοροπηδάδικο με αξιώσεις, αλλά μια συνοικιακή παμπ κοντά στο κέντρο, με προσεγμένο ντεκόρ και καλό φαγητό. Οι παμπ αυτού του είδους λέγονται gastropub, γιατί σερβίρουν φαγητό για εκλεπτισμένα γούστα με τιμές για μεγάλα πορτοφόλια. Πατήστε στον σύνδεσμο και περιμένετε να αρχίσει το slideshow με τις φωτογραφίες για να πάρετε μια ιδέα του χώρου.

Συνήθως όταν πάμε σε παμπ μετά τη δουλειά πίνω κόκα κόλα, άντε και καμιά μπύρα, για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης. Χθες είχα πάρει ανάποδες στο γραφείο όλη μέρα και είχα όρεξη για κάτι πιο δυνατό, οπότε παράγγειλα μια διπλή βότκα με πορτοκάλι. Γιατί διπλή, θα αναρωτηθείτε κάποιοι. Γιατί η μονή δεν σου κάνει τίποτα (ούτε και η διπλή βέβαια, απ' ό,τι αποδείχτηκε). Στη Βρετανία τα ποτά σερβίρονται με μεζούρα των 25ml - μια μονή βότκα είναι 25ml, μια διπλή είναι 50ml. 25ml είναι αυτό που λέμε 1 δάχτυλο (δαχτυλάκι για την ακρίβεια). Μου έβαλαν λοιπόν δύο δάχτυλα-κια βότκα σε ένα ποτήρι, μία φέτα λεμόνι, δύο κιλά παγάκια και μπόλικο χυμό πορτοκάλι, και μου ζήτησαν σχεδόν 6 λίρες (8-9 ευρώ). Και φυσικά πήγα μόνη μου στο μπαρ να σερβιριστώ, δεν μου τη φέραν στο τραπέζι και δεν μου πρόσφεραν ξηροκάρπια. Όπως ήμουν διψασμένη την ήπια μέσα σε 5 λεπτά. Δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα, κι ας μην είχαν προλάβει να λιώσουν τα παγάκια. Σαν χυμός πορτοκάλι με μια υποψία αλκοόλ. Αν δεν ήξερα ότι υπήρχε αλκοόλ στο ποτήρι, αν δεν είχα δει τον μπαρμαν να βάζει βότκα πριν βάλει τον χυμό, δεν θα το πίστευα ότι είχα παραγγείλει ποτό. Το πίστεψα βέβαια όταν έδωσα το δεκάλιρο και μου έδωσαν τα ρέστα σε κέρματα χαχα!

Το υπόλοιπο βράδυ δεν ήπια τίποτα άλλο. Για μπύρα δεν είχα όρεξη, και όταν σκεφτόμουν πόσα θα έπρεπε να δώσω για να φτιάξω κεφάλι, αποφάσισα να πάω σπίτι νηφάλια και με τον τραπεζικό μου λογαριασμό αλώβητο. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι καραδοκεί οικονομική κρίση...

I am not alone

Έχω χαθεί, το ξέρω. Δεν φταίω εγώ, αλλά η δουλειά. Το ευχάριστο είναι ότι σιγά-σιγά επιστρέφουμε σε φυσιολογικά επίπεδα, όχι μόνο γιατί μπήκε επιτέλους κάποια τάξη, αλλά κυρίως γιατί και οι δουλευταράδες έχουν όρια. Σήμερα πήγα στη δουλειά στις 9 παρά τέταρτο και έφυγα στις 6. Έκανα και ένα πεντάλεπτο διάλειμμα για φαγητό. Παρόλα αυτά είμαι λιώμα και με το ζόρι κρατιέμαι να μην πέσω για ύπνο από τις 8 (το έκανα χθες και μου βγήκε ξινό). Αύριο θα σχολάσω πάλι στις 6, ίσως και λίγο νωρίτερα. Το περασμένο σαββατοκύριακο δεν πήγα στο γραφείο και δεν θα πάω ούτε και το ερχόμενο. Καιρός να χαλαρώσουμε λιγάκι.

Σήμερα ήρθε στο γραφείο ένας συνάδελφος που κάνει την ίδια δουλειά σε άλλο τμήμα. Εμφανισιακά ήταν σαν να τον είχαν δείρει. Μου λέει, "έχουμε ξεσκιστεί στη δουλειά". Του λέω, "join the club, babe" (έλα κι εσύ να γίνουμε πολλοί). Μου λέει, "σήμερα έχω ξυπνήσει από τις 5:30, από τις έννοιες δεν μπορώ να κοιμηθώ". Εδώ δεν ήξερα τι να απαντήσω. Τουλάχιστον εγώ κοιμάμαι σαν πουλάκι και πριν τις 7 ξυπνάω σπάνια και μόνο με ξυπνητήρι.

Για κάποιον περίεργο λόγο, σήμερα αισθάνομαι καλύτερα. Όχι ότι χαίρομαι που υποφέρουν κι άλλοι, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι ωραίο να ξέρεις ότι δεν είσαι ο μόνος που τραβάει κουπί.


Αυτές είναι δύο σακούλες μπισκότα που έφερε ένας άλλος συνάδελφος για να συντηρούμαστε όσοι δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε διάλειμμα για φαγητό.

Ευτυχώς που δεν κάνουμε δίαιτα :-)

Πυροτεχνήματα και τα μυαλά στα κάγκελα

Επειδή ως γνωστόν τα μυαλά αυτή την εποχή είναι στα κάγκελα (από την πολλή δουλειά) και ο χρόνος για νέες αναρτήσεις περιορισμένος, το φετεινό αφιέρωμα στην γιορτή του Guy Fawkes (προφ. Γκάι Φωκς) είναι βασισμένο πάνω στο περσυνό. Επανάληψη λοιπόν για τους πιστούς αναγνώστες των Κόκκινων Νυχτών, αλλά πιστεύω ότι αξίζει για να ενημερωθούν οι πιο καινούριοι.


Σήμερα 5 Νοεμβρίου είναι η μεγαλύτερη γιορτή του φθινοπώρου, γνωστή ως Guy Fawkes Night ή Bonfire Night (νύχτα των φωτιών). Τη μέρα αυτή γιορτάζουμε την αποτροπή της απόπειρας που έγινε το 1605 από μια ομάδα 13 Άγγλων Καθολικών, να σκοτώσουν τον Προτεστάντη βασιλιά Ιάκωβο Α (King James I) ανατινάσοντας το κοινοβούλιο. Οι συνομώτες, συμπεριλαμβανόμενου του Guy Fawkes, μάζεψαν 36 βαρέλια μπαρούτι και τα τοποθέτησαν στο υπόγειο των κτηρίων του Κοινοβουλίου. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, πιστεύεται ότι κάποιοι από αυτούς άρχισαν να έχουν αμφιβολίες για την ορθότητα του εγχειρήματος, επειδή μαζί με τους "κακούς" Προτεστάντες θα σκοτώνονταν και πολλοί που μάχονταν υπέρ των δικαιωμάτων των Καθολικών. Έτσι, λέγεται ότι κάποιος από τους συνομώτες έστειλε ανώνυμο γράμμα για να προειδοποιήσει έναν από τους Λόρδους, που ήταν φίλος του, να μην πάει στο Κοινοβούλιο τη μέρα αυτή. Το υποτιθέμενο αυτό γράμμα έφτασε στα χέρια του βασιλιά που κινητοποίησε τον στρατό. Οι στρατιώτες, ψάχνοντας το κτήριο, βρήκαν τον Guy Fawkes, στον οποίο είχε ανατεθεί η φύλαξη των βαρελιών, να κρύβεται στο κελάρι, τον συνέλαβαν και μέσω αυτού (και μετά πολλών βασανιστηρίων) ανακάλυψαν τους υπόλοιπους 12, τους συνέλαβαν και τους εκτέλεσαν.

Το βράδυ εκείνο, οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους και άναψαν φωτιές (bonfires) για να γιορτάσουν το γεγονός (ή ίσως για να ζεσταθούν όσο ήταν έξω από τα σπίτια τους συζητώντας τα νέα). Από τότε, η μέρα αυτή γιορτάζεται με φωτιές και πυροτεχνήματα, και λέγεται Bonfire Night ή Fireworks Night. Mε τα χρόνια, άρχισαν να καίνε στις φωτιές ομοιώματα του Guy Fawkes ή και του Πάπα. Συνηθίζεται τα παιδιά να φτιάχνουν ομοιώματα σε σχεδόν φυσικό μέγεθος, με μια μάσκα για πρόσωπο, τα οποία τοποθετούν στις γωνίες των δρόμων και στέκονται γύρω τους ζητώντας χρήματα από τους περαστικούς για να αγοράσουν βεγγαλικά, με τη φράση "penny for the guy". Τα ομοιώματα τα καίνε σε μεγάλες φωτιές ανήμερα της 5ης Νοεμβρίου. Όλη την εβδομάδα πριν από το Bonfire Night πέφτουν συνέχεια κροτίδες και πυροτεχνήματα, ενώ το Σάββατο αμέσως πριν ή μετά (το ερχόμενο Σάββατο δηλαδή), γίνονται μεγάλες επιδείξεις πυροτεχνημάτων σε πάρκα. Μπορείτε να δείτε εδώ και εδώ τα σχετικά ρεπορτάζ που έκανα πέρσυ από την επίδειξη στο Blackheath.


Όσοι τυχόν είσαστε το Λονδίνο, μπορείτε να βρείτε εδώ πληροφορίες για τα διάφορα σημεία που μπορείτε να δείτε πυροτεχνήματα. Εγώ μπορεί και να δουλεύω...


Άλλες παραδόσεις της μέρας αυτής περιλαμβάνουν παρελάσεις με πυρσούς και μπάρμπεκιου στα οποία μαγειρεύουν πατάτες ψητές και λουκάνικα. Στην βόρεια Αγγλία τρώνε ένα κέικ που λέγεται Parkin cake και φτιάχνεται με πλιγούρι βρώμης (Quaker) και πιπερρόριζα (ginger). Στη νοτιοδυτική Αγγλία, οργανώνονται επίσης καρναβάλια, για τα οποία σας έχω πει εδώ. Aξίζει να διαβάσετε το σχετικό ποστ, γιατί τα καρναβάλια αυτά είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτά που έχουμε στην Ελλάδα.

Από το 1605 και μέχρι σήμερα, ο βασιλιάς ή η βασίλισσα της Αγγλίας πηγαίνει στο Κοινοβούλιο μόνο μια φορά το χρόνο, για να κυρήξει την έναρξη των εργασιών (State Opening of Parliament). Σύμφωνα με την παράδοση, οι βασιλικοί φρουροί ερευνούν τα κελάρια του κτηρίου πριν από την άφιξη του βασιλιά ή της βασίλισσας, για να βεβαιωθούν ότι δεν υπάρχει ίχνος μπαρουτιού.

Η ιστορία του Guy Fawkes έχει περάσει με διάφορους τρόπους σε μοντέρνα συγγραφικά και καλλιτεχνικά έργα, παραδείγματος χάριν:

• Στα βιβλία του Harry Potter, o αναφλεγόμενος φοίνικας του Albus Dumbledore λέγεται Fawkes.

• Στο βιβλίο V for Vendetta (το οποίο αργότερα έγινε ταινία) ο πρωταγωνιστής V φοράει μάσκα που απεικονίζει το πρόσωπο του Guy Fawkes. Γενικώς όλη η ιστορία του V βασίζεται πάνω στον Guy Fawkes και στο Bonfire Night.

• H ταινία Imagine Me and You (ελληνικός τίτλος: Καλύτερα οι δυο μας) διαδραματίζεται Νοέμβριο στο Λονδίνο και καταγράφει πολλά στοιχεία της εποχής, όπως τα πυροτεχνήματα, τα φαγητά, τα πεσμένα φύλλα των δέντρων κ.λπ.

Αν το ψάξετε λίγο παραπάνω (π.χ. Wikipedia), θα βρείτε πολλές ακόμα αναφορές στον Guy Fawkes και την 5η Νοεμβρίου, κυρίως από Άγγλους καλλιτέχνες.

Remember remember the 5th of November
Gunpowder, treason and plot.
I see no reason why gunpowder treason
Should ever be forgot.

Guy Fawkes, Guy Fawkes, t'was his intent
To blow up King and Parliament.
Three-score barrels of powder below
To prove old England's overthrow;

By God's providence he was catch'd
With a dark lantern and burning match.
Holloa boys, holloa boys, let the bells ring.
Holloa boys, holloa boys, God save the King!

Εργασία και χαρά

Αφού περάσαμε ένα όμορφο και χαλαρό σαββατοκύριακο, ήρθε η γκαντέμισα Δευτέρα να μας αποτελειώσει. Εκτός του ότι πήγαν διάφορα πράγματα στραβά, δούλεψα κι ένα ξεγυρισμένο 12ωρο χωρίς διάλειμμα και ήρθα στα ίσια μου. 10:20 το πρωί πήγα στη δουλειά, 10:15 το βράδυ έφυγα, και δεν υπολογίζω καν ότι ξύπνησα από τις 7:30 για να πάρω τηλέφωνα, να τσεκάρω ημέιλ κ.λπ. πριν πάω στο γραφείο. Σύνολο δηλαδή πάνω από 14 ώρες αν υπολογίσουμε την προεργασία. Παρότι έχω γυρίσει σπίτι πάνω από μισή ώρα, ακόμα δεν έχω συνέλθει από την υπερένταση.

Κατά τη διάρκεια της ημέρας κατανάλωσα τα εξής:

1 μπανάνα (να θυμηθώ αύριο να την πληρώσω γιατί σήμερα δεν είχα λεφτά στο πορτοφόλι και μου την έδωσε τζάμπα ο πωλητής)
5 μπισκότα (δύο γεμιστά, 1 jaffa cake, 2 σκέτα)
1 σοκολατάκι με λικέρ
1 καφέ
1 μικρή πορτοκαλάδα
2 ποτήρια νερό

Έτσι και μου πει κανείς πόσο παχυλούς μισθούς πληρωνόμαστε στην Αγγλία, θα τον σφαλιαρίσω.