Η επιλογή του προορισμού προέκυψε από σπόντα, απλά και μόνο γιατί ένας από την παρέα των ορεσίβιων δουλεύει στο Τιρόλο και μέχρι τελευταία στιγμή δεν ήξερε αν θα μπορούσε να πάρει άδεια ή όχι. Σύμφωνα με το γνωστό απόφθευγμα, όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό πάει το βουνό στον Μωάμεθ, έτσι κι εμείς πήγαμε για σκι στο Τιρόλο. Όχι ότι μας χάλασε. Η περιοχή έχει πολλές και καλές πίστες, και οι σκιέρ της παρέας έμειναν απόλυτα ικανοποιημένοι. Το μόνο μειονέκτημα ήταν ότι όπως σε όλους τους δημοφιλείς προορισμούς, οι τιμές ήταν τσιμπημένες.
Για τους υπόλοιπους της παρέας που είχαν ξαναπάει για σκι, η προετοιμασία για το ταξίδι ήταν σχετικά απλή υπόθεση: άνοιγμα ντουλάπας, εντοπισμός ρούχων σκι, τοποθέτηση ρούχων σκι στη βαλίτσα και έτοιμοι για αναχώρηση. Εγώ που δεν κάνω χειμερινά σπορ, χρειάστηκε να πάρω ειδική γκαρνταρόμπα, γιατί οι -25°C δεν αντιμετωπίζονται με ένα μπουφάν κι ένα κασκώλ. Αν ενδιαφέρεστε, αφήστε ένα σχόλιο και θα κάνω χωριστό ποστ για τον εξοπλισμό που χρειάζεται ένας πρωτάρης.
Μεταφορικά εισιτήρια κλείσαμε με την εταιρία Thomas Cook Airlines, μια από τις μεγαλύτερες βρετανικές αεροπορικές εταιρίες που ειδικεύεται στη σαρδελοποίηση του επιβατικού κοινού. Έχω μπει σε πολλά αεροπλάνα, αλλά τέτοιο πράγμα, να κάθεσαι στητός στη θέση σου και τα γόνατά σου να ακουμπάνε τη θέση του μπροστινού, δεν έχω ξαναδεί. Την προτιμήσαμε γιατί ήταν η φτηνότερη με τις πιο βολικές ώρες αναχώρησης και επειδή η πτήση από Λονδίνο για Ίνσμπρουκ είναι μόνο 1.5 ώρα.
Βέβαια όλα αυτά είναι σχετικά. Η φτηνή τιμή γίνεται ακριβότερη όταν συμπεριλάβεις όλες τις έξτρα πληρωμές - για να πάρεις μαζί αποσκευές, για να καθίσεις μαζί με τους συνταξιδιώτες σου, για να φας και να πιεις κατά τη διάρκεια της πτήσης κ.λπ. Οι βολικές ώρες αναχώρησης είναι επίσης σχετικές όταν η πτήση σου έχει 4 ώρες καθυστέρηση και τελικά σε πάνε στο Σάλτσμπουργκ με αεροπλάνο και από εκεί στο Ίνσμπρουκ με λεωφορείο, μια διαδρομή 178 χλμ που μας πήρε σχεδόν 3 ώρες γιατί χιόνιζε και η κατάσταση που επικρατούσε στον αυτοκινητόδρομο ήταν σαν να είχαν κάνει μπλόκα οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι μαζί. Και σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, όταν τελικά φτάσαμε στο Ίνσμπρουκ ανακαλύψαμε ότι το ταξί-βανάκι (γιατί είμασταν και 7 άτομα) που είχαμε κλείσει εδώ και μια εβδομάδα να μας περιμένει στο αεροδρόμιο δεν είχε έρθει γιατί ήταν ήδη μεσάνυχτα και οι οδηγοί της συγκεκριμένης εταιρίας ταξί φαίνεται ότι πάνε νωρίς για ύπνο. Έτσι αναγκαστήκαμε να πάρουμε δύο κανονικά ταξί από το αεροδρόμιο και πληρώσαμε τα διπλάσια λεφτά για περισσότερη ταλαιπωρία.
Αρκεί να σας πω ότι είχαμε φύγει από το σπίτι στο Λονδίνο στις 9:00 το πρωί και μπήκαμε στο δωμάτιό μας στο Τιρόλο λίγο μετά τις 1:00 το επόμενο πρωί. Συνολική διάρκεια ταξιδιού 15 ώρες - και τα νεύρα τσαντάλια. Μόνο τα δικά μου βέβαια, γιατί υπόλοιποι της παρέας είναι λίγο πιο εξοικιωμένοι με τις δυσκολίες τέτοιων ταξιδιών και ήταν πιο χαλαροί.
Για τη διαμονή μας είχαμε κλείσει δύο δωμάτια σε μια πανσιόν στο Mathon (Ματόν) ένα κοιμισμένο χωριουδάκι κοντά στο Ischgl. Αρχικά είχαμε σκεφτεί την ιδιαιτέρως βολική λύση του ξενοδοχείου, την οποία απορρίψαμε όταν είδαμε τις τιμές. Έτσι καταλήξαμε σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα, ώστε να μπορούμε να μαγειρεύουμε τα βράδυα. Οκτώ άτομα, δύο διαμερίσματα, 5 υπνοδωμάτια, 1 καναπές στο σαλόνι, 1 μπαλκόνι, 2 κουζίνες, 3 μπανιέρες, 2 τουαλέτες, 5 νιπτήρες. Μπορεί για την τουαλέτα να παίρναμε σειρά, αλλά ποτέ δεν περιμέναμε λεπτό για να πλύνουμε χέρια ή να κοιταχτούμε σε καθρεύτη. Συνολικό κόστος για 1 εβδομάδα: 3500 ευρώ. Τζάμπα πράγμα.
Η έκπληξη που μας περίμενε όταν επιτέλους φτάσαμε στο Mathon ήταν ότι είχε γίνει λάθος στην κράτηση και αντί να βρούμε δύο διαμερίσματα να μας περιμένουν, βρήκαμε ένα. Είχαμε κάνει κράτηση μέσω της ιστοσελίδας booking.com με πιστωτική κάρτα, είχαμε πάρει επιβεβαίωση και (νομίζαμε) όλα καλά. Εκείνο που δεν ξέραμε είναι ότι το ίντερνετ στην Αυστρία κινείται ως επι τω πλείστον στην σφαίρα του ιδεατού, και η κράτησή μας από το booking.com πήγε στην ιδιοκτήτρια της πανσιόν μέσω φαξ. Επειδή όμως το φαξ ήταν δισέλιδο και από τις δύο σελίδες η δεύτερη χάθηκε στο υπερπέραν, η πανσιόν κράτησε μόνο ένα διαμέρισμα και όχι δύο. Αυτά τα ανακάλυψε ο όγδοος της παρέας που έφτασε πολύ πριν από εμάς στην πανσιόν, καθότι ήταν ήδη στο Τιρόλο. Ευτυχώς μιλάει γερμανικά και κατάφερε να συνεννοηθεί με την ιδιοκτήτρια, η οποία δεν μιλούσε λέξη αγγλικά. Μετά από διαβουλεύσεις και πολλές συγγνώμες, το πρόβλημα λύθηκε με έναν πρωτότυπο τρόπο: το πρώτο βράδυ η μισή παρέα φιλοξενήθηκε σε ένα διαμέρισμα που ανήκε στο προσωπικό ή σε κάποιον συγγενή και το οποίο καθαρίστηκε και ετοιμάστηκε σε χρόνο ρεκόρ. Έτσι 5 κοιμήθηκαν σε κανονικά κρεβάτια, 1 σε καναπέ, 1 σε παιδική κουκέτα και 1 σε μονό κρεβάτι πίσω από ένα χώρισμα με κουρτίνα. Πάλι καλά που δεν μας ετοίμασαν στρωματσάδα. Την επόμενη μέρα μας έδωσαν κανονικό διαμέρισμα.
Αυτή ήταν η πρώτη μέρα της υπέρτατης ταλαιπωρίας, η οποία ξεχάστηκε με τη μία το επόμενο πρωί όταν ξυπνήσαμε και συνειδητοποιήσαμε ότι περιτριγυριζόμασταν από χιονισμένα βουνά. Αυτή ήταν η θέα από το παράθυρό μας:
Δεν μπορώ να πω, άξιζε τον κόπο!
