Κόκκινες νύχτες, πράσινες μέρες

Πάντα ήμουν νυχτοπούλι. Πάντα οι καλύτερες ώρες της ημέρας ήταν για μένα οι βραδυνές έως μεταμεσονύχτιες. Θυμάμαι όταν ήμουν φοιτήτρια (εκείνα τα τέλεια χρόνια που δεν χρειαζόταν να σηκωθώ πρωί-πρωί για να πάω στη δουλειά) ότι δεν έπεφτα ποτέ για ύπνο πριν τις 2. Μερικές από τις καλύτερες συζητήσεις με φίλους τις έχω κάνει μετά τα μεσάνυχτα. Αντιθέτως, στις 8 το πρωί ή στις 4 το απόγευμα είμαι μονίμως κοιμισμένη, είτε είμαι ξύπνια είτε όχι. Οι κολλητές μου πάντα με παίρνουν τηλέφωνο κατά τις 10 το βράδυ. Φίλοι και γνωστοί ξέρουν ότι θα με βρουν στο MSN με διάθεση για κουβεντούλα μόνο μετά τις 8 και μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες (ενίοτε και τις δεύτερες, αν δεν έχω δουλειά την επόμενη). Τώρα βέβαια όλα αυτά οδηγούν στο εύλογο ερώτημα: πώς κατέληξα να δουλεύω σε μια εταιρεία που οι περισσότεροι πιάνουν δουλειά από το άγριο χάραμα; Αλλά αυτό είναι μια άλλη (πονεμένη) ιστορία...

Έτσι λοιπόν ένα βράδυ μου ήρθε ουρανοκατέβατη η ιδέα για τον τίτλο του blog: Κόκκινες Νύχτες. Όχι νύχτες πάθους (μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό βρε...), όχι νύχτες επιθετικές, αλλά νύχτες ενέργειας. Νύχτες που στεναχωριέμαι γιατί πρέπει να κοιμηθώ για να καταφέρω να πάω στη δουλειά την επόμενη το πρωί. Νύχτες που κατεβάζω τις καλύτερες ιδέες μου. Νύχτες που όχι μόνο δε νυστάζω, αλλά είμαι στο πιο αποδοτικό μου. Νύχτες που έχω όρεξη για κουβέντα, για πλακίτσα, για φλερτ, για ανταλλαγές σκέψεων.

Το κόκκινο της ενέργειας προκύπτει από την ψυχολογία των χρωμάτων. Με την "επιστήμη" αυτή ασχολούμαι γύρω στα 10 χρόνια. Όχι επαγγελματικά, ούτε καν ερασιτεχνικά θα έλεγα. Απλά ένα ενδιαφέρον έχω, που ξεκίνησε όταν αγόρασα το βιβλίο της Angela Wright. Από τότε διαβάζω ό,τι σχετικό βιβλίο ή άρθρο πέσει στο χέρι μου - πράγμα που συμβαίνει σπάνια, γιατί τα αξιόλογα βιβλία του χώρου είναι λίγα. Ίσως γιατί για τους περισσότερους η ψυχολογία των χρωμάτων είναι κάτι σαν την παραψυχολογία: λέει ο καθένας την εξυπνάδα του και όλοι είναι ειδικοί. Άντε να βγάλεις άκρη.

Για να σας ψυλλιάσω λίγο, όταν μιλάμε για ψυχολογία των χρωμάτων δεν μιλάμε ακριβώς για χρωματικό συμβολισμό, π.χ. το κόκκινο συμβολίζει το αίμα, το άσπρο την αθωότητα κ.λπ. Η ψυχολογία των χρωμάτων είναι η "επιστήμη" που αναλύει την επίδραση που έχουν τα χρώματα πάνω στην ανθρώπινη φυσιολογία, την συμπεριφορά και το συναίσθημα, π.χ. το κόκκινο ανεβάζει την πίεση, το πορτοκαλί διευκολύνει την πέψη, το κίτρινο μας κάνει πιο εξωστρεφείς. Μια βασική ιδέα της ψυχολογίας των χρωμάτων είναι ότι τα κόκκινα χρώματα είναι "ζεστά", ενώ τα μπλε/πράσινα είναι "κρύα". Τα ζεστά κόκκινα είναι χρώματα ενέργειας και εγρήγορσης, ενώ τα κρύα μπλε και πράσινα είναι καταπραϋντικά και παθητικά (ιδανικά χρώματα για υπνοδωμάτιο).

Τώρα θα μου πείτε, είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Τι να σας πω... Ειλικρικά δεν ξέρω πόση δόση επιστημονικής αλήθειας υπάρχει στην ψυχολογία των χρωμάτων, πάντως εγώ έχω πειστεί. Ένα γαλάζιο δωμάτιο με ηρεμεί, ενώ ένα κίτρινο κάνει το μυαλό μου να τρέχει. Όταν φοράω ροζ πεινάω λιγότερο. Όταν είμαι σε ένα καταπράσινο πάρκο χαλαρώνω. Η μαυρίλα που αντικρύζω κάθε πρωί με ψυχοπλακώνει.

Οι νύχτες μου είναι κόκκινες. Οι μέρες μου πράσινες. Αν ήμουν νυχτοφύλακας θα είχα βρει τη χαρά μου. Επειδή δεν είμαι, χρειάζομαι περισσότερο πράσινο (έστω μπλε) στις νύχτες μου, και πολύ περισσότερο κόκκινο στις μέρες μου.