Τα νεύρα μου!!!

Συνήθως τις Παρασκευές μένω σπίτι. Σπανιότατα πάω μετά τη δουλειά για ένα ποτό στα γρήγορα, αν τυχόν είναι καμιά γιορτή. Όταν με ρωτάνε γιατί δε βγαίνω τις Παρασκευές, λέω μισο-κοροϊδευτικά "επειδή τότε βγαίνουν οι πολλοί".

Σήμερα βγήκα κι ας είναι Παρασκευή. Άμα το ξανακάνω, να μη με λένε Σοφία.

Βασικά κανόνισα να πάω για φαγητό και σινεμά με τη φίλη μου τη Lu. Μιας που έχω μείνει πίσω σε σχέση με τα Όσκαρ, είπα να κερδίσω λίγο χαμένο έδαφος. Ήταν τρεις οι κινηματογράφοι που βολεύαν και τις δυο μας, και επιλέξαμε έναν στο Greenwich που έχει πολύ αναπαυτικά καθίσματα και γενικώς είναι χλίδα. Επιπλέον στην περιοχή υπάρχουν πολλά εστιατόρια και το σημαντικότερο ένα φοβερό κινέζικο noodle house με τεράστιες μερίδες και εξαιρετικά οικονομικές τιμές. Κανονίζουμε λοιπόν να βρεθούμε έξω από τον σταθμό του τραίνου στις 8 η ώρα. Μέχρι εδώ όλα ωραία.

Μόλις γύρισα από τη δουλειά σκέφτηκα να ξαπλώσω λίγο για να μην κοιμηθώ στη μέση της ταινίας (το συγκεκριμένο σινεμά έχει καθίσματα "ρυθμιζόμενης πλάτης" που βάζουν σε πειρασμό ακόμα κι αυτούς που δεν έχουν την τάση να αποκοιμιούνται μόλις κλείνουν τα φώτα - εγώ αντιθέτως αποκοιμήθηκα και παλιότερα στον Άρχοντα και στο Casino Royale πιο πρόσφατα). Βάζω λοιπόν τις πυτζαμούλες μου και ξαπλώνω στον καναπέ με την τηλεόραση στις ειδήσεις του BBC. Είναι πολύ καταπραϋντικός ήχος, μιας που οι Άγγλοι δεν έχουν παράθυρα επί παραθύρων με διάφορους ειδικούς (και μη) να τσακώνονται και να μαλλιοτραβιούνται. Λένε τις ειδησούλες τους ωραία κι όμορφα, με σταθερή φωνή και χωρίς εξάρσεις. Το καλύτερο νανούρισμα.

Μετά από 15 λεπτά ύπνου χτυπάει το τηλέφωνο. Ντριιιιιιιιιινννννννν ντριιιιιιιιιιννννννννν. Το σηκώνω. Είναι ένας Ινδός που θέλει να μου πουλήσει καινούριο κινητό τηλέφωνο. Του το κλείνω χωρίς να τον βρίσω (πολύ). Είναι τυχερός που με πέτυχε στις καλές μου. Ελπίζω να το εκτίμησε.

Αφού με ξύπνησαν που με ξύπνησαν λέω δεν πειράζει, ας χαζέψω λίγο στο ίντερνετ μέχρι να έρθει η ώρα να φύγω. Μέγα λάθος, γιατί ως συνήθως παραχάζεψα και μετά ετοιμάστηκα τροχάδην. Πάνω στη βιασύνη μου έσπασα κι ένα νύχι (πολύ - έτρεξε κι αίμα). Γαμώτο. Τεσπάν, τα κατάφερα κι έφυγα από το σπίτι στην ώρα μου. Για να πάω στο ραντεβού έπρεπε να πάρω δύο λεωφορεία, για 3-4 στάσεις το καθένα. Αυτή η διαδρομή παίρνει συνήθως λιγότερο από 20 λεπτά, μαζί με την αλλαγή λεωφορείου. Με την κίνηση της Παρασκευής, λέω άντε να μου πάρει 25. Αμ δε!

40 λεπτά έκανα να φτάσω!! Στην αλλαγή λεωφορείων περίμενα 20 λεπτά, το δεύτερο λεωφορείο ήταν φίσκα και μας πιάσαν κι όλα τα φανάρια. Πάλι καλά που δεν πέσαμε πάνω σε κανένα ατύχημα να καθυστερήσουμε ακόμα περισσότερο. Ευτυχώς είχα μαζί το iPod. Το έβαλα στη διαπασών για να μην έχω επαφή με το περιβάλλον μέχρι να φτάσω στην στάση μου. Μπορεί να πεθάνω κουφή, αλλά δεν θα είναι τα νεύρα μου τσαντάλια.

Πριν συναντήσω τη Lu, σταμάτησα στον κινηματογράφο να βγάλω εισιτήρια. Δεν έχουμε, μου λένε! Τι δεν έχετε λέω, το έργο είναι σε μιάμιση ώρα. Έχουν πουληθεί σχεδόν όλα, μου λένε. Αν θέλαμε να δούμε το The Last King of Scotland θα έπρεπε να καθήσουμε χωριστά στις μπροστινές σειρές. Για το Babel είχαν θέσεις δίπλα-δίπλα, αλλά μόνο στην πρώτη σειρά (αγκαλιά με την οθόνη). Αρνούμαι και τις δύο ευγενείς προσφορές και λέω, δεν γαμιέται, ας μην πάμε σινεμά σήμερα. Τουλάχιστον θα φάω μια ωραία αχνιστή σούπα με noodles με την ησυχία μου.

Χαχαχαχαχα θα'θελα. Το noodle house είναι γεμάτο. Όχι μόνο δεν υπάρχει αδειανό τραπέζι, αλλά έχει και καμιά 20αριά άτομα που περιμένουν. Η ουρά φτάνει μέχρι έξω στο δρόμο. Αποφασίζουμε να μην περιμένουμε. Λέμε, δεν μπορεί, κάπου αλλού θα βρούμε να φάμε. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ. Το ένα ανέκδοτο μετά το άλλο σήμερα. Να 'μαστε καλά να γελάσουμε κι αύριο.

Να μην σας τα πολυλογώ, σε όλα τα εστιατόρια επικρατούσε η ίδια κατάσταση. Ακόμα και στο πανάκριβο ταϊλανδέζικο, θα έπρεπε να περιμένουμε μια ώρα, μας είπαν, για να αδειάσει τραπέζι. Πάνω που είχαμε παραιτηθεί και είμασταν έτοιμες να έρθουμε σπίτι και να κάτσουμε να δούμε 3-4 επεισόδια Galactica, βρήκαμε μια πιτσαρία που είχε χώρο να μας βολέψει - στο υπόγειο μεν, αλλά όπως λέει η σοφή Αγγλική παροιμία, beggars can't be choosers.

Τελικά περάσαμε μια χαρά. Κάπου μεταξύ ορεκτικού και δεύτερου ποτηριού κρασιού, άρχισα να ξεχνάω την ταλαιπωρία μου και το έργο που δεν είδα. Ευτυχώς στο υπόγειο δεν είχε πολυκοσμία. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν Δευτέρα. Δώσαμε βέβαια κάτι παραπάνω σε σύγκριση με το noodle house (23 λίρες ή 35 ευρώ το άτομο) αλλά χαλάλι. Από το να τρώγαμε πατατάκια και ποπ κορν στο σαλόνι μου, καλύτερα ήταν. Πάντως εγώ Παρασκευή ΔΕΝ ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΩ.

Το ταξίδι της επιστροφής πήρε 15 λεπτά ακριβώς.