Χοροί και τραγούδια στην South Bank

Την Παρασκευή το βράδυ είχαμε κανονίσει να πάμε κοριτσοπαρέα στο Royal Festival Hall. Το μέγαρο ανακαινιζόταν τα τελευταία 2 χρόνια και άνοιξε ξανά στις αρχές του Ιουνίου. Το σαββατοκύριακο αυτό ήταν τα επίσημα εγκαίνια με ένα τριήμερο εκδηλώσεων που περιλάμβανε μουσική, χορό, θέατρο, ακροβατικά και ό,τι άλλο ανήκει στην κατηγορία των performing arts. Με την ευκαιρία είπαμε να τσεκάρουμε το καινούριο εστιατόριο που έχει ανοίξει μέσα στο μέγαρο και έχει θέα στον Τάμεση. Ζητήσαμε τραπέζι δίπλα στην τζαμαρία, μας είπαν κανένα πρόβλημα. Μας υποσχέθηκαν κι από ένα ποτήρι σαμπάνια ως κέρασμα επειδή προσπαθήσαμε να κάνουμε κράτηση μέσω ίντερνετ και δεν λειτουργούσε το σύστημα, οπότε αναγκαστήκαμε να τους πάρουμε τηλέφωνο. Χεχεχε. Το εστιατόριο λέγεται Skylon, είναι στο τρίτο επίπεδο του κτηρίου, εκεί που είναι οι μεγάλες τζαμαρίες με τα γκρι στόρια, και είναι διακοσμημένο σε στυλ της δεκαετίας του 50, όπως το ορίτζιναλ Royal Festival Hall που χτίστηκε το 1951.

Τα ακροβατικά που λέγαμε. Μπορείτε να δείτε ξεκάθαρα ποιοί είχαν ακούσει το δελτίο καιρού εκείνο το πρωί και ποιοί όχι.

Όσο τρώγαμε, ο κόσμος έξω γλένταγε. Στην φωτογραφία αυτή μπορείτε να δείτε κλασικές φιγούρες, όπως τους κουστουμαρισμένους που έχουν έρθει κατευθείαν από τη δουλειά και τους νεαρούς με τους φορητούς υπολογιστές στον ώμο. (Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία σπάνια κουβαλάνε υπολογιστές - αυτοί έχουν BlackBerries).

To x12 optical zoom σε δράση. Εδώ βλέπετε την περιοχή που φαίνεται πάνω δεξιά στην προηγούμενη φωτογραφία.

Αυτός, μου είπαν οι φίλες μου, είναι ο Jarvis Cocker, γνωστός συνθέτης και μουσικός. Τον έψαξα στον Γούγλη και είναι όντως όπως μου είπαν.

Το είχα ψηλιαστεί βέβαια ότι ήταν σημαίνον πρόσωπο, γιατί μαζεύτηκαν γύρω του πολλοί και τον κοιτούσαν με προσοχή δυσανάλογη της εμφάνισής του.

Εμείς στο μεταξύ περνούσαμε πολύ χάι. Το φαγητό ήταν προσεγμένο, το σέρβις εξαιρετικό (12.5% μας το χρέωσαν), το περιβάλλον πολύ σούπερ. Αυτή είναι η φίλη μου η Jenn που μόλις έχει δοκιμάσει την crème brûlée (κάτι σαν κρέμα καραμελέ χωρίς το σιρόπι) και φαίνεται ενθουσιασμένη. Αν θέλετε περισσότερες λεπτομέρειες για το γλυκό αυτό, πηγαίνετε εδώ.

Αυτό είναι το δικό μου - θεϊκό - επιδόρπιο: sticky toffee pudding με παγωτό βανίλια και σως καραμέλα. Μμμμμμ....

To εστιατόριο έχει γύρω-γύρω τζαμαρία, όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά. Εδώ φωτογραφίζω αυτούς που μας κοιτάζουν απέξω.

Η θέα προς τον Τάμεση την ώρα που φεύγουμε από το εστιατόριο, στις 9:30 μμ. Αυτή την εποχή ο ήλιος δύει κατά τις 9:15 μμ, μισή ώρα αργότερα σε σχέση με την Αθήνα. Αυτές οι μακριές καλοκαιρινές νύχτες είναι το μόνο καλό του αγγλικού καλοκαιριού. Στα αριστερά βλέπετε μία από τις Golden Jubilee Bridges που σας έλεγα σε προηγούμενο ποστ. Το περίεργο κτήριο στο βάθος είναι ο σιδηροδρομικός σταθμός Charing Cross.

Το pièce de résistance της βραδιάς. Πέντε χορωδίες ανεβαίνουν τραγουδώντας τον Τάμεση πάνω σε μια ειδικά διαμορφωμένη μαούνα. Μόλις φτάνουν απέναντι από το μέγαρο σταματούν και τραγουδούν συγχρονισμένα με μια έκτη χορωδία που είναι στο μπαλκόνι του μέγαρου. Ανεβήκαμε στην πεζο-γέφυρα και τις παρακολουθήσαμε από εκεί μαζί με εκατοντάδες άλλους. Η φωτογραφία αυτή είναι κυριολεκτικά μοναδική αφού ήταν τρομερά δύσκολο να κρατήσω σταθερή την μηχανή μες το σκοτάδι και με maximum zoom, γιατί η γέφυρα είναι κρεμαστή και όσο να 'ναι κουνιόταν.

Μετά το τέλος της συναυλίας, περπατήσαμε άκρη-άκρη στο ποτάμι. Περάσαμε μπροστά από την γκαλερί Tate Modern που βρίσκεται απέναντι ακριβώς από τον Καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου, ένα από τα πιο γνωστά μνημεία του Λονδίνου, μιας και ο θόλος του φτάνει σε ύψος τα 108 μέτρα και φαίνεται από παντού. Ο Άγιος Παύλος και η Tate Modern συνδέονται με την φημισμένη Millennium Bridge (ελληνιστί: Γέφυρα της Χιλιετίας) η οποία κατασκευάστηκε το 2000 στα πλαίσια των εορτασμών της χιλιετίας. Είναι πάρα πολύ εντυπωσιακή, αλλά η φήμη της έχει να κάνει με το γεγονός ότι παραδόθηκε με 2 μήνες καθυστέρηση, και καλά αυτό, είναι σύνηθες φαινόμενο στην Αγγλία (αλί κι αν υπάρχει πρότζεκτ που έχει τελειώσει στην ώρα του σε αυτή τη χώρα). Το πιο τραγελαφικό ήταν πως δεν είχαν υπολογίσει καλά τις πλευρικές δονήσεις, και με το που άρχισαν να την χρησιμοποιούν οι πεζοί, η γέφυρα πήγαινε πέρα-δώθε σαν βαρκούλα. Επειδή όμως δεν ήταν βαρκούλα, αλλά γέφυρα, αναγκάστηκαν να την κλείσουν μέσα σε μόλις 3 μέρες και την ξανάνοιξαν μετά από επιδιορθώσεις που κράτησαν σχεδόν 2 χρόνια. Έκτοτε έχουν πάει όλα καλά.

Κάποτε συνάντησα σε ένα σεμινάριο μια μηχανικό που δούλευε στην εταιρία που έφτιαξε την γέφυρα. Το τι καζούρα της κάναμε δεν λέγεται. Πρέπει να πω πάντως ότι το πήρε πολύ ψύχραιμα - μάλλον ήταν συνηθισμένη πια...