Sunday 19 August 2007

Ψώνια εξ αποστάσεως

Ποτέ δεν είχα καλή σχέση με τα ψώνια. Αν εξαιρέσεις τα βιβλιοπωλεία και τα μαγαζιά που πουλάνε αντικείμενα με κάποια εικαστική αξία (πίνακες ζωγραφικής, κάρτες, χαρτικά, παπούτσια), το καλύτερο σημείο ενός μαγαζιού για μένα είναι η βιτρίνα, και ιδιαίτερα τα βράδια, που είναι φωτισμένη και το μαγαζί κλειστό. Ειδικά όταν πρόκειται για ρούχα, βαριέμαι αφάνταστα το όλο σκηνικό με το μπες, βγες, δοκίμασε, είναι λάθος το νούμερο/το χρώμα/το κόψιμο, φέρε ένα άλλο, ωχ δεν το έχουν στο νούμερο/χρώμα/κόψιμο που θέλεις, άντε ξαναντύσου και πάλι από την αρχή. Ακόμα κι όταν βρω αυτό ακριβώς που θέλω, με κουράζει η κίνηση, η βαβούρα και το ταξίδι της επιστροφής στο τέλος της μέρας που είναι αρκετό για να με κάνει να ορκιστώ να μην ξανακατέβω στο κέντρο.

Όταν έμενα στην Αθήνα ψώνιζα σχεδόν αποκλειστικά από ένα μαγαζί κοντά στο σπίτι μου, όπου η πωλήτρια ήξερε ακριβώς τι μου άρεσε και τι μου πήγαινε. Της έλεγα τι έψαχνα, μου έδειχνε 5 κομμάτια, μου άρεσαν τα τρία, αγόραζα ένα και ξεμπέρδευα. Στα μεγαλύτερα καταστήματα, εκεί που οι πωλήτριες σε κυνηγάνε από πίσω και *κάνουν* ότι ενδιαφέρονται για το τι θα πάρεις (αααα, κι αυτό σας πάει πάρα πολύ - τι λες μωρή κότα, στραβή είσαι ή πας να πουλήσεις ό,τι κι ό,τι) δεν πατούσα που να με πλήρωναν. Έτσι είχα βρει τη λύση στο θέμα της απόκτησης ενδυμάτων και το μόνο μελανό σημείο ήταν ότι επί χρόνια φορούσα παντελόνια που έφταναν το πολύ μέχρι λίγο πιο κάτω από τον αστράγαλο, αλλά εντάξει, τότε φορούσα πολύ τζην (τα οποία ήταν πάντα 10 πόντους μακρύτερα απ' ό,τι έπρεπε), οπότε βολευόμουνα.

Όταν ήρθα στην Αγγλία, ανακάλυψα ένα άλλο είδος μαγαζιού. Τα πολυκαταστήματα-αλυσίδες με τους πέντε ορόφους και τις 100 πωλήτριες, καμία από τις οποίες δεν ενδιαφέρεται για το τι και αν θα αγοράσεις. Επίσης ανακάλυψα ότι τα μαγαζιά αυτά πουλάνε ρούχα σε ΟΛΑ τα νούμερα (όχι μόνο Small-Medium-Large) και με διαφορετικά μήκη στις φούστες και τα παντελόνια (ολέ!). Για πρώτη φορά μπορούσα να πάω σε μαγαζί και να χαζέψω με την ησυχία μου, και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορούσα να πάρω παντελόνι στο μήκος ακριβώς που ήθελα, χωρίς να χρειάζεται να το μαζέψω, ούτε να φοράω αποκλειστικά παπούτσια με χαμηλό τακούνι για να μην φαίνονται άσχημα τα κοντούλικα πατζάκια. Το μόνο μειονέκτημα είναι ότι τις ώρες που μπορώ να ψωνίσω γίνεται πατείς με πατώ σε από κόσμο. Ειδικά αν παω στο κέντρο, που μαζί με τους ντόπιους έχει και ένα σωρό τουρίστες που μπαίνουν για να χαζέψουν (Κώστα κοίτα, αυτά δεν τα έχουν στην Αθήνα), ενώ εγώ θέλω να μπω, να διαλέξω, να πληρώσω και να φύγω. Να δοκιμάσω δεν χρειάζεται (ολέ ολέ!) γιατί μπορώ κάλλιστα να τα δοκιμάσω στο σπίτι, και αν δεν μου κάνουν να τα πάω πίσω στο υποκατάστημα της περιοχής μου και να τα αλλάξω. Μεγάλο βόλεμα.

Το μειονέκτημα όμως παραμένει ότι τα μεγάλα μαγαζιά είναι στο κέντρο, και όπως το Λονδίνο είναι απλωμένο σαν ζυμάρι που το 'χουν ανοίξει με πλάστη, για να πάω στο κέντρο ένα Σάββατο πρωί θέλω στο νερό 45 λεπτά και δύο συγκοινωνίες, κι ένας Θεός ξέρει πόσο για να γυρίσω. Κι όταν βρέχει όπως βρέχει όλο το καλοκαίρι φέτος, δυσκολεύομαι να πάρω την απόφαση να χαλάσω όλη μέρα στα μαγαζιά, και να γυρίσω πίσω με τα νεύρα τσαντάλια και τις τσέπες άδειες.

Ευτυχώς που υπάρχει το διαδίκτυο και σώζεται η κατάσταση. Θέλει βέβαια λίγη οργάνωση (δεν μπορείς να ψωνίσεις σήμερα για ένα ρούχο που το θες αύριο) αλλά κατά τ' άλλα είναι εξαιρετικά βολικό να έρχονται τα προϊόντα σε σένα αντί να πηγαίνεις εσύ σ' αυτά. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορείς να κάνεις τα ψώνια σου όποτε έχεις όρεξη, νύχτα-μέρα.

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν χρειάζεται να βγω έξω αυτό το μίζερο, μουντό και μουσκεμένο σαββατοκύριακο. Την περασμένη Τρίτη, έχοντας προβλέψει ότι είναι πολύ απίθανο να ξυπνήσω Σάββατο ή Κυριακή πρωί με όρεξη για βόλτα στα μαγαζιά, έκανα μια διαδικτυακή παραγγελία και κανόνισα παράδοση για Σάββατο. Έτσι στις 8 παρά 5 χθες το πρωί (στον ύπνο τους μας έβλεπαν;) έφτασαν στο σπίτι δύο πακετάκια με τα ρούχα μου: δύο παντελόνια, δύο μακώ μπλουζάκια, ένα σορτς και ένα μαγιώ, κι εγώ δεν χρειάστηκε ούτε καν να κατέβω στην είσοδο για να τα παραλάβω. Το κυριότερο; Πέτυχα τα μεγέθη, τα σχέδια *και* τα χρώματα, και δεν χρειάζεται να πάω τίποτα πίσω. Μου έκαναν γάντι όλα, ως και τα παντελόνια :-)

Πώς τα βγάζαμε πέρα πριν το διαδίκτυο, μου λέτε;

17 comments:

Ασκαρδαμυκτί said...

Τελικά Σοφούλα να κι ένα σημείο στο οποίο μοιάζουμε πολύ!
(δεν ξέρω κατά πόσο σε τιμά αυτό! χεχε)
Το πιο βαρετό πράγμα για μενα είναι να δοκιμάζω ρούχα! Ποτέ δεν το κάνω. Κι όταν αρνήθηκα σε ένα μαγαζί να δοκιμάσω ένα παντελόνι, άκουσα τη μια πωλήτρια να λέει στην άλλη: "ο κύριος μού φαίνεται πολύ ντροπαλός"! χαχαχαχα

alienlover said...

από ποιο μαγαζί/ ιστοσελίδα παρήγγειλες; κάνει delivery μόνο στην Αγγλία/Λονδίνο;

Σοφία said...

@ Άσκαρ: Ψάξε ψάξε, όλο κάτι θα βρεις ;-)

@ Alienlover: Εγώ ψωνίζω πολύ από το Marks & Spencer, αλλά όλα τα πολυκαταστήματα (και κάποια μικρότερα μαγαζιά) έχουν online stores. Bάλε στο google.co.uk διάφορα ονόματα όπως Next, Debenhams, Boden, Principles, Topshop, Wallis, Dorothy Perkins, Monsoon, Bravissimo και θα σου βγάλει τις σχετικές ιστοσελίδες. Κάποια από αυτά σίγουρα στέλνουν και στο εξωτερικό, δεν ξέρω όμως αν σε συμφέρει, ειδικά αν δεν είσαι σίγουρη για το νούμερό σου.

Anonymous said...

Και για 'μένα το shopping είναι εντελώς βαρετό. Συγκεκριμένα, νιώθω πολύ άβολα όταν εσύ προσπαθείς να δοκιμάσεις, είτε ρούχα είτε υποδήματα, και η πωλήτρια κάθεται σαν παγοκολώνα δίπλα σου περιμένοντας την αντίδρασή σου για τον προϊόν. Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει στην Αγγλία, πάντως εδώ στην Ελλάδα μου έχει συμβεί ουκ ολίγες φορές...

Σοφία said...

Κι εγώ σπάζομαι με αυτές. Εδώ ευτυχώς σπάνια συναντάς τέτοιο... ενδιαφέρον.

Anonymous said...

Μακροσκελέστατο poooooooooooooost....Να υποθέσω οφείλεται απο το βαθμό ικανοποίησης!!!

Σοφία said...

Και από το γεγονός ότι βρέχει όλο το σαββατοκύριακο και δεν έχω τι να κάνω!!

itelli said...

Έλα μου ντες... Από τότε που ήρθα σ'αυτό το μέρος, μόνον ίντερνετ... Για όλα. 9 στις 10 που θα βγω απ'το σπίτι είναι "ε, ας βγω κ λίγο μωρέ" !!! Κρίμα, κρίμα...

Κ να το πάω κ ένα βήμα παραπέρα: πώς ζούσαμε χωρίς το ασύρματο...! Γιατί τώρα, σιγά μην κρατάω εγκυκλοπαίδειες της Βέφας κ της Nigellaς κ της δεν-ξέρω-γω-ποιας. Γκούγκλης, λαπτόπι στην κουζίνα, κ... από την οθόνη στο τραπέζι σας.

Κ αφού το πήγα τόσο μακριά, ας το πάω λίγο παραπέρα ακόμα: πώς ζούσαμε χωρίς τον Γκούγκλη, μου λες;

Σοφία said...

Όλα τα άλλα μπορώ να τα απαντήσω, αλλά για τον γούγλη δεν μπορώ να πω τίποτα. Είναι ο καλύτερός μου φίλος. Μετά από αυτόν το χάος!!

Anonymous said...

Την καλησπερα μας απο Faliro Vice!

Ομολογω οτι πρωτη φορα επισκεπτομαι τον ιστοχωρο σου και μενω κατενθουσιασμενος, κυρίως γιατι με αφορά το Λονδρέζικο στοιχείο!

Στο θέμα μας τώρα, καλό το online shopping, αλλα σαν την βολτα στην Oxford για κατι χαλαρο ή στην King's Road για κατι καλυτερο, τίποτα!

Συμφωνεις?

Anonymous said...

Και να δεις που νόμιζα ότι μόνο εγώ είχα αυτή την ασθένεια: να μου αρέσουν τα ψώνια αλλά να βαριέμαι να ψωνίζω και να δοκιμάζω ειδικά ρούχα. Μόνο προσοχή μην πάθετε ό,τι και εγώ. Σε ό,τι τουλάχιστον αφορά στην Ελλάδα οι αγορές από ΗΠΑ περνούν από εκτελωνισμό. Κάτι που σημαίνει ότι κάτι φθηνά ρουχαλάκια από victoria secret, τα πλήρωσα χρυσά...

katerina said...

Σοφάκι, θα συμφωνήσω και εγώ μαζί σου! Βαριέμαι αφόρητα τα ψώνια στα μαγαζιά! Δυο τρεις φορές που με παρέσυρε η μία κολλητή μου μαζί της, ήθελα να πέσω στο δρόμο να με πατήσει αυτοκίνητο... Από μικρή έχω μάθει το Marks & Spencer, και πηγαίνω εκεί που ξέρω οτι θα βρώ πράγματα που μ' αρέσουν! Τα 2 τελευταία χρόνια μονάχα, ανακάλυψα κάτι καταλόγους και ψωνίζω τηλεφωνικά από εκεί άμα μου αρέσει κάτι...
Άσε που οι περισσότερες πωλήτριες μου τη δίνουν στα νεύρα! Συμπεριφέρονται λες και είναι οι ιδιοκτήτριες του μαγαζιού... Απαπαπα... Μακριά από μένα! :)

doctor said...

Πολύ περίεργο για γυναίκα να μην έχει εθισμό στα ψώνια.

Το ήξερα ότι δεν είσαι συνηθισμένος άνθρωπος: You are the chosen one! lol

doctor

Σοφία said...

@ Vgang: Καλώς ήρθες στις Κόκκινες Νύχτες!
Για βόλτα είναι μια χαρά και η Oxford Street και η King's Road και το Bluewater ακόμα. Αλλά όχι για να μπαινοβγαίνεις στα μαγαζιά και τα δοκιμαστήρια. Αυτό είναι μαρτύριο.

@ Penny: You are not alone ;-)
Από Αμερική δεν ψωνίζω ποτέ, σε χαρατσώνουν στο τελωνείο και δεν αξίζει! Το κόλπο είναι στην αξία του προϊόντος - ό,τι κοστίζει λιγότερο από κάποιο ποσό (νομίζω, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος, 50 ευρώ) δεν υπόκεινται σε τελωνιακό έλεγχο. Εδώ όσοι ψωνίζουν από Αμερική κάνουν πολλαπλές μικρές αγορές αντί για μία μεγάλη, ακριβώς για να αποφύγουν τους φόρους.

@ River: Έτσι ακριβώς κι εγώ!

@ Doctor: Κι όμως, όπως βλέπεις δεν είμαι η μόνη ;-)

Natassa said...

Σοφία καλημέρα ! εγώ πάλι ψωνίζω τα πάντα από το internet εκτός από ρούχα :) τα ρούχα τα ψωνίζω όλα απο το la rinacente από το Μιλάνο, με τις εξωφρενικές διαφορές των τιμών κερδίζω τα εισιτήρια και την διαμονή, δεν είναι και άσχημα.

An-Lu said...

Me geia sou!!!!!

Σοφία said...

@ Natassa: Εγώ τα πάντα *και* ρούχα. Μέχρι ψυγείο, πλυντήριο, καναπέδες, έπιπλα σαλονιού και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Δυστυχώς το Μιλάνο μου πέφτει λίγο μακριά ;-)

@ An-Lu: Ευχαριστώ!