Κούκλες, κουκλίτσες, κουκλάκια

Πριν λίγο καιρό η Moukelis μας έδειξε τα παιδικά της παιχνίδια και άφησε ανοιχτή πρόσκληση για όποιον θέλει να συνεχίσει την αλυσίδα. Σας παρουσιάζω λοιπόν με τη σειρά μου μερικούς από τους δικούς μου παιδικούς φίλους.


Κατ' αρχήν, τα μουσμουλάκια μου. Αυτά τα κουκλάκια έχουν ιστορική αξία (σαν το Zonar's ένα πράγμα) αφού είναι τα πρώτα κουκλάκια που είχα από μωρό. Τα έλεγα "μουσμουλάκια" (άγνωστο γιατί) και κουβαλούσα πάντα ένα μαζί μου, όχι στην αγκαλιά μου, αλλά το κρατούσα από τον λαιμό (υπάρχουν φωτογραφικά ντοκουμέντα). Οι γονείς μου λένε ότι τα βράδια τα έβαζα στη σειρά γύρω από την κούνια μου και αν δεν ήταν όλα εκεί δεν έπεφτα για ύπνο.

Λένε και ότι τους είχα βγάλει το λάδι με τις γκρίνιες μου, αλλά μάλλον υπερβάλλουν.

Το πιο μικρό κουκλάκι είναι μεταγενέστερο, και είναι ή Σπιρτούλης ή Αυγουλίνος. Δεν είμαι σίγουρη τι από τα δύο, γιατί έχουμε προ πολλού πετάξει το κουτί του.

Μερικά χρόνια αργότερα, στο Δημοτικό πια, είχα τρέλα με τις κούκλες, και συγκεκριμένα με τα μαλλιά τους.


Από αριστερά προς δεξιά βλέπετε τη Μαρία, τη Στάχτη και την Ειρήνη. Η Μαρία είχε κάποτε πουά πουκάμισο και μακριά μαλλιά, τα οποία μία ήταν ίσια, μία σπαστά, και μία μπούκλες (ναι, της έβαζα ρόλεϋ), μέχρι που αποφάσισα ότι θα της πήγαινε περισσότερο ένα καρέ με φράντζα. Δυστυχώς το ψαλίδι μου ξέφυγε σε ένα-δυο σημεία, με καταστροφικά αποτέλεσματα για την πλούσια κόμμη της Μαρίας...

Η Στάχτη (εκ του Σταχτοπούτα) γλίτωσε παρά τρίχα το κούρεμα, μάλλον επειδή ήταν η μόνη μου κούκλα με ασημένια μαλλιά. Γνώρισε όμως μεγάλες κομμωτικές δόξες με σαμπουάν, ρόλεϋ, πιστολάκι, βούρτσες, χτένες, κοκαλάκια, λακ και δεν συμμαζεύεται. Μην κοιτάτε τώρα που η μητέρα μου της έχει πιάσει τα μαλλιά με ένα απλό λαστιχάκι. Κάποτε η Σταχτούλα ήταν η προσωποποίηση του γκλάμουρ. Φορούσε και ολόσωμη φόρμα με ψυχεδελικό πουά σχέδιο, που ήταν πολύ της μόδας την δεκαετία του '70. Αμέ!

Η Ειρήνη δεν έχει υποφέρει πολύ γιατί μου την κάναν δώρο όταν ήμουν ήδη 10 χρονών και είχα αρχίσει να ασχολούμαι περισσότερο με την Bibi-bo. Απόδειξη ότι διατηρεί μέχρι σήμερα τα μαλλιά της, τα ρούχα της *και* τα παπούτσια της. Το μόνο που έχουμε χάσει είναι το πλατύγυρο καπέλο της.

Το βασικό συμπέρασμα από όλα αυτά, όπως επεσήμανε και η Moukelis στην δική της ανάρτηση, είναι πως δεν πρέπει να βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα για το μέλλον των παιδιών από τα παιχνίδια που προτιμάνε. Αν τα παιδικά παιχνίδια είναι ενδεικτικά, εγώ θα έπρεπε να είχα γίνει κομμώτρια ή μπουλντοζιέρης, καθότι το άλλο αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν μια πλαστική μπουλντόζα που μου είχε πάρει δώρο ο θείος μου όταν έκλεισα τα 4.

Βέβαια αν λάβουμε υπόψην την επιτυχία που (δεν) είχαν οι πρώτες μου κομμωτικές προσπάθειες, ίσως δεν είναι εντελώς τυχαίο ότι δεν ασχολήθηκα με την κομμωτική...