Wednesday 6 February 2008

Κούκλες, κουκλίτσες, κουκλάκια

Πριν λίγο καιρό η Moukelis μας έδειξε τα παιδικά της παιχνίδια και άφησε ανοιχτή πρόσκληση για όποιον θέλει να συνεχίσει την αλυσίδα. Σας παρουσιάζω λοιπόν με τη σειρά μου μερικούς από τους δικούς μου παιδικούς φίλους.


Κατ' αρχήν, τα μουσμουλάκια μου. Αυτά τα κουκλάκια έχουν ιστορική αξία (σαν το Zonar's ένα πράγμα) αφού είναι τα πρώτα κουκλάκια που είχα από μωρό. Τα έλεγα "μουσμουλάκια" (άγνωστο γιατί) και κουβαλούσα πάντα ένα μαζί μου, όχι στην αγκαλιά μου, αλλά το κρατούσα από τον λαιμό (υπάρχουν φωτογραφικά ντοκουμέντα). Οι γονείς μου λένε ότι τα βράδια τα έβαζα στη σειρά γύρω από την κούνια μου και αν δεν ήταν όλα εκεί δεν έπεφτα για ύπνο.

Λένε και ότι τους είχα βγάλει το λάδι με τις γκρίνιες μου, αλλά μάλλον υπερβάλλουν.

Το πιο μικρό κουκλάκι είναι μεταγενέστερο, και είναι ή Σπιρτούλης ή Αυγουλίνος. Δεν είμαι σίγουρη τι από τα δύο, γιατί έχουμε προ πολλού πετάξει το κουτί του.

Μερικά χρόνια αργότερα, στο Δημοτικό πια, είχα τρέλα με τις κούκλες, και συγκεκριμένα με τα μαλλιά τους.


Από αριστερά προς δεξιά βλέπετε τη Μαρία, τη Στάχτη και την Ειρήνη. Η Μαρία είχε κάποτε πουά πουκάμισο και μακριά μαλλιά, τα οποία μία ήταν ίσια, μία σπαστά, και μία μπούκλες (ναι, της έβαζα ρόλεϋ), μέχρι που αποφάσισα ότι θα της πήγαινε περισσότερο ένα καρέ με φράντζα. Δυστυχώς το ψαλίδι μου ξέφυγε σε ένα-δυο σημεία, με καταστροφικά αποτέλεσματα για την πλούσια κόμμη της Μαρίας...

Η Στάχτη (εκ του Σταχτοπούτα) γλίτωσε παρά τρίχα το κούρεμα, μάλλον επειδή ήταν η μόνη μου κούκλα με ασημένια μαλλιά. Γνώρισε όμως μεγάλες κομμωτικές δόξες με σαμπουάν, ρόλεϋ, πιστολάκι, βούρτσες, χτένες, κοκαλάκια, λακ και δεν συμμαζεύεται. Μην κοιτάτε τώρα που η μητέρα μου της έχει πιάσει τα μαλλιά με ένα απλό λαστιχάκι. Κάποτε η Σταχτούλα ήταν η προσωποποίηση του γκλάμουρ. Φορούσε και ολόσωμη φόρμα με ψυχεδελικό πουά σχέδιο, που ήταν πολύ της μόδας την δεκαετία του '70. Αμέ!

Η Ειρήνη δεν έχει υποφέρει πολύ γιατί μου την κάναν δώρο όταν ήμουν ήδη 10 χρονών και είχα αρχίσει να ασχολούμαι περισσότερο με την Bibi-bo. Απόδειξη ότι διατηρεί μέχρι σήμερα τα μαλλιά της, τα ρούχα της *και* τα παπούτσια της. Το μόνο που έχουμε χάσει είναι το πλατύγυρο καπέλο της.

Το βασικό συμπέρασμα από όλα αυτά, όπως επεσήμανε και η Moukelis στην δική της ανάρτηση, είναι πως δεν πρέπει να βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα για το μέλλον των παιδιών από τα παιχνίδια που προτιμάνε. Αν τα παιδικά παιχνίδια είναι ενδεικτικά, εγώ θα έπρεπε να είχα γίνει κομμώτρια ή μπουλντοζιέρης, καθότι το άλλο αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν μια πλαστική μπουλντόζα που μου είχε πάρει δώρο ο θείος μου όταν έκλεισα τα 4.

Βέβαια αν λάβουμε υπόψην την επιτυχία που (δεν) είχαν οι πρώτες μου κομμωτικές προσπάθειες, ίσως δεν είναι εντελώς τυχαίο ότι δεν ασχολήθηκα με την κομμωτική...

29 comments:

moukelis said...

Μπουλντοζιέρης;;;;Ώστε αυτή είναι η δουλειά που κάνεις και δε μας το λες τόσο καιρό;;;;;Ναι κομμώτρια μάλλον καλύτερα που δεν έγινες Σοφάκι...
Καλά τους έκανες ΚΑΙ πιστολάκι;Μιλάμε για ολοκληρωμένη δουλειά,όχι αστεία.Τι είχαν τραβήξει,πάλι καλά που δεν είχαν λαλιά.
Φτάνει το πείραγμα για σήμερα,έχω να κοιμηθώ επειδή εχουμε και πρεμιέρα μωρού αύριο(βλεπε Sweeney Todd).
Καληνύχτα Σοφία και κουκλάκια!

alienlover said...

Σαν παιδί δεν έπαιξα σχεδόν καθόλου με κούκλες. Θυμάμαι οι φίλοι των γονιών μου στις επισκέψεις τους μου έφερναν διάφορες Μπάρμπι (με όλο τον εξοπλισμό-άλογο, άντρα, κάστρο, γκαράζ,πισίνα κλπ) αλλά ούτε που άνοιγα το κουτί. Τις έδινα όλες στην λίγο μικρότερη ξαδέλφη μου η οποία μετά χαράς τους άλλαζε τον αδόξαστο. Περισσότερο ασχολούμουν με το προσφιλές άθλημα της ελληνορωμαϊκής με τον αδελφό μου, επιτραπέζια και πάζλ,και τα παιγνίδια του. Νομίζω ότι οι ορμόνες της εφηβείας με ανάγκασαν να συμπεριφερθώ θηλυκά.

Υ.Γ.: Απεταξάμην το ροζ- Απετάξατο!! x3

Anonymous said...

ΩΡΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΟΥΚΛΑΚΙΑ ΣΟΦΙΑ!!!
WWW.LOSTALEX.BLOGSPOT.COM

Shadowface said...

Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα αυτά τα κουκλάκια με τρόμαζαν, το ίδιο κ οι κλόουν δεν ξέρω γιατί αλλά είναι πάντα ωραίο να θυμάσαι τα πράγματα που αγάπησες σαν παιδί, εμένα ήταν ένας lego ιππότης (βασικά παίζει να έχω τα πιο πολλά lego παννελλαδικός, μιας κ έχω ότι δείχνει ο κατάλογος απο το 1989 μεχρι το 2004(όταν λέω ότι δείχνει κυριολεκτώ) που σταμάτησε κ ο μικρός μου αδερφός να μαζεύει)

Γκρινιάρης said...

Καλημέρα! Αν και το θέμα με αφήνει αδιάφορο για προφανείς λόγους (γιατί δε μ' αρέσουν τα blogoπαίχνιδα, τι νομίζατε; Dah) πρέπει να δηλώσω οτι είσαι στην λίστα των εχθρών του σωματείου Κ.Κ.Κ. (Κούκλες Κακοποιημένης Κώμης)!!!

Ερώτηση: οι κούκλες αυτές είναι σχεδιασμένες για τέτοια... χρήση; Δηλαδή σαμπουάν, πιστολάκια και δε συμμαζεύεται; Συγχωρέστε με για την αφέλεια της ερώτησής μου!

Σοφία said...

@ Moukelis: Τα πάντα τους έκανα! Το πιστολάκι βέβαια με πολύ προσοχή και μέτρο, για να μην λιώσουν. Όσο για την δουλειά μου, καμία σχέση με μπουλντόζες. Τζάμπα τόσα παιχνίδια...

Καλή ηδονοβλεψία στην πρεμιέρα ;-)

@ Alienlover: Δε νομίζω ότι η εξίσωση παιχνίδι-ορμόνες είναι τόσο απλή. Εκτός βέβαια αν εγώ ήμουν διχασμένη προσωπικότητα. Χεχε.

Κρίμα όμως σου έπερναν τόσον εξοπλισμό και πήγαινε στράφι. Εγώ είχα μόνο την κουζίνα της Bibi-bo (εντελώς άσχετη επιλογή, γιατί ούτε μάγειρας έγινα) και μια σακούλα ρούχα/παπούτσια/τσάντες και λοιπά αξεσουάρ. Κατά τ' άλλα παίζαμε πολύ θυμάμαι με Playmobil και επιτραπέζια (και ελληνορωμαϊκή, τζούντο, τάε κβον ντο, πυγμαχία κ.λπ.). Με παζλ ποτέ δεν ασχολήθηκα γιατί ό,τι είχε πάνω από 20 κομμάτια το βαριόμουν πριν το τελειώσω.

Υ.Γ. Λατρεύω το ροζ!

@ Alex: Ευχαριστώ και καλώς ήρθες στις Κόκκινες Νύχτες!

Σοφία said...

@ Shadowface: Πω πω αν με γνώριζες πριν από 20 χρόνια θα με μισούσες λέμε - έκανα συλλογή από κλόουν και το δωμάτιό μου ήταν γεμάτο μικρά και μεγάλα γελαστά προσωπάκια με πολύχρωμα ρούχα. Πρέπει να είχα πάνω από 30 διαφορετικά κουκλάκια κλόουν!! Τώρα πλέον έχω μόνο ένα.

Με Lego δεν ασχολήθηκα ποτέ, αλλά εσύ μάλλον έχεις την μεγαλύτερη συλλογή πανελλαδικώς. Ρισπέκτ!

@ Γκρινιάρης: Φυσικά και *δεν* είναι σχεδιασμένες για τέτοια χρήση. Αλλά καθώς δεν έχουν μιλιά, δεν μπορούσαν να διαμαρτυρηθούν ;-)

Alitovios said...

Με τα αγοράκια πότε άρχισες να παίζεις;

Σοφία said...

Εξαρτάται σε ποια παιχνίδια αναφέρεσαι :-p

island said...

Ποτέ δεν μου αρέσαν οι κούκλες.ε φόβηζαν πάντα τα γουρλωτά τους μάτια!!!Μου άρεσαν οι μικρογραφίες πουλμανάκια και η μονόπολη!!!

Φιλί

Shadowface said...

Κ κούκλες κ κλόουν omg να μείνω στον τόπο θες?

NdN said...

Καλημέρα!

Εγώ έπαιζα με playmobil και επιτραπέζια. Είναι λογικό και δεν επιδέχεται ουδεμία αμφισβήτηση, ότι με κουκλάκια δεν είχα ποτέ σχέση. :)

Πάντως με ένα CV που να λέει ότι από τα 4 ασχολείσαι με μπουλντόζες έχεις πολλες πιθανότητες να κάνεις καριέρα στο κατασκευαστικό κομμάτι!!

Roadartist said...

καλημερα.. ωραιες οι παιδικες αναμνησεις..
εγω παλι δεν εχω ιδεα που ειναι τα παιχνιδια μου.. :)

Anonymous said...

Η Ειρήνη ήταν προπομπός των... emo??? Μπράβο σου που τις έχεις διατηρήσει σε τόσο καλή κατάσταση. Εγώ έχω κρατήσει τη Μιράντα μου (μια γάτα!) αλλά θα ψάξω να βρω εάν έχει διασωθεί και καμία άλλη...

KitsosMitsos said...

Τις έχεις κρατήσει μια χαρά, πάντως! Αγνά παιδικά παιχνίδια...
Την καλησπέρα μου.

cortlinux said...

και είχα πάντα απορία τι κάνουν με τις κούκλες τα κοριτσάκια...

εμένα μία μου είχαν αφήσει στα χέρια.
πρώτα την έλουσα
μετά την ξύρισα γουλί
και μετά νομίζω ότι την έκαψα

δεν ξέρω γιατί


ωραίο θέμα για ποστ παραδόξως.

Εξύμνoς said...

Εμενα το πρωτο παιχνιδι μου ηταν ενα Transformer ελικοπτερο...δεν νομιζω να υπαρχει πια...

Σοφία said...

@ Island: Κι εμένα μου άρεσε η Μονόπολη :-)

@ Shadowface: Να φέρω μια βεντάλια να σου κάνω αέρα;

@ NdN: Τώρα πλέον ό,τι καριέρα έκανα, έκανα (και δεν έχει σχέση με κατασκευές). Τζάμπα οι ατέλειωτες ώρες που ασχολιόμουν με την μπουλντόζα μου...

@ Roadartist: Ούτε κι εγώ ήξερα, αλλά τα βρήκε η μάνα μου και τα έβαλε στο (παλιό μου) δωμάτιο. Τις φωτογραφίες τις έβγαλα τα Χριστούγεννα που ήμουν Ελλάδα.

@ Penny: Γιατί το λες καλέ αυτό για την Ειρήνη; Ίσα-ίσα που ήταν πολύ prim and proper κούκλα, με πουκαμισάκι με ψηλό γιακά, άσπρα παπούτσια και πλατύγυρο μπλε-άσπρο καπέλο!

Σοφία said...

@ Kitsosmitsos: Όσες γλίτωσαν από το ψαλίδι μου, είναι όντως μια χαρά :-)

@ Cortlinux: Δεν ξέρω αν τα περισσότερα κοριτσάκια τους αλλάζουν τα φώτα με ρόλεϋ και τσιμπιδάκια. Υποθέτω πως όχι ;-) Καλώς ήρθες στις Κόκκινες Νύχτες.

@ Eximnos: Εμείς παιδί μου τέτοια πράγματα δεν είχαμε στην εποχή μου. Όπως το έβλεπες το κάθε παιχνίδι έτσι το χρησιμοποιούσες. Αυτά τα τρανσφόρμερς είναι δημιουργίες του σατανά (φτου φτου φτου).

alienlover said...

μπα,απλά ήμουν αγοροκόριτσο. Εντελώς όμως.

Sandy Cheeks said...

Α πολύ μου αρέσει αυτό το άρθρο για τις κούκλες σου.
Εγώ δεν είχα, είχαν όμως οι φίλες μου και μου ΄άρεσε να παίρνω μία καρφίτσα και να τους κάνω ένεση. Μου άρεσε επίσης και να τις αποκεφαλίζω , ακούγεται λίγο θρίλερ το ξέρω.

Σοφία said...

Με τσεκούρι ή μαχαίρι;

Sandy Cheeks said...

@ Σοφία
Καλημέρα Σοφία. Τους το τράβαγα και έβγαινε το κεφάλι! Μακάβριο?

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ said...

Πώς φαίνεται οτι δεν έχεις παιδιά! Ως κόρη οφθαλμού φύλαγα τις παιδικές μου κούκλες (αν και λίγο ταλαιπωρημένες κι αυτές) τις πήρε η κόρη μου στα χέρια της, αντίο! Ρουθούνι δεν έμεινε! (Μάλλον τσουλούφι!)

ε? ποιος? said...

για να είμαι ειλικρινής, με τρομάζουν λίγο, ειδικά η Μαρία η Στάχτη και η Ειρήνη

tulipa nera said...

Όμορφες αναμνήσεις! Ένα τηλεκατευθυνόμενο ήθελα, αλλά δεν κατόρθωσα να το αποκτήσω τότε... ποτέ δεν είναι αργά όμως!
;)

cinderella said...

Κι εγώ έχω φυλάξει τις κούκλες μου σαν θησαυρό, σε ένα ρομαντικό κουτί ντυμένο με εικόνες!! :))
Δυστυχώς λόγω χώρου το έχω πάει στο εξοχικό μας!
Πάντως αυτό με τη κομμωτική το είχα κι εγώ! Μια κούκλα μάλιστα την είχα αφήσει και τελείως φαλακρή! Τόσο ανίκανη ήμουν!
Καλό Σαββατοκύριακο!!

Natassa said...

συγκινητικό αυτό με τα παιχνίδια :)
με έχετε βάλει σε σκέψεις ... που να είναι άραγε τα παιχνίδια μου? μάλλον που για μένα θα ήταν πιο εύκολο να δείξω του γιού μου !
καλο σ/κ Σοφία :)

Σοφία said...

@ Sandy Cheeks: Μακάβριο, αλλά και αρκετά συνηθισμένο. Νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας ;-)

@ Lena Manta: Α πα πα! Το έμαθα το μάθημά μου από τότε που έκανα δώρο στην τρίχρονη βαφτιστήρα μου κάτι ακριβά ξύλινα στολίδια για το δέντρο - ούτε 1 δεν έβγαλε την περίοδο των Χριστουγέννων. Από τότε μόνο φτηνά-πλαστικά μέχρι να πάει τουλάχιστον 6 χρονών, για να μην σου πω 8!

@ E? Ποιος? Πού να έβλεπες και μια μαύρη που είχα (η οποία δυστυχώς δεν έχει διασωθεί).

@ Tulipa Nera: Σίγουρα προλαβαίνεις. Ο αδερφός μου πήρε το πρώτο του τηλεκατευθυνόμενο (αεροπλανάκι) σε ηλικία 32 χρονών. Τώρα έχει 3.

@ Cinderella: Να υποθέσω ότι ούτε κι εσύ έγινες κομμώτρια, ε;

@ Natassa: Όχι, όχι του γιου σου! Ψάξε να βρεις τα δικά σου να μας δείξεις. Δεν μπορεί, όλο και κάποιο θα βρεις αν ψάξεις :-)

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους σας!