Το τετραήμερο που ήμουν στην Ελλάδα έβγαλα πολύ λίγες φωτογραφίες αλλά για να μην σας απογοητεύσω τελείως, το Σάββατο που κατέβηκα στο κέντρο πήρα μαζί τη μηχανή και φωτογράφιζα ό,τι στεκόταν και ό,τι κουνιόταν. Το πρώτο φωτορεπορτάζ είναι από την πλατεία Συντάγματος, ενώ θα ακολουθήσει και ένα από την Πλάκα.
Βγαίνοντας από το μετρό στο Σύνταγμα έρχεσαι φάτσα-μπάτσα με τους πλανόδιους πωλητές ιμιτασιόν σακιδίων, τσαντών και πορτοφολακίων. Τα Χριστούγεννα τους είχα βρει στην Ερμού αλλά τώρα φαίνεται πως η πιάτσα μεταφέρθηκε πάνω στην πλατεία.
Στην οποία πλατεία την ίδια μέρα ξεκίνησε η Mεγάλη Γιορτή Της Ανακύκλωσης του Δήμου Αθηναίων, με διάφορα ενημερωτικά περίπτερα και χωρίς καθόλου κόσμο. Απ' ό,τι κατάλαβα η έκθεση απευθύνεται κυρίως σε παιδιά, αλλά έχει ενδιαφέρον για όλους, καθώς στα πλαίσιά της θα μπορείτε για 15 μέρες να δίνετε για ανακύκλωση μεταλλικές, πλαστικές, γυάλινες και χάρτινες συσκευασίες, καθώς και μπαταρίες και μικρές ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές. Την τελευταία μέρα της έκθεσης, το Σάββατο 5 Απριλίου, θα γίνει και συναυλία με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, τη Γλυκερία, τη Δέσποινα Ολυμπίου και τον Κωνσταντίνο Ρήγο. Όπου γάμος και χαρά... ;-)
Στην άλλη άκρη της πλατείας, έστηναν (ή ξέστηναν, θα σας γελάσω) εξέδρες και πανώ για μια εκδήλωση με θέμα την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, του ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια κ.λπ. κ.λπ. Δεν τράβηξα φωτογραφία, αν και το κεντρικό πανώ διακρίνεται στην πρώτη φωτογραφία με τους πλανόδιους.
Στο τελευταίο παρτέρι της πλατείας, δίπλα στα φανάρια του McDonald's, πέντε μέτρα από τη γιορτή της ανακύκλωσης και σε απόσταση αναπνοής από τον κοντινότερο σκουπιδοτενεκέ, ένας ούγκα-ούγκα είχε αναποθέσει το πλαστικό κυπελάκι του καφέ ανάμεσα στα λουλούδια. Το είδα και μελαγχόλησα, γιατί τι να την κάνεις την ανακύκλωση όταν κάποιοι δεν έχουν μάθει ακόμα τη χρήση των δημόσιων δοχείων απορριμάτων;
Και για να μη νομίζετε ότι ούγκα-ούγκα υπάρχουν μόνο στο Ελλάδα, ιδού μια φωτογραφία που τράβηξα στο πάρκο της γειτονιάς μου εδώ στο Λονδίνο πριν λίγες μέρες. Το μόνο που αλλάζει είναι το ρόφημα...
Όσοι είσαστε στην Αθήνα και έχετε σαβούρα για ανακύκλωση, ειδικά μπαταρίες, ηλεκτρικές συσκευές κ.λπ. που συνήθως δεν ανακυκλώνουν οι δήμοι, μην ξεχάσετε να περάσετε μια βόλτα από το Σύνταγμα πριν τις 5 Απριλίου για να συμβάλλετε έστω και ενδεικτικά στην προστασία του περιβάλλοντος.
Το τετραήμερο του (αγγλικού) Πάσχα τελείωσε και ήρθε η ώρα της επιστροφής στην παγωμένη Γηραιά Αλβιώνα. Τέσσερις μέρες στην Αθήνα πέρασαν ευχάριστα, παρά τον ευμετάβλητο καιρό, τις διακοπές ρεύματος, τις δυσκολίες στις μετακινήσεις και τα βουνά σκουπιδιών σε κάθε γωνία.
Πάντως μην ξανακούσω παράπονα επειδή δεν έχετε, λέει, πάρκα. Τι να τα κάνετε βρε τα πάρκα όταν είσαστε δίπλα στην θάλασσα, που ακόμα και σε απόχρωση γκρι σουρί είναι λάδι;
(Αυτός που θα ξαναέβαφε γαλάζια τη θάλασσα, μήπως γίνεται να περάσει απ' το Καβούρι στο εγγύς μέλλον;)
Αυτά είναι εν ολίγοις τα τελευταία νέα. Περισσότερα και αναλυτικότερα σε επόμενο ποστ. Προς το παρόν σας εύχομαι Χρόνια Πολλά και καλές παρελάσεις!
Στις 23 Μαρτίου είναι το αγγλικό Πάσχα, σήμερα Μ. Παρασκευή και είναι αργία, τη Δευτέρα πάλι αργία, και αφού όλοι αργούν είπα να αργήσω κι εγώ, έτσι σας αφήνω για λίγες μέρες και θα τα ξαναπούμε από βδομάδα.
Μιας και έχουμε πιάσει απανωτά μουσικά θέματα, δείτε και κάτι λίγο διαφορετικό. Το βίντεο που ακολουθεί είναι η συμμετοχή του Βέλγιου στη φετινή Eurovision, με ερμηνεύτρια την Isthar. Ο τίτλος του τραγουδιού είναι O Julissi Na Jalini, που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, αφού η γλώσσα στην οποία είναι γραμμένο δεν υπάρχει! Κατά τ' άλλα το άσμα είναι συμπαθέστατο και πολύ χαρούμενο.
Δείτε και συγκρίνετε το τραγούδι των Ιρλανδών, που παρεμπιπτόντως σήμερα γιορτάζουν. Ερμηνευτής είναι ο Dustin ο Γαλοπούλας και ο τίτλος του άσματος Irelande Douze Pointe.
Σύμφωνα με ανεξακρίβωτες πληροφορίες, η χώρα έχει διχαστεί μπροστά σε αυτό το μουσικό θαύμα. Σημειωτέον ότι η Ιρλανδία έχει κερδίσει πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά τα τελευταία χρόνια πιάνει πάτο. Φέτος άραγε θα πάει μπροστά; Ίδωμεν...
Και δύο χώρες θα διαγωνιστούν στον πρώτο ημιτελικό στις 20 Μαΐου, μαζί με την Ελλάδα.
Με τάγκαρε ο Samael να γράψω τα αγαπημένα μου ερωτικά τραγούδια κι επειδή εγώ δεν χαλάω χατήρια, ανοίγω το iTunes και ξεκινώ.
Making Love Out of Nothing At All - Air Supply Black Velvet - Alannah Myles Metamorphosis Five - Phillip Glass Dilemma - Ali, Kelly Rowland & Nelly Poison - Alice Cooper Ain't No Sunshine - Andy Abraham Eternal Flame - The Bangles Music of the Night - The Phantom of the Opera Total Eclipse of the Heart - Bonnie Tyler (Everything I Do) I Do It for You - Bryan Adams Stay The Night - Chicago The Crying Game - Culture Club I Just Died In Your Arms - Cutting Crew I Drove All Night - Roy Orbinson Hotel California - The Eagles Waiting for a Girl Like You - Foreigner Out of Reach - Gabrielle Alone - Heart Follow My Heart - Ich Troje Nights In White Satin - Mάριος Φραγκούλης The Power Of Love - Jennifer Rush It Must Have Been Love - Roxette Gåte Ved Gåte - Kari Bremnes Hello - Lionel Richie Molitva - Marija Serifovic I'd Do Anything For Love - Meat Loaf Love Hurts - Nazareth In The Air Tonight - Phil Collins Wish Υοu Were Here - Pink Floyd Every Rose Has Its Thorn - Poison Can't Fight This Feeling - REO Speedwagon The Sweetest Taboo - Sade No One Like You - Scorpions You're Still The One - Shania Twain What Are You Looking For - Sonic Republic Can't Help Falling in Love - UB40 Puerto Rico - Vaya Con Dios Is This Love - Whitesnake Light My Fire - Will Young Σ' έχω ερωτευθεί - Σάκης Ρουβάς Δεν μπορώ - Αλκίνοος Ιωαννίδης Φιλαράκι - Σοφία Βώσσου Για εκατό ζωές ακόμα - Αντώνης Ρέμος Μη φοβάσαι - Βασίλης Παπακωνσταντίνου Έχω στα μάτια ουρανό - Καίτη Γαρμπή Μόνο στα όνειρα - Μιχάλης Χατζηγιάννης Ματώνω - Πέγκυ Ζήνα
Και το pièce de résistance: Σε έχω κάνει θεό σε οπερατική εκτέλεση.
Μπορεί το (αγγλικό) Πάσχα να πλησιάζει, ο καιρός όμως μόνο άνοιξη δεν θυμίζει. Από χθες το μεσημέρι βρέχει, φυσάει και κάνει αρκετό κρύο (κάτω από 10 βαθμούς) πράγμα που σημαίνει ότι η σημερινή έξοδος για ψώνια και για να δω την ιρλανδική παρέλαση που γίνεται στο κέντρο του Λονδίνου προς τιμήν της εθνικής γιορτής των Ιρλανδών αναβάλλεται και μετατρέπεται σε cocooning με βιβλία, περιοδικά, DVD και εφημερίδες (χθεσινές γιατί πού να βγαίνεις έξω με τέτοιο καιρό για τις Κυριακάτικες).
Ευτυχώς προνόησα και πήγα χθες για τα βασικά. Από τις περιηγήσεις μου, σας μεταφέρω μια ιδέα από την πολύ μετρημένη Πασχαλιάτικη ατμόσφαιρα στο εμπορικό κέντρο της περιοχής μου. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Πασχαλιάτικες κάρτες και δώρα σε χαρτοπωλείο.
Κι άλλο χαρτοπωλείο, αλλά αυτοί έχουν σε πρώτο πλάνο τις κάρτες για τη γιορτή του Ιρλανδού Αγίου Πατρίκιου (πολλή πρασινάδα).
Πέρασα και από έναν ναό της σοκολάτας, αλλά αντιστάθηκα. Αρνήθηκα ως και τα σοκολατάκια που έδιναν να δοκιμάσεις. Μιλάμε για δύναμη χαρακτήρα, όχι αστεία!
Οι στολισμοί αυτοί είναι αντιπροσωπευτικοί όλου του εμπορικού κέντρου, τουλάχιστον για τα μαγαζιά με είδη δώρων και κάρτες. Οι υπόλοιπες βιτρίνες είχαν νάρκισσους ή κανένα λαγουδάκι, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Εκείνο που έπαιζε πολύ ήταν οι πεταλούδες - πεταλούδες σε μπλουζάκια, παντελόνια, τσάντες, διακοσμητικά, φωτιστικά και όπου αλλού μπορείτε να φανταστείτε. Μπορεί έξω να κάνει χειμώνα, η αγορά όμως επιμένει ότι έρχεται άνοιξη. Κάτι θα ξέρουν αυτοί...
Με τάγκαρε ο VK να παίξω σε επίκαιρο μουσικό μπλογκοπαίχνιδο με τις εξής οδηγίες:
Έτσι ώστε να πέσουν οι μάσκες, πρέπει να επιλέξεις κάποια τραγουδάκια που ναι μεν σου αρέσουν, αλλά ντρέπεσαι που τα ακούς.
Επιλέγω τα τραγούδια της αγαπημένης μου Καίτης Γαρμπή, για την οποία, αν κρίνω από σχόλια σε προηγούμενο μουσικό μπλογκοπαίχνιδο, *θα έπρεπε* να ντρέπομαι (αλλά αντιθέτως δηλώνω ευθαρσώς ότι η Καιτούλα είναι από τις αγαπημένες μου Ελληνίδες τραγουδίστριες και το λέω χωρίς να κοκκινίζω).
Ακολουθεί βιντεάκι από το άσμα Μια φορά κι έναν καιρό από το CD Αρχίζω πόλεμο που είχε κυκλοφορήσει την εποχή που είχα πρωτοέρθει στην Αγγλία και ήταν μεγάλο σουξέ ανάμεσα στην ελληνική φοιτητιώσα νεολαία της εποχής. Ααααχ οι μνήμες :-)
Ευχαριστώ πολύ τον VK που με κάλεσε να παίξω. Πετάω με τη σειρά μου το μπαλάκι... σε όποιον το πιάσει!
Πριν λίγο καιρό μου ζήτησε η Πέννυ να γράψω λίγα λόγια για το αγγλικό Πάσχα, που φέτος πέφτει στις 23 Μαρτίου. Το έψαξα από εδώ, το έψαξα από εκεί και κατέληξα ότι τα είχα πει όλα μέσα σε δύο παραγράφους πέρσυ τέτοιο καιρό. Σε σύγκριση με τα Χριστούγεννα, το Πάσχα εδώ περνάει σχεδόν απαρατήρητο, χωρίς εορτασμούς και οικογενειακά τσιμπούσια. Οι υπηρεσίες έχουν αργία τη Μ. Παρασκευή και τη Δευτέρα του Πάσχα, αλλά τα μαγαζιά και μερικά σχολεία λειτουργούν κανονικά, η δε Κυριακή του Πάσχα είναι σαν μια οποιαδήποτε άλλη Κυριακή.
Το Πάσχα στην Αγγλία είναι η γιορτή της άνοιξης, των λουλουδιών και της σοκολάτας. Το κατεξοχήν πασχαλιάτικο χρώμα δεν είναι το κόκκινο, όπως στην Ελλάδα, αλλά το κίτρινο-πράσινο. Αν πάτε σε μαγαζί με κάρτες, θα δείτε ότι οι πασχαλιάτικες έχουν πάνω κίτρινους νάρκισσους, που είναι το λουλούδι της εποχής. Η πιο διαδεδομένη ευχή είναι Happy Easter and Happy Spring και το πιο διαδεδομένο δώρο τα σοκολατένια αυγά και λαγουδάκια.
Χθες πήγα στο σούπερ μάρκετ και τράβηξα φωτογραφίες για να δείτε για πόση σοκολάτα μιλάμε. Μπορείτε να διακρίνετε και το σήμα που λέει Happy Easter σε φόντο πράσινο ανοιχτό.
Θυμάστε που σας είχα πει για τα σοκολατοπορτοκάλια; Το Πάσχα κυκλοφορούν τα σοκολατοπορτοκαλοαυγά.
Εκτός από τον διάδρομο που ήταν αποκλειστικά πασχαλιάτικες σοκολάτες, σε *κάθε* γωνία του σούπερ μάρκετ υπήρχαν στοίβες με σοκολατένια αυγά. Μάλιστα απ' ό,τι κατάλαβα γίνεται πόλεμος τιμών μεταξύ των μεγάλων σούπερ μάρκετ, με αποτέλεσμα να μπορείς να αγοράσεις ολόκληρο σοκολατένιο αυγό με 99p τη στιγμή που ένα Mars ή ένα Twix έχει 50p. Έδειξα χαρακτήρα και δεν αγοράσα ούτε ένα τόσο δα σοκολατάκι. Αλλά δεν θα έρθει Πάσχα... θα βγάλω το άχτι μου!
Μια χαρακτηριστική πασχαλιάτικη λιχουδιά είναι τα hot cross buns, γλυκά ψωμάκια με κανέλλα και σταφίδες που μοιάζουν αρκετά στο δικό μας σταφιδόψωμο. Τα συγκεκριμένα είναι πακεταρισμένα σε πασχαλιάτικες κιτρινο-πράσινες συσκευασίες.
Τα πασχαλιάτικα αυγά δεν βάφονται κόκκινα, αλλά πολύχρωμα σε παλ χρώματα (κιτρινάκια, πρασινάκια, ροζάκια κ.λπ.) ενώ κυκλοφορούν διαφόρων ειδών σοκολατένια mini eggs.
Το σήμα κατατεθέν, η απόλυτη πασχαλιάτικη σοκολατολιχουδιά, είναι τα cream eggs της Cadbury's, που είναι σοκολατένια αυγά με γέμιση κρέμα που μοιάζει με κανονικό αυγό, δηλαδή πορτοκαλί "κρόκος" και άσπρο "ασπράδι".
Προσωπικά τα βρίσκω άκρως αηδιαστικά γιατί δεν μου αρέσουν τα αυγά και ό,τι μοιάζει με αυγά. Πάντως για τους Βρετανούς τα cream eggs συμβολίζουν το Πάσχα όπως τα σοκολατοπορτοκάλια συμβολίζουν τα Χριστούγεννα. Με το που τα βλέπεις στα ράφια του σούπερ μάρκετ ξέρεις ότι το Πάσχα πλησιάζει :-)
Γενικά την Καθαρή Δευτέρα δεν τη γιορτάζω πρώτον γιατί εδώ δεν είναι αργία, δεύτερον γιατί πού να τρέχω να βρω λαγάνες, νηστήσιμα, τουρσιά και τα συναφή, και τρίτον γιατί συνήθως πέφτει σε άσχετη φάση, όπως π.χ. φέτος που πέφτει μέσα στην αγγλική Σαρακοστή. Για χαρταετούς βέβαια, ούτε λόγος. Ακόμα κι αν δεν έβρεχε όλη μέρα, ακόμα κι αν έβρισκα παρέα, ακόμα κι αν πήγαινα αμέσως μετά τη δουλειά, θα είχε νυχτώσει και νύχτα σε πάρκο δεν λέει με τίποτα. Ούτε όταν έχεις παρέα.
Έτσι λοιπόν πήγα κανονικά στη δουλειά, έφαγα τα συνηθισμένα (μανιταρόπιτα για πρωϊνό, σάντουιτς με αυγό για μεσημεριανό), απαρνήθηκα μια δελεαστικότατη καρυδόπιτα λόγω νηστείας (μην μου πείτε ότι η καρυδόπιτα είναι νηστήσιμη, εδώ είναι Αγγλία και ακολουθούμε τα έθιμα του τόπου), τέλος πάντων, μέχρι που επέστρεψα στο σπίτι όλα καλά.
Φτάνοντας στην πολυκατοικία, είπα να περάσω από μια γειτόνισα για καφέ, την πέτυχα όμως να τρώει με τον τρίχρονο γιο της. Μου λέει, κάτσε να φας μαζί μας. Εντάξει, αρνήθηκα μια φορά για να δείξω ότι έχω καλούς τρόπους, αλλά όταν μου το ξαναείπε, και καθότι βαριόμουν πάρα πολύ να μαγειρέψω απόψε (έφτιαξα μια καταπληκτική μαραρονάδα χθες και μαγείρεμα δύο μέρες συνεχόμενες δεν λέει) στο τέλος η αντίστασή μου κάμφθηκε και έκατσα στο τραπέζι. Ε λοιπόν τι να σας πω. Μου έβγαλε ρύζι, λαχανικά μαγειρεμένα στεγνά (stir fry) και ένα καταπληκτικό κρέας που είχε φτιάξει ο άντρας της και ήταν εντελώς εκτός συναγωνισμού. Ξέχασα να σας πω ότι η γειτόνισα και ο άντρας της είναι Βραζιλιάνοι, και αν δεν έχετε φάει βραζιλιάνικο ψητό δεν έχετε φάει τίποτα. Αυτό το λέω εγώ που κρέας τρώω μια φορά την εβδομάδα και μοσχάρι μόνο σε περιπτώσεις μεγάλης ανάγκης (π.χ. όταν η μόνη εναλλακτική είναι αρνί ή μπάμιες). Και όχι μόνο έφαγα τη μερίδα που μου έβαλε στο πιάτο, αλλά ζήτησα και δεύτερη. Αν με έβλεπε από μια μεριά η μάνα μου θα σταυροκοπιόταν.
Αν σας δωθεί η ευκαιρία, σας προτείνω να δοκιμάσετε βραζιλιάνικη ψησταριά (rodizio). Πρώτα σερβίρεστε ορεκτικά από τον μπουφέ και μετά κάθεστε σε τραπέζι και περιμένετε. Μέχρι να φάτε τα ορεκτικά, θα αρχίσουν να έρχονται ο ένας μετά τον άλλο οι ψήστες του μαγαζιού με τις σούβλες στο χέρι και να σας κόβουν κομμάτι επί τόπου. Μιλάμε ότι ψήνουν τα πάντα: μοσχάρι, χοιρινό, κοτόπουλο, γαλοπούλα, μπιφτέκια, λουκάνικα, παϊδάκια, συκωτάκια, καρδιές κοτόπουλου (αυτές δεν τις έχω δοκιμάσει), τυριά, τυροκεφτέδες και ό,τι άλλο μπαίνει σε σούβλα. Οι δε ψήστες συνεχίζουν να έρχονται στο τραπέζι μέχρι να τους διώξετε, ή να σωριαστείτε στο πάτωμα ζητώντας απεγνωσμένα σόδα. Μιλάμε για απίστευτες κρεατοφαγικές καταστάσεις. Και για του λόγου το αληθές, δείτε εδώ τι εννοώ:
Τις τελευταίες μέρες μας κάνει ανάποδο καιρό. Χθες είχαμε όλη μέρα ένα μεγάλο σύννεφο πάνω από το κεφάλι μας, ενώ σήμερα ο καιρός άλλαζε ανά μισάωρο - μία ήλιο, μία βροχή, μία αέρα.
Όλο το σαββατοκύριακο έκανα cocooning, που δεν ήταν κι άσχημη ιδέα εδώ που τα λέμε, αφού όλη τη βδομάδα έτρεχα και το ίδιο αναμένεται για την επόμενη. Βγήκα δυο φορές στο μπαλκόνι (να τινάξω ρούχα) και κατά τ' άλλα μέσα με βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά και ταινίες.
Σήμερα το βράδυ, την ώρα που έδυε ο ήλιος, ο ουρανός βάφτηκε για κανένα δεκάλεπτο ένα κίτρινο-πορτοκαλο-μωβ-γκρι χρώμα. Όλως τυχαίως κοίταξα έξω από το παράθυρο την κατάλληλη στιγμή, αλλιώς δεν θα είχα πάρει είδηση, μιας και είχε σκοτεινιάσει από νωρίς και είχα ήδη ανάψει φώτα. Πήρα τη μηχανή και τράβηξα 2-3 γρήγορες φωτογραφίες πριν χαθούν τα χρώματα. Αυτή είναι η καλύτερη.
Μιας που εμείς εδώ δεν έχουμε απόκριες, ούτε τριήμερο, ο καιρός δεν είναι για βόλτες, και στην ελληνική μπλογκόσφαιρα δεν κινούνται πολλά πράγματα, τις τελευταίες μέρες το έχω ρίξει στην ταινιοθέαση. Από τις κι εγώ δεν ξέρω πόσες ταινίες έχω δει, σας προτείνω τις παρακάτω ως τις πιο αξιόλογες στην κατηγορία τους:
Ανάλαφρη κομεντί-παραμυθάκι με πρωταγωνίστρια την Julia Stiles στο ρόλο της Αμερικανίδας Paige, μιας πτωχής πλην τίμιας νέας που ερωτεύεται τον Πρίγκιπα της Δανίας Edvard (κατά κόσμο Luke Mably) όταν αυτός έρχεται να φοιτήσει ινκόγκνιτο στο πανεπιστήμιό της. Ωραία ταινιούλα, ιδανική για Κυριακάτικα απογεύματα ή για όποτε θέλετε να ξεφύγετε λίγο από την αντικειμενική πραγματικότητα. Προσφέρεται και για τα αγοράκια, αφού έχει αρκετές σκηνές με αγώνες αυτοκινήτων, τρακτέρ και ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Από το imdb.com βλέπω ότι έχει γυριστεί και η συνέχειά της (The Prince and Me II: The Royal Wedding) χωρίς την Julia Stiles και με άλλη σκηνοθέτρια, αλλά δεν την έχω δει και δεν ξέρω αν αξίζει να ασχοληθείτε.
Βρετανική ταινία παραγωγής BBC με θέμα τις περιπέτειες ενός νεαρού φοιτητή που ονειρεύεται να συμμετέχει σε τηλεοπτικό παιχνίδι γνώσεων με την ομάδα του πανεπιστημίου του. Πρωταγωνιστούν ο γλυκούλης James McAvoy με την Rebecca Hall και την Alice Eve. Την ομάδα συμπληρώνουν η Elaine Tan και ο εξαιρετικός Benedict Cumberbatch. Η ταινία είναι πρόσφατη (2006) αλλά τοποθετείται χρονικά στο 1985. Βλέπεται πολύ άνετα, χωρίς να είναι "ελαφριά". Περισσότερα για την πλοκή έχει πει η Δανάη σε δική της ανάρτηση. Πάντως όσοι έχετε περάσει από βρετανικό πανεπιστήμιο θα αναγνωρίσετε πολλά στοιχεία στην ταινία. Στα bonus του DVD υπάρχει και ένα πολύ πλακατζίδικο κουίζ γνώσεων για τη δεκαετία του 80. Όσοι πιστοί προσέλθετε.
Φουτουριστική ταινία από αυτές που σκοπό τους έχουν να μας προβληματίσουν για το μέλλον της ανθρωπότητας (τύπου V for Vendetta ή Fahrenheit 451). Βρετανική παραγωγή σε σκηνοθεσία του Μεξικάνου Alfonso Cuarón, που σκηνοθέτησε επίσης το μαύρο κι άραχνο Harry Potter and the Prisoner of Azkaban. Είμαστε στο 2027 και η ανθρωπότητα μαστίζεται από στειρότητα και ένα σωρό άλλες εφιαλτικές καταστάσεις (σεισμούς, λοιμούς, καταποντισμούς, βία, ανελευθερία, νοθεία κ.λπ.). Ένας πρώην ακτιβιστής (Clive Owen - πολύ μωρό αν σου αρέσουν οι σκληροί τύποι) θα γίνει απρόσμενα ήρωας της παγκόσμιας επιβίωσης προσπαθώντας να προστατεύσει από θανάσιμο κίνδυνο τη μία και μοναδική έγκυο γυναίκα του πλανήτη. Τον Owen πλαισιώνουν οι Julianne Moore, Michael Caine, Charlie Hunnam, Chiwetel Ejiofor και άλλοι περισσότερο ή λιγότερο γνωστοί. Πολύ ενδιαφέρουσα η σκηνοθεσία, σε στυλ ρεπορτάζ με ανοιχτές γωνίες λήψης. Προσωπική μου γνώμη είναι πως δεν πρόκειται για την καλύτερη ταινία που έχω δει, αλλά ξέρω πολλούς που τους έχει εντυπωσιάσει. Δείτε τη και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.
Διαβάζοντας τα σχόλιά σας στο προηγούμενο ποστ για τις υπέροχες μαμάδες, και συγκεκριμένα για τις συζητήσεις μεταξύ γυναικών και των μαμάδων τους, θυμήθηκα ένα πρόσφατο περιστατικό στο αεροδρόμιο της Αθήνας.
Είμαι στο επίπεδο των αναχωρήσεων, στον Παπασωτηρίου που είναι δίπλα στα φαγάδικα, και χαζεύω βιβλία και περιοδικά μέχρι να περάσει η ώρα για να πάω στην έξοδο της πτήσης μου. Γύρω μου αρκετός κόσμος, κυρίως ταξιδιώτες, κάνουν τα ψώνια της τελευταίας στιγμής. Δίπλα μου μια κοπέλα γύρω στα 35, καλοφτιαγμένη, καλοντυμένη, μιλάει στο κινητό της.
Ναι, μαμά... ... Αφού σου είπα, στο αεροδρόμιο, στις αναχωρήσεις. ... Όχι, δεν μας έχουν καλέσει ακόμα. .... Σε κανένα μισάωρο. ... Ναι, μαμά...
Λέω, αχ καμιά Ελληνίδα του εξωτερικού θα είναι που επιστρέφει μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων και η μαμά της έχει νταλκά. Δικαιολογημένο, αλλά πάλι καλά που η δικιά μου είναι πιο συγκρατημένη και δεν με πρήζει με τηλέφωνα κάθε τρεις και λίγο (σκεφτόμουν και ευλογούσα τα γένια μου).
Η κοπέλα συνεχίζει την κουβέντα στο τηλέφωνο.
Έλα ρε μαμά, μην κλαις, τέσσερις μέρες θα λείψω μόνο.
Ζντουπ.
Έβαλα και γκαλοπάκι, εντελώς ανώνυμο, για το θέμα της προσωπικής φροντίδας. Για να δούμε τι θα δείξουν τα αποτελέσματα....
Ενημέρωση 9/3/08
Ποιος πλένει και σιδερώνει τα ρούχα σας;
Εγώ ο ίδιος/α: 46% Ο/η σύντροφός μου: 4% Η μαμά μου: 35% Η οικιακή βοηθός: 7% Η καλή νεράιδα: 8%
Μετά από δύο σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση που αναφέρονταν στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς Υπέροχα Πλάσματα, έκατσα και είδα το τελευταίο επεισόδιο (αυτό με τον Δημήτρη που έχει το τατουάζ στο στήθος). Γέλασα πάαααααρα πολύ και θυμήθηκα τον φίλο μου τον Ανδρέα, καλή του ώρα, που είναι 33 χρονών, ζει στο εξωτερικό από τα 19 του - Γαλλία, Αγγλία, Βραζιλία - και όλο αυτό το διάστημα (14 χρόνια ή 5110 μέρες) δεν έχει περάσει *ούτε μία μέρα* που να μην έχει μιλήσει με την μαμά του στο τηλέφωνο!!! Απίστευτο κι όμως αληθινό.
Πήρα κι εγώ την μαμά μου τηλέφωνο και της διηγήθηκα το επεισόδιο, γελάσαμε, και πάνω που άρχισα να κοροϊδεύω τις ελληνίδες μάνες που έχουν κάνει τους γιους τους μαμάκιες, με αποστόμωσε με το εξής σχόλιο:
Για να είναι τόσο διαδεδομένο, πάει να πει ότι είναι φυσιολογικό.
Πριν λίγο καιρό είδα επιτέλους το μιούζικαλ Mamma Mia. Και λέω επιτέλους γιατί το συγκεκριμένο μιούζικαλ παίζεται στο Λονδίνο με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία 8 χρόνια, έχουν πάει οι πάντες, θα έρθει και στην Αθήνα, και μόνο εγώ δεν είχα καταφέρει να το δω. Η αλήθεια είναι ότι έβλεπα τις αφίσες με τη χαρωπή νυφούλα και σκεφτόμουν "σιγά μην πάω να δω μιούζικαλ με γάμους" οπότε δεν μπορώ να πω ότι το κυνήγησα κιόλας. Μέχρι που το περασμένο καλοκαίρι είδα ένα απόσπασμα στο φεστιβάλ West Εnd Live και εντυπωσιάστηκα από τα πολύχρωμα κουστούμια, τις ελληνοπρεπείς χορογραφίες και γενικότερα την τραλαλά ατμόσφαιρα της παράστασης. Έτσι, όταν τον Ιανουάριο είδα να διαφημίζονται φτηνά εισιτήρια, ξεσήκωσα τρεις φίλες μου και πήγαμε :-)
Το Mamma Mia παίζεται στο Prince of Wales Theatre που είναι πάρα πολύ κεντρικό, μεταξύ Leicester Square και Piccadilly Circus για όσους ξέρουν από Λονδίνο. Από έξω δεν σου γεμίζει το μάτι, αλλά μέσα είναι χλιδή! Χαλαρά το καλύτερο θέατρο από όσα έχω πάει στο Λονδίνο (όχι ότι έχω πάει σε πολλά, αλλά από τα 7-8 που έχω πάει, αυτό είναι ασυζητητί the best). Ανακαινίστηκε το 2004 και φαίνεται: αναπαυτικά καθίσματα, καινούριες μοκέτες, εντυπωσιακή επένδυση στους τοίχους, σκηνή που περιστρέφεται, ανασηκώνεται, ανοίγει, κλείνει, δεν του λείπει τίποτα. Στη φωτογραφία δεν φαίνεται καλά, αλλά εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι η ορχήστρα ήταν κάτω από την σκηνή, και τους βλέπαμε μόνο λίγο στο σημείο που υπήρχε ένα κενό μεταξύ της σκηνής και της πρώτης σειράς καθισμάτων.
Εμείς είμασταν στον εξώστη, αρκετά μπροστά, και βλέπαμε άνετα την σκηνή, πλην όμως μέχρι να κατέβουμε στις θέσεις μας είδαμε και άλλα πολλά, γιατί όσο να 'ναι μια υψοφοβία την έχουμε. Ένα πράγμα θα σας πω, αυτό δεν ήταν εξώστης, ήταν η κάθοδος του Έβερεστ. Για του λόγου το αληθές, δείτε την φωτογραφία και πέστε μου: φταίω εγώ που έπαθα σοκ όταν αντίκρισα τον διάδρομο-τσουλίθρα;
Τέλος πάντων, με τα πολλά φτάσαμε στα καθίσματά μας (εγώ ξανασηκώθηκα όταν τελείωσε η παράσταση). Η οποία ήταν πάρα πάρα πολύ καλή, καλύτερη από τα αποσπάσματα που είχα δει το καλοκαίρι. Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα ελληνικό νησί, όπου ζουν μόνιμα η Αγγλίδα Donna (πρώην τραγουδίστρια και νυν ταβερνιάρησα) με την κόρη της την Sophie, αγνώστου πατρός. H Sophie είναι αρραβωνιασμένη και ετοιμάζεται να παντρευτεί, όμως την στεναχωρεί που δεν θα βρίσκεται στον γάμο ο πατέρας της για να την συνοδεύσει στην εκκλησία. Η μητέρα της αρνείται να της αποκαλύψει το όνομα του πατέρα της, αλλά η πολυμήχανη Sophie ανακαλύπτει ένα παλιό ημερολόγιο της Donna στο οποίο διαβάζει ότι την εποχή που έμεινε έγγυος στην Sophie, είχε (γκουχ γκουχ) συνεβρεθεί με τρεις νεαρούς, τον Harry, τον Bill και τον Sam. Η Sophie αποφασίζει να τους καλέσει στο γάμο της κρυφά από την μητέρα της, με σκοπό να προσπαθήσει να ανακαλύψει ποιος είναι ο πραγματικός της πατέρας. Από τη στιγμή που πατάνε το πόδι τους στο νησί γίνονται διάφορα τραγελαφικά, όπως μπορείτε να φανταστείτε. Περισσότερα δεν σας λέω, για να μην σας το χαλάσω, αν τυχόν το δείτε.
Οι διάλογοι έχουν πολύ γέλιο και οι χορογραφίες πολλά κωμικά στοιχεία, πράγμα που προσωπικά με εξέπληξε γιατί δεν είχα καταλάβει ότι ήταν κωμωδία. Η μουσική επένδυση είναι τραγούδια τον ABBA όπως το ομώνυμο Mamma Mia, το Dancing Queen, Gimme! Gimme! Gimme!, Voulez Vous, SOS, Take a Chance on Me και άλλα περισσότερο και λιγότερο γνωστά. Ακόμα κι αν δεν είσαστε φίλος της disco, θα αναγνωρίσετε πολλά από αυτά και θα ξεσηκωθείτε με τα χορευτικά. Στο τέλος της παράστασης όλοι σχεδόν ήταν όρθιοι, χτυπούσαν παλαμάκια και χόρευαν, ακόμα και αυτοί που ήταν στον εξώστη (εγώ όχι, γιατί τα είχα δει όλα ακόμα και καθιστή). Μιλάμε για πάρα πολύ κέφι. Δυστυχώς δεν μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες γιατί απαγορευόταν από τη στιγμή που άρχισε η παράσταση, εκτός από μία που τράβηξα στην αρχή-αρχή χωρίς να με πάρουν είδηση (χεχε).
Από τις 6-25 Μαΐου 2008 το Mamma Mia θα έρθει για πρώτη φορά στην Αθήνα, στο θέατρο Badminton, "κατευθείαν από το West End του Λονδίνου" για 24 παραστάσεις. Δεν ξέρω πόσο κατευθείαν θα είναι, γιατί δεν έχω μπορέσει να βρω πληροφορίες για το καστ, πάντως αν οι ηθοποιοί είναι τουλάχιστον μέτριοι πιστεύω ότι αξίζει να το δείτε. Οι τιμές των εισιτηρίων κυμαίνονται από 20-85€ δηλαδή δεν είναι άσχημες για μια τέτοια παράσταση. Βέβαια δεν ξέρω και αν αξίζει το ίδιο το θέατρο, δηλαδή πώς είναι από πλευράς ακουστικής ή ορατότητας στις "φτηνές" θέσεις. Αν έχει κανείς προσωπική πείρα, ας σχολιάσει.
Μέσα στο καλοκαίρι αναμένεται να κυκλοφορήσει και η ομώνυμη ταινία με πρωταγωνίστρια την Meryl Streep στο ρόλο της μαμάς Donna, την Amanda Seyfried στο ρόλο της Sophie, και τους Colin Firth, Pierce Brosnan και Stellan Skarsgård στο ρόλο των μπαμπάδων. Τα γυρίσματα έχουν γίνει σε διάφορες τοποθεσίες στην Κέρκυρα, την Σκόπελο, την Σκιάθο και... το Πήλιο. Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε το κλιπάκι που ακολουθεί.
Mamma mia, here I go again My my, how can I resist you?
• Oκνηρία (acedia) Συνήθως περιστρέφομαι σαν σβούρα. Μια μικρή δόση οκνηρίας θα μου έκανε καλό.
• Αλαζονία (superbia) Δεν μου βγαίνει όσο και να το παλεύω (παρόλο που περιστοιχίζομαι από βλάκες).
• Aπληστία (avaritia) Χμμμ... είναι απληστία να έχεις 60 ζευγάρια παπούτσια (τα 10 αφόρετα) και να αγοράζεις κι άλλα; Αν ναι, τότε το παραδέχομαι, είμαι άπληστη!
Ενδιαφέρον αριθμός το 7 πάντως - 7 τα θανάσιμα αμαρτήματα, 7 τα κακά της μοίρας, 7 τα θαύματα του κόσμου, 7 οι μέρες της δημιουργίας, 7 οι Σοφοί της αρχαιότητας, 7 τα χρώματα της ίριδας, 7 τα κουτιά της Πανδώρας, 7 τα Μυστήρια, 7 τα τσάκρας, 7 τα χρόνια της φαγούρας, 7 η Θρυλική Θύρα (thanks, Maroulakos!), 7 οι γνωστοί Κύλωνες, 7 τα βιβλία του Χάρυ Πόττερ, 7 τα κατσικάκια στο παραμύθι με τον λύκο, 7 οι νάνοι της Χιονάτης, 7 το νούμερο της φανέλας, και πάει λέγοντας...
Αν επισκεφτήκατε σήμερα, 1η Μαρτίου, την ελληνική ιστοσελίδα του Γούγλη, θα είδατε την παρακάτω εικόνα.
Αν επισκεφτήκατε την αγγλική, η εικόνα είναι διαφορετική.
Η ελληνική ιστοσελίδα είναι αφιερωμένη στους ρουμάνικους εορτασμούς για την έναρξη της άνοιξης, γνωστούς με το όνομα Mărţişor, ενώ η αγγλική στην ημέρα του Αγίου Δαυίδ, που είναι προστάτης της Ουαλίας. Πέρσυ τέτοια μέρα είχα κάνει αναρτήσεις και για τις δύο αυτές γιορτές, και τις παραθέτω λίγο-πολύ αυτούσιες, για όσους ενδιαφέρονται.
***** ***** *****
Κατ' αρχήν, λίγα λόγια για τις βουλγάρικες Μαρτενίτσες.
Ο Μάρτης είναι ο μεταβατικός μήνας μεταξύ χειμώνα και άνοιξης, γνωστός και ως γδάρτης και ως κακός παλουκοκαύτης . Αυτοί οι αρνητικοί χαρακτηρισμοί σχετίζονται με τα συχνά δυνατά κρύα (όποιος έχει ζήσει σε ορεινό μέρος της Ελλάδας ξέρει ότι ο Μάρτης είναι χιονιάς), που παλιότερα ανάγκαζαν τους ανθρώπους να κάψουν ακόμα και τα παλούκια, δηλ. τους ξύλινους φράχτες των σπιτιών, για να ζεσταθούν, έχοντας εξαντλήσει το χειμώνα που προηγήθηκε τα αποθέματα καύσιμων υλών. Οι πρώτες μέρες του Μάρτη θεωρούνται από τη λαογραφία μας μεταφυσικά επικίνδυνες, επειδή στα χωριά κυριαρχούν τα βράδια κάποιες φθοροποιές υπάρξεις, οι «δρίμες». Γι' αυτό, λέει, την 1η του Μάρτη συνηθίζουμε να φοράμε βραχιολάκι από κόκκινη και άσπρη κλωστή που έχει «μαγική» δύναμη και μας προφυλάσσει από τον ήλιο και άλλα κακά.
Αυτός ο συνδιασμός κόκκινης και άσπρης κλωστής δεν είναι μόνο ελληνικό έθιμο. Υπάρχει και στην παράδοση της Βουλγαρίας, όπου οι πλεγμένες κλωστές λέγονται μαρτενίτσες και φοριούνται όχι μόνο σαν βραχιόλια, αλλά και καρφιτσωμένες στα ρούχα σε σχήμα φιόγγου, με δυο φουντίτσες στις άκρες. Χρησιμοποιούνται επίσης και σαν διακοσμητικά στα σπίτια και στους κήπους. Σύμφωνα με τη βουλγάρικη λαογραφία οι μαρτενίτσες σύμβολίζουν τις ζεστότερες μέρες που έρχονται, φέρνουν τύχη και προστατεύουν από τα κακά πνεύματα.
***** ***** *****
Και στη συνέχεια, το αφιέρωμα στην Ουαλία.
Σήμερα στην Ουαλία είναι η μέρα των πράσων και των νάρκισσων (ασφόδελων). Για την ακρίβεια είναι η μέρα του Αγίου Δαυίδ, που είναι προστάτης της Ουαλίας και γιορτάζεται με παρελάσεις κι άλλες εκδηλώσεις. Tη μέρα αυτή συνηθίζεται να φοράνε στο πέτο μικρούς νάρκισσους ή πράσα. Δεν σας κάνω πλάκα: αυτά είναι τα εθνικά σύμβολα της χώρας.
Να πω επίσης για όσους δεν ξέρουν, ότι η Ουαλία είναι ημι-αυτόνομη χώρα της Μεγάλης Βρετανίας, με πρωτεύουσα το Cardiff. Οι Ουαλοί μιλάνε Cymraeg, δηλαδή ουαλικά, παίζουν καλό ράγκμπυ (εθνικό σπορ γαρ) και δεν συμπαθούν τους Άγγλους. Η σημαία τους δεν έχει καμία σχέση με τη βρετανική που ξέρετε, και τα εθνικά τους σύμβολα είναι ο κόκκινος δράκος (Y Ddraig Goch στα ουαλικά), τα πράσα (μα την αλήθεια!) και οι νάρκισσοι.
Οι άλλες δύο χώρες της Μεγάλης Βρετανίας είναι η Αγγλία, με προστάτη τον Άγιο Γεώργιο και εθνικό σύμβολο το κόκκινο τριαντάφυλλο, και η Σκωτία, με προστάτη τον Άγιο Ανδρέα, και εθνικό σύμβολο το γαϊδουράγκαθο. Στην Αγγλία και στη Σκωτία μιλάνε αγγλικά, μόνο που τα σκωτσέζικα αγγλικά είναι ακαταλαβίστικα ;-)
Στην Ουαλία βρίσκεται το χωριό με το όνομα Llanfairpwllgwyngyll, το οποίο είναι συντομευμένη μορφή του πραγματικού ονόματος Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch. Όπως διαπιστώνετε, τα ουαλικά δεν μοιάζουν καθόλου με τα αγγλικά και επίσης κάνουν φοβερή οικονομία στα φωνήεντα. Περιττό να σας πω ότι το χωριό αυτό έχει το μακρύτερο και πιο δυσπρόφερτο όνομα σε ολόκληρη τη Βρετανία.
***** ***** *****
Αυτά έγραφα πέρσυ τέτοιο καιρό... Για περισσότερες πληροφορίες και εικόνες, μπορείτε να πάτε στις σχετικές ιστοσελίδες και να πατήστε πάνω στο λογόγραμμα του Γούγλη.
Καλημέρα και καλό μήνα να έχουμε, με ασπρο-κόκκινα βραχιολάκια, φιόγκους, πράσα, νάρκισσους ή όπως αλλιώς γιορτάζει ο καθένας!
