West Country: τρίτη στάση Wells

Μετά το Bath και το Bristol, ο επόμενος προορισμός μας ήταν το Wells, για το οποίο σας έχω μιλήσει σε παλαιότερη ανάρτηση: είναι μια μικρή κωμόπολη που φημίζεται κυρίως για τον καθεδρικό της ναό, αλλά και γιατί εκεί γυρίστηκε μεγάλο μέρος της ταινίας Hot Fuzz, π.χ. η γιορτή στο προαύλιο της εκκλησίας, το αυτοκινητιστικό δυστύχημα, το κυνηγητό του κλέφτη ανάμεσα στις αυλές, το μακελειό στο σούπερ μάρκετ κ.λπ. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Edgar Wright, είναι από το Wells και πολλά στοιχεία είναι ελαφρώς αυτοβιογραφικά, π.χ. οι παμπ που σερβίρουν μόνο μπύρα, η αίσθηση απομόνωσης (You're not seriously gonna believe this man, are you? He isn't even from 'round here!) και η περίεργη προφορά των κατοίκων (yarrrp).


Στο βιντεάκι που ακολουθεί θα δείτε κάποιες χαρακτηριστικές περιοχές της πόλης, όπως τις είδα μέσα από το batmobile. Φτάνοντας στο Wells κάναμε αναστροφή και βγήκαμε πάλι έξω από την πόλη, γι' αυτό φαίνεται σα να φτάνουμε δύο φορές. Προσέξτε ιδιαίτερα τα δύο σπίτια στο τέλος - εμφανίζονται και στην ταινία, από διαφορετική οπτική γωνία.



Έτσι φαίνονται τα δύο σπίτια στην ταινία. Στο σημείο αυτό είναι που έρχονται αντιμέτωποι οι κλέφτης του σούπερ μάρκετ και ο αστυνομικός.


Ο λόγος που βγήκαμε από την πόλη ήταν για να τραβήξουμε φωτογραφίες από ένα σημείο με ωραία θέα. Το σημείο αυτό είναι εκεί που στην ταινία έγινε το αυτοκινητιστικό ατύχημα με τους αποκεφαλισμούς. Υποθέτω ότι το γεγονός πως ακριβώς κάτω από την ταμπέλα με το όνομα της πόλης διαφημίζεται γραφείο κηδειών (φτου φτου) είναι τυχαίο και καμία σχέση δεν έχει με την ταινία ή την αίσθηση του χιούμορ των κατοίκων της πόλης!


Η θέα πάντως είναι πραγματικά πολύ όμορφη και πολύ εξοχική, όπως βλέπετε από τις φωτογραφίες που τράβηξα. Πίσω μας το χωριό Dulcote, καταπράσινα χωράφια, αμέριμνες αγελάδες και μονοπάτια για αυτούς που τους αρέσει το περπάτημα στη φύση.


Στο βάθος η πόλη του Wells. Η εκκλησία που φαίνεται στο κέντρο της εικόνας δεν είναι ο καθεδρικός ναός, αλλά ο εκκλησία του St. Cuthbert. Στο προαύλιο της εκκλησίας γυρίστηκαν οι σκηνές του παζαριού με τις ...τραγικές συνέπειες για το νεαρό δημοσιογράφο.


Kαι στο βάθος αριστερά ο λόφος του Γκλάστονμπερι όπου λέγεται πως γεννήθηκε ο βασιλιάς Αρθούρος, αυτός με τους ιππότες της στρογγυλής τράπεζας, στην οποία αναφέρθηκε πρόσφατα ο Γκρινιάρης.


Μπαίνοντας (ξανά) στην πόλη φωτογράφησα αυτά τα πολύχρωμα σπιτάκια που μου θύμισαν το Bristol.


O πιο γνωστός δρόμος του Wells λέγεται Vicar's Close και θεωρείται ότι είναι ο παλιότερος κατοικημένος δρόμος στην Ευρώπη, αφού χρονολογείται *ως έχει* από τον 14ο αιώνα. Αρχικά χτίστηκε για να προσφέρει στέγαση στους ιερείς του καθεδρικού ναού, με τον οποίο ενώνεται με κλειστή διάβαση, εξ ου και το όνομά του, που σημαίνει "περίβολος των ιερέων".


Περισσότερες φωτογραφίες από το Wells μπορείτε να δείτε στο Flickr.

Millennium Square@Bristol

Αφού είδαμε τα δύο διάσημα καράβια συνεχίσαμε να περπατάμε προς την παλιά πόλη, περνώντας μέσα από την περιοχή που λέγεται Harbourside. Εδώ παλιά ήταν οι λιμενικές εγκαταστάσεις, οι αποβάθρες και οι αποθήκες των εμπορευμάτων που μετακινούσαν τα πλοία. Μετά την παύση της λειτουργίας του εμπορικού λιμανιού η περιοχή υποβαθμίστηκε, αλλά τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια οικοδομικής ανάπτυξης και ανανέωσης, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος της να είναι σαν εργοτάξιο. Όταν με το καλό θα τελειώσουν οι εργασίες πιστεύω ότι θα είναι πολύ ωραία, μόνο που φυσικά δεν θα βλέπεις σπιτάκι ούτε για δείγμα αλλά συνέχεια πολυκατοικίες. Πάντως δεν χτίζουν μόνο διαμερίσματα αλλά έχουν κάνει πρόβλεψη και για γραφεία, μαγαζιά, ξενοδοχεία, καζίνο, πλατείες κ.λπ. με σκοπό να υπάρχει κίνηση στην περιοχή και να μην είναι απλά ένα τσούρμο πολυκατοικίες που τα βράδυα δεν θα βλέπεις ούτε πουλί πετούμενο. Ωραία ιδέα φαίνεται, πολύ ευρωπαϊκή (τσιμέντο παντού, μαγαζιά παντού) - το νέο πρόσωπο της βρετανικής αρχιτεκτονικής. Φαντάζομαι ότι οι τιμές των διαμερισμάτων θα είναι από τσιμπημένες έως απαγορευτικές. Στο μέγεθος φαίνονται καλά, δυαράκια από 48 τ.μ. και τριάρια από 73 τ.μ. άλλα με μπαλκόνια και άλλα χωρίς.

Περπατήσαμε ως την Millennium Square. Εκεί βρίσκεται μια έκθεση επιστημονικού περιεχομένου που λέγεται Explore@Bristol και ένα πλανητάριο σε σχήμα σφαίρας. Δεν μπήκαμε μέσα γιατί δεν είχαμε χρόνο, αλλά το σκηνικό με τους καθρέφτες ήταν πολύ εντυπωσιακό. Αν είχες χρόνο μπορούσες να απασχοληθείς δημιουργικά τραβώντας διαφορετικές φωτογραφίες. Δυστυχώς η υπόλοιποι βιάζονταν γιατί είχαμε αφήσει τα αυτοκίνητα στο πάρκιν και τελείωνε ο χρόνος, οπότε τράβηξα μόνο μερικές φωτογραφίες στα γρήγορα.


Είδαμε και έναν τύπο με ύφος επιστήμονα που έψαχνε μια τον Κρόνο και μια τον Ερμή με τη βοήθεια φουτουριστικού μηχανήματος αγνώστου ταυτότητας. Τελικά χρειάστηκε να βάλει χέρι στο μηχάνημα, αλλά τους βρήκε και μάλιστα μάθαμε και πόσο μακριά είναι.


Η πλατεία κατά τ' άλλα δεν έλεγε πολλά πράγματα, πολύ τσιμέντο, μαγαζιά γύρω-γύρω, και φουτουριστικά συντριβάνια στα οποία τσαλαβουτούσαν παιδάκια...


...και κάτι γαϊδάρες που έπαιζαν βόλεϋ με μια μπάλα του μπάσκετ και είχαν μπει μέσα στο νερό με τα καλσόν. Μπορεί να μην είχε ήλιο, αλλά είχε ζέστη (δηλαδή πάνω από 15 βαθμούς, που για τους ιθαγενείς ισοδυναμούν με καλοκαίρι).


Είδαμε και διάφορα αγάλματα σε άσχετα σημεία, π.χ. πάνω σε παγκάκια. Ο κύριος που βλέπετε είναι ο William Tyndale, προτεστάντης μεταρρυθμιστής και ακαδημαϊκός, που μετάφρασε τη Βίβλο στα αγγλικά.


Στο βάθος ένα παραδοσιακό ανεμόμετρο με ναυτικό θέμα, για να μην ξεχνάμε πού βρισκόμαστε.


Άλλο τίποτα δεν είδαμε γιατί η ώρα πέρασε και είχαμε 10 λεπτά να πάρουμε το batmobile από το πάρκιν πριν μας διπλοχρεώσουν. Στο δρόμο της επιστροφής περάσαμε από έναν φανοστάτη με τρεις λάμπες και δύο πρωτότυπες πινακίδες που μας έδειξαν τη σωστή κατεύθυνση.


Επόμενη στάση: Wells - Εngland's smallest city.

Περισσότερες πληροφορίες για το Bristol μπορείτε να βρείτε εδώ.
Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στον λογαριασμό μου στο Flickr.

Τα καράβια του Bristol

Παρόλο που το Bristol δεν είναι παραλιακή πόλη, έχει μεγάλη ναυτική παράδοση χάρη στον ποταμό Avon (Έιβον) που το διασχίζει από ανατολικά προς δυτικά, περνάει από το Clifton σχηματίζοντας ένα πολύ εντυπωσιακό φαράγγι και στη συνέχεια χύνεται στο δέλτα του ποταμού Severn, προσφέροντας έτσι διέξοδο προς τον Ατλαντικό ωκεανό, 13 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πόλης.


Ο ποταμός προσέφερε τη δυνατότητα στους κατοίκους του Bristol να αναπτύξουν εμπόριο με πόλεις της νότιας Ουαλίας και της Ιρλανδίας, ενώ από το μεσαίωνα και μετά υπήρχε επικοινωνία με τη Μεσόγειο, την Αφρική, την Αμερική και την Ισλανδία, κάνοντας το Bristol ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά λιμάνια της Αγγλίας. Από το 1670 και μετά, καράβια από το Bristol πήραν μέρος στο εμπόριο σκλάβων από την Αφρική προς την Καραϊβική.

Με τα χρόνια και καθώς χρησιμοποιούνταν όλο και μεγαλύτερα πλοία, το εμπορικό λιμάνι δεν μπορούσε να επιβιώσει. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 έπαψε να χρησιμοποιείται για εμπόριο, και πλέον τα περισσότερα πλοία που κυκλοφορούν στο ποτάμι είναι πλοιάρια αναψυχής, ιστιοφόρα και μικρά ψαράδικα.


Στην προηγούμενη ανάρτηση για το Bristol σας είπα για δύο ιστορικά πλοία που μπορεί να δει κανείς κοντά στο λιμάνι της πόλης. Το ένα είναι το SS Great Britain, το πρώτο σιδερένιο υπερωκεάνειο με προπέλα. Σχεδιάστηκε από τον Μπρουνέλ, έχει μήκος σχεδόν 100 μέτρα και όταν ναυπηγήθηκε το 1843, ήταν το μεγαλύτερο πλοίο του κόσμου και μπορούσε να μεταφέρει έως 730 επιβάτες (συγκριτικά, ο Τιτανικός ναυπηγήθηκε σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, είχε μήκος 269 μέτρα και τριπλάσια χωρητικότητα).


Το SS Great Britain έκανε το πρώτο υπερατλαντικό του ταξίδι το 1845, όταν διέσχισε τον Ατλαντικό για να φτάσει στη Νέα Υόρκη μετά από 14 μέρες. Στα επόμενα 24 χρόνια έκανε κυρίως ταξίδια από τη Βρετανία προς την Αυστραλία, μεταφέροντας συνολικά 16.000 μετανάστες. Το κάθε ταξίδι μετ' επιστροφής κρατούσε 120 μέρες και επειδή τότε δεν υπήρχαν ψυγεία και δεν ήταν δυνατόν να διατηρηθεί κομμένο κρέας για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, στο πλοίο μεταφέρονταν και ζώα. Λέγεται ότι σε ένα ταξίδι του 1859, το πλοίο ξεκίνησε με 133 πρόβατα, 38 γουρούνια, 3 αγελάδες, 420 κότες, 300 χήνες, 400 πάπιες and 30 γαλοπούλες - σαν την Κιβωτό του Νώε!

Το 1884, μετά από φωτιά καθοδόν προς τα νησιά Φώκλαντ, το πλοίο υπέστη σημαντικές ζημιές και τελικά έμεινε εκεί και χρησιμοποιήθηκε ως πλωτή αποθήκη για 40 χρόνια μέχρι που εγκαταλείφτηκε το 1937. Το 1970 μεταφέρθηκε πίσω στο Bristol, αναστυλώθηκε και χρησιμοποιείται πλέον ως ναυτικό μουσείο, στην ίδια αποβάθρα όπου και κατασκευάστηκε. Περισσότερες λεπτομέρειες δεν ξέρω να σας πω γιατί δεν μπήκαμε μέσα, αλλά την επόμενη φορά που θα βρεθώ στο Bristol για αναψυχή θα το βάλω σίγουρα στο πρόγραμμα. Εδώ μπορείτε να δείτε ένα βιντεάκι από το καράβι όπως είναι τώρα. Ο κύριος με τις μεγάλες φαβορίτες υποτίθεται ότι είναι ο Μπρουνέλ.

Η φωτογραφία αυτή δεν είναι δική μου, είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του μουσείου.


Το δεύτερο πλοίο της φωτογραφίας είναι αντίγραφο του πλοίου Matthew, που το 1497 έπλευσε από το Bristol στη βόρεια Αμερική με καπετάνιο τον John Cabot ή Giovanni Caboto, έναν Ιταλό θαλασσοπόρο και εξερευνητή, που πιστεύεται ότι ήταν ο πρώτος ευρωπαίος (μετά τους Βίκινγκς) που πάτησε στην ηπειρωτική Αμερική, 5 χρόνια μετά την "ανακάλυψη" της Καραϊβικής από τον Κολόμβο.


Ο Cabot ακολούθησε διαφορετική πορεία από τον Κολόμβο και έφτασε στο νησί Newfoundland, που βρίσκεται 15 χιλιόμετρα ανατολικά της ακτής της βόρειας Αμερικής και πλέον ανήκει στον Καναδά - αν και o ίδιος πίστευε ότι είχε φτάσει στις βορειοανατολικές ακτές της Ασίας. Το Matthew ήταν ένα μικρό και γρήγορο πλοίο, μήκους μόλις 24 μέτρων, και σε εκείνο το ταξίδι είχε πλήρωμα μόνο 18 άτομα. Όταν ο Cabot επέστρεψε στην Αγγλία, του δόθηκε ο τίτλος του Ναύαρχου και ανταμοιβή 10 λιρών. Την επόμενη χρονιά ξεκίνησε πάλι για την Αμερική (που νόμιζε ότι είναι η Ασία) με σκοπό να συνεχίσει δυτικά μέχρι να φτάσει στην εξωτική Ιαπωνία. Στο ταξίδι αυτό πήρε 5 πλοία και 200 ναύτες, αλλά κανείς τους δεν επέστρεψε και θεωρείται ότι χάθηκαν στη θάλασσα.

Ούτε αυτή η φωτογραφία είναι δική μου.

Το αντίγραφo του Μatthew ναυπηγήθηκε το 1996. Tο 1997, 500 χρόνια μετά το πρώτο ταξίδι του Cabot, επανέλαβε τη διαδρομή από το Bristol στον Καναδά. Τώρα πλέον χρησιμοποιείται για εκθέσεις, εκπαιδευτικά ταξίδια και κρουαζιέρες.

Την ανάρτηση αυτή την αφιερώνω εξαιρετικά στον Θαλασσόλυκο που πρόσφατα γιόρτασε ένα χρόνο παρουσίας στην ελληνική μπλογκόσφαιρα. Χρόνια πολλά tHe_sAiLoR και καλή συνέχεια!

Διεισδύοντας στο σκανδιναβικό μπλοκ

To περασμένο Σαββατοκύριακο ήταν τριήμερο και το εκμεταλλευτήκαμε κάνοντας ένα ταξιδάκι στη Νορβηγία (την οποία είχα για φτηνό - τρόπος του λέγειν - υποκατάστατο της αγαπημένης μου Σουηδίας, αλλά τελικά οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι πολύ ωραία χώρα). Αφού έκλεισα αεροπλάνα, ξενοδοχεία, αυτοκίνητα, συνειδητοποίησα ότι η εκδρομή μας συνέπιπτε με τον τελικό της Eurovision! Αυτά παθαίνει όποιος δεν τσεκάρει ημερολόγιο πριν πατήσει το μαγικό κουμπάκι που λέει Book Flights. Όπως ξέρουμε, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, και τα εισιτήρια δεν αλλάζονταν, οπότε έκανα την καρδιά μου πέτρα, παράτησα τα σχέδια για διοργάνωση πάρτυ προς τιμήν της Καλομοίρας, και βάλθηκα να ψάχνω τρόπο να μην δω τη Eurovision στο δωμάτιο του ξενοδοχείου (το είχα κάνει άλλη μια χρονιά και δεν είχε καθόλου πλάκα). Κι επειδή όποιος ψάχνει βρίσκει, ανακάλυψα ότι σε κεντρικό ξενοδοχείο του Όσλο διοργανωνόταν Γιουροβιζιονικό πάρτυ και μάλιστα με ελεύθερη είσοδο. Έτσι κι εγώ άδραξα την ευκαιρία να εισέλθω στα άδυτα του σκανδιναβικού μπλοκ, για το οποίο τόσα και τόσα έχουμε ακούσει.


Το πάρτυ είχε απ' όλα: κεφάτο DJ, χαρούμενο κόσμο, μεγάλες οθόνες, αφίσες της Maria Haukaas Storeng, σημαιάκια και μίνι-κοκτέιλ Cosmopolitan στην εξευτελιστική τιμή των 66 kr (8.5 ευρώ - μην μου πείτε ότι στην Αθήνα είναι ακριβότερα, γιατί αυτά δεν ήταν κοκτέιλ, ήταν σφηνάκια)!


Είχαμε επίσης φυλλάδια για να σημειώνουμε τη βαθμολογία κάθε διαγωνιζόμενου και τα προγνωστικά μας για τη νίκη. Τα δικά μου ήταν Σουηδία-Ρωσία-Ελλάδα-Ουκρανία-Αρμενία.


Στο τραπέζι που καθήσαμε ήταν επίσης μια Φινλανδέζα και ένας Νορβηγός, οι οποίοι πρέπει να πω ότι μας καλοδέχτηκαν, παρόλο που εμφανιστήκαμε απροετοίμαστοι (βλ. χωρίς ούτε ένα τόσο δα σημαιάκι). Το προσωπικό μου κασέ ανέβηκε από τη στιγμή που τους είπα ότι έχω δει τελικό της Eurovision ζωντανά, το οποίο εντυπωσίασε κυρίως τη Φινλανδέζα που είχε προσπαθήσει να βρει εισιτήριο για τον περσυνό τελικό στο Ελσίνκι χωρίς να τα καταφέρει. Τσκ τσκ τσκ. Αποδείχτηκαν πάντως πολύ κεφάτη παρέα - όλο το βράδυ δεν βάλαμε γλώσσα μέσα μας!


Οι παρατηρήσεις μου σχετικά με το σκανδιναβικό μπλοκ είναι οι εξής:

Οι Νορβηγοί δεν είχαν καμία πρόθεση να ψηφίσουν τη σχιστομάτα Σουηδέζα που όλοι σχεδόν (εκτός Νορβηγίας) θεωρούσαν φαβορί. Αυτό και μόνο ήταν ένδειξη ότι η Σουηδία θα πάτωνε, γιατί ως γνωστόν για να βγεις πρώτος πρέπει να σε ψηφίσει σύσσωμο το μπλοκ σου και λιγότερο δυναμικά η πλειοψηφία των υπόλοιπων χωρών. Αν δεν σου δώσουν 10-12 οι γείτονές σου, είσαι χαμένος από χέρι.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που είπα στην παρέα ήταν: "πού λετε να δώσετε το 12άρι φέτος; Στη Σουηδία φαντάζομαι;" αλλά η απάντησή του Νορβηγού ήταν αποστομωτική: "η Σουηδία για μας είναι όπως η Τουρκία για σας - 12 αποκλείεται, κι ας νομίζουν (οι Σουηδοί) ότι θα κερδίσουν". Ουπς! Άκυρη η Σουηδία λοιπόν.

Ό,τι και να λέμε για τον τρόπο ψηφοφορίας, τελικά ο κόσμος ψηφίζει αυτό που του αρέσει. Γιατί στον κάθε λαό αρέσει το ένα και όχι το άλλο, ο Θεός και η ψυχή τους. Σίγουρα πάντως παίζει ρόλο η δημοσιότητα του κάθε τραγουδιού. Αν κρίνω από την απήχηση που είχε ο Δανός όταν τραγούδησε, που όλοι τραγουδούσαν μαζί του και τον καταχειροκρότησαν, το τραγούδι του θα πρέπει να έχει παιχτεί πολύ στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Αφήστε που σχολίαζαν όλοι - και κυρίως όλες - τι ωραίο παιδί είναι (τι να πω, γούστα είναι αυτά). Μετά από τέτοια πλύση εγκεφάλου, κι εγώ που το τραγούδι της Δανίας το είχα από την αρχή κατατάξει στα αδιάφορα, μέχρι το τέλος της βραδιάς το είχα μάθει απέξω.

Το τραγούδι της Νορβηγίας αρχικά δεν με είχε εντυπωσιάσει, μέχρι που το είδα στον ημιτελικό και μου έκανε κλικ η (βαμμένη) ξανθομαλλούσα Maria. Από ένδειξη σεβασμού προς την χώρα που με φιλοξενούσε το μόνο που είπα είναι ότι πιστεύω πως "θα πάει καλά", όταν ανταλλάσαμε φιλοφρονήσεις (το ίδιο είπαν κι αυτοί για την Καλομοίρα, και τελικά είχαμε όλοι δίκιο χεχε). Πάντως οι Νορβηγοί ήταν πολύ ενθουσιασμένοι με τη Maria τους και το τραγούδι το τραγουδήσαμε άπειρες φορές κατά τη διάρκεια της βραδιάς, την τελευταία φορά όλοι όρθιοι και με το απαραίτητο λίκνισμα του χεριού στο σημείο που λέει there's always someone out there who'll be (λίκνισμα) true, true, true (/λίκνισμα). Ευτυχώς είχα φροντίσει να μάθω τα λόγια από πριν.


Όπως καταλαβαίνετε περάσαμε τέλεια. Ίσως και καλύτερα από ό,τι θα περνούσα στο σπίτι με τις φίλες μου, γιατί έχει άλλη χάρη να βλέπεις Eurovision ανάμεσα σε 100 σούπερ-κεφάτα άτομα που γουστάρουν το πανηγυράκι και δεν ντρέπονται να το δείξουν μήπως και τους θεωρήσουν ακαλλιέργητους. Άσε που γλιτώνεις τις ετοιμασίες (συμμάζεμα, ξεσκόνισμα, μαγείρεμα) που θα έκανες στο σπίτι, συν ότι έχεις και DJ που διατηρεί το κέφι αμείωτο στα διαλείμματα. Ένα παράπονο έχω μόνο: όταν βγήκε ο Bregović στην σκηνή, οι Νορβηγοί χαμήλωσαν τον ήχο και έπαιζαν τραγούδια δικά τους, παλιές νορβηγικές συμμετοχές κ.λπ. Τον Bregović απ' ό,τι κατάλαβα δεν τον είχαν ούτε ακουστά. Αλλά δεν πειράζει, ούτε κι εγώ ήξερα τα δικά τους τραγούδια, so there :-p

Eκτός από το συμβάν με τον τιμημένο Goran, ενδεικτικό του διαπολιτιστικού χάσματος που απλώνεται μεταξύ του σκανδιναβικού βορρά και του βαλκανικού νότου, η βραδιά κύλησε πολύ ευχάριστα. Τραγουδήσαμε, χορέψαμε, σχολιάσαμε τα πάντα (από το αισχρό styling των Γερμανίδων μέχρι τα τσαλίμια της Αρμένισας) και μαντέψαμε όλοι μαζί τα 10άρια και τα 12άρια της κάθε χώρας (δεν ήταν και δύσκολο αφού είχαμε δει τους πρώτους 7 βαθμούς και τις χώρες που περίσσευαν). Προσωπικά τις χαίρομαι τις γειτονικές βαθμολογίες. Και γιατί όχι; Μπορεί να τσαντιζόμαστε που όλοι ψηφίζουν τους γείτονές τους (ενώ εμείς... βράχοι ηθικής, ψηφίζουμε πάντα με γνώμονα την ποιότητα του άσματος), αλλά ίσως τελικά η αξία της Eurovision είναι στις συμμαχίες. Έστω για ένα μόνο βράδυ βρίσκουμε κοινό σημείο με τις γειτονικές μας χώρες. Από την πολιτική δεν βλέπουμε χαΐρι, οι αθλητικές οργανώσεις (εκτός ίσως από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών) συνεχίζουν να μας διχάζουν, και τελικά μόνο στη Eurovision ενώνουμε τις δυνάμεις μας με τους γείτονές μας. Για σκεφτείτε το...

Πάντως η μεγαλύτερη πλάκα ήταν όταν ανακοινώθηκε το 12άρι της Φινλανδίας προς τη Νορβηγία, που ο Νορβηγός σηκώθηκε και ευχαρίστησε δια χειραψίας την Φινλανδέζα και μια φίλη της που είχε έρθει κι αυτή στο τραπέζι μας. Έτσι παιδιά, χωρίς ντροπές, να αλληλοστηριζόματε γιατί η ζωή είναι δύσκολη, και η πρωτιά στη Eurovision ακόμα δυσκολότερη! Στα πλαίσια της ίδιας ευγενούς άμυλλας, χειροκροτήσαμε τον Ρώσο που έβγαλε τον Πούτιν ασπροπρόσωπο, τραγουδήσαμε άλλη μια φορά τον εθνικό ύμνο - σόρρυ το τραγούδι της Νορβηγίας ήθελα να πω - και ανταλλάξαμε ημέιλ για πιθανή επανασύνδεση του χρόνου τέτοιον καιρό :-)

Αν κρίνω από τις αντιδράσεις του κόσμου και τους τίτλους των εφημερίδων, οι Νορβηγοί έμειναν ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα του τελικού, όπως κι εγώ που τους βγήκαμε από πάνω κι ας μην μας ψήφισαν οι παλιο-Σκανδιναβοί (χεχε).


Και τέλος, δύο μικρές λεπτομέρειες, που μπορεί να σας ενδιαφέρουν, μπορεί και όχι. Πρώτον, στα νορβηγικά ο Έλληνας λέγεται greker και τα ελληνικά gresk, αλλά η Ελλάδα λέγεται Hellas. Καλό; Ιδού και το αποδεικτικό στοιχείο:


Δεύτερον, η Eurovision στη Νορβηγία είναι γνωστή με τον τίτλο Grand Prix, και ο Jahn Teigen είναι Νορβηγός μουσικός που έχει εκπροσωπήσει τη χώρα του 3 φορές. Η πρώτη ήταν στο Παρίσι το 1978 με το τραγούδι Mil etter mil, το οποίο ήταν το πρώτο τραγούδι στην ιστορία του θεσμού που δεν ψηφίστηκε από καμία χώρα και έμεινε στο τέλος της κατάταξης με nul points. Παρόλα αυτά, στη Νορβηγία έγινε μεγάλη επιτυχία και έμεινε στο νορβηγικό Top 10 για 19 συνεχόμενες εβδομάδες.


Το συγκεκριμένο CD ήταν δώρο με το εβδομαδιαίο περιοδικό SE και το πήρα ως ενθύμιο. Τo Mil etter mil είναι συμπαθέστατο :-)

Η Eurovision σε αριθμούς και όχι μόνο

Ο θεσμός της Eurovision κλείνει φέτος 52 χρόνια και μέχρι στιγμής έχουν λάβει μέρος πάνω από 1000 τραγούδια (το 1100ό θα παιχτεί στον φετεινό τελικό). Με τόσο υλικό, η Eurovision είναι ο παράδεισος των στατιστικολόγων, οι οποίοι επισημαίνουν τα εξής:

Τα σχήματα με 3 τραγουδιστές είναι καταδικασμένα στην αφάνεια, αφού μόνο μια φορά από το 1956 έχει κερδίσει χώρα που έχει ανεβάσει 3 άτομα στη σκηνή. Αντιθέτως, τα σχήματα με 5 και 6 τραγουδιστές έχουν έρθει πρώτα 31 φορές στην ιστορία του θεσμού. Βέβαια, η άλλη τάση τα τελευταία χρόνια είναι να τα πηγαίνουν καλά γυναίκες μακρυμαλλούσες (με εξαίρεση την περσυνή νικήτρια), ενώ ένας άντρας μόνος του έχει να κερδίσει από το 1990, τότε που ο Toto Cutugno τραγούδησε το Insieme: 1992. Αν σας φαίνεται απίστευτο, ρίξτε μια ματιά εδώ.

Όσοι κληρωθούν να τραγουδήσουν στην αρχή ή στο τέλος του διαγωνισμού βοηθιούνται από την σειρά εμφάνισης. 14 από τους 52 νικητές (27%) είχαν διαγωνιστεί στις τελευταίες τρεις θέσεις, ενώ δεν έχει νικήσει ποτέ τραγούδι που εμφανίστηκε δεύτερο, έβδομο, 16ο, 21ο, 23ο, 25ο ή 26ο. Η Καλομοίρα φέτος εμφανίζεται 21η, ενώ στις 3 τελευταίες θέσεις έχουμε τη Σερβία, τη Ρωσία και τη Νορβηγία. Στις τρεις πρώτες έχουμε Ρουμανία, Βρετανία και Αλβανία.

Οι Σουηδοί ABBA είναι το πιο πετυχημένο συγκρότημα στην ιστορία της Eurovision. Ήρθαν πρώτοι το 1974 με το τραγούδι Waterloo. Τώρα πλέον έχουν διαλυθεί.

Το πιο δημοφιλές τραγούδι που έχει περάσει από την Eurovision είναι το Nel Blu Dipinto Di Blu, του Domenicο Mudugno, γνωστό και ως Volare.

Η χώρα με τις περισσότερες επιτυχίες είναι η Ιρλανδία, που έχει κερδίσει 7 φορές. Το Λουξεμβούργο, η Γαλλία και η Βρετανία έχουν κερδίσει από 5 φορές η κάθε μία, ενώ η Σουηδία και η Ολλανδία 4 φορές. Η Βρετανία έχει έρθει δεύτερη 15 φορές.

Η Νορβηγία έχει πιάσει πάτο ούτε λίγο ούτε πολύ, 10 φορές (1963, 1969, 1974, 1976, 1978, 1981, 1990, 1997, 2001 και 2004) αλλά έχει πάρει και την πρώτη θέση δύο φορές, το 1985 και το 1995.

Η Πορτογαλία έχει λάβει μέρος 40 φορές αλλά δεν έχει νικήσει ποτέ. Ούτε και φέτος το βλέπω.

Ο διαγωνισμός είναι ανοιχτός σε όλες τις χώρες που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ραδιοφωνική Ένωση EBU, δηλαδή όλες τις χώρες της Ευρώπης και επίσης χώρες της βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής όπως η Αλγερία, η Ιορδανία, το Ισραήλ, το Λίβανο, η Αίγυπτος, το Ισραήλ κ.λπ. Εκ των αφρικανικών χωρών, το Μαρόκο πήρε μέρος μία και μοναδική φορά το 1980 και από τότε δεν το ξαναείδαμε.


Η πρώτη Eurovision έλαβε χώρα το 1956 στο Λουγκάνο της Ελβετίας. Συμμετείχαν 14 χώρες και νικήτρια αναδείχτηκε η ...Ελβετία με την Lys Assia. Η απόφαση πάρθηκε από κλειστή επιτροπή (χωρίς τη συμμετοχή του κοινού). Η Ελβετία κέρδισε άλλη μια φορά, το 1988, όταν την εκπροσώπησε η γνωστή σε όλους μας Céline Dion.

Ο Ιρλανδός Johnny Logan είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης που έχει κερδίσει τρεις φορές, δύο ως τραγουδιστής και μία ως συνθέτης.

Το υψηλότερο σκορ μέχρι στιγμής έχουν πετύχει οι Φινλανδοί Lordi που διαγωνίστηκαν στην Αθήνα το 2006 με το αμφιλεγόμενο Hard Rock Hallelujah: 292 πόντοι στον ημιτελικό και το ίδιο ακριβώς στον τελικό (γουρλίδικο το νούμερο 292). Ό,τι και να νομίζετε για το τραγούδι τους, οι θεατές στο live το αποθέωσαν. Άλλωστε ήταν και το 12άρι της Ελλάδας εκείνη τη χρονιά. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που οι Φινλανδοί επιστρέφουν με άλλη μια σκληρή ροκιά φέτος.

Στον εορτασμό των 50 χρόνων της Eurovision τον Οκτώβριο του 2005 στην Κοπενγχάγη, ψηφίστηκαν τα 10 καλύτερα τραγούδια του διαγωνισμού. Τα τραγούδια αυτά ήταν:

1: Waterloo - ABBA (1974) Σουηδία
2: Volare - Domenico Modugno (1958) Ιταλία
3: Hold me now - Johnny Logan (1987) Ιρλανδία
4: My Number One - Έλενα Παπαρίζου (2005) Ελλάδα
5: Save Your Kisses For Me - Brotherhood of Man (1976) Βρετανία
6: Fly On The Wings of Love - Olsen Brothers (2000) Δανία
7: Ein bisschen Frieden - Nicole (1982) Γερμανία
8: Congratulations - Cliff Richard (1968) Βρετανία
9: Everyway That I Can - Sertab Erener (2003) Tουρκία
10: Ne Partez Pas Sans Moi - Céline Dion (1988) Ελβετία

Ο φετεινός διαγωνισμός έχει τις περισσότερες υποψηφιότητες από κάθε προηγούμενο. Παίρνουν μέρος 43 χώρες.

Υπολογίζεται ότι 100 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο βλέπουν τον τελικό κάθε χρόνο.

Για πρώτη φορά μετά από χρόνια η Βρετανία στέλνει φέτος στη Eurovision έναν αρκετά αξιόλογο τραγουδιστή με ένα χαρούμενο (αν και λίγο ντίσκο) τραγουδάκι. Ο Andy Abraham είναι 43 χρονών, πρώην σκουπιδιάρης στο επάγγελμα, που έγινε γνωστός μέσω της εκπομπής The X Factor πριν μερικά χρόνια και έκτοτε έχει πουλήσει πάνω από μισό εκατομμύριο δίσκους. Εκτός από καλός τραγουδιστής είναι και πολύ συμπαθής. Αν σας περισσεύει καμία ψήφος σήμερα, θα την εκτιμήσει ιδιαίτερα :-)



Even if the world stops loving
I could never stop loving you
Even if the sun stops rising
I still wanna wake up with you
Even if my heart was breaking
I could never break your heart too
Even if all words lost their meaning
You would understand I love you

Let the party begin!

West Country: δεύτερη στάση Bristol

Το Bristol, με σχεδόν μισό εκατομμύριο κάτοικους, είναι μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της Βρετανίας, αλλά σίγουρα όχι μία από τις πιο όμορφες ή τις πιο γραφικές. Στο κέντρο κυριαρχεί το μπετόν σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι και του καφέ (απελπισία σκέτη), ενώ η κίνηση στους δρόμους είναι έντονη επτά μέρες την εβδομάδα. Τα τελευταία χρόνια έχει αναβαθμιστεί η περιοχή γύρω από το ποτάμι, η οποία προσφέρεται για βόλτες. Σίγουρα θα έχει και άλλα πράγματα να δεις, καθώς πρόσεξα ότι κυκλοφορούσαν τουριστικά καραβάκια στο ποτάμι και περιηγητικά λεωφορεία με ανοιχτή σκεπή.

Παρόλο που έχω πάει πολλές φορές στο Bristol, συνήθως είμαι για δουλειά οπότε δεν υπάρχει καιρός για τουρισμό. Την πρώτη και μοναδική φορά που βρέθηκα εκεί ως τουρίστρια ήταν στο πρώτο-πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό και είχα πάθει τέτοιο αμόκ από την πληθώρα των μαγαζιών που επί μία μέρα τα μόνα πράγματα που είδα ήταν ένα σύμπλεγμα πεζόδρομων στο εμπορικό κέντρο της πόλης, το εσωτερικό δεκάδων καταστημάτων και τους δρόμους από και προς το πάρκιν όπου είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο. Κάπως σαν να πας στην Αθήνα και να δεις μόνο την Ερμού...

Αυτή τη φορά, αφού όπως προείπαμε, φάγαμε τον αγλέουρα στην πλωτή παμπ, ξεκινήσαμε για μια χωνευτική βόλτα κατά μήκος του ποταμού με κατεύθυνση προς το Clifton, ένα από τα πιο κυριλέ προάστια της πόλης, ιδιαίτερα γνωστό για την κρεμαστή του γέφυρα πάνω από το φαράγγι του ποταμού Avon. Η γέφυρα λέγεται Clifton Suspension Bridge και την έχει σχεδιάσει ο Brunel, ένας από τους πιο φημισμένους Βρετανούς μηχανικούς του 19ου αιώνα. Την είδαμε μόνο από μακριά, γιατί σταματήσαμε στο σημείο που λέγεται Cumbreland Basin (προφ. Κάμπερλαντ Μπέισιν), όπου υπάρχει μια στρεφόμενη γέφυρα (swing bridge), αρκετά εντυπωσιακή, αφού περιστρέφεται ώστε να επιτρέπει την διέλευση πλοίων, αλλά όχι τόσο φωτογενής.


Η περιοχή κατά μήκος της προκυμαίας είναι νεόκτιστη, προσεγμένη, και τα σπίτια πολύ χαριτωμένα.


Σε κάποια σημεία μπορείς να δεις στο βάθος τα πολύχρωμα σπίτια του Cliftonwood. Πρόκειται για σειρές σπιτιών Βικτωριανής κατασκευής (τέλη 19ου αιώνα) που είναι βαμμένα σε διάφορα, κυρίως παστέλ, χρώματα. Αυτές είναι οι πίσω πλευρές των σπιτιών που έχουν θέα προς το ποτάμι.


Στο οποίο ποτάμι κυκλοφορούσαν διαφόρων ειδών καραβάκια, τουριστικά και μη, μερικά πολύ μικρά και με φιλικούς ναύτες.


Δίπλα ακριβώς στο Cumberland Basin βρήκαμε δύο παμπ, μία στην κάθε όχθη του ποταμού. Όπως βλέπετε, παρόλο το γκρι σύννεφο είχε αρκετή ζέστη και όλοι ήταν έξω.


Στο τέλος της προκυμαίας κάναμε στροφή και αρχίσαμε να περπατάμε πάλι προς το κέντρο της πόλης.


Σε μια εσοχή της προκυμαίας είδα και αγοροπωλησία ναρκωτικών. Τόσα χρόνια στο Λονδίνο δεν μου είχε τύχει, και όμως το είδα στο Bristol! Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Απ' ότι μας είπαν οι φίλοι μας που μένουν εκεί, το Ε κυκλοφορεί σαν ασπιρίνη στα κλαμπ της πόλης. Όπως καταλαβαίνετε δεν τράβηξα φωτογραφία, οπότε δείτε μία εναλλακτική δύο καραβιών με μεγάλη ιστορία. Ποια είναι και γιατί είναι διάσημα, θα σας πω στο επόμενο ποστ.


Συνεχίζεται...