Η Αθήνα από ψηλά

Το καλό του τουριστικού λεωφορείου σε σχέση με το τρενάκι ή το περπάτημα, είναι ότι σου δίνει τη δυνατότητα να δεις την Αθήνα από μια άλλη οπτική γωνία. Όταν κινείσαι σε επίπεδο δρόμου βλέπεις πρώτα το γκράφιτι που "στολίζει" άπειρους αθηναϊκούς τοίχους και μετά όλα τα άλλα. Όταν βρίσκεσαι στον δεύτερο όροφο του λεωφορείου βλέπεις πρώτα ουρανό, και το γκράφιτι μπορεί να μην το προσέξεις καν.


Ε λοιπόν ξέρετε κάτι; Μέσα από το φακό του τουρίστα-φωτογράφου η Αθήνα δεν είναι καθόλου άσχημη. Όχι ότι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το Παρίσι ή το Λονδίνο (για τη Ρώμη δεν ξέρω, δεν έχω πάει) αλλά έχει σίγουρα τις δικές της ομορφιές. Δεν το πίστευα πόσα όμορφα και πρόσφατα ανακαινισμένα νεοκλασικά υπάρχουν! Δεν προλάβαινα να τραβάω φωτογραφίες. Ο βασικός λόγος που ήθελα να ξανακάνω την διαδρομή την επόμενη μέρα ήταν για να φωτογραφίσω τα υπόλοιπα. Έχω γενικώς ένα θεματάκι με τα κτήρια και ειδικά τα νεοκλασικά.


Δεν θα μιλήσω καν για την Ακρόπολη, τους Στύλους και λοιπά αρχαία μνημεία που ξεπετάγονται πίσω από τοίχους και τσιμεντένιες πολυκατοικίες εκεί που δεν τα περιμένεις.


Ούτε για τον Λυκαβηττό, που τον βλέπεις συνέχεια μπροστά σου, δεξιά σου, αριστερά σου, πίσω σου, μέσα από τα σύρματα των τρόλλεϋ, πίσω από αγάλματα και γενικώς.


Θα σας πω όμως πόσο εντυπωσιακές είναι οι νερατζιές και τα φοινικόδεντρα στις άκρες των δρόμων - τότε που έμενα στην Αθήνα φυσικά δεν μου έκαναν εντύπωση, αλλά τώρα που έρχομαι από τα παγερά βόρεια κλίματα, μου φαίνονται "κάπως". Είδα και άλλους στο λεωφορείο που φωτογράφιζαν τα δέντρα, άρα δεν είμαι παράξενη!


Ξέρω πως όλοι γκρινιάζουν ότι η Αθήνα δεν έχει πράσινο, πάντως αυτό δεν ισχύει, τουλάχιστον στο κέντρο. Ναι, υπάρχει πολύ τσιμέντο, αλλά υπάρχουν και πολλοί ανοιχτοί χώροι με πρασινάδες - ο Εθνικός Κήπος, ο κήπος του Ζαππείου, η περιοχή γύρω από την Ακρόπολη, μικρά παρκάκια γύρω από εκκλησίες, μνημεία, πλατείες κ.λπ. Εκείνο που παρατήρησα είναι ότι όλα ανεξαιρέτως τα πάρκα ήταν άδεια.


Φωτογραφίζοντας από ψηλά τους δρόμους της Αθήνας πρόσεξα επίσης ότι 9 στις 10 φωτογραφίες που τράβηξα έχουν τουλάχιστον έναν πεζό να κυκλοφορεί ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Συνήθως πρόκειται για ανθρώπους που προσπαθούν να διασχίσουν το δρόμο σε σημείο που δεν υπάρχει διάβαση, αλλά είναι και κάποιοι που απλά προτιμούν το δρόμο από το πεζοδρόμιο, όπως π.χ. ο κύριος αυτός που ανεβαίνει αμέριμνος την Πατησίων, μαζί με μηχανάκια, αυτοκίνητα, λεωφορεία και τρόλλεϋ.


Αυτό που με χάλασε πάνω από όλα δεν ήταν τα παλιά σπίτια (αυτά έχουν μια κάποια χάρη), ούτε το τσιμέντο, ούτε η κίνηση στους δρόμους, αλλά το γκράφιτι. Όπου κοιτούσες έβλεπες και μια μουτζούρα, μια βλακεία, μια ηλίθια σκέψη που εκφράστηκε με τη βοήθεια του αεροζόλ. Δυστυχώς όσες ανακαινίσεις κτηρίων και να γίνουν, όσοι πεζόδρομοι και να φτιαχτούν, όσα δέντρα και να φυτευτούν, άμα ο κάθε "επαναστατημένος" νέος παίρνει ένα σπρέυ στο χέρι και καταστρέφει κάθε τοίχο που βρίσκει μπροστά του, η Αθήνα θα συνεχίσει να είναι όμορφη μόνο όταν κοιτάμε ψηλά.


Αν σας άρεσαν αυτές οι φωτογραφίες μπορείτε να δείτε τις υπόλοιπες 113 της συλλογής στο Flickr.

Εύχομαι καλό τριήμερο σε όλους σας και όσοι μείνετε στην Αθήνα, ελπίζω να σας έδωσα μερικές ιδέες για μέρη που μπορείτε να επισκευτείτε :-)

Τουρίστες στην Αθήνα

Ένα πρωινό του περασμένου Μαΐου, πήραμε με τη φίλη μου τη Lu ένα από αυτά τα τουριστικά λεωφορεία που κάνουν το γύρο του Λονδίνου και είδαμε την πόλη σαν τουρίστριες. Περάσαμε πολύ ωραία εκείνη τη μέρα, και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, μερικές από τις οποίες μπορείτε να δείτε στον λογαριασμό μου στο Flickr και στις σχετικές αναρτήσεις. Είχα σκεφτεί πως θα ήθελα να κάνω κάτι ανάλογο στην Αθήνα, αλλά τότε δεν υπήρχε τουριστικό λεωφορείο, εκτός από τη Γραμμή 400 του ΟΑΣΑ και το Happy Train που κάνει βόλτες γύρω από το Σύνταγμα. Παρεμπιπτόντως, στη Γραμμή 400 δεν έχω μπει, αλλά το τρενάκι το έχω πάρει και έχει πολύ πλάκα.


Τα πράγματα όμως αλλάζουν: εδώ και μερικούς μήνες λειτουργούν και στην Αθήνα διόροφα ανοιχτά τουριστικά λεωφορεία της εταιρίας City Sightseeing, ακριβώς σαν αυτά που είχαμε πάρει τον Μάιο στο Λονδίνο. Αρχικά είχα σκοπό να περιμένω να καλοκαιριάσει πριν το δοκιμάσω, αλλά η ευκαιρία ήρθε πολύ νωρίτερα. Μια μέρα βρέθηκα μεσημεράκι στο Σύνταγμα με τη μηχανή ανά χείρας, είχε και μια λιακάδα ναααα με το συμπάθειο, σκέφτηκα ότι το καλοκαίρι θα έχω το νου μου στη θάλασσα, ήταν και το λεωφορείο έτοιμο στη στάση, ε... δεν ήθελα και πολύ για να το αποφασίσω!

Το τουρ κρατάει από 90 λεπτά έως 2 ώρες αναλόγως με την κίνηση στους δρόμους. Το εισιτήριο κοστίζει 18 € για τους ενήλικες (παιδικό-φοιτητικό 8 €), ισχύει για 24 ώρες και για απεριόριστα ανεβοκατέβα, και μαζί παίρνεις ένα κουπόνι που δίνει έκπτωση 20% στο Μουσείο Μπενάκη. Εγώ έκανα όλη τη διαδρομή χωρίς στάσεις γιατί πήρα το λεωφορείο σχετικά αργά, κατά τις 2:30 μμ. Είχα σκοπό να επιστρέψω την επόμενη μέρα για τα ανεβοκατέβα, αλλά είχε συννεφιά και ψιλόβροχο και προτίμησα να μείνω σπίτι. Τα λεωφορεία ξεκινούν κάθε μισή ώρα από την Πλατεία Συντάγματος, μπροστά από το Public, και ακολουθούν την εξής διαδρομή: Ακρόπολη - Βουλή - Καλλιμάρμαρο - Πανεπιστήμιο - Ομόνοια - Αρχαιολογικό Μουσείο - Μεταξουργείο - Κεραμεικός - Θησείο - Πλατεία Κοτζιά - Σταδίου - Σύνταγμα. Με την είσοδο στο λεωφορείο παίρνεις ατομικά ακουστικά μιας χρήσης για τη μαγνητοφωνημένη ξενάγηση, που μεταδίδεται στα ελληνικά, τα αγγλικά και άλλες 6 γλώσσες. Η ξενάγηση είναι πολύ καλής ποιότητας, με ενδιαφέρουσες και επίκαιρες πληροφορίες.

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι πόσοι λίγοι άνθρωποι ήταν στο λεωφορείο μαζί μου. Όταν ξεκινήσαμε είμασταν μόνο έξι: εγώ, δύο Αμερικάνοι και μια οικογένεια Γάλλων. Στη συνέχεια μπήκαν κάποιοι Κύπριοι και 1-2 Αμερικάνοι ακόμα, ψιλοπράγματα όμως. Σίγουρα για να συνεχίσουν να λειτουργούν τα λεωφορεία αυτά χρειάζονται πολύ περισσότερο κόσμο. Δεν ξέρω αν φταίει η έλλειψη τουρισμού (γενικά είδα ελάχιστους τουρίστες, ακόμα και στην Πλάκα) ή το γεγονός ότι η Αθήνα είναι σχετικά μικρή και περπατιέται εύκολα, ή τα εισιτήρια είναι πολύ ακριβά για αυτό που προσφέρουν. Η αλήθεια είναι πως 18 ευρώ για 2 ώρες δεν είναι λίγο. Απ' την άλλη, την προηγούμενη μέρα έδωσα 25 € σε εστιατόριο, δεν έκατσα πάνω από 1,5 ώρα (και δεν έβγαλα ούτε μια φωτογραφία)!! Γενικώς από εκείνα τα 25 € το μόνο που αποκόμισα ήταν μερικές θερμίδες παραπάνω. Περιττό να σας πω ότι το εστιατόριο ήταν γεμάτο κι ας ήταν καθημερινή. Μήπως είμαστε κοιλιόδουλοι τελικά;

Θα ακολουθήσει αναλυτικό ποστ με φωτογραφίες από τη διαδρομή. Προς το παρόν σας αφήνω με την πρώτη και την τελευταία από τις 343 φωτογραφίες που τράβηξα. Μην μου πείτε ότι δεν είναι τέλειο αυτό το μπλε του αττικού ουρανού!

Ομιλείτε ελληνικά;

Χθες το βράδυ, επιστρέφοντας από βραδυνή έξοδο, σταμάτησα στον σταθμό του μετρό να ανανεώσω την κάρτα απεριορίστων διαδρομών. Επειδή εμείς εδώ είμαστε πολύ χάι-τεκ βεβαίως βεβαίως, η ανανέωση γίνεται σε αυτόματο μηχάνημα: ακουμπάς την κάρτα στην ειδική υποδοχή και το μηχάνημα σου λέει τι να κάνεις.

Τίποτα ιδιαίτερο ως εδώ, μόνο που χθες πρόσεξα ότι το μηχάνημα μιλάει διάφορες ξένες γλώσσες και όχι μόνο αγγλικά που μιλούσε ως τώρα.


Για πλάκα, πάτησα το κουμπί με τα ελληνικά και ναι, δεν σας γελούν τα μάτια σας, το μηχάνημα μιλάει άπταιστα ελληνικά!


Χμμμ... ΟΚ... όχι τόσο άπταιστα, εκτός αν οι πληρωμές με πιστωτική κάρτα λέγονται πλέον αλά καρτ!


Τα μιλάει και διακεκομένα τα άτιμα, είναι βλέπεις μεγαλούτσικες οι ελληνικές λέξεις και δεν χωράνε στα κουτάκια. Όπως και να 'χει, μπορεί να τα μιλάει τσάτρα-πάτρα, πάντως τα μιλάει.

Την επόμενη φορά που θα πάω να με γδύσουν (σόρρυ, για ανανέωση της κάρτας ήθελα να πω) λέω να το βάλω να μου δώσει οδηγίες σε άπταιστα γκουτζαράτι.

Σημείωση πρώτη: Πατείστε πάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος.

Σημείωση δεύτερη: Κρίνοντας από τις γλώσσες που προσφέρονται, υποψιάζομαι ότι η επιλογή έγινε όχι (μόνο) για να διευκολυνθεί ο τουρίστας, αλλά κυρίως για να εξυπηρετηθούν οι μόνιμοι κάτοικοι της πόλης. Παρεμπιπτόντως, ξέρει κανείς αν στην Κύπρο χρησιμοποιείται η έκφραση "αλά καρτ" για πληρωμή με πιστωτική;

Η καινούρια Πλατεία Μοναστηρακίου

Εγώ που λέτε δεν είχα ιδέα ότι γινόταν ανάπλαση της πλατείας Μοναστηρακίου, και βεβαίως ούτε ότι τα έργα τελείωσαν και η πλατεία παραδόθηκε πριν τα Χριστούγεννα. Μόνο όταν αναφέρθηκα στο Μοναστηράκι σε πρόσφατες αναρτήσεις και με ρώτησαν κάποιοι πώς μου φάνηκε η πλατεία, άρχισα να αναρωτιέμαι τι εννοούσαν. Τελικά με κατατόπισε το σχόλιο του Βασίλη στο προηγούμενο ποστ.


Μπορεί να μην ήξερα για την αναβάθμιση, αλλά αυτά που είδα περαστική από την πλατεία μου άρεσαν αρκετά ώστε να βγάλω φωτογραφίες. Η καινούρια πλατεία είναι πραγματικά πολύ συμπαθητική, σχεδιασμένη στο ίδιο στυλ με την Ομόνοια - χωρίς πολλά φυτά και δενδρίλια, με καθίσματα σε στυλ ξύλινων πάγκων, μοντέρνα γλυπτά και κυρίως χωρίς τραπεζάκια έξω. Σημειωτέον ότι τα γλυπτά και οι πάγκοι είναι φτιαγμένοι έτσι ώστε να καλύπτουν τους αεραγωγούς του μετρό. Προσωπικά το στυλ αυτό μου αρέσει και το θεωρώ πολύ χρηστικό για κεντρική πλατεία. Όπως βλέπετε και από τις φωτογραφίες, παρ' όλη την κίνηση δεν έχεις την αίσθηση ότι πνίγεσαι γιατί ο χώρος είναι ανοιχτός και δεν υπάρχουν πολλοί μικροπωλητές, εκτός από τους κλασικούς μανάβηδες κοντά στην είσοδο του σταθμού. Επίσης είδα παρέες στα καθίσματα στη βόρεια πλευρά τις πλατείας και στον περίβολο του ναού της Παντάνασσας - πολύ σημαντικό για έναν χώρο που ευελπιστεί να γίνει κάτι παραπάνω από κέντρο διερχομένων.


Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για πληροφορίες σχετικά με την καινούρια πλατεία, είδα ότι με τις εργασίες της ανάπλασης αναδείχθηκε ο υπόγειος αρχαιολογικός χώρος του Ηριδανού, που ήταν ένας από τους τρεις ποταμούς της αρχαίας Αθήνας (μαζί με τον Κηφισσό και τον Ιλισό). Η ανατολική κοίτη του ποταμού αποκαλύφθηκε σε βάθος 6 μ. τυχαία ύστερα από καθίζηση. Προσωπική μαρτυρία δεν έχω να καταθέσω, αλλά υπήρχαν κάποιες σκεπαστές τομές με κιγκλιδώματα στο νοτιο-ανατολικό άκρο της πλατείας και πολύς κόσμος κοιτούσε κάτω, οπότε εκεί πρέπει να είναι το σκάμμα του Ηριδανού. Αν ακούγεται το νερό που κυλάει δεν ξέρω, γιατί δεν πλησίασα αρκετά κοντά.


Εκείνο που μου άρεσε πιο πολύ απ' όλα ήταν το πολύχρωμο μωσαϊκό της πλατείας, το οποίο φωτογράφησα επί τούτου. Είναι εντυπωσιακό όχι μόνο γιατί δίνει χρώμα στην πλατεία, αλλά και γιατί οι γραμμές που σχηματίζουν οι ψηφίδες είναι καμπύλες, και από μακριά φαίνεται σαν νερό που ρέει.


Το μωσαϊκό συνεχίζεται μέχρι τις αρχές των δρόμων γύρω από την πλατεία. Εδώ βλέπετε πόσο προχωράει κατά μήκος της οδού Άρεως προς την Ακρόπολη. Για όσους δεν ξέρουν, το κόκκινο τρενάκι που φαίνεται στην φωτογραφία κάνει βόλτα τους τουρίστες.


Εκείνο που δεν μου άρεσε είναι ότι υπάρχουν ακόμα σπίτια σε άσχημη κατάσταση γύρω από την πλατεία, αλλά και το απαίσιο γκράφιτι στους διπλανούς δρόμους. Αυτές οι μουτζούρες να έλλειπαν μόνο, η Αθήνα θα ομόρφαινε απίστευτα. Αν διορθώναμε και τα πάμπολλα νεοκλασικά ερείπια, θα ήταν μια κούκλα.


Βράδυ δεν πέρασα από την πλατεία, αλλά αν είναι όπως το φαντάζομαι, το Μοναστηράκι έχει τα φόντα να γίνει η νέα Ομόνοια - αν δεν έχει γίνει ήδη. Εννοώ φυσικά την Ομόνοια όπως ήταν τη δεκαετία του 90, που είχε συνέχεια κόσμο, που όλοι έδιναν εκεί ραντεβού, που πηγαίναμε για μεταμεσονύχτια τσιμπούσια στο Νέον ή για να πάρουμε εφημερίδες στις 3 η ώρα το πρωί. Όχι την Ομόνοια όπως είναι τώρα που έχει εγκαταληφθεί στην τύχη της. Παρεμπιπτόντως, νομίζω ότι το λάθος που έγινε με την ανάπλαση της Ομόνοιας είναι ότι άνοιξε υπερβολικά ο χώρος, δυσανάλογα ως προς τον αριθμό των επισκεπτών, με αποτέλεσμα ο πεζός να αισθάνεται εκτεθειμένος. Θα μπορούσαν να την είχαν σώσει βάζοντας περισσότερα δέντρα και καφετέριες πάνω στην πλατεία, αντί να τη σχεδιάσουν σαν ένα νέο Πεδίο του Άρεως αλλά με τσιμέντο αντί για πρασινάδες. Τέλος πάντων, εγώ αρχιτέκτονας δεν είμαι, αλλά αυτή τη γνώμη έχω ως παιδί της πόλης. Την είπα και ξαλάφρωσα.


Αντί επιλόγου, μερικά στοιχεία για την διαμόρφωση της πλατείας Μοναστηρακίου.

Το έργο υλοποιήθηκε από την ΕΑΧΑ Α.Ε. (Ενωποίηση Αρχαιολογικών Χώρων Αθήνας A.E.). Η συνολική δαπάνη ήταν κάτι παραπάνω από 3 εκατομμύρια ευρώ. Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων (80%) δόθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η πλατεία Μοναστηρακίου ήταν από παλιά συγκοινωνιακός κόμβος. Ο σταθμός του τρένου χτίστηκε μεταξύ 1888-1895, όταν αποφασίστηκε η επέκταση της γραμμής Αθηνών-Πειραιώς από το Θησείο ως την Ομόνοια.

Για το Τζαμί Τζισταράκη τα είπαμε εδώ.

Ο ναός της Παντάνασσας (Κοιμήσεως της Θεοτόκου) είναι βυζαντινός ναός του 10ου αιώνα. Το 1678 δωρίστηκε στη Μονή Καισαριανής και γνώρισε μεγάλη άνθιση ως κέντρο υφαντικής, ενώ παράλληλα εξασφάλιζε πόρους από την εκμίσθωση μικρών μαγαζιών. Ήταν γνωστό ως "μέγα μοναστήριον", αλλά μετά την απελευθέρωση παρήκμασε, οπότε υποβιβάστηκε λεκτικά στο "Μοναστηράκι" των ημερών μας.

Τώρα ξέρετε από πού πήρε το όνομά της η πλατεία :-)

Μια επίσκεψη σε μουσείο

Στο τελευταίο ταξίδι μου στην Αθήνα βρέθηκα Κυριακή πρωί στο Μοναστηράκι μετά από πάρα πολλά χρόνια. Στο Μοναστηράκι φυσικά είχα ξαναπάει, αλλά η τελευταία φορά που πήγα Κυριακή και μάλιστα πρωί, πρέπει να ήταν το 1990 ή το 1991 (προ αμνημονεύτων δηλαδή). Πολύ το χάρηκα που ξαναείδα το παζάρι ανοιχτό, είχε και ωραία μέρα και τράβηξα αρκετές φωτογραφίες, αλλά αυτά θα σας τα πω σε χωριστό ποστ. Σε αυτό θα σας πω για το Τζαμί.


Τόσα χρόνια πίστευα ότι το Τζαμί ήταν ετοιμόρροπο. Είχα ακούσει και κάτι δηλώσεις της Ντόρας Μπακογιάννη για επαναλειτουργία του και είχα υποθέσει ότι μέχρι να ληφθεί κάποια απόφαση για το θέμα, το Τζαμί παρέμενε κλειστό. Φαίνεται όμως πως έκανα λάθος. Κλειστό είναι τις ώρες που περνάω από το Μοναστηράκι, οι οποίες είναι συνήθως απογευματινές προς βραδυνές. Βλέπετε, το Τζαμί αποτελεί παράρτημα του Μουσείου Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης και όπως όλα τα ελληνικά μουσεία που σέβονται τις παραδόσεις του τόπου, κλείνει πριν τις 3 το μεσημέρι και δεν ξανανοίγει. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι τόσα χρόνια δεν είχα δει ποτέ την πόρτα ανοιχτή!


Το Tζαμί φιλοξενεί τη Συλλογή Κεραμεικών του Βασίλη Κυριαζόπουλου, καθηγητή Μετεωρολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, που ανέπτυξε σημαντική συλλεκτική δραστηριότητα στο χώρο της νεώτερης πολιτισμικής κληρονομιάς. Η συλλογή αποτελείται από 800 περίπου κεραμεικά αντικείμενα που αντιπροσωπεύουν την αγγειοπλαστική παράδοση της Ελλάδας και της Κύπρου κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, αλλά και της Μικράς Ασίας πριν και μετά από τη μικρασιατική καταστροφή.


Ακόμα κι αν τα κεραμικά δεν σας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, αξίζει να περάσετε από το μουσείο, αν μη τι άλλο για να δείτε το εσωτερικό του τζαμιού. Η συλλογή είναι μικρού σχετικά μεγέθους και ο χώρος πολύ όμορφος και φωτεινός, και μεταδίδει μια ηρεμία που έρχεται σε αντίθεση με τη βαβούρα της πλατείας. Το εισιτήριο κοστίζει μόλις 2 ευρώ, δωρεάν για φοιτητές, ενώ ελεύθερη είσοδος ισχύει όλες τις Κυριακές από 1 Νοεμβρίου ως 31 Μαρτίου. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στην ιστοσελίδα του Μουσείου.


Από τον εξώστη του Τζαμιού μπορείτε να δείτε την Πλατεία Μοναστηρακίου από ψηλά, και να απολαύσετε την πολύ εντυπωσιακή τοιχογραφία του Αλέξανδρου Βασμουλάκη σε ένα από τα απέναντι κτήρια.


Αντί επιλόγου, λίγα λόγια για το Τζαμί Τζισταράκη.


Το Τζαμί της Πλατείας Μοναστηρακίου χτίστηκε το 1759 από τον τότε Βοεβόδα (διοικητή) των Αθηνών Τζισταράκη. Σύμφωνα με την παράδοση, κατά την παρασκευή του απαιτούμενου για την οικοδομή ασβέστη, χρησιμοποιήθηκε το υλικό ενός κίονα από τον ναό του Ολυμπίου Διός, το πιθανότερο όμως είναι ότι επρόκειτο για κίονα της παρακείμενης ρωμαϊκής βιβλιοθήκης του Αδριανού. Παλιότερα ονομαζόταν Τζαμί του Κάτω Σιντριβανιού, από το σιντριβάνι που βρισκόταν εκεί κοντά, ενώ ολόκληρη η περιοχή ήταν γνωστή ως Κάτω Παζάρι. Μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους, το Τζαμί χρησιμοποιήθηκε για ποικίλους σκοπούς (στρατώνας της στρατιωτικής μουσικής, φυλακή, αποθήκη). Το 1915 αναστηλώθηκε από τον Αναστάσιο Ορλάνδο και το 1918 στέγασε το "Μουσείον Ελληνικών Χειροτεχνημάτων" που αργότερα μετονομάστηκε σε Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης.

Καλές απόκριες!

Τσικνοπέμπτη σήμερα, ελπίζω να τσακίσατε κανένα παϊδάκι για το καλό. Κι εμείς κάτι καταφέραμε. Βέβαια θα ήταν καλύτερα αν είχαμε προνοήσει να βάλουμε και καμιά σόδα στο ψυγείο. Όπως έχουν τα πράγματα η μόνη λύση είναι να βολευτούμε με νεράκι.

Η φωτογραφία είναι από το καρναβάλι της Κολωνίας στη Γερμανία, που έχει πολύ άσπρο-κόκκινο χρώμα και πολλούς κλόουν. Όχι, δεν θα πάω, αλλά πολύ θα το ήθελα. Αν τυχόν κανείς σας τρώγεται για ταξιδάκι της τελευταίας στιγμής, το καρναβάλι ξεκινάει σήμερα με την ημέρα των γυναικών (Weiberfastnacht) και κορυφώνεται τη Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου (Rosenmontag), ενώ οι εκδηλώσεις συνεχίζονται μέχρι την Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου (Aschermittwoch), που είναι η πρώτη μέρα της Σαρακοστής για τους Καθολικούς - η αντίστοιχη της δικής μας Καθαρής Δευτέρας.

Σας εύχομαι καλές απόκριες και πολλά πάρτυ μασκέ! Σε όσους δεν συμπαθούν τα μασκαρέματα, εύχομαι από τώρα καλή Σαρακοστή :-p

Μάθημα γεωγραφίας

Συχνά κοροϊδεύουμε τους Αμερικανούς για έλλειψη γεωγραφικών γνώσεων. Θα έχετε σίγουρα δει τα κάθε λογής βιντεάκια με δημοσιογράφους που σταματάνε ανθρώπους στο δρόμο, τους δείχνουν ένα χάρτη με τα ονόματα των χωρών ανακατεμένα και τους λένε να βρουν τυχαίες χώρες. Όλο και κάποιος κακομοίρης θα νομίσει ότι η Γαλλία είναι η Αυστραλία, κι εμείς θα χαζογελάσουμε με τους βλάκες τους Αμερικανούς, λες και αν μας έδειχναν ένα χάρτη της Αμερικής που είχε τη Λουιζιάνα στη θέση του Τενεσί, θα το καταλαβαίναμε στα σίγουρα...

Μια φίλη μου που είναι δασκάλα στην Αμερική μου έστειλε ένα διαδικτυακό χάρτη που χρησιμοποιούν στο σχολείο της για να διδάξουν στα παιδιά τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της βόρειας Αφρικής. Ο χάρτης έχει 35 "λευκές" χώρες και μια λίστα με 35 ονόματα. Αυτό που πρέπει να κάνει ο μαθητής είναι να μεταφέρει το όνομα της κάθε χώρας στο σημείο που βρίσκεται η χώρα αυτή πάνω στο χάρτη. Αν το κάνει σωστά, το όνομα της χώρας θα εμφανιστεί στο χάρτη. Αν το κάνει λάθος, θα δει ένα κόκκινο Χ.

Αφιερώστε 5 λεπτά να κάνετε το κουίζ. Πόσες χώρες βρήκατε με την πρώτη και χωρίς τη βοήθεια της Wikipedia; Εγώ βρήκα 26.

Δύο θεατρικά, ένα βαρύ, ένα ελαφρύ

Τα δύο θεατρικά που είδα στην Αθήνα ήταν το Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι και το Φούστα-Μπλούζα. Οι επιλογές ήταν λίγο-πολύ τυχαίες. Το πρώτο το διάλεξα γιατί ήταν το μόνο που είχε θέσεις στην απογευματινή παράσταση τη μέρα που σκέφτηκα να πάω θέατρο, και το δεύτερο γιατί ήταν η μόνη κωμωδία από αυτές που είχαμε στα υπ' όψιν που 1. είχε εισιτήρια και 2. σου έκαναν κράτηση από το τηλέφωνο (με το αζημείωτο φυσικά). Τελικά για εντελώς διαφορετικούς λόγους, με ικανοποίησαν και τα δύο, οπότε όλα καλά.

ΞΑΦΝΙΚΑ ΠΕΡΣΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ του Τενεσί Ουίλιαμς, σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη και σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου


Η υπόθεση έχει ως εξής: o ομοφυλόφιλος γιος της κυρίας Βέναμπλ, Σεμπάστιαν, πέθανε ξαφνικά το περασμένο καλοκαίρι, ενώ παραθέριζε στο Μεξικό με την ξαδέλφη του Κάθριν. Η κυρία Βέναμπλ ήταν παθολογικά ερωτευμένη με τον γιο της, και θεωρεί την Κάθριν υπεύθυνη για το θάνατό του. Η αλήθεια είναι ότι ο Σεμπάστιαν κατασπαράχθηκε από μια παρέα πεινασμένους πιτσιρικάδες-επιβήτορες, όμως η κυρία Βέναμπλ αρνείται να το πιστέψει, όπως αρνείται να παραδεχτεί την ομοφυλοφιλία του γιου της. Στόχος της είναι να κλείσει την Κάθριν σε δημόσιο ψυχιατρείο και να πείσει τον γιατρό Κούκροβιτς να την υποβάλει σε λοβοτομή ώστε να πάψει να μιλά για τα συμβάντα του προηγούμενου καλοκαιριού. Όμως ο γιατρός δεν φαίνεται να συμφωνεί με τη λύση που προτείνει η κυρία Βέναμπλ.

Αν η υπόθεση σας φαίνεται αποκρουστική, φανταστείτε τι αντίκτυπο είχε στο αμερικάνικο κοινό όταν πρωτοπαίχτηκε το 1958! Το έργο είναι βαρύ, με μεγάλους μονόλογους, αλλά τουλάχιστον είναι σύντομο και οι ερμηνείες θα σας παρασύρουν. Και οι τρεις βασικοί ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί: η Κατερίνα Χέλμη στο ρόλο της κυρίας Βέναμπλ, η Μαρίνα Ασλάνογλου στο ρόλο της Κάθριν και ο Θανάσης Κουρλαμπάς στο ρόλο του γιατρού Κούκροβιτς. Προφανώς αν ψάχνετε κάτι ανάλαφρο, δεν κάνει για σας. Αλλά αν η ιδέα ενός "δύσκολου" έργου δεν σας απωθεί, σας διαβεβαιώνω ότι τα 90 λεπτά της παράστασης θα περάσουν χωρίς να το καταλάβετε.

Το θέατρο είναι μικρό, αλλά δεν θα δυσκολευτείτε να βρείτε εισιτήρια. Εγώ έκανα κράτηση μόλις 2 ώρες πριν. Στην παράσταση γέμισε βέβαια και έβαλαν έξτρα καρέκλες για να μας εξυπηρετήσουν όλους. Πολύ φιλικοί και ευγενικοί οι άνθρωποι στο ταμείο και στον έλεγχο των εισιτηρίων.

Αμφι-θέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου, Αδριανού 111, Πλάκα (στάση μετρό: Ακρόπολη).

ΦΟΥΣΤΑ-ΜΠΛΟΥΖΑ των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα σε σκηνοθεσία των ίδιων.


Δεν θα σας πω την υπόθεση, για να μην σας το χαλάσω. Άλλωστε φαρσοκωμωδία είναι, δεν θα μπερδευτείτε πουθενά. Θα σας πω όμως ότι θα γελάσετε πάρα πολύ. Μου είχαν πει ότι έχει γέλιο και ότι παίζεται για δεύτερη χρονιά, αλλά δεν είχα φανταστεί ότι θα γελάω σχεδόν συνέχεια επί δύο ώρες! Πολύ καλή σκηνοθεσία, φανταχτερά σκηνικά, ωραία κουστούμια, έξυπνη μουσική επένδυση, δεν έχω να κριτικάρω τίποτα. Εξαιρετική η Σόφη Ζαννίνου στον διπλό ρόλο του Θανάση που έγινε Φλορίντα. Πολύ καλοί όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί. Δεν τους αναφέρω ονομαστικά γιατί σίγουρα τους περισσότερους θα τους αναγνωρίσετε από την φωτογραφία. Μου άρεσε πάρα πολύ ο Πάνος Σταθακόπουλος, που προσωπικά τον έβλεπα πρώτη φορά (αλλά οι υπόλοιποι της παρέας τον ήξεραν, άρα πρέπει να είναι γνωστός στο ευρύ κοινό).

Το θέατρο μου έκανε επίσης πολύ καλή εντύπωση. Ευχάριστος χώρος, με πλήρως εξοπλισμένο κυλικείο, άνετα καθίσματα μέσα στην αίθουσα, γενικώς καμία σχέση με κάποια άλλα θέατρα που έχω πάει. Το έργο ήταν μια διαμετρικά αντίθετη εμπειρία από το Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, αλλά εξίσου ικανοποιητική. Θα πήγαινα άνετα να το δω δεύτερη (και τρίτη) φορά.

Βρήκαμε εισιτήρια σχετικά εύκολα την Παρασκευή το πρωί για την παράσταση του Σάββατου, αλλά οι κρατήσεις με πιστωτική κάρτα χρεώνονται με 2€ ανά εισιτήριο, που μου φάνηκε υπερβολικό.

Θέατρο Πειραιώς 131, Γκάζι (στάση μετρό: Κεραμεικός, στάση ΗΣΑΠ: Θησείο).

Αυτά είναι διλήμματα

Σήμερα είμαι στο σπίτι με ένα απαίσιο συνάχι. Έχω κοιμηθεί λιγότερες από τέσσερις ώρες το προηγούμενο βράδυ και δεν έχω διάθεση για πολλά πολλά, οπότε χαζολογάω στο ίντερνετ.

Πριν λίγο ήρθε ο ταχυδρόμος και έφερε δύο πακέτα από το Amazon. Το πρώτο είχε δύο βιβλία γερμανικών που είχα παραγγείλει. Σκέφτομαι: να πώς μπορώ να αξιοποιήσω τον χρόνο μου σήμερα! Θα κάτσω να διαβάσω λίγο γερμανικά που τα έχω φορτώσει στον κόκκορα. Τουλάχιστον δεν θα πάει εντελώς χαμένη η μέρα :-)














Μετά ανοίγω το δεύτερο πακέτο και βρίσκω τις πρώτες σεζόν του Studio 60 και του 30Rock σε DVD.














Η όρεξη για τα γερμανικά μου κόπηκε μαχαίρι.

Δύο ελληνικές ταινίες

Κατ' αρχήν για να μην σας κρατάω σε αγωνία, να σας πω ότι στο σινεμά είδα το Πεθαίνω για σένα και το Όλα θα πάνε καλά, στο θέατρο είδα το Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι και το Φούστα-Μπλούζα (ναι, έχω πλουραλιστικά γούστα) και στο Μοναστηράκι είδα τη συλλογή κεραμεικών του Β. Κυριαζόπουλου που εκτίθεται στο Τζαμί Τζισταράκη. Στην ανάρτηση αυτή θα σας πω για τις δύο ταινίες, και για τα θεατρικά και την έκθεση θα κάνω χωριστά ποστ.

Με εξαίρεση το (συμπαθητικό αλλά ελαφρώς ξενέρωτο) Πέντε λεπτά ακόμα, είχα πάρα πολλά χρόνια να δω ελληνική ταινία στο σινεμά. Νομίζω ότι η τελευταία φορά ήταν την εποχή που κυκλοφόρησαν Τα τσακάλια, πριν αρχίσει η Mεγάλη Ξηρασία του ελληνικού κινηματογράφου. Γι' αυτό χαίρομαι πολύ που πλέον γίνονται αξιόλογες προσπάθειες με καλές ταινίες. Εντάξει, δεν είναι Χόλυγουντ, αλλά τηρουμένων των αναλογιών, είναι ευχάριστο το ότι μπορούμε να βλέπουμε ελληνικά έργα στη μεγάλη οθόνη, κι ας προκύπτουν κατά καιρούς κάτι Μέλισσες τον Αύγουστο που σε κάνουν να θέλεις να μην δεις ποτέ ελληνική ταινία ούτε σε DVD...

ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ


Είναι κωμωδία βασισμένη στο θεατρικό Μαμά μην τρέχεις. Βασική ηρωΐδα είναι η Ζωή, δασκάλα χορού παντρεμένη με τον Λουκά, τροχονόμο by day και επίδοξο στιχουργό καψουροτράγουδων by night. Η Ζωή και ο Λουκάς ζουν με το γιο τους Βαγγέλη, έναν έφηβο με ομοφυλοφιλικές τάσεις, και την μητέρα της Ζωής. Αποσυνδετικός κρίκος όλων αυτών είναι ο νεαρός Αποστόλης, καθηγητής Φυσικής που επιστρατεύεται για να βοηθήσει τον Βαγγέλη στα μαθήματά του. Με την είσοδο του Αποστόλη η οικογένεια αναστατώνεται, αφού τον ερωτεύετονται ταυτόχρονα η μαμά-Ζωή *και* ο γιος-Βαγγέλης. Στην πορεία δημιουργούνται διάφορες κωμικοτραγικές καταστάσεις που κορυφώνονται με το θάνατο του Αποστόλη. Αυτό δεν είναι σπόιλερ, το μαθαίνουμε από τα πέντε πρώτα λεπτά της ταινίας. Εκείνο που δεν μαθαίνουμε παρά μόνο στο τέλος είναι το πώς πέθανε.

Σε γενικές γραμμές η ταινία είναι καλή και βγάζει γέλιο. Η Ελένη Ράντου και η Μάρθα Καραγιάννη είναι εξαιρετικές, ενώ πολύ καλές είναι και οι ερμηνείες του Φάνη Μουρατίδη και του Νεκτάριου Λουκιανού. Έχω δύο ενστάσεις μόνο: κατ' αρχήν η ταινία δεν ρέει από την αρχή ως το τέλος. Δεν ξέρω αν φταίει το σενάριο των Ράντου-Δεσύλλα ή η σκηνοθεσία του Νίκου Καραπαναγιώτη (μάλλον και τα δύο) πάντως από κάποιο σημείο και μετά έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς σκετσάκια. Η άλλη μου ένσταση αφορά στην επιλογή του Σήφη Πολυζωίδη ως εραστή που κολλάζει τους πάντες. Μην τρελαθούμε, άλλο πράγμα ο Αλέξης Γεωργούλης (ααααχ!), κι άλλο ο Πολυζωίδης, ο οποίος είναι επιεικώς χλιαρός και δεν έχει ούτε στοιχειώδη χημεία με τη Ράντου. Με κάποιον άλλο στο ρόλο του σέξυ καθηγητή η ταινία μπορεί και να απογειωνόταν. Όπως είναι τώρα, σου μένουν μόνο οι (ξεκαρδιστικές, ομολογουμένως) ατάκες. Της βάζω 6/10.

Καμεό ρόλους έχουν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Γιώργος Μαργαρίτης, η Σόφη Ζαννίνου και άλλοι. Η μουσική είναι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα ενώ το ομώνυμο άσμα τραγουδά ο Γιώργος Μαργαρίτης σε στίχους Γιάννη Μαύρου-Ελένης Ράντου.



ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ


Κωμική περιπέτεια του Γιάννη Ξανθόπουλου που επίσης έγραψε και σκηνοθέτησε το Πέντε λεπτά ακόμα. Ο Φάνης διατηρεί κρυφή σχέση με την Τζίνα ενώ ο ξάδερφός του και αρραβωνιαστικός της Τζίνας Μιλτιάδης είναι στη φυλακή. Όταν ο Μιλτιάδης αποφυλακίζεται, τους πείθει να απαγάγουν τον διεφθαρμένο μεγαλοδικηγόρο Γιώτη Μαθιόπουλο, αλλά αντί γι' αυτόν απαγάγουν τη θεία του την Ελενίτσα. Η αστυνομία προσπαθεί να βοηθήσει τον Μαθιόπουλο να πάρει πίσω την θεία του χωρίς να πληρώσει λύτρα, αλλά η θεία έχει άλλα σχέδια.

Περιπετειούλα είναι, μην τρελαθείτε. Είναι όμως έξυπνη και διασκεδαστική, και υποστηρίζεται πάρα πολύ καλά από τους ηθοποιούς. Δεν ξέρω ποιον από τους βασικούς συντελεστές να ξεχωρίσω - μου άρεσαν όλοι εξίσου. Πολύ πειστικός ο Άκης Σακελλαρίου στον ρόλο του Μιλτιάδη, αλλά και οι άλλοι σου έδιναν την εντύπωση ότι έπαιζαν τους εαυτούς τους (με την καλή έννοια). Δεν μπορώ να φανταστώ τον Χρυσικάκο σε άλλο ρόλο εκτός από αυτόν του αστυνομικού, τον Αυγουστίδη και την Ξυλά να μην είναι μικροαπατεώνες, τον Πιατά να μην είναι μεγαλοδικηγόρος, την Παπαθεοδώρου να μην είναι ...Θεοπούλα. Ουπς! Να το το αδύνατο σημείο. Ο ρόλος της Ελενίτσας και ο ρόλος της Θεοπούλας σχεδόν ταυτίζονται. Ο μόνος που λείπει είναι ο Καπουτζίδης (το ρόλο της Κουμαριανού έχει αναλάβει λίγο-πολύ η Ξυλά). Αυτό πρέπει να ομολογήσω ότι με χάλασε λίγο. Θα ήθελα να δω την Παπαθεοδώρου να κάνει κάτι διαφορετικό ή κάποιον άλλο να παίζει την Θεοπούλα-Ελενίτσα, έτσι για να μην υπάρχει αυτή η τυποποίηση. Αλλά ΟΚ, εδώ βλέπω 24 επί επτά συναπτά έτη και δεν με χαλάει η τυποποίηση των χαρακτήρων και των σεναρίων, θα παρεξηγηθώ για την Ελενίτσα που στο κάτω-κάτω της γραφής με έκανε και γέλασα; Γενικά καλή ταινία, μου άρεσε περισσότερο από το Πεθαίνω για σένα. Της βάζω 7/10.

Το μουσικό θέμα της ταινίας ερμηνεύει ο αγαπημένος μου Μιχάλης Χατζηγιάννης. Στίχοι Ελεάνας Βραχάλη, μουσική Μιχάλη Χατζηγιάννη. Βάλτε 7,5/10.

Είδα, είδα, είδα

Τις μέρες που ήμουν στην Αθήνα, είδα πολλά. Συγκεκριμένα είδα:

Μπλε θάλασσα και μπλε ουρανό (και συννεφιασμένο επίσης, αλλά τέτοιον βλέπω κι εδώ και δεν μου κάνει τόση εντύπωση).

Την Αθήνα από ψηλά και από ψηλότερα.

Το καινούριο διαμέρισμα του αδερφού μου (με τα τρία δωμάτια και τα τρία μπάνια για να μην μένει κανείς παραπονεμένος - ήθελα να 'ξερα ποιος βλάκας μηχανικός το σχεδίασε).

ΜΑΤ και πορείες διαμαρτυρίας μπροστά στο Δημαρχείο.


Δύο *φανταστικά* επεισόδια Battlestar Galactica.

Όλη την τρίτη σεζόν του 4400.

Τρεις ταινίες σε DVD.

Την καθηγήτρια των Γαλλικών από το Γυμνάσιο που είχα να τη δω ...από το Γυμνάσιο (τυχαία την πέτυχα στον δρόμο).

Δύο ταινίες στον κινηματογράφο.

Δύο θεατρικές παραστάσεις.

Μια έκθεση στο Μοναστηράκι.

Για ποια να σας πω πρώτα;

Κόκκινα τριαντάφυλλα παντού

Πολύ την πάω αυτή τη γιορτή. Και μόνο που γεμίζει ο τόπος κόκκινα τριαντάφυλλα και καρδούλες, φτιάχνει η διάθεσή μου!


Φυσικά έχουμε *και* αρκουδάκια :-)


H τελευταία φωτογραφία είναι άσχετη. Την τράβηξα έξω από το σούπερ μάρκετ γιατί μου άρεσαν τα σύννεφα (είχε αργήσει το λεωφορείο και είχα βαρεμάρες).


Όπως είπε η φίλη μου η Jenn στο μύνημα που μου έστειλε σήμερα το πρωί:

Happy Valentine's day! May it be filled with love, chocolate and flowers.

Η αγάπη είναι δώρο

Είτε είσαστε ελεύθεροι κι ωραίοι...


είτε είσαστε ερωτευμενάκια...


σας εύχομαι πολλή αγάπη σήμερα και κάθε μέρα!



Οι γευστικές προτάσεις είναι ευγενική προσφορά του ιστολογίου και της εταιρείας The Art Group. Η μουσική επένδυση είναι απαραίτητη για να μπούμε στο κλίμα της ημέρας.

Να χαίρεστε όσους αγαπάτε! Τα παιδιά σας, τα αδέρφια σας, τους γονείς σας, τους φίλους σας, τους συντρόφους σας.

Σας φιλώ σταυρωτά,

Σοφία xxx