Δύο ελληνικές ταινίες

Κατ' αρχήν για να μην σας κρατάω σε αγωνία, να σας πω ότι στο σινεμά είδα το Πεθαίνω για σένα και το Όλα θα πάνε καλά, στο θέατρο είδα το Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι και το Φούστα-Μπλούζα (ναι, έχω πλουραλιστικά γούστα) και στο Μοναστηράκι είδα τη συλλογή κεραμεικών του Β. Κυριαζόπουλου που εκτίθεται στο Τζαμί Τζισταράκη. Στην ανάρτηση αυτή θα σας πω για τις δύο ταινίες, και για τα θεατρικά και την έκθεση θα κάνω χωριστά ποστ.

Με εξαίρεση το (συμπαθητικό αλλά ελαφρώς ξενέρωτο) Πέντε λεπτά ακόμα, είχα πάρα πολλά χρόνια να δω ελληνική ταινία στο σινεμά. Νομίζω ότι η τελευταία φορά ήταν την εποχή που κυκλοφόρησαν Τα τσακάλια, πριν αρχίσει η Mεγάλη Ξηρασία του ελληνικού κινηματογράφου. Γι' αυτό χαίρομαι πολύ που πλέον γίνονται αξιόλογες προσπάθειες με καλές ταινίες. Εντάξει, δεν είναι Χόλυγουντ, αλλά τηρουμένων των αναλογιών, είναι ευχάριστο το ότι μπορούμε να βλέπουμε ελληνικά έργα στη μεγάλη οθόνη, κι ας προκύπτουν κατά καιρούς κάτι Μέλισσες τον Αύγουστο που σε κάνουν να θέλεις να μην δεις ποτέ ελληνική ταινία ούτε σε DVD...

ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ


Είναι κωμωδία βασισμένη στο θεατρικό Μαμά μην τρέχεις. Βασική ηρωΐδα είναι η Ζωή, δασκάλα χορού παντρεμένη με τον Λουκά, τροχονόμο by day και επίδοξο στιχουργό καψουροτράγουδων by night. Η Ζωή και ο Λουκάς ζουν με το γιο τους Βαγγέλη, έναν έφηβο με ομοφυλοφιλικές τάσεις, και την μητέρα της Ζωής. Αποσυνδετικός κρίκος όλων αυτών είναι ο νεαρός Αποστόλης, καθηγητής Φυσικής που επιστρατεύεται για να βοηθήσει τον Βαγγέλη στα μαθήματά του. Με την είσοδο του Αποστόλη η οικογένεια αναστατώνεται, αφού τον ερωτεύετονται ταυτόχρονα η μαμά-Ζωή *και* ο γιος-Βαγγέλης. Στην πορεία δημιουργούνται διάφορες κωμικοτραγικές καταστάσεις που κορυφώνονται με το θάνατο του Αποστόλη. Αυτό δεν είναι σπόιλερ, το μαθαίνουμε από τα πέντε πρώτα λεπτά της ταινίας. Εκείνο που δεν μαθαίνουμε παρά μόνο στο τέλος είναι το πώς πέθανε.

Σε γενικές γραμμές η ταινία είναι καλή και βγάζει γέλιο. Η Ελένη Ράντου και η Μάρθα Καραγιάννη είναι εξαιρετικές, ενώ πολύ καλές είναι και οι ερμηνείες του Φάνη Μουρατίδη και του Νεκτάριου Λουκιανού. Έχω δύο ενστάσεις μόνο: κατ' αρχήν η ταινία δεν ρέει από την αρχή ως το τέλος. Δεν ξέρω αν φταίει το σενάριο των Ράντου-Δεσύλλα ή η σκηνοθεσία του Νίκου Καραπαναγιώτη (μάλλον και τα δύο) πάντως από κάποιο σημείο και μετά έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς σκετσάκια. Η άλλη μου ένσταση αφορά στην επιλογή του Σήφη Πολυζωίδη ως εραστή που κολλάζει τους πάντες. Μην τρελαθούμε, άλλο πράγμα ο Αλέξης Γεωργούλης (ααααχ!), κι άλλο ο Πολυζωίδης, ο οποίος είναι επιεικώς χλιαρός και δεν έχει ούτε στοιχειώδη χημεία με τη Ράντου. Με κάποιον άλλο στο ρόλο του σέξυ καθηγητή η ταινία μπορεί και να απογειωνόταν. Όπως είναι τώρα, σου μένουν μόνο οι (ξεκαρδιστικές, ομολογουμένως) ατάκες. Της βάζω 6/10.

Καμεό ρόλους έχουν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Γιώργος Μαργαρίτης, η Σόφη Ζαννίνου και άλλοι. Η μουσική είναι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα ενώ το ομώνυμο άσμα τραγουδά ο Γιώργος Μαργαρίτης σε στίχους Γιάννη Μαύρου-Ελένης Ράντου.



ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ


Κωμική περιπέτεια του Γιάννη Ξανθόπουλου που επίσης έγραψε και σκηνοθέτησε το Πέντε λεπτά ακόμα. Ο Φάνης διατηρεί κρυφή σχέση με την Τζίνα ενώ ο ξάδερφός του και αρραβωνιαστικός της Τζίνας Μιλτιάδης είναι στη φυλακή. Όταν ο Μιλτιάδης αποφυλακίζεται, τους πείθει να απαγάγουν τον διεφθαρμένο μεγαλοδικηγόρο Γιώτη Μαθιόπουλο, αλλά αντί γι' αυτόν απαγάγουν τη θεία του την Ελενίτσα. Η αστυνομία προσπαθεί να βοηθήσει τον Μαθιόπουλο να πάρει πίσω την θεία του χωρίς να πληρώσει λύτρα, αλλά η θεία έχει άλλα σχέδια.

Περιπετειούλα είναι, μην τρελαθείτε. Είναι όμως έξυπνη και διασκεδαστική, και υποστηρίζεται πάρα πολύ καλά από τους ηθοποιούς. Δεν ξέρω ποιον από τους βασικούς συντελεστές να ξεχωρίσω - μου άρεσαν όλοι εξίσου. Πολύ πειστικός ο Άκης Σακελλαρίου στον ρόλο του Μιλτιάδη, αλλά και οι άλλοι σου έδιναν την εντύπωση ότι έπαιζαν τους εαυτούς τους (με την καλή έννοια). Δεν μπορώ να φανταστώ τον Χρυσικάκο σε άλλο ρόλο εκτός από αυτόν του αστυνομικού, τον Αυγουστίδη και την Ξυλά να μην είναι μικροαπατεώνες, τον Πιατά να μην είναι μεγαλοδικηγόρος, την Παπαθεοδώρου να μην είναι ...Θεοπούλα. Ουπς! Να το το αδύνατο σημείο. Ο ρόλος της Ελενίτσας και ο ρόλος της Θεοπούλας σχεδόν ταυτίζονται. Ο μόνος που λείπει είναι ο Καπουτζίδης (το ρόλο της Κουμαριανού έχει αναλάβει λίγο-πολύ η Ξυλά). Αυτό πρέπει να ομολογήσω ότι με χάλασε λίγο. Θα ήθελα να δω την Παπαθεοδώρου να κάνει κάτι διαφορετικό ή κάποιον άλλο να παίζει την Θεοπούλα-Ελενίτσα, έτσι για να μην υπάρχει αυτή η τυποποίηση. Αλλά ΟΚ, εδώ βλέπω 24 επί επτά συναπτά έτη και δεν με χαλάει η τυποποίηση των χαρακτήρων και των σεναρίων, θα παρεξηγηθώ για την Ελενίτσα που στο κάτω-κάτω της γραφής με έκανε και γέλασα; Γενικά καλή ταινία, μου άρεσε περισσότερο από το Πεθαίνω για σένα. Της βάζω 7/10.

Το μουσικό θέμα της ταινίας ερμηνεύει ο αγαπημένος μου Μιχάλης Χατζηγιάννης. Στίχοι Ελεάνας Βραχάλη, μουσική Μιχάλη Χατζηγιάννη. Βάλτε 7,5/10.