Ζικ ζακ στον ουρανό

Η σημερινή πολύ όμορφη (και εντελώς καλοκαιρινή) μέρα τελείωσε με ένα εντυπωσιακό μπλε-ροζ ηλιοβασίλεμα.

Παρκάκι και σκουπίδια

Όταν έκανα την ανάρτηση για την αγροτοπανήγυρη, κάποιοι από εσάς σχολίασαν την απουσία σκουπιδιών και αναρωτήθηκαν σε τι κατάσταση θα ήταν ο χώρος μετά το τέλος της γιορτής. Πριν δυο μέρες έτυχε να περάσω από το ίδιο σημείο και για του λόγου το αληθές τράβηξα μια φωτογραφία από την κάτω πλευρά (εκεί που ήταν η σκηνή). Όπως βλέπετε, δεν υπάρχει ίχνος σκουπιδιού - αλλά ούτε και κόσμος, εκτός από έναν μόνο κύριο που απολαμβάνει τη λιακάδα ξαπλωμένος στο γρασίδι.

Όσοι έχετε έρθει στο Λονδίνο, έχετε σίγουρα επισκεφτεί κάποιο από τα μεγάλα πάρκα στο κέντρο της πόλης. Αυτά τα πάρκα εμείς που μένουμε εδώ τα βλέπουμε πιο σπάνια από εσάς που έρχεστε τουρίστες, γιατί φυσικά τις εργάσιμες μέρες είμαστε στις δουλειές μας, και τα σαββατοκύριακα δύσκολα καταβαίνουμε στο κέντρο. Περισσότερο χρησιμοποιούμε τα μικρότερα (ή ενίοτε μεγαλύτερα) πάρκα που βρίσκονται στην περιφέρεια.

Τα παρκάκια αυτά, ως ανοιχτοί κοινόχρηστοι χώροι, εκτελούν χρέη πλατείας. Πλατείες εδώ δεν υπάρχουν, ούτε παιδικές χαρές. Συνήθως τα παρκάκια έχουν δεντράκια, παγκάκια, κάποιο ποταμάκι ή λιμνούλα και μια παιδική χαρά στην άκρη. Το συγκεκριμένο είναι λίγο σκέτο μάλλον γιατί δεν έχει αξιοποιηθεί ακόμα. Πίσω από τον μπλε φράχτη γίνονται εργασίες για την ανέγερση κολυμβητηρίου και φαντάζομαι ότι όταν με το καλό τελιώσουν, θα διαμορφωθεί και ο χώρος του πάρκου. Πάντως ποταμάκι υπάρχει ήδη και ιδού το φωτογραφικό πειστήριο. Το όνομα του είναι Ravensbourne και είναι παραπόταμος του Τάμεση.


Προσωπικά μου λείπουν πολύ οι πλατείες (και τα καφενεία τους). Το πάρκο είναι μεν ωραίο στο μάτι, αλλά για να το ευχαριστηθείς πρέπει πρώτον να μην βρέχει, δεύτερον να μην έχει βρέξει, τρίτον να κουβαλάς μαζί σου κουβερτούλα (ή να φοράς ρούχα που δεν πειράζει να λερωθούν) και τέταρτον να είσαι εύκαιρος κατά τη διάρκεια της ημέρας, αφού τα περισσότερα πάρκα κλειδώνονται με τη δύση του ήλιου. Ενώ οι πλατείες μπορεί να είναι τσιμεντένιες, αλλά είναι διαθέσιμες επί 24ωρου βάσεως και μπορείς να πιεις έναν καφέ σαν άνθρωπος, δηλ. καθιστός σε καρέκλα και όχι ξάπλα στο χώμα.

Anyway. Μην δίνετε σημασία στις γκρίνιες μου. Σήμερα είχε ήλιο, πήγαμε σε ελληνική καφετέρια και ήπιαμε φραπεδάκι, παίξαμε και τάβλι, ακούσαμε στην τηλεόραση άπειρους σχολιασμούς για τα debate (αυτά που έγιναν και αυτά που δεν θα γίνουν), φάγαμε παστίτσιο και σπανακόπιτα, και προς στιγμήν νόμισα ότι είχα μεταφερθεί στην Ελλάδα. Πολιτισμός.

************** Ενημέρωση 27/9/09 **************

Διαβάζοντας τα πρώτα σχόλια για την καθαριότητα και την έλλειψη σκουπιδιών, σκέφτηκα να προσθέσω μια φωτογραφία και μερικές σκέψεις ακόμα. Γενικά οι δημόσιοι χώροι του Λονδίνου είναι καθαροί και περιποιημένοι, όχι μόνο γιατί περνάνε τακτικά οι καθαριστές του δήμου, αλλά και γιατί ο κόσμος σέβεται το περιβάλλον του. Δεν είναι όμως πεντακάθαρα, δηλαδή σε μέρη που δεν καθαρίζει ο δήμος μπορείς να δεις αρκετό σκουπίδι. Οι παλιοί λένε ότι πριν από 40 χρόνια δεν έβλεπες σκουπίδια πουθενά, τώρα βέβαια έχουν αλλάξει τα πράγματα. Πάντως αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως όπου έχει πολύ κόσμο, ειδικά στα πάρκα, ο κόσμος προσέχει πάρα πολύ. Ακόμα και όταν οι σκουπιδοτενεκέδες γεμίσουν, μαζεύουν τα σκουπίδια σε σακούλες και τα παίρνουν μαζί ή τα βάζουν δίπλα στα γεμάτα καλάθια. Στην Ελλάδα σε αντίστοιχες περιπτώσεις έχω δει να τα αφήνουν όπου να 'ναι, ακόμα κι όταν υπάρχουν μισοάδειοι σκουπιδοτενεκέδες.

Την φωτογραφία που ακολουθεί την έβγαλα ένα Σάββατο αργά το απόγευμα στο St James's Park, που ήταν όλη μέρα γεμάτο κόσμο και όπως βλέπετε σκουπίδια υπάρχουν μόνο δίπλα στους τενεκέδες.


Αντίστοιχα σε ένα ταξίδι στο Εδιμβούργο ένιωσα αηδία βλέποντας αυτό το θέαμα Παρασκευή απόγευμα σε ένα από τα πάρκα της πόλης, όχι μόνο γιατί ήταν βρώμικα, αλλά γιατί ο κόσμος κάθονταν δίπλα στα σκουπίδια (και με κάτι γλάρους ναααα με το συμπάθειο να πετάνε ανάμεσά τους) εντελώς ατάραχος σαν να ήταν απόλυτα φυσικό.


Δεν ξέρω αν οι Εδιμβουργιανοί είναι πιο βρωμιάρηδες από τους Λονδρέζους. Δύο φορές έχω πάει μόνο στο Εδιμβούργο οπότε ίσως και να έτυχε. Πάντως τέτοιο πράγμα, να κάθεται ατάραχος ο κόσμος μέσα στο σκουπίδι (δεν ήταν μόνο οι κοπέλες στο παγκάκι, είχε κι άλλους πολλούς που έκαναν πικ νικ) στο Λονδίνο δεν το έχω δει.

Ένα ιδιαίτερο σπίτι

Κάθε Σεπτέμβριο, διοργανώνεται στο Λονδίνο ένα διήμερο που λέγεται Open House. Στα πλαίσια του προγράμματος αυτού, ανοίγουν τις πόρτες τους 700 περίπου κτήρια που έχουν αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, αλλά δεν είναι προσβάσιμα στο ευρύ κοινό είτε γιατί είναι ιδιωτικές κατοικίες, είτε γιατί χρησιμοποιούνται ως δικαστήρια, θέατρα, σχολεία κ.λπ.


Το κτήριο που είδα την Κυριακή είναι μια μικρή έπαυλη που χτίστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα (περίπου 60 χρόνια πριν τα πρώτα δικά μας νεοκλασικά) και κατοικείται ως σήμερα. Πρόκειται για ένα κατά βάση τετράγωνο κτήριο με δύο ορόφους και ιδιόμορφη διαρρύθμιση. Στο κέντρο έχει τοποθετηθεί το κλιμακοστάσιο και γύρω του μια σειρά κυκλικών (οκτάγωνων για την ακρίβεια) και τετράγωνων δωματίων με πόρτες που οδηγούν από τον ένα χώρο στον άλλο, χωρίς διάδρομο. Το σχεδιάγραμμα που ακολουθεί, είναι η κάτοψη του δεύτερου όροφου του κτηρίου.


Από το ισόγειο είδαμε τα τέσσερα στρογγυλά δωμάτια, δηλαδή το χωλ της εισόδου, την τραπεζαρία, τη βιβλιοθήκη και την κουζίνα. Κατ' αρχήν θαυμάσαμε το κλιμακοστάσιο με τη γυάλινη οροφή.


Η τραπεζαρία είχε μετατραπεί σε χώρο συγκέντρωσης για τις ανάγκες της ξενάγησης. Ενδιαφέρον είχε η τοιχογραφία που απεικονίζει από τη μια μεριά το κεντρικό Λονδίνο και από την άλλη το Greenwich, και σχεδιάστηκε το 1995. Μου άρεσε αυτό το πάντρεμα του παλιού με το σύγχρονο, γιατί είναι μια συνέχεια στο χρόνο που δεν τη βρίσκεις στα μουσεία. Το πιάνο που διακρίνεται λίγο στο κάτω μέρος της πρώτης φωτογραφίας είναι του 1815.


Εδώ βλέπουμε το τρίτο στρογγυλό δωμάτιο που χρησιμοποιείται ως αποθηκευτικός χώρος. Το δωμάτιο έχει χωριστεί στα δύο - το ένα κομμάτι είναι βιβλιοθήκη, ενώ στο πίσω μέρος (στα δεξιά της φωτογραφίας) είναι το πλυσταριό. Η πόρτα στα αριστερά οδηγεί σε μια άλλη αποθηκούλα, που με τη σειρά της οδηγεί στο κλιμακοστάσιο.


Το τέταρτο στρογγυλό δωμάτιο είναι η κουζίνα. Όμορφο δωμάτιο και πολύ μεγάλο. Αυτό που κρέμεται στο κέντρο πάνω από τη νησίδα είναι διακοσμητικό κλουβί.


Εδώ είμαστε στο σαλόνι, που βρίσκεται στον δεύτερο όροφο και αποτελείται από τρία δωμάτια ενωμένα (ένα στρογγυλό και δύο τετράγωνα). Οι καμάρες και οι Ιωνικού ρυθμού κολώνες χρονολογούνται από τον 18ο αιώνα και είναι γύψινες. Η ζωγραφιστή οροφή είναι μεταγενέστερη, των αρχών του 19ου αιώνα, τότε που ήταν της μόδας η διακόσμηση σε γαλλικό στυλ (ροκοκό).


Εδώ προσπάθησα να κάνω κάτι καλλιτεχνικό με τον καθρέφτη και τον πολυέλαιο. Δεν είμαι σίγουρη ότι το πέτυχα...


Στην επόμενη φωτογραφία βλέπετε πώς ενώνονται τα δωμάτια μεταξύ τους. Παρόμοιο στυλ διαρρύθμισης συναντιέται και στα δικά μας νεοκλασικά (και όχι μόνο) κτήρια.


Σε όλα τα δωμάτια υπάρχουν τζάκια, τα οποία φαντάζομαι ότι δεν χρησιμοποιούνται πια, αφού το σπίτι έχει κεντρική θέρμανση με καλοριφέρ.


Αυτό είναι το κινέζικο υπνοδωμάτιο, που ονομάστηκε έτσι από το κινέζικο μοτίβο της ταπετσαρίας του. Το δωμάτιο αυτό είναι γωνιακό με ενώνεται με δύο στρογγυλά δωμάτια. Το ένα είναι καθιστικό και το άλλο βεστιάριο με μπάνιο.


Αυτό είναι το μπάνιο - στο οποίο μπορείς άνετα να κάνεις και πάρτυ. Στο πάτωμα μοκέτα, στους τοίχους μάρμαρο και ταπετσαρία. Πλακάκι πουθενά.


Από τον δεύτερο όροφο μπορείς να ανεβείς με μια πολύ στενή και στριφογυριστή σκαλίτσα στη σοφίτα, η οποία αποτελείται από πολλά μικρά δωμάτια που δεν τα είδαμε. Είδαμε όμως τη γυάλινη κωνική κορυφή του κλιμακοστασίου, από την οποία κρέμεται μια μεγαλούτσικη καμπάνα. Παλιότερα η έπαυλη περιστοιχιζόταν από κτήμα 25 στρεμμάτων, και η καμπάνα χρησίμευε ως σύστημα συναγερμού σε περίπτωση πυρκαγιάς.


Αυτή είναι η θέα από την κορυφή του κλιμακοστασίου προς το ισόγειο. Προφανώς αν πάσχεις από ακροφοβία, δεν κοιτάς κάτω!


Εδώ είμαστε στην σκεπαστή είσοδο που οδηγεί από το σαλόνι στον κήπο. Οι έξι κολώνες είναι μαρμάρινες αλλά η οροφή είναι ξύλινη.


Από τα 25 στρέμματα του κτήματος, έχουν μείνει τέσσερα. Το κτήμα είναι πολύ περιποιημένο, με γκαζόν, ρυάκι, βρυσούλες, αποθήκες, λαχανόκηπο και αρκετά δέντρα. Έβγαλα κάποιες φωτογραφίες, αλλά επειδή είχε αρχίσει να νυχτώνει και η μηχανούλα μου είναι περιορισμένων δυνατοτήτων, οι φωτογραφίες δεν είναι τόσο καλές. Σας δείχνω την καλύτερη, στην οποία βλέπετε το σπίτι από το πλάι, όπως φαίνεται από τη μέση περίπου του κτήματος.


Ελπίζω να σας άρεσε η ξενάγησή μου. Προσωπικά ενθουσιάστηκα που είχα την ευκαιρία να εξερευνήσω ένα πραγματικό σπίτι και όχι ένα μουσείο. Του χρόνου θα επιδιώξω να δω πολύ περισσότερα κτήρια κατά τη διάρκεια του Open House - και θα πάω προετοιμασμένη, με την καλή μου τη μηχανή.

Στο Flickr υπάρχει ειδικό γκρουπ όπου συγκεντρώνονται οι καλύτερες φωτογραφίες από το Open House. Οι φετινές δεν έχουν δημοσιευτεί ακόμα, αλλά μπορείτε να δείτε τις περσινές εδώ.

Αγροτοπανήγυρη με Boney M

Τελικά οι φωτογραφίες που τράβηξα την Κυριακή είναι πολλές για να μπουν σε μία ανάρτηση, οπότε θα σας δείξω χωριστά την αγροτοπανήγυρη και χωριστά το σπίτι. Δεν είναι πολύ καλές γιατί δεν είχα μαζί μου την αγαπημένη μου Canon, αλλά ευτυχώς είχα βάλει στην τσάντα μια άλλη μηχανούλα (την οποία συνήθως ξεχνάω και μου μένει από μπαταρία, αλλά αυτή τη φορά ο Μέρφυ ήταν απασχολημένος αλλού και η μηχανούλα με έβγαλε ασπροπρόσωπη).

Αυτός είναι ο πεζόδρομος με το παζάρι. Ως συνήθως αυτή την εποχή οι μισοί φοράνε ακόμα καλοκαιρινά και οι άλλοι μισοί χειμωνιάτικα.


Όπως βλέπετε η περιοχή δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι ένας αστικός χώρος με πολυκατοικίες και παρκάκια.


Τα πάρκα στο Λονδίνο εκτελούν χρέη πλατείας και παιδικής χαράς (οι κούνιες δεν φαίνονται, είναι πίσω από τις άσπρες τέντες).


Το καλό με τα πάρκα είναι ότι ευνοούν το εθνικό σπορ του πικ νικ. Το κακό είναι ότι δεν υπάρχουν γύρω-γύρω μαγαζιά με τραπεζάκια έξω. Για ειδικές περιπτώσεις όπως γιορτές και πανηγύρια, ο δήμος φέρνει κινητά λουκανικάδικα και μπαρ.


Υπήρχε μέχρι και κινητή φάρμα, όπου μεγάλοι και μικροί μπορούσαν να δουν διάφορα ζώα, όπως αρνάκια, κατσίκες, πάπιες, κότες...


...αλλά και άλλα πιο εξωτικά όπως λάμα και πόνυ Σέτλαντ. Τα πόνυ αυτά είναι ιδιαιτέρως λιλιπούτεια: το ύψος τους δεν ξεπερνά τα 107 εκατοστά!


Υπήρχε επίσης μια έκθεση με άγρια πουλιά και κουκουβάγιες. Οι γερακάρηδες εξηγούσαν σε όποιον ενδιαφερόταν για τα διάφορα είδη και τις συνήθειές τους. Ίσως να είχαν και επιδείξεις με πτήσεις γερακιών, αν και δεν το νομίζω με τόσο κόσμο.


Κάποια πουλιά έχουν πολύ ...ιδιαίτερες φάτσες.


Αυτή ήταν η μικρότερη κουκουβάγια της έκθεσης. Έχω την εντύπωση ότι δεν ήταν απλά μικρή σε ηλικία, αλλά είναι μικρόσωμη από τη φύση της.


Το ψυχαγωγικό πρόγμαμμα της ημέρας περιλάμβανε θεατρικές παραστάσεις για τα παιδιά και μουσική για μικρούς και μεγάλους. Το βουκολικό μοτίβο επηρέασε και το είδος των προσφερόμενων καθισμάτων - αντί για πλαστικές καρέκλες υπήρχαν δεμάτια με άχυρα.


Παρόλο που όλη μέρα είχαμε συννεφιά, αργά το απόγευμα βγήκε ήλιος, ακριβώς τη στιγμή που εμφανίστηκε η Maizie Williams, πρώην τραγουδίστρια των Boney M, που συνεχίζει τη μουσική της καριέρα με δικό της γκρουπ.


Σας αφήνω με ένα σύντομο βιντεάκι που τράβηξα όταν έπαιξαν το τραγούδι Holi-Holiday.



Προς στιγμήν, νιώσαμε ότι ο χειμώνας αργεί ακόμα...

Είναι κάτι μέρες...

Η φωτογραφία είναι από το in.gr

Ως γνωστόν, είναι κάτι μέρες που όλα πάνε ανάποδα. Σαν να σε έχει καταραστεί ο Μέρφυ ένα πράγμα. Και είναι άλλες μέρες που όλα συμβαίνουν όπως πρέπει, σαν κομμάτια παζλ που ταιριάζουν μεταξύ τους. Μια από αυτές τις μέρες έζησα σήμερα.

Κατ' αρχήν, σηκωθήκαμε το πρωί με όρεξη να φάμε αγγλικό πρωινό. Ως εκ θαύματος στο ψυγείο βρήκαμε όλα τα απαραίτητα: αυγά, μπέικον, μανιτάρια, ντομάτες και (στο ντουλάπι) φασόλια κονσέρβα. Μέχρι και ψωμί είχε στην ψωμιέρα. Συνήθως ό,τι μας έρθει να φάμε την Κυριακή το πρωί, πάντα κάτι λείπει. Ψωμοτύρι θέλουμε, έχει τελειώσει το τυρί. Ψωμί με βούτυρο και μέλι, έχει τελειώσει το βούτυρο. Μάφινς, δεν έχουμε αλεύρι. Αγγλικό πρωινό, δεν έχουμε μπέικον κ.ο.κ. Αυτή τη φορά τα είχαμε όλα και χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει.

Το μεσημέρι έφτιαξα μακαρόνια με κιμά και τα πέτυχα! Όχι τα μακαρόνια, αλλά τον κιμά. Βασικά σιχαίνομαι τον ωμό κιμά και σπάνια τον μαγειρεύω. Άλλη μια φορά είχα δοκιμάσει να φτιάξω σάλτσα με κιμά... και τελικά φάγαμε ομελέτα. Σήμερα όμως έγινε θεϊκός. Ούτε ο Μαμαλάκης να ήμουν. Φτου φτου.

{Εδώ οφείλω να ευχαριστήσω τη φίλη μου τη Νίκη που μου έδειξε τα σχετικά κόλπα, κόψιμο κρεμυδιού στο Multi, σβήσιμο με κόκκινο κρασί κ.λπ.}

Μετά το φαγητό κατέβηκα στο εμπορικό κέντρο της περιοχής για να αφήσω κάτι πράγματα σε μια φιλανθρωπική οργάνωση που έκανε συλλογή οικιακών αντικειμένων. Συνήθως όταν κάνω αυτή τη διαδρομή πάω περπατώντας και γυρίζω με λεωφορείο (καθότι η επιστροφή έχει ανηφόρα). Αυτή τη φορά επειδή κουβαλούσα πράγματα πήρα λεωφορείο, το οποίο μάλιστα έφτασε μέσα σε 2-3 λεπτά (1ο θαύμα) και με πήρε παρόλο που ήταν γεμάτο (2ο θαύμα). Αν ήταν άλλη μέρα, θα περίμενα 15 λεπτά και θα περνούσε χωρίς να σταματήσει.

{Ας είναι καλά η κυρία οδηγός που με λυπήθηκε - μου είπε, έλα μία είσαι, θα χωρέσεις - ενώ στις επόμενες δύο στάσεις δεν πήρε κόσμο γιατί περίμεναν πολλοί}{και είχαν αγκαλιά τον Μέρφυ}

Αφού είχα πάρει λεωφορείο στο πήγαινε, είπα να περπατήσω στο έλα. Για να αντέξω την ανηφόρα, πήρα ένα μπουκαλάκι νερό στο σούπερ μάρκετ. Το ήπια πριν καλά-καλά ξεκινήσω, και αντί να πετάξω το μπουκάλι στα σκουπίδια, έκανα μια παράκαμψη ώστε να περάσω από ένα σημείο που ήξερα ότι υπάρχουν κάδοι ανακύκλωσης. Από το σημείο εκείνο, άκουσα μουσική και είδα κόσμο σε μια περιοχή που συνήθως δεν κυκλοφορεί κανείς. Πήγα κοντά να δω τι γινόταν, και βρήκα μια γιορτή.

Θυμάστε που σας έλεγα ότι οι Άγγλοι είναι (κυριολεκτικά) για τα πανηγύρια; Σήμερα ο δήμος της περιοχής είχε διοργανώσει country fair, δηλαδή αγροτοπανήγυρη. Είχε παζάρι με διάφορα προϊόντα, σταντ που πουλούσαν φαγητά και ποτά, έκθεση άγριων πουλιών, κινητή φάρμα, ζωντανή μουσική, και πάρα πολύ κόσμο που έκανε πικ νικ.

{Προχθές έβλεπα σε ένα νοτιοαμερικάνικο μπλογκ κάτι φωτογραφίες με λάμα, και σκεφτόμουν ότι δεν είχα δει ποτέ τέτοιο ζώο. Ε λοιπόν, το είδα σήμερα}

Στο δρόμο της επιστροφής πέρασα από ένα πολύ περίεργο σπίτι που από χρόνια αναρωτιέμαι τι είναι, και πρόσεξα ότι η καγκελόπορτα ήταν ανοιχτή και κυκλοφορούσε κόσμος. Πλησίασα και είδα ότι το κτήριο συμμετείχε στο Open House London 2009. To Open House διοργανώνεται μία φορά τον χρόνο και είναι ένα σαββατοκύριακο κατά το οποίο διάφορα κτήρια με αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον ανοίγουν τις πόρτες τους στο κοινό, δηλαδή μπορείς να μπεις στο σπίτι κάποιου και να σε ξεναγήσει. Φέτος στην πρωτοβουλία αυτή συμμετείχαν 700 κτήρια από όλο το Λονδίνο.

Δεν είχα ιδέα ότι το συγκεκριμένο κτήριο συμπεραμβανόταν στο Open House, και φυσικά δεν είχα δηλώσει συμμετοχή. Κανονικά πρέπει να κλείσεις από πριν θέση σε ένα από τα γκρουπ και οι θέσεις είναι περιορισμένες, γιατί πόσα άτομα να χωρέσουν ταυτόχρονα σε ένα σπίτι; Ευτυχώς οι ιδιοκτήτες ήταν πολύ καλόβολοι και δέχτηκαν να μπω μαζί με το επόμενο γκρουπ, που ήταν και το τελευταίο της ημέρας.

Δεν μπορώ να σας πω πόσο ενθουσιάστηκα με το κτήριο και τον κήπο! Γενικώς τρελαίνομαι να βλέπω σπίτια, αλλά το συγκεκριμένο έχει ενδιαφέρον γιατί είναι μια έπαυλη του 18ου αιώνα, και κατοικείται ως σήμερα, δηλαδή δεν είναι, ούτε έχει υπάρξει ποτέ, μουσείο. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορείς να το δεις όποτε θες. Εγώ ας πούμε 12 χρόνια τώρα που μένω σε αυτή την περιοχή, το πιο κοντά που είχα πλησιάσει ήταν στα 20 μέτρα. Δεν μπήκαμε σε όλα τα δωμάτια, αλλά μας έδειξαν πολλούς χώρους, ακόμα και την κουζίνα τους, που είναι ημικυκλική!

{Εννοείται ότι έβγαλα φωτογραφίες και στην αγροτοπανήγυρη και στην ξενάγηση, που θα σας δείξω σε επόμενη ανάρτηση γιατί τώρα δεν προλαβαίνω να τις επεξεργαστώ}

Μετά από όλα αυτά, μπορώ να πω ότι η νίκη της Εθνικής μας ήταν αναμενόμενη :-)

Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδος μαρτύρων

Χρόνια πολλά στις εορτάζουσες!

Ήλιος, θάλασσα και το αγόρι μου

Την έμπνευση για το κείμενο αυτό μου την έδωσε ο Vaggelis με το σχόλιό του στην προηγούμενη ανάρτηση για το υπαίθριο θέατρο. Συγκεκριμένα είπε: "φαντάσου να είχαν τα καλοκαίρια της Eλλάδας τι θα κάνανε" αναφερόμενος στους Άγγλους. Το φαντάστηκα λοιπόν και κατέληξα σε δύο πιθανές εκδοχές.


Πρώτον, θα ήταν συνέχεια στους δρόμους. Οι άνθρωποι εδώ είναι για τα πανηγύρια. Και δεν το εννοώ υποτιμητικά, αλλά κυριολεκτικά. Όπου γάμος και χαρά, όπου φεστιβάλ και γιορτή, όπου γλέντι και μπάρμπεκιου, ο Άγγλος δίνει το παρόν - και μάλιστα άσχετα με τον καιρό. Είτε κρύο, είτε ζέστη, είτε συννεφιά, είτε βροχή, όπου υπάρχει λόγος συνεστίασης μαζεύονται σαν τη μέλισσα στο μέλι. Αν είχαν καλοκαιρία μπορεί να μην έμπαιναν καθόλου σπίτι τους.

Βέβαια υπάρχει και το δεύτερο ενδεχόμενο, το οποίο θεωρώ πιο πιθανό, καθότι η ανθρώπινη φύση είναι μία, είτε είσαι Έλληνας είτε Άγγλος. Έτσι μου φαίνεται ότι αν είχαν τον καιρό της Ελλάδας, θα έκαναν το ίδιο που κάνουν και οι Έλληνες, δηλαδή θα την άραζαν στις παραλίες με τις φραπεδιές στο χέρι.


Σήμερα κοιτούσα τα στατιστικά της βρετανικής ΕΜΥ. Η μέση θερμοκρασία φέτος τον Αύγουστο (τον πιο ζεστό μήνα του καλοκαιριού) ήταν 16,6°C. Ο υδράργυρος στα ύψη. Και καλά εμείς εδώ είμαστε ο ζεστός νότος, στη Σκωτία η μέση θερμοκρασία του Αυγούστου ήταν 13,5°C. Δεν μας σώζει ούτε η υπερθέρμανση του πλανήτη, καθώς αφενός οι θερμοκρασίες αυτές είναι ήδη αυξημένες σε σχέση με το κανονικό και αναμενόμενο, αφετέρου η υπερθέρμανση προκαλεί περισσότερες βροχοπτώσεις (φέτος το καλοκαίρι είχαμε 33% περισσότερη βροχή στην Αγγλία, 47% περισσότερη στη Σκωτία).


Φυσικά όσο πιο πολλές βροχές έχουμε, τόσο πιο βρώμικες είναι οι θάλασσές μας, γιατί όλες οι βρωμιές που συνήθως κάθονται στην επιφάνεια της γης, σκουπίδια, φυτοφάρμακα κ.λπ. καταλήγουν στις θάλασσες. Λέγεται ότι φέτος όσοι τόλμησαν να κολυμπήσουν σε βρετανικές θάλασσες είχαν 1 πιθανότητα στις 7 να αρρωστήσουν με μολύνσεις, γαστρεντερίτιδες κ.λπ. Ευτυχώς εγώ μόνο τα δαχτυλάκια μου βούτηξα μια φορά τον Μάιο.


Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν την ανάρτηση αυτή είναι από την Κορνουάλη (νοτιοδυτική Αγγλία). Τις έβγαλα το 1995, τότε που τραβούσαμε ακόμα φωτογραφίες με φιλμ, γι' αυτό είναι λίγο θολές. Το καλοκαίρι του 1995 ήταν το πιο άνυδρο καλοκαίρι του 20ου αιώνα, και το ζεστότερο από το 1976. Έκτοτε, το θαύμα της καλοκαιρινής καλοκαιρίας έχει επαναληφθεί μόνο δύο φορές, το 1997 και το 2003.


Πλάκα-πλάκα, ο μπόμπιρας της φωτογραφίας πρέπει να είναι γύρω στα 20 τώρα. Σκέφτεστε να συναντηθούμε σε καμιά παμπ; Χεχε.

Τα θερινά τα θέατρα

Αφού σας είπα για τα θερινά σινεμά, δεν μπορούσα να μην σας πω και για τα θερινά θέατρα. Όχι ότι έχουμε και πολλά, για την ακρίβεια πραγματικό υπαίθριο θέατρο έχουμε ένα μόνο, συν το Globe Theatre, που ανεβάζει μόνο έργα του Shakespeare, για το οποίο έχει κάνει σχετική ανάρτηση ο NdN.

Το υπαίθριο θέατρο βρίσκεται μέσα στο Regent's Park και λειτουργεί από τον Ιούνιο μέχρι τον Σεπτέμβριο. Κάθε σεζόν ανεβάζει τουλάχιστον τρία διαφορετικά έργα, ένα Σαιξπηρικό, ένα δράμα και ένα μιούζικαλ. Σε αντίθεση με το Globe Theatre, όλο το θέατρο είναι υπαίθριο - το μόνο κομμάτι που έχει στέγαστρο είναι το μπαρ.

Παρά τον ατίθασο αγγλικό καιρό, το 94% των παραστάσεων γίνεται κανονικά, γιατί το θέατρο λειτουργεί και όταν βρέχει. Πράγμα που σημαίνει πως εκτός από τις 2-3 μέρες όλο το καλοκαίρι που κάνει ζέστη και μπορείς να κάτσεις άνετα έξω το βράδυ, πρέπει να φέρεις μαζί κουβερτούλα, μπουφανάκι, ενίοτε αδιάβροχο, ομπρέλα, και 1-2 πλαστικές σακούλες για να βάλεις στο κάθισμα και πάνω από τα πόδια σου ώστε να μην γίνεις παπί.

Οι τιμές των εισιτηρίων κυμαίνονται από 22-44 λίρες (30-55 ευρώ) δηλαδή είναι αρκετά τσιμπημένες σε σχέση με το τι σου προσφέρεται. Γιατί βεβαίως αν είσαι σούπερ τυχερός και πας όταν έχει καλό και ζεστό καιρό, είναι πολύ ωραία. Αν πέσεις σε κρύο ή βροχή (ή και τα δύο) δεν είναι τόσο ευχάριστα και καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που έβγαλες εισιτήρια.

Φέτος ήταν η τρίτη φορά που πήγα στο υπαίθριο θέατρο. Την πρώτη φορά έβρεχε τόσο πολύ που μετά από 15 λεπτά ακύρωσαν την παράσταση και μας έστειλαν σπίτι. Τη δεύτερη φορά δεν έβρεχε αλλά είχε αρκετό κρύο. Φέτος τα πράγματα ήταν πιο ευχάριστα, βροχή μηδέν και θερμοκρασία γύρω στους 18-20 βαθμούς, οπότε βολευτήκαμε με πασμίνες και ζακετούλες.

Στην επόμενη φωτογραφία βλέπετε το Regent's Park, λίγο πριν τις 8 μμ, μέσα Αυγούστου.


Λίγο πριν την είσοδο του θεάτρου περάσαμε από αυτό τον όμορφο κήπο.


Δεν ξέρω τι είναι τα κόκκινα λουλούδια γι' αυτό τα φωτογράφησα από κοντά και ίσως κάποιος που ξέρει από φυτά μπορεί να μας πει.


Αυτή είναι η είσοδος του θεάτρου. Το έργο που είδαμε λέγεται Hello Dolly! και είναι αμερικάνικο μιούζικαλ, που έχει γυριστεί και ταινία με την Barbra Streisand.


Ο χώρος του θέατρου ανοίγει μιάμιση ώρα πριν την παράσταση για όσους θέλουν να κάνουν πικ νικ ή να πιουν ένα ποτό στο ύπαιθρο.


Το θέατρο έχει χωρητικότητα 1240 θέσεων, και συχνά είναι γεμάτο, αλλά τη μέρα που πήγαμε εμείς υπήρχαν τουλάχιστον 300 άδειες θέσεις, ίσως και περισσότερες.



Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να βγάλω περισσότερες φωτογραφίες από τον χώρο του θεάτρου. Ακόμα κι αυτές τις τρεις τις έβγαλα υπό την απειλή ότι θα με διώξουν γιατί απαγορεύεται η φωτογράφηση. Και όχι μόνο η φωτογράφηση κατά τη διάρκεια της παράστασης, αλλά και η απλή φωτογράφηση των σκηνικών. Δεν το επιτρέπει, λέει, ο διευθυντής του θεάτρου. Δεν ήξεραν να μου πουν τι ακριβώς φοβάται... ότι θα πάω σπίτι, θα πάρω το πριόνι μου και με τη μαεστρία του Μπομπ του Μάστορα, θα αντιγράψω τα σκηνικά; Τα οποία όπως βλέπετε δεν ήταν και τίποτα το φοβερό.

Πάντως η παράσταση ήταν πολύ καλή και αφού δεν βρεχτήκαμε, ούτε ξεπαγιάσαμε, θεωρώ ότι η εξόρμησή μας ήταν επιτυχής.