Στο 10 με τόνο!

Με τα απανωτά φωτορεπορτάζ, δεν κατάφερα να κάνω ένα πιο επίκαιρο αφιέρωμα στο Παρά Πέντε, αλλά δεν μπορούσα να μην πω δυο λόγια, έστω και καθυστερημένα. Δεν θα σας πω ότι είναι η καλύτερη σειρά που έχει περάσει από την ελληνική τηλεόραση, γιατί και πιο παλιά μου είχε αρέσει πάρα πολύ το Είσαι Το Ταίρι Μου (που το έβλεπαν μέχρι και οι φίλες μου οι Αγγλίδες - με ταυτόχρονη μετάφραση εννοείται, γιατί τα ελληνικά τους είναι λίγο basic) και ακόμα πιο πριν Οι Απαράδεκτοι, Οι Τρεις Χάριτες και αρκετές άλλες, που αλί κι αν καταλαβαίνω γιατί δεν τις βγάζουν σε DVD τόσα χρόνια.

Το Παρά Πέντε το γνώρισα αφού είχε φτάσει στη μέση της πρώτης σεζόν. Μιλούσαμε ένα βράδυ στο MSN με μια φίλη μου και μου λέει: Vlepeis para 5; Της απαντάω: Vlepo kai 10, einai kala? Όχι μου λέει, είναι καινούρια σειρά, έχει πλάκα, να την δεις κ.λπ. Θυμάμαι τα πρώτα 10 επεισόδια μού τα έστειλε σε CD (γιατί τότε δεν είχα ακόμα ανακαλύψει τα torrents). Έκατσα να τα δω ένα απόγευμα Σαββάτου, και γελούσα όλο το σαββατοκύριακο! Όχι μόνο με τις εμπνευσμένες ατάκες, αλλά και με την μουσική επένδυση, που κατά τη γνώμη μου απογείωσε κάποιες απλά αστείες σκηνές. Π.χ. μουσική υπόκρουση την ώρα που η Ζουμπουλία βλέπει ένα ζευγάρι ανδρών να περπατάει αγκαλιά: Αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά...

Είναι δυνατόν να μην γελάσεις;

Μου έχει μείνει στο μυαλό το επεισόδιο με τις ταυτότητες από τη δεύτερη σεζόν. Το είχα κατεβάσει από το διαδίκτυο (να 'ναι καλά το greek-movies.com) στο iPod για να το δω πηγαίνοντας στη δουλειά. Εκείνο το πρωί γέλασα τόσο πολύ μέσα στο τρένο, που οι γύρω μου με κοιτούσαν περίεργα. Μάλλον θα νόμιζαν ότι είμαι καμιά υστερική. Από τότε δεν το ξαναεπιχείρησα. Καλύτερα σπίτι και να ξεκαρδίζομαι με την ησυχία μου.

Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας ήταν ο Σπύρος. Μπορεί όλοι να έχουν ερωτευτεί την Θεοπούλα, εγώ πάντως πάντα γελούσα περισσότερο στις σκηνές του Σπύρου. Ιδιαιτέρως βέβαια στις σκηνές Σπύρου-Θεοπούλας, όπως τότε που η Θεοπούλα εξασκούσε τα Γαλλικά της με το κασετόφωνο (Où est la table? Στην κουζίνα). Από τα τελευταία επεισόδια θυμάμαι την αμίμητη ατάκα του Σπύρου προς τη Θεοπούλα: Αντί να μαθαίνεις τα SOS, μαθαίνεις τα εκτός ύλης!

Επίσης μου άρεσε η Ντάλια η ανεπανάληπτη. Γελούσα μέρες με μια από τις πρώτες της ατάκες, όταν μπήκε στο αυτοκίνητο του Σπύρου: Το αυτοκίνητο.....αυτό είναι όλο;

Σας θυμίζω επίσης το εξαιρετικό:

Ζουμπουλία: Ζώδια δεν έχει;
Σπύρος: Στο πρόγραμμα του θεάτρου, θα έχει ζώδια;
Ντάλια: Γιατί, στης τηλεόρασης πώς έχει;

Επίσης:

Αστυνομικός: Είστε λεσβίες;
Ντάλια: Βεβαίως, και η κυρία... αλλά εγώ είμαι πιο πολύ.

Και το ακόμα καλύτερο:

Ντάλια: Τι έχει γίνει;
Αλέξης: Κάναμε έρωτα.
Ντάλια: Γιατί;
Αλέξης: Αυτό πάλι πρώτη φορά μου το ρωτάνε.

Εδώ που τα λέμε, δεν είχε κι άδικο ο άνθρωπος... Πάντως πρέπει να πω ότι πολύ χάρηκα που τελικά σμίξανε ο Αλέξης με την Ντάλια. Καημό το είχα, καθότι είμαι ρομαντική ψυχή κατά βάθος.

Τέλος ας μην ξεχνάμε την Αμαλλλλία:

Ζουμπουλία: Πού γεννήθηκες;
Αμαλία: Στην Τρίπολλλλη…
Σπύρος: Αρκαδία θα πεις!
Αμαλία: Ορειννννή ή Πεδινννννή; (υπάρχει πεδινή Αρκαδία;)
Φώτης: Υποθαλάσσια!!! (υποθαλάσσια σίγουρα δεν υπάρχει πάντως)

Και το άσμα:

Φιλλλλί, φιλλλλί με τελλλλλειώννννννεις,
με αποτελλλλλλλειώννννννννεις

Η μακράν καλύτερη ατάκα βέβαια ήταν της Θεοπούλας. Η κλασική πλέον:

Άντε καλέ, σιγά, κόβεται το σεξ;

Έλα ντε!!!!