Τα καράβια του Bristol

Παρόλο που το Bristol δεν είναι παραλιακή πόλη, έχει μεγάλη ναυτική παράδοση χάρη στον ποταμό Avon (Έιβον) που το διασχίζει από ανατολικά προς δυτικά, περνάει από το Clifton σχηματίζοντας ένα πολύ εντυπωσιακό φαράγγι και στη συνέχεια χύνεται στο δέλτα του ποταμού Severn, προσφέροντας έτσι διέξοδο προς τον Ατλαντικό ωκεανό, 13 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πόλης.


Ο ποταμός προσέφερε τη δυνατότητα στους κατοίκους του Bristol να αναπτύξουν εμπόριο με πόλεις της νότιας Ουαλίας και της Ιρλανδίας, ενώ από το μεσαίωνα και μετά υπήρχε επικοινωνία με τη Μεσόγειο, την Αφρική, την Αμερική και την Ισλανδία, κάνοντας το Bristol ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά λιμάνια της Αγγλίας. Από το 1670 και μετά, καράβια από το Bristol πήραν μέρος στο εμπόριο σκλάβων από την Αφρική προς την Καραϊβική.

Με τα χρόνια και καθώς χρησιμοποιούνταν όλο και μεγαλύτερα πλοία, το εμπορικό λιμάνι δεν μπορούσε να επιβιώσει. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 έπαψε να χρησιμοποιείται για εμπόριο, και πλέον τα περισσότερα πλοία που κυκλοφορούν στο ποτάμι είναι πλοιάρια αναψυχής, ιστιοφόρα και μικρά ψαράδικα.


Στην προηγούμενη ανάρτηση για το Bristol σας είπα για δύο ιστορικά πλοία που μπορεί να δει κανείς κοντά στο λιμάνι της πόλης. Το ένα είναι το SS Great Britain, το πρώτο σιδερένιο υπερωκεάνειο με προπέλα. Σχεδιάστηκε από τον Μπρουνέλ, έχει μήκος σχεδόν 100 μέτρα και όταν ναυπηγήθηκε το 1843, ήταν το μεγαλύτερο πλοίο του κόσμου και μπορούσε να μεταφέρει έως 730 επιβάτες (συγκριτικά, ο Τιτανικός ναυπηγήθηκε σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, είχε μήκος 269 μέτρα και τριπλάσια χωρητικότητα).


Το SS Great Britain έκανε το πρώτο υπερατλαντικό του ταξίδι το 1845, όταν διέσχισε τον Ατλαντικό για να φτάσει στη Νέα Υόρκη μετά από 14 μέρες. Στα επόμενα 24 χρόνια έκανε κυρίως ταξίδια από τη Βρετανία προς την Αυστραλία, μεταφέροντας συνολικά 16.000 μετανάστες. Το κάθε ταξίδι μετ' επιστροφής κρατούσε 120 μέρες και επειδή τότε δεν υπήρχαν ψυγεία και δεν ήταν δυνατόν να διατηρηθεί κομμένο κρέας για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, στο πλοίο μεταφέρονταν και ζώα. Λέγεται ότι σε ένα ταξίδι του 1859, το πλοίο ξεκίνησε με 133 πρόβατα, 38 γουρούνια, 3 αγελάδες, 420 κότες, 300 χήνες, 400 πάπιες and 30 γαλοπούλες - σαν την Κιβωτό του Νώε!

Το 1884, μετά από φωτιά καθοδόν προς τα νησιά Φώκλαντ, το πλοίο υπέστη σημαντικές ζημιές και τελικά έμεινε εκεί και χρησιμοποιήθηκε ως πλωτή αποθήκη για 40 χρόνια μέχρι που εγκαταλείφτηκε το 1937. Το 1970 μεταφέρθηκε πίσω στο Bristol, αναστυλώθηκε και χρησιμοποιείται πλέον ως ναυτικό μουσείο, στην ίδια αποβάθρα όπου και κατασκευάστηκε. Περισσότερες λεπτομέρειες δεν ξέρω να σας πω γιατί δεν μπήκαμε μέσα, αλλά την επόμενη φορά που θα βρεθώ στο Bristol για αναψυχή θα το βάλω σίγουρα στο πρόγραμμα. Εδώ μπορείτε να δείτε ένα βιντεάκι από το καράβι όπως είναι τώρα. Ο κύριος με τις μεγάλες φαβορίτες υποτίθεται ότι είναι ο Μπρουνέλ.

Η φωτογραφία αυτή δεν είναι δική μου, είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του μουσείου.


Το δεύτερο πλοίο της φωτογραφίας είναι αντίγραφο του πλοίου Matthew, που το 1497 έπλευσε από το Bristol στη βόρεια Αμερική με καπετάνιο τον John Cabot ή Giovanni Caboto, έναν Ιταλό θαλασσοπόρο και εξερευνητή, που πιστεύεται ότι ήταν ο πρώτος ευρωπαίος (μετά τους Βίκινγκς) που πάτησε στην ηπειρωτική Αμερική, 5 χρόνια μετά την "ανακάλυψη" της Καραϊβικής από τον Κολόμβο.


Ο Cabot ακολούθησε διαφορετική πορεία από τον Κολόμβο και έφτασε στο νησί Newfoundland, που βρίσκεται 15 χιλιόμετρα ανατολικά της ακτής της βόρειας Αμερικής και πλέον ανήκει στον Καναδά - αν και o ίδιος πίστευε ότι είχε φτάσει στις βορειοανατολικές ακτές της Ασίας. Το Matthew ήταν ένα μικρό και γρήγορο πλοίο, μήκους μόλις 24 μέτρων, και σε εκείνο το ταξίδι είχε πλήρωμα μόνο 18 άτομα. Όταν ο Cabot επέστρεψε στην Αγγλία, του δόθηκε ο τίτλος του Ναύαρχου και ανταμοιβή 10 λιρών. Την επόμενη χρονιά ξεκίνησε πάλι για την Αμερική (που νόμιζε ότι είναι η Ασία) με σκοπό να συνεχίσει δυτικά μέχρι να φτάσει στην εξωτική Ιαπωνία. Στο ταξίδι αυτό πήρε 5 πλοία και 200 ναύτες, αλλά κανείς τους δεν επέστρεψε και θεωρείται ότι χάθηκαν στη θάλασσα.

Ούτε αυτή η φωτογραφία είναι δική μου.

Το αντίγραφo του Μatthew ναυπηγήθηκε το 1996. Tο 1997, 500 χρόνια μετά το πρώτο ταξίδι του Cabot, επανέλαβε τη διαδρομή από το Bristol στον Καναδά. Τώρα πλέον χρησιμοποιείται για εκθέσεις, εκπαιδευτικά ταξίδια και κρουαζιέρες.

Την ανάρτηση αυτή την αφιερώνω εξαιρετικά στον Θαλασσόλυκο που πρόσφατα γιόρτασε ένα χρόνο παρουσίας στην ελληνική μπλογκόσφαιρα. Χρόνια πολλά tHe_sAiLoR και καλή συνέχεια!