Μμμμμ μάφινς!

Σήμερα έφτιαξα μάφινς με σταγόνες σοκολάτας (choc chip muffins). Όχι να το παινευτώ αλλά έγιναν θεϊκά. Μετά την αποτυχία των λεμονομάφινς, έψαξα, διάβασα, σύγκρινα συνταγές, άλλαξα υλικά, άλλαξα τρόπο παρασκευής, και το αποτέλεσμα με δικαίωσε πανηγυρικά! I am a muffin queen :-)


To μόνο κακό είναι ότι λυπάμαι να τα φάω...

Χρωματιστές κορδέλες

Άλλη μια ομόρφη μέρα τελειώνει με ένα υπέροχο - και πρωτότυπο - ηλιοβασίλεμα. Τι ωραία που ήρθε πάλι καλοκαίρι!

Λονδρέζικες γειτονιές

Δεν ξέρω τι καιρό είχατε σήμερα στην Ελλάδα, πάντως στο Λονδίνο είχαμε πάλι καλοκαίρι. Απίστευτη αίσθηση να κυκλοφορείς με πέδιλα και κοντομάνικο τις τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη. Ποιος να μας το 'λεγε ότι θα ξαναζούσαμε τέτοια μεγαλεία!

Το πρωί βρέθηκα με έναν φίλο που έχει έρθει από την Ελλάδα για μεταπτυχιακά. Πήγαμε μαζί στο πανεπιστήμιό του να ρίξουμε μια ματιά, και μετά περιηγηθήκαμε στη γύρω περιοχή, μιας που η μέρα ήταν ιδανική για βόλτα. Είχα μαζί φωτογραφική μηχανή, οπότε σκέφτηκα να βγάλω μερικές φωτογραφίες για να σας δείξω πώς είναι το Λονδίνο - όχι το κυριλέ Λονδίνο των τουριστών, αλλά το πραγματικό Λονδίνο των κατοίκων.

Για αρχή, μερικές φωτογραφίες σπιτιών. Φαίνονται για μονοκατοικίες, αλλά δεν είναι. Το πιθανότερο είναι πως πρόκειται για παλιά αρχοντόσπιτα που έχουν χωριστεί εσωτερικά σε τρία ή περισσότερα διαμερίσματα. Τα διαμερίσματα αυτά λέγονται conversion flats και συνήθως είναι πολύ άβολα.


Παρακαλώ πολύ προσέξτε χρώμα ουρανού :-)

Αυτό είναι ένα κλασικό terrace, δηλαδή σειρά από ομοιόμορφα σπίτια που εφάπτονται το ένα στο άλλο. Κάποια από αυτά είναι μονοκατοικίες, ενώ άλλα ενδεχομένως έχουν χωριστεί σε διαμερίσματα.


Ορίστε και μερικές μοντέρνες κατασκευές. Όπως βλέπετε, οι περισσότερες πολυκατοικίες είναι δυόροφες ή τριώροφες. Τα διαμερίσματα στις καινούριες πολυκατοικίες είναι μερικές φορές χειρότερα από τα conversion flats, αλλά πολλά από αυτά έχουν μπαλκόνια ή μεγάλα παράθυρα που δεν έχουν τα παραδοσιακά σπίτια. Παλιότερα έφτιαχναν towers (πύργους) δηλαδή πολυκατοικίες με 15-20 ορόφους, αλλά η μόδα αυτή έχει εκλείψει πλέον και σπάνια βλέπεις καινούρια πολυκατοικία με περισσότερους από 8-10 ορόφους.


Εκτός από σπίτια, είδαμε και αρκετές παμπ. Μερικές μάλιστα ήταν πολύ εντυπωσιακές.


Και τέλος, μαγαζάκια που πουλάνε από μεταχειρισμένα έπιπλα μέχρι ...σκουπίδια (δείτε το όνομα του μαγαζιού στην τελευταία φωτογραφία για να καταλάβετε).


Με το ένα και με το άλλο, είμασταν έξω μέχρι σχεδόν που σκοτείνιασε. Άλλωστε τέτοια μέρα δεν είναι να την χαραμίζεις μέσα στο σπίτι. Αν τυχόν η βροχή μας έχει έρθει προς τα εσάς στην Ελλάδα, παρακαλούμε κρατήστε την λίγο ακόμα (1-2 μήνες είναι καλά). God bless you.

Και πίνω μπύρες, πίνω μπύρες, πίνω μπύρες

(συνέχεια φοιτητικού οδηγού)

Στην Αγγλία δύο τρόποι υπάρχουν για να γνωρίσετε κόσμο και να κάνετε φίλους. Ο πρώτος είναι να γίνετε μέλος κάποιας λέσχης, συλλόγου ή σωματείου (στα αγγλικά όλα αυτά λέγονται clubs and societies). Ο δεύτερος είναι να πάτε για μπύρες. Αν επιλέξετε τον πρώτο τρόπο, έχετε υπόψην σας ότι μετά τη συνάντηση ή το μάθημα, κάποιος θα προτείνει να πάτε "for a quick one" ή "for a pint". Οπότε έτσι κι αλλιώς καταλήγετε στην παμπ. Είναι αυτό που λέμε, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη.

Δεν έχει σημασία σε τι είδους λέσχη ή σύλλογο θα γραφτείτε. Μπορεί να είναι ποδοσφαιρική ομάδα, μαθήματα κοπτικής-ραπτικής ή λέσχη των φίλων της φώκιας Μονάχους-Μονάχους. Όλα τα πανεπιστήμια έχουν clubs & societies. Θα δείτε σχετικά πόστερ στους πίνακες ανακοινώσεων της σχολής σας ή στην εστία σας. Τα περισσότερα είναι δωρεάν. Μην κομπλάρετε με το σκεπτικό ότι δεν έχετε ασχοληθεί με το συγκεκριμένο αντικείμενο στο παρελθόν, γιατί όλα τα κλαμπ δέχονται αρχάριους. Το μόνο πράγμα για το οποίο έχω μετανιώσει είναι που δεν γράφτηκα στο σύλλογο ξιφασκίας του πανεπιστημίου μου. Δίστασα γιατί νόμιζα ότι θα ήμουν η μόνη αρχάρια. Εννοείται ότι έκτοτε δεν έχω μπορέσει να βρω κάτι ανάλογο σε βολική περιοχή και ώρα, και έτσι δεν έμαθα ποτέ ξιφασκία (κλαψ). Όπως και να 'χει, αξίζει να γραφτείτε σε κάποιο κλαμπ όχι μόνο για να μάθετε κάτι καινούριο αλλά και γιατί είναι ο πιο εύκολος τρόπος να κάνετε γνωριμίες, ειδικά με ξένους συμφοιτητές σας. Και θα έχετε παρέα για να πάτε στην παμπ.

Οι παμπ είναι σαν τα φαρμακεία στην Ελλάδα. Κάθε γειτονιά έχει από μία. Όχι μόνο αυτό, αλλά αποτελούν ορόσημα - όταν παίρνεις ταξί και ο ταξιτζής δεν ξέρει πού είναι ο δρόμος, μπορεί να το βρει αν του πεις την κοντινότερη παμπ (π.χ. it's near the Lion's Head). Έχουν παραδοσιακά ονόματα που έχουν βασιλικές ρίζες ή σχετίζονται με ιστορικές προσωπικότητες, ζώα ή γεγονότα. Π.χ. Prince of Wales, Marquis of Granby, The White Hart (το άσπρο ελάφι), Rose & Crown. Το όνομα συνήθως απεικονίζεται σε (συνήθως κρεμαστή) ταμπέλα. Αυτό είναι μια παλιά παράδοση με ρίζες στον Μεσαίωνα, τότε που ο περισσότερος κόσμος ήταν αγράμματος και οι πινακίδες με λέξεις δεν ήταν κατανοητές.


Οι περισσότερες παμπ ανοίγουν στις 11 το πρωί και μένουν ανοιχτές μέχρι λίγο πριν τα μεσάνυχτα, αλλά δεν σερβίρουν μετά τις 11 μμ. Αυτό λέγεται "last orders" και μάλιστα χτυπάνε ένα καμπανάκι για να ξέρουν οι θαμώνες ότι είναι ώρα να παραγγείλουν το τελευταίο τους ποτό. Εσωτετικά οι χώροι είναι διακοσμημένοι σε παραδοσιακό στυλ, με σκούρα χρώματα (π.χ. καφέ τοίχοι, πράσινες ταπετσαρίες, κλαρωτές μοκέτες, επένδυση ξύλου) και ξύλινα τραπέζια χωρίς τραπεζομάντηλα. Μερικές παμπ έχουν κήπους στο πίσω μέρος (beer gardens) όπου μπορείτε να κάτσετε αν ο καιρός είναι καλός, να θέλετε να καπνίσετε και αν έχετε μαζί σας ανήλικα παιδιά (το κάπνισμα και τα παιδιά απαγορεύονται μέσα στις παμπ).

Μερικές παμπ σερβίρουν καφέ, αλλά οι περισσότερες μόνο αναψυκτικά, ποτά, κρασιά ή μπύρες. Ποτά δεν αξίζει να παραγγείλετε, γιατί τα μετράνε με μεζούρα (35 ml ακριβώς) και βασικά ό,τι ποτό και να παραγγείλετε θα χρειαστεί να το παραγγείλετε (και να το πληρώσετε) διπλό για να καταλάβετε ότι πίνετε αλκοόλ.

Μπύρες υπάρχουν πολλές και διαφορετικές, είτε εμφιαλωμένες (π.χ. Budweiser, Michelob, Becks) είτε χύμα. Η χύμα μπύρα σερβίρεται σε μεγάλα ποτήρια που λέγονται pints (πάιντς) ή σε κανονικά ποτήρια που λέγονται half pints ή halfs. Παραγγέλνετε λέγοντας "a pint of Carlsberg please" ή "a half of Carlsberg please" (δεν ξεχνάμε ποτέ το please, αν δεν το πείτε τσαντίζονται). Αν δεν τρελαίνεστε για μπύρα, δοκιμάστε shandy (σάντυ), που είναι γκαζόζα (αγγλιστί lemonade) με μπύρα. Το παραγγέλνετε λέγοντας "a half/pint of lager shandy please". Lager (λάγκερ) είναι αυτό που στην Ελλάδα λέμε μπύρα. Beer είναι γενική λέξη που περιλαμβάνει lagers και ales (έιλς). Τα ales είναι πιο σκουρόχρωμα και πιο γλυκά στη γεύση.


Συνήθως την μπύρα την πίνουν σκέτη ή παραγγέλνουν μαζί φυστίκια (nuts) ή πατατάκια (crisps). Τα πατατάκια υπάρχουν σε χίλιες δύο γεύσεις εκτός από αυτές που ξέρετε (π.χ. ρίγανη, φέτα και ελιά, πάπρικα). Στις παμπ οι πιο συνηθισμένες γεύσεις είναι οι: ready salted (σκέτα), cheese & onion, salt & vinegar. H salt & vinegar είναι η αγαπημένη μου.

Μερικές παμπ σερβίρουν φαγητό το μεσημέρι ή/και το βράδυ, σε συγκεκριμένες ώρες, συνήθως 12-2 μμ και 6-9 μμ. Αν πάτε στις 2 και 5 λεπτά ή στις 6 παρά 5, ατυχήσατε. Σε κάποιες μπορείτε να φάτε όλη μέρα κανονικό φαγητό ή έστω ένα σάντουιτς, αλλά αυτές είναι λίγες και συνήθως αλυσίδες (π.χ. Wetherspoon, Walkabout κ.λπ.). Οι ποιότητα του φαγητού διαφέρει από παμπ σε παμπ και κυμαίνεται από αδιάφορη έως πολύ καλή. Για το αγγλικό φαγητό έχω κάνει ειδικό ποστ παλιότερα. Κλασικά πιάτα που σερβίρονται στις παμπ είναι:

Scampi and chips (γαρίδες πανέ με πατάτες τηγανιτές)
Bangers and mash (λουκάνικα με πουρέ πατάτας)
Ploughman's lunch (ψωμί, τυρί, τουρσιά και σαλατικά)
Steak & kidney pie (κρεατόπιτα)
Fish & chips
Lasagne
Chili con carne
Burgers
Sunday roast (μόνο τις Κυριακές)
All day breakfast (αγγλικό πρωινό με αυγά, ζαμπόν, μανιτάρια κ.λπ.)
Curry (ινδικό κάρι με ρύζι)


Σας θυμίζω ότι στις παμπ παραγγέλνετε στο μπαρ, δεν έρχεται σερβιτόρος στο τραπέζι. Αυτό ισχύει ακόμα κι αν στο τραπέζι υπάρχει κατάλογος. Τα ποτά τα παίρνετε οι ίδιοι επί τόπου, ενώ το φαγητό θα σας το φέρουν στο τραπέζι (θα δώσετε το νούμερο του τραπεζιού μαζί με την παραγγελία σας). Πληρώνετε επί τόπου και δεν αφήνετε πουρμπουάρ, ούτε στο μπαρ, ούτε στο τραπέζι σας φεύγοντας. Αν είσαστε μεγάλη παρέα συνηθίζεται να πληρώνει ένας για όλους, όχι ο καθένας τη μπύρα του. Αυτό λέγεται round. Όταν πιείτε τις πρώτες μπύρες, κάποιος άλλος θα πληρώσει το επόμενο round και ούτω καθεξής. Προφανώς, αν δεν θέλετε να φύγετε από την παμπ παραπατώντας, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να μην πηγαίνετε ποτέ με μεγάλη παρέα ή να μην πίνετε με Άγγλους (οπότε πληρώνετε ο καθένας το ποτό του και πίνετε όσο θέλετε).

Αν δείτε ποτέ την επιγραφή Take Courage πάνω σε τοίχο παμπ, μην τρομάξετε. Δεν σας κατάλαβαν ότι είστε ξένοι και προσπαθούν να σας ενθαρρύνουν, είναι απλά διαφημιστικό σλόγκαν για την μπύρα Courage (με σήμα τον πετεινό).

Cheers & bon appetit!

When in Rome, do as the Romans do

...ή αλλιώς, φοιτητών βοήθημα!

Το περασμένο Σάββατο πήγα σούπερ μάρκετ και συνειδητοποίησα ότι έχουν ανοίξει τα πανεπιστήμια. Πώς το κατάλαβα; Μα από το πλήθος νεαρών που ψώνιζαν, μόνοι, σε παρέες ή συνοδευόμενοι από γονείς, και είχαν σηκώσει ό,τι υπήρχε σε βούτυρο, τυρί, κορνφλέικς, καφέδες, τσάγια, κονσέρβες και άλλα είδη ευρείας φοιτητικής κατανάλωσης. Ωραίες φάσεις, θυμήθηκα κι εγώ τα δικά μου, τότε που είχαμε πρωτοεγκατασταθεί στην εστία και πηγαίναμε όλοι μαζί σούπερ μάρκετ (γιατί ως γνωστόν εν τη ενώσει η ισχύς) να προμηθευτούμε τα απαραίτητα για τη νέα μας ζωή στην Αλβιόνα.

Με την ευκαιρία ξαναδημοσιεύω μια ανάρτηση που είχα κάνει τον περασμένο Δεκέμβριο και η οποία απευθυνόταν κυρίως σε όσους έρχονταν στο Λονδίνο ως τουρίστες. Θα την ρετουσάρω λίγο για να ταιριάζει περισσότερο σε φοιτητές ή σε όποιους έρχονται να ζήσουν εδώ, αλλά το βασικό κείμενο είναι το ίδιο. Ελπίζω ότι όλο και σε κάποιον θα φανεί χρήσιμη.

Έχουμε και λέμε:

Υπόδειξη 1η (και σημαντικότατη)
Στην Αγγλία λέμε πολλά ευχαριστώ. Περίπου 5 ανά συναλλαγή. Aν τελειώσετε οποιαδήποτε συναλλαγή έχοντας πει μόνο ένα ευχαριστώ, επιβάλλεται να πείτε 1-2 μαζεμένα στο τέλος για να εξισορροπήστε την κατάσταση. Εκτός από thank you και thanks, μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε τις λέξεις ta και cheers.

Υπόδειξη 2η (και αρκετά σημαντική)
Λέμε επίσης πολλά sorry, είτε φταίμε, είτε όχι. Αν σας πατήσει κάποιος κατά λάθος, ή σας σπρώξει, η σωστή αντίδραση είναι να του πείτε sorry. Το ίδιο θα κάνει κι αυτός. (Σημ: δεν σπρώχνουμε ανθρώπους επίτηδες μόνο και μόνο για να τους ακούσουμε να ζητάνε συγγνώμη - υπάρχει περίπτωση να πέσουμε σε ξένο και αντί για συγγνώμη να μας πει κάτι πολύ χειρότερο).

Υπόδειξη 3η (επίσης αρκετά σημαντική)
Λέμε πολλά please. Ό,τι και να ζητάτε, λέτε please, εκτός αν στην αρχή έχετε πει excuse me (οπότε μπορείτε να παραλείψετε το please). Όταν σας προσφέρουν κάτι και το θέλετε, η σωστή απάντηση είναι "yes, please". Όταν δεν το θέλετε, λέτε "no, thank you". Αν πείτε "yes, thank you" κινδυνεύετε να μην γίνετε κατανοητοί.

Υπόδειξη 4η
Ξεχάστε την καθαριότητα, η ευγένια είναι μισή αρχοντιά. Όπερ σημαίνει: στις κυλιόμενες σκάλες στεκόμαστε πάντα στη δεξιά μεριά, αφήνοντας διάδρομο στα αριστερά μας για να περάσουν όσοι βιάζονται. Στις πλατφόρμες του μετρό και του τρένου, περιμένουμε υπομονετικά να βγουν όλοι από το βαγόνι, και μετά μπαίνουμε εμείς. Εννοείται ότι ποτέ δεν σπρώχνουμε. Στα μαγαζιά, όταν παίρνουμε ή δίνουμε ρέστα, τα βάζουμε στο χέρι του άλλου, δεν τα πετάμε στον πάγκο. Όταν βγαίνουμε από ένα δημόσιο χώρο και ακολουθούν άλλοι πίσω μας (π.χ. σε ένα μαγαζί) κρατάμε την πόρτα ανοιχτή για τον επόμενο από εμάς. Όταν στεκόμαστε σε μια διάβαση και τα αυτοκίνητα σταματήσουν για να περάσουμε, κάνουμε ένα νεύμα με το κεφάλι ή σηκώνουμε το χέρι για να τους ευχαριστήσουμε.

Υπόδειξη 5η
Ρίχνετε το χρησιμοποιημένο χαρτί τουαλέτας *πάντα* μέσα στην λεκάνη και ποτέ στο καλαθάκι, το οποίο είναι μόνο για σερβιέτες, βαμβάκια, και "καθαρά" χαρτιά. Μην φοβάστε, δεν θα βουλώσουν. Οι αποχετευτικοί σωλήνες έχουν μεγαλύτερη διάμετρο από τους δικούς μας (σας) στην Ελλάδα.

Υπόδειξη 6η
Στις παμπ παραγγέλνουμε στο μπαρ, δεν έρχεται σερβιτόρος στο τραπέζι. Αυτό ισχύει είτε παραγγέλνουμε φαγητό είτε ποτό. Τα ποτά συνήθως τα παίρνουμε οι ίδιοι, ενώ το φαγητό θα μας το φέρουν στο τραπέζι όταν ετοιμαστεί.

Υπόδειξη 7η
Στα εστιατόρια, δεν χρειάζεται να αφήσετε πουρμπουάρ. Τις περισσότερες φορές, πουρμπουάρ της τάξεως του 10-12% (ενίοτε παραπάνω) προστίθεται στον λογαριασμό πριν καν φτάσει στο τραπέζι. Αν δεν έχει προστεθεί, στο κάτω μέρος της απόδειξης γράφει με κεφαλαία γράμματα SERVICE NOT INCLUDED. Τότε συνηθίζεται να αφήνουμε 10% αλλά δεν είναι απαραίτητο. Όχι μόνο αυτό, αλλά πολλά εστιατόρια και μαγαζιά κοντά στο πανεπιστήμιό σας ενδέχεται να σας κάνουν έκπτωση στο λογαριασμό με επίδειξη του φοιτητικού σας πάσου (NUS). Αν ισχύει αυτό συνήθως έχουν ανακοινώσεις είτε πάνω στην τζαμαρία τους είτε κοντά στο ταμείο.

Υπόδειξη 8η
Αν χαθείτε ή δεν ξέρετε πώς να πάτε κάπου, μην φοβάστε να σταματήστε κάποιον και να ρωτήσετε, ακόμα κι αν πρόκειται για κάτι χαζό, π.χ. προς τα πού είναι το ποτάμι (για να προσανατολιστείτε). Δεν πρόκειται να γελάσει κανείς μαζί σας, και ο κόσμος γενικά είναι φιλικός και πρόθυμος να βοηθήσει. Στο Λονδίνο πολλοί δρόμοι δεν έχουν πινακίδες με τις ονομασίες τους, και ο γρηγορότερος τρόπος να βρείτε πού είσαστε είναι να ρωτήσετε κάποιον που ξέρει. Αν δεν θέλετε να σταματήσετε κάποιον άγνωστο, ρωτήστε τους υπαλλήλους του μετρό ή κάποιον αστυνομικό ή community officer. Οι αστυνομικοί στην Αγγλία είναι πολύ εξυπηρετικοί.

Επίσης στις εξόδους του μετρό υπάρχουν πάντα αναλυτικοί χάρτες της περιοχής, με διάφορα σημεία μαρκαρισμένα (ξενοδοχεία, μουσεία, πρεσβείες κ.λπ.) ή πόστερ με οδηγίες για το πώς θα πάτε σε σημαντικά μουσεία ή μνημεία.

Υπόδειξη 9η
Στο Λονδίνο ζουν πάρα πολλοί ξένοι, και οι Άγγλοι γενικώς δεν έχουν κόλλημα με τις ορθές προφορές, ούτε απαιτούν από τους ξένους να μιλάνε με ευφράδεια. Συνεπώς μην διστάσετε να χρησιμοποιείστε τα αγγλικά σας, σε ό,τι κατάσταση και να είναι. Αν δεν σας καταλάβουν με την μία, ίσως είναι επειδή οι ίδιοι είναι ξένοι. Στην ανάγκη γράψτε τι ψάχνετε ή δείξτε τους στο χάρτη. Αν δεν τους καταλαβαίνετε, μην ανησυχείτε. Με τον καιρό θα συνηθίσετε (δείτε και τη λίστα με τις χρήσιμες λέξεις στο τέλος της ανάρτησης).

Υπόδειξη 10η
Όταν εξηγείτε σε κάποιον πού είσαστε ή πού θέλετε να πάτε, μην κόβετε το όνομα, αλλά πείτε το ολόκληρο. Άλλο πράγμα η Oxford και άλλο η Oxford Street. Άλλο πράγμα το Leicester και άλλο η Leicester Square, άλλο το Leeds κι άλλο το Leeds Castle κ.λπ. Αν δεν προσέξετε, μπορείτε να βρεθείτε σε εντελώς άλλο μέρος (ξέρω Έλληνες που την έχουν πατήσει έτσι).

Υπόδειξη 11η
Στην Αγγλία οδηγάμε ανάποδα. Συνεπώς και ως πεζοί πρέπει να προσέχετε διπλά γιατί τα αυτοκίνητα εμφανίζονται από εκεί που δεν τα περιμένετε. Πάντα να κοιτάζετε και δεξιά και αριστερά. Στα δύσκολα σημεία, γράφουν οδηγίες στο δρόμο (LOOK RIGHT ή LOOK LEFT). Αποφύγετε να διασχίζετε το δρόμο όπου να 'ναι. Είναι πολύ επικίνδυνο σπορ. Προτιμήστε τα φανάρια και τις διαβάσεις. Όταν υπάρχει διάβαση χωρίς φανάρια, τα αυτοκίνητα σταματάνε αν σταθείτε στην άκρη της διάβασης. Κατά τ' άλλα, μην ξεχνάτε ότι η θέση των πεζών είναι στο πεζοδρόμιο και όχι πάνω στο δρόμο.

Υπόδειξη 12η
Όλοι οι κοινόχρηστοι χώροι στην Βρετανία είναι αποκλειστικά και δια νόμου χώροι μη καπνιστών. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείτε να καπνίσετε σε εστιατόρια, καφέ, μουσεία, ξενοδοχεία, αεροδρόμια, αλλά ούτε και στους σταθμούς των λεωφορείων και των τρένων, παρόλο που είναι υπαίθριοι.

Αν είσαστε σε εστιατόριο, μπαρ κ.λπ. και θέλετε να καπνίσετε, θα πρέπει να βγείτε έξω και να σταθείτε δίπλα από την πόρτα του μαγαζιού. Αν είσαστε σε σταθμό θα πρέπει να βγείτε έξω από το σταθμό. Υπάρχουν ειδικές πινακίδες εκεί που αρχίζει ο χώρος μη καπνιστών. Σε τέτοια μέρη μην πετάτε τα τσιγάρα κάτω, αλλά στα ειδικά τασάκια. Αν είσαστε άτυχοι και σας δουν υπάλληλοι του δήμου, μπορεί να φάτε πρόστιμο.

Υπόδειξη 13η
Από πλευράς εγκληματικότητας, το Λονδίνο είναι αρκετά ασφαλές, αλλά στο μετρό (και σε μέρη που υπάρχουν πολλοί τουρίστες) κυκλοφορούν πορτοφολάδες. Τα πανεπιστήμια και οι εστίες επίσης προσελκύουν κλέφτες. Διαβάστε την σχετική ανάρτηση από το Panepistimio UK η οποία είναι άκρως κατατοπιστική. Όπου και να είσαστε στην Αγγλία να ξέρετε ότι από 11-1 τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου είναι οι πιο επικίνδυνες ώρες για να κυκλοφορείτε έξω ανέμελοι και ωραίοι.

Υπόδειξη 14η
Ο καιρός είναι γενικά ήπιος και ευμετάβλητος. Μπορεί τη μια μέρα να κάνει κρύο και την επόμενη περισσότερο κρύο. Γενικά πάντως όσο πιο πολλή συννεφιά έχει, τόσο περισσότερη ζέστη (λέμε τώρα) κάνει. Οι ηλιόλουστες μέρες, ειδικά τον χειμώνα, είναι πιο κρύες. Χιονίζει σπάνια, και βρέχει συχνά, λίγο και επίμονα. Έχετε πάντα μαζί σας μια ομπρελίτσα ακόμα κι αν η πρόγνωση είναι για ήλιο. Γαλότσες είναι απίθανο να χρειαστείτε, ειδικά στο Λονδίνο. Για τη βόρεια Αγγλία, την Ουαλία και τη Σκωτία, δεν παίρνω όρκο. Ο καλύτερος τρόπος να καταλάβετε πόσο θα μουλιάσετε είναι να κοιτάξτε γύρω σας: όσο πιο πολλές πρασινάδες δείτε, τόσο χειρότερη η πρόγνωση του καιρού.

Υπόδειξη 15η
Οι ώρες του φαγητού είναι διαφορετικές απ' ό,τι στην Ελλάδα. Το πρωινό είναι στις 8-9 πμ, το μεσημεριανό στις 12-2 μμ και το βραδυνό συνήθως από τις 6-8 μμ. Τα εστιατόρια σερβίρουν ως τις 10 μμ περίπου, αλλά στις παμπ είναι δύσκολο να βρείτε φαγητό μετά τις 8-9 το βράδυ, και τα περισσότερα καφέ και σαντουιτσάδικα κλείνουν κατά τις 6.

Στο κέντρο του Λονδίνου θα βρείτε καφέ και μπαρ που μένουν ανοιχτά ως αργά. Εκτός κέντρου, η μόνη λύση για βραδυνή διασκέδαση είναι οι παμπ. Μερικές παμπ σερβίρουν και καφέ, αλλά οι περισσότερες μόνο μπύρες, κρασί και αναψυκτικά. Παμπ υπάρχουν παντού, σε κάθε γειτονιά, τόσο που όταν παίρνεις ταξί και ο ταξιτζής δεν ξέρει πού είναι ο δρόμος, μπορεί να το βρει αν του πεις την κοντινότερη παμπ (π.χ. it's near the Lion's Head).

Υπόδειξη 16η
Στα μαγαζιά μπορείτε να πληρώσετε με χαρτονομίσματα, ακόμα και για μικρά ποσά. Δεν θα στραβομουτσουνιάσει κανείς, ούτε θα σας ζητήσει ψιλά, εκτός αν πραγματικά δεν έχει ψιλά για τα ρέστα και είναι δύσκολο να βρει. Ούτε θα σας κλέψουν ποτέ στα ρέστα. Αν μπερδεύεστε με τις λίρες και τις πέννες, αντί να ψάχνεστε, απλώστε απλά το χέρι σας για να πάρει ο ταμίας όσα χρειάζονται.

Υπόδειξη 17η - χρήσιμο λεξιλόγιo
Cheers - λέξη μαϊντανός που χρησιμοποιείται για να πούμε "ευχαριστώ", "γεια μας" (όταν πίνουμε) και "γεια" (όταν φεύγουμε).
Crisps - πατατάκια
Chips ή fries - πατάτες τηγανιτές (chips είναι οι χοντροκομμένες, fries οι λεπτές)
Hamburger - προφέρεται χάμ-μπέργκερ
Pudding (πούντιν) - δεν σημαίνει "πουτίγκα" αλλά "επιδόρπιο" (συνώνυμο του dessert)
Retail therapy (ρίτειλ θέραπι) - έτσι λέγεται στα αγγλικά το shopping therapy που λέτε στην Ελλάδα ;-)
Matrix - προφέρεται Μέιτριξ και όχι Μάτριξ
Leicester Square - προφέρεται Λέστερ
Derby - προφέρεται ντάρμπι
Quid (κουίντ) - έτσι λέγεται αλλιώς η λίρα. Δεν έχει πληθυντικό (one quid, two quid) ενώ η λέξη pound (πάουντ) έχει κανονικό πληθυντικό (one pound, two pounds)
Penny (πένυ) - πέννα, αλλιώς p (πι). Έχει πληθυντικό κανονικά (λέμε τώρα...) (one penny, two pence), αλλά όχι όταν χρησιμοποιείται συντομευμένα (one p, two p). Spend a penny είναι ιδιωματισμός που σημαίνει ότι πας για πιπί σε δημόσιες τουαλέτες (άσχετο, εκτός αν είσαι ο George Michael, αλλά ποτέ δεν ξέρεις ποιος διαβάζει).
Fiver (φάιβερ) - έτσι λέγεται το πεντάλιρο.
Tenner (τένερ) - έτσι λέγεται το δεκάλιρο. Το 20λιρο λέγεται twenty pounds.
Pants - δεν σημαίνει παντελόνι, αλλά εσώρουχο. Επίσης χρησιμοποιείται στην καθομιλούμενη αντί για τη λέξη χάλια (this is pants).
Concession (κονσέσιον) - ειδική έκπτωση (π.χ. για φοιτητές) - πάρα πολύ χρήσιμη λέξη!
Building Society - είδος τράπεζας (καμία σχέση με κατασκευαστικές εταιρίες)
Tea - σημαίνει τσάι, αλλά πολλοί λένε tea το βραδυνό γεύμα, ειδικά όταν είναι ελαφρύ.
Coke (προφ. κόουκ και όχι κοκ, το οποίο είναι κάτι τελείως διαφορετικό γκουχ γκουχ). Η Coca-Cola light λέγεται diet coke (ντάιετ κόουκ).
Black/White coffee - καφές σκέτος/καφές με γάλα.
Mate - είναι αυτό που λέμε εμείς "φίλε" (how are you doing mate? = πώς πάει φίλε). Xρησιμοποιείται και από/για άντρες και από/για γυναίκες, αλλά μόνο από ανθρώπους ίδιας ηλικίας (π.χ. δεν θα το πείτε στους καθηγητές σας).
Love (προφ. λαβ και όχι λοβ) - είναι προσφώνηση που χρησιμοποιείται όταν ο άλλος σου είναι αγνωστος (π.χ. από πωλητή προς πελάτη). Δεν σημαίνει τίποτα, κυρίως δεν σημαίνει ότι σας την πέφτουν. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί από άντρα προς γυναίκα, γυναίκα προς άντρα, ενήλικα προς παιδί, νέο προς γέρο κ.λπ.

Αυτά μου έρχονται τώρα. Αν σκεφτώ τίποτα άλλο, θα το προσθέσω.

Καλή εγκατάσταση!

Να τα και τα muffins

Για να πω την αλήθεια δεν εντυπωσιάστηκα. Μου φάνηκαν κάπως κατσιασμένα. Ίσως να φταίει ότι χρησιμοποίησα μια άσχετη συνταγή που βρήκα στο διαδίκτυο, ίσως μου έπεσε παραπάνω λάδι. Γευστικά δεν είναι άσχημα πάντως, αλλά περισσότερο μοιάζουν με γλυκά ψωμάκια παρά με γλυκά.

Την επόμενη φορά θα δοκιμάσω να τα φτιάξω με σοκολάτα. Πιστεύω θα γίνουν πιο καλά.

Κέικ με αχλάδι και δαμάσκηνο

Τη συνταγή για το κέικ αυτό σας την είχα δώσει πέρσυ τέτοιο καιρό, αντιγραμμένη (με άδεια φυσικά) από ένα αγγλικό ιστολόγιο μαγειρικής-ζαχαροπλαστικής που λέγεται A Slice of Cherry Pie (δηλ. ένα κομμάτι κερασόπιτα). Σήμερα το έφτιαξα για πρώτη φορά και έμεινα πολύ ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα, ειδικά επειδή δεν έχω ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τη ζαχαροπλαστική, και είναι μόλις η δεύτερη φορά που φτιάχνω κέικ με φρούτα (η πρώτη προσπάθεια στέφθηκε από παταγώδη αποτυχία). Με την εμπειρία της πρωτάρας, σας ξαναπαρουσιάζω τη συνταγή με κάποιες επιπλέον διευκρινήσεις για όποιον θέλει να φτιάξει ένα κλασσικό αγγλικό κέικ, αλλά δεν ξέρει από πού να αρχίσει.

Θα χρειαστείτε:

140 γραμ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
140 γραμ. βούτυρο (όχι βιτάμ) που το έχετε αφήσει έξω από το ψυγείο να μαλακώσει (καλύτερα αποβραδύς για να είναι πάρα πολύ μαλακό)
140 γραμ. χρυσή ζάχαρη (golden caster sugar - ακατέργαστη ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο)
2 μεγάλα αυγά
4 δαμάσκηνα φρέσκα (βανίλιες)
1 αχλάδι
1 κουταλιά μέλι
1 μίξερ χεριού
1 φόρμα κατά προτίμηση τετράγωνη ή στρογγυλή με διάμετρο 18cm
1 σχάρα για να ακουμπήσετε το κέικ όταν ψηθεί

Βγάζετε τα κουκούτσια και κόβετε τα δαμάσκηνα στα οκτώ, και μετά το κάθε κομμάτι στα δύο. Κόβετε το αχλάδι σε λεπτές φέτες και μετά πάλι σε μικρά κομμάτια.

Χτυπάτε τη ζάχαρη με το βούτυρο μέχρι να γίνουν ομοιόμορφο και αφράτο μείγμα, και στη συνέχεια προσθέτετε το μέλι. Χτυπάτε τα αυγά χωριστά και τα ρίχνετε στο μείγμα λίγα-λίγα. Προσθέτετε το αλεύρι και ανακατεύετε με ένα μεταλλικό κουτάλι (και μην το κάνετε σαν εμένα που αναρωτιόμουν πού θα βρω μεταλλικό κουτάλι - δίπλα στα πηρούνια και τα μαχαίρια φυσικά).

Προσθέτετε τα φρούτα στο μείγμα χωρίς να τα ανακατώσετε πολύ.

Βάζετε το μείγμα σε μια φόρμα βουτυρωμένη ή ακόμα καλύτερα στρωμένη με φύλλο σιλικόνης (baking parchment), και το ψήνετε στους 180 βαθμούς για 40-45 λεπτά. Εγώ χρησιμοποίησα τετράγωνη φόρμα των 20cm αλλά νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα σε τετράγωνη ή στρογγυλή 18cm. Αν χρησιμοποιήσετε λαδόκολλα, βουτυρώστε την και από τις δύο πλευρές.

Την ώρα που ψήνεται το κέικ, η κουζίνα σας θα μυρίζει υπέροχα, αλλά προσπαθήστε να αντισταθείτε και να μην ανοίξετε τον φούρνο για τουλάχιστον 30 λεπτά. Να το αφήσετε να ψηθεί καλά, είναι σημαντικό να πάρει χρώμα. Αν δεν είσαστε σίγουροι αν έχει ψηθεί ή όχι, πάρτε ένα μακαρόνι (άψητο εννοείται) και τρυπήστε το κέντρο του κέικ. Αν το μακαρόνι βγει στεγνό, πάει να πει ότι η ζύμη έχει ψηθεί.

Όταν το βγάλετε από το φούρνο αφήστε το να κρυώσει μέσα στη φόρμα για 10 λεπτά και μετά αναποδογυρίστε το με τη βοήθεια ενός πιάτου πάνω σε σχάρα. Αν είχατε στρώσει τη φόρμα με λαδόκολλα, αφαιρέστε την τώρα.


Σερβίρεται με παχιά κρέμα γάλακτος (αυτή με τα 40% και βάλε λιπαρά) ή με παγωτό. Σκέτο ίσως σας φανεί άγλυκο, εμένα πάντως μου φάνηκε μια χαρά! Φωτογραφίες δεν έβγαλα γιατί ήταν ολόιδιο όπως το βλέπετε στις φωτογραφίες της Julia.

Καλή όρεξη!

Και τώρα... φθινόπωρο

Αν αναρωτιέστε γιατί το Google ντύθηκε στα πορτοκαλοκίτρινα, όχι δεν είναι επειδή έβρεξε επιτέλους στην Αθήνα, αλλά επειδή σήμερα είναι επισήμως η πρώτη μέρα του φθινοπώρου. Η μέρα αυτή είχε (έχει) ιδιαίτερη σημασία για τους Κέλτες παγανιστές των βρετανικών νησιών, καθώς είναι η μέρα που στέλνουν ευχαριστίες για τις σοδειές του καλοκαιριού και ετοιμάζονται για τον χειμώνα.

Εμείς βέβαια Κέλτες δεν είμαστε, ούτε παγανιστές, αλλά παρόλα αυτά σκέφτομαι σήμερα να φτιάξω ένα φθινοπωρινό γλυκό προς τιμήν της μέρας. Οι επιλογές είναι δύο:

1. Κέικ με αχλάδι και δαμάσκηνo (σας είχα δώσει τη συνταγή πέρσυ τέτοιο καιρό)
ή
2. Muffins με λεμόνι

Τι να προτιμήσω; Πείτε καμία ιδέα (αλλά μην μου αρχίσετε για μπουγάτσες, γαλακτομπούρικα, μπακλαβάδες και σιροπιαστά - αυτά είναι του Γκρινιάρη)!

Άγιος Βασίλης έρχεται

Κάθε Άγγλος που σέβεται τον εαυτό του, με το που μπαίνει ο Αύγουστος αρχίζει να σκέφτεται τα Χριστούγεννα. Τον Σεπτέμβριο κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα χριστουγεννιάτικα - δώρα, στολίδια, γλυκά, κάρτες - στα ράφια των μαγαζιών. Από τον Οκτώβριο και μετά μπαίνουμε στην τελική ευθεία. Μέχρι να φτάσει η 25η Δεκεμβρίου έχουμε χορτάσει αγιοβασίληδες, αγγελάκια, καμπανούλες, χιονάνθρωπους, ζαχαρωτά, κεριά, χιονισμένα τοπία, στολισμένα δέντρα κ.λπ. κ.λπ.

Συνήθως βέβαια μας βοηθάει και ο καιρός που είναι συννεφιασμένος και μουρτζούφλικος, και δεν μας κακοφαίνεται που τα Χριστούγεννα έρχονται νωρίς. Μπορείτε όμως να φανταστείτε πώς ένιωσα όταν ήρθα φάτσα-μπάτσα με τον Άγιο Βασίλη το Σάββατο το πρωί, ντυμένη με αμάνικο μπλουζάκι και πέδιλα!! Πάνω που είχα ακούσει 3-4 φορές τη φράση "summer is finally here" (επιτέλους έφτασε το καλοκαίρι) ήρθε το Marks & Spencer (και το Sainsbury's και το Tesco και το Boots) να μας προσγειώσουν ανώμαλα στην αντικειμενική πραγματικότητα.

Άντε, καλές γιορτές να έχουμε, και καλό χρόνο :-p

Πορτοκαλής ήλιος

Λίγο μετά τις 7 μμ ο ουρανός πήρε χρώμα πορτοκαλί. Μια υπέροχη μέρα όπως η σημερινή επιβάλλεται να έχει ένα όμορφο τέλος :-)

Βροχή εσείς, ήλιο εμείς

Από την Πέμπτη και μετά ζούμε ένα δεύτερο καλοκαίρι. Χθες ήμουν όλη μέρα με πέδιλα, γυαλιά ηλίου και κοντομάνικο. Σήμερα το ίδιο. Για πρώτη φορά από την αρχή του καλοκαιριού χαίρομαι που *δεν* είμαι στην Ελλάδα.

Ααααχ πολύ καιρό περίμενα να κάνω αυτό το ποστ :-)

Μπάνια στο Λεωνίδιο

Όταν έκανα την ανάρτηση για τη Μονεμβάσια, σας έλεγα ότι η θάλασσά της μου είχε θυμίσει τη θάλασσα του Λεωνιδίου, όπου είχαμε πάει πέρσυ στο τέλος των διακοπών. Έψαξα να βρω τις φωτογραφίες μου για να δω αν όντως μοιάζουνε, και με την ευκαιρία σκέφτηκα να κάνω μια ανάρτηση ειδικά για το Λεωνίδιο. Ταιριάζει και με τη σημερινή φωτεινή μου διάθεση, αφού από την Πέμπτη και μετά έχουμε τέλειο καιρό, με γαλάζιο ουρανό και πολύ ήλιο. Δεν ζούμε ακριβώς ένα δεύτερο καλοκαίρι, αλλά τουλάχιστον έχουμε ξεφύγει από τη μουντάδα του φθινοπώρου. Πάμε λοιπόν για πολύ μπλε!


Το Λεωνίδιο (ή Αγιελήδι, στην τοπική διάλεκτο) βρίσκεται στη νοτιο-ανατολική άκρη του νομού Αρκαδίας, ουσιαστικά πιο κοντά στη Σπάρτη απ' ό,τι στην Τρίπολη. Παρόλο που είναι αρκετά μεγάλο (γύρω στους 4 χιλ. μόνιμους κάτοικους) είναι σχετικά απομονωμένο γιατί οι δρόμοι από Σπάρτη και Τρίπολη είναι σε κάποια σημεία μόνο για κάρα. Εμείς το προσεγγίσαμε από το νότο, ερχόμενοι από Ελαφόνησο, και τα είδαμε όλα (όλα όμως). Φεύγοντας πήγαμε μέσω Τρίπολης και στο κομμάτι του δρόμου μέχρι το Άστρος είδαμε τα υπόλοιπα. Οι κάτοικοι της περιοχής (Τσάκωνες) ισχυρίζονται ότι οι Τούρκοι δεν πάτησαν στα μέρη τους λόγω της προστασίας που παρέχουν οι απότομες πλαγιές του Πάρνωνα. Στις μέρες μας, η προστασία αυτή παρέχεται από το οδικό δίκτυο.


Το πρώτο χωριό που συναντήσαμε όταν με το καλό αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το βουνό ήταν τα Πούλιθρα. Δεν σταματήσαμε, αλλά μας φάνηκε πολύ όμορφο (ο δρόμος το διασχίζει κάθετα οπότε το είδαμε σχεδόν όλο) παρόλο που οι κάτοικοι μας κοιτούσαν με μισό μάτι. Μετά μάθαμε ότι ο λόγος ήταν πως το αυτοκίνητό μας ήταν "ξένο" και μας τσέκαραν μήπως τυχόν είμασταν εμπρηστές. "Ξένο" για τους κάτοικους τους περιοχής είναι πρωτίστως ο,τιδήποτε δεν αναγνωρίζουν ως δικό τους, και δευτερευόντως ό,τι δεν προέρχεται από την Αρκαδία ή τη Λακωνία. Αν είχαμε πάει με πραγματικά ξένες πινακίδες (π.χ. Κοσσοβάρικες) παίζει να μας είχαν λιντσάρει. Πάντως η τακτική τους απέδωσε καρπούς, γιατί σε μια εποχή που καιγόταν η μισή Ελλάδα, η περιοχές αυτές ήταν, όπως βλέπετε, καταπράσινες.


Περίπου 4 χιλιόμετρα μετά τα Πούλιθρα φτάσαμε στο πολύ γραφικό λιμάνι του Λεωνιδίου, που λέγεται Πλάκα. Μερικά εστιατόρια, δυο-τρία ξενοδοχεία, λίγα σπίτια, κάμποσα καραβάκια, και πολύ, πάρα πολύ μπλε. Μπορείς να κάνεις μπάνιο στο λιμάνι, αλλά η κυρίως παραλία είναι στην πίσω μεριά και είναι τεράστια.


Η παραλία έχει βότσαλο, πολύ βολικό γιατί δεν κολλάει πάνω σου όπως η άμμος, αλλά δεν είναι να ξαπλώσεις με μια πετσέτα μόνο. Χρειάζεται απαραίτητα τουλάχιστον ψάθα, για να μην πω στρωματάκι. Υπάρχουν δύο καντίνες που έχουν ξαπλώστρες, οι οποίες τον Σεπτέμβριο που πήγαμε εμείς ήταν δωρεάν και απλά έπαιρνες κάτι από το μαγαζί. Υπήρχε όμως και πάααααρα πολύ ελεύθερος χώρος για να στήσεις δική σου ομπρέλα. Η θάλασσα είχε πολύ χαρακτηριστικό σκούρο μπλε χρώμα (καμία σχέση με Ελαφόνησο) που μάλλον οφείλεται στο βάθος της. Αν προχωρήσεις δυο μέτρα από την παραλία είσαι στα απάτητα. Γι' αυτό τους βλέπετε όλους να κολυμπάνε έξω-έξω. Το νερό ήταν δροσερό, και όταν δεν είχε κύμα, σχεδόν κρυστάλινο. Το νησί που φαίνεται στο βάθος είναι ή οι Σπέτσες ή η Σπετσοπούλα (ποιο από τα δύο, θα σας γελάσω).


Το απόγευμα η θάλασσα σκούραινε και σήκωνε κύμα. Η φωτογραφία αυτή είναι βγαλμένη στην άκρη της παραλίας, κι ας φαίνεται σαν να είμαστε στη μέση του πελάγους.


Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω τι βλέπετε εδώ...


Το χωριό-Λεωνίδιο απέχει 4 χιλιόμετρα από το λιμάνι-Πλάκα. Στη δεύτερη φωτογραφία, που την έχω βγάλει από τη μια άκρη του χωριού προς το βουνό, βλέπετε στο βάθος τη θάλασσα. Δεξιά και αριστερά υπάρχει βουνό και στη μέση ποτάμι που δεν έχει ποτέ νερό, εκτός από όταν κατεβάζει χείμαρο και κάνει ζημιές. Το χωριό είναι πολύ γραφικό και είναι κρίμα που δεν έχω περισσότερες φωτογραφίες να σας δείξω, αλλά βλέπετε είχαμε το νου μας στα μπάνια!


Αν η θάλασσα θυμίζει πολύ Μονεμβάσια, το χωριό θυμίζει πολύ Ελαφόνησο, με τη διαφορά ότι τα σπίτια είναι μεγαλύτερα και δεν είναι μόνο άσπρα αλλά υπάρχουν και αρκετά πολύχρωμα - κίτρινο της ώχρας, μπλε-λουλακί αλλά και πέτρα ήταν τα πιο συνηθισμένα χρώματα και υλικά που προσέξαμε. Χαρακτηριστικά στοιχεία της τοπικής αρχιτεκτονικής είναι τα μικρά σκεπαστά μπαλκόνια (χαγιάτια) και τα μακρόστενα παράθυρα που έχουν το πατζούρι μέσα από το τζάμι, όπως φαίνεται σε μια από τις προηγούμενες φωτογραφίες.

Το Λεωνίδιο έχει γραφικό στυλ και πολύ χρώμα: πορτοκαλο-κόκκινο του επιβλητικού βράχου, πράσινο των ελαιόδεντρων, μπλε-καταμπλε της θάλασσας, παλ αποχρώσεις στα σπίτια, κόκκινο στις στέγες (σπάνια έβλεπες ταράτσα, όλα τα σπίτια είχαν κεραμίδια). Την επόμενη φορά που θα πάω θα κάνω αυτό που έκανα στην Μονεμβάσια: θα πάρω σβάρνα τους δρόμους και θα τραβάω φωτογραφίες. Μέχρι τότε, απολαύστε μερικές που βρήκα στο Flickr.

Νεραϊδογλυκάκια

Μερικά από τα κεκάκια μου πήραν προαγωγή και έγιναν νεραϊδογλυκάκια (αγγλιστί fairy cakes) με την προσθήκη γλάσου και πολύχρωμης τρούφας.

Αν είχα χρόνο και λίγο παραπάνω μεράκι ίσως να σας τα παρουσίαζα έτσι:


Αλλά και στο πιάτο δεν είναι άσχημα, ε;


Αν μη τι άλλο είναι χαρούμενα - ό,τι πρέπει για γιορτή! Όποιος δεν κεράστηκε από τα σκέτα, ας πάρει από αυτά. Όποιος δοκίμασε τα σκέτα, ας δοκιμάσει και αυτά για να συγκρίνει.