Ανάπαυλα

Τις τελευταίες μέρες έχω χαθεί από τα ιστολόγια, το διαδίκτυο και γενικώς, γιατί τρέχω. Από αύριο το τρέξιμο μεταφέρεται προσωρινά στην Αθήνα. Υπολογίζω να μείνω Ελλάδα μια βδομάδα, ίσως λίγο παραπάνω, και στο διάστημα αυτό δεν θα μπορώ να μπαίνω στο διαδίκτυο όσο συχνά θα ήθελα. Αν τις επόμενες μέρες δεν δείτε κίνηση στις Κόκκινες Νύχτες, μην ανησυχήσετε. Η διακοπή είναι προσωρινή.

Το νέο Battlestar Galactica

Όσοι είσαστε 35-45 χρονών θα θυμόσαστε σίγουρα τη σειρά Battlestar Galactica που βλέπαμε μικροί. Πρόκειται για σειρά επιστημονικής φαντασίας παραγωγής 1978 με θέμα την προσπάθεια των ανθρώπινων φυλών να ξεφύγουν από τους Κύλωνες, ρομπότ που είχαν εφεύρει οι ίδιοι άνθρωποι και τα οποία επαναστάτησαν εναντίον τους. Μετά από μακρυχρόνιο πόλεμο και με τη βοήθεια του προδότη Μπάλταρ, τα ρομπότ κατέστρεψαν τελείως τους πλανήτες όπου ζούσαν άνθρωποι και οι μόνοι που απέμειναν ήταν οι πολεμιστές του αστρόπλοιου Γκαλάκτικα, και 50.000 σκόρπιοι πολίτες που κατάφεραν να μπουν σε διάφορα διαστημόπλοια πριν καταστραφούν από τους βομβαρδισμούς.


Σύμφωνα με το σενάριο, το ανθρώπινο είδος ξεκίνησε από τον πλανήτη Kobol (Κόμπολ). Υπήρχαν 13 φυλές, 12 από τις οποίες δημιούργησαν 12 αποικίες σε αντίστοιχους πλανήτες. Λέγεται ότι η 13η φυλή ακολούθησε διαφορετικό δρόμο από τις άλλες, εγκαταστάθηκε στον μακρινό πλανήτη "Γη" και έχει χάσει κάθε επαφή με τις υπόλοιπες φυλές. Η ιστορία αυτή σώζεται στο Ιερό Βιβλίο του Kobol, αλλά από πολλούς θεωρείται απλά μύθος. Μετά την καταστροφή των 12 πλανητών, μην έχοντας πού αλλού να στραφούν, οι άνθρωποι αποφασίζουν να ψάξουν για τη μυθική Γη, ελπίζοντας ότι η ανακάλυψή της θα είναι η σωτηρία τους. Η σειρά περιγράφει την πορεία τους μέσα από τους διάφορους γαλαξίες όπου έρχονται σε επαφή με κάθε λογής εξωγήινους και συγκρούονται επανειλημμένα με τους Κύλωνες που τους καταδιώκουν.


Η σειρά απευθυνόταν κυρίως σε νεανικό κοινό και τους βασικούς ρόλους έπαιζαν ο Lorne Green ως Κυβερνήτης Αντάμα (που οι μεγαλύτεροι ίσως τον θυμόσαστε από την Bonanza), ο Richard Hatch ως Apollo και ο Dirk Benedict ως Starbuck. Η σειρά παίχτηκε μόνο για μία σεζόν αλλά είχε αγαπηθεί πάρα πολύ. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι εκείνη την εποχή τα μόνα άλλα έργα επιστημονικής φαντασίας ήταν ο Πόλεμος των Άστρων και ο Μπακ Ρότζερς (το Star Trek τότε περνούσε κρίση).


25 χρόνια αργότερα, το 2003, o Ronald D. Moore, τηλεοπτικός παραγωγός και σεναριογράφος που στο μεταξύ είχε γίνει γνωστός με το Star Trek, γύρισε μια τρίωρη τηλεταινία με τίτλο Battlestar Galactica Miniseries και πρωταγωνιστές τον Edward James Olmos στον ρόλο του Κυβερνήτη Αντάμα (οι παλιοί θα τον θυμόσαστε ως Αστυνόμο Καστίγιο στο Miami Vice), την Mary McDonnell ως Laura Roslin (από το Χορεύοντας με τους Λύκους), τον βρετανό Jamie Bamber ως Apollo, την Katee Sackhoff ως Starbuck, και τον επίσης βρετανό James Callis (από το Ημερολόγιο της Bridget Jones) στο ρόλο του Baltar. H τηλεταινία διηγείται την ιστορία από το σημείο της καταστροφής των 12 πλανητών μέχρι να οργανωθεί ο στόλος και με την καθοδήγηση του Galactica να ξεκινήσει για την αναζήτηση της Γης. Παρότι έχει το ίδιο όνομα με την παλιά σειρά, η τηλεταινία δεν είναι ρεμέικ αλλά reimagining (ανάπλαση), που σημαίνει ότι έχει γραφτεί σχεδόν από την αρχή. Η κεντρική ιδέα έχει μείνει η ίδια, όπως επίσης και αρκετοί από τους χαρακτήρες. Κάποιοι άλλοι έχουν αλλάξει, πολλοί είναι εντελώς καινούριοι και στο σενάριο έχουν ενταχθεί νέες τροπές και διαφοροποιήσεις.


Η πιο χαρακτηριστική διαφορά, ή τουλάχιστον αυτή που χτυπάει πιο έντονα, είναι η αλλαγή φύλου του Starbuck, που στο νέο Galactica είναι γυναίκα. Η στενή σχέση μεταξύ Apollo και Starbuck συνεχίζει να υπάρχει, αλλά περιπλέκεται από το γεγονός ότι δεν είναι απλά δύο καρδιακοί φίλοι. Έχουν γίνει κι άλλες τέτοιες "μικρές" αλλαγές, π.χ. ο Μπούμερ από μαύρος άντρας έχει γίνει ασιάτισα γυναίκα, ο Συνταγματάρχης Τάι από μαύρος και συνετός έχει γίνει άσπρος, δύστροπος και αλκοολικός κ.λπ. Οι πιο βασικές αλλαγές στο σενάριο είναι ότι οι Cylons είναι πλέον ανθρωπόμορφοι και ότι η προδοσία του Baltar δεν είναι ηθελημένη αλλά υποσυνείδητη. Γι' αυτούς που θυμούνται το παλιό Galactica, οι αλλαγές αυτές φαίνονται σημαντικές, αλλά πολύ σύντομα τις ξεπερνάς καθώς παρασύρεσαι από την πλοκή της καινούριας ιστορίας. Τόσο που στο τέλος ξεχνάς πόσα κομμάτια της ιστορίας υπήρχαν ήδη στο παλιό Galactica και απλά έχουν ξαναδουλευτεί ή έχουν συμπεριληφθεί στην ιστορία με διαφορετικό τρόπο.


Καθώς η τεχνολογία έχει εξελιχθεί πολύ στα 25 χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ του παλιού και του νέου Galactica, οι σκηνές στο διάστημα και γενικά τα εφφέ είναι πολύ καλύτερης ποιότητας. Παρόλα αυτά, όσοι περιμένουν να δουν απανωτές διαστημικές μάχες και εξωγήινους θα απογοητευτούν. Η καινούρια σειρά εστιάζει περισσότερο στις σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες, στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν προσπαθώντας να επιβιώσουν σε αντίξοες συνθήκες και στις κοινωνικές, πολιτικές και μεταφυσικές ανησυχίες των πρωταγωνιστών, ενώ οι μάχες με τους Cylons παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Δεν υπάρχουν λέιζερ, φωτόσπαθα, τηλεμεταφορές, μανδύες και φανταχτερές στολές, όπλα που κάνουν πίου-πίου και κυρίως δεν υπάρχουν εξωγήινοι. Ο Edward James Olmos, βασικός πρωταγωνιστής που επίσης έχει σκηνοθετήσει 4 επεισόδια, είχε πει από την αρχή ότι αν στην πορεία ανακάλυπταν πράσινα ανθρωπάκια με τρία μάτια, θα παραιτούνταν από το ρόλο. Ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο.


Από πολλές απόψεις το νέο Battlestar Galactica έχει περισσότερες ομοιότητες με δραματικές σειρές όπως το 4400, παρά με τις κλασικές σειρές επιστημονικής φαντασίας όπως το Star Trek ή το Star Wars. Το σενάριο είναι πιο σοβαρό, ζοφερό θα έλεγαν κάποιοι, και απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικο κοινό. Οι χαρακτήρες είναι πολύ ανθρώπινοι, και οι σχέσεις τους περίπλοκες, με πολλά "πώς" και "γιατί" που αρκετές φορές μένουν αναπάντητα για επεισόδια ολόκληρα και ξαφνικά στο άσχετο αρχίζεις να βγάζεις νόημα. Αν σας αρέσουν τα εύπεπτα, μην το προσπαθήστε καν - το νέο Battlestar Galactica είναι η χαρά του επίμονου τηλεθεατή: κάθε επεισόδιο βλέπεται άνετα δύο φορές μέχρι να βγάλεις νόημα. Αν σας αρέσουν τα μεταφυσικά και η έντονη δράση, επίσης μπορεί να απογοητευτείτε - σαν το LOST δεν είναι. Αν σας αρέσει η επιστημονική φαντασία αλλά προτιμάτε τις σειρές με έντονη δόση κοινωνικού προβληματισμού, τότε δείτε το οπωσδήποτε.


Για μένα (και εδώ εκφράζω την απολύτως προσωπική μου άποψη) η σειρά ξεχωρίζει για την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων και του σεναρίου, την πραγματικά εξαιρετική ηθοποιία, τους δυνατούς γυναικείους ρόλους, τα φανταστικά cliffhangers στο τέλος της κάθε σεζόν και τα υπέροχα soundtrack του Bear McCreary. Θεωρώ το miniseries την καλύτερη τηλεταινία που έχει κυκλοφορήσει ποτέ, και την έχω δει τουλάχιστον 10 φορές. Οι πρώτες δύο σεζόν ήταν επίσης πάρα πολύ καλές, η τρίτη ήταν λίγο πιο δύσπεπτη γιατί τα επεισόδια ήταν αυτόνομα και δεν είχαν την ίδια ένταση με τα επεισόδια ειδικά της πρώτης σεζόν. Το πρώτο μισό της τέταρτης δεν με ξετρέλανε κυρίως λόγω της στροφής που πήρε η πλοκή (όσοι το έχουν δει θα καταλάβουν τι εννοώ) αλλά το δεύτερο μισό φαίνεται ότι θα είναι πολύ δυνατό και με πολλές εκπλήξεις.


Αν σας κίνησα το ενδιαφέρον, να σας πω ότι μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει (και καλό είναι να τα δείτε με τη σειρά) τα εξής επεισόδια:

Miniseries - τηλεταινία διάρκειας 3 ωρών
Season 1 (13 επεισόδια)
Season 2 (20 επεισόδια)
Webisodes - The Resistance (10 σύντομα συμπληρωματικά επεισόδια που δεν θα τα βρείτε σε DVD)
Season 3 (20 επεισοδια)
Razor - τηλεταινία διάρκειας 2 ωρών
Webisodes - The Face of the Enemy (άλλα 10 συμπληρωματικά επεισόδια που δεν υπάρχουν σε DVD)
Season 4.5 (10 επεισόδια)

Αυτή τη στιγμή παίζεται το δεύτερο μισό της τέταρτης σεζόν, που θα είναι και η τελευταία. Ό,τι έχει κυκλορήσει σε DVD θα το βρείτε στο διαδικτυακό βιβλιοπωλείο Amazon, στο iTunes, στο Metropolis και στο βιντεάδικο της γειτονιάς σας. Τα webisodes θα τα βρείτε στο YouTube.

There are those who believe that life here began out there, far across the universe, with tribes of humans who may have been the forefathers of the Egyptians, or the Toltecs, or the Mayans. That they may have been the architects of the great pyramids, or the lost civilisations of Lemuria or Atlantis. Some believe that there may yet be brothers of man who even now fight to survive somewhere beyond the heavens...

Ταϊλανδέζικο

Καλέ πώς περνάει έτσι ο καιρός όταν τρέχεις; Από το ένα σαββατοκύριακο στο άλλο ούτε που κατάλαβα πού πήγαν οι μέρες! Έχω στα σκαριά 2 αναρτήσεις από το περασμένο Σάββατο και ακόμα δεν έχω προλάβει να τις τελειώσω, γι' αυτό θα κάνω ζαβολιά και θα ανεβάσω κάτι εύκολο: θα σας δείξω τι φάγαμε το μεσημέρι που πήγαμε για φαγητό σε ταϊλανδέζικο εστιατόριο.


Η ταϊλανδέζικη κουζίνα είναι αρωματική και ιδιαίτερα καυτερή, πολύ περισσότερο από άλλες ανατολίτικες κουζίνες όπως η κινέζικη, η βιετναμέζικη κ.λπ. (για την ινδική οι γνώμες διίστανται). Στα φαγητά χρησιμοποιούν πολύ καυτερή πιπερίτσα (τσίλι στην απλή ελληνική), γλυκολέμονο (λάιμ), πιπερόριζα (τζίντζερ) και λεμονόχορτο (γνωστό και ως λουίζα ή βερβένα). Xαρακτηριστικά είναι τα κάρυ τους, που είναι πιο νερουλά από τα αντίστοιχα κινέζικα ή ινδικά, και σερβίρονται με άσπρο αρωματικό ρύζι. Τα πιο γνωστά παίρνουν το όνομά τους από το χρώμα τις σάλτσας - κίτρινο, κόκκινο ή (το καυτερότερο) πράσινο. Βέβαια εξαρτάται και από το εστιατόριο: μια φορά ρωτήσαμε έναν σερβιτόρο ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο κίτρινο, το κόκκινο και το πράσινο (εννοώντας ποιο είναι το πιο καυτερό) και η απάντηση που πήραμε ήταν: το χρώμα!?! Από τότε δεν έχουμε ξαναπάει.


Οι φωτογραφίες δείχνουν μερικά από τα εδέσματα που έφτασαν στο τραπέζι μας. Δεν τα φωτογράφισα όλα γιατί μερικοί έπεσαν με τα μούτρα και δεν πρόλαβα. Πώς τα λένε δεν ξέρω να σας πω, παραγγείλαμε με αριθμούς (εγώ πήρα το 17 με γαρίδες) γιατί τα ταϊλανδέζικα δεν είναι γλώσσα προσιτή στον δυτικοευρωπαίο. Εκείνο που μπορώ να σας πω μετά βεβαιότητας είναι πως ήταν όλα νοστιμότατα, ακόμα και το vegetarian που φαίνεται λίγο αηδιαστικό μες το μαυροζούμι!

Life's for sharing by T-Mobile

Την περασμένη Παρασκευή 16 Ιανουαρίου στις 9:10 μμ, το Channel 4 έπαιξε την καινούρια διαφήμιση της εταιρείας υπηρεσιών κινητής τηλεφωνίας T-Mobile. Η διαφήμιση είχε γυριστεί το πρωί της προηγούμενης μέρας στον σιδηροδρομικό σταθμό Liverpool Street, τον πιο όμορφο ίσως σταθμό του Λονδίνου, με τη συμμετοχή 400 χορευτών αλλά και του ανυποψίαστου κοινού, που αντέδρασε όπως ακριβώς περίμενε η T-Mobile, δηλ. βγάζοντας τα κινητά τους για να τραβήξουν βιντεάκια και φωτογραφίες, ενώ κάποιοι άρχισαν να χορεύουν. Το φιλμάκι γυρίστηκε με 10 κρυφές κάμερες, και κανείς από τους παρεβρισκόμενους, εκτός από τους χορευτές και τους υπάλληλους του σταθμού, δεν είχε ιδέα τι γινόταν. Όλες οι πρόβες είχαν γίνει νύχτα, τις ώρες που ο σταθμός δεν λειτουργεί. Το αποτέλεσμα μπορείτε να το δείτε στο βιντεάκι που ακολουθεί.



Η διαφήμιση παίχτηκε ταυτόχρονα στην τηλεόραση και στο YouTube. To απόφθευγμα στο τέλος είναι "Life's for sharing" που σημαίνει "η ζωή είναι για να την μοιράζεσαι" (με το κινητό σου, εννοείται). Νομίζω ότι είναι ό,τι καλύτερο έχω δει σε διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας, πολύ έξυπνη ιδέα και πολύ πρωτότυπη εκτέλεση.

Τα τραγούδια που ακούγονται στη διαφήμιση είναι τα εξής:

Lulu - Shout
Yazz - The Only Way Is Up
Pussycat Dolls – Don't Cha
Johan II Strauss – Blue Danube Waltz
Kool and The Gang - Get Down On It
Rainbow – Since You've Been Gone
Millie – My Boy Lollipop
The Contours – Do You Love Me?

Ενημέρωση 20/1/09: Για την Κiki που ρώτησε και για όσους αναρωτιούνται, αυτό είναι το βιντεάκι που δείχνει τις αντιδράσεις του κόσμου. Η κυρία στο τέλος λέει: I was in a bad mood when I came here; I'm in a good one now" το οποίο νομίζω τα λέει όλα :-)



Αν πάτε στο YouTube, μπορείτε να δείτε τη διαφήμιση σε καλύτερη ανάλυση, επιλέγοντας "watch in high quality" κάτω δεξιά από το βιντεάκι. Η διαφορά είναι αισθητή.

Frak Earth

Μόλις τώρα είδα το πρώτο επεισόδιο της τελευταίας (κλαψ) σεζόν του καινούριου Battlestar Galactica. Δεν σχολιάζω για να μην το χαλάσω σε όσους δεν το έχουν δει ακόμα. Ένα έχω να πω μόνο: τα previouslies τα ανακοίνωσε η Dualla. Αυτό κι αν ήταν προειδοποίηση για ό,τι ακολούθησε.

Ακόμα δεν έχω συνέλθει από τα *απανωτά* σοκ.

Ενημέρωση 18/1/09 στις 10:42 τοπική, 12:42 ώρα Ελλάδας: Στα σχόλια υπάρχουν σπόιλερ. Αν είσαστε φαν του BSG και δεν έχετε δει το επεισόδιο ακόμα, λάβετε τα μέτρα σας!

Σοκολατάκια, κουκλάκια και Μότσαρτ

Ενώ η Δανάη και η συνονόματη Σοφία συνεχίζουν τις αναρτήσεις για την Πρωτοχρονιάτικη και Χριστουγεννιάτικη Βιέννη αντίστοιχα, εμείς θα πεταχτούμε μέχρι το Σάλτσμπουργκ για να δούμε πώς γιορτάζουν εκεί.


Στο Σάλτσμπουργκ πήγαμε με τη φίλη μου την Jenn τον Δεκέμβρη του 2006. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν την ανάρτηση αυτή δεν είναι τόσο καλές για τρεις κυρίως λόγους: πρώτον, τότε δεν είχα την ωραία μου Canon S3 αλλά μία πιο απλή Sony Cybershot, δεύτερον το Σάλτσμπουργκ ήταν η τελευταία στάση ενός 8ήμερου ταξιδιού, μου είχε τελειώσει ο χώρος στην κάρτα και έπρεπε να σβήνω συνέχεια παλιότερες φωτογραφίες για να βγάλω καινούριες, και τρίτον (και βασικότερον) έκανε ψωφόκρυο και δεν μπορούσες να σταθείς πάνω από 30 δευτερόλεπτα χωρίς να παγώσεις. Χιόνι δεν είχε πάντως - μεγάλη απογοήτευση. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ότι ήταν 19-20 Δεκεμβρίου, έκανε πάρα πολύ κρύο και είχαμε εκστασιαστεί όταν είδαμε λιγουλάκι χιόνι στη διαδρομή μεταξύ Μόναχου και Σάλτσμπουργκ, αλλά μέσα στην πόλη τίποτα, ούτε μια τόση δα νυφαδούλα. Κλαψ.


Το Σαλτσμπουργκ είναι πολύ γραφικό, ακριβώς όπως φανταζόμαστε την Αυστρία. Στη μέση ποτάμι, γύρω-γύρω βουνά, ένα κάστρο στην άκρη. Την άνοιξη ή τον χειμώνα όταν είναι όλα καλυμμένα με χιόνι, θα πρέπει να είναι υπέροχα, σαν παραμύθι. Όταν πήγαμε εμείς ήταν λίγο γκρίζα και μουντά. Η πόλη πάντως έχει μια μαγεία. Ειδικά η παλιά πόλη που βρίσκεται κάτω από το κάστρο είναι πανέμορφη. Ο πιο ξεχωριστός δρόμος είναι η Getreidegasse, εμπορικός δρόμος με πολλά μαγαζιά που κάθε μαγαζί έχει απέξω μια κρεμαστή σιδερένια ταμπέλα με το όνομά του.


Μερικές είναι σκέτες αλλά οι περισσότερες είναι ιδιαίτερα προσεγμένες και καλοφτιαγμένες, και όλες μαζί συνθέτουν μια πολύ ιδιαίτερη εικόνα. Είναι ευτύχημα που δεν είχα την Canon τότε, γιατί νομίζω ότι θα είχα φωτογραφίσει κάθε ταμπέλα χωριστά, κι ας γινόμουν παγοκολώνα!


Η χριστουγεννιάτικη αγορά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, οπότε δεν μείναμε πολύ, ούτε βγάλαμε πολλές φωτογραφίες. Θυμάμαι ότι πουλούσαν κυρίως ρούχα (καπέλα, κασκώλ, παντόφλες), κεντήματα, κεριά, κουκλάκια, αρκουδάκια, σοκολατάκια, αλλά από χριστουγεννιάτικα στολίδια λίγα πράγματα. Εμείς έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε πάει για να ψωνίσουμε, αλλά για να δούμε και να φάμε. Πήραμε λοιπόν λουκάνικα και ψητές πατάτες, φωτογραφίσαμε τα τεράστια πρέτσελ, κυκλοφορήσαμε λίγο στην παλιά πόλη με τα υπέροχα μπαρόκ κτήρια, και κατευθυνθήκαμε προς το κάστρο.


Στο κάστρο ανεβαίνεις με τελεφερίκ (σχοινοκίνητο σιδηρόδρομο, όπως αυτόν που έχουμε στον Λυκαβηττό). Εμείς παρά λίγο να μην τα καταφέρουμε γιατί η Jenn δεν είχε ανέβει ποτέ πριν σε τελεφερίκ και φοβόταν. Τελικά την έπεισα με το ακράδαντο επιχείρημα ότι αν δεν έμπαινε στο τελεφερίκ θα έπρεπε να περπατήσει 30 λεπτά ανηφόρα. Καθώς απεχθάνεται το πολύ περπάτημα και δη το ανηφορικό, μπήκε στο βαγόνι, ζάρωσε σε μια γωνία και έκλεισε τα μάτια της (μέχρι που βαρέθηκε και τα ξανάνοιξε). Γίναμε βέβαια ρεζίλι, αφού συνταξιδεύαμε με μια παρέα κουστουμαρισμένων Αυστριακών και Αμερικανών, οι οποίοι μάλλον δεν είχαν ξαναδεί άνθρωπο που φοβάται τα τελεφερίκ και είχαν λυθεί στο γέλιο, αλλά τα καταφέραμε. Στην επιστροφή όχι μόνο δεν έκλεισε τα μάτια της, αλλά έβγαζε και φωτογραφίες.


Το κάστρο του Σάλτσμπουργκ είναι το μεγαλύτερο και καλύτερα διατηρημένο κάστρο της Ευρώπης. Χτίστηκε το 1077, αποτελείται από σύμπλεγμα κτηρίων με πολλά δωμάτια, δωματιάκια, αυλές, κρυφά μονοπάτια, πύργους κ.λπ. και προσφέρεται για εξερευνήσεις. Μέσα στο κάστρο βρίκαμε κι ένα μικρό χριστουγεννιάτικο παζάρι. Από την άκρη του τείχους έχει πολύ ωραία πανοραμική θέα της πόλης. Δυστυχώς δεν σκεφτήκαμε να βγάλουμε φωτογραφίες με το που ανεβήκαμε πάνω, αλλά στο τέλος των περιηγήσεων, όταν είχε σχεδόν νυχτώσει.


Το πιο αστείο έκθεμα που είδαμε στο κάστρο ήταν αυτός ο δίχρωμος ταύρος. Λένε (και μάλλον είναι μύθος, αλλά ωραίος μύθος) ότι γύρω στα 1525 οι κάτοικοι του Σάλτσμπουργκ είχαν κλειστεί μέσα στο κάστρο για να προστατευτούν από μια εχθρική επίθεση. Μετά από μακρυχρόνια πολιορκία, τους τελείωσαν τα τρόφιμα και το μόνο ζώο που είχε μείνει ήταν ένας ταύρος. Ο διοικητής της πόλης σκέφτηκε να βάψουν τον ταύρο διαφορετικά χρώματα κάθε μέρα (μία μαύρο, μία άσπρο, μία κοκκινωπό κ.λπ.) και να τον περιφέρουν κοντά στο τείχος ώστε να τον βλέπουν οι πολιορκητές και να νομίζουν ότι οι έγκλειστοι έχουν ακόμα πολλά ζωντανά στη διάθεσή τους. Έτσι κάθε βράδυ ξέπλεναν τον ταύρο και τον έβαφαν άλλο χρώμα. Ο εχθρός φυσικά υποχώρησε, πεισμένος ότι η πολιορκία δεν θα έφερνε αποτέλεσμα, και οι κάτοικοι του Σάλτσμπουργκ πήραν το παρατσούκλι Stierwascher, που σημαίνει "αυτοί που πλένουν τα βόδια".


Το Σάλτσμπουργκ είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Αυστρίας (μετά τη Βιέννη, το Graz και το Linz) και έχει 150.000 κατοίκους. Είναι η γεννέτηρα του Μότσαρτ. Eπίσης εκεί γυρίστηκε η ταινία Η μελωδία της ευτυχίας με την Julie Andrews. Αυτά και να μην τα ξέρεις πριν πας στο Σάλτσμπουργκ, τα μαθαίνεις με τη μία, καθώς τα προωθούν με πάρα πολύ ζήλο. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς θα δεις καρτ ποστάλ, σουβενίρ, κουκλάκια, σοκολατάκια, μπιχλιμπιδάκια, όλα με την φάτσα του Μότσαρτ ή την Julie Andrews να χορεύει με φόντο της Άλπεις.


Παρότι οι περισσότεροι Έλληνες έρχονται στο Σάλτσμπουργκ από τη Βιέννη, συμφέρει καλύτερα να πας από το Μόναχο. Η Βιέννη απέχει 300 χιλιόμετρα, ενώ το Μόναχο 140. Η διαδρομή με τρένο από το Μόναχο είναι μόλις 1,5 ώρα και το εισιτήριο αν θυμάμαι καλά κοστίζει γύρω στα 25 ευρώ με επιστροφή. Ο σταθμός του τρένου στο Σαλτσμπουργκ δεν είναι τόσο κοντά στην παλιά πόλη, αλλά μέσα στον σταθμό υπάρχει τουριστικό γραφείο όπου μπορείς να πάρεις χάρτες και εισιτήρια για το τραμ. Πρέπει να πω ότι δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να κινηθούμε στην πόλη, κι ας μην μιλάμε γερμανικά. Μάλιστα στην επιστροφή είδαμε μέσα από το τραμ ένα χριστουγεννιάτικο παζάρι σε μια πλατεία και κατεβήκαμε για το απαραίτητο Punsch (παντς με ζεστό κρασί, πορτοκαλάδα και βότκα ή ρούμι).


Αν ψωνίσετε σοκολατάκια στην Αυστρία, σας προτείνω να αποφύγετε τα φημισμένα Mirabell, εκτός αν σας αρέσει η μαύρη σοκολάτα. Για τους λάτρεις της σοκολάτας γάλακτος (και για όσους δεν πολυσυμπαθούν την αμυγδαλόψυχα) προτείνω τα σοκολατάκια Mozart-Herz'l (με σήμα τον Μότσαρτ) τα οποία είναι γερμανικά, αλλά τα βρίσκεις και στην Αυστρία. Άλλα σουβενίρ που μπορείτε να αγοράσετε είναι διαφόρων ειδών κεντήματα, ποτήρια μπύρας με καπάκι, κουκλάκια (φυσικά) και ο,τιδήποτε έχει πάνω τον Μόρτσαρτ!

Περισσότερες φωτογραφίες από το Σάλτσμπουργκ, μέσα και έξω από το κάστρο, έχω ανεβάσει στο Flickr.

Weihnachtsmarkt in Schönbrunn

Η πιο γραφική χριστουγεννιάτικη αγορά της Βιέννης είναι κατά γενική ομολογία αυτή που οργανώνεται στο προαύλιο του Ανάκτορου Σένμπρουν (Schloss Schönbrunn στα γερμανικά). Πρόκειται για το θερινό ανάκτορο των Αψβούργων, μιας δυναστείας που βασίλευσε στη Γερμανία, την Ουγγαρία, την Αυστρία και αλλού, από τον 12ο αιώνα μέχρι τη διάλυσή της στο τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου. Το ανάκτορο είναι τεράστιο (περισσότερα από 1000 δωμάτια) και φημίζεται για τους κήπους του - τους οποίους εμείς δεν είδαμε, καθότι πήγαμε βράδυ, αλλά μπορείτε να ενημερωθείτε από τη σχετική ανάρτηση της Δανάης. Την άνοιξη με τα λουλούδια το ανάκτορο θα πρέπει να είναι πολύ εντυπωσιακό, αλλά και φωτισμένο για τα Χριστούγεννα δεν πήγαινε πίσω. Στο κέντρο μπροστά από την κεντρική είσοδο ήταν στημένο ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο, φωτισμένο κατά τον παραδοσιακό γερμανικό τρόπο, μόνο με άσπρα λαμπιόνια. Τα ξύλινα σπιτάκια ήταν τοποθετημένα κυκλικά στον περίγυρο της αυλής.


Η πρώτη στάση ήταν στο σπιτάκι με τα ζεστά ποτά. Στα αριστερά είναι ένα παντς με Baileys και στα δεξιά το κλασικό γκλουβάιν. Όπως βλέπετε, σερβίρονται σε κούπες-σουβενίρ, τις οποίες πληρώνεις στην τιμή του ποτού, και αν δεν θέλεις να τις κρατήσεις, τις επιστρέφεις όταν τελειώσεις και παίρνεις τα χρήματά σου πίσω.


Με τις κούπες ανά χείρας, περιπλανηθήκαμε από σπιτάκι σε σπιτάκι, χαζεύοντας τα πολύχρωμα στολίδια, τα σουβενίρ και τα κάθε λογής χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά.


Το ανάκτορο ήταν κλειστό, αλλά πολύς κόσμος περνούσε κάτω από τις απαγορευτικές αλυσίδες και ανέβαινε στο μπαλκόνι για να απολαύσει το κρασί του με θέα στο προαύλιο. Το ίδιο κάναμε κι εμείς, και οφείλω να ομολογήσω ότι άξιζε τον κόπο.


Οι επιλογές για φαγητό ήταν πολλές. Λουκάνικα δεν είδαμε (και μου φάνηκε πολύ περίεργο), αλλά είδαμε τα παραδοσιακά πρέτσελ και φέτες ζυμωτό ψωμί που πάνω έβαζαν τυριά, ζαμπόνια κ.λπ. και τις περνούσαν από το γκριλ μέχρι να λιώσει λίγο το τυρί. Αυτό που μοιάζει με γέμιση σπανακόπιτας ήταν ιδιαίτερα γευστικό.


Στα γλυκίσματα υπήρχε ακόμα μεγαλύτερη ποικιλία, π.χ. ζαχαρωτά, κορνέ και "σουβλάκια" με επικάλυψη λιωμένη σοκολάτα.


Δοκιμάσαμε επίσης μεγάλα γεμιστά ντόνατς, τα οποία τηγάνιζαν, γέμιζαν με ό,τι κρέμα ζητούσες και τα πασπάλιζαν με ζάχαρη άχνη, όλα *επί τόπου*. Είναι αυτό που λέμε, από την παραγωγή στην κατανάλωση!


Ελπίζω οι φωτογραφίες να μεταφέρουν λίγη από τη μαγεία που νιώσαμε στο προαύλιο του Σένμπρουν. Με την ανάρτηση αυτή κλείνει ο κύκλος αφιερωμάτων στην χριστουγεννιάτικη Βιέννη, αλλά για όσους δεν χορτασαν, έχω ανεβάσει 109 φωτογραφίες από τις τρεις χριστουγεννιάτικες αγορές που επισκεφτήκαμε, στον λογιαριασμό μου στο Flickr. Όρεξη να έχετε να βλέπετε!

Wiener Christkindlmarkt - by night

Όπως σας υποσχέθηκα, βάζω σήμερα βραδυνές φωτογραφίες από τα χριστουγεννιάτικα παζάρια της Βιέννης, για να δείτε πώς φαίνονται τα σπιτάκια όταν είναι φωτισμένα.


Στο βάθος δεξιά (πίσω από το σπιτάκι) είναι οι φωτισμένες καρδιές, στο βάθος αριστερά είναι οι χιονάνθρωποι.


Υπάρχει κάτι για όλους: χριστουγεννιάτικα στολίδια, υπερμεγέθη ντόνατς για τους πεινασμένους, κούκλες, πορσελάνινες μπάλες για το δέντρο.


Κλασσικά αυστριακά σουβενίρ: κούκλες με αλπικές φορεσιές, η πριγκίπισσα Σίσσυ και ο φυσικά ο Μότσαρτ.


Μην μου πείτε ότι αυτοί οι Αγιοβασίληδες δεν είναι τέλειοι; Πολύ μετάνιωσα που δεν αγόρασα έναν! Ευτυχώς έχω τις φωτογραφίες για να τους θυμάμαι.


Σε κάθε χριστουγεννιάτικο παζάρι που σέβεται τον εαυτό του υπάρχει τουλάχιστον ένας πάγκος που πουλάει μινιατούρες για κουκλόσπιτα. Συγκρίνετε το μέγεθός τους με το μέγεθος του αυτοκόλλητου με την τιμή για να καταλάβετε για πόσο μινιατούρες μιλάμε.


Φυσικά δεν μπορούσα να μην σας δείξω φωτισμένους χιονάνθρωπους. Ήθελα να φωτογραφήσω και τους φωτισμένους αρκούδους, αλλά δευτερόλεπτα πριν πατήσω το κουμπί της μηχανής, έσβησαν! Βλέπετε είχε πάει η ώρα 9 και το παζάρι θα έκλεινε. Ούτε στη Γερμανία να είμασταν τέτοια ακρίβεια (άτιμοι χρονοδιακόπτες)!


Tο παζάρι συγκεντρώνει πολύ κόσμο που περιφέρεται κρατώντας κούπες με ζεστό κρασί - απαραίτητο όταν η θερμοκρασία αγγίζει τους μηδέν βαθμούς, βοηθάει και στο κέφι! Προσωπικά το αποφεύγω, γιατί το αλκοόλ με ζαλίζει, αλλά φαίνεται πως οι βόρειοι είναι πιο συνηθισμένοι.