Οι ογκόλιθοι του Μοεράκι

Μια φίλη μου που μένει στη Νέα Ζηλανδία μου έστειλε αυτές τις απίθανες φωτογραφίες. Οι τεράστιοι βράχοι που βλέπετε λέγονται Ογκόλιθοι του Μοεράκι (Moeraki Boulders στα αγγλικά) και βρίσκονται στην παραλία Moeraki, κοντά στην πόλη Dunedin, νότια του Christchurch.


Πρόκειται για τη μεγαλύτερη συγκέντρωση σφαιρικών βράχων στον κόσμο.


Οι ογκόλιθοι είναι φτιαγμένοι από λάσπη, άργιλο και ασβεστίτη, και στο κέντρο είναι κενοί, όπως βλέπετε από αυτόν που έχει σπάσει.


Γενικά δεν έχω τρέλα να επισκευτώ όλο τον πλανήτη, όπως μερικοί που θέλουν να πάνε παντού. Αλλά αυτούς τους βράχους θα ήθελα πολύ να τους δω από κοντά κάποια στιγμή!

Πολύ όμορφες φωτογραφίες από το Moeraki μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα Trekearth.

London Marathon 2009

Πριν λίγο ανέβασα στο YouTube το βιντεάκι από τον προχθεσινό Μαραθώνιο. Δεν είναι εξαιρετικά καλής ποιότητας, αλλά θα σας δώσει μια ιδέα για την ατμόσφαιρα που επικρατούσε. Προσέξτε ιδιαίτερα τους σωσίες (χαχα) του David Hasselhoff και της Pamela Anderson στο 0:13 και την υπερμεγέθη νοσοκόμα στο 2:50.



Μέσα στη νοσοκόμα κρύβεται ένας κύριος που λέγεται Robert Schooling. Τρέχει κάθε χρόνο κουβαλώντας τη νοσοκόμα, στηρίζοντας το φιλανθρωπικό ίδρυμα για άρρωστα παιδιά Well Child. Η νοσοκόμα ζυγίζει 16 κιλά και ένας Θεός ξέρει πώς αντέχει να την κουβαλάει επί 42 χιλιόμετρα!


Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για να δω αν τερμάτισε ο Lloyd Scott, ο πιο γνωστός από τους fun runners, που παλιότερα έχει τρέξει μέσα σε σκάφανδρο, ντυμένος Ιντιάνα Τζόουνς, σαν ρομπότ και σαν Άγγλος ιππότης, ανακάλυψα ότι δυο δρομείς που είχα φωτογραφίσει να τρέχουν ντυμένοι νύφη και γαμπρός ήταν πραγματικά νύφη και γαμπρός και έτρεχαν για το ίδρυμα The Children's Society που βοηθάει παιδιά με προβλήματα οικονομικά, συμπεριφοράς κ.λπ. Λίγο πριν το τέλος της διαδρομής έκαναν μια μικρή παράκαμψη, πήγαν στην εκκλησία, παντρεύτηκαν και μετά το τέλος του μυστηρίου συνέχισαν το τρέξιμο, τερματίζοντας με χρόνο 7 ώρες και 5 λεπτά. Δείτε εδώ το σχετικό άρθρο της εφημερίδας Telegraph.


Για τον Lloyd Scott δεν βρήκα άκρη, πάντως για όσους αναρωτιούνται, φέτος τρέχει μαζί με τρεις άλλους και ένα κίτρινο υποβρύχιο, υπέρ του ιδρύματος The Children's Trust που προσφέρει στήριξη και φροντίδα για παιδιά με πολλαπλές αναπηρίες.

Πέρα από τα καρναβάλια και την πλάκα, ο Μαραθώνιος του Λονδίνου είναι ένα μεγάλο φιλανθρωπικό γεγονός και μια ευκαιρία για εκατοντάδες φιλανθρωπικές οργανώσεις να μαζέψουν χρήματα. Αν έχετε πιστωτική κάρτα Mastercard ή Visa μπορείτε πολύ εύκολα να προσφέρετε κι εσείς ένα μικρό ποσό χωρίς να σηκωθείτε καν από την καρέκλα σας. Η διαδικασία είναι πολύ εύκολη και πολύ ασφαλής - απλά πηγαίνετε στην ιστοσελίδα Just Giving και πατάτε εκεί που λέει Sponsor Me Now. Μπορείτε να δώσετε οποιοδήποτε μικρό (ή μεγάλο) ποσό και να κάνετε τη δωρεά επώνυμα ή ανώνυμα.

Για τη νοσοκόμα και το ίδρυμα Well Child: http://www.justgiving.com/robertschooling.

Για το κίτρινο υποβρύχιο και το ίδρυμα The Children's Trust: http://www.justgiving.com/yellowsubmarine

Για τους νιόγαμπρους και το ίδρυμα The Children's Society: http://www.justgiving.com/rachelpitt1.

Τροχάδην

Το γεγονός της ημέρας στην Αγγλία είναι ο Μαραθώνιος του Λονδίνου. Πρόκειται για έναν από τους πέντε κορυφαίους μαραθωνίους παγκοσμίως (οι άλλοι 4 είναι οι Μαραθώνιοι της Βοστώνης, του Βερολίνου, του Σικάγο και της Νέας Υόρκης) και αποτελεί ένα σημαντικό αθλητικό γεγονός για επαγγελματίες δρομείς, αλλά είναι και η μεγαλύτερη ετήσια φιλανθρωπική εκδήλωση στον κόσμο, αφού κάθε χρόνο συγκεντρώνονται περί τα 45 εκατομμύρια λίρες (περίπου 56 εκατομμύρια ευρώ με την παλιά ισοτιμία) για διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις και σωματεία.


Ο Μαραθώνιος ξεκίνησε το 1981, προσελκύει πάνω από 35.000 δρομείς και καλύπτεται σε απευθείας μετάδοση από το BBC. Η διαδρομή ξεκινάει από το Greenwich και καταλήγει στο κέντρο του Λονδίνου. Επίσημος σπόνσορας είναι η εταιρία Flora. Οι δρομείς είναι είτε επαγγελματίες αθλητές (μερικοί αγωνίζονται για μια θέση στους Ολυμπιακούς), είτε ερασιτέχνες μέλη αθλητικών συλλόγων, είτε απλός κόσμος που συμμετέχει με κάποια φιλανθρωπική οργάνωση προκειμένου να μαζέψει χρήματα για λογαριασμό της.


Οι ερασιτέχνες που συμμετέχουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς λέγονται fun runners, και αρκετοί από αυτούς αγωνίζονται μασκαρεμένοι. Τα πιο συνηθισμένα κουστούμια είναι οι κάθε λογής περούκες και στολές μπαλαρίνας (στις γυναίκες αλλά κυρίως στους άντρες), όπως και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε - Ρωμαίοι στρατιώτες, αρχαίοι Έλληνες, ινδιάνοι, καουμπόηδες, κλόουν, κουνέλια, καμήλες, ρομπότ, δράκουλες, γαμπροί και νύφες, κλέφτες και αστυνόμοι, γιατροί και νοσοκόμες, Jedi, μήλα, μπανάνες, καρότα, μελισσούλες, πεταλούδες, εθνικές ενδυμασίες κ.λπ.


Τα χρήματα για τις φιλανθρωπικές οργανώσεις μαζεύονται μέσω διάφορων δραστηριοτήτων, όπως χορηγίες, έρανοι, φιλανθρωπικά παζάρια, κληρώσεις, πάρτυ μασκέ, ή μέσω ειδικών ιστοσελίδων όπως το Just Giving. Οι ίδιοι οι δρομείς αναλαμβάνουν να οργανώσουν τις δραστηριότητες ή να δημιουργήσουν τις ιστοσελίδες μέσω των οποίων συλλέγονται τα χρήματα. Εκατοντάδες φιλανθρωπικές οργανώσεις συμμετέχουν στον Μαραθώνιο και τουλάχιστον 10.000 αθλητές τρέχουν για λογαριασμό τους. Μερικές οργανώσεις έχουν μεγάλες ομάδες δρομέων, όπως π.χ. η Team MacMillan με 705 δρομείς που μαζεύουν χρήματα για την οργάνωση Macmillan Cancer Support. Υπάρχουν πολλές τέτοιες ομάδες και κάθε χρόνο έχουν διαφορετική σύνθεση. Μια ομάδα που μένει σταθερή είναι η Everpresent, αποτελούμενη από 21 δρομείς που έχουν λάβει μέρος σε όλους τους Μαραθώνιους από το 1981 μέχρι σήμερα!


Κάθε χρόνο, μισό εκατομμύριο θεατές βγαίνουν στους δρόμους κατά μήκος των 42 χιλιομέτρων της διαδρομής, άλλοι για να δουν κάποιον φίλο ή γνωστό, άλλοι για να ενθαρρύνουν τους αθλητές ή απλά για να δουν τους μασκαρεμένους. Μερικοί φέρνουν μαζί τους φρούτα και γλυκάκια για τους δρομείς, όπως η μικρούλα της φωτογραφίας, που πρόσφερε μπανάνες και jelly babies.


Εκτός από τους fun runners, υπάρχουν και οι επαγγελματίες δρομείς, άνδρες και γυναίκες, αυτοί που τρέχουν με αναπηρικά καροτσάκια και o Mini Marathon για τους κάτω των 18, με σπόνσορα την Adidas. Οι συμμετοχές των επαγγελματιών, γνωστών ως elite runners, είναι σημαντικές, αφού αν κάνεις καλό χρόνο μπορείς να κερδίσεις μια θέση στους Ολυμπιακούς. Η Βρετανίδα Paula Radcliffe που είναι από τις πιο γνωστές μαραθωνοδρόμους παγκοσμίως, ξεκίνησε την καριέρα της από τον Μαραθώνιο του Λονδίνου το 2002.


Φέτος, ο Κενυάτης Sammy Wanjiru κάλυψε την απόσταση σε 2 ώρες, 5 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα κάνοντας νέο ρεκόρ αγώνων, ενώ η Γερμανίδα Irina Mikitenko τερμάτισε για μια ακόμα φορά πρώτη από τις γυναίκες καλύπτοντας την απόσταση σε 2 ώρες, 22 λεπτά και 11 δευτερόλεπτα. Η Paula Radcliffe δεν έτρεξε (ούτε και φέτος) λόγω τραυματισμού.


Παρόλο που η πρόβλεψη του καιρού έλεγε για βροχή, η μέρα σήμερα ήταν σχεδόν καλοκαιρινή, πράγμα πολύ καλό για τους θεατές, αλλά όχι τόσο καλό για τους αθλητές, που σίγουρα θα έτρεχαν καλύτερα αν είχε δροσιά. Ευτυχώς υπήρχαν κάποια σύννεφα που έκριβαν πού και πού τον ήλιο, αλλά αν κρίνω από την κατάσταση των δρομέων, μάλλον δεν ήταν αρκετά. Ευτυχώς κάποιοι είχαν προνοήσει να πάρουν μαζί τους καπελάκια ή ομπρέλες.


Η ουσία του μασκαρέματος είναι για να έχει περισσότερη πλάκα, και για τους ίδιους που τρέχουν, αλλά και για τους θεατές, για να βγουν στους δρόμους και να τους στηρίξουν, τόσο ηθικά όσο και οικονομικά. Εγώ ας πούμε που δεν ενδιαφέρομαι καθόλου για τα αθλητικά έχω δει τον Μαραθώνιο τέσσερις φορές τα τελευταία 10 χρόνια. Αν δεν ήταν οι μασκαρεμένοι, δεν θα έβγαινα Κυριακάτικα από το σπίτι μου, και φυσικά δεν θα είχα την ευκαιρία να δώσω χρήματα στους έρανους της ημέρας. Μερικοί από τους δρομείς κουβαλούν κουβάδες στους οποίους μπορείς να ρίξεις χρήματα, αλλά υπάρχουν και άλλες ομάδες που κυκλοφορούν κατά μήκος της διαδρομής και συλλέγουν χρήματα από τους θεατές.


Επίσης υπάρχει μεγαλύτερη ηθική στήριξη προς τους δρομείς που είναι ντυμένοι, γιατί ο κόσμος φωνάζει και χειροκροτεί πιο δυνατά σε αυτούς που έχουν έξυπνες στολές ή φαίνονται να υποφέρουν περισσότερο π.χ. επειδή κουβαλούν μεγαλύτερο βάρος. Οι δρομείς που μασκαρεύονται δεν είναι επαγγελματίες, οι περισσότεροι δεν είναι καν ερασιτέχνες, άρα δεν υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον από αθλητικής πλευράς. Είναι απλά άνθρωποι σαν εμένα κι εσάς, που αποφασίζουν να κάνουν κάτι τελείως τρελό για να βοηθήσουν μια φιλανθρωπική οργάνωση να μαζέψει χρήματα. Σε σχέση με το γεγονός ότι αποφασίζουν να τρέξουν 42 χιλιόμετρα καταλιακού ή μέσα στη βροχή, το μασκάρεμα είναι λεπτομέρια!

Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στον λογαριασμό μου στο Flickr. Έχω τραβήξει και βιντεάκια, που θα ανεβάσω μέσα στις επόμενες μέρες.

Το μήλο και η μηλιά

Συχνά όταν συζητιούνται τα πολιτικά δρώμενα του τόπου, οι κουβέντες μας διανθίζονται με αφορισμούς για τις δύο δυναστείες που μας κυβερνάνε, για νεποτισμό, οικογενειοκρατία κ.λπ. Κάποιοι που ασχολούνται λίγο σοβαρά με το πώς και το γιατί της κατάστασης, εξετάζουν το φαινόμενο από την πολιτική και κοινωνιολογική πλευρά του και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οφείλεται σε αναχρονιστικές νοοτροπίες και οπισθοδρομικές δομές κοινωνικής οργάνωσης. Οι υπόλοιποι πιστεύουν απλά ότι οι πολιτικοί μας είναι άχρηστοι. Αρκεί να κάνετε μια έρευνα στον Γούγλη με τις λέξεις "Καραμανλής Παπανδρέου νεποτισμός" και θα δείτε πάμπολλες αναφορές και αναλύσεις για το θέμα, από άρθρα της Καθημερινής μέχρι το μπλογκ του Γιάννη από τα Τρίκαλα.

Προσωπικά συμφωνώ με την πρώτη θεώρηση, αλλά διαφωνώ με τη δεύτερη. Το έχω ξαναπεί (και το λένε πολλοί) ότι η κάθε χώρα έχει τους πολιτικούς που της ταιριάζουν. Μπορεί οι περισσότεροι πολιτικοί να έχουν μπαμπά ή μαμά πολιτικό, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με γιατρούς, οδοντιάτρους, φαρμακοποιούς, μηχανικούς, δασκάλους, δικηγόρους, καταστηματάρχες, τραπεζικούς, ακόμα και με δημόσιους υπαλλήλους. Στο χώρο της πολιτικής το φαινόμενο δεν περιορίζεται μόνο στους Παπανδρέου και τους Καραμανλήδες, αλλά εκτίνεται και πιο μακριά σε Πάγκαλους, Κεφαλογιάννηδες, Βαρβιτσιώτες αλλά και σε άλλους λιγότερο επιφανείς, π.χ. ο πατέρας του Δημήτρη Ρέππα ήταν δήμαρχος για πολλά χρόνια στη γεννέτηρά του. Φαντάζομαι θα υπάρχουν πολλά άλλα τέτοια παραδείγματα. Στον χώρο εκτός πολιτικής, είμαι σίγουρη πως χωρίς να το πολυσκεφτείτε, όλοι θα βρείτε τρανταχτά παραδείγματα συνέχειας της οικογενειακής επαγγελματικής παράδοσης, ίσως ακόμα και μέσα στην οικογένειά σας.

Οι λόγοι που παρατηρείται αυτό το φαινόμενο είναι πολλοί, άλλοι πολύπλοκοι και άλλοι πιο απλοί. Οι απλοί έχουν να κάνουν με τη διατήρηση της οικογενειακής παράδοσης (και της οικογενειακής πηγής πλουτισμού - θα έχετε ακούσει φαντάζομαι τη φράση: του είχε ο πατέρας/η μητέρα του έτοιμη πελατεία στο γραφείο/ιατρείο/μαγαζί), αλλά και με κλασικό νεποτισμό - βολεύουμε τους δικούς μας σε θέσεις που ανήκουν στη σφαίρα επιρροής μας, οι πολιτικοί σε πολιτικά αξιώματα, οι γιατροί σε ιατρεία και νοσοκομεία, οι δικηγόροι σε δικηγορικά γραφεία, οι τραπεζικοί σε τράπεζες κ.λπ. Για τους Έλληνες πολιτικούς ειδικά, αυτή η λύση είναι και προφανής και εύκολη. Σε μια χώρα που στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι νέοι ονειρεύονται είτε να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι είτε να αναλάβουν την επιχείρηση της μαμάς ή του μπαμπά, δεν είναι και πολλοί αυτοί που ασχολούνται σοβαρά με την πολιτική χωρίς να έχουν ένα πάτημα στον κλειστό συγγενικό ή έστω φιλικό κύκλο.

Για να προωθήσει όμως ο γιατρός, ο μηχανικός ή ο πολιτικός το γιο του ή την κόρη του στα ανάλογα αξιώματα, πρέπει και το παιδί να έχει ανάλογες ικανότητες ή/και σπουδές. Για να σου αφήσει ο μπαμπάς το δικηγορικό του γραφείο, πρέπει πρώτα να πάρεις πτυχίο δικηγόρου. Για να πάρεις πτυχίο δικηγόρου πρέπει να θέλεις να ασχοληθείς με τη δικηγορία. Και φυσικά για να διατηρήσεις το γραφείο και να είναι επικερδές, πρέπει να έχεις τα κατάλληλα φόντα. Εδώ ακριβώς είναι το σημείο στο οποίο τα παιδιά των γιατρών, μηχανικών, δικηγόρων, πολιτικών κ.λπ. έχουν το μεγαλύτερο αβαντάζ - και όχι στις πόρτες που θα τους ανοίξουν οι δικοί τους άνθρωποι όταν με το καλό αποφοιτήσουν από το πανεπιστήμιο. Ο γιος του πολιτικού μηχανικού δεν βλέπει πρώτη φορά οικοδομή στο δεύτερο έτος του Πολυτεχνείου, αλλά στο δεύτερο έτος της ζωής του. Πριν ακόμα τελειώσει το σχολείο έχει ακούσει άπειρες αναφορές σε στατικές μελέτες, σχεδιασμό πολυκατοικιών, σίδερα και μπετά. Πριν τελειώσει το πανεπιστήμιο, έχει σίγουρα εργαστεί με τον μπαμπά ή τη μαμά, και πολύ πιθανό να έχει αναλάβει και την οικογενειακή επιχείρηση.

Πώς μου ήρθε και σας τα λέω αυτά; Φέτος το Πάσχα, μαζί με τη λαμπάδα, τα παπούτσια, το τσουρέκι και το σοκολατένιο αυγό, έδωσα στην 8χρονη βαφτιστήρα μου μια φωτογραφική μηχανή μιας χρήσης. Η μικρή ενθουσιάστηκε και μαζί με την αδερφή της τράβηξαν επί τόπου γύρω στις 15 φωτογραφίες (12 στάσεις που είχε το φιλμ και άλλες 2-3 μέχρι να καταλάβουν ότι είχε τελειώσει). Πήγαμε το φιλμ για εμφάνιση και παραλάβαμε 5 φωτογραφίες, εκ των οποίων οι 3 ήταν υποφερτές. Επτά φωτογραφίες κάηκαν λόγω κακής χρήσης της μηχανής. Δεν περίμενα κάτι καλύτερο, αφού είναι η πρώτη επαφή της βαφτιστήρας με φωτογραφική μηχανή. Δεν είχε ξαναμπεί σε φωτογραφείο, δεν ήξερε τι είναι φιλμ, και φυσικά δεν ήξερε πώς να βγάλει μια καλή φωτογραφία. Στο σπίτι της υπάρχουν φωτογραφικές μηχανές, μία συμβατική SLR και μια ψηφιακή, αλλά εμφανίζονται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις (γενέθλια, γιορτές, βαφτίσια) και τα παιδιά δεν επιτρέπεται να τις αγγίζουν "για να μην τις χαλάσουν".

Μετά από λίγες μέρες πήγα στο σπίτι του μόλις 3 χρονών βαφτιστηριού μου. Εκεί που καθόμαστε και συζητάμε με τους γονείς του, ενώ οι μικρός γυρίζει γύρω-γύρω σαν σβούρα να ετοιμάσει τους καφέδες (έχει μια παιδική καφετιέρα και πλαστικές κούπες και απασχολείται δημιουργικά), του λέει η μητέρα του: φέρε τη μηχανή σου να βγάλεις μια φωτογραφία τη νονά. Και τι απαντάει ο μικρός Μάριο Τεστίνο: δεν έχει φιλμ! Ζντουπ η νονά. Του έχουν πάρει παιδική φωτογραφική μηχανή, και του έχουν δείξει μέχρι και πού μπαίνει το φιλμ. Μιας που η δική του δεν δούλευε, του έδωσα τη δική μου ψηφιακή μηχανή. Τράβηξε μια πολύ όμορφα καδραρισμένη φωτογραφία (κεφάλια, χέρια, πόδια, όλα μέσα) και είναι μόλις 3 χρονών. Τι δουλειά κάνει ο πατέρας του; Ναι, είναι φωτογράφος. Όπως και δύο θείοι του. Ο μικρός φαίνεται να έχει κληρονομήσει το οικογενειακό ταλέντο, αλλά έχει και επαφή με το αντικείμενο της φωτογραφίας από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Πόσα άλλα 3χρονα παιδάκια έχουν στείλει φιλμ για εμφάνιση; Και πόσα έχουν ακούσει τη μαγική φράση: τι ωραίες φωτογραφίες που τράβηξες!

Και πόσα 2χρονα παιδάκια έχουν ακούσει τη μαμά τους να λέει όταν παίρνουν δώρο μια μπλούζα που πάνω έχει ένα φορτηγάκι: αχ τι ωραία μπλούζα, κοίτα το φορτηγό, εδώ βάζουν τα μπάζα. Η συγκεκριμένη μαμά είναι πολιτικός μηχανικός.

Παλιότερα είχα διαβάσει μια συνέντευξη της Ντόρας Μπακογιάννη που έλεγε ότι στην οικογένειά τους μπορούν να συζητούν το ίδιο θέμα από την ελληνική ή διεθνή επικαιρότητα ολόκληρο σαββατοκύριακο, κάνοντας αναλύσεις επί αναλύσεων. Υποθέτω ότι οι συζητήσεις τους προχωράνε πέρα από τους κλασικούς αφορισμούς (όλοι οι πολιτικοί είναι καθίκια, όλη η Ελλάδα είναι μπεεεε και άλλα τέτοια χαριτωμένα που ακούς στις συζητήσεις άλλων οικογενειών) και κατά συνέπεια οι μικροί και οι μικρές της οικογένειας μεγαλώνουν με πολύ μεγαλύτερη ευαισθησία σε θέματα πολιτικής φύσης απ' ό,τι το μέσο Ελληνόπουλο. Φαντάζομαι πως και στις οικογένειες Κλίντον ή Μπους, όταν κάθονται να φάνε, δεν συζητάνε για τις νέες έρευνες που συνδέουν την περιοδοντίτιδα με την παχυσαρκία (αγαπημένο θέμα συζήτησης στην οικογένειά γνωστού μου ενδοκρινολόγου, καθότι η μαμά είναι οδοντογιατρός και η κόρη (όπου το βρείτε) οδοντογιατρός που θέλει να γίνει περιοδοντολόγος).

Είναι λοιπόν τόσο περίεργο που τα παιδιά των πολιτικών σχολούνται με την πολιτική, αφού και τα παιδιά των φωτογράφων ασχολούνται με την φωτογραφία, τα παιδιά των γιατρών με την ιατρική, τα παιδιά των καθηγητών με τη διδασκαλία; Αφού αποδεχόμαστε την πρακτική αυτή σε όλα τα άλλα επαγγέλματα, γιατί όχι και στην πολιτική; Και ναι, φυσικά υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που σπουδάζουν αντικείμενα ή ασκούν επαγγέλματα τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με αυτά των γονιών τους. Αλλά έχω την εντύπωση πως οι εξαιρέσεις αυτές απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ποιος Τερκενλής και πράσινα άλογα...

Καθότι τις τελευταίες 2 φορές που πήραμε τσουρέκι από τον Τερκενλή πάθαμε μεγάλη ήττα, φέτος προτιμήσαμε το γεμιστό των Ζαχαροπλαστείων Passarella και δικαιωθήκαμε. Αυτό είναι τσουρέκι αγαπητοί μου! Να τρως και να γλύφεις τα δάχτυλά σου.


Όπως βλέπετε, προσθέσαμε και μπανανούλα για να το κάνουμε ακόμα πιο θεϊκό.


Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά! Ελπίζω να περάσατε όλοι καλά και εύχομαι του χρόνου ακόμα καλύτερα.

Προσοχή στους δρόμους

Την Μ. Τετάρτη ταξίδεψα στην καρμανιόλα (σόρρυ εθνική οδό ήθελα να πω) Κορίνθου-Πατρών, που ο Θεός να την κάνει εθνική οδό, αφού στο μεγαλύτερο μέρος της δεν έχει διαχωριστική νησίδα ανάμεσα στα ρεύματα, το κάθε ρεύμα έχει μόνο μια λωρίδα κυκλοφορίας, δεν υπάρχει φωτισμός, και το οδόστρωμα είναι μέτριας ποιότητας. Λίγο έξω από την Πάτρα, κοντά στα διόδια, πετύχαμε ένα θανατηφόρο ατύχημα και μείναμε σταματημένοι για περίπου μιάμιση ώρα. Το ατύχημα έγινε όταν συγκρούστηκαν ένα τζηπ με κατεύθυνση προς Πάτρα, με δύο ΙΧ που κινούνταν προς Κόρινθο. Το τζηπ μπήκε στο αντίθετο ρεύμα, άγνωστο γιατί, και χτύπησε το πρώτο αυτοκίνητο στο πίσω μέρος, και το δεύτερο, ένα Opel Astra στο οποίο επέβαινε πενταμελής οικογένεια, πλαγιομετωπικά. Το αποτέλεσμα ήταν το τζηπ να πιάσει φωτιά, η οποία έκαψε και το Opel. Ευτυχώς κάποιοι που σταμάτησαν επί τόπου έβγαλαν την οικογένεια από το Opel, τραυματισμένους αλλά ζωντανούς. Τα δύο άτομα που επενέβαιναν στο τζηπ απανθρακώθηκαν.


Φυσικά βγήκαμε όλοι από τα αυτοκίνητά μας και παρακολουθούσαμε τις εξελίξεις σε πηγαδάκια. Κάποιοι που πήγαν πολύ κοντά στα δύο αυτοκίνητα γύρισαν σοκαρισμένοι από αυτό που είδαν, εγώ προτίμησα να μην πλησιάσω, πάντως είμαι σίγουρη πως οι αστυνομικοί, οι πυροσβέστες, οι νοσοκόμοι και οι υπάλληλοι της Express Service και της Ολυμπίας Οδού που βρέθηκαν εκεί θα θυμούνται το γεγονός για πολύ καιρό ακόμα.

Γιατί σας τα λέω αυτά; Για να σας θυμίσω ότι μέρες που είναι, χρειάζεται ακόμα περισσότερη προσοχή στους δρόμους. Δεν θα πω μην τρέχετε, αλλά ας έχουμε όλοι μας τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά, και τα αντανακλαστικά μας σε ετοιμότητα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις από πού θα έρθει το κακό και πόσο κακό θα είναι. Κάποιες μάνες θα κάνουν μαύρο Πάσχα φέτος, και μια οικογένεια αντί για την εκκλησία πήγε σε νοσοκομείο. Είναι κρίμα, και τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα, αν π.χ. οι επιβάτες των ΙΧ δε φορούσαν ζώνες ασφαλείας.

Παρεμπιπτόντως, αν τύχει και μπλοκαριστείτε πίσω από κάποιο ατύχημα, μόλις δείτε ότι οι μπροστινοί σας σταμάτησαν και έσβησαν τις μηχανές των αυτοκινήτων τους, καλό είναι να κάνετε το ίδιο κι εσείς. Υπήρχαν αυτοκίνητα που κράτησαν τη μηχανή τους αναμμένη για πάνω από μισή ώρα, ενώ στα 300 μέτρα τα δύο αυτοκίνητα καίγονταν σαν λαμπάδα (με εκρήξεις κ.λπ.) και ήταν προφανές ότι είμασταν φρακαρισμένοι για τα καλά. Επίσης καλό είναι να αφήσετε το αυτοκίνητό σας εκεί που είναι - αν δείτε ότι υπάρχει ένα μικρό κενό δυο αυτοκίνητα πιο μπροστά δεν είναι ανάγκη να το καλύψετε, γιατί τα κενά αυτά είναι χρήσιμα στα υπηρεσιακά αυτοκίνητα που θα έρθουν στον τόπο του ατυχήματος και τα οποία κάπου πρέπει να παρκάρουν. Άλλωστε δεν θα κερδίσετε τίποτα αν προχωρήσετε 5 μέτρα, γιατί όταν η αστυνομία δώσει σήμα να φύγουμε, θα φύγουμε όλοι μαζί. Λίγη υπομονή δεν βλάπτει.

Και μιας και μιλάμε για ατυχήματα, όσοι οδηγείτε μηχανή, μην ξεχνάτε ποτέ και για κανέναν λόγο το κράνος σας. Πέρσυ το Πάσχα, ένας φίλος μου έπεσε με 700άρα μηχανή στην Αθήνα. Φορούσε κράνος, γάντια και προστατευτικό μπουφάν, και από τη μέση και πάνω δεν έπαθε τίποτα. Έπαθε όμως συντριπτικό κάταγμα στο ένα πόδι που τον ταλαιπωρεί εδώ και ένα χρόνο με ανεπάλληλες εγχειρήσεις, μολύνσεις, πλαστικές, θεραπείες και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Εδώ και σχεδόν 12 μήνες μένει με τους γονείς του και εξαρτάται πλήρως από αυτούς, αφού δεν μπορεί να περπατήσει. Το δε πόδι του είναι άγνωστο ακόμα αν θα επανέλθει εντελώς. Αν δεν φορούσε κράνος όταν έπαθε το ατύχημα, είναι σίγουρο πως δεν θα είχε ζήσει να δει το φετινό Πάσχα.

Όταν πριν λίγες μέρες τον ρώτησα αν θα ξανανέβαινε σε μηχανή χωρίς ειδικές μπότες, μου είπε όχι. Όσο δεν μας έχει συμβεί ατύχημα, νομίζουμε ότι αν μας βρει η κακιά ώρα, οι πιθανότητες είναι ή να πεθάνουμε με τη μία ή να καταλήξουμε με ένα ή και τα δύο πόδια στο γύψο. Η πιθανότητα να μπαινοβγαίνουμε σε νοσοκομεία για μήνες ή χρόνια, δεν μας περνάει καν από το μυαλό. Φυσικά οι πιθανότητες να σου τύχει σοβαρό ατύχημα είναι μικρές, αλλά όπως είπε κάποτε ένας καθηγητής μου στο πανεπιστήμιο, μπορεί να έχεις 2% πιθανότητα να πάθεις κάτι, αλλά όταν το πάθεις οι συνέπειες δεν είναι 2%, είναι 100%.


Γι' αυτό προσοχή, τα μυαλά στο δρόμο, τα χέρια στο τιμόνι (όχι στο κινητό) και το αλκοόλ με μέτρο έως καθόλου. Το να λέμε μόνο φτου φτου μακριά από μας, δεν είναι λύση. Από όλους αυτούς που τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν φέτος (και πέρσυ και πρόπερσυ) το Πάσχα, κανένας δεν μπήκε στο αυτοκίνητο σκεφτόμενος ότι θα πάθει ατύχημα στο δρόμο.

Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω, παρά μόνο καλό Πάσχα να έχουμε και καλή Ανάσταση! Και προσοχή στους δρόμους.

Αυτά είναι κόλπα

Από την περασμένη Πέμπτη είμαι στην Ελλάδα (και έχω δει όλες τις εποχές του χρόνου - άσχετο). Την περασμένη Παρασκευή στις 2:29 μ.μ. έτυχε να περνάω από την Εφορία της περιοχής μου. Εκείνη την ώρα σχολούσαν οι υπάλληλοι, οι οποίες έβγαιναν από την πλαϊνή πόρτα η μία πίσω από την άλλη (ήταν καμιά 10αριά, όλες γυναίκες). Ε λοιπόν δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο φορτωμένες έφευγαν από το γραφείο. Όχι με φακέλους, έγγραφα, ντοσιέ και φορητούς υπολογιστές, αλλά με τσάντες. Τσάντες όπως λέμε ψώνια. Και δεν μιλάμε για μια τσαντούλα από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, αλλά για 2-3 τσάντες η κάθε μια και μάλιστα από μαγαζιά του κέντρου, π.χ. Glou, Folli Follie, Bournazos κ.λπ. Ούτε έξω από το Mall τέτοια ποικιλία.

Αν δεν κάνω λάθος, οι δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται από τις 7 π.μ. έως τις 2:30 μ.μ. χωρίς μεσημεριανό διάλειμμα. Για να πάει μία υπάλληλος στα μαγαζιά αυτά από το συγκεκριμένο κατάστημα της Εφορίας, χρειάζεται τουλάχιστον 15 λεπτά αν φύγει τροχάδην και δεν καθυστερήσει στο μετρό. Άλλα 15 για να επιστρέψει, μας κάνουν 30. Δεν θα φάει και κανένα μισάωρο στα μαγαζιά (για να μην πω στο κάθε μαγαζί); Ποιος εργάζεται στη θέση της όλη αυτή την 1+ ώρα που τριγυρνάει στην αγορά; Προφανώς ο κύριος Κανείς. Ας είναι καλά ο Έλληνας φορολογούμενος που δεν κάνει ερωτήσεις.

Πρόσφατα διάβαζα σε κάποιο ιστολόγιο (δυστυχώς δεν θυμάμαι σε ποιο) μια ανάρτηση που σχολίαζε γιατί μια δημόσια υπηρεσία είχε ώρες εξυπηρέτησης κοινού μόνο 11:00-13:00. Ο λόγος είναι απλός: αν σε ένα γραφείο εργάζονται 10 υπάλληλοι και κάθε μέρα οι μισοί λείπουν για 1 ώρα ο καθένας, πόσες ώρες υπολοίπονται για να εξυπηρετηθεί το κοινό; Όπου το βρείτε.

Δεν θα αναφερθώ καν στην υποτιθέμενη οικονομική κρίση που έχει αφήσει τις καφετέριες άδειες. Προφανώς είναι όλοι στα μαγαζιά και ψωνίζουν...

Γραμματόσημα με φαντασία

Σήμερα πήρα δύο γράμματα από την Ελλάδα και μία κάρτα από την Φινλανδία. Τα ελληνικά γραμματόσημα ήταν ένα με ψαράκια και ένα με το σήμα του Αστέρα Τρίπολης. Το φινλανδικό είχε πάνω ...φαγητά!

Κύριοι και κυρίες των Ελληνικών Ταχυδρομείων: δεν αφήνουμε τα θαλάσσια τοπία και τις ομάδες, και να φτιάξουμε κανένα γραμματόσημο της προκοπής; Προτείνω να εκδόσουμε σειρά με θέμα Greek Souvlaki που να περιλαμβάνει τα εξής γραμματόσημα: ένα με σουβλάκια (καλαμάκια για τους Αθηναίους), ένα με πίτα-γύρο, ένα με πίτα-σουβλάκι, ένα με χωριάτικη σαλάτα και ένα με τζατζίκι. Ο δε συνδιασμός σουβλακίου-χωριάτικης-τζατζικίου να δίνει την τιμή γραμματοσήμου εξωτερικού, ώστε να μπορούμε εμείς οι κακόμοιροι Έλληνες της διασποράς να λέμε και να κυριολεκτούμε: φάτε μάτια ...σουβλάκια! Γιατί με τα ψάρια δεν βλέπω να γίνεται προκοπή.

Σας εγγυώμαι ότι οι πωλήσεις των γραμματοσήμων θα αυξηθούν κατακόρυφα και δυναμικά! Μια δοκιμή θα σας πείσει.

Ενδέχεται για το παραλήρημα αυτό να φταίει η πανσέληνος, πάντως αν ποτέ εκδοθεί τέτοια σειρά γραμματοσήμων, επιφυλάσσομαι να ζητήσω ποσοστά. You read it here first.

Ζουμπούλια και άλλα

Σήμερα με πήρε τηλέφωνο μια φίλη μου που έρχεται Αγγλία την ερχόμενη εβδομάδα να με ρωτήσει τι καιρό θα κάνει και τι ρούχα να φέρει. Η ερώτηση αυτή απαντιέται μόνο με κρυστάλλινη σφαίρα. Βασικά είναι σαν να ρωτάς τι φαγητό θα φτιάξει η μάνα του Βασιλάκη Καΐλα την ερχόμενη Τετάρτη. Ούτε η ίδια δεν ξέρει, και πολύ λιγότερο εγώ. Της απάντησα αυτό ακριβώς που δεν ήθελε να ακούσει, δηλαδή ότι μπορεί να κάνει κρύο ή ζέστη, να βρέχει ή να έχει ήλιο, να φυσάει ή να έχει άπνοια, και καλύτερα να φέρει απ' όλα, κοντομάνικα, μακρυμάνικα, ζακέτες, μπουφάν, κασκώλ, σκούφο, για να είναι μέσα.

Το απόγευμα που γύρισα στο σπίτι, μου ήρθε φαεινή ιδέα να πάω στο φυτώριο της περιοχής να αγοράσω ζουμπούλια. Καθώς είχε ήλιο και ζέστη, και βαριόμουν να ντυθώ της προκοπής, φόρεσα ένα μακώ μπλουζάκι, φόρμα και παπούτσια χωρίς κάλτσες, και βγήκα. Σημ: τα παπούτσια χωρίς κάλτσες είναι αγγλική πατέντα. Μην με παρεξηγείτε. Είμαι εδώ τόσα χρόνια, όλο και κάποιο κουσούρι θα μου μείνει.

Η στάση του λεωφορείου είναι σε σημείο που δεν τη βλέπει ο ήλιος αλλά την πιάνει αέρας, και καθώς περίμενα κανένα δεκάλεπτο ένιωσα η αλήθεια είναι μια δροσιά, αλλά ΟΚ, δεν μπορώ να πω ότι κρύωνα κιόλας. Δίπλα μου μια κοπελίτσα που φαινόταν φοιτήτρια, ίσως να ήταν και Ελληνίδα έτσι που την έκοψα από την εμφάνιση, τουρτούριζε. Ήταν ντυμένη με τζην, παλτό, κασκώλ, μπότες ψηλές και με γουνάκι, έλεγες ότι ετοιμαζόταν να πάει στα χιόνια - και με κοιτούσε με μια έκφραση σαν να σκεφτόταν "είναι τρελές αυτές οι Αγγλίδες". Σε λίγο ήρθε στη στάση και ένας νεαρός, σίγουρα Άγγλος. Αυτός φορούσε τζην και κοντομάνικο. Είχε μαζί του ζακέτα αλλά την κρατούσε στο χέρι - μάλλον ζεσταινόταν. Η κοπέλα ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει (από το σοκ μάλλον, αλλά μπορεί να ήταν κι από το κρύο). Ίσα που άντεξε μέχρι να έρθει το λεωφορείο (το οποίο άργησε αφού περίμενε τα άλλα δυο που έρχονταν πίσω του να το φτάσουν, γιατί ως γνωστόν τα λεωφορεία προτιμούν να ταξιδεύουν τρία-τρία).

Στο φυτώριο εξυπηρετούσε ένας νεαρός, γύρω στα 22-23, φορούσε σκούφο και κασκώλ και κρατούσε αναμένο τσιγάρο στο χέρι. Μιλούσε αργά και βασανιστικά, και δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν μαστουρωμένος ή απλά βλάκας. Μπορεί και να τον είχε βαρέσει ο ήλιος γιατί σήμερα είχε λιακάδα όλη μέρα. Πάντως σε ό,τι τον ρωτούσα απαντούσε με διαφορά φάσης. Και να πεις ότι του έκανα απρόσμενες ερωτήσεις; Πόσο πότισμα θέλει - πόσο θα μείνει ανθισμένο - χρειάζεται να το μεταφυτέψω - αυτά δεν ρωτάνε όλοι στα φυτώρια; Με τα πολλά κατάφερε να απαντήσει σε όλα (2-3 φορές την εβδομάδα, παύση, 2-3 μήνες, παύση, όχι, παύση) και μάλιστα με έπεισε να μην πάρω μια μικρή γλάστρα με ένα ζουμπούλι που είχε 4 λίρες, αλλά μια λίγο μεγαλύτερη με τρία που είχε 10 λίρες. Πλην όμως στην τιμή των 10 λιρών υπήρχαν δύο διαφορετικές, μία με τρία χρωματιστά ζουμπούλια, και μία με τρία άσπρα σαν-ζουμπούλια. Μου λέει, διάλεξε ποια από τις δυο θες; Του λέω, τι διαφορά έχουν; Και μου απαντάει: το χρώμα.

Mάλλον με είχε πάρει για ξανθιά, δεν εξηγείται αλλιώς. Να μου έκανε πλάκα το αποκλείω.

Του λέω, ναι το χρώμα το βλέπω ότι είναι διαφορετικό, αλλά υπάρχει διαφορά στην ανθεκτικότητα του φυτού ή στην φροντίδα που χρειάζεται; (Προσέξτε ότι δεν είπα: και τι φυτό είναι αυτό το άλλο ωρέ, πρώτον για να μην τον βραχυκυκλώσω - στην περίπτωση που δεν ήταν ζουμπούλι και δεύτερον για να μην με πάρει για χαζή - στην περίπτωση που ήταν). Μου είπε όχι, δεν υπάρχει διαφορά, πήρα λοιπόν τα χρωματιστά, που ήμουν σίγουρη τι ήταν, έδωσα το δεκάλιρο και έφυγα με ελαφρά πηδηματάκια.

Πριν φύγω δεν μπορούσα να μην κάνω άλλη μια δύσκολη ερώτηση: πουλάτε χώμα; Απάντηση (μετά από παύση): όχι τώρα. Περίμενα για περισσότερες διευκρινήσεις, τίποτα. Κάνω δεύτερη ερώτηση: θα πουλάτε κάποια στιγμή στο μέλλον; Παύση. Ναι. Παύση. Κι άλλη παύση. Εγώ δεν έλεγα τίποτα, περίμενα να δω αν θα συνεχίσει. Την ερχόοοοοομενη εβδομάδα θα έχουμε, είπε τελικά (την ερχόοοοοοομενη όπως λέμε "την ερχόμενη και αν").

Άλλη φορά θα του στέλνω τις ερωτήσεις με ταχυδρομικό περιστέρι για να έχει προλάβει αν τις μελετήσει πριν πάω.


Τα ζουμπούλια που κοσμούν την ανάρτηση αυτή είναι τα νεοαποκτηθέντα. Το ηλιοβασίλεμα είναι χθεσινό, άσχετο με την ανάρτηση, και το βάζω μόνο επειδή είναι ωραίο.

Αν ετοιμάζεστε να έρθετε προς τα μέρη μας το Πάσχα, φέρτε τα πάντα από ρούχα, δεν κάνω πλάκα. Φέρτε και ομπρέλα, γιατί μπορεί τον τελευταίο καιρό να έχουμε στεγνώσει, αλλά η λαϊκή σοφία λέει: April showers bring May flowers (οι βροχές του Απρίλη φέρνουν τα λουλούδια του Μάη).

Η Αθήνα από (πιο) ψηλά

Πριν λίγο καιρό σας είχα δείξει την Αθήνα από ψηλά, μέσα από φωτογραφίες που είχα τραβήξει από το τουριστικό λεωφορείο. Τότε σας είχα υποσχεθεί ότι θα σας την έδειχνα και από πιο ψηλά. Δείτε λοιπόν μερικές φωτογραφίες που τράβηξα από το αεροπλάνο φεύγοντας.

Κλείνουμε τις πόρτες και τσουλάμε, τσουλάμε...


Στρίβουμε στον αεροδιάδρομο. Προσδεθείτε γιατί σε λίγο απογειωνόμαστε.


Αυτό είναι. Σηκωθήκαμε! Στο βάθος Παιανία, Κάντζα, Γλυκά Νερά.


Παίρνουμε στροφή γι' αυτό ο ορίζοντας φαίνεται στραβός. Δεξιά μας τα Σπάτα.


Κάτω μας ακριβώς είναι η Αττική Οδός. Στο βάθος το Κορωπί.


Στα δεξιά μας βλέπουμε ένα λατομείο. Δεν είμαι σίγουρη ποιο.


Καθώς κερδίζουμε ύψος, πίσω από τον Υμηττό προβάλουν τα νότια προάστια.


Βρισκόμαστε πάνω από τη Βάρκιζα. Διακρίνεται πολύ καθαρά η παραλία του ΕΟΤ (Yabanaki). Στο βάθος η Βουλιαγμένη, το Καβούρι και πίσω δεξιά η Βούλα. Στην μικρή χερσόνησο που φαίνεται στα αριστερά, βρίσκεται το γνωστό θέρετρο Astir Palace.


Η Βάρκιζα και ο δρόμος που πάει προς το Σούνιο.


Μερικά ζουμαρίσματα, έτσι για να δείξουμε ότι έχουμε καλό τηλεφακό. Δυστυχώς τα Λιμανάκια τα πετσόκοψα ελαφρώς. Φαίνεται η μικρή νησίδα Άρτεμις.


Όσοι ξέρετε καλά τη Βάρκιζα, δεν θα δυσκολευτείτε να βρείτε τον τιμημένο φούρνο του Γεωργιάδη, ακόμα και από αυτό το ύψος.


Εδώ βρισκόμαστε πάνω από τη Γλυφάδα. Ο μεγάλος δρόμος είναι η Λεωφόρος Βουλιαγμένης. Αριστερά βλέπετε το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού.


Αυτή η φωτογραφία μου αρέσει γιατί δείχνει πόσο διαφορετικά χτισμένη είναι η κάθε περιοχή της Αθήνας. Η Άνω Γλυφάδα αναπτύσεται ημικυκλικά προς το βουνό, η Αργυρούπολη όλο παραλληλόγραμμα, και η Ηλιούπολη με ακτινωτούς δρόμους γύρω από στρογγυλές πλατείες. Σαν μάθημα γεωμετρίας.


Στο κέντρο αυτής της φωτογραφίας, εκεί που είναι μαζεμένες πρασινάδες, είναι το κέντρο της Αθήνας. Ο ίσιος-ολόισιος δρόμος που ενώνει τις πρασινάδες με τη θάλασσα είναι η Λεωφόρος Συγγρού. Οι πρασινάδες είναι (από αριστερά προς τα δεξιά): η Ακρόπολη και ο λόφος του Φιλοπάππου, ο Εθνικός Κήπος και το Ζάππειο, το Α Νεκροταφείο, ο λόφος του Λυκαβηττού, ο λόφος του Στρέφη και το Πεδίο του Άρεως. Το μακρόστενο πάρκο που διακρίνεται στα δεξιά του Λυκαβηττού είναι η Πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου. Το λιμάνι που είναι σαν χτενάκι κάτω αριστερά είναι η μαρίνα του Άλιμου (Καλαμάκι).


Εδώ βλέπετε τον Πειραιά. Από δεξιά προς τα αριστερά: μαρίνα Φλοίσβου, Νέο Φάληρο, Μικρολίμανο, Τουρκολίμανο, Πασαλιμάνι (Ζέα) και στο βάθος αριστερά το κεντρικό λιμάνι του Πειραιά. Ένα στρογγυλό κτήριο που φαίνεται στη μέση κοντά στο λιμάνι του Νέου Φάληρου είναι το Στάδιο Καραϊσκάκη. Μπροστά του αν προσέξετε καλά θα δείτε ένα άλλο στρογγυλό κτήριο που η σκεπή του κάνει γουβίτσα. Πρόκειται για το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.


Αυτή η φωτογραφία είναι λίγο φλου καθότι ο τηλεφακός της μηχανής δεν είναι τόσο μεγάλων αξιώσεων. Αν προσέξετε πάντως θα δείτε ότι διακρίνονται από το κάτω μέρος της φωτογραφίας προς τα πάνω: ο Λυκαβηττός, το Πεδίο του Άρεως (τα κτήρια που βλέπετε είναι τα δικαστήρια Ευελπίδων), το Αττικό Άλσος, τα Τουρκοβούνια, το ΟΑΚΑ (φαίνεται το Κεντρικό Ολυμπιακό Στάδιο με τη στέγη του Santiago Calatrava), η Αττική Οδός και στο βάθος η Πεύκη και η Κηφισιά. Ο μεγάλος δρόμος που φαίνεται λίγο στην πάνω αριστερά γωνία είναι η Εθνική Οδός Αθηνών-Λαμίας. Η πρασινάδα που φαίνεται στην πάνω δεξιά γωνία είναι το Άλσος Συγγρού στο Μαρούσι.


Ακολουθεί σούπερ ζουμάρισμα στις περιοχές Άγιου Ιωάννη Ρέντη - Αιγάλεω - Ταύρου. Ο μεγάλος δρόμος που κάνει τις δύο στροφές είναι η Λεωφόρος Κηφισσού (Εθνική Οδός Αθηνών-Λαμίας). Στο κάτω μέρος της φωτογραφίας βλέπετε την οδό Πειραιώς που την τέμνει. Πιο πάνω περνάει η γραμμή του Προαστιακού. Κάτω ακριβώς από τη γραμμή του τρένου φαίνονται κάτι κόκκινα παραλληλόγραμμα. Αυτά είναι τα κτήρια της Κεντρικής Αγοράς Αθηνών. Αριστερά από την Εθνική Οδό, στο σημείο που παίρνει τη δεύτερη στροφή, φαίνεται το κλειστό γήπεδο βόλλεϋ του Ολυμπιακού, που στεγάζεται στο γυμναστήριο "Μελίνα Μερκούρη". Λίγο πιο πάνω (αλλά δεν φαίνεται) είναι το Allou Fun Park. Στα δεξιά της Εθνικής Οδού, πιο πάνω από την Κεντρική Αγορά φαίνεται το Αθλητικό Κέντρο του Ολυμπιακού και το Δημοτικό Γήπεδο Ταύρου "Σπύρος Γιαλαμπίδης", πιο πάνω το αμαξοστάσιο της Πέτρου Ράλλη και λίγο πιο πάνω ο Βοτανικός, εκεί που αναμένεται να φτιαχτεί το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Οι πρασινάδες πάνω δεξιά είναι χώροι του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ πιο πάνω και λίγο προς τα αριστερά είναι το Αρχαιολογικό Πάρκο Ακαδημίας Πλάτωνος.


Τις πληροφορίες για το τι βλέπετε στην κάθε φωτογραφία τις διασταύρωσα με το Wikimapia και το Google Maps. Ελπίζω να μου τα είπαν καλά!