Δυο βδομάδες χωρίς Galactica

Έκατσα αργά για να δω το επεισόδιο 13 (Taking A Break) και στο τέλος με περίμενε η έκπληξη: το επόμενο επεισόδιο (The Woman King) θα παιχτεί στις 11 Φεβρουαρίου!! Ποιος περιμένει δύο εβδομάδες να δει τι γίνεται στη συνέχεια, και το σημαντικότερο, πώς βολεύουμε το στερητικό σύνδρομο στο μεσοδιάστημα; Βλέπετε είμαι και σε μια ηλικία που δεν μου επιτρέπει να γεμίσω το σπίτι με αφίσσες του Jamie Bamber. Ευτυχώς που υπάρχει και το blog. Παρηγοριά στον άρρωστο, θα μου πείτε. Από το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα, εεεεεε μια τόση δα φωτογραφία, θα σας πω εγώ.

Λοιπόν, για τις στέρφες εβδομάδες που ακολουθούν, έχω σκεφτεί τέσσερις πιθανές ασχολίες:

1. Να κάνω επανάληψη παλιών επεισοδίων μήπως και καταλάβω ποιόν είδε η D'Anna

2. Να τελειώσω το βιβλίο που διαβάζω σταλαγματιά-σταλαγματιά εδώ και μέρες (Μακάριοι οι Πενθούντες, της Μάιρας Παπαθανασοπούλου)

3. Να παρακολουθήσω νέα επεισόδια Heroes, 24, Gilmore Girls, Desperate Housewives, The O.C. άντε και στην ανάγκη Ugly Betty

4. Να δω Στο Παρά Πέντε, 50-50, Ντόλτσε Βίτα και ό,τι άλλο υπάρχει στο http://www.greek-movies.com/ πριν το αφανίσουν

Παρεπιπτόντως, δε μπορώ να καταλάβω τι χασούρα υπάρχει για το οποιοδήποτε τηλεοπτικό κανάλι από τη διάθεση στο διαδύκτιο εκπομπών που έχουν ήδη παιχτεί (κάποιες από αυτές πολλάκις) στην τηλεόραση. Αν γνωρίζει κανείς, ας το πει και σε μένα.

Γιάννης Χαρούλης - Χειμωνανθός

Ψάχνοντας στo μαγαζάκι του iTunes για νέες κυκλοφορίες ελληνικών μουσικών CD, έπεσα πάνω στη νέα δισκογραφική δουλειά του Γιάννη Χαρούλη με τίτλο "Χειμωνανθός". Μου έκανε φοβερή εντύπωση πόσο όμορφη και εκφραστική φωνή έχει, και πόσο θυμίζει το Νίκο Ξυλούρη παρά το νεαρό της ηλικίας του. Είναι πραγματικά αναζωογονητικό να ακούς μια φωνή και ένα γενικότερο μουσικό αποτέλεσμα που διαφοροποιείται από τα γλυκανάλατα τραγουδάκια που κυκλοφορούν σωριδόν στις μέρες μας.

Από το δίσκο ξεχώρησα το τραγούδι με τον ομώνυμο τίτλο και τα Σύννεφα Του Γιαλού, αλλά περισσότερο κόλλησα με το τραγούδι Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι, σε μουσική και στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που είναι πραγματικά εκπληκτικό. Ίσως το πιο όμορφο τραγούδι του τελευταίου χρόνου.

Σκουπίδι η σκέψη, την πετώ
τη λογική απαρνιέμαι
μ' ένα σαράκι αρμένικο
για δρόμους που δεν θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι

Μερικά από τα τραγούδια του δίσκου θα τα βρείτε εδώ: http://www.myspace.com/giannisxaroulis

Φτάνει πια με τα spam

Κάποτε υπήρχε μόνο το junk mail, δηλαδή μαζικές επιστολές και φυλλάδια με προσφορές για κάθε λογής καταναλωτικά προϊόντα, συνδρομές, πιστωτικές κάρτες, ταξίδια κ.λπ. που στέλνονταν από εταιρίες (κυρίως αυτές που πουλάνε μέσω καταλόγων), τράπεζες και φιλανθρωπικά ιδρύματα με σκοπό να μας πάρουν χρήματα - γιατί αυτού του είδους οι επιστολές δεν έχουν σκοπό την ενημέρωση του πολίτη, αλλά την ελάφρυνση της τσέπης του. Τέτοιες σπάνια λάβαινα, μάλλον γιατί ποτέ δεν είχα αγοράσει από καταλόγους, ούτε είχα κάνει επώνυμες φιλανθρωπικές δωρεές, οπότε απλά δεν είχαν τα στοιχεία μου. Είναι γνωστό ότι η μία εταιρία δίνει τα στοιχεία των πελατών της στην άλλη. Αν δεν είσαι πελάτης σε καμία, το όνομά σου δεν φιγουράρει στις σχετικές λίστες και γλιτώνεις τη χαρτο-σαβούρα.

Εξαίρεση αποτελεί το τμήμα συνδρομών του περιοδικού The Economist που επιμένει να μου στέλνει συνδρομητικές προσφορές εδώ και 9 χρόνια. Οι επιστολές δεν έχουν παραλήπτη εμένα αλλά μια παλιά μου συγκάτοικο, πλην όμως καταλήγουν στο δικό μου χαλάκι. Έχω επιστρέψει αρκετές με ένα μεγάλο Χ πάνω στο όνομα και την ένδειξη "Not known at this address", τους έχω πάρει και τηλέφωνο 2 φορές να τους εξηγήσω ότι η συγκεκριμένη υποψήφια συνδρομήτρια είναι πλέον μητέρα δύο παιδιών, νοικοκυρά και κατοικεί στη Μαλαισία με την οικογένειά της, αλλά δεν πτοούνται: δύο φορές το χρόνο, ανελλιπώς, καμιά φορά και τρεις, της στέλνουν πληροφορίες σε λάθος χώρα. Ε, δεν θα σκάσω κιόλας. Στην τελική εγώ το καθήκον μου το έκανα. Τώρα πια όπως έρχεται η επιστολή, έτσι την πετάω στον κάδο ανακύκλωσης. Μετά από 9 χρόνια και πάνω από 18 επιστολές, έχω πάρει το κολάι.

Μετά ξεκίνησε η ιδέα με τα τηλεφωνήματα. Σου λέει γιατί να στέλνουμε επιστολές και φυλλάδια τα όποια μπορεί και να τα αγνοούν, ενώ μπορούμε να τους παίρνουμε τηλέφωνο και να τους πρήζουμε αυτοπροσώπως; Άσε που πολλοί δεν έχουν κανένα ενδιασμό να πετάξουν το άχρηστο χαρτομάνι στα σκουπίδια, αλλά δύσκολα θα κλείσουν το τηλέφωνο στα μούτρα του άλλου. Για να μην πούμε γι' αυτούς τους αναίσχυντους που χρησιμοποιούν τους προπληρωμένους απαντητικούς φακέλους για να ξεφορτώνονται τα φυλλάδια της μιας εταιρίας στέλνοντάς τα σε άλλη (μιλάμε για μεγαλοφυή ιδέα και προσκυνώ αυτόν ή αυτή που την εμπνεύστηκε). Όλα αυτά τα μικρο-προβλήματα τα ξεπερνάς όταν παίρνεις τηλέφωνα αντί να στέλνεις επιστολές. Επιπλέον με αυτό τον τρόπο προσεγγίζεις επιτυχώς τις πιο δύσκολες πληθυσμιακές ομάδες: τους αγράμματους, αυτούς που δεν μπορούν να βρουν τα γυαλιά της πρεσβυωπίας και όσους βαριούνται να διαβάσουν την αλληλογραφία τους.

Πολύ σύντομα τα τηλεφωνικά κέντρα αντικαταστάθηκαν από αυτόματα μυνήματα (Συγχαρητήρια! Κερδίσατε ένα ταξίδι στην...) ή μεταφέρθηκαν στην Ινδία. Γιατί να πληρώνεις αδρά Άγγλους τη στιγμή που οι Ινδοί μπορούν να κάνουν την ίδια δουλειά με λιγότερα χρήματα και λιγότερες απαιτήσεις; Και αφού βρήκες φτηνό εργατικό δυναμικό, κρίμα δεν είναι να μην το εκμεταλλευτείς στο έπακρο; Γιατί να πάρεις ένα τηλέφωνο όταν μπορείς να πάρεις 10;

Δεν μπορώ να πω ότι με δυσκόλεψαν τα τηλεφωνήματα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να πω "I'm not interested, thanks" και να το κλείσω. Άμα αρχίζουν τις ερωτήσεις, παριστάνω την Κινέζα: "Missis not here; missis gone China 2 month; you ring China; want me give you number ring China?" Όλως παραδόξως δεν θέλουν. Αν έχω κέφια, τους μιλάω στα Ελληνικά. Τρέλα στην τρέλα. Δεν έχει βρεθεί κανείς να μου απαντήσει ως τώρα. Από τότε που τα τηλεφωνήματα πλήθυναν (είναι μέρες που το τηλέφωνο χτυπάει και 8 φορές) απλά σταμάτησα να απαντάω. Τώρα πλέον αναλαμβάνει ο τηλεφωνητής που τους πληροφορεί ότι δεν είμαι εδώ και να αφήσουν μύνημα. Αν είναι γνωστός, το σηκώνω. Αν είναι πωλητής, το κλείνει.

Αφού λοιπόν λύσαμε το πρόβλημα των μαζικών αποστολών και των αυθαίρετων τηλεφωνημάτων, μας βρήκε άλλος πονοκέφαλος. Τα αυθαίρετα ημέιλ, κοινώς spam. Αυτά είναι ακόμα χειρότερα από τη χαρτούρα και τα τηλέφωνα, γιατί δεν κοστίζουν απολύτως τίποτα. Δεν χρειάζεσαι ούτε λεφτά για γραμματόσημα, ούτε τηλεφωνικά κέντρα στην αλλοδαπή. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι σύνδεση στο διαδύκτιο και ένα άτομο να διαχειρίζεται μια βάση δεδομένων. Και μετά ποιός σε πιάνει! Διάθεση να ΄χεις να χτυπάς το κουμπάκι που λέει SEND κι άσε τους ανύποπτους παραλήπτες να αναθεματίζουν.

Το πρώτο spam, λέει, στάλθηκε το 1978 (είχαν κομπιούτερ το 1978?!) σε 600 παραλήπτες, και ακολούθησε δημόσια κατακραυγή. Στις μέρες μας στέλνονται 85 δισεκατομμύρια spam την ημέρα και δεν παραπονιέται κανείς. Δεν ξέρω αν ο αριθμός αυτός περιλαμβάνει τα spam με ανέκδοτα, αρχεία .pps και αλυσιδωτές επιστολές που στέλνονται μεταξύ φίλων και γνωστών. Φαντάζομαι πως όχι.

Προσωπικά θα ήθελα να βρω έναν τρόπο να σταματήσω και τα δύο ήδη spam, γιατί είναι εξίσου περιττά. Στη λίστα των επαφών μου έχω γύρω στα 100 ονόματα. Από αυτούς τρεις είναι υπεύθυνοι μεταξύ τους για 20-40 spam την εβδομάδα. Οι υπόλοιποι 97 άντε να στείλουν άλλα 5. Μικρό το κακό θα μου πείτε. Από την άλλη παίρνω 20-30 spam την ημέρα από εταιρίες που θέλουν να μου πουλήσουν v1agra, rolex, μετοχές, πλαστά πανεπιστημιακά πτυχία.

Χθες μιλούσα με μια φίλη στο MSN. Δεν έχει ευρυζωνική σύνδεση, και συνδέεται μέσω τηλεφωνικής γραμμής μια φορά την ημέρα. Μόλις είχε κατεβάσει 33 ημέιλ. Με ρωτάει, πόσα νομίζεις ότι είναι spam; 32 της λέω. Όχι μου λέει, και τα 33. Τα έσβησε όλα με τη μία, χωρίς να τα ανοίξει. Το ίδιο κάνω κι εγώ. Αλλά προφανώς δεν το κάνουν όλοι. Μα είναι δυνατόν να απαντάει κανείς σε αυτά τα ημέιλ; Είναι κανείς τόσο βλάκας που να σκέφτεται "να ένα rolex σε τιμή ευκαιρίας" και να τρέχει να βρει την πιστωτική του κάρτα;

Και δεν αναφέρομαι καν στις διάφορες e-απάτες του στυλ παρακαλώ επιβεβαιώστε τα στοιχεία του τραπεζικού λογαριασμού σας πατώντας στον υπερσύνδεσμο (ή link στην κοινή ελληνική). Τέτοια ημέιλ έπαιρνα 5-6 την εβδομάδα μέχρι πριν από κανένα χρόνο. Μετά κόπηκαν και αντικαταστάθηκαν με πολλαπλάσια spam για αγορά προϊόντων και αγαθών. Ο χρόνος κυλά. Η τεχνολογία εξελίσσεται. Τα προβλήματα αλλάζουν όψη.

Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω εγώ προσωπικά και όλοι μας συλλογικά για να περιορίσουμε τα spam, εκτός από υπομονή μέχρι να αντικατασταθούν από την επόμενη μάστιγα των καιρών. Αν έχει κανείς καμιά καλή ιδέα, ας την πει. Θα το ψάξω κι εγώ λίγο παραπάνω, γιατί πλέον έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Στο μεταξύ, την επόμενη φορά που είσαστε έτοιμοι να στείλετε ένα ομαδικό ημέιλ σε 50+ άτομα το οποίο έχει ήδη προωθηθεί 10 φορές πριν φτάσει στα χέρια σας, σκεφτείτε αν πραγματικά οι φίλοι σας θα χαρούν να το λάβουν. Κι αν με δείτε στην λίστα των παραληπτών, σας παρακαλώ πολύ πολύ να με λυπηθείτε και να με σβήσετε. Έτσι κι αλλιώς δεν θα το διαβάσω.

Τα νεύρα μου!!!

Συνήθως τις Παρασκευές μένω σπίτι. Σπανιότατα πάω μετά τη δουλειά για ένα ποτό στα γρήγορα, αν τυχόν είναι καμιά γιορτή. Όταν με ρωτάνε γιατί δε βγαίνω τις Παρασκευές, λέω μισο-κοροϊδευτικά "επειδή τότε βγαίνουν οι πολλοί".

Σήμερα βγήκα κι ας είναι Παρασκευή. Άμα το ξανακάνω, να μη με λένε Σοφία.

Βασικά κανόνισα να πάω για φαγητό και σινεμά με τη φίλη μου τη Lu. Μιας που έχω μείνει πίσω σε σχέση με τα Όσκαρ, είπα να κερδίσω λίγο χαμένο έδαφος. Ήταν τρεις οι κινηματογράφοι που βολεύαν και τις δυο μας, και επιλέξαμε έναν στο Greenwich που έχει πολύ αναπαυτικά καθίσματα και γενικώς είναι χλίδα. Επιπλέον στην περιοχή υπάρχουν πολλά εστιατόρια και το σημαντικότερο ένα φοβερό κινέζικο noodle house με τεράστιες μερίδες και εξαιρετικά οικονομικές τιμές. Κανονίζουμε λοιπόν να βρεθούμε έξω από τον σταθμό του τραίνου στις 8 η ώρα. Μέχρι εδώ όλα ωραία.

Μόλις γύρισα από τη δουλειά σκέφτηκα να ξαπλώσω λίγο για να μην κοιμηθώ στη μέση της ταινίας (το συγκεκριμένο σινεμά έχει καθίσματα "ρυθμιζόμενης πλάτης" που βάζουν σε πειρασμό ακόμα κι αυτούς που δεν έχουν την τάση να αποκοιμιούνται μόλις κλείνουν τα φώτα - εγώ αντιθέτως αποκοιμήθηκα και παλιότερα στον Άρχοντα και στο Casino Royale πιο πρόσφατα). Βάζω λοιπόν τις πυτζαμούλες μου και ξαπλώνω στον καναπέ με την τηλεόραση στις ειδήσεις του BBC. Είναι πολύ καταπραϋντικός ήχος, μιας που οι Άγγλοι δεν έχουν παράθυρα επί παραθύρων με διάφορους ειδικούς (και μη) να τσακώνονται και να μαλλιοτραβιούνται. Λένε τις ειδησούλες τους ωραία κι όμορφα, με σταθερή φωνή και χωρίς εξάρσεις. Το καλύτερο νανούρισμα.

Μετά από 15 λεπτά ύπνου χτυπάει το τηλέφωνο. Ντριιιιιιιιιινννννννν ντριιιιιιιιιιννννννννν. Το σηκώνω. Είναι ένας Ινδός που θέλει να μου πουλήσει καινούριο κινητό τηλέφωνο. Του το κλείνω χωρίς να τον βρίσω (πολύ). Είναι τυχερός που με πέτυχε στις καλές μου. Ελπίζω να το εκτίμησε.

Αφού με ξύπνησαν που με ξύπνησαν λέω δεν πειράζει, ας χαζέψω λίγο στο ίντερνετ μέχρι να έρθει η ώρα να φύγω. Μέγα λάθος, γιατί ως συνήθως παραχάζεψα και μετά ετοιμάστηκα τροχάδην. Πάνω στη βιασύνη μου έσπασα κι ένα νύχι (πολύ - έτρεξε κι αίμα). Γαμώτο. Τεσπάν, τα κατάφερα κι έφυγα από το σπίτι στην ώρα μου. Για να πάω στο ραντεβού έπρεπε να πάρω δύο λεωφορεία, για 3-4 στάσεις το καθένα. Αυτή η διαδρομή παίρνει συνήθως λιγότερο από 20 λεπτά, μαζί με την αλλαγή λεωφορείου. Με την κίνηση της Παρασκευής, λέω άντε να μου πάρει 25. Αμ δε!

40 λεπτά έκανα να φτάσω!! Στην αλλαγή λεωφορείων περίμενα 20 λεπτά, το δεύτερο λεωφορείο ήταν φίσκα και μας πιάσαν κι όλα τα φανάρια. Πάλι καλά που δεν πέσαμε πάνω σε κανένα ατύχημα να καθυστερήσουμε ακόμα περισσότερο. Ευτυχώς είχα μαζί το iPod. Το έβαλα στη διαπασών για να μην έχω επαφή με το περιβάλλον μέχρι να φτάσω στην στάση μου. Μπορεί να πεθάνω κουφή, αλλά δεν θα είναι τα νεύρα μου τσαντάλια.

Πριν συναντήσω τη Lu, σταμάτησα στον κινηματογράφο να βγάλω εισιτήρια. Δεν έχουμε, μου λένε! Τι δεν έχετε λέω, το έργο είναι σε μιάμιση ώρα. Έχουν πουληθεί σχεδόν όλα, μου λένε. Αν θέλαμε να δούμε το The Last King of Scotland θα έπρεπε να καθήσουμε χωριστά στις μπροστινές σειρές. Για το Babel είχαν θέσεις δίπλα-δίπλα, αλλά μόνο στην πρώτη σειρά (αγκαλιά με την οθόνη). Αρνούμαι και τις δύο ευγενείς προσφορές και λέω, δεν γαμιέται, ας μην πάμε σινεμά σήμερα. Τουλάχιστον θα φάω μια ωραία αχνιστή σούπα με noodles με την ησυχία μου.

Χαχαχαχαχα θα'θελα. Το noodle house είναι γεμάτο. Όχι μόνο δεν υπάρχει αδειανό τραπέζι, αλλά έχει και καμιά 20αριά άτομα που περιμένουν. Η ουρά φτάνει μέχρι έξω στο δρόμο. Αποφασίζουμε να μην περιμένουμε. Λέμε, δεν μπορεί, κάπου αλλού θα βρούμε να φάμε. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ. Το ένα ανέκδοτο μετά το άλλο σήμερα. Να 'μαστε καλά να γελάσουμε κι αύριο.

Να μην σας τα πολυλογώ, σε όλα τα εστιατόρια επικρατούσε η ίδια κατάσταση. Ακόμα και στο πανάκριβο ταϊλανδέζικο, θα έπρεπε να περιμένουμε μια ώρα, μας είπαν, για να αδειάσει τραπέζι. Πάνω που είχαμε παραιτηθεί και είμασταν έτοιμες να έρθουμε σπίτι και να κάτσουμε να δούμε 3-4 επεισόδια Galactica, βρήκαμε μια πιτσαρία που είχε χώρο να μας βολέψει - στο υπόγειο μεν, αλλά όπως λέει η σοφή Αγγλική παροιμία, beggars can't be choosers.

Τελικά περάσαμε μια χαρά. Κάπου μεταξύ ορεκτικού και δεύτερου ποτηριού κρασιού, άρχισα να ξεχνάω την ταλαιπωρία μου και το έργο που δεν είδα. Ευτυχώς στο υπόγειο δεν είχε πολυκοσμία. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν Δευτέρα. Δώσαμε βέβαια κάτι παραπάνω σε σύγκριση με το noodle house (23 λίρες ή 35 ευρώ το άτομο) αλλά χαλάλι. Από το να τρώγαμε πατατάκια και ποπ κορν στο σαλόνι μου, καλύτερα ήταν. Πάντως εγώ Παρασκευή ΔΕΝ ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΩ.

Το ταξίδι της επιστροφής πήρε 15 λεπτά ακριβώς.

Επιτέλους χιόνι!

Το περιμέναμε μέρες τώρα. Όλο για χιόνια στη Σκωτία ακούγαμε, κι εδώ στο νότο τίποτα. Σήμερα όμως ξυπνήσαμε και τα βρήκαμε όλα χιονισμένα. Καιρός ήταν να δούμε κι εμείς μια άσπρη μέρα!

Μ' αρέσει πολύ το χιόνι. Κι ας κάνει κρύο. Κι ας μου παίρνει τον διπλάσιο χρόνο να πάω στη δουλειά γιατί τα τρένα παρα-γλιστράνε στις παγωμένες ράγες. Κι ας δουλεύει το καλοριφέρ στο φουλ (ευτυχώς είναι γκάζι κι είναι φτηνό). Τα ξεχνάω όλα όταν κοιτάζω γύρω μου και βλέπω άσπρο.

Το άσπρο, παρεπιπτόντως, είναι το χρώμα της απλότητας, της διαύγειας, της αποδοτικότητας. Μου κάνουν και τα τρία.

Τώρα πια το χιόνι που είχαμε το πρωί έχει λιώσει. Ποτέ δεν κρατάει πάνω από 1-2 μέρες στο Λονδίνο. Μην κοιτάτε που στις Χριστουγεννιάτικες ταινίες (Love Actually, The Holiday κ.λπ.) η Αγγλία είναι πάντα χιονισμένη. Πού τέτοια τύχη! Απλά, άλλη χάρη έχει να αγκαλιάζεσαι με τον Colin Firth εν μέσω αιωρούμενων χιονονυφάδων, κι άλλο πράγμα είναι να πλατσουρίζεις στα λασπόνερα για ένα φιλί. Αθάνατο Χόλλυγουντ...

Είπαν ότι ίσως χιονίσει πάλι αύριο. Μακάρι. Θα ήθελα ακόμη μια δόση διαύγειας πριν επιστρέψουμε στην κλασική χειμωνιάτικη μουντάδα. Αυτό το γκρι, φίλοι μου, δεν παλεύεται με τίποτα.

Η Βασίλισσα της Helen Mirren στα Όσκαρ

Μεγάλη μέρα σήμερα για τους σινεφίλ ανά τον κόσμο, καθώς ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για τα Όσκαρ της 25ης Φεβρουαρίου. Παραδόξως φέτος, παρόλο που με τον κινηματογράφο γενικά έχω πολύ καλές σχέσεις, έχω δει μόνο δύο από τα έργα που προτάθηκαν: το Borat και το The Queen.

Απ' ό,τι βλέπω στις Αγγλικές εφημερίδες και στην τηλεόραση, η Helen Mirren (μια από τις πιο αγαπητές και δημοφιλείς ηθοποιούς στη Βρετανία) θεωρείται φαβορί για το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου. Στην αρχή μου φάνηκε περίεργο που είχε προταθεί η ταινία αυτή (The Queen), γιατί όταν την είδα δεν με είχε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα. Βέβαια την είδα στο αεροπλάνο, ταξιδεύοντας με BA για Αθήνα (πατείς με πατώ σε, και να μην μπορείς να κουνηθείς από το στριμωξίδι).

Δεν είναι εντελώς περίεργο λοιπόν που δεν την πήρα με καλό μάτι. Θυμάμαι όμως ότι η Helen Mirren ήταν τόσο πειστική στο ρόλο της Βασίλισσας που κάτι στιγμές ξεχνιόμουνα και νόμιζα ότι έβλεπα ντοκυμοντέρ. Φαντάζομαι ότι αυτό ακριβώς είναι που δικαιολογεί την υποψηφιότητά της.

Άλλο τίποτα δεν έχω να σας πω για τα Όσκαρ. Πρέπει επειγόντως να δω μερικές από τις ταινίες που προτάθηκαν για να καλύψω τα κενά μου. Στα άμεσα πλάνα έχω τις εξής: Babel, Little Miss Sunshine, The Pursuit Οf Happyness, The Last King Οf Scotland, Notes Οn A Scandal, The Devil Wears Prada. Κοινώς έχω δρόμο μπροστά μου...

Στο μεταξύ, για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με υποψηφιότητες, φαβορί κ.λπ. σας παραπέμπω εδώ: http://www.epipantos.com/ και εδώ: http://www.cinemascope.gr/

Κόκκινες νύχτες, πράσινες μέρες

Πάντα ήμουν νυχτοπούλι. Πάντα οι καλύτερες ώρες της ημέρας ήταν για μένα οι βραδυνές έως μεταμεσονύχτιες. Θυμάμαι όταν ήμουν φοιτήτρια (εκείνα τα τέλεια χρόνια που δεν χρειαζόταν να σηκωθώ πρωί-πρωί για να πάω στη δουλειά) ότι δεν έπεφτα ποτέ για ύπνο πριν τις 2. Μερικές από τις καλύτερες συζητήσεις με φίλους τις έχω κάνει μετά τα μεσάνυχτα. Αντιθέτως, στις 8 το πρωί ή στις 4 το απόγευμα είμαι μονίμως κοιμισμένη, είτε είμαι ξύπνια είτε όχι. Οι κολλητές μου πάντα με παίρνουν τηλέφωνο κατά τις 10 το βράδυ. Φίλοι και γνωστοί ξέρουν ότι θα με βρουν στο MSN με διάθεση για κουβεντούλα μόνο μετά τις 8 και μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες (ενίοτε και τις δεύτερες, αν δεν έχω δουλειά την επόμενη). Τώρα βέβαια όλα αυτά οδηγούν στο εύλογο ερώτημα: πώς κατέληξα να δουλεύω σε μια εταιρεία που οι περισσότεροι πιάνουν δουλειά από το άγριο χάραμα; Αλλά αυτό είναι μια άλλη (πονεμένη) ιστορία...

Έτσι λοιπόν ένα βράδυ μου ήρθε ουρανοκατέβατη η ιδέα για τον τίτλο του blog: Κόκκινες Νύχτες. Όχι νύχτες πάθους (μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό βρε...), όχι νύχτες επιθετικές, αλλά νύχτες ενέργειας. Νύχτες που στεναχωριέμαι γιατί πρέπει να κοιμηθώ για να καταφέρω να πάω στη δουλειά την επόμενη το πρωί. Νύχτες που κατεβάζω τις καλύτερες ιδέες μου. Νύχτες που όχι μόνο δε νυστάζω, αλλά είμαι στο πιο αποδοτικό μου. Νύχτες που έχω όρεξη για κουβέντα, για πλακίτσα, για φλερτ, για ανταλλαγές σκέψεων.

Το κόκκινο της ενέργειας προκύπτει από την ψυχολογία των χρωμάτων. Με την "επιστήμη" αυτή ασχολούμαι γύρω στα 10 χρόνια. Όχι επαγγελματικά, ούτε καν ερασιτεχνικά θα έλεγα. Απλά ένα ενδιαφέρον έχω, που ξεκίνησε όταν αγόρασα το βιβλίο της Angela Wright. Από τότε διαβάζω ό,τι σχετικό βιβλίο ή άρθρο πέσει στο χέρι μου - πράγμα που συμβαίνει σπάνια, γιατί τα αξιόλογα βιβλία του χώρου είναι λίγα. Ίσως γιατί για τους περισσότερους η ψυχολογία των χρωμάτων είναι κάτι σαν την παραψυχολογία: λέει ο καθένας την εξυπνάδα του και όλοι είναι ειδικοί. Άντε να βγάλεις άκρη.

Για να σας ψυλλιάσω λίγο, όταν μιλάμε για ψυχολογία των χρωμάτων δεν μιλάμε ακριβώς για χρωματικό συμβολισμό, π.χ. το κόκκινο συμβολίζει το αίμα, το άσπρο την αθωότητα κ.λπ. Η ψυχολογία των χρωμάτων είναι η "επιστήμη" που αναλύει την επίδραση που έχουν τα χρώματα πάνω στην ανθρώπινη φυσιολογία, την συμπεριφορά και το συναίσθημα, π.χ. το κόκκινο ανεβάζει την πίεση, το πορτοκαλί διευκολύνει την πέψη, το κίτρινο μας κάνει πιο εξωστρεφείς. Μια βασική ιδέα της ψυχολογίας των χρωμάτων είναι ότι τα κόκκινα χρώματα είναι "ζεστά", ενώ τα μπλε/πράσινα είναι "κρύα". Τα ζεστά κόκκινα είναι χρώματα ενέργειας και εγρήγορσης, ενώ τα κρύα μπλε και πράσινα είναι καταπραϋντικά και παθητικά (ιδανικά χρώματα για υπνοδωμάτιο).

Τώρα θα μου πείτε, είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Τι να σας πω... Ειλικρικά δεν ξέρω πόση δόση επιστημονικής αλήθειας υπάρχει στην ψυχολογία των χρωμάτων, πάντως εγώ έχω πειστεί. Ένα γαλάζιο δωμάτιο με ηρεμεί, ενώ ένα κίτρινο κάνει το μυαλό μου να τρέχει. Όταν φοράω ροζ πεινάω λιγότερο. Όταν είμαι σε ένα καταπράσινο πάρκο χαλαρώνω. Η μαυρίλα που αντικρύζω κάθε πρωί με ψυχοπλακώνει.

Οι νύχτες μου είναι κόκκινες. Οι μέρες μου πράσινες. Αν ήμουν νυχτοφύλακας θα είχα βρει τη χαρά μου. Επειδή δεν είμαι, χρειάζομαι περισσότερο πράσινο (έστω μπλε) στις νύχτες μου, και πολύ περισσότερο κόκκινο στις μέρες μου.

The Colour Red

Red and its derivatives relate to the physical; it is often said that surrounding people with red will raise their blood pressure. Because it requires such an adjustment in the eye, red appears to be nearer than it is, which is why it is so often used when visual impact is important. The most obvious example of our recognition that red catches the eye is its use for traffic signals.

If you have gone forth in the morning wearing a bright red dress, or tie, or jacket, this means one of several alternatives: you may be feeling slightly below par on a physical level and know that red will give you a boost; conversely you may be full of energy and happy for the world to know it; you may wish to assert yourself, knowing that red makes the maximum visual impact; possibly there is a wish to play down femininity (whichever gender you are). You may even literally be preparing to go into battle!

Taken from The Beginner's Guide to Colour Psychology by Angela Wright