Η ζώνη του λυκόφωτος

Χθες το βράδυ ξενύχτησα. Όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, απλά όσο περνούσε η ώρα αντί να νιώθω υπνηλία, ένιωθα όλο και πιο ξύπνια. Συνήθως μ' αρέσουν τα ξενύχτια. Όταν όμως είναι ξημερώματα Δευτέρας, είναι ζόρι να μην σου κολλάει ύπνος. Στην αρχή είπα εντάξει, πόσο θα κρατήσει, θα πάει 1, θα πάει 2, θα νυστάξω. Έκατσα στο ίντερνετ και χάζευα. Τελικά πήγε 4 μέχρι να το πάρω απόφαση ότι είναι ώρα ύπνου.

Σηκώθηκα από τον υπολογιστή και πήγα στο σαλόνι να κλείσω το παράθυρο που το είχαμε αφήσει ανοιχτό, κι εκεί πρόσεξα ότι δεν ήταν πια νύχτα, αλλά χάραζε. Πήρα την μηχανή και τράβηξα μια φωτογραφία στα γρήγορα για να δείτε τι εννοώ. Στα 10 λεπτά που πέρασαν μέχρι να βάλω στην άκρη τη μηχανή και να κλείσω το κομπιούτερ, ο ουρανός είχε ανοίξει ακόμα περισσότερο. Έπεσα για ύπνο στις 4:15 και από τις κουρτίνες έμπαινε το πρώτο φως της μέρας.

Έτσι θυμήθηκα κάτι που συνέβει την πρώτη χρονιά που ήρθα στην Αγγλία. Τότε έμενα σε φοιτητική εστία, σε μια πανεπιστημιούπολη με περίπου 2000 φοιτητές. Το δωμάτιό μου είχε ένα μεγάλο παράθυρο και κάθε βράδυ άφηνα τις κουρτίνες ανοιχτές (πατζούρια δεν έχουμε εδώ) για να με ξυπνάει το πρωϊνό φως πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Ένα πρωί, πρέπει να ήταν τέτοια εποχή περίπου, ξύπνησα πριν το ξυπνητήρι, ως συνήθως. Σηκώθηκα νιώθοντας κουρασμένη, σα να μην είχα κοιμηθεί καλά. Κοιτάω το ξυπνητήρι, έλεγε ώρα 4:00. Λέω πάει, χάλασε, και καλά να πάθω που λυπήθηκα να δώσω μερικές λίρες παραπάνω να πάρω ένα ξυπνητήρι της προκοπής. Να το χαίρομαι το Lincoln Quartz. Πφφφφ!

Σηκώθηκα, τεντώθηκα, άνοιξα το παράθυρο, και τότε πρόσεξα κάτι πολύ περίεργο. Ενώ ήταν μέρα, δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ούτε πουλί πετούμενο, που λένε. Επικρατούσε δε μια ηρεμία, σχεδόν απόκοσμη.

Ξεκίνησα να πάω στο μπάνιο και όπως έβαλα το χέρι μου πάνω στο χερούλι της πόρτας, πρόσεξα δίπλα, πάνω στο γραφείο, το ρολόι μου. Το μάτι μου έπεσε στην ώρα. Έλεγε κι αυτό 4:00. Εκείνη τη στιγμή το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το τραγουδάκι από μια ανατριχιαστική εκπομπή που παιζόταν στην τηλεόραση όταν ήμουν μικρή: του-ρου-του-ρου-του-ρου-του-ρου. Εκεί τα χρειάστηκα. Λέω, ή έχουμε μπει στη ζώνη του λυκόφωτος και σταμάτησαν τα ρολόγια την ίδια ώρα... ή έχει ξημερώσει από τις 4 το πρωί. Σηκώνω το ρολόι, οι δείκτες του κουνιόνταν. Σηκώνω το ξυπνητήρι, δούλευε κανονικά με ένα καθησυχαστικό τικ τακ τικ τακ τικ τακ. Φιουυυυυυ.

Είχε όντως ξημερώσει! Αλλά μιλάμε για κανονική μέρα, όχι χάραγμα. Έπαθα πλάκα. Δεν το είχα ξαναδεί αυτό το πράγμα. Είχα ξανάρθει στην Αγγλία καλοκαίρι, αλλά ποτέ Ιούνιο μήνα, και δεν είχα ζήσει τις μεγάλες καλοκαιρινές μέρες. Τέτοια εποχή ο ήλιος ανατέλει στις 4:45 π.μ. και δύει στις 9:20 μ.μ. που σημαίνει ότι χαράζει από τις 3:00 ή και νωρίτερα, και έχει φως ως μετά τις 10 το βράδυ. Όταν δε έχει ξαστεριά, ο ουρανός δεν μαυρίζει σχεδόν καθόλου, ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα είναι ένα απαλό γκρι-μπλε χρώμα.

Με τα παιδιά από Ελλάδα που ήμασταν μαζί στο πανεπιστήμιο γελούσαμε όταν κάποιο βράδυ ξενυχτάγαμε στο δωμάτιο κάποιου από την παρέα και σηκωνόμασταν να φύγουμε την ώρα που χάραζε, δηλαδή κατά τις... 2:30. "Με το πρωινό λεωφορείο" όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο φίλος μου ο Γιώργος, που έχει πει πολλές καλές ατάκες. Όπως κάναμε όταν είμαστε στην Αθήνα, μόνο 3 ώρες νωρίτερα. 1-2 φορές που το ξενυχτήσαμε λίγο παραπάνω, πέσαμε για ύπνο μέρα. Μιλάμε για άλλη αίσθηση.

Το ξυπνητήρι Lincoln Quartz το έχω ακόμα και δουλεύει μια χαρά.