Mamma mia!

Το Σάββατο το πρωί ξυπνήσαμε με συννεφιά που μόνο καλοκαίρι δεν θύμιζε. Το δελτίο καιρού προέβλεπε καταιγίδες (ως συνήθως) αλλά τα σύννεφα δεν φαίνονταν απειλητικά. Στην Αγγλία ισχύει το carpe diem. Δεν αναβάλλεις ποτέ αυτό που ήταν να κάνεις σήμερα, γιατί δεν ξέρεις πόσο χάλια μπορεί να είναι ο καιρός αύριο. Τα συννεφάκια και η βροχούλα μπορεί να μην σε εμπνέουν, αλλά ίσως τα αυριανά συννεφάκια να σε εμπνέουν ακόμα λιγότερο. Άσε που τελικά μπορεί να βγει και ήλιος, άσχετα με το τι λέει το δελτίο καιρού. Γι' αυτό καλό είναι να μην αναβάλλεις, εκτός αν ρίχνει καρεκλοπόδαρα κι έχεις κανονίσει να πας για πικ νικ. Έτσι κι εγώ αποφάσισα να μην χαλάσω το πρόγραμμά μου, πήρα ζακετούλα και ομπρέλα και βγήκα. Το πλάνο της ημέρας περιελάμβανε στάση στον σταθμό του Waterloo για να φωτογραφήσω τα καπέλα, και στη συνέχεια βόλτα στο Soho, όπου είχα πληροφορηθεί μέσω του φίλου μου του Γιώργου (που μένει Ελλάδα και το διάβασε στο in.gr) ότι είχε μια υπαίθρια έκθεση με αντίγραφα ζωγραφικών πινάκων από την Εθνική Πινακοθήκη. Φοβερό πράγμα το διαδίκτυο πάντως – παίρνεις ημέιλ από την Ελλάδα με ιδέες για το τι να κάνεις στο Λονδίνο. O εκμηδενισμός των αποστάσεων σε όλο του το μεγαλείο.

Από εδώ που μένω, για να πάω στο κέντρο πρέπει να πάρω τρένο (κάτι σαν τον προαστιακό). Μπορώ να πάρω και λεωφορείο αλλά θέλει υπομονή που δεν έχω. Φεύγοντας από το σπίτι είχα μια υποψία ότι ίσως να έχανα το τρένο γιατί είχα αργήσει, γι’ αυτό πήρα μια εφημερίδα μαζί μου, την χθεσινή που ήταν αφημένη πάνω στο τραπεζάκι του χωλ, για να χαζέψω όση ώρα θα περίμενα το επόμενο (25 λεπτά για την ακρίβεια). Εκεί που διάβαζα τα μπαγιάτικα νέα, είδα ένα αφιέρωμα σε ένα φεστιβάλ που γινόταν το Σαββατοκύριακο στην Leicester Square με τίτλο West End Live. Το West End είναι το αγγλικό Broadway. Είναι μια περιοχή στο δυτικό Λονδίνο, γνωστή και ως Theatreland, όπου είναι μαζεμένα γύρω στα 50 μεγάλα θέατρα. Οι θεατρικές παραστάσεις και τα μιούζικαλ του West End είναι πραγματικές υπερπαραγωγές, και πολλά παίζονται συνέχεια εδώ και χρόνια. Η πιο παλιά θεατρική παράσταση είναι είναι το Mousetrap (Η ποντικοπαγίδα) που παίζεται εδώ και 55 χρόνια – από το 1952 – και το παλιότερο μιούζικαλ είναι το Les Miserables (Οι άθλιοι) που παίζεται 22 χρόνια, ενώ ακολουθεί το Phantom of the Opera (Το φάντασμα της όπερας) με 21 χρόνια.

Τόσα χρόνια που μένω στο Λονδίνο, δεν μπορώ να πω ότι έχω οργώσει τα μιούζικαλ. Όχι επειδή δεν μου αρέσουν, απλά δεν έχει προκύψει. Είναι κάπως όπως όταν μένεις στην Αθήνα, αλλά δεν ξεκινάς να πας στην Ακρόπολη, επειδή ξέρεις ότι θα είναι εκεί και αύριο, και μεθαύριο, οπότε κάποια στιγμή θα σε φέρει ο δρόμος, αλλά χωρίς να το βάλεις στο πρόγραμμα δεν σου προκύπτει. Κάπως έτσι κι εγώ με τα μιούζικαλ.

Είδα λοιπόν στην εφημερίδα ότι σε αυτό το φεστιβάλ παίρνουν μέρος διάφορα μιούζικαλ από το West End, είτε μέσω προβολών σε μεγάλες οθόνες, είτε με live αποσπάσματα των 10-20 λεπτών. Αυτά τα live ήταν που μου τράβηξαν την προσοχή γιατί είναι φοβερή ευκαιρία να δεις ένα ατόφιο κομμάτι μιας παράστασης. Αφού ξεμπέρδεψα με το Waterloo, πήρα το δρόμο για την Leicester Square. Η πλατεία ήταν ασφυκτικά γεμάτη, εντωμεταξύ βγήκε και ήλιος οπότε μαζεύτηκε ακόμα περισσότερος κόσμος. Eυτυχώς πολλοί δεν άντεχαν την ορθοστασία και όλο και κάποιος έφευγε από μπροστά, οπότε μετά από κανένα μισάωρο βρέθηκα αρκετά κοντά στη σκηνή, και σίγουρα πολύ πιο κοντά απ’ ό,τι θα ήμουν αν είχα πάει στο θέατρο με εισιτήριο. Ήταν πάρα πολύ καλή φάση και σίγουρα κάτι τελείως απροσδόκητο για ένα συνηθισμένο Σαββατιάτικο μεσημέρι. Το χάρηκα πάρα πολύ, τραγούδησα μαζί με τον κόσμο όσα τραγούδια ήξερα και φυσικά έβγαλα πολλές φωτογραφίες. Πιάστηκα από την ορθοστασία τόσες ώρες, αλλά άξιζε τον κόπο.

Από τα μιούζικαλ που είδα, με εντυπωσίασαν τα εξής, που σίγουρα τώρα θα προσπαθήσω να τα δω:

Mamma mia! Ήξερα ότι το μιούζικαλ αυτό είχε θέμα μια κοπέλα που παντρεύεται και ότι η μουσική ήταν παλιά τραγούδια των Abba. Εκείνο που δεν ήξερα είναι ότι η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα ελληνικό νησί (δεν λένε σε ποιο) και ότι κάποιες από τις χορογραφίες μιμούνται ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Συρτάκι ολέ! Πολύ χαρούμενο μιούζικαλ, και καθώς τα τραγούδια των Abba είναι γενικώς γνωστά, σου έρχεται να σηκωθείς και να χορέψεις μαζί τους.


Chicago: Κάτι διαφορετικό, όχι τόσο τραλαλά όσο το Mamma Mia, πιο σκοτεινό, σε στυλ καμπαρέ. Έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις ασπρόμαυρη ταινία του 50. Πολύ χαρακτηριστική η χορογραφία του Bob Fosse, ιδιαίτερα εκφραστικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, οι οποίοι εναλλάσονται κάθε 1-2 μήνες. Ήθελα να πάω πριν από καιρό που έπαιζε η Brooke Shields (ίνδαλμα των παιδικών μου χρόνων) αλλά το αμέλησα, και άλλαξε πριν καλά-καλά το καταλάβω. Είπαμε, carpe diem.


Avenue Q: Μιούζικαλ άρτι αφιχθέν εκ Broadway, στο οποίο συμπρωταγωνιστούν ηθοποιοί και μαριονέτες. Έχει πολύ πλάκα, πολλά από τα αστεία του είναι σόκιν και ο κόσμος το καταχειροκρότησε. Σίγουρα είναι μια παράσταση πολύ διαφορετική. Έχω τραβήξει και βιντεάκι. Ίσως κάποια στιγμή το περάσω στο YouTube.


Stomp: Αυτούς τους θυμάμαι από τότε που είχαν έρθει στην Αθήνα αλλά δεν είχα καταφέρει να πάω και μου είχε μείνει ο καημός. Τώρα που επιτέλους τους είδα live δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα. Ίσως επειδή ήμουν πολύ κοντά στη σκηνή (στην κυριολεξία πρώτο τραπέζι πίστα) και ο θόρυβος ήταν ανυπόφορος. Υποψιάζομαι ότι από πιο μακριά θα ακούγονταν πιο ευχάριστα.


Τελικά ευτυχώς που πήγα το Σάββατο. Έβρεξε λίγο και παροδικά. It's not rain, it's liquid sunshine, μας έλεγε ο παρουσιαστής. Κι εγώ το ίδιο θα έλεγα αν ήμουν κάτω από το στέγαστρο της σκηνής...

Την Κυριακή έβρεχε συνέχεια και όλη μέρα. Καύσωνα έχετε είπαμε; Εμείς καμία σχέση.