Monday 25 June 2007

Mamma mia!


Το Σάββατο το πρωί ξυπνήσαμε με συννεφιά που μόνο καλοκαίρι δεν θύμιζε. Το δελτίο καιρού προέβλεπε καταιγίδες (ως συνήθως) αλλά τα σύννεφα δεν φαίνονταν απειλητικά. Στην Αγγλία ισχύει το carpe diem. Δεν αναβάλλεις ποτέ αυτό που ήταν να κάνεις σήμερα, γιατί δεν ξέρεις πόσο χάλια μπορεί να είναι ο καιρός αύριο. Τα συννεφάκια και η βροχούλα μπορεί να μην σε εμπνέουν, αλλά ίσως τα αυριανά συννεφάκια να σε εμπνέουν ακόμα λιγότερο. Άσε που τελικά μπορεί να βγει και ήλιος, άσχετα με το τι λέει το δελτίο καιρού. Γι' αυτό καλό είναι να μην αναβάλλεις, εκτός αν ρίχνει καρεκλοπόδαρα κι έχεις κανονίσει να πας για πικ νικ. Έτσι κι εγώ αποφάσισα να μην χαλάσω το πρόγραμμά μου, πήρα ζακετούλα και ομπρέλα και βγήκα. Το πλάνο της ημέρας περιελάμβανε στάση στον σταθμό του Waterloo για να φωτογραφήσω τα καπέλα, και στη συνέχεια βόλτα στο Soho, όπου είχα πληροφορηθεί μέσω του φίλου μου του Γιώργου (που μένει Ελλάδα και το διάβασε στο in.gr) ότι είχε μια υπαίθρια έκθεση με αντίγραφα ζωγραφικών πινάκων από την Εθνική Πινακοθήκη. Φοβερό πράγμα το διαδίκτυο πάντως – παίρνεις ημέιλ από την Ελλάδα με ιδέες για το τι να κάνεις στο Λονδίνο. O εκμηδενισμός των αποστάσεων σε όλο του το μεγαλείο.

Από εδώ που μένω, για να πάω στο κέντρο πρέπει να πάρω τρένο (κάτι σαν τον προαστιακό). Μπορώ να πάρω και λεωφορείο αλλά θέλει υπομονή που δεν έχω. Φεύγοντας από το σπίτι είχα μια υποψία ότι ίσως να έχανα το τρένο γιατί είχα αργήσει, γι’ αυτό πήρα μια εφημερίδα μαζί μου, την χθεσινή που ήταν αφημένη πάνω στο τραπεζάκι του χωλ, για να χαζέψω όση ώρα θα περίμενα το επόμενο (25 λεπτά για την ακρίβεια). Εκεί που διάβαζα τα μπαγιάτικα νέα, είδα ένα αφιέρωμα σε ένα φεστιβάλ που γινόταν το Σαββατοκύριακο στην Leicester Square με τίτλο West End Live. Το West End είναι το αγγλικό Broadway. Είναι μια περιοχή στο δυτικό Λονδίνο, γνωστή και ως Theatreland, όπου είναι μαζεμένα γύρω στα 50 μεγάλα θέατρα. Οι θεατρικές παραστάσεις και τα μιούζικαλ του West End είναι πραγματικές υπερπαραγωγές, και πολλά παίζονται συνέχεια εδώ και χρόνια. Η πιο παλιά θεατρική παράσταση είναι είναι το Mousetrap (Η ποντικοπαγίδα) που παίζεται εδώ και 55 χρόνια – από το 1952 – και το παλιότερο μιούζικαλ είναι το Les Miserables (Οι άθλιοι) που παίζεται 22 χρόνια, ενώ ακολουθεί το Phantom of the Opera (Το φάντασμα της όπερας) με 21 χρόνια.

Τόσα χρόνια που μένω στο Λονδίνο, δεν μπορώ να πω ότι έχω οργώσει τα μιούζικαλ. Όχι επειδή δεν μου αρέσουν, απλά δεν έχει προκύψει. Είναι κάπως όπως όταν μένεις στην Αθήνα, αλλά δεν ξεκινάς να πας στην Ακρόπολη, επειδή ξέρεις ότι θα είναι εκεί και αύριο, και μεθαύριο, οπότε κάποια στιγμή θα σε φέρει ο δρόμος, αλλά χωρίς να το βάλεις στο πρόγραμμα δεν σου προκύπτει. Κάπως έτσι κι εγώ με τα μιούζικαλ.

Είδα λοιπόν στην εφημερίδα ότι σε αυτό το φεστιβάλ παίρνουν μέρος διάφορα μιούζικαλ από το West End, είτε μέσω προβολών σε μεγάλες οθόνες, είτε με live αποσπάσματα των 10-20 λεπτών. Αυτά τα live ήταν που μου τράβηξαν την προσοχή γιατί είναι φοβερή ευκαιρία να δεις ένα ατόφιο κομμάτι μιας παράστασης. Αφού ξεμπέρδεψα με το Waterloo, πήρα το δρόμο για την Leicester Square. Η πλατεία ήταν ασφυκτικά γεμάτη, εντωμεταξύ βγήκε και ήλιος οπότε μαζεύτηκε ακόμα περισσότερος κόσμος. Eυτυχώς πολλοί δεν άντεχαν την ορθοστασία και όλο και κάποιος έφευγε από μπροστά, οπότε μετά από κανένα μισάωρο βρέθηκα αρκετά κοντά στη σκηνή, και σίγουρα πολύ πιο κοντά απ’ ό,τι θα ήμουν αν είχα πάει στο θέατρο με εισιτήριο. Ήταν πάρα πολύ καλή φάση και σίγουρα κάτι τελείως απροσδόκητο για ένα συνηθισμένο Σαββατιάτικο μεσημέρι. Το χάρηκα πάρα πολύ, τραγούδησα μαζί με τον κόσμο όσα τραγούδια ήξερα και φυσικά έβγαλα πολλές φωτογραφίες. Πιάστηκα από την ορθοστασία τόσες ώρες, αλλά άξιζε τον κόπο.

Από τα μιούζικαλ που είδα, με εντυπωσίασαν τα εξής, που σίγουρα τώρα θα προσπαθήσω να τα δω:

Mamma mia! Ήξερα ότι το μιούζικαλ αυτό είχε θέμα μια κοπέλα που παντρεύεται και ότι η μουσική ήταν παλιά τραγούδια των Abba. Εκείνο που δεν ήξερα είναι ότι η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα ελληνικό νησί (δεν λένε σε ποιο) και ότι κάποιες από τις χορογραφίες μιμούνται ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Συρτάκι ολέ! Πολύ χαρούμενο μιούζικαλ, και καθώς τα τραγούδια των Abba είναι γενικώς γνωστά, σου έρχεται να σηκωθείς και να χορέψεις μαζί τους.


Chicago: Κάτι διαφορετικό, όχι τόσο τραλαλά όσο το Mamma Mia, πιο σκοτεινό, σε στυλ καμπαρέ. Έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις ασπρόμαυρη ταινία του 50. Πολύ χαρακτηριστική η χορογραφία του Bob Fosse, ιδιαίτερα εκφραστικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, οι οποίοι εναλλάσονται κάθε 1-2 μήνες. Ήθελα να πάω πριν από καιρό που έπαιζε η Brooke Shields (ίνδαλμα των παιδικών μου χρόνων) αλλά το αμέλησα, και άλλαξε πριν καλά-καλά το καταλάβω. Είπαμε, carpe diem.


Avenue Q: Μιούζικαλ άρτι αφιχθέν εκ Broadway, στο οποίο συμπρωταγωνιστούν ηθοποιοί και μαριονέτες. Έχει πολύ πλάκα, πολλά από τα αστεία του είναι σόκιν και ο κόσμος το καταχειροκρότησε. Σίγουρα είναι μια παράσταση πολύ διαφορετική. Έχω τραβήξει και βιντεάκι. Ίσως κάποια στιγμή το περάσω στο YouTube.


Stomp: Αυτούς τους θυμάμαι από τότε που είχαν έρθει στην Αθήνα αλλά δεν είχα καταφέρει να πάω και μου είχε μείνει ο καημός. Τώρα που επιτέλους τους είδα live δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα. Ίσως επειδή ήμουν πολύ κοντά στη σκηνή (στην κυριολεξία πρώτο τραπέζι πίστα) και ο θόρυβος ήταν ανυπόφορος. Υποψιάζομαι ότι από πιο μακριά θα ακούγονταν πιο ευχάριστα.


Τελικά ευτυχώς που πήγα το Σάββατο. Έβρεξε λίγο και παροδικά. It's not rain, it's liquid sunshine, μας έλεγε ο παρουσιαστής. Κι εγώ το ίδιο θα έλεγα αν ήμουν κάτω από το στέγαστρο της σκηνής...

Την Κυριακή έβρεχε συνέχεια και όλη μέρα. Καύσωνα έχετε είπαμε; Εμείς καμία σχέση.

22 comments:

Я верю в Сталина said...

ΚΑλημέρα Σοφία! Το Σάββατο δεν ήταν πάλι που είχε μια συναυλία στο Λπνδίνο και παράλληλα σε άλλες 6 πόλεις για το περιβάλλον; Με την αρωγή του Αλ Γκορ;
Μήπως είναι πιο μετά;;; Τα μπέρδεψα πάλι;

Я верю в Сталина said...

BTW 29 Ιουνίου έχει συναυλία ο Lou Reed στο Apollo-Hammersmith. Berlin tour...

Я верю в Сталина said...

Λάθος, 30 και 1η

ggk said...

Καλημέρα Σοφία!
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ έχω μετανοιώσει που δεν είδα ούτε ένα μιούζικαλ όσες φορές πήγα στο Λονδίνο. Από τσιγγουνιά και μόνο γιατί το εισητήριο είναι αρκετά τσουχτερό. Τι κουταμάρα!

Τους Stomp τους είχα δει στην Αθήνα. Απλά καταπληκτικοί.

Dream_Rider said...

Καλημέρα!

Όλο events έχει το Λονδίνο! Κακοπερνάτε...

Τουλάχιστον πηραμε κι εμείς τη δόση μας. Στις 21-23, για την ημέρα μουσικής, σε όλες τις πλατείες του κέντρου της Αθήνας υπήρχαν μουσικές σκηνές με διάφορα νέα συγκροτήματα και πολλά είδη μουσικής. Και χωρίς liquid sunshine!

Τί είπε ο αθεόφοβος;!;! Πρωτότυπο. Αλλά... No further comments!!

DaNaH said...

Φοβάμαι πως θα καταντήσω γραφική να σου λέω σε κάθε comment τι ωραίες που είναι οι φωτογραφίες σου, τι μοναδική εμπειρία ήταν αυτή και τι τυχερή που είσαι! But it's true!

Κατά τις επισκέψεις μου στο Λονδίνο σκέφτηκα κάποια φορά να πάμε σε κάποιο από τα μιούζικαλ που παίζονται χρόνια, αλλά παράλληλα ήμουν επιφυλακτική και διστακτική γιατί δεν ήξερα πως θα είναι. Άλλο να πας σε μια θεατρική παράσταση και άλλο σε μια μουσικοχορευτική. Δεν γνώριζα αν και κατά πόσο το όλο θέαμα θα έχει και μια υπόθεση. Διαβάζοντας εσένα και τον Γκρινιάρη σίγουρα το ψιλομετανιώνω!

Πάντως είναι ωραίο που μας ενημερώνετε. Και ποιος ξέρει; Ίσως αν τύχει και ξαναβρεθώ επάνω, να το επιχειρήσω! ;-)

philos said...

Σοφία, κώλο δεν βάζεις μέσα!
Νομίζω ότι με διαφορά πέρνεις τον τίτλο της blogger του καλοκαιριού, γιατί αν μη τι άλλο τα posts σου μας γεμίζουν ενέργεια και δροσιά!
Καλη σου μέρα!

vatraxokoritso said...

μας εχει καψει!

στειλε λιγη δροσια, σε παρακαλω!

Γκρινιάρης said...

Εγώ τελικά δεν πήγα. Δεν πειράζει, ελπίζω να παρακολουθήσω αυτά που θέλω τουλάχιστον, να μη μου μείνει ο καημός! Από Mamma mia και Avenue Q ποιο προτείνεις; Νομίζω πάντως πως επειδή το Avenue Q θα έχει πολύ μπλα μπλα αντί μουσικής (κάτι είπες γι' αστεία) θα είναι δύσκολο να το παρακολουθήσεις αν δεν ξέρεις την καθομιλουμένη (βλέπε slung) αγγλική γλώσσα και τις εκφράσεις τους. Μην κοιτάς εσύ που το κατέχεις...! :)

Βρε Σοφία. Οι πίνακες αυτοί που λες, διαβάζω στο in.gr, εκτίθενται έτσι κι αλλιώς στην Πινακοθήκη του Λονδίνου που είναι δωρεάν και... συστεγασμένη! Γιατί να μην πας να τις δεις εκεί;;; :P

Η συναυλία που αναφέρεις dimostheni είναι στις 7 Ιουλίου (7/7/07) και το όλο event λέγεται Live Earth και φέτος είναι για το "climate in crisis". Στο Λονδίνο θα γίνει στο νέο Wembley, με τη συμμετοχή καλλιτεχνών όπως Madonna, Red Hot Chili Peppers, Genesis, Foo Fighters, Beastie Boys, Metallica και άλλων. Και όχι, δε θα πάω! :(

Σπύρος Σεραφείμ said...

καιγόμεθα! καλές βόλτες

Nobody said...

Είσαι πολύ τυχερή που μπρείς και τα βλέπεις όλα αυτά! Νομίζω το κάρπε ντίεμ το κατέχεις :)

An-Lu said...

Σούπερρρρρρρρρρρρρρ!!!!!

the BluElephant said...

είσαι σίγουρο ότι μικρο δεν ήθελες να γίνεις δημοσιογράφος?

Σοφία said...

@ Dimosthenis: Lou Reed, ε; Δεν είμαι και πολύ της τζαζ, άσε που φαντάζομαι ότι τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί προ πολλού...

@ GGK: Είναι όντως ακριβούτσικο το εισιτήριο. Κι εγώ ως φοιτήτρια δεν είχα δει ούτε 1. Θυμάμαι όμως ότι ένας φίλος μου κατέβαινε Λονδίνο κάθε Σάββατο για να δει μιούζικαλ. Τα είχε πάρει όλα με τη σειρά κι εμείς οι έξυπνοι τον δουλεύαμε, αλλά κάτι ήξερε αυτός ;-)

@ Dream_Rider: Η αλήθεια είναι ότι όρεξη να έχεις κι από events άλλο τίποτα. Πάντως και οι εορτασμοί της ημέρας μουσικής στην Αθήνα ακούγονται σούπερ, και σίγουρα θα είχατε καλύτερο καιρό από εμάς!

@ Δανάη: Να πας με την πρώτη ευκαιρία. Πραγματικά αξίζει. Το κάθε μιούζικαλ έχει διαφοτετική αναλογία δράματος-μουσικής-χορού. Το Φάντασμα της Όπερας ας πούμε, έχει πολύ δράμα, πάρα πολλή μουσική και ελάχιστο χορό. Σχεδόν σα να βλέπεις μια θεατρική παράσταση που αντί να απαγγέλουν, οι ηθοποιοί τραγουδούν.

@ Philos: Δροσιά μας περισεύει. Να στείλω;

@ Vatraxokoritso: Σήμερα το πρωί παρά λίγο να ανάψω καλοριφέρ. Αλλάζουμε;

@ Griniaris: Και τα δύο μου άρεσαν εξίσου. Δε νομίζω ότι θα δυσκολευτείς να παρακολουθήσεις το Avenue Q, άλλωστε είναι αμερικάνικο και η γλώσσα είναι πολύ απλή ;-)

Πάντως για όλα τα μιούζικαλ μπορείς να κάνεις μια έρευνα στον γούγλη και να βρεις τα λόγια (lyrics) των τραγουδιών. Του Avenue Q είναι εδώ.

Για το Live Earth δεν είχα καν ακούσει, αλλά ούτε κι εγώ θα πάω. Μήπως το δείξει η τηλεόραση;

@ Σπύρος: Να στείλω κι εκεί λίγη βροχούλα;

@ Nobody: Το κατά δύναμιν ;-)
Βασικά φταίει που δεν έχουμε θάλασσες της προκοπής (γιατί αν είχαμε θα πήγαινα για μπάνιο, δεν θα γύρναγα στα φεστιβάλ)...

@ An-Lu :-)

@ The Bluelephant: Καμία σχέση. Μικρό ήθελα να γίνω δασκάλα.

Σοφία said...

@ Griniaris: Ξέχασα να απαντήσω για τους πίνακες. Λοιπόν. Το θέμα είναι ότι στα μουσεία και στις πινακοθήκες βαριέμαι. Μόλις φτάσω μέχρι τη μέση περίπου, θέλω να βγω έξω, αλλά συνήθως δεν γίνεται γιατί πρέπει να πας μέχρι το τέλος. Και βαριέεεεεεμαι ακόμα περισσότερο. Ενώ όταν είσαι έξω μπορείς να δεις όσα έργα θες, να σταματήσεις όποτε θες και παράλληλα να δεις και κάποια μέρη του Λονδίνου που δεν τα βλέπεις πολύ συχνά (π.χ. στο Soho είχα να πάω πάνω από 5 χρόνια). Άσε που μπορείς να κατεβάσεις σύντομες περιγραφές στο iPod και μπορείς να μάθεις κάτι παραπάνω για τα έργα που βλέπεις.

Τέσπα, στην Εθνική Πινακοθήκη έχω πάει 3-4 φορές στο νερό και στην άλλη με τα πορτραίτα (National Portrait Gallery) που κατά τη γνώμη μου είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, τόσες που έχω σταματήσει να τις μετράω. Αλλά και πάλι το υπαίθριο μου φάνηκε καλή ιδέα ;-)

Ο άλλος λόγος είναι ότι έχω μια τρέλα με τους εσωτερικούς χόρους, την αρχιτεκτονική και γενικώς. Όταν πήγα στο Musee d'Orsay στο Παρίσι, που στεγάζεται μέσα σε ένα καταπληκτικό παλιό κτήριο, πέρασα την περισσότερη ώρα τραβώντας φωτογραφίες ...τους τοίχους. Γι' αυτό αν είναι να δω τέχνη, καλύτερα να την δω σε εξωτερικό χώρο.

Γκρινιάρης said...

Καλά, ο τελευταίος λόγος που μου είπες με έστειλε! Δηλαδή καλύτερα όχι σε μουσείο, γιατί αποπροσανατολίζεσαι και κοιτάς την αρχιτεκτονική; Καλά, δεν παίζεσαι!!! :)

Πάντως τα μουσεία, αυτά που έχω πάει εδώ τουλάχιστον, νομίζω οτι βολεύουν να τα επισκεφτείς τμηματικά και όχι μέχρι τέλους. Εκτός του Madame Toussauds και του Ενυδρίου, που η διαδρομή ήταν κλειστή και μονόδρομος, τα περισσότερα είναι με πτέρυγες και μάλιστα δωρεάν. Αλλά τι στα λέω, εσύ που το ζεις χρόνια το Λονδίνο, το ξέρεις καλύτερα από μένα! :) Ακου 5 φορές! Εγω 2, και έχω αφήσει πράγματα ακόμα να δω! Ουφ, με άγχωσες! :)

Αυτό με τις πληροφορίες για ipod ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Όταν ευκαιρήσεις, please διαφώτισέ με! Αν κι εγώ έχω mp3 player, κι όχι ipod. Μιλάς για ηχητικές πληροφορίες;

Σήμερα σκέφτομαι να βάλω καλοριφέρ. Είναι παρανοϊκό; Στα λεωφορεία έχουν πάντως! Τέλη Ιουνίου! ΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Γκρινιάρης said...

Για το Live Earth δεν ξέρω αν το δείχνει η TV...

Σοφία said...

Θα βάλω κάποια στιγμή φωτό από το Musee d'Orsay για να δεις τι εννοώ. Σε τέτοια κτίρια δεν πρέπει να πηγαίνεις για να δεις έργα τέχνης, αλλά το κτίριο καθαυτό.

Ή μπορεί εγώ να είμαι παράξενη. Όλα είναι πιθανά ;-)

Αν πας στην ιστοσελίδα της National Gallery, εκεί που λέει The Grand Tour, μπορείς να κατεβάσεις τον χάρτη που δείχνει ποιοι πίνακες είναι αναρτημένοι πού, και ένα audio track με πληροφορίες, το οποίο μετά μπορείς να το βάλεις σε ό,τι MP3 player θες.

Για το καλοριφέρ το σκέφτηκα κι εγώ σήμερα το πρωί, αλλά αντιστάθηκα...

Unknown said...

Είχα δει το mamma mia στο Vegas πρόσφατα, πάρα πολύ feel-good παράσταση. Έτυχε να δω και το Avenue Q στο Broadway και ήταν ίσως η πιο έξυπνη κωμωδία που έχει δει σε θέατρο, πάρα πολύ πρωτότυπη. Στην τελευταία μου μεγάλη επίσκεψη στο Λονδίνο είχα πάει να δω και το ιστορικό Mousetrap αφού η Αγκάθα Κρίστι είναι η αγαπημένη μου συγγραφέας. Αυτό είχε μια διαφορετική γλύκα.

DaNaH said...

Σοφία το κτίριο του Musee d'Orsay είναι πρώην σιδηροδρομικός σταθμός και όντως είναι από τα ωραιότερα και τα πιο πρωτότυπα κτίρια μουσείου! Όσοι δεν έχετε πάει αξίζει να το επισκεφθείτε!

Σοφία said...

@ Themos: Το προτείνεις το Mousetrap δηλαδή; Το έχω στο πρόγραμμα να πάω.

@ Δανάη: Όντως, ήταν το Gare d'Orsay. Γενικώς από κτίρια έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα σπίτια και τους σιδηροδρομικούς σταθμούς (και σε ό,τι έχει επάνω ρολόι).

Unknown said...

To mousetrap δεν έχει σχέση με μιούζικαλ, είναι ένα κλασσικό who-dunnit. Αν σου αρέσει λίγο το στυλ της αγκάθα κρίστι (όπως το τηλεοπτικό Murder on the Orient Express) τότε είναι το καλύτερο θεατρικό της. Και επειδή είναι τόσο παλιό δεν χρειάζεται να κλείσεις εισητήρια 10 μήνες νωρίτερα.