Κλείνουμε για διακοπές

Ήρθε η ώρα να απλωθώ κι εγώ σε μια παραλία και να γεμίσω τις μπαταρίες μου με ήλιο και φως. Θα έχω πρόσβαση στο ίντερνετ για 1-2 μέρες ακόμα (όταν δεν είμαι στη θάλασσα εννοείται χεχεχε) και μετά μόνο θάλασσα μέχρι τον Σεπτέμβριο. Ευκαιρία να αποκαταστήσω την εσωτερική μου ισορροπία.

Καλό καλοκαίρι!

Λυών-Γενεύη

Από τη Λυών στη Γενεύη πήγαμε με κανονικό τρένο (όχι ταχεία), το οποίο ήταν λίγο παλιό και αρκετά αργό, όμως η διαδρομή ήταν σχετικά σύντομη (1:45) και τα τοπία τόσο όμορφα που χάζευες. Στο δεύτερο μισό της διαδρομής, η γραμμή του τρένου ακολουθεί τον Ροδανό ποταμό (ο οποίος συνεχίζει να είναι βεραμάν και έξω από τη Λυών), ενώ από την άλλη πλευρά υψώνεται βουνό. Κάποια στιγμή πιάσαμε κουβέντα με τον ελεγκτή των εισιτηρίων. Χάρηκε πάρα πολύ που μας άρεσε η περιοχή (μας παινεύτηκε κιόλας για το πόσο όμορφη είναι η Γαλλία, και πόσο πολύ τουρισμό έχει - όχι που θα άφηνε την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη) και καταλήξαμε να συζητάμε για την ανεργία και τα προβλήματα που δημιούργησε το ευρώ (οι τιμές έχουν ανέβει, τα ενοίκια επίσης, αλλά οι μισθοί έχουν παραμείνει ίδιοι). Του είπα ότι στην Ελλάδα ο κόσμος έχει τα ίδια παράπονα και φάνηκε να εκπλήσσεται. Σε μια εποχή που η Ευρώπη υποτίθεται ότι είναι όλη μία χώρα, είναι φοβερό το πόσο λίγη επικοινωνία υπάρχει τελικά μεταξύ των λαών...

Στη Γενεύη μας περίμενε ζέστη πολλή, καταγάλανος ουρανός και ήλιος ντάλα. Και στη Λυών είχε καλό καιρό αλλά φύσαγε αεράκι, και δεν ένιωθες να ζεσταίνεσαι. Στη Γενεύη ήταν κανονικό καλοκαίρι και ενθουσιαστήκαμε. Επιτέλους είχαμε βρει το ζητούμενο και μάλιστα εκεί που δεν το περιμέναμε, στις όχθες της λίμνης Léman.

Για τη Γενεύη δεν θα σας πω πολλά, γιατί τα έχει πει πριν από μένα, και πολύ πιο ποιητικά, ο Επίκουρος. Άλλωστε το δικό του ποστ τύπωσα και πήρα μαζί μου αντί για ταξιδιωτικό οδηγό. Θα σας πω μόνο ότι πήγαμε σφαίρα στο ξενοδοχείο, βάλαμε σορτσάκια και αμάνικα μπλουζάκια και κατεβήκαμε στη λίμνη, εκεί που είναι ο τεράστιος πήδακας και γίνονταν οι μουσικές εκδηλώσεις.


Πήραμε το τραινάκι που σε κάνει βόλτα κατά μήκος της ακτής, χαζέψαμε στα περίπτερα με τα σουβενίρ και τα μπιχλιμπίδια, φάγαμε καλαμπόκι στα κάρβουνα και καταλήξαμε σε μία μικρή παραλία που αν εξαιρέσουμε ότι το γρασίδι έφτανε σχεδόν ως την άκρη του νερού, νόμιζες ότι είσαι σε θάλασσα. Αμέσως ξεντυθήκαμε και ετοιμαστήκαμε να βουτήξουμε. Με το που βάλαμε τα πόδια μας μέσα στο νερό καταλάβαμε ότι σίγουρα ΔΕΝ είμασταν σε θάλασσα, αλλά σε λίμνη και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής από τις Άλπεις. Πολύυυυυυυ κρύο μιλάμε. Τώρα καταλαβαίνω γιατί όταν είχα πάει στη Νάξο και παραπονιόμουν ότι το νερό ήταν παγάκι, όλοι οι ξένοι με κοίταζαν σα να τα έχω χάσει. Γι' αυτούς ήταν απλά δροσερό, για να μην πω χλιαρό. Πάντως παραδέχομαι ειδικά τα παιδάκια. Είχαν έρθει με κουβαδάκια, φτιαράκια, πλαστικές βαρκούλες, μπρατσάκια, μάσκες και αναπνευστήρες, και πλατσούριζαν με γενναιότητα, παρόλο που η πράσινη μύξα έτρεχε ποτάμι. Για τα λιγότερο θαρραλέα, είχε κούνιες λίγο πιο πέρα από την παραλία.

Τελικά δεν βουτήξαμε. Εγώ πλατσούρισα μέχρι τα γόνατα μόνο και μετά ξάπλωσα στα βράχια για να μαζέψω ήλιο (χωρίς καπέλο, αλλά με αντιηλιακό μεγάλου δείχτη προστασίας). Για να είμαι ειλικρινής το σκέφτηκα να μπω, αλλά πρόσεξα ένα σωρό βρωμιές στο νερό, είχε και κάτι γλάρους πιο δίπλα, και προτίμησα να μην το ρισκάρω. Τα βράχια όμως ήταν πολύ ωραία φάση και η παραλία είχε χρώμα πολύ μεσογειακό και μας θύμισε τι χάνουμε όσοι ζούμε στις βόρειες χώρες...

Μερικές εικόνες από Γενεύη - καταρχήν η παλιά πόλη και το king size παγκάκι:

Η τοπική αστυνομία χρησιμοποιεί Smartάκια και μάλιστα πολύχρωμα. Γουστάρωωωωωω!

Στη Γενεύη πρόσεξα πολλά ρολόγια (ακόμα και σε άσχετα σημεία, π.χ. δείτε πιο πάνω το ρολόι στη γωνία του δρόμου), πολλά συντριβάνια και βρυσούλες, και φυσικά πολλά σημαιάκια. Τα 'χουμε ξαναπεί αυτά, αλλά για του λόγου το αληθές, ιδού η απόδειξη:

Φυσικά δεν μπορούσα να μην περάσω από την Place du Mollard, για την οποία είχε μιλήσει ο Icarus στο ιστολόγιό του, και μάλιστα μου είχε δώσει οδηγίες για να την βρω εύκολα (ευχαριστώ Ίκαρε)!

Γενικά πρέπει να πω ότι η Γενεύη ήταν η ευχάριστη έκπληξη του ταξιδιού. Την περίμενα βαρετή (όπως τη θυμόμουνα από προηγούμενα ταξίδια) και βροχερή (όπως ήταν μέχρι 1-2 μέρες πριν πάμε). Τελικά λίγο ο καιρός, λίγο το πανηγύρι, βρήκαμε μια πόλη ζωντανή και καλοκαιριάτικη, που μας άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις. Για μένα η καλύτερη φάση ήταν η παραλία. Γαλάζιος ουρανός, μπλε σκούρο νερό (όχι γκρι σουρί που είναι στην Αγγλία), ήλιος να καίει, τραπεζάκια έξω... ένα καλοκαίρι σαν Ελλάδα! Κάτι ξέρουν οι Ελβετοί που έχουν παντού σημαίες - μάλλον το κάνουν για να μην ξεχνιούνται.


Επόμενη στάση: Aβινιόν.

Λονδίνο-Παρίσι-Λυών

Το πρώτο κομμάτι του ταξιδιού ήταν η διαδρομή Λονδίνο-Παρίσι με Eurostar. Εδώ δεν έχω να σας πω κάτι ιδιαίτερο. Το Eurostar είναι ένα συμπαθέστατο τρενάκι, που στην Αγγλία πάει με 160 χλμ ανά ώρα και με το που φτάνει στη Γαλλία διπλασιάζει σχεδόν την ταχύτητά του (300 χλμ ανά ώρα) κι εκεί καταλαβαίνεις τι πάει να πει σφαίρα. Η θέα από το παράθυρο κατά τη διάρκεια της διαδρομής δεν είναι αξιόλογη, άλλωστε το τρένο πάει τόσο γρήγορα που δεν έχεις χρόνο να δεις τίποτα. Γι' αυτό κι εμείς βυθιστήκαμε στην ανάγνωση - και στον ύπνο. Το ταξίδι κρατάει 2 ώρες και 45 λεπτά, τα 21 από αυτά υποθαλάσσια μέσα από τη σήραγγα της Μάγχης. Μέχρι να φτάσουμε στο Παρίσι είχα διαβάσει ένα Marie Claire από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, και είχα κοιμηθεί καμιά ωρίτσα (ευτυχώς γιατί μας περίμενε ξενύχτι).

Στο Παρίσι συναντηθήκαμε με έναν φίλο που μένει εκεί και πήγαμε για φαγητό και ποτάκι στο Saint Germain Des Prés, μια περιοχή που φημίζεται για τα καφέ, τα μπαρ και τη νυχτερινή ζωή της. Ήπιαμε κάτι καταπληκτικά κοκτέιλ (ντακίρι φράουλα και μοχίτο φράουλα) και κάναμε κέφι - εκεί καταλάβαμε ότι είμαστε διακοπές. Να σημειώσω ότι το μοχίτο φράουλα το πληρώσαμε 12€, όσο το είχα πληρώσει στου Ψυρρή προ τριετίας, με τη διαφορά ότι το μοχίτο στου Ψυρρή 1. δεν είχε φράουλες, και 2. δεν πινόταν *με τίποτα*. Και ήταν και μουρτζούφλης ο σερβιτόρος, ενώ η κοπέλα που μας σέρβιρε στο Παρίσι ήταν ευγενέστατη και ούτε καν της αφήσαμε πουρμπουάρ (δεν συνηθίζεται, μιας που το σέρβις περιλαμβάνεται στο λογαριασμό).

Την επόμενη μέρα το πρωί κάναμε μια βόλτα στην περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο και είδαμε πολλά κλειστά μαγαζιά και άδεια καφενεδάκια (ο Αύγουστος είναι ο κατεξοχήν μήνας διακοπών για τους Παριζιάνους), αρκετούς τουρίστες, έναν νεαρό που περπατούσε με τη μύτη χωμένη στο (αγγλικό) Harry Potter and the Deathly Hallows, και μια κομψότατη κυρία που είχε βγάλει τα σκυλάκια της βόλτα. Τον νεαρό δεν πρόλαβα να τον φωτογραφήσω (για άνθρωπος που διάβαζε περπατώντας οφείλω να ομολογήσω ότι πήγαινε πολύ γρήγορα) αλλά την κυρία την πέτυχα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά να δείτε ότι δεν είναι όλες οι Παριζιάνες στυλάτες ;-)


Στις 11 η ώρα ακριβώς αναχωρήσαμε από τον εντυπωσιακότατο Gare de Lyon με διώροφο τρένο TGV (ταχεία) για την Λυών. Ταξιδέψαμε πρώτη θέση, στον δεύτερο όροφο, πολύ χλιδάτα και με απίθανη θέα από το παράθυρο σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής.


Σε λιγότερο από 2 ώρες ήμασταν στην Λυών, τρίτη μεγαλύτερη πόλη (μετά τη Μασσαλία) και πρώην πρωτεύουσα της Γαλλίας. Η Λυών μας άρεσε πάρα πολύ και μας θύμισε αρκετά το Παρίσι, μόνο που έχει όχι ένα, αλλά δύο ποτάμια, τον Ροδανό και τον Σον. Ο Ροδανός είναι χρώμα βεραμάν. Απίστευτο χρώμα, και κρίμα που δεν φαίνεται τόσο καλά στην φωτογραφία. Χαρακτηριστικά μνημεία της Λυών είναι μια ραδιοφωνική κεραία που φέρνει αρκετά στον Πύργο του Άιφελ, ο ναός Νοτρ Νταμ ντε Φουρβιέρ στον λόφο πάνω από την παλιά πόλη, δύο ρωμαϊκά θέατρα (που το καλοκαίρι χρησιμοποιούνται ως συναυλικοί χώροι) και ο ουρανοξύστης της Crédit Lyonnais, ύψους 165 μέτρων, που ξεχωρίζει από μακριά.


Περπατήσαμε στην άκρη στο ποτάμι, ξαπλώσαμε στα παγκάκια-ξαπλώστρες για να ξεκουραστούμε και να μαζέψουμε δυνάμεις (κάναμε πάνω από μια ώρα να βρούμε ανοιχτό εστιατόριο, γιατί στις 2 μμ τα περισσότερα μαγαζιά ή κλείνουν ή σταματάνε να σερβίρουν φαγητό), φάγαμε τελικά σε ένα καφεστιατόριο όπου μας τσίμπησαν ελαφρά τον πωπό (25€ για μια μακαρονάδα, επιδόρπιο και αναψυκτικό) αλλά το φαγητό ήταν πραγματικά πολύ καλό (ειδικά τα προφιτερόλ με γέμιση παγωτό βανίλια περιχυμένα με ζεστή σως σοκολάτας - πω πω τι θυμήθηκα τώρα!!!).


Στη συνέχεια κάναμε μια περιήγηση με ανοιχτό τουριστικό λεωφορείο (κανονική τιμή 17€, αλλά πληρώσαμε "μόνο" 10€ γιατί ήταν το τελευταίο δρομολόγιο της μέρας). Ο οδηγός έτρεχε σαν δαιμονισμένος, μάλλον για να σχολάσει μια ώρα αρχύτερα, αλλά είδαμε όλα τα αξιοθέατα της πόλης και σπίτια με τις χαρακτηριστικές Λυωνέζικες τοιχογραφίες. Το ότι καταφέραμε να τα φωτογραφίσουμε οφείλεται στο συνδιασμό ταχύτατων αντανακλαστικών με το image stabilising της Canon.

Μετά πήγαμε βόλτα στην ατμοσφαιρικότατη παλιά πόλη που θυμίζει αρκετά την Πλάκα στο πιο γοτθικό της, και επισκεφτήκαμε τη Νοτρ Νταμ και τα ρωμαϊκά θέατρα με τελεφερίκ. Σημειωτέον ότι το τελεφερίκ δεν είναι μόνο για τουρίστες, είναι μέρος των συγκοινωνιών της πόλης και κάνει ενδιάμεσες στάσεις. Σαν τρόλεϋ που ταξιδεύει ανηφορικά ένα πράγμα. Εντελώς άλλη φάση.


Γενικά η Λυών αξίζει πολύ και σίγουρα θα προσπαθήσω να ξαναπάω κάποια στιγμή, αν μη τι άλλο για δω αν έχει νυχτερινή ζωή, αφού το βράδυ εκείνο ήμασταν τόσο λιώμα από την κούραση που γυρίσαμε στο ξενοδοχείο με ταξί, παραγγείλαμε φαγητό στο δωμάτιο και το απολαύσαμε βλέποντας το γαλλικό Survivor μέχρι να μας πάρει ο ύπνος κατά τις 11 μ.μ. (τόσο χάλια)!

Επόμενη στάση: Γενεύη.

Πέντε μέρες, πέντε πόλεις και μια παραλία

Η περιοδεία στην Γαλλία ξεκίνησε σαν ιδέα πέρσυ την άνοιξη, όταν βρήκα στην εφημερίδα Τhe Independent ένα ένθετο για την Αβινιόν, μια πόλη της ΝΑ Γαλλίας που είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στους Άγγλους. Το ένθετο πρότεινε τη διαδρομή Λονδίνο-Λίλη-Παρίσι-Λυών-Αβινιόν, που μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα, και το κράτησα με σκοπό κάποια στιγμή να οργανώσω το σχετικό ταξίδι. Ένα χρόνο αργότερα, γράφοντας τα ποστ για τη Ζυρίχη, ο Επίκουρος με παρέπεμψε σε ένα παλιότερο δικό του ποστ για τη Γενεύη, όπου αναφερόταν στα Fêtes de Genève, μια γιορτή μουσικής που γίνεται στις αρχές του Αυγούστου. Εκεί μου μπήκε η ιδέα να συνδιάσω τα δύο ταξίδια. Μια γρήγορη ματιά σε ταξιδιωτικό χάρτη επιβεβαίωσε αυτό που σκεφτόμουν: ότι η Γενεύη είναι κοντά στη Λυών και ότι συνδέεται σιδηροδρομικά με την Αβινιόν.

Έτσι έφτιαξα ένα πενθήμερο δρομολόγιο κόβοντας τη Λίλη (που την είχαμε ξαναδεί και που έχει το βασικό μειονέκτημα ότι είναι στο βορρά), και με τη Γενεύη εμβόλιμη μεταξύ Λυών και Αβινιόν. Κλείσαμε εισιτήρια και ξενοδοχεία και αρχίσαμε να τσεκάρουμε τι άλλο μπορούμε να δούμε γύρω από την Αβινιόν. Με το νερουλιαστό καλοκαίρι που περάσαμε φέτος, η απόφαση ήταν εύκολη: έπρεπε να φτάσουμε μέχρι τη Μεσόγειο, ώστε να κάνουμε έστω ένα μπάνιο. Το πιο κοντινό θέρετρο στην Αβινιόν είναι το Αγκντ. Βρήκαμε και μια πόλη με πολιτιστικό ενδιαφέρον στο ενδιάμεσο, τη Νιμ, τη βάλαμε κι αυτή στο πρόγραμμα, και ολοκληρώσαμε το πλάνο μας: πέντε μέρες, πέντε πόλεις και μια παραλία.

Ακούγεται πολύ, αλλά με τις ταχύτητες που πιάνουν τα τρένα στη Γαλλία (320 χλμ την ώρα) καμιά διαδρομή δεν κράτησε πάνω από 3 ώρες. Επιπλέον, επειδή ήταν Αύγουστος και τα τρένα μισοάδεια, βρήκαμε φτηνά εισιτήρια στην πρώτη θέση, και ταξιδέψαμε με πολλή άνεση. Τα ξενοδοχεία ήταν αρκετά φτηνά (από 55-75 ευρώ το δίκλινο) και ακριβώς όπως τα θέλαμε, δίπλα στους σιδηροδρομικούς σταθμούς. Οι πόλεις που είδαμε μας άρεσαν όλες, η ατμόσφαιρα στη Γενεύη ήταν όπως την είχε περιγράψει ο Επίκουρος, ο καιρός τέλειος, η δε παραλία το κερασάκι στην τούρτα!

Συνεχίζεται...

Ταξίδια με τρένο

Θυμάμαι τον μακρινό εκείνο καιρό που πήγαινα Γυμνάσιο, η καθηγήτρια των Γαλλικών μας είχε μιλήσει για το InterRail. Μου είχε φανεί καλή ιδέα, αλλά μόνο για τους ξένους που ως γνωστόν είναι πιο παράτολμοι σε τέτοια θέματα. Τότε ακόμα δεν είχα μπει σε τρένο (εκτός από τον Ηλεκτρικό στην Αθήνα) και φυσικά δεν μπορούσα με τίποτα να με φανταστώ να ξεκινάω ένα μεγάλο σιδηροδρομικό ταξίδι στην Ευρώπη.

Μερικά χρόνια αργότερα, στο πανεπιστήμιο πλέον, μια συμφοιτήτριά μου κανόνισε ιντερέιλ και έψαχνε συνοδοιπόρους, αλλά δεν την ακολουθούσε κανείς. Τότε είχαμε αρχίσει να κάνουμε τα πρώτα ταξίδια με αεροπλάνο, και η όλη φάση με τα τρένα, τους υπνόσακους και τα youth hostels μας φαινόταν κάπως ξεπεσμένη (πού να τρέχουμε τώρα...). Αυτή δεν μάσησε όμως, πήγε μόνη της και αλώνισε για ένα μήνα Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ελβετία και δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού, μας έστειλε πολλές καρτ-ποστάλ, γύρισε φορτωμένη εικόνες, εμπειρίες και γνωριμίες, κι εμείς μείναμε να την κοιτάζουμε με ανοιχτό το στόμα. Αυτή ήταν η πρώτη (και τελευταία, γιατί σύντομα ξεπεράσαμε το όριο ηλικίας) ουσιαστική επαφή με το ιντερέιλ, και για να πω την αλήθεια, ψιλομετάνιωσα που δεν πήγα τότε που μπορούσα. Προφανώς δεν είχα ακούσει για το carpe diem ;-)

Όταν ήρθα στην Αγγλία εξοικιώθηκα πολύ γρήγορα με τα τρένα, αφού εδώ το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι εκτεταμένο και τα τρένα πολύ πιο βολικά από τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ. 1-2 χρόνια πριν, είχε ξεκινήσει δρομολόγια το Eurostar, το τρένο που περνάει κάτω από την Μάγχη, κι ενώ στην αρχή δεν ήμουν τόσο σίγουρη αν είχα τα κότσια για τέτοιου είδους περιπέτειες, πείστηκα όταν έκανα τη διαδρομή Λονδίνο-Παρίσι με λεωφορείο-πλοίο-λεωφορείο και μου πήρε 8 ώρες. Δεδομένου ότι το τρένο κάνει 2 ώρες και 45 λεπτά, όταν κάνεις μια φορά το ταξίδι με λεωφορείο, την επόμενη φορά πας κατευθείαν στο σταθμό του τρένου και ούτε το σκέφτεσαι.

Πριν μερικά χρόνια, και αφού πλέον το Eurostar έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, αρχίσαμε με την κολλητή μου να κάνουμε περιοδείες με τρένο στις Χριστουγεννιάτικες αγορές της Γερμανίας και των γύρω χωρών. Την πρώτη φορά πήγαμε για πέντε μέρες και είδαμε πέντε πόλεις σε 4 διαφορετικές χώρες. Περάσαμε τόσο ωραία που το ξανακάναμε την επόμενη χρονιά για περισσότερες μέρες. Οι κανόνες του ταξιδιού είναι ότι δεν κουβαλάμε υπνόσακους, παίρνουμε βαλίτσες με ροδάκια αντί για σακίδια πλάτης, ταξιδεύουμε μόνο με γρήγορα τρένα και μένουμε σε φτηνά (και ενιότε ακριβότερα) ξενοδοχεία κοντά στους σιδηροδρομικούς σταθμούς για να διευκολυνόμαστε στις μετακινήσεις.

Στις περιοδείες αυτές το πρόγραμμα είναι φιξαρισμένο. Ψάχνουμε τις εναλλακτικές από πριν και αποφασίζουμε ακριβώς πότε θα ταξιδέψουμε για πού και πού θα μείνουμε όταν φτάσουμε. Μπορεί να μην έχουμε ευελιξία, αλλά έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Όταν είσαι στους δρόμους για τόσο μικρό διάστημα, δεν θες να χάνεις χρόνο ψάχνοντας ξενοδοχεία, ούτε φυσικά να ταξιδέψεις όρθιος επειδή δεν έχεις κλείσει θέσεις. Έτσι τα κλείνεις όλα από πριν και ξεμπερδεύεις.

Όχι ακριβώς ιντερέιλ, αλλά η βασική ιδέα είναι η ίδια.

Όταν ραγίζει το γυαλί...

Σήμερα γύρισα σπίτι και βρήκα ένα ημέιλ από την κολλητή μου, στο οποίο μου έλεγε ότι χωρίζει με τον άντρα της μετά από σχεδόν 10 χρόνια γάμου. Τα πράγματα μεταξύ τους δεν πήγαιναν καλά εδώ και αρκετούς μήνες, αλλά προσπαθούσαν να τα βρουν και κάποια στιγμή πραγματικά νόμιζα ότι θα τα κατάφερναν. Δυστυχώς η απόφασή τους είναι οριστική και μάλιστα η φίλη μου ετοιμάζεται να φύγει από το σπίτι τους και να πάει στους γονείς της μέχρι νεωτέρας.

Έχω στεναχωρηθεί πάρα πολύ. Δεν ξέρω τι ακριβώς έχει γίνει, αν και έχω τις υποψίες μου. Ό,τι και να φταίει, η διάλυση μιας μακροχρόνιας σχέσης είναι δυσάρεστη υπόθεση, και η διάλυση ενός γάμου ακόμα περισσότερο. Δεν ξέρω πώς χωρίζεις 10 χρόνια κοινής ζωής, κοινών στόχων και ονείρων. Δεν ξέρω πώς βρίσκεις κουράγιο να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή. Είναι κρίμα γιατί τους συμπαθώ και τους δύο, και γιατί, πριν τους πάρει από κάτω, φαίνονταν πολύ ευτυχισμένοι.

Τουλάχιστον δεν έχουν παιδιά.

Καλοκαίρι σημαίνει...

Να βλέπεις κάθε μέρα ήλιο.

Να ακούς τα τζιτζίκια μέχρι αργά το βράδυ.

Να κοιμάσαι με ένα σεντονάκι και να ζεσταίνεσαι.

Να χρειάζεσαι γυαλιά ηλίου για να βγεις έξω.

Να φοράς όλη μέρα, κάθε μέρα σαγιονάρες και πέδιλα.

Να βγαίνεις έξω πρωί-πρωί με σορτς και αμάνικο, και να μην κρυώνεις.

Να τρως σαλάτες και παγωτά.

Να πίνεις παγωμένες μπύρες.

Να βλέπεις θάλασσα.

Να κάνεις βουτιά και να δροσίζεσαι.

Να χρειάζεσαι αντιηλιακό και καπελάκι στην παραλία.

Να ακούς καλοκαιρινά τραγούδια στο ραδιόφωνο (εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ, μόνοι πάνω στη γηηηηηηηη) κι ας είσαι στο κέντρο της Αθήνας.

Να έχεις χρόνο να διαβάσεις πολλά βιβλία, περιοδικά κι εφημερίδες.

Να κοιμάσαι κάθε μεσημέρι.

Να στέλνεις (και να παίρνεις) καρτ-ποστάλ από κοντινά και μακρινά μέρη.

Να μιλάς με τις ώρες στο κινητό (πώς είναι οι παραλίες; το δωμάτιο καλό; από βραδυνή ζωή τι λέει;)

Να πηγαίνεις σε θερινά σινεμά.

Να κάθεσαι πάντα έξω στα εστιατόρια, τα μπαρ και τα καφέ. Χωρίς ζακετούλα.

Να κλείνεις τα παράθυρα για να μην μπαίνει ζέστη.

Να χρειάζεσαι κλιματισμό και όχι θέρμανση.

(Τελικά εμείς εδώ μόνο καλοκαίρι δεν έχουμε.... Σνιφ!)

Για σας, τι σημαίνει καλοκαίρι;

Ψώνια εξ αποστάσεως

Ποτέ δεν είχα καλή σχέση με τα ψώνια. Αν εξαιρέσεις τα βιβλιοπωλεία και τα μαγαζιά που πουλάνε αντικείμενα με κάποια εικαστική αξία (πίνακες ζωγραφικής, κάρτες, χαρτικά, παπούτσια), το καλύτερο σημείο ενός μαγαζιού για μένα είναι η βιτρίνα, και ιδιαίτερα τα βράδια, που είναι φωτισμένη και το μαγαζί κλειστό. Ειδικά όταν πρόκειται για ρούχα, βαριέμαι αφάνταστα το όλο σκηνικό με το μπες, βγες, δοκίμασε, είναι λάθος το νούμερο/το χρώμα/το κόψιμο, φέρε ένα άλλο, ωχ δεν το έχουν στο νούμερο/χρώμα/κόψιμο που θέλεις, άντε ξαναντύσου και πάλι από την αρχή. Ακόμα κι όταν βρω αυτό ακριβώς που θέλω, με κουράζει η κίνηση, η βαβούρα και το ταξίδι της επιστροφής στο τέλος της μέρας που είναι αρκετό για να με κάνει να ορκιστώ να μην ξανακατέβω στο κέντρο.

Όταν έμενα στην Αθήνα ψώνιζα σχεδόν αποκλειστικά από ένα μαγαζί κοντά στο σπίτι μου, όπου η πωλήτρια ήξερε ακριβώς τι μου άρεσε και τι μου πήγαινε. Της έλεγα τι έψαχνα, μου έδειχνε 5 κομμάτια, μου άρεσαν τα τρία, αγόραζα ένα και ξεμπέρδευα. Στα μεγαλύτερα καταστήματα, εκεί που οι πωλήτριες σε κυνηγάνε από πίσω και *κάνουν* ότι ενδιαφέρονται για το τι θα πάρεις (αααα, κι αυτό σας πάει πάρα πολύ - τι λες μωρή κότα, στραβή είσαι ή πας να πουλήσεις ό,τι κι ό,τι) δεν πατούσα που να με πλήρωναν. Έτσι είχα βρει τη λύση στο θέμα της απόκτησης ενδυμάτων και το μόνο μελανό σημείο ήταν ότι επί χρόνια φορούσα παντελόνια που έφταναν το πολύ μέχρι λίγο πιο κάτω από τον αστράγαλο, αλλά εντάξει, τότε φορούσα πολύ τζην (τα οποία ήταν πάντα 10 πόντους μακρύτερα απ' ό,τι έπρεπε), οπότε βολευόμουνα.

Όταν ήρθα στην Αγγλία, ανακάλυψα ένα άλλο είδος μαγαζιού. Τα πολυκαταστήματα-αλυσίδες με τους πέντε ορόφους και τις 100 πωλήτριες, καμία από τις οποίες δεν ενδιαφέρεται για το τι και αν θα αγοράσεις. Επίσης ανακάλυψα ότι τα μαγαζιά αυτά πουλάνε ρούχα σε ΟΛΑ τα νούμερα (όχι μόνο Small-Medium-Large) και με διαφορετικά μήκη στις φούστες και τα παντελόνια (ολέ!). Για πρώτη φορά μπορούσα να πάω σε μαγαζί και να χαζέψω με την ησυχία μου, και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορούσα να πάρω παντελόνι στο μήκος ακριβώς που ήθελα, χωρίς να χρειάζεται να το μαζέψω, ούτε να φοράω αποκλειστικά παπούτσια με χαμηλό τακούνι για να μην φαίνονται άσχημα τα κοντούλικα πατζάκια. Το μόνο μειονέκτημα είναι ότι τις ώρες που μπορώ να ψωνίσω γίνεται πατείς με πατώ σε από κόσμο. Ειδικά αν παω στο κέντρο, που μαζί με τους ντόπιους έχει και ένα σωρό τουρίστες που μπαίνουν για να χαζέψουν (Κώστα κοίτα, αυτά δεν τα έχουν στην Αθήνα), ενώ εγώ θέλω να μπω, να διαλέξω, να πληρώσω και να φύγω. Να δοκιμάσω δεν χρειάζεται (ολέ ολέ!) γιατί μπορώ κάλλιστα να τα δοκιμάσω στο σπίτι, και αν δεν μου κάνουν να τα πάω πίσω στο υποκατάστημα της περιοχής μου και να τα αλλάξω. Μεγάλο βόλεμα.

Το μειονέκτημα όμως παραμένει ότι τα μεγάλα μαγαζιά είναι στο κέντρο, και όπως το Λονδίνο είναι απλωμένο σαν ζυμάρι που το 'χουν ανοίξει με πλάστη, για να πάω στο κέντρο ένα Σάββατο πρωί θέλω στο νερό 45 λεπτά και δύο συγκοινωνίες, κι ένας Θεός ξέρει πόσο για να γυρίσω. Κι όταν βρέχει όπως βρέχει όλο το καλοκαίρι φέτος, δυσκολεύομαι να πάρω την απόφαση να χαλάσω όλη μέρα στα μαγαζιά, και να γυρίσω πίσω με τα νεύρα τσαντάλια και τις τσέπες άδειες.

Ευτυχώς που υπάρχει το διαδίκτυο και σώζεται η κατάσταση. Θέλει βέβαια λίγη οργάνωση (δεν μπορείς να ψωνίσεις σήμερα για ένα ρούχο που το θες αύριο) αλλά κατά τ' άλλα είναι εξαιρετικά βολικό να έρχονται τα προϊόντα σε σένα αντί να πηγαίνεις εσύ σ' αυτά. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορείς να κάνεις τα ψώνια σου όποτε έχεις όρεξη, νύχτα-μέρα.

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν χρειάζεται να βγω έξω αυτό το μίζερο, μουντό και μουσκεμένο σαββατοκύριακο. Την περασμένη Τρίτη, έχοντας προβλέψει ότι είναι πολύ απίθανο να ξυπνήσω Σάββατο ή Κυριακή πρωί με όρεξη για βόλτα στα μαγαζιά, έκανα μια διαδικτυακή παραγγελία και κανόνισα παράδοση για Σάββατο. Έτσι στις 8 παρά 5 χθες το πρωί (στον ύπνο τους μας έβλεπαν;) έφτασαν στο σπίτι δύο πακετάκια με τα ρούχα μου: δύο παντελόνια, δύο μακώ μπλουζάκια, ένα σορτς και ένα μαγιώ, κι εγώ δεν χρειάστηκε ούτε καν να κατέβω στην είσοδο για να τα παραλάβω. Το κυριότερο; Πέτυχα τα μεγέθη, τα σχέδια *και* τα χρώματα, και δεν χρειάζεται να πάω τίποτα πίσω. Μου έκαναν γάντι όλα, ως και τα παντελόνια :-)

Πώς τα βγάζαμε πέρα πριν το διαδίκτυο, μου λέτε;

Did you say dogs?!!

Τα σκυλιά δεν μου αρέσουν, αλλά ως προς τα υπόλοιπα έχει πέσει μέσα. Επίσης εξηγεί γιατί δυσκολεύομαι με τις μπλογκοσκυταλοδρομίες που απαιτούν γράψιμο φανταστικών ιστοριών. Δεν φταίω εγώ παιδιά, το μυαλό δεν βοηθάει.

You Are 70% Left Brained, 30% Right Brained

The left side of your brain controls verbal ability, attention to detail, and reasoning. Left brained people are good at communication and persuading others. If you're left brained, you are likely good at math and logic. Your left brain prefers dogs, reading, and quiet. The right side of your brain is all about creativity and flexibility. Daring and intuitive, right brained people see the world in their unique way. If you're right brained, you likely have a talent for creative writing and art. Your right brain prefers day dreaming, philosophy, and sports.

Are You Right or Left Brained?

Περί Νορβηγίας γενικώς

Μερικά πράγματα που (ίσως) δεν ξέρετε για τη Νορβηγία.

Έχει πληθυσμό μόλις 4.5 εκατομμύρια. 475,000 ζουν στο Όσλο.

Η πιο εντυπωσιακή πόλη της είναι, κατά κοινή ομολογία, η Bergen. Το τραίνο από το Όσλο για την Bergen κάνει 6.5 ώρες.

Έχει 50.000 νησιά και ακτογραμμή μήκους 22.000 χιλιομέτρων, που αποτελείται κυρίως από φιόρδ (η ακτογραμμή της Ελλάδας είναι περίπου 15.000 χλμ).

Η οικονομία της βασίζεται στο πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, τα ναυπηγεία, το ψάρεμα, τα μεταλεύματα και ό,τι παράγεται από ξύλο (από ξυλεία μέχρι χαρτί και οδοντογλυφίδες).

Ανεξαρτητοποιήθηκε το 1905. Στο παρελθόν υπαγόταν εναλλάξ στη Σουηδία και τη Δανία.

Προσπάθησε να διατηρήσει ουδετερότητα κατά τη διάρκεια των παγκοσμίων πολέμων, αλλά μετά την κατοχή της από τη Γερμανία στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, προσχώρησε τελικά στο ΝΑΤΟ. Είναι μέλος της Schengen, ωστόστο αρνείται πεισματικά να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση (μπουυυυυυυ).

Ήταν μια από τις πρώτες χώρες στον κόσμο που "ασπάστηκαν" το διαδίκτυο. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της εταιρίας comScore, 70% των Νορβηγών ηλικίας άνω των 15 έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο. Ο μέσος όρος για την Ευρώπη είναι 40%.

Οι Νορβηγοί έχουν αδυναμία στη φύση και έντονη περιβαλλοντική συνείδηση. Είναι λαός που αγαπάει το έξω και τα σπορ, όχι μόνο ό,τι έχει σχέση με σκι, αλλά και κάθε είδους δραστηριότητα στο νερό ή στο βουνό.

Οι Νορβηγοί πιστεύουν στη δύναμη της ατομικής συμβολής για το γενικό καλό. Η λέξη dugnad, που σημαίνει σύμπραξη, εφαρμόζεται πρακτικά κάθε φορά που χρειάζεται να γίνει μια συλλογική προσπάθεια για την επίτευξη κοινωνικών, πολιτιστικών ή περιβαλλοντικών στόχων π.χ. ανακαίνηση ενός σχολείου, καθαρισμός δασικών περιοχών κ.λπ. Αν και ζουν σε ένα πλέον ευκατάστατο κράτος, δεν έχουν την απαίτηση να τους λύσει όλα τα προβλήματα η κυβέρνηση...

Σε πρόσφατη έρευνα της Unicef για την ευημερία των παιδιών στις πλούσιες χώρες, η Νορβηγία πήρε την 7η θέση (η Ελλάδα την 13η και η Βρετανία την 21η).

Κάθε Δεκέμβριο από το 1947 και μετά, η Νορβηγία στέλνει στο Λονδίνο ένα τεράστιο έλατο, ως δώρο για την βοήθεια που της πρόσφερε η Βρετανία κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Το δέντρο στολίζεται με άσπρα φώτα και τοποθετείται στην κεντρική πλατεία του Λονδίνου, την Trafalgar Square.

Το Βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη απονέμεται σε τελετή που πραγματοποιείται στο Δημαρχείο του Όσλο στις 10 Δεκεμβρίου, επέτειο του θανάτου του (Σουηδού) Άλφρεντ Νόμπελ. Τα υπόλοιπα βραβεία Νόμπελ (Φυσικής, Χημείας, Ιατρικής, Λογοτεχνίας και Οικονομίας) απονέμονται στην Αίθουσα Συναυλιών της Στοκχόλμης την ίδια μέρα.

Φημισμένοι Νορβηγοί: οι Βίκινγκς (και ειδικά ο Έρικ ο Ερυθρός που ανακάλυψε τη Γροιλανδία), ο εξπρεσιονιστής ζωγράφος Έντβαρντ Μουνκ (αυτός με την Κραυγή), το μουσικό συγκρότημα A-Ha (αυτοί με το Take on me, Take me on), ο θεατρικός συγγραφέας Χένρικ Ίψεν (αυτός με τους Βρικόλακες), ο εξερευνητής Θωρ Χάγερνταλ (αυτός με το Kon-Tiki).

Περί Όσλο ειδικώς

Άλλα πράγματα που μπορείτε να κάνετε στο Όσλο:

1. Να επισκεφτείτε το Norsk Folkemuseum (Λαογραφικό Μουσείο) και ειδικά το υπαίθριο κομμάτι του, με τα 155 αυθεντικά Νορβηγικά σπίτια και μαγαζιά. Θα δείτε διάφορους τύπους κατοικίας: σπίτια που έχουν μεταφερθεί "ως είχαν" από πόλεις και χωριά της Νορβηγίας, Λαπωνέζικα αντίσκηνα, καθώς και παραδοσιακά ξύλινα σπίτια με σκεπές από γρασίδι (torvtak). Αν πάτε καλοκαίρι, θα έχετε την αίσθηση ότι ταξιδέψατε στο χρόνο, αφού το "χωριό" ζωντανεύει, με χορευτικές και μουσικές εκδηλώσεις, παρουσιάσεις λαϊκών τεχνών, επιδείξεις παραδοσιακής μαγειρικής κ.λπ.

Ανάλογο υπαίθριο μουσείο υπάρχει στη Στοκχόλμη (που για να είμαι ειλικρινής μου άρεσε περισσότερο), αλλά και του Όσλο είναι πολύ καλό.


2. Να ανεβείτε στο Holmenkollen, όπου βρίσκεται η γιγαντιαία εξέδρα για άλματα με σκι και απ' όπου έχετε πανοραμική θέα της πόλης. Δεν πήγαμε (ας μείνει και κάτι για το επόμενο ταξίδι) αλλά πρέπει να αξίζει. Το πόσο τεράστια είναι η εξέδρα μπορείτε να το καταλάβετε από την παρακάτω φωτογραφία. Παρότι είναι τραβηγμένη από το φιόρδ, η εξέδρα φαίνεται πολύ καθαρά (στο κέντρο της φωτογραφίας, κοντά στην κορυφή του βουνού).


3. Να κάνετε μια βόλτα στην πόλη και κυρίως να περπατήσετε στον κεντρικό πεζόδρομο (Κarl Johans Gate) που συνδέει τα ανάκτορα με τον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης. Θα δείτε κάποια εντυπωσιακά κτήρια, τον καθεδρικό ναό, McDonalds, Burger King και Peppes Pizza, τα οποία μην τα φτύνετε, γιατί είναι ίσως τα μόνα μέρη που αντέχει η τσέπη σας.


Γενικώς τα μαγαζιά στο Όσλο δεν με εντυπωσίασαν - τα φτηνά ήταν πολύ χύμα, και τα ακριβά πολύ ακριβά. Τα παραδοσιακά Νορβηγικά πουλόβερ τα έβρισκες με 100 κορώνες (12€) στα υπαίθρια καλάθια, αλλά για να πάρεις ένα πιο ποιοτικό, ήθελες πάνω από 1800 κορώνες (230€) ή 799 κορώνες (100€) για ένα παιδικό! Αναλόγως έβρισκες άνετα φτηνιάρικα σουβενίρ (πλαστικά κουκλάκια, ξωτικά κ.λπ.) αλλά οι τιμές στα μαγαζιά των μουσείων ήταν αρκετά τσιμπημένες. Πάντως από τη στιγμή που αποφασίζεις ότι δεν θα δώσεις 10 ευρώ για ένα κουκλάκι, η Νορβηγία είναι ο παράδεισος του πτωχού ταξιδιώτη, γιατί αφού όλες οι τιμές είναι αστρονομικές, δεν αγοράζεις τίποτα και ησυχάζεις.


4. Ό,τι χρήματα γλιτώσετε από τα ψώνια που δεν θα κάνετε, μπορείτε να τα επενδύσετε σε ένα καλό εστιατόριο, όπου θα φάτε εξαιρετικά ψαρικά και κρέατα. Σας προτείνω το στυλάτο Cafe Sorgenfri στο Aker Brugge, όπου δύο άτομα μπορούν να φάνε κάτι ελαφρύ με 500-600 κορώνες (65-75€). Έφαγα μια καταπληκτική bouillabaisse (γαλλική ψαρόσουπα, καλύτερη από αυτές που έφαγα στη Γαλλία, εντελώς τίγκα στο ψάρι) με 205 κορώνες (25€). Και στο τέλος, όταν παράγγειλα καφέ (33 κορώνες ή 4€), το γάλα ήρθε σε ατομικό μπουκαλάκι.


Αν δεν βρέχει πολύ, μπορείτε να καθίσετε έξω χειμώνα-καλοκαίρι. Όλα τα μαγαζιά έχουν τέντες, υπαίθριες σόμπες και κουβέρτες (αυτά τα κόκκινα στις φωτογραφίες) για όσους κρυώνουν. Προφανώς όταν έχει ήλιο δεν σας χρειάζονται οι κουβέρτες, αλλά ούτε και τα ρούχα σας ;-)

Αν δεν έχετε να δώσετε μια μικρή περιουσία για μια σαλάτα κι ένα σάντουιτς, και δεν θέλετε να καταλήξετε στα McDonalds, υπάρχει η εναλλακτική λύση του Peppes Pizza, όπου με 255 κορώνες (32€) θα πάρετε 1 μεσαία πίτσα, 1 μπύρα και 1 κόκα-κόλα.

Άλλες τιμές, ενδεικτικά:

Μπύρα: 53-63 κορώνες (7-8€) σε εστιατόριο
Αναψυκτικό/μικρό νερό: 32-39 κορώνες (4-5€) σε εστιατόριο
Μπουκάλι κρασί: 398 κορώνες (50€)
Καφές: 29 κορώνες (3,5€) σκέτος, 33 κορώνες (4€) με γάλα
Μικρό νερό (τιμή σούπερ μάρκετ): 18 κορώνες (2,20 €)
Καρτ-ποστάλ: 12 κορώνες (1,5€)
Γραμματόσημο για καρτ-ποστάλ εντός Ευρώπης: 8,5 κορώνες (1€)
Ποτηράκι σουβενίρ: 35 κορώνες (4,2 €)
Είσοδος σε μουσεία: 65-70 κορώνες (8-9€)
Νορβηγικά CD: 169 κορώνες (21€)
Ημερήσια κάρτα απεριορίστων διαδρομών: 60 κορώνες (7,5 €)
Τραίνο από το αεροδρόμιο: εξπρές 170 κορώνες (20€), κανονικό 86 κορώνες (10 €)

Για την μετατροπή των ποσών, έχω χρησιμοποιήσει την αντιστοιχία 1 κορώνα = 0,12 ευρώ που βρήκα στο διαδίκτυο.

Καλά ταξίδια!

Δεκαπενταύγουστος

Στους εν Ελλάδι, εύχομαι Χρόνια Πολλά και καλά γλέντια!

Σε όσους είσαστε στο εξωτερικό, και ειδικά στην Αγγλία, σας θυμίζω ότι σήμερα είναι Δεκαπενταύγουστος!

Πριν μερικά χρόνια, πήγαμε 15 Αυγούστου για φαγητό σε ένα ισπανικό εστιατόριο (άσχετο) και ο σερβιτόρος μας ήταν ένας νεαρός Έλληνας, μάλλον φοιτητής. Του είπα λοιπόν Χρόνια Πολλά, και μου λέει, γιατί; Του λέω, είναι Δεκαπενταύγουστος σήμερα. Ακολούθησε μια σωρεία επιφωνημάτων του στυλ: φτου - ΓΜΤ - όχι ρε - ΓΜΤ - να πάρει - φτου κ.λπ. κ.λπ. Το είχε ξεχάσει για τον Δεκαπενταύγουστο, και στην Ελλάδα ήταν πλέον κοντά μεσάνυχτα...