Τα "Top 10" του Λονδίνου

Πριν λίγες μέρες δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες μια λίστα με τις 10 πιο δημοφιλείς ατραξιόν του Λονδίνου. Για όσους τυχόν σκοπεύετε να μας επισκεφτείτε στο εγγύς μέλλον, σκέφτηκα ότι θα έχει ενδιαφέρον να δείτε ποια μουσεία και μνημεία προσελκύουν τους περισσότερους τουρίστες (είτε για να τα βάλετε στη λίστα σας, είτε για να τα αποφύγετε).

Τα TOP 10 είναι:

1. Bρετανικό Μουσείο
2. Πινακοθήκη Tate Modern
3. Εθνική Πινακοθήκη
4. Μουσείο Φυσικής Ιστορίας
5. Μουσείο Επιστήμης
6. Μουσείο Victoria & Albert
7. Πύργος του Λονδίνου
8. Εθνικό Ναυτικό Μουσείο
9. Καθεδρικός Ναός του Αγίου Παύλου
10. Εθνική Πινακοθήκη Πορτραίτων

Βρετανικό Μουσείο: Α museum of the world, for the world

Το μουσείο όπου εκτίθενται τα πάλι-με-χρόνια-με-καιρούς-πάλι-δικά-μας-θα 'ναι μάρμαρα του Παρθενώνα δέχτηκε 5,5 εκατομμύρια επισκέπτες μέσα στο 2007, μια αύξηση της τάξης του 12% σε σύγκριση με το 2006, η οποία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην προσωρινή έκθεση που φιλοξενεί από τον Σεπτέμβριο του 2007 με τίτλο The First Emperor: China's Terracotta Army. H έκθεση είναι αφιερωμένη στον πρώτο αυτοκράτορα της Κίνας Τσιν Σι Χουάνγκ-τι και περιλαμβάνει μέλη του Πήλινου Στρατού, μιας από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 20ου αιώνα. Η έκθεση αυτή αποδείχτηκε τόσο δημοφιλής, που όχι μόνο είναι απαραίτητη η κράτηση εισιτηρίων, αλλά το μουσείο μένει ανοιχτό ως τα μεσάνυχτα κάθε μέρα για να εξυπηρετήσει τον μεγάλο αριθμό επισκεπτών. Υπολογίζεται ότι μέχρι τις 6 Απριλίου 2008 που θα κλείσει η έκθεση, θα την έχουν επισκευτεί 650.000 άτομα, που σημαίνει περισσότερα από 3.000 άτομα την ημέρα! Η είσοδος στο μουσείο είναι ελεύθερη, ενώ η έκθεση του Πήλινου Στρατού έχει είσοδο 12 λίρες (περίπου 16 ευρώ). Αξίζει να πάτε όχι μόνο για τους πήλινους στρατιώτες και τα μάρμαρα, αλλά για όλα τα εκθέματα. Προσωπικά εκείνα που με εντυπωσίασαν πάνω από όλα τις δύο φορές που έχω πάει στο Βρετανικό Μουσείο είναι τα Αιγυπτικά.

Πινακοθήκη Tate Modern

Πινακοθήκη μοντέρνας τέχνης που στεγάζεται σε έναν πρώην σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στη νότια όχθη του Τάμεση (Bankside), απέναντι από τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου, με τον οποίο ενώνεται με πεζογέφυρα. Στις συλλογές της συμπεριλαμβάνονται έργα γνωστών καλλιτεχνών του 20ου αιώνα όπως ο Νταλί, ο Πικάσο και ο Γουόρχολ. Παρόλο που το γραφείο μου απέχει το πολύ 10 λεπτά περπάτημα από την Tate Modern, και περνάω απέξω αρκετά συχνά, δεν την έχω επισκευτεί ακόμα, οπότε δεν μπορώ να σας πω αν αξίζει ή όχι, πέρσυ πάντως είχε πάνω από 5 εκατομμύρια επισκέπτες. Εκείνο που μπορώ να σας πω είναι ότι ο κοντινότερος σταθμός του υπογείου είναι το Southwark (προφ. Σάδαρκ - oh yes) και ο πιο εύκολος τρόπος να πάτε από την έξοδο του σταθμού στην Tate Modern είναι να ακολουθήσετε τις πορτοκαλί κολώνες. Όχι δεν τρελάθηκα - έχουν βάψει μια σειρά από ηλεκτρικές κολώνες (φανοστάτες) σε χρώμα πορτοκαλί και αν τις ακολουθήσεις πας από τον σταθμό του Southwark στην Tate Modern και τούμπαλιν. Μην περιμένετε να προσανατολιστείτε αλλιώς, γιατί το κτήριο της πινακοθήκης δεν φαίνεται από τον σταθμό. Η είσοδος είναι ελεύθερη (με εισιτήριο για τις προσωρινές εκθέσεις) και στην ιστοσελίδα της θα βρείτε πληροφορίες και στα ελληνικά. Λένε ότι αξίζει πολύ το εστιατόριό της, που έχει καταπληκτική θέα στο ποτάμι.

Εθνική Πινακοθήκη

Βρίσκεται στην πλατεία Trafalgar, στο κέντρο του Λονδίνου, και είναι must. Έχει έργα όλων των γνωστών ζωγράφων - και τα ηλιοτρόπια του Van Gogh. Ως κτήριο είναι πολύ όμορφο, έχει ωραία θέα προς την πλατεία Trafalgar και το Big Ben, και η είσοδος είναι δωρεάν. Έχω πάει πολλές φορές και πάντα φεύγω ενθουσιασμένη. Έχει και πολύ ωραία καφε-εστιατόρια, ή μπορείτε να πάτε απέναντι ακριβώς στο Café in the Crypt, για το οποίο έκανε πρόσφατα ειδική ανάρτηση ο Γκρινιάρης.

Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και Μουσείο Επιστήμης.

Δεν έχω πάει σε κανένα από τα δύο. Ξέρω ότι είναι πολύ δημοφιλή στα παιδιά λόγω του εκπαιδευτικού τους χαρακτήρα. Το μουσείο επιστήμης έχει και τρισδιάστατο σινεμά IMAX που προβάλει ταινίες μικρού μήκους. Η είσοδος στα δύο μουσεία είναι δωρεάν (στο σινεμά πληρώνεις). Βρίσκονται και τα δύο στο South Kensington, πολύ κοντά στο Μουσείο Victoria & Albert. Σ' αυτό έχω πάει, πριν πολλά χρόνια, αλλά δεν το έχω δει όλο. Τότε πλήρωνες είσοδο (τώρα είναι δωρεάν) και τα μουσεία συνήθιζαν να μην χρεώνουν εισιτήρια το τελευταίο μισάωρο πριν κλείσουν. Ως πτωχή φοιτήτρια είχε επισκευτεί αρκετά μουσεία στα πεταχτά και το Victoria & Albert ήταν ένα από αυτά. Κάποια στιγμή θα ξαναπάω, γιατί μου είχε αρέσει. Οι συλλογές του περιλαμβάνουν έπιπλα, φωτογραφίες, πίνακες, υαλικά, κεραμικά, γλυπτά, εργόχειρα, υφάσματα, ρούχα, κοσμήματα, και γενικώς ό,τι μπορεί να θεωρηθεί τέχνη, σχεδίαση ή διακόσμηση, από τα τελευταία 3000 χρόνια. Κατά καιρούς έχει συνεργαστεί με το Μουσείο Μπενάκη.

Ο Πύργος του Λονδίνου

Από τα πιο χαρακτηριστικά μνημεία του Λονδίνου, αν και προσωπικά δεν θα σας το πρότεινα, εκτός αν έχετε πολύ χρόνο και όρεξη στη διάθεσή σας. Αν είσαστε στο Λονδίνο για λιγότερο από 1 εβδομάδα, μην το σκέφτεστε καν - θα σας φάει μια μέρα και δεν αξίζει, εκτός αν έχετε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ιστορία των βρετανών μοναρχών ή θέλετε πολύ να δείτε τα Βασιλικά Κοσμήματα που εκτίθενται σε ειδική αίθουσα-θησαυροφυλάκιο. Το εισιτήριο έχει 16 λίρες (21€) και στην τιμή περιλαμβάνονται ξεναγήσεις από τους φρουρούς του Πύργου με τις χαρακτηριστικές μαυρο-κόκκινες στολές.


Πάντως ακόμα κι αν δεν πάτε στον Πύργο, αξίζει να επισκεφτείτε την περιοχή για να ψωνίσετε σουβενίρ στο Tower Shop έξω από τον Πύργο, και να δείτε την Γέφυρα του Πύργου, το αυγουλωτό Δημαρχείο και τα πανέμορφα St Katherine's Docks, μια μαρίνα στη μέση της πόλης. Επιβάλεται μια επίσκεψη στην pub Dickens Inn. Δεν θα πιστεύετε ότι είσαστε στο κέντρο του Λονδίνου! Κοντινότερος σταθμός του υπογείου: Tower Hill.

Εθνικό Ναυτικό Μουσείο: Sea, ships, time and the stars

Δεν έχω πάει, πάντως πέρσυ το προτίμησαν πάνω από 1,5 εκατομμύριο επισκέπτες (10% περισσότεροι από το 2006, οπότε παίζει να μοιράζουν τίποτα). Βρίσκεται στο πάρκο του Greenwich (προφ. Γκρένιτς), κοντά στο αστεροσκοπείο (με τη γραμμή του Μεσημβρινού του Greenwich) και το νέο Πλανητάριο. Το Greenwich γενικότερα είναι πολύ όμορφο, και τα σαββατοκύριακα έχει ωραία αγορά για την οποία σας έχω ξαναπεί. Θα πάτε με τραίνο (όχι υπόγειο) αλλά μην σας απωθεί αυτό: κάνει μόνο 15 λεπτά από το κέντρο του Λονδίνου (Charing Cross) και σας καλύπτει η ημερήσια κάρτα διαδρομών για τις ζώνες 1 & 2. Είσοδος ελεύθερη.


Καθεδρικός Ναός Αγίου Παύλου

Αγγλικανικός (όχι καθολικός, όπως νομίζουν πολλοί) Καθεδρικός Ναός της επισκοπής του Λονδίνου που βρίσκεται στην περιοχή City, ανατολικά της πλατείας Trafalgar. Εδώ παντρεύτηκαν ο Κάρολος και η Νταϊάνα το 1981. Βρίσκεται απέναντι από την Tate Modern που λέγαμε πιο πριν. Σχεδιάστηκε από τον φημισμένο αρχιτέκτονα Sir Christopher Wren γύρω στο 1675 στη θέση του ναού που προϋπήρχε στο ίδιο σημείο και καταστράφηκε στην μεγάλη φωτιά του Λονδίνου το 1666. Έχω περάσει απέξω πολλές φορές και έχω μπει μέσα τουλάχιστον μία. Αυτό το ξέρω γιατί έχω κρατήσει το εισιτήριο, αλλά παραδόξως θυμάμαι μόνο την κρύπτη, που έχει ελεύθερη είσοδο. Χμμμμ. Μάλλον επιβάλλεται να ξαναπάω κάποια στιγμή. Το εισιτήριο κοστίζει 10 λίρες (13€).

Εθνική Πινακοθήκη Πορτραίτων

Βρίσκεται ακριβώς πίσω από την Εθνική Πινακοθήκη, μεταξύ της Trafalgar Square και της Leicester (Λέστερ) Square. Παρότι είναι τελευταία στη λίστα με "μόλις" 1,5 εκατομμύριο επισκέπτες το χρόνο, προσωπικά είναι το αγαπημένο μου μουσείο και έχω πάει πάρα πολλές φορές, όχι μόνο στη βασική έκθεση (που είναι δωρεάν) αλλά και στις προσωρινές (που κοστίζουν κάτι παραπάνω, αλλά αξίζουν). Η συλλογή αποτελείται από πίνακες, φωτογραφίες και σκίτσα πορτραίτων γνωστών και όχι τόσο γνωστών Βρετανών και ξένων. Οι συλλογές ανανεώνονται συνέχεια με καινούριες θεματικές εκθέσεις π.χ. συγγραφείς, ηθοποιούς, επιστήμονες, επιχειρηματίες (είχε και τον Στέλιο Χατζηιωάννου της easyJet), ενώ θυμάμαι μια φορά είχε ένα φιλμ που έδειχνε τον David Beckham να κοιμάται (πάντως δεν ροχάλιζε). Αν πάτε καλοκαίρι, αξίζει να δείτε την προσωρινή συλλογή με τίτλο BP Portrait Award όπου εκτίθενται τα έργα που συμμετέχουν σε ετήσιο διαγωνισμό πορτραίτου με σπόνσορα την BP.

2 + 1 τραγούδια αγάπης

Με κάλεσε ο Stathis957 να γράψω 2 τραγούδια που θα μπορούσα να σιγοτραγουδήσω αντί να πω σ' αγαπώ. Αφού διάλεξα 2 αγαπημένα μου τραγούδια, ξαναδιάβασα τις οδηγίες που λένε το ένα να είναι αντρική φωνή και το άλλο γυναικεία. Επειδή δεν μπορώ να διαλέξω ανάμεσα στα δύο γυναικεία (το ένα είναι πάρα πολύ αγαπημένο και το άλλο έχει συναισθηματική αξία - δεν ξέρω αν με πιάνετε), θα κάνω μια μικρή παρασπονδία και θα ανεβάσω τρία τραγούδια για να είμαι μέσα. Άλλωστε Παρασκευή σήμερα και τα ελαφρά ενδείκνυνται. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Για αρχή... Alone by Heart



Για συνέχεια... Eternal Flame by Τhe Bangles



Και ο μπαλαντέρ... Hello by Lionel Richie (χωρίς εικόνα - κλείστε τα μάτια και απολαύστε)!



Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε!

Shake it

Σήμερα το πρωί, με το που άνοιξα τον υπολογιστή, με περίμενε ημέιλ από τον φίλο μου τον Κώστα στο οποίο με ρωτούσε αν κουνηθήκαμε και πώς αντέδρασε ο κόσμος στο Λονδίνο. Όπως διάβασα το μύνημα βιαστικά και καθότι το μάτι δεν είχε καλο-ανοίξει, νόμιζα ότι είχε γίνει σεισμός στην Ελλάδα. Όταν ξαναδιάβασα (τις δυο προτάσεις που είχε γράψει, γιατί είναι και λιγομίλητος) συνειδητοποίησα ότι μιλούσε για σεισμό στην Αγγλία. Περιττό να σας πω ότι δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα, παρόλο που έπεσα για ύπνο λίγο πριν τη 1 το πρωί, δηλαδή την ώρα που έγινε ο σεισμός θα πρέπει να ήμουν μισο-ξύπνια ακόμα. Όλα τα καλά τα χάνω ρε γμτ.

Κοίταξα στην ιστοσελίδα του BBC και έμαθα ότι ο σεισμός έγινε στο Lincolnshire, 250 χλμ βόρεια του Λονδίνου, είχε ένταση 5.2 στην κλίμακα Ρίχτερ, κράτησε 10 δευτερόλεπτα, και είναι ο μεγαλύτερος σεισμός που έχει γίνει στη Βρετανία από το 1984, που είχε κάνει ένα 5.4 στην Ουαλία. Όχι ο πρώτος, όπως νομίζουν πολλοί, γιατί κάνει σεισμούς αρκετά συχνά, απλά όχι τόσο συχνά όσο στην Ελλάδα, ούτε με τόσο μεγάλη ένταση. Μόλις τον περασμένο Απρίλιο είχε κάνει σεισμό 4.3 Ρίχτερ στη νότια Αγγλία. Oύτε κι αυτόν τον είχα καταλάβει.

Άνοιξα και τηλεόραση για να δω τι παίζει. Ο σεισμός είναι πρώτο θέμα σε όλα τα πρωινάδικα, αλλά δεν είδα ούτε παράθυρα ούτε μεγάλες εξάρσεις. Μάλιστα οι παρουσιάστριες ειδικά είναι με το χαμόγελο στα χείλη (μες τη χαρά που βρήκαν νέο θέμα). Δείχνουν κάτι πλάνα με κεραμίδια που έχουν πέσει στο πεζοδρόμιο, έναν νεαρό που ήταν ξύπνιος εκείνη την ώρα και κουνήθηκε λιγάκι και μια κυρία που τρόμαξε. Από ζημιές λίγα πράγματα, από τραυματισμούς το ίδιο. Στις ειδήσεις των 8:30 το θέμα εξαντλήθηκε μέσα σε 10 λεπτά και προχώρησαν στο επόμενο θέμα που ήταν η αύξηση στον αριθμό των ατόμων που πάνε στο νοσοκομείο με δαγκώματα σκύλων. Τώρα λένε για έναν 13χρονο που κάνει καταδύσεις και έχει τα φόντα να πάει στους Ολυμπιακούς του 2012, αλλά δεν του πληρώνει κανείς τα έξοδα για να προπονηθεί.

Απ' ό,τι διαπιστώνω από τον αριθμό μυνημάτων και τηλεφωνημάτων που δεν έχω λάβει, και από 2-3 συζητήσεις που είχα μέσω MSN, κανείς από τους γνωστούς και φίλους που μένουν στην Αγγλία δεν κατάλαβε τίποτα. Γενικώς, business as usual.

Καλημέρα σε όλους και ελπίζω να μην κουνηθείτε ούτε εσείς!

Ενημέρωση 27 Φεβρουαρίου 2008 στις 8:42 μμ

Στην εφημερίδα βρήκα το παρακάτω σχεδιάγραμμα που δείχνει ποιοι κουνήθηκαν και πόσο από τον χθεσινοβραδυνό σεισμό. Τελικά δεν είναι και τόσο περίεργο που δεν τον κατάλαβε κανείς από τους φίλους και γνωστούς στο Λονδίνο...


Διάβασα επίσης στην εφημερίδα ότι κάθε χρόνο καταγράφονται περίπου 200 σεισμοί στη Βρετανία, αλλά μόνο το 15% γίνονται αντιληπτοί (μάλλον επειδή είναι πολύ μικρής διάρκειας και έντασης). Σεισμοί σαν τον χθεσινοβραδινό γίνονται κάθε 10-20 χρόνια.

O Philip Glass στην Αθήνα

Ένας από τους πιο αγαπημένους μου συνθέτες, ο αμερικανός Philip Glass, θα είναι στην Αθήνα από τις 8-12 Ιουλίου 2008 για να παρουσιάσει την καινούρια του δουλειά με τίτλο Book of Longing, με μουσική που έχει γράψει πάνω σε ποιήματα και σκίτσα του Leonard Cohen.

Oι σινεφίλ ίσως ξέρετε τον Glass από τις ταινίες Koyaanisqatsi και πιο πρόσφατα The Illusionist και Notes on a Scandal, των οποίων έχει συνθέσει τη μουσική. Όσοι παρακολουθείτε το νέο Battlestar Galactica, θα γνωρίζετε σίγουρα το έργο του Metamorphosis One. Είναι το *πολύ* ατμοσφαιρικό κομμάτι για πιάνο που βάζει η Kara στο κασσετόφωνο όταν πάνε με τον Helo στο διαμέρισμά της στην Caprica.



Αποσπάσματα από άλλα κομμάτια του Glass μπορείτε να ακούσετε μέσω audioplayer στην ιστοσελίδα του.

Την είδηση τη διάβασα στο in.gr αλλά περισσότερες λεπτομέρειες είχε δημοσιεύσει τον περασμένο μήνα η Ελευθεροτυπία. Οι παραστάσεις θα δωθούν στο Θέατρο Badminton (Άλσος Στρατού-Γουδή) και εισιτήρια θα προπωλούνται από την 1η Μαρτίου 2008. Οι τιμές αρχίζουν από 30€ (φοιτητικό 20€) και φτάνουν τα 85€.

Όσοι πιστοί, σπεύσατε!

Ο κανόνας των 7

Πριν λίγο καιρό με τάγκαρε ο Adonios να γράψω 7 ελαττώματα, συνήθειες ή παραξενιές μου. Ορίστε λοιπόν:

1. Είμαι φοβερά ακατάστατη. Μπορώ να μετατρέψω ένα συμμαζεμένο σπίτι σε σταύλο μέσα σε λίγες μόνο ώρες (και το έχω κάνει επανειλημμένα).

2. Όσο είμαι ακατάστατη, άλλο τόσο είμαι σιχασιάρα. Έτσι και πιάσω χλωρίνη στα χέρια μου, δεν με σταματά τίποτα.

3. Το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε πρωί μόλις σηκωθώ είναι να ανοίξω τον υπολογιστή.

4. Εκνευρίζομαι πολύ εύκολα. Προσπαθώ να εφαρμόζω τις αρχές του ζαμανφουτισμού για να μην είμαι συνέχεια στην τσίτα, αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα.

5. Είμαι ομιλητική όταν χρειάζεται (και καμιά φορά όταν δεν χρειάζεται), αλλά με κουράζει το υπερβολικό μπουρ-μπουρ των άλλων. Από κάποιο σημείο και μετά θέλω να κλειστώ σε ένα δωμάτιο μόνη μου με ένα βιβλίο, και να μην ακούω τίποτα, ούτε μουσική.

6. Είμαι άνθρωπος ανάποδος, π.χ. δουλεύω με περισσότερη όρεξη όταν έξω έχει ήλιο, μ' αρέσει η πολλή ζέστη *και* το πολύ κρύο, προτιμώ τα άγουρα φρούτα από τα γινωμένα, τα μονά κρεβάτια από τα διπλά, το παγωτό βανίλια από το παγωτό σοκολάτα, τις Δευτεριάτικες εξόδους από τις Σαββατιάτικες, και λοιπά και λοιπά (the list is endless).

7. Δεν μου πολυ-αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου, γι' αυτό θα σταματήσω εδώ.

Το απέραντο γαλάζιο

Με τάγκαρε ο Νίκος Κ. να παρουσιάσω τo φόντο της επιφάνειας εργασίας μου στα πλαίσια του πιο πρόσφατου μπλογκοπαίχνιδου.


Του το είπα ότι θα τον απογοητεύσω με την συμμετοχή μου...

Νομίζω πάντως ότι διεκδικώ επάξια τον τίτλο της πιο βαρετής επιφάνειας εργασίας από άτομο που ασχολείται καθημερινά με τον υπολογιστή. Eίναι κι αυτό μια κάποια επιτυχία :-)

Πιάσε κι εσύ ένα βιβλίο, μπορείς!

Ειπώθηκε στην ανάκριση ότι τον είχαν δει να πετάει στον αέρα φρούτα και να προσπαθεί να τα πιάσει με το στόμα του· δημοσίως, ο θάνατός του χρεώθηκε σε δυστύχημα, αν και κανείς δεν το πίστεψε αυτό ούτε ακόμα κι όταν η ετυμηγορία των Αρχών απέδωσε το φταίξιμο στη δαμασκηνιά, η οποία κατηγορήθηκε για το φόνο και καταδικάστηκε να ξεριζωθεί και να καεί. Ήταν φανερό πως κάποιος είχε κανονίσει να τον στραγγαλίσουν και να του χώσουν κατόπιν στο λαρύγγι το δαμάσκηνο. Χωρίς αμφιβολία οι τεχνικές του Γλαύκου είχαν βελτιωθεί αισθητά από την εποχή της Ιουλίας Αγριππίνας και η αποτελεσματικότητά του εναρμονιζόταν τώρα στην εντέλεια με τις εμπνεύσεις μου.

Απόσπασμα από το βιβλίο: Νέρων - Εγώ, ένας θεός του Στέφανου Δάνδολου. Εκδόσεις Καστανιώτη.

Με κάλεσε η Μαρία του Μικρού Ανάλογου να συμμετέχω στο παιχνίδι με τα βιβλία. Το συγκεκριμένο μου το έκαναν δώρο πριν από αρκετό καιρό, αλλά δεν το έχω διαβάσει ακόμα. Η αλήθεια είναι ότι το εξώφυλλο με απωθεί. Μου άρεσε όμως το απόσπασμα, οπότε ίσως να είναι το επόμενο βιβλίο που θα ξεκινήσω :-)

Προσκαλώ κι εγώ με την σειρά μου τους: Δανάη, Philos, Wicked Librarian, Moneypenny & Georgette και Μαρία Λεμονάτη να συνεχίσουν την αλυσίδα.

Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι:

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Bρες την πέμπτη περίοδο (από τελεία σε τελεία) της σελίδας.
4. Aνάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

What a feeling!

Παρασκευήηηηηη σήμερα και καθότι τα ελαφριά προσφέρονται, σας βάζω ένα πολύ χαρακτηριστικό κλιπάκι από την ταινία Flashdance (παραγωγής 1983) με την Jennifer Beals και τον Michael Nouri. Την θυμήθηκα γιατί την είδαμε το περασμένο Σάββατο με τις φιλενάδες μου στα πλαίσια των εορτασμών της Hμέρας Αγάπης και Φιλίας. Φέτος δεν προσκαλέσαμε άντρες, έτσι το γλεντήσαμε πολύ κοριτσίστικα, με κέικ σοκολάτας και πολλά μοχίτο - έσπασα και τη νηστεία επί τούτου, αλλά άξιζε τον κόπο!

Όσοι (και κυρίως όσες) είσαστε γύρω στα 35, θα θυμάστε σίγουρα την ταινία και την σκηνή. Οι μικρότεροι και μικρότερες στην ηλικία, δείτε να μαθαίνετε ;-)



Flashdance... what a feeling!

Say cheese!

Από καιρό σκεφτόμουν να αγοράσω μια δεύτερη μηχανούλα με σκοπό να την έχω συνέχεια μαζί μου για παν ενδεχόμενο. Μετά από ώριμη σκέψη αποφάσισα να πάρω την Sony Cybershot DSC-W55. Η επιλογή μου βασίστηκε στους παρακάτω σοβαρούς λόγους:

1. Έχω ξαναχρησιμοποιήσει Cybershot και έχω μείνει ευχαριστημένη.
2. Οι κριτικές της είναι καλές.
3. Είναι ροζ (το καλύτερο χρώμα μετά το κόκκινο).
4. Είναι σχετικά φτηνή* και σίγουρα φτηνότερη από άλλες της σειράς της.

* Το φτηνή είναι πονεμένη ιστορία. Την αγόρασα 119 λίρες πριν 10 μέρες, και έχει ήδη πέσει στις 91 λίρες. Γκρρρρρρ!

Αν εξαιρέσουμε το σοκ της τιμής, είμαι πολύ ευχαριστημένη από την μηχανούλα μου. Είναι ελαφριά (μόλις 140 γραμμάρια), είναι ροζ, είναι εύχρηστη, έχει μεγάλη οθόνη και βγάζει συμπαθητικές φωτογραφίες με ωραία χρώματα. Και το καλύτερο; Έχει 56ΜΒ εσωτερική μνήμη, που σημαίνει πως παρόλο που δεν έχω πάρει ακόμα κάρτα, έχω μπορέσει να την χρησιμοποιήσω, και μάλιστα η μνήμη της χώρεσε 14 φωτογραφίες και ένα φιλμάκι 36 δευτερολέπτων.

Αυτές είναι μερικές από τις φωτογραφίες που έβγαλα. Είναι όλες τραβηγμένες πρόχειρα και γρήγορα, με την αυτόματη ρύθμιση.

Περπατώντας σε σκοτεινά δρομάκια - στο βάθος ο Πύργος της Shell και το Μάτι του Λονδίνου φωτισμένο:


Το θεϊκό ζαχαροπλαστείο Konditor & Cook:


Ένα πρωί στο δρόμο για τη δουλειά πέτυχα αυτούς τους παγωμένους κισσούς:


Οι νάρκισσοι και γενικότερα τα κίτρινα λουλούδια είναι η πρώτη ένδειξη ότι πλησιάζει το Πάσχα (στην Αγγλία το Πάσχα είναι κίτρινο).


Και τέλος, ένα εντυπωσιακό πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα :-)


Λοιπόν, πώς σας φαίνονται; Καλές δεν είναι;

Ο χορός του κινέζικου λιονταριού

Μια από τις παραδόσεις που συνδέονται με την Κινέζικη Πρωτοχρονιά είναι ο χορός του λιονταριού, ένας πολεμικός χορός που συνήθως εκτελείται από αθλητές του Kung Fu. Το λιοντάρι έχει δύο χορευτές και χωρίζεται σε δύο τμήματα, το κεφάλι και την ουρά. Το κεφάλι είναι φτιαγμένο από χαρτί με σκελετό από μπαμπού και έχει τρία κινητά μέρη, τα δύο αυτιά και το κάτω σαγόνι, που τα χειρίζεται ο χορευτής του κεφαλιού. Έχει μεγάλα μάτια, έναν καθρέφτη στο μέτωπο και ένα κέρατο στην κορυφή (τα σχόλια να λείπουν, είμαστε σοβαρό μπλογκ). Η ουρά χρησιμοποιείται από τον χορευτή της ουράς και αποτελείται από υφασμάτινες λωρίδες σε ένα ή περισσότερα χρώματα.

Την Κινέζικη Πρωτοχρονιά, ομάδες Kung Fu συνηθίζεται να πηγαίνουν στα μαγαζιά και τις επιχειρήσεις της περιοχής τους για να "αρπάξουν το λάχανο" (choi chang). O κάθε μαγαζάτορας δένει ένα κόκκινο φάκελο με χρήματα πάνω σε ένα λάχανο που το κρεμάει στην είσοδο του μαγαζιού του. Το λιοντάρι πλησιάζει το λάχανο, το αρπάζει, πετάει τα φύλλα, αλλά κρατάει τα χρήματα. Η ρουτίνα του χορού αποτυπώνει τα τέσσερα στάδια από την ώρα που θα ξυπνήσει το λιοντάρι, θα αναζητήσει το φαγητό, θα φάει και θα ξεκουραστεί.

Η κάθε ομάδα αποτελείται από πολλά άτομα - τους χειριστές του τύμπανου, του γκόνγκ, των κυμβάλων και φυσικά τους χορευτές. Οι μουσικοί συνοδεύουν τις κινήσεις του λιονταριού με ρυθμικές κρούσεις των οργάνων, ενώ οι δύο ή περισσότεροι χορευτές (αναλόγως με τον αριθμό των λιονταριών) κινούν τα λιοντάρια τους κάνοντας συνδιαστικές φιγούρες. Σύμφωνα με την κινέζικη παράδοση, οι χοροί των λιονταριών εξορκίζουν τα κακά πνεύματα και φέρνουν καλή τύχη και ευημερία στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις που επισκέπτονται.

Υπάρχουν πολλοί μύθοι σχετικά με το χορό του λιονταριού. Ένας από αυτούς λέει ότι υπήρχε ένα τέρας με μεγάλο κεφάλι, πεταχτά μάτια και δόντια, πράσινο πρόσωπο και ένα κέρατο στην κορυφή (σεμνάαααα) που εμφανιζόταν στα χωριά την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και κατάστρεφε τις καλλιέργειες. Οι χωρικοί για να το αναχαιτίσουν έφτιαξαν ένα ομοίωμά του, και βγήκαν στα χωράφια με συνοδεία τύμπανων, γκονγκ και κυμβάλων. Το τέρας τρόμαξε τόσο πολύ που δεν ξαναεμφανίστηκε, και από τότε συνηθίζεται η Πρωτοχρονιά να γιορτάζεται με τον ίδιο τρόπο.

Για να μην τρομάξει κανείς από τους γύρω σας, χαμηλώστε *τώρα* την ένταση στα ηχεία σας και απολαύστε αποσπάσματα από τον χορό του λιονταριού!

Kung Hei Fat Choi!

Μιας που δεν έχω να σας δείξω φωτογραφίες με χιονισμένα τοπία (ούτε μια τόση δα νυφαδούλα δεν έχουμε δει φέτος!), είπα να κάνω μια ανάρτηση για την Κινέζικη Πρωτοχρονιά ή όπως λέγεται στην Κίνα, Γιορτή της Άνοιξης. Το Λονδίνο έχει περισσότερους Κινέζους από οποιαδήποτε άλλη πόλη της Ευρώπης, και η Κινέζικη Πρωτοχρονιά είναι μια από τις μεγαλύτερες γιορτές του χρόνου. H Κινέζικη συνοικία στολίζεται με εκατοντάδες κόκκινα φανάρια, η πόλη γεμίζει (ακόμα περισσότερους) Κινέζους και οι εορτασμοί κορυφώνονται με τις εκδηλώσεις του δήμου την πρώτη Κυριακή μετά την Πρωτοχρονιά, που φέτος ήταν στις 10 Φεβρουαρίου και ήταν ιδιαίτερα λαμπρές, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Για χάρη των εκδηλώσεων, που περιλαμβάνουν παρέλαση, παραστάσεις, ομιλίες και παζάρια, κλείνουν όλοι οι δρόμοι γύρω από την Trafalgar Square και την Chinatown - μέτρο απαραίτητο για να κινηθεί ελεύθερα ο κόσμος, αφού υπολογίζεται ότι την μέρα εκείνη κατεβαίνουν στο κέντρο πάνω από 200.000 άτομα μέσα σε 6 ώρες.

Περισσότερα για την Κινέζικη Πρωτοχρονιά έχει πει ο Γκρινιάρης στο ιστολόγιό του. Εγώ θα αρκεστώ στο να σας δείξω μερικές φωτογραφίες.

Λιοντάρια και δράκοι στην παρέλαση...



Πολλά, πάρα πολλά, κόκκινα φανάρια και γενικά πολύ κόκκινο παντού (η χαρά της Σοφίας)...


Χάρτινοι δράκοι και λιοντάρια που χορεύουν στους δρόμους...


Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στον λογαριασμό μου στο Flickr. Επίσης βρήκα ένα πολύ ενδιαφέρον φωτογραφικό αφιέρωμα εδώ όπου μπορείτε να δείτε και τέσσερις από τις 5 μασκώτ των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου.


Οι πέντε μασκώτ, μία για κάθε Ολυμπιακό κύκλο, είναι οι εξής: Beibei - το ψάρι, Jingjing - το πάντα, Huanhuan - η Ολυμπιακή Φλόγα, Yingying - η αντιλόπη και Nini - το χελιδόνι. Τα ονόματά τους στη σειρά Bei-Jing-Huan-Ying-Ni σχηματίζουν τη φράση "Καλώς ήρθατε στο Πεκίνο".


Η μασκώτ των Παραολυμπιακών του Πεκίνου είναι μια συμπαθέσταση και πολύχρωμη αγελαδίτσα που λέγεται Lele, δηλαδή "ευτυχία".

Μάκη, Μάκη είσαι εδώ;

Πώς να βρείτε τον Μάκη:

• Πηγαίνετε στην ιστοσελίδα του Γούγλη.
• Βάλτε τη φράση Βρες τον Μάκη στο κουτί.
• Πατήστε εκεί που λέει "I'm feeling lucky" ή "αισθάνομαι τυχερός".

Για δείτε, είναι εκεί;

Περισσότερα facts about Makis θα βρείτε στην Φρικηπαίδεια.

Και για να μην ξεχνιόμαστε... Παρασκευήηηηηηηηηη σήμερα :-)))))

Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε!

Χρόνια πολλά!

Να χαίρεστε όσους αγαπάτε. Τα παιδιά σας, τα αδέρφια σας, τους γονείς σας, τους φίλους σας, τους συντρόφους σας.

Τη φωτογραφία την τράβηξα στην Chinatown την περασμένη Κυριακή, εν μέσω των εορτασμών για την Κινέζικη Πρωτοχρονιά. Έχει και γαλάζιο που ήθελε η Moukelis χεχε ;-)

Your daily fog photo by Sofia®

Sofia proudly presents...

...another foggy day photo!

Οι άσπρες μέρες διαδέχονται η μία την άλλη. Ας ελπίσουμε να επαληθευτεί το δελτίο καιρού που προβλέπει ηλιοφάνεια από τις 9:00 και μετά. Fingers crossed.

Υ.Γ. Έτσι που πάμε μάλλον πρέπει να βάλω ειδικό label για τις ομίχλες...

Μπλε ουρανός, μαύρα-άσπρα πουλιά

Για να μη νομίζετε ότι βλέπουμε μόνο άσπρο σύννεφο, ορίστε δύο φωτογραφίες (με τα σχετικά κοντινά πλάνα) που τράβηξα το σαββατοκύριακο.

Την πρώτη την τράβηξα από το σπίτι, και είναι ένας κόρακας που έχει κάνει φωλιά στο δέντρο που βρίσκεται στο τέρμα του δρόμου. Μην το ψάχνετε στις φωτογραφίες με την ομίχλη γιατί δεν φαίνεται! Το Σάββατο όμως φαινόταν μια χαρά και όχι μόνο αυτό, με το zoom της αγαπημένης μου Canon, είδα και τη φωλιά :-)


Η δεύτερη φωτογραφία είναι από την Στήλη του Νέλσονα (Nelson's Column) που βρίσκεται στην Trafalgar Square και την τράβηξα χθες το μεσημέρι. Αυτή τη φορά το πουλί είναι γλάρος, και αντί για φωλιά βλέπετε κοτσιλιά... αλλά το θέμα είναι ο καταγάλανος ουρανός. Για όσους ζείτε στην Αθήνα ή τέλος πάντων στην πεδινή Ελλάδα, αυτός ο ουρανός μπορεί να μην σας κάνει εντύπωση. Για εμάς όμως είναι πολύ σπάνιο φαινόμενο!


Εν τω μεταξύ, αυτή τη στιγμή έξω έχει ακόμα ομίχλη...

Ξανά μάνα τα ίδια

Και αφού ευλογήσαμε τα γένια μας χθες όλοι οι ξενιτεμένοι του Λονδίνου για τον ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ καιρό που μας έκανε όλο το σαββατοκύριακο, σήμερα το πρωί ξυπνήσαμε και τα βρήκαμε όλα άσπρα. Όχι δεν χιόνισε, αλλά μας κατάπιε το γνωστό πλέον άσπρο σύννεφο της ομίχλης. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά αυτό πια κοντεύει να γίνει καραμέλα!

Ιδού η πιο πρόσφατη ομιχλώδης φωτογραφία για την συλλογή σας. Αν την συγκρίνετε με την προηγούμενη, θα δείτε ότι μοιάζουν πάρα πολύ. Ξανά μάνα τα ίδια.

Τι κινέζικο φάγαμε σήμερα;

Την περασμένη Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου ήταν η Κινέζικη Πρωτοχρονιά, μια γιορτή πολύ δημοφιλής στο Λονδίνο, μάλλον λόγω του μεγάλου αριθμού Κινέζων που ζουν στην πόλη. Μετά τα Χριστούγεννα είναι η μεγαλύτερη γιορτή του χρόνου, και γιορτάζεται από όλους, ανεξαρτήτως φυλής. Για περισσότερες λεπτομέρειες, μπορείτε να διαβάσετε εδώ κάποια πράγματα που είχα γράψει σχετικά πέρσυ τέτοιο καιρό.

Σήμερα ήταν οι επίσημοι εορτασμοί στο κέντρο, οι οποίοι ήταν λαμπρότεροι από κάθε άλλη φορά, όχι μόνο επειδή είχε καταπληκτικό καιρό (ούτε ένα τόσο δα συννεφάκι φτου φτου) αλλά και γιατί οι Κινέζοι προωθούν τη χώρα τους πολύ δυναμικά εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Τόσα κόκκινα φανάρια δεν είχα ξαναματαδεί! Έχω βγάλει αρκετές φωτογραφίες και βιντεάκια που δεν προλαβαίνω να σας δείξω απόψε, γι' αυτό θα σας πω μόνο περί φαγητού.

Κατ' αρχήν να σας δείξω τι φάγαμε χθες το βράδυ που είχαμε οργανώσει πρωτοχρονιάτικο δείπνο.

Για ορεκτικά είχαμε σούπα με κοτόπουλο και λαζανάκια (chicken noodle soup) καθώς και διάφορες μπουκίτσες: sesame prawn toast, spring rolls και sweet & sour chicken balls. Εννοείται ότι το φαγητό ήταν πακέτο, μην τρελαθούμε.


Στη συνέχεια φάγαμε πίτες με πάπια (crispy aromatic duck with pancakes), οι οποίες σερβίρονται ως εξής:

Πρώτα κάνουμε την πάπια κοψίδια. Οι έμπειροι (π.χ. Κινέζοι) το κάνουν στο πι και φι χρησιμοποιώντας δύο πηρούνια. Οι αδαείς (π.χ. όλοι οι υπόλοιποι) πάνε αργά και βασανιστικά, με μαχαίρι και πηρούνι.

Μετά παίρνουμε μια πιτούλα και την βάζουμε στο πιάτο μας. Απλώνουμε Hoi Sin sauce στην μέση, βάζουμε λίγο φρέσκο κρεμμυδάκι, λίγο αγγούρι, και από πάνω το κρέας της πάπιας. Διπλώνουμε την πίτα σε σχήμα μπουρεκιού και απολαμβάνουμε. Επαναλαμβάνουμε μέχρι να τελειώσουν όλες οι πιτούλες.


Μετά την πάπια, ακολούθησαν δύο ακόμα πιάτα με βάση τα κινέζικα λαζάνια.

Beef Fried Ho Fun with Green Pepper in Black Bean Sauce. Τα Ho Fun είναι σαν τα δικά μας λαζάνια, αλλά γίνονται από ρύζι.


Seafood Fried Vermicelli. Τα Vermicelli είναι σαν τον δικό μας φιδέ, αλλά και αυτά γίνονται με ρύζι.


Να μην σας τα πολυλογώ, σκάσαμε πάλι χθες!

Σήμερα το μεσημέρι φάγαμε στο πόδι γιατί γινόταν τέτοιος πανικός στην Chinatown (Κινέζικη Συνοικία) που για να βρεις τραπέζι έπρεπε να έχεις στηθεί από νωρίς και με τις ώρες. Ευτυχώς, πολλά εστιατόρια είχαν βγάλει πάγκους με φαγητά στο δρόμο.


Όμως και το ορθάδικο ήταν πολύ καλό (για να μην σας πω καλύτερο από το καθιστό που είχαμε φάει πάλι στην Chinatown ανήμερα της Πρωτοχρονιάς).


Τελικά την έκανα την παρασπονδία και τσάκισα ένα κινέζικο φεγγαρο-γλυκάκι, έτσι για το καλό της μέρας. Η μόνη μου δικαιολογία είναι ότι τα κινέζικα γλυκά είναι τόσο άγλυκα που κανονικά θα πρέπει να υπολογίζονται σαν φαγητό, όχι σαν γλυκό!


Άντε και του χρόνου να είμαστε καλά να ξαναφάμε :-)

Καλή Σαρακοστή!

Όχι δική σας, αλλά δική μας. Φέτος το δυτικό Πάσχα πέφτει πολύ νωρίς, στις 23 Μαρτίου για την ακρίβεια. Το οποίο σημαίνει ότι ενώ στην Ελλάδα δεν έχει καν ανοίξει το Τριώδιο, εδώ έχουμε μπει αισίως στην περίοδο της Σαρακοστής. Η Σαρακοστή των Δυτικών διαφέρει από αυτή των Ορθόδοξων γιατί ξεκινάει ημέρα Τετάρτη, κρατάει μέχρι και το Μεγάλο Σάββατο, και δεν μετράει τις Κυριακές (ενώ η δική μας αρχίζει πάντα Δευτέρα και κρατάει 40 μέρες μέχρι την Κυριακή των Βαΐων, οπότε αρχίζει η Μεγάλη Εβδομάδα).

Η παραμονή της αγγλικής Σαρακοστής είναι η Τρίτη της Άφεσης (Shrove Tuesday) η οποία δεν είναι το αντίστοιχο της Καθαρής Δευτέρας, όπως νομίζουν πολλοί, από την άποψη ότι η Καθαρή Δευτέρα είναι η πρώτη μέρα της Σαρακοστής και όχι η παραμονή της. Για όσους ενδιαφέρονται να διαβάσουν για την Τρίτη της Άφεσης, είχα κάνει σχετική ανάρτηση πέρσυ. Η μέρα αυτή λέγεται και Μέρα της Κρέπας (Pancake Day) γιατί συνηθίζεται να τρώμε κρέπες. Σύμφωνα με την αγγλικανική παράδοση, την περίοδο της Σαρακοστής τρώνε λιτά, και έτσι την παραμονή της Σαρακοστής συνήθιζαν να ξεπαστρεύουν ό,τι αυγό, γάλα και βούτυρο είχαν φτιάχνοντας κρέπες.

Η παράδοση αυτή συνεχίζεται ως τις μέρες μας, αν και πλέον η Σαρακοστή έχει πάρει διαφορετικό νόημα, και δεν έχει να κάνει με το πόσο λιτά τρως, αλλά τι κόβεις. Αντί να κόβουν το κρέας (και να ξεσκίζονται στα καλαμαράκια και τις αστακομακαρονάδες παριστάνοντας ότι νηστεύουν) οι άνθρωπο εδώ κόβουν ο καθένας ό,τι νομίζουν πως θα στερηθούν - το οποίο μπορεί να μην είναι φαγώσιμο, π.χ. κάποιος μπορεί να κόψει το τσιγάρο ή το ποτό. Η παράδοση αυτή μου αρέσει πολύ γιατί σημαίνει πως μπορώ να κάνω νηστεία που έχει νόημα - στην Ελλάδα δε νηστεύω ποτέ γιατί έτσι κι αλλιώς σπάνια τρώω κρέας, αυγά και γάλα. Στην Αγγλία κόβω συνήθως τις σοκολάτες, αλλά φέτος είπα να κόψω και τα γλυκά. Οπότε από την περασμένη Τετάρτη ως τις 22 Μαρτίου δεν θα φάω σοκολάτα ούτε γλυκό εν όψει του αγγλικού Πάσχα.

Φυσικά περιττό να σας πω ότι δυο-τρεις μέρες πριν τη Σαρακοστή ξεσκίστηκα στα γλυκά, τα κρουασάν, τις σοκολάτες και τα κέικ. Έφαγα τόσα πολλά που μπούχτισα και περίμενα πώς και πώς να αρχίσω τη νηστεία. Βέβαια έφτιαξα και τις κρεπούλες μου την Τρίτη - οι οποίες γίνονται πάρα πολύ εύκολα με αυτή τη συνταγή (όποιος θέλει βοήθεια στη μετάφραση, εδώ είμαστε). Πρώτα φτιάξαμε αλμυρές με μανιτάρια, ζαμπόν και τυρί, μετά περάσαμε στις γλυκές: σοκολάτα-μπανάνα και τελείωμα με την κλασική αγγλική λεμόνι-ζάχαρη. Την πρώτη την έβγαλα και φωτογραφία. Τις υπόλοιπες δεν τις πρόλαβα γιατί έγιναν ανάρπαστες!


Και τέλος, η απορία του Σαββατόβραδου: αφού η αγγλική Σαρακοστή δεν μετράει τις Κυριακές, αύριο μπορώ να φάω ένα γλυκάκι; Εσείς τι λέτε;

Κούκλες, κουκλίτσες, κουκλάκια

Πριν λίγο καιρό η Moukelis μας έδειξε τα παιδικά της παιχνίδια και άφησε ανοιχτή πρόσκληση για όποιον θέλει να συνεχίσει την αλυσίδα. Σας παρουσιάζω λοιπόν με τη σειρά μου μερικούς από τους δικούς μου παιδικούς φίλους.


Κατ' αρχήν, τα μουσμουλάκια μου. Αυτά τα κουκλάκια έχουν ιστορική αξία (σαν το Zonar's ένα πράγμα) αφού είναι τα πρώτα κουκλάκια που είχα από μωρό. Τα έλεγα "μουσμουλάκια" (άγνωστο γιατί) και κουβαλούσα πάντα ένα μαζί μου, όχι στην αγκαλιά μου, αλλά το κρατούσα από τον λαιμό (υπάρχουν φωτογραφικά ντοκουμέντα). Οι γονείς μου λένε ότι τα βράδια τα έβαζα στη σειρά γύρω από την κούνια μου και αν δεν ήταν όλα εκεί δεν έπεφτα για ύπνο.

Λένε και ότι τους είχα βγάλει το λάδι με τις γκρίνιες μου, αλλά μάλλον υπερβάλλουν.

Το πιο μικρό κουκλάκι είναι μεταγενέστερο, και είναι ή Σπιρτούλης ή Αυγουλίνος. Δεν είμαι σίγουρη τι από τα δύο, γιατί έχουμε προ πολλού πετάξει το κουτί του.

Μερικά χρόνια αργότερα, στο Δημοτικό πια, είχα τρέλα με τις κούκλες, και συγκεκριμένα με τα μαλλιά τους.


Από αριστερά προς δεξιά βλέπετε τη Μαρία, τη Στάχτη και την Ειρήνη. Η Μαρία είχε κάποτε πουά πουκάμισο και μακριά μαλλιά, τα οποία μία ήταν ίσια, μία σπαστά, και μία μπούκλες (ναι, της έβαζα ρόλεϋ), μέχρι που αποφάσισα ότι θα της πήγαινε περισσότερο ένα καρέ με φράντζα. Δυστυχώς το ψαλίδι μου ξέφυγε σε ένα-δυο σημεία, με καταστροφικά αποτέλεσματα για την πλούσια κόμμη της Μαρίας...

Η Στάχτη (εκ του Σταχτοπούτα) γλίτωσε παρά τρίχα το κούρεμα, μάλλον επειδή ήταν η μόνη μου κούκλα με ασημένια μαλλιά. Γνώρισε όμως μεγάλες κομμωτικές δόξες με σαμπουάν, ρόλεϋ, πιστολάκι, βούρτσες, χτένες, κοκαλάκια, λακ και δεν συμμαζεύεται. Μην κοιτάτε τώρα που η μητέρα μου της έχει πιάσει τα μαλλιά με ένα απλό λαστιχάκι. Κάποτε η Σταχτούλα ήταν η προσωποποίηση του γκλάμουρ. Φορούσε και ολόσωμη φόρμα με ψυχεδελικό πουά σχέδιο, που ήταν πολύ της μόδας την δεκαετία του '70. Αμέ!

Η Ειρήνη δεν έχει υποφέρει πολύ γιατί μου την κάναν δώρο όταν ήμουν ήδη 10 χρονών και είχα αρχίσει να ασχολούμαι περισσότερο με την Bibi-bo. Απόδειξη ότι διατηρεί μέχρι σήμερα τα μαλλιά της, τα ρούχα της *και* τα παπούτσια της. Το μόνο που έχουμε χάσει είναι το πλατύγυρο καπέλο της.

Το βασικό συμπέρασμα από όλα αυτά, όπως επεσήμανε και η Moukelis στην δική της ανάρτηση, είναι πως δεν πρέπει να βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα για το μέλλον των παιδιών από τα παιχνίδια που προτιμάνε. Αν τα παιδικά παιχνίδια είναι ενδεικτικά, εγώ θα έπρεπε να είχα γίνει κομμώτρια ή μπουλντοζιέρης, καθότι το άλλο αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν μια πλαστική μπουλντόζα που μου είχε πάρει δώρο ο θείος μου όταν έκλεισα τα 4.

Βέβαια αν λάβουμε υπόψην την επιτυχία που (δεν) είχαν οι πρώτες μου κομμωτικές προσπάθειες, ίσως δεν είναι εντελώς τυχαίο ότι δεν ασχολήθηκα με την κομμωτική...

Πάμε Zonar's;

Την τελευταία φορά που ήμουν Αθήνα πήγα για καφέ στο ανακαινισμένο Zonar's ή όπως λέγεται πλέον Café d’Athènes. Το Zonar's βρίσκεται στη γωνία των οδών Πανεπιστημίου (Ελ. Βενιζέλου) & Βουκουρεστίου, κοντά στο Σύνταγμα, στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο με το Attica, και είναι ίσως το ιστορικότερο καφε-ζαχαροπλαστείο της Αθήνας. Για πρώτη φορά άνοιξε το 1934 από τον Κάρλο Ζωναρά, έναν ομογενή από την Αμερική, που μαζί με δύο συνεταίρους του έφεραν νέες ιδέες στη ζαχαροπλαστική, όπως το παγωτό Σικάγο (αμέ). Γνώρισε τις μεγάλες δόξες του από το 1950-1970 αλλά έκλεισε το 2001. Προς μεγάλη χαρά των Αθηναίων, θαμώνων και μη, ξανάνοιξε επιτέλους πέρσυ τον Νοέμβριο.


Τι μου άρεσε:

Είναι το Zonar's κι ας του έχουν αλλάξει όνομα. Εσωτερικά η διαρρύθμιση και το στυλ δεν διαφέρουν πολύ από το παλιό καλό Zonar's. Tο βλέπεις απέξω και μοιάζει με το Zonar's. Μπαίνεις μέσα, και ο χώρος έχει την ίδια αίσθηση.

Η ανακαίνιση είναι πολύ πετυχημένη. Το παλιό Zonar's ήταν λίγο γερασμένο. Το καινούριο είναι αστραφτερό και κοσμοπολίτικο. Η βιτρίνα με τα γλυκά είναι χάρμα οφθαλμών, ενώ τα μικρά τραπεζάκια τοποθετημένα πολύ κοντά το ένα στο άλλο του δίνουν αέρα Παρισινού μπιστρό, χωρίς να σε πιάνει κλειστοφοβία, λόγω του μεγέθους του χώρου και της μεγάλης μπροστινής τζαμαρίας.

Η πελατεία. Όπως και παλιά το Zonar's μαζεύει όλες τις ηλικίες. Μπαίνοντας μέσα έχεις μόνο την αίσθηση ότι μπαίνεις σε μαγαζί του κέντρου μιας μεγάλης πόλης και όχι σε καφέ "για νέους" ή ζαχαροπλαστείο "για γέρους". Στο διπλανό τραπέζι μπορεί να κάθονται δυο κοπέλες, στο παραδίπλα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, πιο κει στον πάγκο ένας μεσήλικας πίνει τον καφέ του και διαβάζει εφημερίδα.

Η ποικιλία των προϊόντων. Χαίρεσαι να διαβάζεις τον κατάλογο! Έχει μεγάλη ποικιλία καφέδων, γλυκών, σάντουιτς που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα π.χ. πάστα μαστίχα (εξαιρετική), σάντουιτς μπριός. Άλλωστε αυτό είναι το ζαχαροπλαστείο που έφερε το παγωτό Σικάγο στην Ελλάδα ;-)

Οι χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις του Attica. Δεν ήταν μόνο οι βιτρίνες πρωτότυπες, αλλά και η υπόλοιπη διασκόσμηση, με φωτάκια που σπινθίριζαν σε όλη την πρόσοψη και φωτισμένα δεντράκια να κρέμονταν πάνω από την είσοδο. Κάτι διαφορετικό που ίσως δεν είναι για όλα τα γούστα, αλλά σίγουρα σε κάνει να το προσέξεις.


Τι δεν μου άρεσε:

Οι τιμές. Για μία πάστα (αυτή με τη μαστίχα που λέγαμε), 1 ανθρακούχο νερό, 1 γιαούρτι με τριμμένο μπισκότο και 1 *μίνι* σάντουιτς (δύο δαγκωνιές ακριβώς) δώσαμε 22 ευρώ! Η πάστα μόνο είχε 7,70€ που μου φάνηκε υπερβολική τιμή. Καφέδες δεν πήραμε γιατί τους σέρβιραν με φρέσκο γάλα που το σιχαίνομαι, αλλά απ' ό,τι θυμάμαι οι τιμές και στους καφέδες ήταν τσιμπιμένες. Πάντως δύο φορές που πήγα στο Zonar's και άλλες δυο φορές που πέρασα απέξω, ήταν συνεχώς γεμάτο, οπότε μάλλον ο κόσμος έχει και τα δίνει (ή δεν έχει και τα δίνει, πάντως τα δίνει). Από αυτή την άποψη καλά κάνουν και φουσκώνουν τις τιμές τους, αφού προφανώς η πελατεία το αντέχει.

Το γάλα. Είναι δυνατόν ένα τόσο μεγάλο καφέζαχαροπλαστείο να μην έχει δυο κουτιά γάλα εβαπορέ για όσους δεν πίνουν το φρέσκο; Ή βάλθηκε ντε και καλά να μας εκπολιτίσει τους γευστικούς κάλυκες;

Τι δεν με εντυπωσίασε:

Η εξυπηρέτηση. Δεν ήταν άσχημη αλλά δεν ήταν και να μένεις εντυπωσιασμένος. Και με τέτοιες τιμές θα πρέπει να μένεις εντυπωσιασμένος. Θα ξαναπάω άλλη μια φορά πριν αποφασίσω αν θα τη βάλω στα θετικά ή στα αρνητικά.


Γενικά πάντως, πιστεύω ότι το Zonar's είναι αναμφίβολα ένα στολίδι στο κέντρο της Αθήνας και χαίρομαι που ξανάνοιξε ως καφε-ζαχαροπλαστείο και όχι ως εστιατόριο ή κατάστημα ρούχων ή καλλυντικών. Κι ας μην μπορώ να πιω έναν καφέ της προκοπής...

Όσοι έχετε πάει, τι γνώμη σχηματίσατε;