Thursday 6 March 2008

Έλα ρε μαμά...

Διαβάζοντας τα σχόλιά σας στο προηγούμενο ποστ για τις υπέροχες μαμάδες, και συγκεκριμένα για τις συζητήσεις μεταξύ γυναικών και των μαμάδων τους, θυμήθηκα ένα πρόσφατο περιστατικό στο αεροδρόμιο της Αθήνας.

Είμαι στο επίπεδο των αναχωρήσεων, στον Παπασωτηρίου που είναι δίπλα στα φαγάδικα, και χαζεύω βιβλία και περιοδικά μέχρι να περάσει η ώρα για να πάω στην έξοδο της πτήσης μου. Γύρω μου αρκετός κόσμος, κυρίως ταξιδιώτες, κάνουν τα ψώνια της τελευταίας στιγμής. Δίπλα μου μια κοπέλα γύρω στα 35, καλοφτιαγμένη, καλοντυμένη, μιλάει στο κινητό της.

Ναι, μαμά...
...
Αφού σου είπα, στο αεροδρόμιο, στις αναχωρήσεις.
...
Όχι, δεν μας έχουν καλέσει ακόμα.
....
Σε κανένα μισάωρο.
...
Ναι, μαμά...

Λέω, αχ καμιά Ελληνίδα του εξωτερικού θα είναι που επιστρέφει μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων και η μαμά της έχει νταλκά. Δικαιολογημένο, αλλά πάλι καλά που η δικιά μου είναι πιο συγκρατημένη και δεν με πρήζει με τηλέφωνα κάθε τρεις και λίγο (σκεφτόμουν και ευλογούσα τα γένια μου).

Η κοπέλα συνεχίζει την κουβέντα στο τηλέφωνο.

Έλα ρε μαμά, μην κλαις, τέσσερις μέρες θα λείψω μόνο.

Ζντουπ.

Έβαλα και γκαλοπάκι, εντελώς ανώνυμο, για το θέμα της προσωπικής φροντίδας. Για να δούμε τι θα δείξουν τα αποτελέσματα....

Ενημέρωση 9/3/08

Ποιος πλένει και σιδερώνει τα ρούχα σας;

Εγώ ο ίδιος/α: 46%
Ο/η σύντροφός μου: 4%
Η μαμά μου: 35%
Η οικιακή βοηθός: 7%
Η καλή νεράιδα: 8%

21 comments:

Δ. Τζ. said...

Είπαμε, μάνα είναι μόνο μια, της έχουμε τρομερή αδυναμία και ως εκ τούτου, τα όποια αρνητικά -όπως π.χ. υπερβολές- επιτρέπονται.

Τώρα που το σκέφτομαι το πιο εντυπωσιακό στην όλη υππόθεση είναι ότι δεν είναι μόνο οι μαμάδες αυτές που τρέχουν συνεχώς πίσω από τα παιδιά, αλλά και πολλές φορές τα ίδια τα παιδιά (γι' αυτό δεν υπάρχει και ο χαρακτηρισμός "μαμάκηδες";). Αμφίδρομη σχέση εξάρτησης, λοιπόν...

~~A~~ said...

Ε έλεος!!!Πρέπει από μόνοι τους οι γονείς να μάθουν να ξεκολλάνε από τα παιδιά τους.Να νιώθουν κ κείνοι ανεξάρτητοι αλλά κ τα παιδιά να μην έχουν να στηρίζονται για όλα στους γονείς!

Morpheus said...

'Ελεος δεν θα πει τιποτα .
Αλλά τα λέμε και εμείς και τα ίδια θα κάνουμε όταν μεγαλώσουμε , ελπίζω όχι στον ίδιο βαθμό ...

Γκρινιάρης said...

Όπως τα λέει ο morpheus, να δω πως θα κάνουμε/τε εμείς/εσείς στα παιδιά μας/σας!!! Γιατί καλά τα λέμε τώρα, μετά να δούμε τι γίνεται! :) Χεχε!

Σοφία said...

@ Δ.Τζ: Άλλο πράγμα η αδυναμία όμως, κι άλλο η αρρώστια.

@ ~~a~~: Βρε ποιος είπε να μην στηρίζονται; Ας στηρίζονται όσο θέλουν. Άλλα έχει διαφορά το στήριγμα από το δεκανίκι!

@ Morpheus: Να κλαίω στο τηλέφωνο ενώ ο άλλος είναι έτοιμος να ταξιδέψει; Ε δε νομίζω πια...

Καλώς ήρθες στις Κόκκινες Νύχτες.

@ Γκρινιάρης: Το θεωρώ πολύ απίθανο να πάθω ολοκληρωτική αλλαγή προσωπικότητας στο εγγύς μέλλον (για το απώτερο δεν εγγυώμαι).

Dr Low said...

Άμα αυτή που είδες είχε πολύ σγουρά ξανθά μαλιά, εγώ ήμουνα το υπογράφω. Κλάμα δια τηλεφώνου ρίχνει η μάνα μου κάθε φορά. Και απο το σαλόνι να φύγω για να πάω στην τουαλέτα κλαίει. Νομίζει ότι το Βε Σε είναι πόλη του Τατζικιστάν!

? said...

η καλή νεράιδα?? χαχαχαχαχα!!! καλό!!

Σοφία said...

@ El: Χαχα όχι, είχε ίσια καστανά μαλλιά!

Μήπως η μάνα σου είναι η θεία μου η Σταθούλα; Διακρίνω πάρα πολλές ομοιότητες.

@ Νίκος: Μα ναι, δεν έχετε καλή νεράιδα εσείς στο σπίτι σας; Να πλένει, να σφουγγαρίζει, να μαγειρεύει, να αδειάζει τα τασάκια, να φροντίζει να έχετε πάντα χαρτί τουαλέτας κ.λπ;

Roadartist said...

ασχετο.. αλλά έχεις πρόσκληση :)

the_sailor said...

Έτσι...
Να φορτώνουμε τα παιδιά με ενοχές, επειδή αυτό έκαναν οι γονείς μας σε εμάς, και το ίδιο έκαναν και οι δικοί τους γονείς...
Τουλάχιστον από γενιά σε γενιά πιστεύω πως σιγά σιγά θα ξεφτίζουν τέτοιες συμπεριφορές. Πριν χρόνια οι τελευταίες θα θεωρούνταν αυτονόητες.

cortlinux said...

δεν μου φαίνεται και τόσο περίεργο. ξέρω "κοπέλες" 30 χρονών που κάθε μέρα μιλάνε με τις μανάδες τους για οτιδήποτε.

το τέλειο αντισυλλιπτικό και προφυλακτικό.

Σοφία said...

@ Roadartist: Ευχαριστώ! Σου απάντησα ήδη.

@ The_Sailor: Έτσι είναι... συνεχίζουμε τις συμπεριφορές που ξέρουμε, πάππου προς πάππου.

@ Cortlinux: Χαχα όχι μόνο τέλειο αλλά είναι και τζάμπα!!

Παρατηρήτηριο Πυλαίας said...

εγώ είμαι απο Βέροια. Όταν πέρασα στη Σαλονίκη (75 ολάκερα χιλιόμετρα μακρια) και όταν μετακόμισα, είχαμε οικογενειακό δράμα στον αποχαιρετισμό!

Σοφία said...

@_st_: Εδώ έφερε την καταστροφή η θεία μου όταν η κόρη της παντρεύτηκε και έφυγε από το σπίτι (στην τρυφερή ηλικία των 28 χρόνων). Σημειωτέον ότι το νέο σπίτι της ξαδέρφης μου είναι *τέσσερα* ολόκληρα τετράγωνα μακριά από το σπίτι της θείας μου - και μάλιστα στην ίδια πλευρά του δρόμου.

Όποια περίπτωση και να πιάσεις, κάπου υπάρχουν τρισχειρότερα...

cinderella said...

xaxaxaxa!!! Τραγικό!!! Είπαμε αλλά όχι κι έτσι!! Αυτό σημαίνει αυτομάτως οτι η κοπέλα μένει ακόμα με τους γονείς της και η μαμά της κάνει κουμάντο στα οικονομικά!! :))

Σοφία said...

Δεν μου έδωσε τέτοια εντύπωση, δηλ. ότι το θέμα ήταν οικονομικό. Και η κοπέλα φαινόταν πολύ άνετη, σίγουρα είχε ξαναταξιδέψει. Γύρευε τι έπαιζε μεταξύ τους...

Anonymous said...

Κάτι μου θυμίζει (στο αντίστροφο)... :P Αναρωτιέμαι τώρα που η αδερφή μου έφυγε για 5 μέρες εξωτερικό, πόσες φορές την ημέρα θα παίρνει τηλέφωνο για να μιλήσει με το "αφεντικό" (τη μάνα μου) :P

Anonymous said...

ΧΑΧΑΧΑ!!! Όχι, όχι!! δεν ήμουν εγώ με τη μάνα μου!!!

Η οποία φοβάται πάρα, μα πάρα, πολύ τα αεροπλάνα! Την πιάνει πανικός όταν ταξιδεύω, αλλά πλέον δεν το δείχνει!

Τι να σας πω βρε παιδιά... Εγώ πάντως θεωρώ την μάνα μου την καλύτερη μου φίλη και γουστάρω πολύ να βγαίνω μαζί της. Μένουμε σε διαφορετικά σπίτια, μου φέρνει ταπεράκια και επιμένει σε αυτό, αλλά - εάν εξαιρέσουμε μια μικρή περίοδο κρίσης - δεν έχω αισθανθεί ποτέ τη μητρική καταπίεση. Αντιθέτως, είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που κατανοούν την περίεργη συμπεριφορά μου... Και δεν νοιώθω μαμάκας...

Σοφία said...

@ Deninho: Δεν έχω λόγια!

@ Penny: Ούτε οι μαμάκιες θεωρούν τους εαυτούς τους μαμάκιες - δεν είδες το επεισόδιο των Υπέροχων Πλασμάτων; Όλοι το αρνούνται :-p

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα μπορούσα να θεωρήσω τη μητέρα μου την καλύτερή μου φίλη. Την αγαπώ, την λατρεύω, περνάμε καλά όταν είμαστε μαζί, αλλά σίγουρα δεν της μιλάω για τον εαυτό μου όπως μιλάω σε μια φίλη μου.

Για την ακρίβεια, δεν της μιλάω καθόλου για τον εαυτό μου, εκτός αν δεν μπορώ να το αποφύγω.

Anonymous said...

Εγώ βλέπεις, καλά καλά στους φίλους μου δεν μιλάω για τον εαυτό μου!!! Αλλα ούτε εκείνοι, ούτε η μάνα μου με πιέζουν να τους μιλήσω... Συνήθως το κάνω όταν έχω τα κέφια μου και αφού έχουν περάσει οι μπόρες!!

Όσο για το επεισόδιο, το είδα στην TV και ήταν σοφό!

Εμένα, πάντως, με βοηθά το γεγονός ότι έχουμε μόνο 22 χρόνια διαφορά και χρειάστηκε κάποια στιγμή να στηριχθούμε η μία στην άλλη..

Σοφία said...

Κι εμείς 25 έχουμε, μη νομίζεις...