Διεισδύοντας στο σκανδιναβικό μπλοκ

To περασμένο Σαββατοκύριακο ήταν τριήμερο και το εκμεταλλευτήκαμε κάνοντας ένα ταξιδάκι στη Νορβηγία (την οποία είχα για φτηνό - τρόπος του λέγειν - υποκατάστατο της αγαπημένης μου Σουηδίας, αλλά τελικά οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι πολύ ωραία χώρα). Αφού έκλεισα αεροπλάνα, ξενοδοχεία, αυτοκίνητα, συνειδητοποίησα ότι η εκδρομή μας συνέπιπτε με τον τελικό της Eurovision! Αυτά παθαίνει όποιος δεν τσεκάρει ημερολόγιο πριν πατήσει το μαγικό κουμπάκι που λέει Book Flights. Όπως ξέρουμε, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, και τα εισιτήρια δεν αλλάζονταν, οπότε έκανα την καρδιά μου πέτρα, παράτησα τα σχέδια για διοργάνωση πάρτυ προς τιμήν της Καλομοίρας, και βάλθηκα να ψάχνω τρόπο να μην δω τη Eurovision στο δωμάτιο του ξενοδοχείου (το είχα κάνει άλλη μια χρονιά και δεν είχε καθόλου πλάκα). Κι επειδή όποιος ψάχνει βρίσκει, ανακάλυψα ότι σε κεντρικό ξενοδοχείο του Όσλο διοργανωνόταν Γιουροβιζιονικό πάρτυ και μάλιστα με ελεύθερη είσοδο. Έτσι κι εγώ άδραξα την ευκαιρία να εισέλθω στα άδυτα του σκανδιναβικού μπλοκ, για το οποίο τόσα και τόσα έχουμε ακούσει.


Το πάρτυ είχε απ' όλα: κεφάτο DJ, χαρούμενο κόσμο, μεγάλες οθόνες, αφίσες της Maria Haukaas Storeng, σημαιάκια και μίνι-κοκτέιλ Cosmopolitan στην εξευτελιστική τιμή των 66 kr (8.5 ευρώ - μην μου πείτε ότι στην Αθήνα είναι ακριβότερα, γιατί αυτά δεν ήταν κοκτέιλ, ήταν σφηνάκια)!


Είχαμε επίσης φυλλάδια για να σημειώνουμε τη βαθμολογία κάθε διαγωνιζόμενου και τα προγνωστικά μας για τη νίκη. Τα δικά μου ήταν Σουηδία-Ρωσία-Ελλάδα-Ουκρανία-Αρμενία.


Στο τραπέζι που καθήσαμε ήταν επίσης μια Φινλανδέζα και ένας Νορβηγός, οι οποίοι πρέπει να πω ότι μας καλοδέχτηκαν, παρόλο που εμφανιστήκαμε απροετοίμαστοι (βλ. χωρίς ούτε ένα τόσο δα σημαιάκι). Το προσωπικό μου κασέ ανέβηκε από τη στιγμή που τους είπα ότι έχω δει τελικό της Eurovision ζωντανά, το οποίο εντυπωσίασε κυρίως τη Φινλανδέζα που είχε προσπαθήσει να βρει εισιτήριο για τον περσυνό τελικό στο Ελσίνκι χωρίς να τα καταφέρει. Τσκ τσκ τσκ. Αποδείχτηκαν πάντως πολύ κεφάτη παρέα - όλο το βράδυ δεν βάλαμε γλώσσα μέσα μας!


Οι παρατηρήσεις μου σχετικά με το σκανδιναβικό μπλοκ είναι οι εξής:

Οι Νορβηγοί δεν είχαν καμία πρόθεση να ψηφίσουν τη σχιστομάτα Σουηδέζα που όλοι σχεδόν (εκτός Νορβηγίας) θεωρούσαν φαβορί. Αυτό και μόνο ήταν ένδειξη ότι η Σουηδία θα πάτωνε, γιατί ως γνωστόν για να βγεις πρώτος πρέπει να σε ψηφίσει σύσσωμο το μπλοκ σου και λιγότερο δυναμικά η πλειοψηφία των υπόλοιπων χωρών. Αν δεν σου δώσουν 10-12 οι γείτονές σου, είσαι χαμένος από χέρι.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που είπα στην παρέα ήταν: "πού λετε να δώσετε το 12άρι φέτος; Στη Σουηδία φαντάζομαι;" αλλά η απάντησή του Νορβηγού ήταν αποστομωτική: "η Σουηδία για μας είναι όπως η Τουρκία για σας - 12 αποκλείεται, κι ας νομίζουν (οι Σουηδοί) ότι θα κερδίσουν". Ουπς! Άκυρη η Σουηδία λοιπόν.

Ό,τι και να λέμε για τον τρόπο ψηφοφορίας, τελικά ο κόσμος ψηφίζει αυτό που του αρέσει. Γιατί στον κάθε λαό αρέσει το ένα και όχι το άλλο, ο Θεός και η ψυχή τους. Σίγουρα πάντως παίζει ρόλο η δημοσιότητα του κάθε τραγουδιού. Αν κρίνω από την απήχηση που είχε ο Δανός όταν τραγούδησε, που όλοι τραγουδούσαν μαζί του και τον καταχειροκρότησαν, το τραγούδι του θα πρέπει να έχει παιχτεί πολύ στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Αφήστε που σχολίαζαν όλοι - και κυρίως όλες - τι ωραίο παιδί είναι (τι να πω, γούστα είναι αυτά). Μετά από τέτοια πλύση εγκεφάλου, κι εγώ που το τραγούδι της Δανίας το είχα από την αρχή κατατάξει στα αδιάφορα, μέχρι το τέλος της βραδιάς το είχα μάθει απέξω.

Το τραγούδι της Νορβηγίας αρχικά δεν με είχε εντυπωσιάσει, μέχρι που το είδα στον ημιτελικό και μου έκανε κλικ η (βαμμένη) ξανθομαλλούσα Maria. Από ένδειξη σεβασμού προς την χώρα που με φιλοξενούσε το μόνο που είπα είναι ότι πιστεύω πως "θα πάει καλά", όταν ανταλλάσαμε φιλοφρονήσεις (το ίδιο είπαν κι αυτοί για την Καλομοίρα, και τελικά είχαμε όλοι δίκιο χεχε). Πάντως οι Νορβηγοί ήταν πολύ ενθουσιασμένοι με τη Maria τους και το τραγούδι το τραγουδήσαμε άπειρες φορές κατά τη διάρκεια της βραδιάς, την τελευταία φορά όλοι όρθιοι και με το απαραίτητο λίκνισμα του χεριού στο σημείο που λέει there's always someone out there who'll be (λίκνισμα) true, true, true (/λίκνισμα). Ευτυχώς είχα φροντίσει να μάθω τα λόγια από πριν.


Όπως καταλαβαίνετε περάσαμε τέλεια. Ίσως και καλύτερα από ό,τι θα περνούσα στο σπίτι με τις φίλες μου, γιατί έχει άλλη χάρη να βλέπεις Eurovision ανάμεσα σε 100 σούπερ-κεφάτα άτομα που γουστάρουν το πανηγυράκι και δεν ντρέπονται να το δείξουν μήπως και τους θεωρήσουν ακαλλιέργητους. Άσε που γλιτώνεις τις ετοιμασίες (συμμάζεμα, ξεσκόνισμα, μαγείρεμα) που θα έκανες στο σπίτι, συν ότι έχεις και DJ που διατηρεί το κέφι αμείωτο στα διαλείμματα. Ένα παράπονο έχω μόνο: όταν βγήκε ο Bregović στην σκηνή, οι Νορβηγοί χαμήλωσαν τον ήχο και έπαιζαν τραγούδια δικά τους, παλιές νορβηγικές συμμετοχές κ.λπ. Τον Bregović απ' ό,τι κατάλαβα δεν τον είχαν ούτε ακουστά. Αλλά δεν πειράζει, ούτε κι εγώ ήξερα τα δικά τους τραγούδια, so there :-p

Eκτός από το συμβάν με τον τιμημένο Goran, ενδεικτικό του διαπολιτιστικού χάσματος που απλώνεται μεταξύ του σκανδιναβικού βορρά και του βαλκανικού νότου, η βραδιά κύλησε πολύ ευχάριστα. Τραγουδήσαμε, χορέψαμε, σχολιάσαμε τα πάντα (από το αισχρό styling των Γερμανίδων μέχρι τα τσαλίμια της Αρμένισας) και μαντέψαμε όλοι μαζί τα 10άρια και τα 12άρια της κάθε χώρας (δεν ήταν και δύσκολο αφού είχαμε δει τους πρώτους 7 βαθμούς και τις χώρες που περίσσευαν). Προσωπικά τις χαίρομαι τις γειτονικές βαθμολογίες. Και γιατί όχι; Μπορεί να τσαντιζόμαστε που όλοι ψηφίζουν τους γείτονές τους (ενώ εμείς... βράχοι ηθικής, ψηφίζουμε πάντα με γνώμονα την ποιότητα του άσματος), αλλά ίσως τελικά η αξία της Eurovision είναι στις συμμαχίες. Έστω για ένα μόνο βράδυ βρίσκουμε κοινό σημείο με τις γειτονικές μας χώρες. Από την πολιτική δεν βλέπουμε χαΐρι, οι αθλητικές οργανώσεις (εκτός ίσως από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών) συνεχίζουν να μας διχάζουν, και τελικά μόνο στη Eurovision ενώνουμε τις δυνάμεις μας με τους γείτονές μας. Για σκεφτείτε το...

Πάντως η μεγαλύτερη πλάκα ήταν όταν ανακοινώθηκε το 12άρι της Φινλανδίας προς τη Νορβηγία, που ο Νορβηγός σηκώθηκε και ευχαρίστησε δια χειραψίας την Φινλανδέζα και μια φίλη της που είχε έρθει κι αυτή στο τραπέζι μας. Έτσι παιδιά, χωρίς ντροπές, να αλληλοστηριζόματε γιατί η ζωή είναι δύσκολη, και η πρωτιά στη Eurovision ακόμα δυσκολότερη! Στα πλαίσια της ίδιας ευγενούς άμυλλας, χειροκροτήσαμε τον Ρώσο που έβγαλε τον Πούτιν ασπροπρόσωπο, τραγουδήσαμε άλλη μια φορά τον εθνικό ύμνο - σόρρυ το τραγούδι της Νορβηγίας ήθελα να πω - και ανταλλάξαμε ημέιλ για πιθανή επανασύνδεση του χρόνου τέτοιον καιρό :-)

Αν κρίνω από τις αντιδράσεις του κόσμου και τους τίτλους των εφημερίδων, οι Νορβηγοί έμειναν ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα του τελικού, όπως κι εγώ που τους βγήκαμε από πάνω κι ας μην μας ψήφισαν οι παλιο-Σκανδιναβοί (χεχε).


Και τέλος, δύο μικρές λεπτομέρειες, που μπορεί να σας ενδιαφέρουν, μπορεί και όχι. Πρώτον, στα νορβηγικά ο Έλληνας λέγεται greker και τα ελληνικά gresk, αλλά η Ελλάδα λέγεται Hellas. Καλό; Ιδού και το αποδεικτικό στοιχείο:


Δεύτερον, η Eurovision στη Νορβηγία είναι γνωστή με τον τίτλο Grand Prix, και ο Jahn Teigen είναι Νορβηγός μουσικός που έχει εκπροσωπήσει τη χώρα του 3 φορές. Η πρώτη ήταν στο Παρίσι το 1978 με το τραγούδι Mil etter mil, το οποίο ήταν το πρώτο τραγούδι στην ιστορία του θεσμού που δεν ψηφίστηκε από καμία χώρα και έμεινε στο τέλος της κατάταξης με nul points. Παρόλα αυτά, στη Νορβηγία έγινε μεγάλη επιτυχία και έμεινε στο νορβηγικό Top 10 για 19 συνεχόμενες εβδομάδες.


Το συγκεκριμένο CD ήταν δώρο με το εβδομαδιαίο περιοδικό SE και το πήρα ως ενθύμιο. Τo Mil etter mil είναι συμπαθέστατο :-)