Μπάνια στο Λεωνίδιο

Όταν έκανα την ανάρτηση για τη Μονεμβάσια, σας έλεγα ότι η θάλασσά της μου είχε θυμίσει τη θάλασσα του Λεωνιδίου, όπου είχαμε πάει πέρσυ στο τέλος των διακοπών. Έψαξα να βρω τις φωτογραφίες μου για να δω αν όντως μοιάζουνε, και με την ευκαιρία σκέφτηκα να κάνω μια ανάρτηση ειδικά για το Λεωνίδιο. Ταιριάζει και με τη σημερινή φωτεινή μου διάθεση, αφού από την Πέμπτη και μετά έχουμε τέλειο καιρό, με γαλάζιο ουρανό και πολύ ήλιο. Δεν ζούμε ακριβώς ένα δεύτερο καλοκαίρι, αλλά τουλάχιστον έχουμε ξεφύγει από τη μουντάδα του φθινοπώρου. Πάμε λοιπόν για πολύ μπλε!


Το Λεωνίδιο (ή Αγιελήδι, στην τοπική διάλεκτο) βρίσκεται στη νοτιο-ανατολική άκρη του νομού Αρκαδίας, ουσιαστικά πιο κοντά στη Σπάρτη απ' ό,τι στην Τρίπολη. Παρόλο που είναι αρκετά μεγάλο (γύρω στους 4 χιλ. μόνιμους κάτοικους) είναι σχετικά απομονωμένο γιατί οι δρόμοι από Σπάρτη και Τρίπολη είναι σε κάποια σημεία μόνο για κάρα. Εμείς το προσεγγίσαμε από το νότο, ερχόμενοι από Ελαφόνησο, και τα είδαμε όλα (όλα όμως). Φεύγοντας πήγαμε μέσω Τρίπολης και στο κομμάτι του δρόμου μέχρι το Άστρος είδαμε τα υπόλοιπα. Οι κάτοικοι της περιοχής (Τσάκωνες) ισχυρίζονται ότι οι Τούρκοι δεν πάτησαν στα μέρη τους λόγω της προστασίας που παρέχουν οι απότομες πλαγιές του Πάρνωνα. Στις μέρες μας, η προστασία αυτή παρέχεται από το οδικό δίκτυο.


Το πρώτο χωριό που συναντήσαμε όταν με το καλό αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το βουνό ήταν τα Πούλιθρα. Δεν σταματήσαμε, αλλά μας φάνηκε πολύ όμορφο (ο δρόμος το διασχίζει κάθετα οπότε το είδαμε σχεδόν όλο) παρόλο που οι κάτοικοι μας κοιτούσαν με μισό μάτι. Μετά μάθαμε ότι ο λόγος ήταν πως το αυτοκίνητό μας ήταν "ξένο" και μας τσέκαραν μήπως τυχόν είμασταν εμπρηστές. "Ξένο" για τους κάτοικους τους περιοχής είναι πρωτίστως ο,τιδήποτε δεν αναγνωρίζουν ως δικό τους, και δευτερευόντως ό,τι δεν προέρχεται από την Αρκαδία ή τη Λακωνία. Αν είχαμε πάει με πραγματικά ξένες πινακίδες (π.χ. Κοσσοβάρικες) παίζει να μας είχαν λιντσάρει. Πάντως η τακτική τους απέδωσε καρπούς, γιατί σε μια εποχή που καιγόταν η μισή Ελλάδα, η περιοχές αυτές ήταν, όπως βλέπετε, καταπράσινες.


Περίπου 4 χιλιόμετρα μετά τα Πούλιθρα φτάσαμε στο πολύ γραφικό λιμάνι του Λεωνιδίου, που λέγεται Πλάκα. Μερικά εστιατόρια, δυο-τρία ξενοδοχεία, λίγα σπίτια, κάμποσα καραβάκια, και πολύ, πάρα πολύ μπλε. Μπορείς να κάνεις μπάνιο στο λιμάνι, αλλά η κυρίως παραλία είναι στην πίσω μεριά και είναι τεράστια.


Η παραλία έχει βότσαλο, πολύ βολικό γιατί δεν κολλάει πάνω σου όπως η άμμος, αλλά δεν είναι να ξαπλώσεις με μια πετσέτα μόνο. Χρειάζεται απαραίτητα τουλάχιστον ψάθα, για να μην πω στρωματάκι. Υπάρχουν δύο καντίνες που έχουν ξαπλώστρες, οι οποίες τον Σεπτέμβριο που πήγαμε εμείς ήταν δωρεάν και απλά έπαιρνες κάτι από το μαγαζί. Υπήρχε όμως και πάααααρα πολύ ελεύθερος χώρος για να στήσεις δική σου ομπρέλα. Η θάλασσα είχε πολύ χαρακτηριστικό σκούρο μπλε χρώμα (καμία σχέση με Ελαφόνησο) που μάλλον οφείλεται στο βάθος της. Αν προχωρήσεις δυο μέτρα από την παραλία είσαι στα απάτητα. Γι' αυτό τους βλέπετε όλους να κολυμπάνε έξω-έξω. Το νερό ήταν δροσερό, και όταν δεν είχε κύμα, σχεδόν κρυστάλινο. Το νησί που φαίνεται στο βάθος είναι ή οι Σπέτσες ή η Σπετσοπούλα (ποιο από τα δύο, θα σας γελάσω).


Το απόγευμα η θάλασσα σκούραινε και σήκωνε κύμα. Η φωτογραφία αυτή είναι βγαλμένη στην άκρη της παραλίας, κι ας φαίνεται σαν να είμαστε στη μέση του πελάγους.


Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω τι βλέπετε εδώ...


Το χωριό-Λεωνίδιο απέχει 4 χιλιόμετρα από το λιμάνι-Πλάκα. Στη δεύτερη φωτογραφία, που την έχω βγάλει από τη μια άκρη του χωριού προς το βουνό, βλέπετε στο βάθος τη θάλασσα. Δεξιά και αριστερά υπάρχει βουνό και στη μέση ποτάμι που δεν έχει ποτέ νερό, εκτός από όταν κατεβάζει χείμαρο και κάνει ζημιές. Το χωριό είναι πολύ γραφικό και είναι κρίμα που δεν έχω περισσότερες φωτογραφίες να σας δείξω, αλλά βλέπετε είχαμε το νου μας στα μπάνια!


Αν η θάλασσα θυμίζει πολύ Μονεμβάσια, το χωριό θυμίζει πολύ Ελαφόνησο, με τη διαφορά ότι τα σπίτια είναι μεγαλύτερα και δεν είναι μόνο άσπρα αλλά υπάρχουν και αρκετά πολύχρωμα - κίτρινο της ώχρας, μπλε-λουλακί αλλά και πέτρα ήταν τα πιο συνηθισμένα χρώματα και υλικά που προσέξαμε. Χαρακτηριστικά στοιχεία της τοπικής αρχιτεκτονικής είναι τα μικρά σκεπαστά μπαλκόνια (χαγιάτια) και τα μακρόστενα παράθυρα που έχουν το πατζούρι μέσα από το τζάμι, όπως φαίνεται σε μια από τις προηγούμενες φωτογραφίες.

Το Λεωνίδιο έχει γραφικό στυλ και πολύ χρώμα: πορτοκαλο-κόκκινο του επιβλητικού βράχου, πράσινο των ελαιόδεντρων, μπλε-καταμπλε της θάλασσας, παλ αποχρώσεις στα σπίτια, κόκκινο στις στέγες (σπάνια έβλεπες ταράτσα, όλα τα σπίτια είχαν κεραμίδια). Την επόμενη φορά που θα πάω θα κάνω αυτό που έκανα στην Μονεμβάσια: θα πάρω σβάρνα τους δρόμους και θα τραβάω φωτογραφίες. Μέχρι τότε, απολαύστε μερικές που βρήκα στο Flickr.