Ταϊλανδέζικο

Καλέ πώς περνάει έτσι ο καιρός όταν τρέχεις; Από το ένα σαββατοκύριακο στο άλλο ούτε που κατάλαβα πού πήγαν οι μέρες! Έχω στα σκαριά 2 αναρτήσεις από το περασμένο Σάββατο και ακόμα δεν έχω προλάβει να τις τελειώσω, γι' αυτό θα κάνω ζαβολιά και θα ανεβάσω κάτι εύκολο: θα σας δείξω τι φάγαμε το μεσημέρι που πήγαμε για φαγητό σε ταϊλανδέζικο εστιατόριο.


Η ταϊλανδέζικη κουζίνα είναι αρωματική και ιδιαίτερα καυτερή, πολύ περισσότερο από άλλες ανατολίτικες κουζίνες όπως η κινέζικη, η βιετναμέζικη κ.λπ. (για την ινδική οι γνώμες διίστανται). Στα φαγητά χρησιμοποιούν πολύ καυτερή πιπερίτσα (τσίλι στην απλή ελληνική), γλυκολέμονο (λάιμ), πιπερόριζα (τζίντζερ) και λεμονόχορτο (γνωστό και ως λουίζα ή βερβένα). Xαρακτηριστικά είναι τα κάρυ τους, που είναι πιο νερουλά από τα αντίστοιχα κινέζικα ή ινδικά, και σερβίρονται με άσπρο αρωματικό ρύζι. Τα πιο γνωστά παίρνουν το όνομά τους από το χρώμα τις σάλτσας - κίτρινο, κόκκινο ή (το καυτερότερο) πράσινο. Βέβαια εξαρτάται και από το εστιατόριο: μια φορά ρωτήσαμε έναν σερβιτόρο ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο κίτρινο, το κόκκινο και το πράσινο (εννοώντας ποιο είναι το πιο καυτερό) και η απάντηση που πήραμε ήταν: το χρώμα!?! Από τότε δεν έχουμε ξαναπάει.


Οι φωτογραφίες δείχνουν μερικά από τα εδέσματα που έφτασαν στο τραπέζι μας. Δεν τα φωτογράφισα όλα γιατί μερικοί έπεσαν με τα μούτρα και δεν πρόλαβα. Πώς τα λένε δεν ξέρω να σας πω, παραγγείλαμε με αριθμούς (εγώ πήρα το 17 με γαρίδες) γιατί τα ταϊλανδέζικα δεν είναι γλώσσα προσιτή στον δυτικοευρωπαίο. Εκείνο που μπορώ να σας πω μετά βεβαιότητας είναι πως ήταν όλα νοστιμότατα, ακόμα και το vegetarian που φαίνεται λίγο αηδιαστικό μες το μαυροζούμι!