Είναι κάτι μέρες...

Η φωτογραφία είναι από το in.gr

Ως γνωστόν, είναι κάτι μέρες που όλα πάνε ανάποδα. Σαν να σε έχει καταραστεί ο Μέρφυ ένα πράγμα. Και είναι άλλες μέρες που όλα συμβαίνουν όπως πρέπει, σαν κομμάτια παζλ που ταιριάζουν μεταξύ τους. Μια από αυτές τις μέρες έζησα σήμερα.

Κατ' αρχήν, σηκωθήκαμε το πρωί με όρεξη να φάμε αγγλικό πρωινό. Ως εκ θαύματος στο ψυγείο βρήκαμε όλα τα απαραίτητα: αυγά, μπέικον, μανιτάρια, ντομάτες και (στο ντουλάπι) φασόλια κονσέρβα. Μέχρι και ψωμί είχε στην ψωμιέρα. Συνήθως ό,τι μας έρθει να φάμε την Κυριακή το πρωί, πάντα κάτι λείπει. Ψωμοτύρι θέλουμε, έχει τελειώσει το τυρί. Ψωμί με βούτυρο και μέλι, έχει τελειώσει το βούτυρο. Μάφινς, δεν έχουμε αλεύρι. Αγγλικό πρωινό, δεν έχουμε μπέικον κ.ο.κ. Αυτή τη φορά τα είχαμε όλα και χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει.

Το μεσημέρι έφτιαξα μακαρόνια με κιμά και τα πέτυχα! Όχι τα μακαρόνια, αλλά τον κιμά. Βασικά σιχαίνομαι τον ωμό κιμά και σπάνια τον μαγειρεύω. Άλλη μια φορά είχα δοκιμάσει να φτιάξω σάλτσα με κιμά... και τελικά φάγαμε ομελέτα. Σήμερα όμως έγινε θεϊκός. Ούτε ο Μαμαλάκης να ήμουν. Φτου φτου.

{Εδώ οφείλω να ευχαριστήσω τη φίλη μου τη Νίκη που μου έδειξε τα σχετικά κόλπα, κόψιμο κρεμυδιού στο Multi, σβήσιμο με κόκκινο κρασί κ.λπ.}

Μετά το φαγητό κατέβηκα στο εμπορικό κέντρο της περιοχής για να αφήσω κάτι πράγματα σε μια φιλανθρωπική οργάνωση που έκανε συλλογή οικιακών αντικειμένων. Συνήθως όταν κάνω αυτή τη διαδρομή πάω περπατώντας και γυρίζω με λεωφορείο (καθότι η επιστροφή έχει ανηφόρα). Αυτή τη φορά επειδή κουβαλούσα πράγματα πήρα λεωφορείο, το οποίο μάλιστα έφτασε μέσα σε 2-3 λεπτά (1ο θαύμα) και με πήρε παρόλο που ήταν γεμάτο (2ο θαύμα). Αν ήταν άλλη μέρα, θα περίμενα 15 λεπτά και θα περνούσε χωρίς να σταματήσει.

{Ας είναι καλά η κυρία οδηγός που με λυπήθηκε - μου είπε, έλα μία είσαι, θα χωρέσεις - ενώ στις επόμενες δύο στάσεις δεν πήρε κόσμο γιατί περίμεναν πολλοί}{και είχαν αγκαλιά τον Μέρφυ}

Αφού είχα πάρει λεωφορείο στο πήγαινε, είπα να περπατήσω στο έλα. Για να αντέξω την ανηφόρα, πήρα ένα μπουκαλάκι νερό στο σούπερ μάρκετ. Το ήπια πριν καλά-καλά ξεκινήσω, και αντί να πετάξω το μπουκάλι στα σκουπίδια, έκανα μια παράκαμψη ώστε να περάσω από ένα σημείο που ήξερα ότι υπάρχουν κάδοι ανακύκλωσης. Από το σημείο εκείνο, άκουσα μουσική και είδα κόσμο σε μια περιοχή που συνήθως δεν κυκλοφορεί κανείς. Πήγα κοντά να δω τι γινόταν, και βρήκα μια γιορτή.

Θυμάστε που σας έλεγα ότι οι Άγγλοι είναι (κυριολεκτικά) για τα πανηγύρια; Σήμερα ο δήμος της περιοχής είχε διοργανώσει country fair, δηλαδή αγροτοπανήγυρη. Είχε παζάρι με διάφορα προϊόντα, σταντ που πουλούσαν φαγητά και ποτά, έκθεση άγριων πουλιών, κινητή φάρμα, ζωντανή μουσική, και πάρα πολύ κόσμο που έκανε πικ νικ.

{Προχθές έβλεπα σε ένα νοτιοαμερικάνικο μπλογκ κάτι φωτογραφίες με λάμα, και σκεφτόμουν ότι δεν είχα δει ποτέ τέτοιο ζώο. Ε λοιπόν, το είδα σήμερα}

Στο δρόμο της επιστροφής πέρασα από ένα πολύ περίεργο σπίτι που από χρόνια αναρωτιέμαι τι είναι, και πρόσεξα ότι η καγκελόπορτα ήταν ανοιχτή και κυκλοφορούσε κόσμος. Πλησίασα και είδα ότι το κτήριο συμμετείχε στο Open House London 2009. To Open House διοργανώνεται μία φορά τον χρόνο και είναι ένα σαββατοκύριακο κατά το οποίο διάφορα κτήρια με αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον ανοίγουν τις πόρτες τους στο κοινό, δηλαδή μπορείς να μπεις στο σπίτι κάποιου και να σε ξεναγήσει. Φέτος στην πρωτοβουλία αυτή συμμετείχαν 700 κτήρια από όλο το Λονδίνο.

Δεν είχα ιδέα ότι το συγκεκριμένο κτήριο συμπεραμβανόταν στο Open House, και φυσικά δεν είχα δηλώσει συμμετοχή. Κανονικά πρέπει να κλείσεις από πριν θέση σε ένα από τα γκρουπ και οι θέσεις είναι περιορισμένες, γιατί πόσα άτομα να χωρέσουν ταυτόχρονα σε ένα σπίτι; Ευτυχώς οι ιδιοκτήτες ήταν πολύ καλόβολοι και δέχτηκαν να μπω μαζί με το επόμενο γκρουπ, που ήταν και το τελευταίο της ημέρας.

Δεν μπορώ να σας πω πόσο ενθουσιάστηκα με το κτήριο και τον κήπο! Γενικώς τρελαίνομαι να βλέπω σπίτια, αλλά το συγκεκριμένο έχει ενδιαφέρον γιατί είναι μια έπαυλη του 18ου αιώνα, και κατοικείται ως σήμερα, δηλαδή δεν είναι, ούτε έχει υπάρξει ποτέ, μουσείο. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορείς να το δεις όποτε θες. Εγώ ας πούμε 12 χρόνια τώρα που μένω σε αυτή την περιοχή, το πιο κοντά που είχα πλησιάσει ήταν στα 20 μέτρα. Δεν μπήκαμε σε όλα τα δωμάτια, αλλά μας έδειξαν πολλούς χώρους, ακόμα και την κουζίνα τους, που είναι ημικυκλική!

{Εννοείται ότι έβγαλα φωτογραφίες και στην αγροτοπανήγυρη και στην ξενάγηση, που θα σας δείξω σε επόμενη ανάρτηση γιατί τώρα δεν προλαβαίνω να τις επεξεργαστώ}

Μετά από όλα αυτά, μπορώ να πω ότι η νίκη της Εθνικής μας ήταν αναμενόμενη :-)