Και μέσα, και έξω, στροφή αριστερά

Οι παραδοσιακοί αγγλικοί χοροί διαφέρουν από τους δικούς μας δημοτικούς ως προς τρία κυρίως πράγματα. Πρώτον, οι περισσότεροι δεν χορεύονται σε κύκλο, αλλά σε ζευγάρια ή τετράδες ή παραληλλόγραμμα (με τα ζευγάρια να διασταυρώνονται). Δεύτερον, οι περισσότεροι δεν έχουν τραγούδια αλλά είναι μόνο μουσική, με όργανα όπως ακκορντεόν, βιολιά και κιθάρες. Τρίτον, δεν "μετράνε" τον χορό, αλλά τον "καλούν". Να σας εξηγήσω τι εννοώ: όταν μαθαίνουμε καλαματιανό ή τσάμικο, εμείς μετράμε, π.χ. στο καλαματιανό μετράμε τριάδες 1-23-4-56-7-89-10-1112. Οι Άγγλοι δεν μετράνε, αλλά μαθαίνουν κάποια στάνταρ βήματα (τα οποία είναι πολλά και διαφορετικά) και ο καλεστής, να τον πούμε έτσι, τους λέει τι να κάνουν σε συγκεκριμένα σημεία της χορογραφίας. Π.χ. Right hand and turn, left hand and turn, both hands and turn, do-si-do, swing partner και άλλα τέτοια. Έτσι είναι πολύ εύκολο να χορεύουν όλοι ομοιόμορφα, αρκεί φυσικά να ξέρουν τι βήματα ή φιγούρες αντιστοιχούν στις εντολές του καλεστή. Επίσης είναι πιο εύκολο να χορεύεις με τις ώρες διαφορετικούς χορούς, γιατί δεν μετράει πόσους χορούς ξέρεις, αλλά πόσες φιγούρες.

Οι Ιρλανδοί είναι ακόμα πιο προχωρημένοι: χρησιμοποιούν ποιηματάκια που περιγράφουν τις κινήσεις του κάθε χορού, π.χ. jump, kick out, hop back 2-3-4, kick, hop back, hop back 2-3-4 (τρελό γέλιο).

Στο βάθος, βλέπετε του μουσικούς και τον καλεστή πριν ξεκινήσει ο χορός.

"Into middle and out again" (ελληνιστί: και μέσα, και έξω...)

Μην μου πείτε ότι δεν έχουν κάνει καταπληκτική επιλογή ενδυμασίας; Τι να πρωτοθαυμάσεις, τι καλτσούλες ή το ψαθάκι;

Ό,τι χορεύεται με ξύλα/ραβδιά/σπαθιά και άλλα αντικείμενα που μπορούν να προκαλέσουν σωματικές βλάβες είναι κατάλοιπο, λέει, παλιών πολεμικών χορών.

Να και τα "σπαθιά"...

...που γίνονται αστέρια!

Αυτά τα μικρά είχαν πάρα πολύ πλάκα, γιατί ξεχνιόντουσαν και έπρεπε κάθε τρεις και λίγο να πηγαίνει μια δασκάλα να τους λέει τι να κάνουν. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 5-6 χρονών. Λιλιπούτειοι σπαθοκράτορες. Χιχι.

Φατσούλες όμως, ε;

Οι γονείς παρακολουθούσαν τα παιδιά τους από τα πέριξ και όταν είχαν κανένα μικρό κενό στο μαραθώνιο χορευτικό πρόγραμμα, τα περίμεναν με φαγητό στο χέρι. Στην Αγγλία, αντί για σουβλάκια, έχουμε τηγανητές παράτες (chips) που σερβίρονται συνήθως σε πλαστικό πιατάκι και ενίοτε (όταν παριστάνουμε τους ευρωπαίους) σε χωνί. Μπορεί οι Βέλγοι να είναι οι βασιλιάδες της τηγανιτής πατάτας, οι Άγγλοι όμως είναι οι μεγαλύτεροι λάτρεις της πατάτας γενικώς. Μια φορά παράγγειλα για κυρίως γεύμα πατάτα ψητή με γαρνιτούρα πατάτες τηγανιτές (κατά λάθος, αντί να ζητήσω λαχανικά) και ο σερβιτόρος πήρε την παραγγελία κανονικά και είμαι σίγουρη πως αν δεν πήγαινα να τον βρω για να του εξηγήσω το λάθος θα μου έφερνε μια πατάτα ψητή και δίπλα μια τηγανιά πατάτες!

Στο τέλος της μέρας τα παιδάκια χόρεψαν 1-2 χορούς μαζί με τους γονείς τους και το καταχάρηκαν.

Ένα κλασικό καλοκαιρινό θέαμα είναι το φορτηγάκι με τα παγωτά (ice-cream van). Με το που αρχίζει να ανοίγει ο καιρός, εμφανίζονται από το πουθενά κάτι φορτηγάκια που περιφέρονται στις γειτονιές παίζοντας μια περίεργη μουσική που μοιάζει σαν να βγαίνει από μουσικό κουτί. Ξέρετε, αυτά που κουρδίζουν και όταν τα ανοίγεις πετάγεται μια νεράιδα ή μια μπαλαρίνα που γυρίζει γύρω-γύρω. Όταν ακούς την μουσική αυτή από τον δρόμο σημαίνει ότι περνάει ο παγωτατζής, οπότε βγαίνεις έξω για να πάρεις παγωτό. Το πιο διαδεδομένο είναι αυτό που λέγεται soft ice (της μηχανής, που λέμε στην Ελλάδα) το οποίο όταν του βάλεις πάνω ένα flake) γίνεται 99.

Έτοιμο το παγωτάκι. Καλή μας όρεξη!