Βόλτα στη Νιμ

Από την Αβιβιόν είχαμε δύο επιλογές για τη συνέχεια του ταξιδιού. Ή να προχωρήσουμε ανατολικά στην Προβηγκία και την Κυανή Ακτή (Μασσαλία, Σεν Τροπέ, Κάννες, Νίκαια) ή να κατευθυνθούμε δυτικά στη σχετικά άγνωστη και σαφώς λιγότερο θελκτική περιοχή του Λανγκεντόκ-Ρουσιγιόν. Επιλέξαμε τη δεύτερη, γιατί ο χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας ήταν λίγος (μόνο μια μέρα), τα δρομολόγια των τρένων ήταν πολύ πιο βολικά και οι διαδρομές μικρότερες, πράγμα που σήμαινε ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε επιτέλους ένα μπάνιο στη Μεσόγειο (το πρώτο του καλοκαιριού!), αντί να αγναντεύουμε τη θάλασσα από το παράθυρο του τρένου.

Έτσι, τέταρτη μέρα της πενθήμερης περιπλάνησης στη Γαλλία, το πλάνο περιλαβάνει βόλτα στη Νιμ και στη συνέχεια χαλάρωση στο παραλιακό Αγκντ. Ξυπνήσαμε νωρίς, πακετάραμε μαγιώ, πετσέτες και τα σχετικά, πήραμε πρωινό σε πακέτο από το ξενοδοχείο και στις 9 η ώρα είμασταν στο τρένο με κατεύθυνση τη Νιμ. Η Νιμ είναι μια μικρή και σχετικά άγνωστη πόλη της νότιας Γαλλίας, που είναι γεμάτη εντυπωσιακά Ρωμαϊκά μνημεία. Μάλιστα για το λόγο αυτό αναφέρεται και ως "Ρώμη της Γαλλίας". Χαρακτηριστικά αναφέρω το Maison Carrée με τις Κορινθιακού στυλ κολώνες, που λέγεται ότι είναι ο πιο καλοδιατηρημένος ναός Ρωμαϊκής κατασκευής σε όλο τον κόσμο. Δεν ξέρω αν αυτός ο ισχυρισμός αληθεύει, πάντως σε καμία περίπτωση δεν φαίνεται για κτίσμα που στέκεται εδώ και 21 αιώνες!


Ένα άλλο πολύ εντυπωσιακό μνημείο Ρωμαϊκής κατασκευής είναι το Αμφιθέατρο (Les Arènes). Δεν έχω πάει στη Ρώμη, αλλά κάπως έτσι φαντάζομαι το Κολοσσαίο. Διάβασα κάπου ότι αυτή τη στιγμή σώζονται 75 Ρωμαϊκά αμφιθέατρα, και οι Αρένες της Νιμ είναι το 20ο μεγαλύτερο σε μέγεθος, με εξήντα καμάρες και χωρητικότητα 21.000 θεατών. Φυσικά το Κολοσσαίο είναι πολύ μεγαλύτερο, αλλά για μια μικρή πόλη χαμένη στη νότια Γαλλία, οι Αρένες είναι πραγματικά εντυπωσιακές, ακόμα και στις καρτ-ποστάλ.


Η Νιμ φημίζεται για τα φεστιβάλ της (Férias) και κυρίως για το φεστιβάλ της Πεντηκοστής, που διαρκεί 5 μέρες και προσελκύει 2 εκατομμύρια επισκέπτες. Όντας πολύ κοντά στην Ισπανία, η περιοχή έχει πολλά "ισπανικά" στοιχεία, και ένα από αυτά είναι οι ταυρομαχίες, που αποτελούν το βασικό συστατικό του φεστιβάλ της Πεντηκοστής.


Η παλιά πόλη της Νιμ είναι πολύ όμορφη, με πλακόστωτα δρομάκια, μικρές πλατείες με συντριβάνια, εντυπωσιακά κτήρια με σκαλιστά μπαλκόνια και χαρακτηριστικό διάκοσμο στα παράθυρα, και πολλά μικρά μαγαζιά όχι μόνο με σουβενίρ αλλά και ό,τι άλλο βρίσκει κανείς στην κεντρική αγορά οποιασδήποτε πόλης - βιβλία, παιχνίδια, ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά, έπιπλα. Τα περισσότερα μάλιστα ήταν πολύ γουστόζικα.


Ανάμεσα στις πλάκες, πάνω στα κτήρια, στις γωνίες των δρόμων και στα συντριβάνια συναντάς συνέχεια το σύμβολο της πόλης, έναν κροκόδειλο δεμένο σε ένα φοινικόδεντρο. Η Νιμ ιδρύθηκε από βετεράνους Ρωμαίους στρατιώτες που πολέμησαν στην Αίγυπτο την εποχή του Αυτοκράτορα Αύγουστου. Μετά τη νίκη επί της Κλεοπάτρας στο Άκτιο, ο Αύγουστος αντάμειψε στους στρατιώτες του δίνοντάς τους κτήματα στην πεδιάδα της Νιμ, εξού το σύμβολο της πόλης. Η μοντέρνα εκδοχή του συμβόλου είναι έργο του Γάλλου σχεδιαστή Philippe Starck, που είναι γνωστός για τα πρωτοποριακά του σχέδια, όπως π.χ. για τον στύφτη που έχει σχεδιάσει για την εταιρεία Alessi.


Γενικά η Νιμ μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, παρόλο που ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και είχαμε στη διάθεσή μας μόνο μερικές ώρες για να την γυρίσουμε. Σίγουρα αν μας ξαναφέρει προς τα εκεί ο δρόμος, θα την ξαναεπισκευτούμε και ίσως την επόμενη φορά δούμε και την φημισμένη Pont du Gard, μια Ρωμαϊκή γέφυρα ύψους 49 μέτρων, που είναι χτισμένη σε 3 επίπεδα.

Σε ποια χώρα είμαστε είπαμε; Γαλλία, Ιταλία... μπερδεύτηκα!

Συνεχίζεται...

Η μάχη των πλανητών

Όταν έκανα το ποστ για τις παιδικές σειρές, το καρτούν που σχολιάστηκε περισσότερο ήταν Η Μάχη Των Πλανητών - και δικαίως, γιατί στις αρχές τις δεκαετίας του '80 ήταν ίσως η πιο δημοφιλής τηλεοπτική σειρά για παιδιά του Δημοτικού, και όχι μόνο.

Για όλους εσάς που κάθε σαββατοκύριακο ταξιδεύατε στο διάστημα παρέα με τον Μαρκ, τον Τζέησον, την Πριγκήπισσα, τον Τάινι (που μόνο tiny δεν ήταν) και τον Κίοπ, μάζεψα μερικές εικόνες που θα σας φέρουν πίσω ξεχασμένες μνήμες.

Ο Μαρκ και ο Φοίνικας


Η Πριγκήπισσα με τη μηχανή της


Ο κακός (και πολύ θηλυπρεπής) Ζόλταρ


Το ενεργό τρίο Μαρκ, Τζέησον και Πριγκήπισσα (αν θυμάστε, ο Τάινι και ο Κίοπ συχνά έμεναν στο διαστημόπλοιο)


Το ρομποτάκι Σέβεν-Ζαρκ-Σέβεν


Kάντε κλικ στο παρακάτω βιντεάκι για να ακούσετε τον κύριο με την μπάσα φωνή που στην αρχή του κάθε επεισόδιου έλεγε:

Battleeeee of the Planets! G-Force! Five incredible young people with super powers!
And watching over them from Centre Neptune, 7-Zark-7!
Watching, warning against surprise attack by alien galaxies from beyond space!
G-Force! Fearless young orphans, protecting Earth's entire galaxy!
Always five, acting as one! Dedicated, inseparable, inviiiiiincible!



Και τέλος, το pièce de résistance: ποιος θυμάται τα πλαστικά κουκλάκια;


Εγώ και ο αδερφός μου είχαμε τον Μαρκ και την Πριγκήπισσα.

Έρχονται φαντάσματα

Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε τo Halloween, και σκέφτηκα να γράψω δυο λόγια σχετικά. Το Halloween έχει τις ρίζες του σε μια παλιά Κέλτικη γιορτή που λέγεται Samhain (προφ. Σόουιν) και γιορταζόταν στην Ιρλανδία και τη Βρετανία την τελευταία μέρα του Οκτωβρίου, με το τέλος του θερισμού. Τον 19ο αιώνα, Κέλτες (Ιρλανδοί και Σκωτσέζοι) μετανάστες μετέφεραν την παράδοση αυτή στην Αμερική, όπου διαδόθηκε και επεκτάθηκε.


Η λέξη Halloween (ή σωστότερα Hallowe'en) προέρχεται από το All-Hallow-Even, που σημαίνει παραμονή της γιορτής των Αγίων Πάντων (All Hallows). Η μέρα των Αγίων Πάντων γιορτάζεται από την Δυτική εκκλησία την 1η Νοεμβρίου, και μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα περίπου οι εορτασμοί άρχιζαν από την προηγούμενη, δηλαδή στις 31 Οκτωβρίου, που ήταν η γιορτή του Samhain, μέρα κατά την οποία οι παγανιστές πίστευαν ότι τα πνεύματα επικοινωνούσαν με τους ζωντανούς. Οι Κέλτες γιόρταζαν το Samhain με φωτιές και μασκαρέματα για να πετύχουν τον εξευμενισμό των κακών πνευμάτων. Παλαιότερα, όταν οι Ρωμαίοι είχαν φτάσει στις Κέλτικες περιοχές ως κατακτητές, οι Ρωμαϊκές γιορτές των νεκρών, και οι εορτασμοί προς τιμήν της θεάς Πομόνας, που σύμβολό της ήταν το μήλο, ενσωματώθηκαν σιγά-σιγά στα Κέλτικα έθιμα του Samhain.


Έτσι, με το πέρασμα των χρόνων και μια μικρή βοήθεια από την Hallmark, δημιουργήθηκε η γιορτή του Halloween όπως την ξέρουμε σήμερα: μασκαρέματα, κολοκύθες σμιλεμένες σαν φαντάσματα και παιχνίδια με μήλα (το κατεξοχήν φρούτο της εποχής), όπως το apple bobbing, για το οποίο σας έχω ξαναπεί εδώ, ή το apple snapping (δείτε τη φωτογραφία με το κοριτσάκι). Τα χρώματα του Halloween είναι το πορτοκαλί και το μαύρο. Το πορτοκαλί συμβολίζει τις σοδειές και το μαύρο τους νεκρούς. Οι μασκαράδες ντύνονται φαντάσματα, δράκουλες, τέρατα ή μάγισσες, αν και στις μέρες μας κυκλοφορούν διάφορες στολές, ειδικά για τα μικρά παιδιά (οι πριγκήπισσες του Disney και ο Superman έχουν πολύ μεγάλη πέραση).


Μια πολύ διαδεδομένη συνήθεια είναι το trick-or-treating, όπου ομάδες μασκαρεμένων παιδιών πάνε από σπίτι σε σπίτι, χτυπάνε τα κουδούνια και ρωτάνε: Trick or Treat? (να σας τρομάξουμε ή θα κεράσετε?). Αν αυτός που ανοίξει την πόρτα δεν έχει κάτι για κέρασμα, τότε τα παιδιά (ντυμένα φαντάσματα, μάγισσες κ.λπ.) φωνάζουν μπουυυυυυυ και άλλα τέτοια τρομακτικά. Φυσικά όλοι πλέον έχουν ένα κέρασμα πρόχειρο, συνήθως κάτι σοκολατένιο, μερικούς ξηρούς καρπούς, ένα γλυκό ή ένα μήλο.


Όλα αυτά γίνονται περισσότερο σε Ιρλανδία, Σκωτία και Αμερική, ενώ στην Αγγλία το Halloween είναι γιορτή "εισαγόμενη" που γιορτάζεται (όσο γιορτάζεται) κυρίως λόγω καταναλωτισμού. Τα μαγαζιά στολίζονται με κολοκύθες και πουλάνε μαύρα κωνικά καπέλα, τρομακτικές μάσκες αλά Scary Movie, παιδικές αποκριάτικες στολές, γλυκά σε σχήμα κολοκύθας και σοκολατάκια τυλιγμένα σαν φαντάσματα, ενώ μερικά παιδιά πάνε σε σπίτια φίλων και γνωστών για trick-or-treating, αλλά όχι με τόσο σθένος όπως στην Αμερική.

Στην Αγγλία, οι περισσότερες παραδόσεις του Halloween έχουν μεταφερθεί σε μια άλλη γιορτή που λέγεται Guy Fawkes Night και γιορτάζεται στις 5 Νοεμβρίου με φωτιές και πυροτεχνήματα, και για την οποία θα σας πω αναλυτικότερα μέσα στην εβδομάδα.

Τηλεοπτικές προτάσεις: Spooks

Πρόκειται για αγγλική τηλεοπτική σειρά παραγωγής BBC, με θέμα τις Βρετανικές μυστικές υπηρεσίες και συγκεκριμένα την MI5, που είναι ίσως το ανάλογο της "δικής μας" ΚΥΠ (λέω εγώ τώρα). Παίζεται από το 2002 και έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία στη Βρετανία και στο εξωτερικό. Βρίσκεται στην έκτη σεζόν, αλλά μέχρι στιγμής έχω δει σε DVD ως τη μέση της 3ης (και δεν φέρω καμία ευθύνη αν έχει χαλάσει στις επόμενες σεζόν και δεν το ξέρω). Πάντως ως εδώ πάμε πολύ καλά, τα επεισόδια είναι καλο-γραμμένα, καλο-σκηνοθετημένα και καλο-παιγμένα, και τα cliffhangers στα τέλη των δύο σεζόν πάρα πολύ δυνατά.


Στη θεματολογία μοιάζει αρκετά με το 24, αλλά χωρίς τους σούπερ-ηρωισμούς του Jack Bauer και με καλύτερη ανάλυση χαρακτήρων. Το στυλ είναι πολύ αγγλικό, με στοιχεία ντοκυμοντέρ, π.χ. κάθε φορά που μεταφερόμαστε σε νέα τοποθεσία ή βλέπουμε έναν καινούριο χαρακτήρα, στην οθόνη εμφανίζονται τα σχετικά στοιχεία (Thames House, London, MI5 Central HQ). Είναι σχεδόν αποκλειστικά γυρισμένη στο Λονδίνο, με πολλά εξωτερικά πλάνα, και όποιος έχει ζήσει εδώ θα την λατρέψει, γιατί συνέχεια θα βλέπει γνωστά σημεία της πόλης. Σε κάποιες σκηνές αναγνώρισα μέχρι και ένα κτήριο στο οποίο δούλευα παλιά! Το κάθε επεισόδιο έχει διάρκεια σχεδόν μιας ώρας (σε αντίθεση με άλλες σειρές που τα επεισόδια διαρκούν το πολύ 40-45 λεπτά) γιατί το BBC δεν κάνει διαλείμματα για διαφημίσεις. Αυτό επηρεάζει (θετικά κατά τη γνώμη μου) την αφήγηση, αφού υπάρχει χρόνος για αρκετές λεπτομέρειες και η ιστορία εξελίσσεται πιο ομαλά, χωρίς ενδιάμεσα cliffhangers.


Από πλευράς ηθοποιών, βασικός και μόνιμος πρωταγωνιστής είναι ο Peter Firth στο ρόλο του φλεγματικού διευθυντή της MI5, που πλαισιώνεται αρχικά από τον εξαιρετικό Matthew Macfadyen (που έπαιξε τον Mr Darcy στην ταινία Pride & Prejudice με την Keira Knightley) και στη συνέχεια από τον Rupert Penry-Jones (που είναι πολύ hot babe). Τα δύο πρώτα επεισόδια της τρίτης σεζόν, στα οποία έπαιζαν και ο Macfadyen και ο Penry-Jones, ήταν φάτε μάτια ψάρια. Από τους υπόλοιπους ηθοποιούς ξεχωρίζω το δίδυμο Keeley Hawes και David Oyelowo (στην φωτογραφία), καθώς και τους Shauna Macdonald, Hugh Simon και διάφορους που έχουν παίξει για λίγα μόνο επεισόδια, όπως ο γνωστός Hugh Lawrie και ο πολύ αγαπητός μου Alexander Siddig.


Αν ψάχνετε μια κατασκοπική σειρά σε πιο ήπιους τόνους και χωρίς τις αμερικανιές και τις εξάρσεις του 24, νομίζω ότι αξίζει να δείτε Spooks. Παίζεται και στην Ελλάδα από τον ΣΚΑΪ, ενώ όσοι είσαστε στην Αμερική ίσως την ξέρετε με τον τίτλο MI5. Αν για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορείτε ή δεν θέλετε να τη δείτε από την αρχή, μπορείτε να ξεκινήσετε με την τρίτη σεζόν, μιας και εκεί αλλάζει η σύνθεση της ομάδας των κατασκόπων και μπαίνουν πολλοί καινούριοι χαρακτήρες. Αξίζει πάντως να δείτε την τοσοδούλα πρώτη σεζόν (6 επεισόδια μόνο) - για μένα έχει το πιο συναισθηματικά φορτισμένο cliffhanger από όσα έχω δει ως τώρα. Σας προκαλώ να δείτε το τέλος της πρώτης σεζόν και να μην πάτε κατευθείαν στο βιντεοκλάμπ για να νοικιάσετε την δεύτερη!

Σβήνω, σβήνω, τίποτα δεν αφήνω

Οι παλιότεροι αναγνώστες θα θυμόσαστε ίσως ότι τον περασμένο Ιούλιο αποχαιρέτησα (με έναν μεγάλο αναστεναγμό ανακούφισης!) το αφεντικό μου μετά από 3 χρόνια δουλείας. Καινούριο αφεντικό δεν έχει έρθει ακόμα, και στο μεσοδιάστημα όλοι στο τμήμα μου ασχολούμαστε με την αποκατάσταση υλικών και ηθικών ζημιών, μερικές από τις οποίες ήταν γνωστές, ενώ άλλες εμφανίζονται μία-μία τώρα που ο ακατανόμαστος έχει αποχωρήσει.

Το δικό μου κομμάτι δουλείας (σ.σ. ο τονισμός *δεν* είναι τυχαίος) έχει υποστεί τις περισσότερες ζημιές μάλλον επειδή του παρα-πήγαινα κόντρα, ή επειδή αγνοούσε παντελώς το αντικείμενό μου αλλά ήθελε να παραστήσει τον ειδήμονα και αναλάμβανε πρωτοβουλίες εντελώς πέρα από τις δυνατότητές του, ή ίσως για κάποιον άλλο λόγο που δεν έχουμε διελευκάνει ακόμα, γιατί ως γνωστόν, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Εδώ και 3 μήνες νιώθω ότι κρατάω μια σβηστήρα στο χέρι και συνέχεια σβήνω, σβήνω, σβήνω λάθη. Σβήνουν μαζί και όλοι οι συνάδελφοι. Το μόνο μας άγχος είναι να προλάβουμε να βάλουμε μια τάξη πριν έρθει το καινούριο αφεντικό.

Ευτυχώς μέχρι στιγμής οι κόποι μας φαίνεται ότι ανταμοίβονται. Τους πρώτους 1-2 μήνες, κάθε φορά που κάναμε κάτι καινούριο ή διαφορετικό, όλο και κάποιος συνάδελφος έλεγε: "αν ήταν εδώ ο Stephen, δεν θα συμφωνούσε με τίποτα". Μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω: "ναι, αλλά εφόσον δεν είναι εδώ, δεν έχει σημασία αν θα συμφωνούσε ή όχι" (άει σιχτίρ με τον Stephen πια!). Ευτυχώς η καραμέλα αυτή έχει σταματήσει. Μάλιστα πριν από 2-3 εβδομάδες τους κατάφερα να αφαιρέσουμε το όνομά του από την ταμπελίτσα στην πόρτα του (παλιού του) γραφείου και δεν το λέμε πλέον "γραφείο του Stephen" αλλά "γραφείο του τμήματος Χ". Οι υπόλοιποι είμαστε χύμα όλοι μαζί στον όροφο, και αυτό είναι το μόνο γραφείο στο τμήμα μας.

Στο γραφείο αυτό, που τώρα πλέον το χρησιμοποιούμε ως αίθουσα συνεδριάσεων, υπάρχει ένας άσπρος πίνακας, από αυτούς που γράφεις πάνω με τον *ειδικό* μαρκαδόρο. Και τονίζω την λέξη ειδικό, γιατί αν γράψεις με μαρκαδόρο που είναι για πίνακα χαρτογράφησης, τα γραμμένα δεν σβήνουν με τίποτα. Ο ακατανόμαστος, αντί να χρησιμοποιεί τον πίνακά του για σχεδιαγράμματα, σημειώσεις κ.λπ. πήρε έναν *μη-ειδικό* μαρκαδόρο και κατέγραψε τα εταιρικά μυνήματα (values and behaviours) - 10 λέξεις όλες κι όλες - μήπως και δεν τα έχουμε πάντα φάτσα μπάτσα κάθε φορά που μπαίνουμε στο γραφείο του. Όταν με το καλό τον ξεφορτωθήκαμε, μας άφησε αμανάτι τα γραφόμενά του.

Πριν λίγο καιρό που προσπαθήσαμε να χρησιμοποιήσουμε επιτέλους τον πίνακα, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν χρειαζόμασταν σβηστήρα, αλλά ξυστήρα. Το μελάνι είχε γίνει ένα με την επιφάνεια του πίνακα. Ακόμα κι όταν σβήσαμε τα πάνω-πάνω, από κάτω διάβαζες κανονικά τις λέξεις. Σαν φαντάσματα. Εσύ να σβήνεις μανιασμένα, κι αυτά να σου κλείνουν πονηρά το μάτι.

Σήμερα πήραμε ένα ειδικό σπρέυ και μαντηλάκια, ψεκάσαμε τον πίνακα πατόκορφα 2-3 φορές, τον τρίψαμε, τον γυαλίσαμε και καταφέραμε να διαγράψουμε το τελευταίο απομεινάρι της παρουσίας του. Επιτέλους τον ξορκίσαμε.

Καιρός ήταν πια.

Η πολλή δουλειά θέλει καλοπέραση

Τις τελευταίες μέρες στο γραφείο γίνεται χαμός. Πάρα πολύ τρέξιμο. Σαν τα λαγουδάκια της Duracell ένα πράγμα. Η δουλειά είναι ενδιαφέρουσα, και από αυτή την άποψη δεν έχω παράπονο, αλλά οι ώρες είναι πολλές, η πίεση μεγάλη, και οι ευθύνες αντί να μειώνονται αυξάνονται (τι κατάρα κι αυτή, πας σε ένα meeting για να λύσεις ένα πρόβλημα, και σου προκύπτουν άλλα δύο).

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι όταν γυρνάω στο σπίτι το βράδυ, δεν έχω όρεξη για τίποτα, και κυρίως για ο,τιδήποτε απαιτεί φαιά ουσία. Σήμερα είχα σκοπό να κάνω άλλο ένα ταξιδιωτικό ποστ. Μάλιστα άρχισα να ψάχνω και φωτογραφίες. Μετά θυμήθηκα ότι έχει έρθει από το βιντεοκλάμπ καινούριο DVD της 3ης σεζόν του Spooks και αποφάσισα πως όσο κι αν σας αγαπώ, 2-3 επεισόδια Spooks είναι μια πολύ πιο δελεαστική πρόταση στην κατάσταση που είμαι - και όχι μόνο επειδή μπορώ να τα δω ξάπλα στο κρεβάτι.

Θα επανέλθω πιο δυναμικά το σ/κ. Μια μέρα έμεινε, πού θα πάει, θα περάσει...

Είδα... Ratatouille

Την περασμένη Δευτέρα είδα την πολυδιαφημιζόμενη ταινία Ratatouille. Πριν προλάβω να γράψω εντυπώσεις, διάβασα το σχετικό ποστ της Δανάης και σας παραπέμπω εκεί.

Συνοπτικά να πω ότι η ταινία ήταν συμπαθέστατη, με γραφικά στο κλασικό στυλ της Pixar (βλ. Toy Story), χωρίς να έχει κάτι το ιδιαίτερα συναρπαστικό. Μάλιστα όπως ήμουν κουρασμένη, σε ένα-δυο σημεία παραλίγο να με πάρει ο ύπνος. Περισσότερο με εντυπωσίασε το Lifted, ένα φιλμάκι της Pixar που παίχτηκε πριν την ταινία. Δεν ξέρω αν το δείχνουν και στην Ελλάδα.

Η ταινία βλέπεται άνετα από όλη την οικογένεια, αλλά υποψιάζομαι ότι θα την ευχαριστηθούν περισσότερο τα παιδιά, παρά οι μεγάλοι. Προσωπικά το μόνο που μου άφησε είναι μια διάθεση να πάω στο Παρίσι!


Αν θέλετε να την δείτε και δεν προλαβαίνετε να πάτε σινεμά, μην αγχώνεστε. Και στο DVD μια χαρά θα είναι.

Γενεύη-Αβινιόν

Μετά από σύντομο διάλειμμα (γκουχ, γκουχ... 2 μηνών) επιστρέφουμε στη νότια Γαλλία. Για όσους βαριούνται να διαβάσουν τα προηγούμενα, σας θυμίζω ότι είμαστε στην τρίτη μέρα της πενθήμερης περιπλάνησης στη Γαλλία και μέχρι στιγμής έχουμε διανυκτερεύσει στο Παρίσι, τη Λυών και τη Γενεύη.

Κυριακή 5 Αυγούστου αφήσαμε τη Γενεύη να σιγοβράζει στη μεσημεριανή ζέστη και βρήκαμε καταφύγιο στο κλιματιζόμενο εσωτερικό του τρένου που μας πήγε στην Αβινιόν σε 3 ώρες και 6 λεπτά (ακριβώς). Η διαδρομή πανέμορφη και λίγο το χάζεμα από το παράθυρο, λίγο η κουβέντα, ούτε καταλάβαμε πότε πέρασε η ώρα. Φτάσαμε στην Αβινιόν λίγο πριν τις 5 το απόγευμα, και βγαίνοντας από τον σταθμό κοντέψαμε να πάθουμε σοκ από το κύμα ζέστης που μας χτύπησε. Την θυμάμαι πολύ έντονα εκείνη τη στιγμή: μπλε (καταμπλέ) ουρανός, ήλιος να πέφτει σχεδόν κάθετα, η θερμοκρασία στους 35 βαθμούς και βάλε, ελιόδεντρα τριγύρω και πολλά πολλά τζιτζίκια. Από τον σταθμό έπρεπε να πάρουμε λεωφορείο για το κέντρο της πόλης και στα 3 λεπτά που περπατήσαμε καταλιακού για να πάμε στην στάση, κυριολεκτικά λιώσαμε. Είχαμε επιτέλους φτάσει στον μεσογειακό νότο :-)

Η Αβινιόν είναι μια μικρή πόλη περίπου 90.000 κατοίκων στο σταυροδρόμι μεταξύ Προβηγκίας και Λανγκεντόκ, δύο επαρχιών της νότιας Γαλλίας. Είναι χτισμένη μέσα σε κάστρο, στην αριστερή όχθη του Ροδανού ποταμού και είναι κυρίως γνωστή ως έδρα των 7 Καθολικών Παπών γαλλικής καταγωγής την περίοδο 1309-1377, μια περίοδο που η Καθολική Εκκλησία αποκαλεί Εξορία της Αβινιόν. Κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής ανεγέρθηκαν τα τείχη και ένα συγκρότημα πολυτελών ανακτόρων για τους Πάπες. Επίσης σταδιακά αυξήθηκε ο πληθυσμός της πόλης, καθώς πολλοί καλλιτέχνες και άνθρωποι των γραμμάτων ακολούθησαν τους Πάπες, δίνοντας στην Αβινιόν έντονο κοσμοπολίτικο χαρακτήρα.

Στις μέρες μας προφανώς η έδρα του Πάπα είναι πλέον στο Βατικανό, αλλά η Αβινιόν παραμένει μια πόλη-κόσμημα στην καρδιά του γαλλικού νότου. Τα κάστρα, τα στενά δρομάκια, η εντυπωσιακή αρχιτεκτονική, οι πλακόστρωτες πλατείες, οι γραφικές γειτονιές της, καθώς και η εγγύτητά της προς τα μεσογειακά παράλια της Γαλλίας σε συνδιασμό με εξαιρετικές σιδηροδρομικές διασυνδέσεις (απέχει λιγότερο από 3 ώρες με ταχεία από το Παρίσι και το καλοκαίρι υπάρχει τρένο κατευθείαν από το Λονδίνο που κάνει τη διαδρομή σε έξι ώρες) την κάνουν πολύ δημοφιλή σε Γάλλους και Άγγλους τουρίστες.

Η ατμόσφαιρα της πόλης ήταν όντως πολύ καλοκαιρινή και είχες έντονη την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε παραθαλάσσιο θέρετρο, παρόλο που η θάλασσα είναι αρκετά μακριά. Είδαμε τουρίστες, ζωγράφους που πουλούσαν τα έργα τους στους δρόμους, πλανόδιους μουσικούς και χορευτές, παιδιά με μπαλόνια στο χέρι, πολλά παγωτατζίδικα, και το κυριότερο, τραπεζάκια έξω. Την καλύτερη στιγμή του ταξιδιού την ζήσαμε εκεί, στην Place de l'Horloge, κατά τις 10 η ώρα βράδυ Κυριακής, καθισμένες σε ένα από τα πολλά εστιατόρια, με τα τζιτζίκια να τραγουδάνε, τα φωτισμένα αλογάκια του λούνα παρκ να γυρίζουν γύρω-γύρω και έναν πλανόδιο να κάνει κόλπα με φωτιές μπροστά σε μια παρέα παιδιών που τον κοιτούσαν σαστισμένα. Τη στιγμή εκείνη πραγματικά νιώσαμε ότι κάναμε καλοκαιρινές διακοπές.

Χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της Αβινιόν.


Το Παπικό Ανάκτορο, το μεγαλύτερο γοτθικό παλάτι της Ευρώπης.


Σήμα κατατεθέν την πόλης είναι η γέφυρα Σεν Μπενεζέ, γνωστή από το τραγουδάκι Sur le pont d'Avignon, L'on y danse, l'on y danse, το οποίο εγώ προσωπικά αγνοούσα τελείως, το ξέρουν όμως πολλοί Γάλλοι και ξένοι γαλλόφωνοι και γαλλομαθείς, με αποτέλεσμα η ουρά των επισκεπτών να είναι τεράστια. Εμείς την είδαμε μόνο από μακριά. Η γέφυρα καταστράφηκε τον 17ο αιώνα, όταν τα ορμητικά νερά του Ροδανού γκρέμισαν το μεγαλύτερο μέρος της.


Το Δημαρχείο και το Θέατρο.


Στενά δρομάκια, ψηλά κτήρια και γοτθική αρχιτεκτονική.


Place de l'Horloge. Η φωτογραφία αυτή αποτυπώνει ακριβώς την τουριστική ατμόσφαιρα της πόλης.


Συνεχίζεται...

Φθινοπώριασε

Έχει πιάσει κρύο. Την περασμένη εβδομάδα είχαμε την πρώτη ομίχλη. Προχθές το βραδάκι μπορούσα να δω την αναπνοή μου να εξατμίζεται καθώς περπατούσα στο δρόμο. Όταν έχει ήλιο όμως, κάνει ζέστη, και το φως έχει μια άλλη ποιότητα, σαν κρύσταλλο. Την Δευτέρα βγήκα έξω με κοντομάνικο. Σήμερα πήγα για ψώνια φορώντας πέδιλα. Πού και πού βρέχει, αλλά όταν σταματάει είναι σα να γυαλίζει όλη η φύση. Τα δέντρα αλλάζουν σιγά-σιγά χρώμα και τα φύλλα πέφτουν. Τα πρωινά είναι θολά και γκρίζα. Οι μέρες μικραίνουν. Αν καθυστερήσω λίγο παραπάνω στο γραφείο, φεύγω νύχτα.

Φθινοπώριασε.

Τα μαγαζιά έχουν στολίσει για τα Χριστούγεννα. Η φιγούρα του Αη-Βασίλη ξεφυτρώνει εκεί που δεν την περιμένεις: σε σοκολάτες, σε περιοδικά, στους διαδρόμους των σούπερ μάρκετ, στις βιτρίνες των ζαχαροπλαστείων, ανάμεσα στις κολοκύθες και τα φαντάσματα του Halloween. Αρχίζω να ψάχνω στους τσελεμεντέδες συνταγές για σούπες και στιφάδα. Έχω όρεξη να πιω τσάγια και καφέδες με Baileys (καλά, σ' αυτό μπορεί να φταίει και το μπλογκοπαίχνιδο με τις κούπες). Ονειρεύομαι λουκάνικα, ψητές πατάτες και καραμελωμένα μήλα. Σκέφτομαι πόσο θα μεγαλώσουν οι νύχτες το επόμενο σαββατοκύριακο και ανυπομονώ για cocooning με πολλά βιβλία και DVD.

Την λατρεύω αυτή την εποχή :-)

Τηλεοπτικές αναμνήσεις μέρος 1ο

Τις προάλλες που έγραφα το ποστ για τα παιχνίδια των παιδικών μας χρόνων, θυμήθηκα τις τηλεοπτικές εκπομπές που βλέπαμε μικροί και σκέφτηκα να κάνω ένα ποστ μόνο για τηλεόραση.

Αυτά είναι τα "παιδικά" που έβλεπα εγώ. Εσείς τι βλέπατε;

Δον Κιχώτης


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος


Μάγια η Μέλισσα


Ομάδα G (μεγάλη πώρωση!)


Μπόλεκ και Λόλεκ


Χάιντι, η μικρούλα των Άλπεων


Σπορτ Μπίλλυ


Πίπη η Φακιδομύτη


Διαστημόπλοιο Αργώ


Ο (αξέχαστος) Παραμυθάς


Το μικρό σπίτι στο λιβάδι


Αστυνόμος Σαΐνης


Και φυσικά, Καραγκιόζης!


Scooby, Scooby, Scooby Dooooooo (νεώτερη προσθήκη γιατί τον είχα ξεχάσει!)


Ενημέρωση 20/10/2007: Για τους λίγο μικρότερους σε ηλικία, έχει κάνει στο παρελθόν ένα ανάλογο ποστ η Δανάη. Εκεί θα βρείτε τα Thundercats, την Candy Candy, τα Στρουμφάκια και άλλα πολλά.