Σβήνω, σβήνω, τίποτα δεν αφήνω

Οι παλιότεροι αναγνώστες θα θυμόσαστε ίσως ότι τον περασμένο Ιούλιο αποχαιρέτησα (με έναν μεγάλο αναστεναγμό ανακούφισης!) το αφεντικό μου μετά από 3 χρόνια δουλείας. Καινούριο αφεντικό δεν έχει έρθει ακόμα, και στο μεσοδιάστημα όλοι στο τμήμα μου ασχολούμαστε με την αποκατάσταση υλικών και ηθικών ζημιών, μερικές από τις οποίες ήταν γνωστές, ενώ άλλες εμφανίζονται μία-μία τώρα που ο ακατανόμαστος έχει αποχωρήσει.

Το δικό μου κομμάτι δουλείας (σ.σ. ο τονισμός *δεν* είναι τυχαίος) έχει υποστεί τις περισσότερες ζημιές μάλλον επειδή του παρα-πήγαινα κόντρα, ή επειδή αγνοούσε παντελώς το αντικείμενό μου αλλά ήθελε να παραστήσει τον ειδήμονα και αναλάμβανε πρωτοβουλίες εντελώς πέρα από τις δυνατότητές του, ή ίσως για κάποιον άλλο λόγο που δεν έχουμε διελευκάνει ακόμα, γιατί ως γνωστόν, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Εδώ και 3 μήνες νιώθω ότι κρατάω μια σβηστήρα στο χέρι και συνέχεια σβήνω, σβήνω, σβήνω λάθη. Σβήνουν μαζί και όλοι οι συνάδελφοι. Το μόνο μας άγχος είναι να προλάβουμε να βάλουμε μια τάξη πριν έρθει το καινούριο αφεντικό.

Ευτυχώς μέχρι στιγμής οι κόποι μας φαίνεται ότι ανταμοίβονται. Τους πρώτους 1-2 μήνες, κάθε φορά που κάναμε κάτι καινούριο ή διαφορετικό, όλο και κάποιος συνάδελφος έλεγε: "αν ήταν εδώ ο Stephen, δεν θα συμφωνούσε με τίποτα". Μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω: "ναι, αλλά εφόσον δεν είναι εδώ, δεν έχει σημασία αν θα συμφωνούσε ή όχι" (άει σιχτίρ με τον Stephen πια!). Ευτυχώς η καραμέλα αυτή έχει σταματήσει. Μάλιστα πριν από 2-3 εβδομάδες τους κατάφερα να αφαιρέσουμε το όνομά του από την ταμπελίτσα στην πόρτα του (παλιού του) γραφείου και δεν το λέμε πλέον "γραφείο του Stephen" αλλά "γραφείο του τμήματος Χ". Οι υπόλοιποι είμαστε χύμα όλοι μαζί στον όροφο, και αυτό είναι το μόνο γραφείο στο τμήμα μας.

Στο γραφείο αυτό, που τώρα πλέον το χρησιμοποιούμε ως αίθουσα συνεδριάσεων, υπάρχει ένας άσπρος πίνακας, από αυτούς που γράφεις πάνω με τον *ειδικό* μαρκαδόρο. Και τονίζω την λέξη ειδικό, γιατί αν γράψεις με μαρκαδόρο που είναι για πίνακα χαρτογράφησης, τα γραμμένα δεν σβήνουν με τίποτα. Ο ακατανόμαστος, αντί να χρησιμοποιεί τον πίνακά του για σχεδιαγράμματα, σημειώσεις κ.λπ. πήρε έναν *μη-ειδικό* μαρκαδόρο και κατέγραψε τα εταιρικά μυνήματα (values and behaviours) - 10 λέξεις όλες κι όλες - μήπως και δεν τα έχουμε πάντα φάτσα μπάτσα κάθε φορά που μπαίνουμε στο γραφείο του. Όταν με το καλό τον ξεφορτωθήκαμε, μας άφησε αμανάτι τα γραφόμενά του.

Πριν λίγο καιρό που προσπαθήσαμε να χρησιμοποιήσουμε επιτέλους τον πίνακα, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν χρειαζόμασταν σβηστήρα, αλλά ξυστήρα. Το μελάνι είχε γίνει ένα με την επιφάνεια του πίνακα. Ακόμα κι όταν σβήσαμε τα πάνω-πάνω, από κάτω διάβαζες κανονικά τις λέξεις. Σαν φαντάσματα. Εσύ να σβήνεις μανιασμένα, κι αυτά να σου κλείνουν πονηρά το μάτι.

Σήμερα πήραμε ένα ειδικό σπρέυ και μαντηλάκια, ψεκάσαμε τον πίνακα πατόκορφα 2-3 φορές, τον τρίψαμε, τον γυαλίσαμε και καταφέραμε να διαγράψουμε το τελευταίο απομεινάρι της παρουσίας του. Επιτέλους τον ξορκίσαμε.

Καιρός ήταν πια.