Μιας που κοντεύει Μάιος και οι εξοχές έχουν την τιμητική τους, σας παρουσιάζω τρεις φωτογραφίες από μια περιοχή που λέγεται Yorkshire Dales (προφ. Γιόρκσιρ Ντέιλς) δηλαδή οι κοιλάδες του Γιόρκσιρ. To Υorkshire είναι μια επαρχία της βορειο-ανατολικής Αγγλίας κοντά στις πόλεις York και Leeds. Οι κοιλάδες είναι στον πληθυντικό γιατί στην περιοχή αυτή υπάρχουν όχι ένα, όχι δύο, αλλά έξι ποτάμια, και συνεπώς αρκετές κοιλάδες.
Tα έξι ποτάμια των Yorkshire Dales είναι ο Swale, ο Ure, ο Wharfe, ο Aire, ο Ribble και ο Lune. Στις φωτογραφίες αυτές βλέπετε τον Ure.
Aυτή είναι η Ribblehead Viaduct μια σιδηροδρομική γέφυρα που διασχίζει την κοιλάδα του ποταμού Ribble.
Τις φωτογραφίες τις τράβηξε ένας συνάδελφος που ήταν στην περιοχή αυτή το περασμένο σαββατοκύριακο. Μου άρεσαν πολύ και σκέφτηκα να σας τις δείξω. Ελπίζω να σας αρέσουν κι εσάς.
Πήρα τηλέφωνο τη βαφτιστήρα μου να τη ρωτήσω αν θέλει να της πάρω πέδιλα ή αθλητικά παπούτσια, και μου λέει τα εξής: "να μου φέρεις ρούχα, βιβλία να ζωγραφίσουμε, πολλά αυτοκόλλητα να έχουμε να κολλάμε, και για τη λαμπάδα θα τα βρούμε".
Την λένε Κωνσταντίνα και είναι 7 χρονών. Ανυπομονώ να τη δω, να ζωγραφίσουμε και να κολλήσουμε πολλά πολλά αυτοκόλλητα :-)
Φέτος δεν έκατσε να πάμε στις εκδηλώσεις του δήμου για την ημέρα του Αγίου Γεωργίου, αλλά μας έτυχε κάτι διαφορετικό και (ίσως) καλύτερο: μας κάλεσαν σε ένα street party :-)
Τα street parties ήταν πολύ συνηθισμένα μέχρι τη δεκαετία του 50 περίπου, αλλά στις μέρες μας σπανίζουν. Στην ουσία ήταν υπαίθρια γλέντια/φαγοπότια που τα έστηναν από κοινού άνθρωποι που έμεναν στον ίδιο δρόμο για να γιορτάσουν μαζί με τους γείτονές τους κάποιο σημαντικό γεγονός, π.χ. μια βασιλική στέψη ή μια εθνική γιορτή. Η παρακάτω φωτογραφία είναι από street party για το τέλος του 2ου παγκόσμιου πόλεμου.
Το street party που μας κάλεσαν δεν ήταν υπαίθριο (δεν βοηθάει και ο καιρός γμτ) αλλά έγινε σε παμπ. Περίπου 30-40 γείτονες έκλεισαν το μαγαζί, κάλεσαν και καμιά 10αριά κοντινούς φίλους και μαζεύτηκαν να γιορτάσουν τη μέρα του Αγίου Γεωργίου με σημαιάκια, καπελάκια, λαχειοφόρο αγορά και φυσικά κλασσικό αγγλικό μενού.
Ορεκτικά Ντοματόσουπα Πατέ κοτόπουλου Σαλάτα με μοτσαρέλα, ντομάτα και σάλτσα πέστο Καπνιστά ψάρια
Κυρίως πιάτα Ψητό μοσχάρι με λαχανικά Λουκάνικα με πουρέ πατάτας Πάπια στη σχάρα με κόκκινο λάχανο Ριζότο λεμονάτο
Επιδόρπια (εδώ πληρώνονται όλα) Treacle tart Bread and butter pudding Baked custard tart Τυρί και μπισκότα
Μερικά τα φωτογράφισα για την τέρψη των οφθαλμών σας.
Κατ' αρχήν, η σαλάτα με ντομάτα και μοτσαρέλα και τα καπνιστά ψάρια (το ροζ είναι σολωμός και το άσπρο ιππόγλωσσος).
Δύο κλασσικά πιάτα: το πρώτο λέγεται και Sunday roast (γιατί το τρώνε κυρίως Κυριακές και γιορτές). Το δεύτερο λέγεται bangers and mash (λουκάνικα και πουρές πατάτας). Ήταν και τα δύο εξαιρετικά - ούτε ψιχουλάκι δεν έμεινε στα πιάτα.
Τα επιδόρπια ήταν όλα τα λεφτά, ειδικά το treacle tart, το οποίο δοκίμασα από άλλον.
Kαι το bread and butter pudding που έφαγα εγώ ήταν πολύ καλό, παρόλο που ήταν φτιαγμένο με πορτοκάλι και όχι με σταφίδες που είναι το κανονικό.
Με διαβεβαίωσαν επίσης ότι το baked custard tart ήταν εξαιρετικά εύπεπτο.
Στο τέλος παίξαμε ένα κουίζ γνώσεων σχετικά με τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου και την ιστορία της Αγγλίας, με έπαθλο ένα μπουκάλι σαμπάνια. Δυστυχώς αποτύχαμε παταγωδώς, αφού απαντήσαμε μόνο 15/20 σωστά.
Κερδίσαμε όμως στη λαχειοφόρο αφορά ένα κουτί σοκολατάκια Thorntons και έτσι δεν έχουμε παράπονο. Πάλι με τα χέρια γεμάτα φύγαμε :-)
Και του χρόνου να είμαστε καλά να ξαναγιορτάσουμε!
Αν το Σάββατο είχε καλό καιρό, και αν δεν είχα βαρεθεί να βγω έξω (άλλο που στο τέλος βγήκα τρεις φορές, γιατί ως γνωστόν όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια) σήμερα θα σας έδειχνα φωτογραφίες από τις εκδηλώσεις στο Covent Garden για την ημέρα του Αγίου Γεωργίου. Αφού όμως δεν πήγα, σας δείχνω τις φωτογραφίες που έβγαλα πέρσυ.
Πέρσυ τέτοια εποχή είχαμε καλοκαίρι. Φέτος φοράμε ακόμα παλτά...
Κάποιοι ήταν εντελώς μέσα στο κλίμα της ημέρας.
Υπήρχαν ταχυδακτυλουργοί, ζωντανή μουσική και πολλά κόκκινα τριαντάφυλλα, που συμβολίζουν την Αγγλία*.
Στις εκδηλώσεις παραβρέθηκαν μικροί και μεγάλοι...
...και για τους μικρούς μας φίλους υπήρχε παραδοσιακό κουκλοθέατρο Punch and Judy. Όπως βλέπετε, τα παιδάκια το έχουν πάρει πολύ ζεστά το θέμα!
* Η κάθε χώρα του Ηνωμένου Βασιλείου (και η Ιρλανδία) έχει τον δικό της προστάτη άγιο και το δικό της λουλούδι. Η Αγγλία έχει τον Άγιο Γεώργιο και το κόκκινο τριαντάφυλλο, η Ουαλία τον Άγιο Δαυίδ και τον νάρκισσο, η Σκωτία τον Άγιο Ανδρέα και το γαϊδουράγκαθο, η (βόρεια) Ιρλανδία τον Άγιο Πατρίκιο και το τριφύλλι.
Το Σάββατο πριν τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου, ο Δήμαρχος του Λονδίνου διοργανώνει εκδηλώσεις για την "ημέρα της Αγγλίας" στο Covent Garden. Δυστυχώς χθες η πρόγνωση του καιρού μιλούσε για βροχές, ο ουρανός ήταν μολυβένιος από το πρωί και η διάθεσή μου μειωμένη, έτσι αποφάσισα να αφήσω τις γιορτές για μια άλλη φορά. Επειδή όμως έπρεπε να πάω να πάρω κάτι φωτογραφίες που είχα δώσει να μου κορνιζάρουν, την έξοδο δεν την γλίτωνα, αλλά τουλάχιστον θα ήταν γρήγορη - ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Έκανα λοιπόν την καρδιά μου πέτρα, πήρα ομπρέλα και αδιάβροχο, και βγήκα.
Με την ευκαιρία, σκέφτηκα να περάσω και από 2-3 μαγαζιά να κοιτάξω για δώρα, καθότι έρχεται Πάσχα και τα βαφτιστήρια περιμένουν. Πάω λοιπόν ...και βγαίνω μετά από 2-3 ώρες, φορτωμένη σαν Αγιοβασίλης. Λέω δεν βαριέσαι, Πάσχα έρχεται, τουλάχιστον πήρα ένα σωρό πράγματα. Γυρίζω σπίτι, λέω ευτυχώς να βάλω πιτζαμούλες να χαλαρώσω, χαλαρώνω όντως, και μετά θυμάμαι ότι ξέχασα να πάρω τα καδράκια!! Που ήταν και ο βασικός λόγος που βγήκα.
Ξαναβάζω ρούχα, ξαναβγαίνω έξω, και αυτή τη φορά λέω ας μην πάρω λεωφορείο, ας πάω με τα πόδια, μιας που το μαγαζί είναι σχετικά κοντά, να κάνω και τη γυμναστική μου, αφού μόλις γυρίσω σπίτι θα ξαναβάλω τις πυτζαμούλες μου κι όλα καλά. Παίρνω κι ένα παγωτάκι για το δρόμο, παρότι ψιχάλιζε - όχι ότι το λιμπίστικα, αλλά για να αντικαταστήσω τις θερμίδες που θα έχανα με το περπάτημα, καταλαβαίνετε. Πάω στο μαγαζί, παίρνω τα καδράκια, κάτι δεν μου πήγαινε καλά, αλλά είχε και κόσμο εκείνη την ώρα, τέλος πάντων, τα παίρνω και επιστρέφω σπίτι.
Στο σπίτι τα βγάζω από την τσάντα, τα απλώνω πάνω στο κρεβάτι, τα κοιτάζω και συνειδητοποιώ ότι το ένα από αυτά είχε λάθος κορνίζα - ασημί είχαμε πει να βάλουμε, μαύρη μου είχε βάλει. Πάω στο δωμάτιο που είναι να το κρεμάσω, το δοκιμάζω με την μαύρη κορνίζα, άκυρο - δεν ταιριάζει καθόλου. Φτου και ξανά φτου! Ξαναντύνομαι και ξαναβγαίνω (ήταν που δεν είχα όρεξη να τρέχω στις γιορτές, αλλά στο μεταξύ έχω βγει κι έχω μπει στο σπίτι 3 φορές μέσα σε 4 ώρες). Πάω στο μαγαζί, αφήνω το καδράκι να το διορθώσει, ξαναγυρίζω σπίτι. Αυτή τη φορά πήρα λεωφορείο (δεν άντεχα άλλη γυμναστική) το οποίο έχασα στο τσακ και αναγκαστικά περίμενα για το επόμενο. Πάω να πετάξω το χαρτάκι από το παγωτό που το είχα στην τσέπη μου, πλησιάζω τον κάδο τον σκουπιδιών και μόλις φτάνω σε απόσταση αναπνοής, ακούω ένα χρουτς χρουτς κι από μέσα πετάγεται ένας σκίουρος! Τρόμαξα, βάζω μια φωνή, τρόμαξε κι ο σκίουρος (φωνή δεν έβγαλε) αλλά κρύφτηκε πίσω από τον κάδο. Εγώ συνήλθα πρώτη, έβγαλα την μηχανούλα μου και στήθηκα για φωτογράφηση. Ο σκίουρος περίμενε 1-2 λεπτά μέχρι να βεβαιωθεί ότι έχω φύγει (πλην όμως εγώ δεν είχα φύγει αλλά περίμενα με τη μηχανή να τον απαθανατίσω χεχεχε) με τα πολλά εμφανίστηκε τρομαγμένος, πάτησα το κουμπάκι, και ιδού το αποτέλεσμα.
Πάντως έχω να πω ότι άλλο είναι να βλέπεις σκίουρο στο πάρκο, κι άλλο σε ...σκουπιδοτενεκέ. Στο πάρκο οι σκίουροι είναι πιο εξοικιωμένοι με τους ανθρώπους και μοιάζουν πιο χαριτωμένοι με φόντο τις πρασινάδες. Στον σκουπιδοτενεκέ μοιάζουν απλά σαν αρουραίοι με ουρά.
Τελικά ήρθε το λεωφορείο και γύρισα σπίτι, έβαλα τις πολυπόθητες πυτζάμες και πέρασα την υπόλοιπη μέρα χαλαρώνοντας, όπως ήταν το πλάνο από την αρχή. Ο καιρός παρέμεινε μέτριος, δεν έριξε τις μπόρες που είχαν προβλέψει οι μετεωρολόγοι αλλά μόνο 1-2 ψιχάλες κι αυτές ελαφριές, άρα θα μπορούσα να είχα κατέβει και κέντρο. Δεν πειράζει, το αφήνω για του χρόνου. Άλλωστε αν είχα πάει στο Covent Garden, δεν θα είχα δοκιμάσει το καινούριο παγωτό της Αlgida, Magnum Mayan Mystica, που διαφημίζει η Eva Longoria. Όπως και να το κάνουμε η μέρα μου είχε και τα καλά της ;-)
To παγωτάκι πολύ καλό, σοκολάτα γάλακτος απέξω και το ίδιο και μέσα, άρα πιο γλυκό από το συνηθισμένο παγωτό σοκολάτα, αλλά με πιπεράτη γεύση από τα μπαχάρια των Μάγια (ή από τα πολλά Ε, εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς). Όπως και να 'χει, εγώ το εγκρίνω και σας το προτείνω!
Σήμερα ήταν μια πολύ περίεργη μέρα. Από το πρωί δεν είδαμε καθόλου ήλιο, ενώ υπήρχε μια θαμπάδα στον ορίζοντα, όχι ακριβώς ομίχλη, αλλά σαν καταχνιά. Λένε ότι ο καιρός μας επηρεάζει. Αν είναι αλήθεια, έτσι εξηγείται το γεγονός ότι το πρωί έφυγα από το σπίτι χωρίς το πάσο της δουλειάς, χωρίς την κάρτα απεριορίστων διαδρομών, χωρίς ομπρέλα και παραλίγο να πάω σε λάθος γραφείο γιατί νόμιζα ότι είχα ξεχάσει εκεί το κινητό μου (αλλά τελικά το είχα στην τσάντα μου). Με λίγα λόγια η σημερινή μέρα ήταν αυτό που οι Άγγλοι λένε "duvet day" δηλαδή η μέρα που σε πλακώνει το πάπλωμα. Κρίμα που δεν το πήρα είδηση νωρίτερα να μην βγω καθόλου από το σπίτι.
Σαν να μην μας έφτανε η καταχνιά, έχουμε και τη βρώμα. Για να είμαι ειλικρινής, πρώτα το διάβασα στην εφημερίδα και μετά το συνειδητοποίησα, άλλοι όμως το ...μύρισαν πολύ νωρίτερα και πολύ πιο έντονα. Βασικά βρωμάει σκατίλα. Σα να έχουν ανοίξει οι βόθροι. Η εξήγηση είναι ότι ο δυνατός αέρας που φυσάει τις τελευταίες μέρες εξ ανατολής φέρνει τις ευωδιές της Γαλλίας και του Βελγίου στις μύτες μας. Δυστυχώς δεν πρόκειται για ακριβά αρώματα και ζεστή λιωμένη σοκολάτα, αλλά για κοπριά, που αυτή την εποχή χρησιμοποιείται εκτενώς στις καλλιέργιες των γείτονων χωρών. Πριν κάτι χρόνια που βρέθηκα στο Βέλγιο τέτοια εποχή δεν τολμούσαμε να ανοίξουμε τα παράθυρα του αυτοκινήτου όταν περνούσαμε από γεωργικές εκτάσεις γιατί βρωμούσε ο τόπος. Και μιλάμε για χιλιόμετρα, όχι αστεία. Φανταστείτε πώς είναι να περνάς από τον Ασπρόπυργο μια μέρα που ο αέρας φυσάει ανάποδα και πολλαπλασιάστε το επί 10 για να καταλάβετε τι εννοώ. Σκέτη απόλαυση!
Σήμερα τερμάτισε ο τελευταίος δρομέας του Μαραθώνιου, που δεν ήταν άλλος από τον 47χρονο Lloyd Scott. Ο Scott κάλυψε τα 42 χιλιόμετρα της διαδρομής ντυμένος ρομπότ με μια στολή που είχε ύψος σχεδόν 3 μέτρα, φάρδος πάνω από 1 μέτρο και ζύγιζε 32 κιλά. Του πήρε σχεδόν 5 μέρες, αφού ξεκίνησε την περασμένη Κυριακή και τερμάτισε στις 9 σήμερα το πρωί! Κατάφερε να μαζέψει το διόλου ευκατραφρόνητο ποσό των 20.000 λιρών (περ. 26.000 ευρώ) για τo Autism Trust, ένα ίδρυμα για αυτιστικά παιδιά. Παλιότερα ο ίδιος είχε "τρέξει" τον Μαραθώνιο ντυμένος με σκάφανδρο και πριν δυο χρόνια ως Άγγλος ιππότης σέρνοντας έναν δράκο.
Και μιας και μιλάμε για Άγγλους και ιππότες, την ερχόμενη Τετάρτη 23 Απριλίου είναι η γιορτή του Αγίου Γεωργίου, προστάτη της Αγγλίας. Η οποία γιορτή δεν πολυ-γιορτάζεται (στην Αγγλία γιορτάζουν οι πάντες εκτός από τους Άγγλους) αν και τα τελευταία χρόνια ο δήμαρχος του Λονδίνου κάνει φιλότιμες προσπάθειες να διοργανώσει εορταστικές εκδηλώσεις. Δυστυχώς πολλές είναι προγραμματισμένες για αύριο Σάββατο, και αν επαληθευτεί το δελτίο καιρού, θα γιορτάσουμε πλατσουρίζοντας. Tουλάχιστον τα μαγαζιά που πουλάνε κάρτες και δώρα έχουν ήδη στολιστεί στα ασπρο-κόκκινα. Στην ανάγκη θα καταφύγουμε σε κάποιο εμπορικό κέντρο. Χεχε.
Ενημέρωση 19 Απριλίου 2008
Απ' ό,τι διαβάζω, η θαμπάδα και η βρώμα συνδέονται άμεσα. Τώρα εξηγούνται όλα!
Όσοι διαβάζετε τον Γκρινιάρη ή την Ελευθεροτυπία θα γνωρίζετε ήδη ότι την περασμένη Κυριακή έγινε ο Μαραθώνιος του Λονδίνου, και ότι συμμετείχαν 6 πολεμιστές Μασάι από την Τανζανία. Ο Μαραθώνιος του Λονδίνου είναι ένας από τους πέντε κορυφαίους μαραθωνίους παγκοσμίως (οι άλλοι 4 είναι οι Μαραθώνιοι της Βοστώνης, του Βερολίνου, του Σικάγο και της Νέας Υόρκης) και συνεπώς αποτελεί ένα σημαντικό αθλητικό γεγονός για επαγγελματίες δρομείς. Είναι επίσης η μεγαλύτερη ετήσια φιλανθρωπική εκδήλωση στον κόσμο, αφού κάθε χρόνο συγκεντρώνονται περί τα 45 εκατομμύρια λίρες (περίπου 56 εκατομμύρια ευρώ ή 19 δις δραχμές - αν έχω κάνει σωστά τους υπολογισμούς) για διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις και σωματεία.
Ο Μαραθώνιος ξεκίνησε το 1981 και διοργανώνεται κάθε χρόνο τον Απρίλιο. Έχει σπόνσορα την εταιρία Flora, προσελκύει πάνω από 40.000 αθλητές και καλύπτεται σε απευθείας μετάδοση από το BBC. Οι δρομείς είναι είτε επαγγελματίες αθλητές (μερικοί αγωνίζονται για μια θέση στους Ολυμπιακούς), είτε ερασιτέχνες μέλη αθλητικών συλλόγων, είτε απλός κόσμος που συμμετέχει με κάποια φιλανθρωπική οργάνωση προκειμένου να μαζέψει χρήματα για λογαριασμό της. Οι ερασιτέχνες που συμμετέχουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς λέγονται fun runners, επειδή οι περισσότεροι τρέχουν μασκαρεμένοι, και αυτοί είναι που προσελκύουν τον μεγαλύτερο αριθμό θεατών.
Τα χρήματα για τις φιλανθρωπικές οργανώσεις μαζεύονται μέσω διάφορων δραστηριοτήτων, όπως χορηγείες, έρανοι, φιλανθρωπικά παζάρια, κληρώσεις, πάρτυ μασκέ ή μέσω ειδικών ιστοσελίδων όπως το Just Giving. Aυτοί που τρέχουν για την κάθε φιλανθρωπική οργάνωση αναλαμβάνουν να οργανώσουν τις δραστηριότητες ή να δημιουργήσουν τις ιστοσελίδες μέσω των οποίων συλλέγονται τα χρήματα. Εκατοντάδες φιλανθρωπικές οργανώσεις συμμετέχουν στον Μαραθώνιο και τουλάχιστον 10.000 αθλητές τρέχουν για λογαριασμό τους. Μερικές οργανώσεις έχουν μεγάλες ομάδες δρομέων, όπως π.χ. η Team MacMillan με 600 δρομείς που μαζεύουν χρήματα για την οργάνωση Macmillan Cancer Support.
Υπάρχουν πολλές τέτοιες ομάδες και κάθε χρόνο έχουν διαφορετική σύνθεση. Μια ομάδα που μένει σταθερή είναι η Everpresent, αποτελούμενη από 22 δρομείς που έχουν λάβει μέρος σε όλους τους Μαραθώνιους από το 1981 μέχρι σήμερα!
Οι διοργανωτές του Μαραθώνιου οργανώνουν επίσης μια ειδική έκθεση αθλητικού περιεχομένου και εκδηλώσεις κατά μήκος της διαδρομής, κυρίως σε παμπ, που στους επίσημους χάρτες συμβολίζονται με - τι άλλο; - ένα ποτήρι μπύρα! Το όλο σκηνικό θυμίζει μια τεράστια γιορτή του δρόμου (αγγλιστί: street party), με μισό εκατομμύριο θεατές στα 42 χιλιόμετρα της διαδρομής, πολλοί από τους οποίους πάνε για να δουν κάποιον φίλο ή γνωστό, και άλλοι απλά για να ενθαρρύνουν τους αθλητές ή να δουν τους μασκαρεμένους. Ακολουθεί ένα πολύ πρόχειρο βιντεάκι που μεταφέρει λίγη από την ατμόσφαιρα της ημέρας.
Κάθε χρόνο, μια από τις φιλανθρωπικές ομάδες γίνεται η μασκώτ του Μαραθώνιου. Φέτος, τον τίτλο της μασκώτ είχε μια ξένη ομάδα 6 Maasai από την Τανζανία (φαίνονται και στο βίντεο), που έτρεξαν με σκοπό να μαζέψουν χρήματα για να κάνουν γεώτρηση και να προμηθεύσουν πόσιμο νερό στο χωριό Elaui, αφού στην περιοχή τους έχει 10 χρόνια να βρέξει! Η ιστορία του πώς βρέθηκαν οι Maasai στο Λονδίνο έχει ως εξής: η ανθρωπιστική οργάνωση Greenforce που δραστηριοποιείται στην περιοχή, προσφέρει, μεταξύ άλλων, μαθήματα Αγγλικών στους Maasai. Σε ένα μάθημα συνάντησαν τη λέξη "μαραθώνιος". Όταν ο δάσκαλός τους τους εξήγησε ότι ο Μαραθώνιος είναι μια εκδήλωση όπου πας και τρέχεις για να μαζέψεις χρήματα, οι έξι Μaasai, που καθημερινά καλύπτουν δεκάδες χιλιόμετρα τρέχοντας, είδαν μια ιδανική ευκαιρία να βοηθήσουν το χωριό τους. Απευθύνθηκαν στους σοφούς του χωριού, οι οποίοι τους έδωσαν την συγκατάθεσή τους με το σκεπτικό ότι αφού καθημερινά τρέχουν τόσα χιλιόμετρα για βιοποριστικούς λόγους, θα μπορέσουν άνετα να τρέξουν τον Μαραθώνιο και να μαζέψουν έτσι τα απαραίτητα χρήματα για την γεώτρηση.
Βέβαια λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο, που δεν ήταν άλλος από τον αγγλικό καιρό. Οι ασυνήθιστοι στα κρύα και τις βροχές Maasai δυσκολεύτηκαν όταν ήρθαν αντιμέτωποι με το κρύο που επικρατεί αυτή την εποχή στην Γηραιά Αλβιόνα, και ακόμα περισσότερο επειδή δεν μπορούσαν να πιουν το αγαπημένο τους ρόφημα, που δεν είναι άλλο από το αίμα (ζώων, φαντάζομαι). Το αίμα, λέει, είναι πολύ δυναμωτικό - μπορείς να επιβιώσεις για μέρες πίνοντας μόνο αίμα. Τελικά βολεύτηκαν με κλασσικό αγγλικό τσάι, το οποίο όμως έπιναν με 10 κουταλιές ζάχαρη για να τους κρατήσει! Eδώ μπορείτε να δείτε ένα βιντεάκι από την εμφάνισή τους στις ειδήσεις του ΒΒC, όπου διηγήθηκαν την ιστορία τους και μίλησαν για τις εντυπώσεις τους.
Στον Μαραθώνιο είδα τους 4 από τους έξι Maasai, που έτρεξαν ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές, κουβαλώντας δόρατα και ασπίδες βάρους 5,5 κιλών και φορώντας "παπούτσια" από λάστιχο αυτοκινήτου. Έτρεχαν τραγουδώντας και χορεύοντας και φαίνονταν άνετοι, αλλά ο αρχηγός τους κατέρρευσε στα μισά λόγω του ότι είχε παρασφίξει ένα από λουριά στο πόδι του με αποτέλεσμα να κοπεί η κυκλοφορία του αίματος. Κατέληξε στο νοσοκομείο, μαζί με τον πέμπτο από τους 6 που τον συνόδευσε, αλλά συνέχισε τη διαδρομή και τερμάτισε την επόμενη μέρα, αφού βγήκε από το νοσοκομείο.
Οι Maasai ήταν κάτι το διαφορετικό, αλλά και οι υπόλοιποι fun runners ήταν αξιόλογοι. Τα πιο συνηθισμένα κουστούμια είναι οι κάθε λογής περούκες και στολές μπαλαρίνας (στις γυναίκες αλλά κυρίως στους άντρες), όπως και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε - κλόουν, Ρωμαίοι στρατιώτες, αρχαίοι Έλληνες, ινδιάνοι, καουμπόηδες, κουνέλια, καμήλες, μπουκάλια μπύρας, υπερμεγέθεις νοσοκόμες, ρομπότ, δράκουλες, Jedi, μήλα, μπανάνες, καρότα, μελισσούλες, πεταλούδες, εθνικές ενδυμασίες κ.λπ. Ένας έτρεξε φορώντας το γνωστό μαγιώ του Mπόρατ ενώ στα οπίσθιά του έγραφε FREE TIBET. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να τον φωτογραφήσω γιατί μέχρι να σταματήσω να γελάω και να πιάσω τη μηχανή με είχε προσπεράσει. Μια κοπέλα έτρεξε πάνω σε ξυλοπόδαρα, ένας πυροσβέστης έτρεξε φορώντας τη στολή του με όλα τα συμπράγκαλα, μια ομάδα 25 αστυνομικών έτρεξαν αλυσοδεμένοι μεταξύ τους, ενώ ο Lloyd Scott που παλιότερα "έτρεξε" φορώντας σκάφανδρο φέτος τρέχει (γιατί τρέχει ακόμα - αύριο αναμένεται να τερματίσει) με τη στολή του Iron Giant που έχει ύψος σχεδόν 3 μέτρα, φάρδος πάνω από 1 μέτρο και ζυγίζει 32 κιλά!
Με τόσους μασκαρεμένους, ο Μαραθώνιος είναι χάρμα οφθαλμών, πάντως είναι αξιοθαύμαστο το ότι αυτή την Κυριακή βγήκε τόσος κόσμος να δει τον αγώνα. Ο καιρός ήταν ιδιαίτερα ανάποδος, με συνεχείς εναλλαγές ήλιου, συννεφιάς και δυνατής βροχής σε συνδιασμό με αέρα, που ταλαιπώρησαν τους αθλητές (ειδικά αυτούς που είχαν περίτεχνα κουστούμια) αλλά και εμάς τους θεατές αφού αναγκαζόμασταν να ψάχνουμε για στέγαστρο κάθε φορά που έπιανε δυνατή μπόρα. Αλλά ως γνωστόν... ο επιμένων νικά!
Εκτός από τους fun runners, υπάρχουν και οι επαγγελματίες δρομείς, άνδρες και γυναίκες, αυτοί που τρέχουν με αναπηρικά καροτσάκια και o Mini Marathon για τους κάτω των 18, με σπόνσορα την Adidas. Οι συμμετοχές των επαγγελματιών, γνωστών ως elite runners, είναι σημαντικές, αφού αν κάνεις καλό χρόνο μπορείς να κερδίσεις μια θέση στους Ολυμπιακούς. Η Βρετανίδα Paula Radcliffe που είναι από τις πιο γνωστές μαραθωνοδρόμους παγκοσμίως, ξεκίνησε την καριέρα της από τον Μαραθώνιο του Λονδίνου το 2002.
Φέτος, ο Κενυάτης Μάρτιν Λελ κάλυψε την απόσταση σε 2 ώρες, 15 λεπτά και 15 δευτερόλεπτα και βγήκε πρώτος, κάνοντας μάλιστα νέο ρεκόρ αγώνων, ενώ η Γερμανίδα Ιρίνα Μικιτένκο επικράτησε των γυναικών καλύπτοντας την απόσταση σε 2 ώρες, 24 λεπτά και 14 δευτερόλεπτα. Ο Λελ θεωρείται από πολλούς φαβορί για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Η Paula Radcliffe δεν έτρεξε λόγω τραυματισμού. Απ' ό,τι διαβάζω σε ελληνικές ιστοσελίδες, η Ελένη Δόντα έπιασε το χαμηλό όριο (2:42.00) για τους Ολυμπιακούς, τερματίζοντας 16η σε 2:41:10. Η Δόντα στην ίδια διοργάνωση πέρυσι ήταν 11η και είχε σημειώσει ατομικό ρεκόρ με 2:40:42. Μάλλον πέρσυ την ευνόησαν οι καιρικές συνθήκες, αφού είχε απίστευτη ζέστη που κατέβαλε όσους αθλητές δεν ήταν συνηθισμένοι σε εύκρατα κλίματα.
Παρότι δεν είναι εύκολο να τρέξεις - ή ακόμα και να περπατήσεις - έναν Μαραθώνιο, είναι απίστευτο το πόσοι άνθρωποι θέλουν να συμμετάσχουν. Ήδη 80.000 αθλητές και μη έχουν υποβάλει υποψηφιότητα για τον Μαραθώνιο του 2009!!
Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στον λογαριασμό μου στο Flickr.
Με προσκάλεσε ο Αντώνιος να συμμετάσχω στο πιο πρόσφατο μπλογκοπαίχνιδο με θέμα τις εμμονές κι επειδή δεν χαλάω χατήρια, σας γράφω δυο λόγια για τις εμμονές μου.
Δεν έχω πολλές εμμονές - λίγες και καλές. Παλιά είχα πολύ περισσότερες, αλλά με τα χρόνια τις έχω περιορίσει και οι παρακάτω είναι οι μόνες που απομένουν.
Εμμονή πρώτη και συνηθισμένη
Όταν αγοράζω βιβλία ή περιοδικά θέλω να είναι σε άριστη κατάσταση, σαν να έχουν μόλις βγει από το τυπογραφείο. Συνήθως έτσι είναι και αφού τα διαβάσω.
Δεν μου αρέσει να δανείζω τα βιβλία μου σε άλλους. Προτιμώ να τους τα χαρίσω (αν δεν με ενδιαφέρει να τα κρατήσω) ή να τους αγοράσω καινούρια. Θέλω τα βιβλία μου να είναι ευπαρουσίαστα, και ό,τι δανείσεις επιστρέφεται στραπατσαρισμένο.
Εμμονή δεύτερη και βασική
Δεν θέλω να μου αλλάζουν θέση στα πράγματά μου. Παρότι είμαι ακατάστατη ξέρω ακριβώς πού είναι το κάθε αντικείμενο στο γραφείο ή στο σπίτι μου, γιατί έχω φωτογραφική μνήμη. Αν μου "τακτοποιήσουν" τα πράγματά μου, μετά δεν βρίσκω τίποτα. Επίσης δεν μου αρέσει να αλλάζουν τη θέση των επίπλων, των μπιμπελό κ.λπ. Όταν έμενα με τους γονείς μου είχα πρόβλημα, γιατί στη μητέρα μου αρέσει να αλλάζει διακόσμηση κάθε τρεις και λίγο, π.χ. θέση στα κάδρα ή στα έπιπλα. Πολύ εκνευριστικό να βλέπεις τα καδράκια μια εδώ και μια εκεί!
Εμμονή τρίτη και τελευταία
Δεν θέλω να με "βοηθάνε" όταν μαγειρεύω. Δεν έχω πρόβλημα να μαγειρέψει άλλος στην κουζίνα μου (με τις ευχές μου και μην ξεχάσει να πλύνει και τα πιάτα) αλλά όταν μαγειρεύω εγώ δεν θέλω να ανακατεύεται δεύτερο άτομο. Ακόμα καλύτερα να μην είναι καν στην κουζίνα. Το ποτό σας και στο σαλόνι παρακαλώ!
Εμμονή τέταρτη (που τη θυμήθηκα μετά)
Θέλω να είναι πάντα κλειστά τα συρτάρια και οι πόρτες των ντουλαπιών. Ειδικά στο δωμάτιό μου, δεν μπορώ να πέσω για ύπνο αν κάποιο συρτάρι δεν είναι καλά κλεισμένο ή τα φύλλα της ντουλάπας μισάνοιχτα.
Προσκαλώ με τη σειρά μου τον Εξύμνο, τον Νίκο και τον VK να μας πουν ποιες είναι οι δικές τους εμμονές. Όποιος άλλος θέλει να παίξει μπορεί να αυτοπροσκαλεσθεί εκ μέρους μου :-)
Δεν θα κρατήσει, πάντως σήμερα μας έκανε την τέλεια μέρα! Στη δουλειά συνήθως είμαστε κλεισμένοι μέσα σαν τα ποντίκια, αλλά ευτυχώς βγήκαμε το μεσημέρι για φαγητό και απολαύσαμε ήλιο (και γλυκόξινο χοιρινό στο κινέζικο της γειτονιάς). Όπως βλέπετε, καμία σχέση με τον καιρό της Κυριακής. Τζάμπα οι προσευχές μου.
Το ηλιοβασίλεμα το τράβηξα από το γραφείο λίγο μετά τις 7:30 μμ. Όταν έχει αυτό το βαρύ σύννεφο που σταματάει πάνω από τον ορίζοντα, το φως δυναμώνει λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, καθώς ο ήλιος πέφτει. Ακόμα κι όταν είσαι μπροστά σε μια οθόνη με την πλάτη γυρισμένη στο παράθυρο, δεν μπορείς να μην το καταλάβεις γιατί ξαφνικά ο χώρος γεμίζει πορτοκαλοκίτρινο φως!
Και μιας και μιλάμε για φως, ήδη οι μέρες μας είναι μεγαλύτερες από τις δικές σας. Αυτή την εποχή έχουμε ανατολή ηλίου στις 6:15 και δύση στις 8 παρά 10, που σημαίνει ότι έχουμε φως περίπου από τις 5:30 π.μ. έως τις 8:30 μ.μ. Αν σας φαίνεται πολύ, δείτε εδώ για να καταλάβετε τι εννοούμε όταν λέμε μεγάλες μέρες.
Μετά από πρόσκληση των Giorgio, Νίκου, Αντώνιου και Εξύμνου, παίρνω κι εγώ με τη σειρά μου μέρος στο παιχνίδι με τις 40 ερωτήσεις. Μου αρέσουν πολύ τα παιχνίδια με τις ερωτήσεις, γιατί μου θυμίζουν τα λευκώματα που είχαμε στο σχολείο (ααααχ τι ωραίες εποχές)!
Ξεκινάω λοιπόν...
1. Όνομα: Σοφία
2. Γενέθλια: Κάπου γύρω στο φθινόπωρο.
3. Ζώδιο: Ανάλογο των γενεθλίων.
4. Χρώμα μαλλιών: Μαύρα
5. Χρώμα ματιών: Μαύρα
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ; Τουλάχιστον μία φορά, ίσως και δύο. Εκτός αν πιάνεται ο George Clooney και ο Rupert Penry-Jones, οπότε σίγουρα τρεις.
7. Είδος μουσικής που ακούς; Κυρίως ροκ μπαλάντες και ποπ μπιτάκια, αλλά γενικά ακούω τα πάντα.
8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Pocahontas. Είναι το μόνο DVD που έπαιζε το παλιό μου PC και το έχω δει άπειρες φορές.
9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά; Η Jane στην Αυστραλία, που κάθε χρόνο τη νιώθω ακόμα πιο μακριά :-(
10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Ξημέρωσε κιόλας;
11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Το πορτοφόλι μου και τα κλειδιά μου.
12. Τι έχεις στον τοίχο σου; Δύο πίνακες με τοπία από την Προβηγκία, ένα κολάζ με καρτ ποστάλ από την Στοκχόλμη και ένα πορτραίτο του Stephen Earl Rogers (αντίγραφο, γιατί το πρωτότυπο δεν είναι για το βαλάντιό μου).
13. Τι έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου; Μια βαλίτσα με ρούχα.
14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει, τι θα έκανες; Θα σκεφτόμουν ότι με γελάνε τα αυτιά μου.
15. Αγαπημένος αριθμός: 5
16. Αγαπημένο όνομα: Πέτρος
17. Τα χόμπυ σου: Διάβασμα, ταξίδια, ίντερνετ, φωτογραφία.
18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα; Ξαπλωμένη σε μια παραλία.
19. Μια ευχή για το μέλλον: Υγεία πάνω απ' όλα.
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες; Στη δεκαετία του 60, τότε που οι γονείς μου ήταν νέοι.
21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Τα άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες.
23. Αγαπημένη σειρά: Friends, Battlestar Galactica, Είσαι Το Ταίρι Μου, Παρά Πέντε.
24. Αγαπημένη ταινία: Love Actually.
25. Αγαπημένο τραγούδι: Alone - Heart.
26. Aγαπημένο βιβλίο: Οι Αναμνήσεις Μιας Καθώς Πρέπει Κόρης.
27. Αγαπημένο ζώο: Γάτα.
28. Αγαπημένο ρούχο: Από τα χειμωνιάτικα, το μαύρο παλτό μου. Από τα καλοκαιρινά, ένα εξώπλατο μάξι φόρεμα, μαύρο με μικρά πορτοκαλί λουλούδια.
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης: Paul Simon.
30. Αγαπημένο χρώμα: Θέλει κι ερώτημα; Το κόκκινο φυσικά. Αλλά και το ροζ.
31. Αγαπημένο φαγητό: Σούπες το χειμώνα, σαλάτες το καλοκαίρι.
32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι; Με τη Mulan γιατί μου μοιάζει (εκτός από τα σχιστά μάτια).
33. Κακή συνήθεια: Ακαταστασία. Προσωπικά δεν με ενοχλεί, αλλά ενοχλεί τους γύρω μου.
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Δυναμισμός.
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Είμαι ανυπόμονη και εκνευρίζομαι πολύ εύκολα.
36. Συνηθισμένη ατάκα: Έλα!
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Χορεύτρια ή stand up comedian.
38. Μεγαλύτερος φόβος: Nα πάθει κάτι κάποιος από τους κοντινούς μου ανθρώπους.
39. Η καλύτερη pizza: Greek lover's α λα Pizza Hut.
40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια είναι… μια καλή συντροφιά γι' αυτούς που αγαπάνε τα ζώα.
Έχω δει ότι κυκλοφορεί κι ένα άλλο μπλογκοπαίχνιδο, στο οποίο δείχνεις τα παπούτσια σου. Απ' όσο ξέρω δεν με έχει καλέσει κανείς να παίξω, αυτοπροσκαλούμαι όμως γιατί δεν αντέχω να μην σας δείξω τα αγαπημένα μου ροζουλί γοβάκια :-)
Προσκαλώ με τη σειρά μου τη Δανάη, την Penny και τον Geokalp να συνεχίσουν τα 2-σε-1 παιχνίδια.
Πριν αναφωνήσετε "ο καιρός τρελλάθηκε", "η φύση μας εκδικείται" και άλλα τέτοια που συνήθως λέμε εμείς οι μη-ειδικοί της μετεωρολογίας, σας προτείνω να κοιτάξετε μια υδρόγειο σφαίρα και να δείτε πόσο πιο κοντά στον βόρειο πόλο είναι η Βρετανία σε σχέση με την Ελλάδα. Το γεωγραφικό πλάτος του Λονδίνου (η απόσταση από τον ισημερινό) είναι παρόμοιο με της Bαρσοβίας, ενώ π.χ. η Γλασκώβη έχει το ίδιο γεωγραφικό πλάτος με τη Μόσχα! Μας σώζει βέβαια το Gulf Stream, που χωρίς αυτό μπορεί να μέναμε σε ιγκλού. Σκεφτείτε ότι μέχρι τον 19ο αιώνα, ο Τάμεσης πάγωνε συχνά-πυκνά, για περιόδους που κρατούσαν από λίγες βδομάδες έως τρεις μήνες. Και πάγωνε τόσο καλά που συνηθιζόταν κατά τη διάρκεια των μηνών του χειμώνα να διοργανώνονται γιορτές πάνω στον πάγο.
Οι γιορτές αυτές λέγονταν Frost Fairs (στην κυριολεξία: γιορτές του πάγου) και ήταν σαν τα δικά μας πανηγύρια με παζάρια, χορούς, τραγούδια, φαγοπότια κ.λπ. μόνο που γίνονταν πάνω στον παγωμένο Τάμεση. Μάλιστα τον χειμώνα του 1683-84 κατάφεραν και έψησαν ολόκληρο βόδι σε ένα σημείο που λέγεται Hungerford Stairs, κοντά στον σημερινό σταθμό του Charing Cross. Φανταστείτε για τι πάγο μιλάμε!
Ο Τάμεσης σταμάτησε να παγώνει από το 1831 και μετά, όχι λόγω του φαινόμενου του θερμοκηπίου, αλλά επειδή χτίστηκαν καινούριες - λεπτότερες - γέφυρες και έγιναν αναχώματα στις όχθες που είχαν σαν αποτέλεσμα ο ποταμός να έχει μεγαλύτερη ροή και να μην παγώνει τόσο εύκολα.
Παρ' όλα αυτά, ακόμα και κατά τον 20ο αιώνα έχουν υπάρξει περίοδοι μεγάλης παγωνιάς, η πιο πρόσφατη από τις οποίες κράτησε πάνω από 2 μήνες τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο του 1963. Μάλιστα πάγωσε και ο Τάμεσης σε ορισμένα σημεία, όπως βλέπετε από την φωτογραφία.
Στο Λονδίνο και στη νότια Αγγλία χιονίζει κυρίως τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο, συνήθως μόνο για 2-3 μέρες, πιο σπάνια τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο, και ακόμα πιο σπάνια τον Νοέμβριο και τον Απρίλιο. Το χθεσινό χιόνι είναι σπάνιο, αλλά όχι πρωτάκουστο, φαινόμενο. Γι' αυτό κι εμείς το χαιρόμαστε χωρίς τύψεις, και μερικοί από εμάς (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) παρακαλάμε να ρίξει κι άλλο :-)
Δυστυχώς μάλλον δεν θα γίνει άλλο θαύμα - άλλωστε πλησιάζει ο Μάιος που είναι ο πρώτος μήνας της περιόδου με τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια, που στο Λονδίνο κρατάει από τον Μάιο ως τον Αύγουστο. Αυτή την περίοδο στην Ελλάδα την λέτε καλοκαίρι, γιατί οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν αισθητά και ο κόσμος ξεχύνεται στις παραλίες. Εδώ την λέμε εποχή των μουσώνων, γιατί κάνει ζέστη και βρέχει - σε αντίθεση με το χειμώνα, που κάνει κρύο και βρέχει.
Στο Λονδίνο βρέχει το ίδιο σχεδόν όλο το χρόνο. Φέτος, λέει, το καλοκαίρι θα είναι "τυπικά αγγλικό" που σημαίνει ότι τα πάρκα μας θα είναι ιδιαιτέρως χλοερά. Έχετε να δείτε πολλές πράσινες φωτογραφίες φέτος. Αλί από εμάς. Αχ βαχ.
Σήμερα το πρωί ο καιρός μας έκανε μια μεγάλη χάρη και μας έφερε χιόνι - και όχι απλά ένα πασπάλισμα όπως πριν δυο βδομάδες (που έτσι κι αλλιώς το έχασα γιατί ήμουν Ελλάδα), αλλά μεγάλες νιφάδες που έπεφταν για ώρα και κάλυψαν τα πάντα. Οι μετεωρολόγοι μας είχαν προειδοποιήσει από την Πέμπτη ότι τη νύχτα του Σαββάτου θα χιονίσει, αλλά πώς να τους πιστέψεις όταν την Παρασκευή είχαμε σχεδόν καλοκαίρι; Ακόμα και χθες που έβρεχε σχεδόν όλη μέρα, δεν ένιωθες ιδιαίτερο κρύο. Ήταν απλά μια βροχερή ανοιξιάτικη μέρα. Κι όμως: σήμερα το πρωί μας περίμενε αυτή η εικόνα:
Περιττό να σας πω ότι πετάχτηκα από το κρεβάτι σε χρόνο dt, έπιασα τη μηχανή και άρχισα να τραβάω φωτογραφίες. Τόσο χιόνι είχα να δω από τον Δεκέμβριο που είχα πάει στη Γερμανία και τότε το είδα εξ αποστάσεως, μέσα από το τρένο. Σήμερα μπορούσα να απλώσω το χέρι μου και να αγγίξω όσες νιφάδες ήθελα, έτσι όπως παχουλές και αφράτες στροβιλίζονταν έξω ακριβώς από το παράθυρό μου :-)
Χωρίς καθυστέρηση βάλαμε μπότες, καπέλα, παλτά και γάντια και βγήκαμε έξω, δήθεν για να πάμε σούπερ μάρκετ (μας έπιασε προκοπή). Το μαγαζί είναι περίπου 250 μέτρα από το σπίτι αλλά μέχρι να πάμε και να γυρίσουμε μας πήρε 1 ώρα. Λίγο ο χιονοπόλεμος, λίγο οι φωτογραφίες, καταλαβαίνετε. Χεχε.
Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια δεν είχαν χιόνι, παρόλο που συνέχιζε να ρίχνει, αν και όχι τόσο πυκνό όσο νωρίτερα. Είχε πολύ κρύο - επιτέλους να καταλάβουμε λίγο χειμώνα, γιατί φέτος παραλίγο να μην χρειαστεί να βάλω παλτό.
Με το που μπήκαμε στο σούπερ μάρκετ το πρώτο πράγμα που μυρίσαμε ήταν τα φρεσκοψημένα κρουασάν. Μα πώς να αντισταθείς;
Κάναμε τα ψώνια μας (κρουασάν, μπύρες, πατατάκια, σοκολάτες, γενικώς τα απαραίτητα για τις κρύες νύχτες του χειμώνα) και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Το χιόνι συνέχιζε να πέφτει και να καλύπτει τα ανοιξιάτικα λουλούδια που έχουν ήδη φυτρώσει στους δρόμους και τα πάρκα. Απίστευτες εικόνες.
Τι είναι καλύτερο από το να περπατάς στο χιόνι μασουλώντας ένα ζεστό κρουασάν σοκολάτας; Μα φυσικά να απολαμβάνεις το χιόνι από το παράθυρό σου τρώγοντας ένα περιποιημένο αγγλικό πρωινό!
