West Country: πρώτη στάση Bath

Το πρώτο Σαββατοκύριακο του Μαΐου ήταν τριήμερο λόγω Πρωτομαγιάς (που σε μας γιορτάζεται όχι την 1η Μαΐου, αλλά την πρώτη Δευτέρα του μήνα) και αποφασίσαμε να επωφεληθούμε της καλοκαιρίας κάνοντας ένα ταξιδάκι προς τη νοτιοδυτική Αγγλία, μια περιοχή που είναι γνωστή με το όνομα West Country (Δυτική Χώρα). H περιοχή αυτή υποτίθεται ότι είναι από τις πιο ηλιόλουστες της Αγγλίας, αλλά ή οι φήμες είναι λάθος ή εγώ είμαι εξαιρετικά γκαντέμω, γιατί τις περισσότερες φορές που έχω πάει, χειμώνα-καλοκαίρι, έχω βρει κρύο και βροχή. Έτσι και το συγκεκριμένο Σάββατο, μπήκαμε στο τρένο με ζέστη και ήλιο και μετά από 1.5 ώρα συνεχούς ηλιοφάνειας, κατεβήκαμε στο Bath με συννεφιά και ψιλόβροχο. Οι φίλοι που μας περίμεναν στον σταθμό μας είπαν ότι "μόλις είχε συννεφιάσει", αλλά μεταξύ μας, υποψιάζομαι ότι αυτά είναι δικαιολογίες γιατί κάθε φορά μας λένε το ίδιο - δηλαδή δεν μπορώ να καταλάβω πώς έχει πάντα την τέλεια μέρα λίγο πριν πάω και μόλις μπαίνει το τρένο στο σταθμό εμφανίζονται όλα τα σύννεφα; Σύμπτωση;

Εκτός από το κρύο και το αγιάζι, το Bath είναι μια πάρα πολύ όμορφη και γραφική πόλη, που φημίζεται για τα ρωμαϊκά λουτρά και το Αββαείο της. Είναι χτισμένη μερικώς πάνω σε λόφους, με χαρακτηριστική αρχιτεκτονική γεωργιανού ρυθμού (κατασκευής 1720-1840). Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα πάει, μου είχε φανεί σα να είχα μπει σε παραμύθι, τόσο πολύ είχα εντυπωσιαστεί! Για να καταλάβετε τι εννοώ δείτε αυτή τη φωτογραφία από το διαδίκτυο. Το ημικυκλικό κτήριο στα αριστερά λέγεται Royal Crescent και το στρογγυλό στα δεξιά της φωτογραφίας με το δέντρο στη μέση λέγεται Circus (όπως λέμε κύκλος, όχι τσίρκο).


Αυτή τη φορά δεν περπατήσαμε μέσα στην πόλη και έτσι δεν έχω πολλές φωτογραφίες να σας δείξω, αλλά τράβηξα αυτή από το τρένο που δίνει μια ιδέα του τοπίου: πρασινάδες, λόφοι, σειρές με πέτρινα σπιτάκια - και πολύ γκρι ουρανός.


Το Bath διασχίζει ο ποταμός Avon (προφ. Έιβον, όπως τα καλλυντικά). Ένα από τα χαρακτηριστικά μνημεία της πόλης είναι η γέφυρα Pulteney, κατασκευής 1773, που είναι μία από μόνο 4 γέφυρες σε όλο τον κόσμο που έχει μαγαζιά και από τις δύo πλευρές σε όλο της το μήκος (οι άλλες τρεις δεν ξέρω ποιες είναι, δεν λέει η Wikipedia και δεν προλαβαίνω να το ψάξω). Στις επόμενες δύο φωτογραφίες βλέπετε την Pulteney Bridge όπως φαίνεται από την North Parade Bridge. Η πρώτη είναι σχεδόν ολόιδια με μια παλιότερη φωτογραφία που σας έχω δείξει, τραβηγμένη έναν Νοέμβριο πριν από 15 χρόνια. Όπως βλέπετε, δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα...


Στην επόμενη φωτογραφία μπορείτε να δείτε την αμπολή του ποταμού, που λέγεται Pulteney Weir.


Δίπλα στη North Parade Bridge είναι το γήπεδο κρίκετ της πόλης, και αφού υποχώρησε η βροχή (απόδειξη ότι γίνονται και θαύματα) πήγαμε προς τα εκεί να δούμε τον αγώνα του Σαββάτου.


Το κρίκετ είναι το δεύτερο ή τρίτο πιο δημοφιλές σπορ στην Αγγλία (μετά το ποδόσφαιρο, ίσως και μετά το ράγκμπι) και επίσης πολύ δημοφιλές στην Ινδία, την Αυστραλία, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, τη Νότια Αφρική, τη Νέα Ζηλανδία, τη Σρι Λάνκα και την... Κέρκυρα, δηλαδή όλα τα μέρη απ' όπου έχουν περάσει Άγγλοι. Παίζεται μόνο το καλοκαίρι, ή στο νότιο ημισφαίριο τον χειμώνα, και μόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας (ποτέ με προβολείς).


Είναι παιχνίδι μεταξύ δύο ενδεκαμελών ομάδων, παίζεται σε οβάλ γήπεδο με ρόπαλα και σφαίρες (μικρές μπάλλες) και έχει εξαιρετικά πολύπλοκους κανόνες. Δεν ξέρω τίποτα άλλο να σας πω, εκτός του ότι πρέπει να έχεις πολλή υπομονή γιατί οι αγώνες κρατάνε από 3-5 μέρες (ναι, μέρες - όχι ώρες) με διαλείμματα για φαγητό, σνακ, απογευματινό τσάι κ.λπ. Οι μικροί αγώνες, όπως αυτός που παρακολουθήσαμε εμείς κρατάνε μόνο 1 μέρα, πάντα με τα σχετικά διαλείμματα. Πρόκειται για άθλημα της υπομονής και της καρτερικότητας.


Το θέαμα που προσφέρει είναι κάπως αργό και χαλαρό (πώς λέμε μπάσκετ - καμία σχέση) αλλά παραδόξως έχει πολλούς φίλαθλους που το παρακολουθούν με πάθος. Προσωπικά το καλύτερό μου είναι τα 22 γυμνασμένα κωλαράκια που παρελαύνουν ντυμένα με κυριλέ παντελόνια - γιατί όπως και να το κάνουμε ωραίο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, αλλά τα σώβρακα και οι βερμούδες δεν είναι ό,τι πιο σαγηνευτικό σε έναν άντρα. Άλλη χάρη έχει το παντελόνι με την τσάκιση ;-)


Μετά από 1-2 ώρες ξάπλα στο γρασίδι και συνεχές οφθαλμόλουτρο, και μην μπορώντας να αντέξουμε άλλο το σασπένς του παιχνιδιού, φύγαμε προς αναζήτηση φαγητού. Στο δρόμο μας βρήκαμε ένα ελληνικό μεζεδοπωλείο, το οποίο απορρίψαμε για χάρη μιας κλασικής αγγλικής παμπ.


Οι φωτογραφίες που έβγαλα στην παμπ δεν βγήκαν καλές (πολύ σκοτάδι και δεν έλεγε να φωτογραφίζω με φλας) οπότε σας δείχνω μόνο το φαγητό μου, μια ζεστή σαλάτα με τυρί Brie και σταφύλια, πολύ πρωτότυπη και πολύ νόστιμη.


Η περιγραφή στο μενού ήταν ως εξής:

Warm Brie and Grape Salad, pan fried peppers, cherry tomatoes and cashews, on a bed of mixed salad topped with brie and grapes, with a honey and mustard dressing.

Το κόστος αυτής: 8 λίρες, δηλαδή κάτι παραπάνω από 10 ευρώ (με την τωρινή - πολύ ευνοϊκή - ισοτιμία του ευρώ). Είπατε τίποτα;

Η επόμενη στάση θα είναι το Bristol.