Το μυστήριο των φτηνών ποτών

Κατά καιρούς όταν συζητάμε για την ακρίβεια στην Ελλάδα (θέμα που κάποια εποχή ήταν πολύ δημοφιλές αλλά πρόσφατα έχει παραγκωνιστεί για χάρη της οικονομικής κρίσης), βρίσκεται όλο και κάποιος που υποστηρίζει ότι (ακόμα και) το να βγεις για ποτό κοστίζει λιγότερο στο Λονδίνο απ' ό,τι στην Αθήνα. Χωρίς βέβαια να συμπληρώνει ότι το τρένο που θα σε πάει στο μαγαζί που θα πιεις το ποτό και το ταξί που θα σε φέρει σπίτι το βράδυ θα προσθέσουν ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσό στο συνολικό κόστος της εξόδου, της τάξεως των 50 ευρώ (ή αν σε κλέψει ο ταξιτζής, όπως μου συνέβει προχθές το βράδυ, των 80 ευρώ). Ούτε υπολογίζει βέβαια ότι στην Αθήνα θα πιεις το ποτό σου σε ένα μπαρ της προκοπής ή ακόμα και δίπλα στο κύμα, ενώ στο Λονδίνο σε μια παμπ της κακιάς ώρας που σερβίρει φυστίκια αιγίνης σε κούπα του καφέ, ενώ αν σου χυθεί ποτό στο τραπεζάκι σου πρέπει να πας ο ίδιος να ζητήσεις πανάκι από το μπαρ και να το σκουπίσεις, γιατί δεν υπάρχουν σερβιτόροι (βλέπετε το εργατικό δυναμικό κοστίζει).

Γενικά σε τέτοιου είδους συζητήσεις δεν ανακατεύομαι, γιατί βγαίνω σπάνια στην Αθήνα και ακόμα σπανιότερα στο Λονδίνο, και δεν έχω προσωπική πείρα. Στην Αθήνα το πολύ-πολύ να πάω για κανένα ποτό στην Παραλιακή. Στου Ψυρρή πήγα μια φορά για ποτό πριν χρόνια, πλήρωσα 12 ευρώ ένα μοχίτο που δεν πινόταν και δεν ξαναπήγα, το δε Γκάζι ούτε ξέρω καν πού είναι. Στο Λονδίνο πήγαινα παλιά στα μεγάλα κλαμπ στο κέντρο, αλλά σιχάθηκα να κάνω 2 ώρες να γυρίσω σπίτι με το βραδυνό λεωφορείο τίγκα στους μεθυσμένους που σε αφήνει 1 χιλιόμετρο μακριά από το σπίτι σου, και έτσι το έκοψα το σπορ. Οπότε γενικά αν με ρωτούσατε πόσο έχει ένα ποτό σε μπαρ στο Λονδίνο, δεν θα ήξερα να σας πω, αλλά χθες έμαθα.

Χθες λοιπόν μας είχε καλέσει μια συνάδελφος σε ένα μπαράκι κοντά στο γραφείο να γιορτάσουμε τα γενέθλιά της. Όταν λέμε μπαράκι, μην φανταστείτε κανένα χοροπηδάδικο με αξιώσεις, αλλά μια συνοικιακή παμπ κοντά στο κέντρο, με προσεγμένο ντεκόρ και καλό φαγητό. Οι παμπ αυτού του είδους λέγονται gastropub, γιατί σερβίρουν φαγητό για εκλεπτισμένα γούστα με τιμές για μεγάλα πορτοφόλια. Πατήστε στον σύνδεσμο και περιμένετε να αρχίσει το slideshow με τις φωτογραφίες για να πάρετε μια ιδέα του χώρου.

Συνήθως όταν πάμε σε παμπ μετά τη δουλειά πίνω κόκα κόλα, άντε και καμιά μπύρα, για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης. Χθες είχα πάρει ανάποδες στο γραφείο όλη μέρα και είχα όρεξη για κάτι πιο δυνατό, οπότε παράγγειλα μια διπλή βότκα με πορτοκάλι. Γιατί διπλή, θα αναρωτηθείτε κάποιοι. Γιατί η μονή δεν σου κάνει τίποτα (ούτε και η διπλή βέβαια, απ' ό,τι αποδείχτηκε). Στη Βρετανία τα ποτά σερβίρονται με μεζούρα των 25ml - μια μονή βότκα είναι 25ml, μια διπλή είναι 50ml. 25ml είναι αυτό που λέμε 1 δάχτυλο (δαχτυλάκι για την ακρίβεια). Μου έβαλαν λοιπόν δύο δάχτυλα-κια βότκα σε ένα ποτήρι, μία φέτα λεμόνι, δύο κιλά παγάκια και μπόλικο χυμό πορτοκάλι, και μου ζήτησαν σχεδόν 6 λίρες (8-9 ευρώ). Και φυσικά πήγα μόνη μου στο μπαρ να σερβιριστώ, δεν μου τη φέραν στο τραπέζι και δεν μου πρόσφεραν ξηροκάρπια. Όπως ήμουν διψασμένη την ήπια μέσα σε 5 λεπτά. Δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα, κι ας μην είχαν προλάβει να λιώσουν τα παγάκια. Σαν χυμός πορτοκάλι με μια υποψία αλκοόλ. Αν δεν ήξερα ότι υπήρχε αλκοόλ στο ποτήρι, αν δεν είχα δει τον μπαρμαν να βάζει βότκα πριν βάλει τον χυμό, δεν θα το πίστευα ότι είχα παραγγείλει ποτό. Το πίστεψα βέβαια όταν έδωσα το δεκάλιρο και μου έδωσαν τα ρέστα σε κέρματα χαχα!

Το υπόλοιπο βράδυ δεν ήπια τίποτα άλλο. Για μπύρα δεν είχα όρεξη, και όταν σκεφτόμουν πόσα θα έπρεπε να δώσω για να φτιάξω κεφάλι, αποφάσισα να πάω σπίτι νηφάλια και με τον τραπεζικό μου λογαριασμό αλώβητο. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι καραδοκεί οικονομική κρίση...