Επιτέλους τέλος

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα του αφεντικού μου στο γραφείο. Βγαίνει σε πρόωρη σύνταξη και *επιτέλους* τον ξεφορτωνόμαστε. Τρία χρόνια τώρα μας έχει βγάλει το λάδι με τις παραξενιές του, τις φωνές του, τη μιζέρια του, τη στριμάδα του και την ανικανότητά του.

Καλά ξεκουμπίδια.

Καράβια εδώ, καράβια εκεί, καράβια παρά πέρα

Η τρίτη μέρα στο Όσλο ξημέρωσε βροχερή, παγερή και συννεφιασμένη. Με λίγα λόγια, καμία σχέση με την προηγούμενη. Αφού δεν υπήρχε περίπτωση να πάμε βόλτα με τέτοιο καιρό, είπαμε να πάρουμε σβάρνα τα μουσεία. Αγοράσαμε κάτι ειδικές κάρτες για τουρίστες, οι οποίες με 30 ευρώ δίνουν δωρεάν συγκοινωνίες και είσοδο στα μουσεία της πόλης για 24 ώρες, και ξεκινήσαμε για το Bygdoy, μια χερσόνησο στα αριστερά του κέντρου (περίπου 15 λεπτά με λεωφορείο) όπου είναι μαζεμένα τα πιο δημοφιλή μουσεία της πόλης.

Είδαμε τρία μουσεία, και όλα είχαν σχέση με πλοία και εξερευνήσεις. Να ξέρετε, οι Νορβηγοί δεν έχουν στασιό. Όπου πάνε καράβια, πάνε κι αυτοί. Όπου δεν πάνε καράβια, φτιάχνουν καράβια και πάνε. Λαός-ταξιδευτής και ανήσυχος. Ούτε να τους κυνηγούσαν.

Το πρώτο μουσείο που είδαμε ήταν το Vikingskipshuset, το μουσείο των πλοίων των Βίκινγκ. Οι Βίκινγκ συνήθιζαν να θάβουν τους νεκρούς τους μέσα σε πλοία, και τρία από αυτά έχουν διασωθεί και εκτίθενται σε ένα ειδικά σχεδιασμένο μουσείο, μαζί με διάφορα ευρήματα από τους τάφους. Προσωπικά με εντυπωσίασαν δύο πράγματα: το μέγεθος των πλοίων (σαν μεγάλα καρυδότσουφλα ένα πράγμα) και το πόσο μακριά κατάφεραν να ταξιδέψουν: από τη Γροιλανδία και την Αμερική μέχρι την Ιταλία, το Βυζάντιο και την Κασπία θάλασσα. Πραγματικοί θαλασσοπόροι και κατακτητές, όχι παίξε-γέλασε.


Το επόμενο μουσείο που είδαμε ήταν το Μουσείο Kon-Tiki το οποίο είναι αφιερωμένο σε διάφορα εγχειρήματα του Νορβηγού εξερευνητή Θωρ Χάγερνταλ, ο οποίος το 1947 ταξίδεψε από το Περού στην Πολυνησία πάνω σε μια σχεδία (το Κον-τίκι που λέγαμε) για να αποδείξει ότι οι πρώτοι άποικοι της Ωκεανίας ήταν από τη Νότια Αμερική. Το ταξίδι του κράτησε 101 μέρες και τα κατάφερε (μα τον Δία!) ακολουθώντας τα ρεύματα του Ειρηνικού ωκεανού. Στο ίδιο μουσείο υπάρχει και η σχεδία Ra ΙΙ με την οποία ο Χάγερνταλ ταξίδεψε το 1970 από το Μαρόκο στην Καραϊβική με σκοπό να δείξει ότι οι Αφρικανοί και οι Αραβες πιθανόν να είχαν φθάσει στην Αμερική πριν από τους Ευρωπαίους. 'Ο,τι και να πω είναι λίγο. Για να ζήσεις *επί μήνες* πάνω σε μια σχεδία, θέλει να έχεις γερά κότσια. Προφανώς το έλεγε η καρδούλα του.


Το τελευταίο μουσείο που είδαμε, και αυτό που εμένα προσωπικά μου άρεσε περισσότερο, ήταν το Frammuseet, αφιερωμένο στο πλοίο Fram, το ανθεκτικότερο ξύλινο πλοίο όλων των εποχών. Με το Fram έγιναν τρεις αποστολές στους πόλους: η πρώτη στα 1893-96 στον Βόρειο και η τελευταία με τον Αμούνδσεν στο Νότιο Πόλο το 1910-12. Στο πρώτο του (νομίζω) ταξίδι, το Fram σκάλωσε στον πάγο, και έμεινε εγκλωβισμένο για τρία ολόκληρα χρόνια, τελικά όμως πλήρωμα και πλοίο επέστρεψαν στη Νορβηγία σώοι και αβλαβείς. Πώς άντεξαν κλεισμένοι τόσο καιρό σαν τα ποντίκια, μόνο η ψυχή τους το ξέρει! Μάλλον δεν έπασχε κανένας τους από κλειστοφοβία. Το πλοίο είναι εξαιρετικά καλοδιατηρημένο και οι επισκέπτες μπορούν να μπουν μέσα και να το γυρίσουν όλο, από το κατάστρωμα μέχρι τις μικροσκοπικές κουκέτες, το μηχανοστάσιο και τα αμπάρια.


Μετά από τόσα καράβια, προσθέσαμε κι άλλο ένα: το καράβι της γραμμής 91 που συνδέει τo Bygdoy με το Aker Brugge. Είχε φάση το καράβι σε ρόλο λεωφορείου, ειδικά όταν κούναγε πέρα-δώθε κι έσταζε νερό από τα ανοίγματα στην κουκούλα. Τι αξία έχει να ταξιδεύεις αν δε ζήσεις και μια περιπέτεια;

Στο φιόρδ με καραβάκι

Κυριακή πρωί πήραμε το καραβάκι που κάνει τη διαδρομή στο εσωτερικό φιόρδ του Όσλο. Το εσωτερικό φιόρδ είναι στην ουσία ένας κόλπος που εκτίνεται από το Όσλο μέχρι το σημείο που μια ομάδα μικρών νησιών δημιουργεί ένα στένωμα κοντά στην πόλη Ντρόμπακ. Παλιότερα, το εσωτερικό φιόρδ πάγωνε τελείως κατά τη διάρκεια του χειμώνα, και το Ντρόμπακ γινόταν το λιμάνι του Όσλο.


Η διαδρομή Όσλο-Ντρόμπακ είναι απίστευρα γραφική. Ξεκινάει από το Aker Brygge, μπροστά από το Δημαρχείο του Όσλο (το κτίριο με τους δύο πύργους και το ρολόι) και κρατάει περίπου 1.5 ώρα μαζί με τις στάσεις, που είναι πολλές και συχνές. Το καράβι σταματάει πότε στη μια πλευρά του φιόρδ και πότε στην άλλη, σε μεγάλα και μικρότερα λιμάνια. Μερικά είναι τόσο μικρά που δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια τόση δα προβλήτα κι ένα σπιτάκι. Όλα τους είναι πανέμορφα και οι τουρίστες φωτογραφίζουν ασταμάτητα.


Δεξιά και αριστερά υπάρχουν κατάφυτοι λόφοι. Το δάσος φτάνει μέχρι την άκρη της θάλασσας. Δεν υπάρχουν παραλίες, παρά μόνο μικρά κόκκινα, κίτρινα, άσπρα και γαλάζια ξύλινα σπιτάκια με σκαλίτσες που κατεβαίνουν μέχρι το νερό, και μαρίνες με πολλά (πάρα πολλά) πλοιάρια.


Μέσα στο δάσος ξεφυτρώνουν μικροί οικισμοί ή μοναχικά σπίτια. Αυτές είναι οι εξοχικές κατοικίες των Νορβηγών. Οι περισσότερες δεν έχουν ανέσεις όπως ηλεκτρικό και τρεχούμενο νερό, γιατί οι Νορβηγοί θέλουν όταν πηγαίνουν στην εξοχή να έρχονται σε επαφή με τη φύση, χωρίς τις ανέσεις της μοντέρνας ζωής. Γενικά είναι λαός που αγαπάει το "έξω" και το τιμάει χειμώνα-καλοκαίρι. Λένε μάλιστα ότι "δεν υπάρχει ακατάλληλος καιρός, μόνο ακατάλληλα ρούχα".


Εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι ο αριθμός των πλοίων που κινείται μέσα στο εσωτερικό φιόρδ. Ούτε στον Αργοσαρωνικό τόσα μικρά και μεγάλα καράβια, πλοία, ιστιοφόρα, βάρκες, βαρκούλες, ταχύπλοα, αλιευτικά, μεταγωγικά, φουσκωτά, κανό και ό,τι άλλο πλεούμενο μπορείτε να φανταστείτε. Σε κάποια σημεία έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε πλωτό αυτοκινητόδρομο, καθώς περνούν δίπλα-δίπλα καραβάκια σε μέγεθος καρυδότσουφλου και τεράστια κρουαζιερόπλοια που έρχονται από τη Γερμανία και τη Δανία.


Σταματήσαμε σε ένα-δυο σημεία της διαδρομής και φτάσαμε στο Ντρόμπακ το απογευματάκι. Το Ντρόμπακ είναι το όνειρο του φωτογράφου. Έχει τόσες όμορφες γωνιές, τόσες γραφικές όψεις, τόσες εντυπωσιακές εξοχές, που δεν ξέρεις τι να πρωτοφωτογραφίσεις. Μόνο για τις φωτογραφίες με τα λουλούδια πρέπει να κάνω ειδικό ποστ.


Δυστυχώς ο καιρός δεν μας έκανε τη χάρη. Αργά το απόγευμα συννέφιασε και αργότερα άρχισε να ψιλοβρέχει, αλλά προλάβαμε και είδαμε αρκετά ώστε να πειστούμε πως επιβάλεται να ξαναπάμε στο Ντρόμπακ με την πρώτη ευκαιρία.


Επιστρέψαμε στο Όσλο με βροχή και γκρίζα θάλασσα, και αφού ο καιρός δεν ήταν κατάλληλος για έξοδο (ή ίσως εμείς δεν είχαμε τα κατάλληλα ρούχα χεχε) πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο για μπύρες, πίτσα και movies on demand. Κι ευτυχώς που προλάβαμε, γιατί έβρεξε για τα καλά εκείνο το βράδυ. Είναι η άλλη όψη του Σκανδιναβικού καλοκαιριού...

Φωτιές και αλήθειες

Το είδα στο ιστολόγιο του Επίκουρου και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Είναι ένα άρθρο σχετικά με τις φωτιές, τις αναδασώσεις, τους καταπατητές κ.λπ. Ο συγγραφέας του άρθρου είναι καθηγητής στο τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Κάτι παραπάνω θα ξέρει για το αντικείμενο από τον πρώτο τυχαίο δημοσιογράφο...

Θέλω διακοπές

Περνάω από ιστολόγιο σε ιστολόγιο και κόβω κίνηση. Οι περισσότεροι έχουν κατεβάσει τα ρολά κι έχουν πάρει τους δρόμους για στις ακρογιαλιές.

Θέλω διακοπές. Θέλω να πάω να αράξω σε μια παραλία με ένα βιβλίο στο χέρι και να σηκώνομαι από την ξαπλώστρα μόνο για να βουτήξω στη θάλασσα. Όπως λέει το τεστ. Ζητάω πολλά; Μάλλον...

Your Travel Personality Is: Easygoing

When you travel, you're looking for a lot of downtime. Vacations are your chance to recoup. All you need is a scenic spot and plenty of time on your hands. You'll figure out the rest. You're not one to make lots of plans when you travel. You just follow whatever path seems right.

What's Your Travel Personality?

Σκανδιναβικές νύχτες

Όσοι διαβάζετε το ιστολόγιο ταχτικά, θα θυμόσαστε ίσως το ταξίδι στο Όσλο το περασμένο Μάιο (τότε που χάσαμε το αεροπλάνο). Ο καιρός πέρασε και δεν έβαλα φωτογραφίες, παρόλο που ξέρω ότι το έχω υποσχεθεί και κάποιοι τις περιμένουν. Ο λόγος για την καθυστέρηση είναι ότι χρειάζεται χρόνος για να διαλέξω ποιες από τις 548 φωτογραφίες που τράβηξα με την ολοκαίνουρια (τότε) μηχανούλα μου αξίζει να δημοσιευτούν. Ο χρόνος όμως γενικώς δεν βλέπω να αυξάνεται, κι επειδή, ως γνωστόν, στη βράση κολάει το σίδερο, είπα να ξεκινάω σιγά-σιγά να σας δείχνω τι είδα στο Όσλο.

Στάση πρώτη: Duty Free. Θα έχετε ίσως ακούσει για τις τρελές τιμές των αλκοολούχων ποτών στη Νορβηγία. Η λύση είναι απλή: μετά τον έλεγχο διαβατηρίων και ενώ περιμένεις τις βαλίτσες σου, πετάγεσαι στο Duty Free για προμήθειες. Στο Λονδίνο, το Duty Free στις αφίξεις έχει μόνο ποτά, αρώματα και είδη δώρων. Στο Όσλο πουλάνε κάθε είδος αλκοόλ, τσιγάρα, καλλυντικά, σοκολάτες, καραμέλες, τσίχλες και γενικώς ό,τι βρίσκεις σ' ένα σούπερ-μάρκετ. Έτσι προμηθευτήκαμε είδη πρώτης ανάγκης (μπύρες Carlsberg και σοκολάτες) πριν καν βγούμε από το αεροδρόμιο.

Θα γίνεται και αλλού, πάντως εγώ μόνο στο Όσλο έχω δει να πουλάνε μπύρες στο Duty Free...


Παρότι προσγειωθήκαμε λίγο πριν τις 9 το βράδυ, το Όσλο μας υποδέχτηκε με λιακάδα που θύμιζε μεσογειακό απόγευμα. Ας είναι καλά οι μεγάλες καλοκαιρινές μέρες της Σκανδιναβίας. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι τραβηγμένες κατά τις 10:15 μ.μ. και να σκεφτείτε ότι ήταν μόλις τέλη Μαΐου. Θα ήθελα πολύ να ξαναπάω ένα μήνα αργότερα, τότε που η μέρα κρατάει ακόμα περισσότερο. Γουστάρω πολύ να είναι μεσάνυχτα και να βλέπω ταυτόχρονα φεγγάρι και γαλάζιο ουρανό. Ίσως το κάνω του χρόνου.


Εκείνο το βράδυ συναντήσαμε το Νορβηγό που γνώρισα στο ίντερνετ και πήγαμε για φαγητό σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο στο Aker Brygge. Αυτή είναι μια περιοχή δίπλα στη θάλασσα που παλιά στέγαζε ναυπηγεία και αποθήκες, αλλά τώρα έχει μεταμορφωθεί σε κέντρο νυχτερινής (και όχι μόνο) διασκέδασης, με μπαρ, εστιατόρια, καφέ, μαγαζιά και πλατείες. Το εστιατόριο ήταν πολύ συμπαθητικό, με ναυτικό θέμα στη διακόσμηση, και πάνω ακριβώς στην προκυμαία. Ο καιρός δεν ήταν για τραπεζάκια έξω, όμως μας έδωσαν τραπέζι δίπλα στο παράθυρο, έτσι αγναντεύαμε το κάστρο απέναντι, τα ιστιοφόρα στο λιμάνι, και τον κόσμο που έκανε βόλτες μέχρι αργά το βράδυ.


Με προτροπή του Erik (Νορβηγός είναι, κάτι παραπάνω θα ξέρει) έφαγα θαλασσινά, που είναι η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού. Παραγγείλαμε δύο μερίδες και στο τραπέζι ήρθε αυτό, συν μια γαβάθα με μύδια:


Πάνω σε δυο μικρά βουνά από παγάκια, μας είχαν καβούρια, αστακούς, στρείδια, καραβίδες και πολλές γαρίδες, που είναι Νορβηγική σπεσιαλιτέ. Εγώ που σπάνια τρώω θαλασσινά (και τότε μόνο τα κλασικά καλαμαράκια, χταπόδια, άντε και καμιά σουπιά), δεν ήξερα από πού να αρχίσω και τι να πρωτοδοκιμάσω.


Τα ψαρικά άλλα ήταν ψημένα κι άλλα ωμά ή μαριναρισμένα. Τα ωμά τα άφησα στον Νορβηγό που είναι συνηθισμένος, τα μαριναρισμένα τα πάλεψα. Στα ψημένα δεν υπήρχε πρόβλημα. Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν όλα πολύ ωραία και φρεσκότατα. Όταν έφτασε ο λογαριασμός είδα ότι τα καλό κοστίζει κάτι παραπάνω - ή μπορεί οι τιμές αυτές να είναι φυσιολογικές για Νορβηγία, γιατί ο Erik, που κερνούσε, δεν φάνηκε να δυσανασχετεί. Εγώ στο μεταξύ έκανα στο μυαλό μου μια γρήγορη διαίρεση και κόντεψα να λιποθυμήσω. Τρία ορεκτικά, τρία κυρίως πιάτα, ένα μπουκάλι κρασί, 1 νερό, 1 κόκα-κόλα και δύο μικρές μπύρες, σύνολο 336 ευρώ. Πού να είχαμε παραγγείλει και επιδόρπια δηλαδή...

Φύγαμε από το εστιατόριο περασμένα μεσάνυχτα. Στην προκυμαία φωτογράφησα αυτή την πινακίδα, που νομίζω σημαίνει: "προσοχή - πειναλέοι γλάροι". Ο Erik μας είπε ότι όταν καλοκαιριάζει, ο κόσμος κάθεται στην προκυμαία και τρώει γαρίδες (όπως τρώμε εμείς σουβλάκι) και τότε έρχονται οι γλάροι και τους βουτάνε το φαγητό από τα χέρια.


Καθώς η ώρα ήταν περασμένη, πήραμε ταξί για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας (γύρω στα 20 ευρώ για μια διαδρομή ούτε 5 λεπτών). Στο δωμάτιο μας περίμεναν παγωμένες μπύρες που είχαμε βάλει από πριν στο ψυγειάκι. Skål!

Harry Potter and the Deathly Hallows

To διάβασα και μου άρεσε πάααααρα πολύ.

Δεν λέω τίποτα άλλο, γιατί όσοι νομίζετε ότι ο Harry Potter είναι παραμύθι για παιδάκια δεν ενδιαφέρεστε έτσι κι αλλιώς, και όσοι είσαστε φαν μάλλον δεν θέλετε να μάθετε τίποτα για το βιβλίο μέχρι να το διαβάσετε μόνοι σας.

Ένα θα πω μόνο: όταν το έβδομο βιβλίο γίνει ταινία, θα είναι το κάτι άλλο!

Εσείς καύσωνα...

...κι εμείς μέσα στη μαύρη μαυρίλα.


Τη φωτογραφία αυτή την τράβηξε μια συνάδελφός μου από το παράθυρο του γραφείου της την περασμένη Παρασκευή. Την αφιερώνω εξαιρετικά σε όλους εσάς τους τσουρουφλισμένους Αθηναίους που μακαρίζετε το αγγλικό καλοκαίρι.

Θα σας έλεγα και στα δικά σας, αλλά ας όψεται που είμαι καλόψυχη ;-)

Επιτέλους ζέστη!

Όχι, δεν καλοκαίριασε στην Αγγλία (πού τέτοια τύχη), απλά είμαι στην Ελλάδα :-) Παρουσιάστηκε κάτι έκτακτο, ο γάμος μιας πολύ αγαπητής μου ξαδέρφης, και ήρθα ταξίδι αστραπή για 3 μέρες.

Η Αθήνα βράζει και γουστάρω τρελά! Αυτό είναι καλοκαίρι, όχι το νερόπλημα που έχουμε φέτος στην Αγγλία. Η καλύτερη στιγμή ήταν όταν βγήκα από το αεροδρόμιο στις 4:30 το πρωί και είχε ακόμα σκοτάδι και πολλή ζέστη. Η δεύτερη καλύτερη ήταν στην Αττική Οδό μισή ώρα αργότερα, να τρέχουμε με τα παράθυρα ανοιχτά και να μας χτυπάει δροσερός αέρας. Αααααχ! Έχω να έρθω Ελλάδα από το Πάσχα, έχω να κολυμπήσω από πέρσυ τον Σεπτέμβριο, και έχω να δω μπλε θάλασσα από δεν ξέρω κι εγώ πότε. Σας είπα ότι είμαι ενθουσιασμένη που είμαι εδώ; Κι ας είναι καμίνι. Δεν χαμπαριάζω εγώ από τέτοια ;-)


Το μόνο που με χάλασε όταν είδα την ημερομηνία στο προσκλητήριο του γάμου ήταν πως θα έχανα την ευκαιρία να αγοράσω από τους πρώτους το καινούριο βιβλίο του Harry Potter, καθώς και τα προ- και μετά-μεσονύχτια πάρτυ στα βιβλιοπωλεία. Τα πάρτυ προφανώς τα έχασα (την ώρα που το βιβλίο έμπαινε στα ράφια, εγώ ήμουν 10.000 μέτρα πάνω από τη βόρεια Γαλλία), αλλά φτάνοντας στον Ελ. Βενιζέλο, το είδα να φιγουράρει στην είσοδο του Παπασωτηρίου! Παρότι το έχω ήδη παραγγείλει μέσω Amazon, δεν μπόρεσα να μην το αγοράσω, και μάλιστα στην πολύ συμπαθητική τιμή των 19.95 ευρώ. Έτσι για τις επόμενες τρεις μέρες προβλέπω ένα γάμο, τρία μπάνια, και πολύ Harry Potter :-)

Οι φωτογραφίες είναι ευγενική προσφορά του Icarus και της Alienlover, o οποίοι μου ζήτησαν να γράψω μια ιστορία στα πλαίσια του πιο πρόσφατου μπλογκοπαίχνιδου, αλλά το μυαλό δεν βοηθάει, γιατί είναι φιξαρισμένο στο πρώτο μπάνιο της χρονιάς. Το οποίο τελικά δεν είναι τόσο άσχετο με τις φωτογραφίες ;-)

Να είσαστε όλοι καλά και να περάσετε Καλό Σαββατοκύριακο. Όσοι την αράξετε σε παραλίες, δεν σας ζηλεύω καθόλου γιατί το ίδιο σκοπεύω να κάνω κι εγώ, και μάλιστα μαζί με τον Harry Potter.

Πώς να μην χαμογελάω συνέχεια;

Ένα ηλιόλουστο απόγευμα

Χθες μετά τη δουλειά είχα ένα σεμινάριο και έτσι βρέθηκα στο City, μια περιοχή απ' όπου δεν περνάω συχνά. Το City είναι το οικονομικό κέντρο του Λονδίνου, εκεί που βρίσκονται όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι έδρες των τραπεζών και το χρηματιστήριο. Είναι στη βόρεια πλευρά του Τάμεση, ανατολικά του κέντρου, και το κοντινότερο μνημείο είναι ο καθεδρικός ναός του Αγίου Παύλου. Απέναντι ακριβώς από τον Άγιο Παύλο, στη νότια όχθη, είναι η πινακοθήκη Tate Modern, που στεγάζεται μέσα σε ένα παλιό εργοστάσιο, και συνδέεται με τον Άγιο Παύλο μέσω της Millennium Bridge, μιας πεζογέφυρας για την οποία σας έχω ξαναπεί σε παλιότερο ποστ.

Ενώ όλη μέρα είχε ζέστη και συννεφιά, στις 6 η ώρα που βγήκα από το γραφείο με περίμενε ένα καλοκαιρινό απόγευμα από τα λίγα, αυτά με τον ήλιο και τον ασυννέφιαστο ουρανό που τόσο λίγο έχουμε δει φέτος. Δεν είχα μαζί μου μηχανή, αλλά τράβηξα μερικές φωτογραφίες με το κινητό για να δείτε - όχι τόσο εσείς που είσαστε στην Ελλάδα και τρώτε τον ήλιο με το κουτάλι, αλλά περισσότερο όσοι είσαστε σε Σκωτία, Γερμανία, Γαλλία, Σκανδιναβία, Κάτω Χώρες και όπου αλλού δεν ήρθε καλοκαίρι φέτος.

Προσέξτε το χρώμα του ποταμού. Είναι καφέ-μπλιαχ. Ο ουρανός πάντως είναι καταγάλανος, κι αυτό είναι που μετράει :-)

Όταν έχει ζέστη, ο κόσμος βγαίνει έξω από τα μπαρ, στις πλατείες και τα πεζοδρόμια, αρκεί φυσικά να μην βρέχει. Ας ελπίσουμε να δούμε κι άλλες τέτοιες μέρες πριν το τέλος τους καλοκαιριού, αν και η μετεωρολογική υπηρεσία συνεχίζει να προβλέπει βροχές...

Καλέεεεεεεεεεεεεε

Ποιός δάγκωσε το φεγγάρι;

Εικόνες από την πόλη

Επειδή σας ζάλισα με τα πάρκα και τις πρασινάδες, και επειδή είναι αρκετοί που θέλουν να δούν πώς είναι το κανονικό Λονδίνο, είτε γιατί ετοιμάζουν ταξίδι, είτε από ακαδημαϊκό ενδιαφέρον, σήμερα σας βάζω κάτι διαφορετικό. Είναι μερικές φωτογραφίες που τράβηξα στην Oxford Street, τον κεντρικό δρόμο με τα μαγαζιά.

Η Oxford Street είναι o κύριος προορισμός των Ελλήνων τουριστών στο Λονδίνο. Στα μουσεία και στις γκαλερί ακούς όλο Ισπανούς και Ιταλούς. Στην Oxford Street έχει κυρίως Άραβες και Έλληνες. Ειδικά την περίοδο των χειμερινών εκπτώσεων, που συμπίπτουν με τις διακοπές των Χριστουγένων, είτε είσαι στην Ερμού είτε είσαι στην Oxford Street, δεν έχει διαφορά (εκτός ίσως ότι στην Oxford Street έχει περισσότερους Έλληνες).

Και ξεκινάμε:

Για να περάσεις από το Hyde Park στην Oxford Street, υπάρχει υπόγεια διάβαση, λίγο μίζερη και βρωμερή, αλλά τουλάχιστον δεν κινδυνεύεις να σε πατήσουν αυτοκίνητα. Κοντά στην έξοδο έχει συμπαθέστατες αφίσες της νέας ταινίας του Harry Potter (φάτε μάτια ψάρια).


Η διάβαση περνάει από ένα σταθμό υπογείου (αγγλιστί: tube station). Εκεί σταμάτησα να φωτογραφίσω τις αφίσες με τις οδηγίες για την αντιμετώπιση των υψηλών θερμοκρασιών - γιατί στο Λονδίνο, από τη στιγμή που η εξωτερική θερμοκρασία ξεπεράσει τους 20 βαθμούς, η θερμοκρασία μέσα στα τρένα πλησιάζει τους 40, και ο κόσμος λιποθυμάει συχνά πυκνά (καθότι είναι άμαθοι σε τέτοια εξτρήμ φαινόμενα, και δεν τους κόβει να έχουν μαζί ένα μπουκαλάκι με νερό).


Ευτυχώς που δεν μετακινούμαι με υπόγειο τις ώρες αιχμής, γιατί είναι πολύ βάρβαρο σπορ (και ιδιαιτέρως ακριβό - το φτηνότερο μονό εισιτήριο έχει 1.5 λίρα, ήτοι πάνω από 2 ευρώ, και η *ημερήσια* κάρτα απεριόριστων διαδρομών από 4.60 - 13.20 λίρες, ήτοι 7-20 ευρώ). Οι περισσότεροι σταθμοί του υπογείου, εκτός από κάποιες καινούριες γραμμές, είναι ψιλοχάλια. Πώς είναι το μετρό της Αθήνας; Καμία σχέση. Αν βλέπετε εντυπωσιακούς σταθμούς σε ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές, με γυάλινες οροφές, επένδυση γρανίτη και τεράστιες κυλιόμενες σκάλες, βλέπετε σχεδόν σίγουρα τη γραμμή Jubilee και ειδικότερα τον σταθμό Canary Wharf (προφ. Κανέρι Γουόρφ).

Βγαίνοντας στην επιφάνεια, αντικρύζεις κόοοοοοοοοσμο και κοσμάκη. Και δεν οφείλεται μόνο στο ότι έχουν αρχίσει οι εκπτώσεις. Κάθε Κυριακή είναι έτσι. Εδώ τα μαγαζιά ανοίγουν και την Κυριακή, με περιορισμένο ωράριο, 12-6 μμ.


Η Αγγλία είναι σίγουρα η πιο καταναλωτική χώρα στην Ευρώπη, όπου το retail therapy (ελληνιστί: σόπινγκ θέραπυ ή κατά το λαϊκότερο, πάμε για ψώνια) είναι η κατεξοχήν ασχολία του πληθυσμού, ειδικά του γυναικείου (οι άντρες προτιμούν τις πάμπ). Και επειδή οι Άγγλοι είναι λαός βαθύτατα αυτοσαρκαστικός, ένα από τα πολυκαταστήματα έκανε διαφημιστικά σποτάκια για την περίοδο των εκπτώσεων με θέμα τον υπερκαταναλωτισμό.


Αν πατήσετε στην φωτογραφία, θα μπορέσετε να διαβάσετε τις ατάκες πάνω στην πόρτα, που λένε: Buy me, I'll change your life (αγόρασέ με, θα σου αλλάξω τη ζωή) και I shop, therefore I am (ψωνίζω, άρα υπάρχω). Το μαγαζί αυτό, με τις χαρακτηριστικές κίτρινες τσάντες, είναι το Selfridges, αγαπημένο μαγαζί των Λονδρέζων, και δικό μου προσωπικά. Απέξω μοιάζει με μουσείο, μέσα έχει πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Φημίζεται ιδιαίτερα για το τμήμα με τις γυναικείες τσάντες (όλα τα μεγάλα ονόματα μαζεμένα), το τμήμα με τις γραβάτες και το τμήμα με τα γυναικεία εσώρουχα. Επίσης στον τελευταίο όροφο έχει πολύ ωραίο εστιατόριο self-service, και ένα τμήμα που σου κάνουν μασάζ χωρίς να χρειαστεί να ξεντυθείς (πολύ χαλαρωτική φάση μετά από ψώνια).

Το Selfridges είναι γνωστό για τις βιτρίνες του, που όχι μόνο είναι πολλές και πρωτότυπες, αλλά αλλάζουν συνέχεια. Κάποτε δούλευα εκεί κοντά και όταν πήγαινα το πρωί στη δουλειά κάθε μέρα έβλεπα άτομα στις βιτρίνες που έκαναν αλλαγές. Απορώ γιατί οι Έλληνες τουρίστες έχουν τρέλα με το Harrods, το οποίο είναι μεν ενδιαφέρον να το δεις, αλλά είναι καθαρά τουριστοπαγίδα και είναι μακριά από την Oxford Street, οπότε πρέπει να πας ειδικά. Για ψώνια, το Selfridges είναι απείρως καλύτερο, και το βασικότερο: οι πωλητές δεν σε κοιτάνε με μισό μάτι, όπως κάνουν στο Harrods.

Άλλο κατάστημα που αξίζει να επισκεφτείτε στην Oxford Street είναι το πενταόροφο Marks & Spencer, το οποίο είναι το μεγαλύτερο κατάστημα της γνωστής αλυσίδας. Πουλάει τα πάντα: ρούχα, παπούτσια, παιδικά, έπιπλα, βιβλία, είδη δώρου, ηλεκτρονικά, ακόμα και είδη σούπερ-μάρκετ (χαρτιά τουαλέτας κι έτσι). Πήγα κατευθείαν στα φαγώσιμα, και ειδικότερα στα καρπούζια, τα οποία είχαν 2.69 λίρες (4 ευρώ) τα 600 γραμμάρια, τα παίρνεις όμως κομμένα σε ομοιόμορφες τριγωνικές φετούλες (very cute). Είχαν έπτωση στα φρούτα (μάλλον επειδή λόγω του καιρού οι πωλήσεις είναι περιορισμένες και φοβούνται μην τους μείνουν), οπότε πήρα και κάτι νεκταρίνια με άλλα 4 ευρώ, και μου έκαναν 1 ευρώ δώρο. Αμέ!

Το καρπούζι ήταν ψιλο-μάπα, αλλά τα νεκταρίνια ήταν ωραία.


Το καλύτερο όμως στο Marks & Spencer ήταν ότι δοκίμασα για πρώτη φορά το αυτόματο ταμείο, εκεί που πακετάρεις μόνος τα ψώνια σου, περνώντας τα πρώτα από το κόκκινο φωτάκι που πάνει πιιιιινγκ, μετά πληρώνεις με κάρτα, παίρνεις την απόδειξη και φεύγεις σαν κύριος. Ωραία φάση, και το βασικότερο, δεν χρειάζεται να περιμένεις στην ουρά.


Ξαναβγαίνουμε στο δρόμο. Σας το είπα ότι είχε πολύ κόσμο, έτσι;


Δίπλα στο πολυκατάστημα Debenhams (το οποίο έχει πολύ ωραία πράγματα για το σπίτι, και είναι γνωστό κυρίως για τα γυναικεία ρούχα, τσάντες και αξεσουάρ, που είναι ντιζαϊνάτα χωρίς να είναι υπερβολικά στο στυλ, ούτε στις τιμές) είναι ένας πάγκος που πουλάει σουβενίρ για τους τουρίστες. Για τους άντρες έχουμε φανέλες όλων των ποδοσφαιρικών ομάδων. Για τις γυναίκες, κουκλάκια. Προσωπικά έχω αδυναμία στα μαγνητάκια, γιατί σου δίνουν το στίγμα της κάθε πόλης με μια ματιά.


Δίπλα ακριβώς, μια συμπαθέστατη κοπελίτσα μας κάνει παρέα παίζοντας βιολί με αντίτιμο ό,τι προαιρούμαστε. Στο Λονδίνο έχει πολλούς μουσικούς στο δρόμο και στον υπόγειο, και οι περισσότεροι είναι αξιόλογοι, δεν είναι ζητιάνοι που φυσάνε μια φλογέρα της κακιάς ώρας κι όποιος αντέξει. Στο σημείο αυτό, έξω από το Debenhams, έχει πάντα μουσικούς. Μάλλον είναι πόστο (πρέπει να πάρεις άδεια από το δήμο για να στηθείς εκεί). Την συγκεκριμένη κοπέλα πάντως, πρώτη φορά την έβλεπα.


Ελπίζω να σας άρεσε η βόλτα στο κέντρο. Ήταν μια ανάσα τσιμέντου και κίνησης μετά από την υπέρμετρη χαλαρότητα των τεράστιων πάρκων ;-)