Είμαι από τους ανθρώπους που ενώ τους αρέσουν πολύ τα ταξίδια, δεν τους αρέσει καθόλου να ταξιδεύουν. Δεν μου αρέσουν τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τα ΚΤΕΛ, οι σιδηροδρομικοί σταθμοί. Η πτήση, η διαδρομή με το λεωφορείο ή το τραίνο είναι απλά ένα αναγκαίο κακό. Το καράβι κάπως το αντέχω, όταν είναι καλοκαίρι και μπορώ να βγω στο κατάστρωμα για βόλτες και ηλιοθεραπεία. Τα υπόλοιπα μέσα συγκοινωνίας απλά τα ανέχομαι μέχρι να προοδεύσει η τεχνολογία και να μπορούμε να μεταφερόμαστε στον προορισμό μας στιγμιαία, όπως κάνουν στο Star Trek.
Για τον λόγο αυτό, ποτέ δεν πηγαίνω σε λιμάνι, αεροδρόμιο ή σταθμό νωρίτερα από όσο ακριβώς χρειάζεται για να μπω στο όποιο μέσο μεταφοράς και να φύγω. Ειδικά με τα αεροπλάνα, από τότε που εφευρέθηκε το online check-in, κι επειδή συνήθως ταξιδεύω μόνο με χειραποσκευές, είναι ζήτημα αν θα φτάσω στο αεροδρόμιο περισσότερο από 1 ώρα πριν την αναχώρηση. Το τρυκ βέβαια είναι να φτάσεις μισή ώρα πριν, γιατί έχεις τις περισσότερες πιθανότητες για upgrade, ειδικά αν η πτήση είναι γεμάτη. Το κατάφερα μια φορά με Ολυμπιακή και ταξίδεψα business class Αθήνα-Λονδίνο. Πολύ καλή φάση, αλλά δύσκολο να το συγχρονίσεις ώστε να σου κάνουν upgrade αντί να σου δώσουν την τελευταία θέση πίσω-πίσω δίπλα στις τουαλέτες, που δεν μπορείς καν να κατεβάσεις την πλάτη και κάθεσαι σε όλη τη διαδρομή σα να έχεις καταπιεί παλούκι. Τα προσωπικά μου ρεκόρ στις γρήγορες αναχωρήσεις είναι: 1 λεπτό πριν φύγει τραίνο (το προλάβαμε), 15 λεπτά πριν φύγει αεροπλάνο (κι αυτό το προλάβαμε), 2 λεπτά αφού έφυγε το πλοίο (κι αυτό, γιατί μας είδαν που τρέχαμε σαν τρελοί στην προβλήτα και γύρισαν στο λιμάνι να μας πάρουν, να 'ναι καλά οι άνθρωποι).
Τόσα χρόνια που ταξιδεύω έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι είναι πραγματικά *πολύ δύσκολο* να χάσεις αεροπλάνο. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Στην πραγματικότητα είναι πολύ κατορθωτό, αρκεί να υπάρχουν κάποιες βασικές προϋποθέσεις.
1. Για την μεταφορά σου στο αεροδρόμιο, μην επιλέξεις μέσο μαζικής μεταφοράς που λίγο-πολύ πάει στην ώρα του (π.χ. τραίνο/μετρό), αλλά αυτοκίνητο, καθότι μόνο το αυτοκίνητο μπορεί να κολλήσει αποτελεσματικά στην κίνηση.
2. Να ταξιδεύεις σε μέρα και ώρα αιχμής, π.χ. μεσημέρι Σαββάτου πριν από Δευτέρα-αργία.
3. Να δεχθείς να σε πάει στο αεροδρόμιο όχι επαγγελματίας οδηγός ταξί, αλλά φίλος/η που οδηγάει λες και δίνει εξετάσεις για δίπλωμα, κοινώς όπου δούμε κίτρινο φανάρι σταματάμε, τηρούμε τους κανόνες προτεραιότητας, δεν χρησιμοποιούμε άσκοπα την κόρνα μας κ.λπ.
4. Όταν είσαι ακόμα στο σπίτι και βλέπεις ότι γύρω σου όλοι σέρνονται λες και ετοιμάζονται για ψώνια και όχι να σε πάνε στο αεροδρόμιο, μην τους βάλεις τις φωνές (εμπρός καλά μου νιάτα) αλλά να σκέφτεσαι, εντάξει μωρέ, έχουμε καιρό ακόμα...
Αυτές τις τέσσερις βασικές προϋποθέσεις πληρούσαμε το Σάββατο το πρωί, όταν ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο με καθυστέρηση περίπου μισής ώρας μέχρι να τελειώσει ο ένας τον καφέ του, να καπνίσει η άλλη το τσιγάρο της, να πάει το τρίτος τουαλέττα. Ο καθένας με το πάσο του, σα να μην υπήρχε βιασύνη.
Άντε και ξεκινάμε με τα πολλά. Αντί να βγούμε από το πάρκιν και να φύγουμε αμέσως, ασχολούμαστε τρία άτομα (συν η οδηγός, που κανονικά θα έπρεπε να ΟΔΗΓΑΕΙ γιατί δεν ξέρω αν σας το είπα, είχαμε και μια πτήση να προλάβουμε) με το Τom Tom, δηλαδή το μηχανάκι που μας δείχνει τη διαδρομή - πώς ανάβει, πώς το προγραμματίζουμε, πού πάμε, ποιοί είμαστε κ.λπ. Τα νεύρα μου αρχίζουν να τεντώνουν, αλλά δεν λέω τίποτα. Όταν με το καλό μπαίνουμε στον κεντρικό δρόμο και βρίσκουμε κίνηση, 3 στους 4 μένουν έκθαμβοι "πω πω έχει κίνηση". Δεδομένου ότι ήταν αρχή τριήμερου, δεν ξέρω τι ακριβώς περίμεναν ότι θα βρουν. Άδειους δρόμους; Τεσπά, το προσπερνώ κι αυτό.
Αν ήταν μόνο η κίνηση δεν θα υπήρχε πρόβλημα, αλλά πέσαμε και πάνω σε έργα. Γιατί στο Λονδίνο βρίσκουν ευκαιρία κάθε φορά που είναι αργία, και ειδικά τριήμερο, να κάνουν έργα στους δρόμους. Σου λέει τρώνε που τρώνε το αγγούρι λόγω κίνησης, τι ψυχή έχει λίγη ταλαιπωρία παραπάνω; Κι αν ήταν μόνο τα έργα, πάλι δεν θα υπήρχε πρόβλημα, αλλά όπως σας είπα, είχαμε οδηγό από τους λίγους. Τόση ήταν η κίνηση που κάναμε σχεδόν δύο ώρες να πάμε στο αεροδρόμιο (μια διαδρομή που συνήθως είναι 50-55 λεπτά) και σε όλο αυτό το διάστημα πέρασε μόνο ένα κίτρινο φανάρι, κι αυτό μόνο επειδή φωνάζαμε όλοι μαζί "πέρνα το, πέρνα το". Δύο ώρες στους δρόμους, με κίνδυνο να χάσουμε το αεροπλάνο, και δεν υπερβήκαμε *ούτε μια φορά* το όριο ταχύτητας. Αν σας πω ότι είχα φτάσει στα όρια της αντοχής μου, θα είναι λίγο. Γιατί τον ταξιτζή, άμα σε συχτιρίσει πολύ του ρίχνεις κι ένα βρισίδι άμα λάχει, τον φίλο όμως (που σου κάνει χάρη, γιατί τα ταξί στο Λονδίνο είναι απλησίαστα) δεν μπορείς να του βάλεις τις φωνές επειδή δεν παραβαίνει τον ΚΟΚ για να μην χάσεις το αεροπλάνο.
Μαζέψαμε τη γλώσσα μας, κάναμε τους άνετους και το χάσαμε το σκασμένο. Γιατί παρόλο που μπήκαμε στο αεροδρόμιο 15 λεπτά πριν την ώρα αναχώρησης, και με σβελτάδα που θα ζήλευε κι ο Κεντέρης φτάσαμε στην πύλη μέσα σε 5 λεπτά, την είχαν ήδη κλείσει. Μετά μάθαμε τον λόγο: δεν είχε φυσούνα, το αεροπλάνο ήταν μακριά από την πύλη κι έπρεπε να πάμε με λεωφορείο, το οποίο σιγά που θα μας περίμενε. Φυσικά (ω σοφέ Μέρφυ) η πτήση δεν είχε καθυστέρηση, γιατί αν είχε έστω και 10 λεπτά καθυστέρηση, μπορεί να την προλαβαίναμε. Το οποίο είναι μεγάλη γκαντεμιά, γιατί ταξιδεύω συχνά με British Airways και ούτε θυμάμαι την τελευταία φορά που πτήση έφυγε στην ώρα της.
Έτσι που λέτε έχασα για πρώτη (και ελπίζω τελευταία) φορά αεροπλάνο. Το γαμώτο είναι ότι για πρώτη φορά είχα προνοήσει να κλείσω θέσεις μπροστά-μπροστά, εκεί που τελειώνει η διακεκριμένη θέση και για 1-2 σειρές τα καθίσματα της οικονομικής είναι πιο ευρύχωρα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά όταν φτάσεις στον προορισμό σου βγαίνεις από τους πρώτους, το οποίο είναι πολύ σημαντικό στο Όσλο, γιατί το αεροδρόμιο είναι στενό και μακρύ (όπως το Ελ. Βενιζέλος, αλλά πιο στενό και πιο μακρύ) και το αεροπλάνο σταματάει στο ακριβώς απέναντι σημείο από εκεί που φεύγει το τραίνο για το κέντρο της πόλης. Επίσης είναι σημαντικό να είσαι από τους πρώτους στη σειρά για τον έλεγχο διαβατηρίων, γιατί στη Νορβηγία δεν τους πολυ-αρέσουν οι ξένοι, οπότε έτσι και βρεθείς πίσω από μη-Ευρωπαίο και δη μαυριδερό, καλό είναι να έχεις υπομονή αγίου. Άμα βρεθείς πίσω από πολλούς μαυριδερούς μη-Ευρωπαίους, καλύτερα να κάνεις στην άκρη και να ασχοληθείς με κάτι άλλο, π.χ. να παίξεις 1-2 παρτίδες Tetris, γιατί έτσι κι αλλιώς το τεταρτάκι θα το φας στην αναμονή.
Εμείς όμως δεν είμασταν στο Όσλο, ούτε καν στο αεροπλάνο για Όσλο, είμασταν (ακόμα) στο Heathrow. Μετά από έναν μίνι καυγά επί τόπου για το ποιος είχε την φαεινή ιδέα να έρθουμε στο αεροδρόμιο με αυτοκίνητο, να φύγουμε τόσο αργά από το σπίτι, να δεχτούμε να μας πάει η οδηγός-υπόδειγμα που δεν είναι και Λονδρέζα (γιατί οι Λονδρέζοι οδηγούν λίγο πιο ... ελεύθερα, καθότι αν οδηγούσαν όπως λέει ο ΚΟΚ δεν θα έφταναν ποτέ στον προορισμό τους), αφού λοιπόν συζητήσαμε σε έντονο ύφος τα λεπτά αυτά θέματα, πήραμε βαθιές ανάσες, και πήγαμε στο Flight Connections να κλαφτούμε. Μας άλλαξαν τα εισιτήρια χωρίς πολλά-πολλά και τελικά φύγαμε με την επόμενη πτήση 3.5 και κάτι ώρες αργότερα. Αν το είχα φανταστεί ότι θα περνούσα τόσες ώρες κλεισμένη μέσα στο αεροδρόμιο, μπορεί να μην είχα ξεκινήσει από το σπίτι. Τελικά παρηγορήθηκα αγοράζοντας ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια στα Duty Free. Χεχε.
Περιττό να σας πω ότι στην καινούρια πτήση μας έδωσαν θέσεις 2 σειρές πριν την ουρά του αεροπλάνου. Όχι που θα τη γλιτώναμε.
21 comments:
Εγώ πάλι είμαι από τα άτομα που τους αρέσουν τα ταξίδια και οι χώροι αναχωρήσεις. Όταν αυτοί μετατρέπονται σε χώροι άφιξης, τους σιχαίνομαι.
Επομένως ως προνοητική κοπέλα, πηγαίνω πάντοτε νωρίτερα, χαζεύω και .. κλασσικά γκρινιάζω σε όσους δεν έχουν φτάσει ακόμα.
Βέβαια μια χαρά έχουν βολευτεί με εμένα όλοι, αφού πηγαίνοντας νωρίτερα κρατάω προνομιούχες θέσεις, αγοράζω νερά, καφέ, εφημερίδες και τσιγάρα για όλους.
Παρόλα αυτά έχω χάσει πλοίο στο παρά 5, έχω τρέξει να προλάβω τραίνο και πούλμαν, αλλά αεροπλάνο δεν έχω χάσει ακόμα!!
Τουλάχιστον Σοφάκι σου έμειναν τα καινούρια παπούτσια!! Με γεια!!
Δεν θέλω να σου το χαλάσω, αλλά είναι ωραία να πηγαίνεις Όσλο με άδειο αεροπλάνο, κ να απλώνεσαι σε 3 θέσεις κ να κοιμάσαι, Κ στο πήγαινε Κ στο έλα...
Κ δηλ, μετά απο τόση ταλαιπωρία φάγατε απλά βροχή...;
@ Seaina: Γι' αυτό σου λέω, κατά έναν περίεργο τρόπο, όταν πας τελευταία στιγμή, σπάνια χάνεις πτήση. Χρειάζονται ιδιαίτερες συγκαιρίες και ανάδρομος Ερμής για να το καταφέρεις.
@ Itelli: 1-2 φορές μου είχε τύχει κι αυτό (όχι για Όσλο), τότε που ήμουν φοιτήτρια και μπορούσα να φεύγω με τους λίγους. Τώρα ταξιδεύω με τους πολλούς, και τα αεροπλάνα που παίρνω είναι πάντα γεμάτα :-(
Βροχή μόνο την Δευτέρα. Το Σάββατο (ό,τι είχε απομείνει μέχρι να φτάσουμε) ήταν μια χαρά, η Κυριακή επίσης μέχρι που χάλασε το βράδυ. Τη Δευτέρα πήραμε σβάρνα τα μουσεία για να μην μουλιάσουμε. Αλλά εντάξει, πάλι κερδισμένοι βγήκαμε, γιατί στο Λονδίνο έβρεξε πολύ περισσότερο απ' ότι στο Όσλο.
Την δευτέρα όχι απλά έβρεχε... Το πήρε πατριωτικά θα έλεγα από την Κυριακή το βράδυ.
με την ευκαιρία πάντως, αυτοί οι υπάλληλοι των εταιριών στους οποίους κλαίγεσαι και σου δίνουν άλλη πτήση, δεν είναι πάντα φοβεροί γάτοι; Στα βρίσκουν όλα αμέσως! Και έχει πλάκα γιατί όταν βλέπεις κάποιον να κάνει όλη αυτή τη μαγκιά μπροστά σου με τις πτήσεις, νιώθεις κι εσύ πολύ γάτος!
Τα σέβη μου :)
Εμένα πάλι με αρέσουν όλοι οι σταθμοί αναχωρήσεων αλλά και οι αφίξεων επίσης ;)
Πάντως μου άρεσε που ενώ κανονικά θα μπορούσες ένα πρόσωπο να έχει αρχίσει να κοκκινίζει και να βγάζει καπνούς, εσύ έγραψες ένα υπέροχο κείμενο σε σημείο που η ταλαιπωρία περνάει σε δεύτερη μοίρα.
@ Brightbitebyalex: να σου πω, είχα μια ελπίδα ότι θα ήταν περισσότερο γάτοι και θα μας έβαζαν σε μια πτήση μέσω Κοπενγχάγης ή Φρανκφούρτης για να μην ξεροσταλιάσουμε στο Heathrow, αλλά εντάξει, με τα φτηνιάρικα εισιτήρια που είχαμε, μάλλον οι απαιτήσεις μου ήταν υπερβολικές ;-)
@ George-Rose: Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να μην σκάω για πράγματα που δεν μπορώ ν' αλλάξω. Δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά το παλεύω.
Χεχε...πολύ ωραία ιδέα για φωτογραφία. Διαφωνώ μαζί σου πάντως, συμφωνώντας ταυτόχρονα με george-rose.. μου αρέσουν τα ταξίδια ως διαδικασία (όχι μόνο ο προορισμός).. Αεροπλάνο δεν έχω χάσει, έχω δει όμως κάτι κάβους ένα αυγουστιάτικο χάραμα να σέρνονται μακριά μου, αφήνοντάς με στο καμίνι του Πειραιά.
kai egw den ta mporw ta aerodromia. olo klaiw.
Όχι που θα τη γλιτώνατε...
:)
@ Epikouros: Είναι μια φωτογραφία που αξίζει όσο 1000 λέξεις ;-)
@ Lazinio: Γιατί κλαις?!!
@ Σπύρος: Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Πάλι καλά να λέμε.
στην αγγλια άμα μου τύχαιναν όλα αυτά ένα στοίχος ίσως θα μου ερχόταν στο μυαλό
"always see the bright side of life"
το μόνο που μένει είναι ένα χαμόγελο και σκέψεις αυτοσαρκασμού...
Τι λες αγάπη που δεν χάνονται τα αεροπλάνα... Έχω χάσει αεροπλάνο στο Χίθροου (φοιτήτρια σαν ήμουν, δηλαδή τοοοοοοότε) επειδή έπρεπε να περπατήσω από το Τέρμιναλ 2 στο Τέρμιναλ 4, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, το οποίο μου πήρε ακριβώς 25 λεπτά. Έφτασα ακριβώς στην ώρα για να κουνήσω μαντήλι. Και, όχι, δεν μου έδωσαν άλλο εισητήριο. Και, ναι, έμεινα Πάσχα στην Αγγλία. Και, ναι, τους μίσησα βαθειά. Και, ναι, μου έμεινε από τότε...
Ωραίο το Όσλο; Και πολύ φτηνό ακούω... Με Norwegian πετάξατε;
@ The Bluelephant: Κάπως έτσι το φιλοσοφώ κι εγώ :-)
@ Mariadedoussi: Πω πω γκαντεμιά!! Πάσχα στην Αγγλία δεν υποφέρεται με τίποτα. Συμπάσχω αναδρομικά.
Το Όσλο είναι ψιλομέτριο, ούτε άσχημο, ούτε όμορφο, αλλά η γύρω περιοχή είναι το κάτι άλλο. Θα τα γράψω και πιο αναλυτικά κάποια στιγμή, μαζί με φωτογραφίες. Από φτήνια τι να σου πω, ένα (οικονομικό) γεύμα για 3 άτομα = 110 ευρώ, μια διαδρομή ταξί των 5 λεπτών = 20 ευρώ κ.λπ.
Πετάξαμε με ΒΑ, όχι μόνο γιατί είμαστε μαζόχες, αλλά επειδή είχαμε κάτι airmiles και είπαμε να τα αξιοποιήσουμε.
αχ αχ τι μου θύμισες! αν και βαθιά οργανωτικός τύπος, συχνά-πυκνά παίζω κυνηγητό με αεροπλάνα και βαπόρια γιατί τα ταξιδιωτικά μου πηγαινέλα είναι συνήθως τόσο συμπιεσμένα που χρειάζεται καλή φυσική κατάσταση και ούριος άνεμος ώστε να πετύχουν οι συνδυασμοί.
παρολαυτα μόνο ελάχιστες φορές έχω χάσει καποιο από τα μεταφορικά που κυνηγώ. για να χάσεις πάντως αεροπλάνο υπάρχει και ένας άλλος πολύ απλός και κατορθωτός τρόπος από αυτόν που περιγράφεις: να νομίζεις ότι πετάς άλλη μέρα.
και για να επανέρθω όμως και στο τι μου θύμισες, αυτή είναι μια πραγματική αεροπλανο-ιστορία που μου συνέβει πριν δυο χρόνια. ο τίτλος του post είναι "πάει, το έχασα το μυαλό μου" και δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίος :]
@ Φακίρης: Καλώς ήρθες στις Κόκκινες Νύχτες!
Η αλήθεια είναι ότι λάθος μέρα δεν έχω πάει στο αεροδρόμιο. Έχω πάει όμως λάθος ώρα και σε λάθος αεροδρόμιο (στο ίδιο ταξίδι μάλιστα). Προφανώς το μυαλό μου δεν ήταν εκεί που θα έπρεπε να ήταν ;-)
Πάω να διαβάσω και το δικό σου ποστ. Μ' αρέσουν οι ταξιδιωτικές ιστορίες.
Αυτή η ταλαιπωρία πριν την επιβίβαση, είναι που με κουράζει κι εμένα... 2 ώρες πτήση, 5 ώρες το ταξίδι...
το μόνο που δεν βαριέμαι είναι το αυτοκινητάκι μου... 10 ώρες να οδηγώ, δεν με κουράζει καθόλου. άσε που όποτε θέλω κάνω στάση...
;)
@σοφία: λάθος αεροδρόμιο και λάθος ώρα είναι πολύ δυνατός συνδυασμός. σου δίνω 10 πόντους (dix points) :p
[κόκκινες νύχτες καλώς σας βρήκα :]
@ Icarus: Κι εμένα αυτή η ταλαιπωρία της αναχώρησης (και της άφιξης) με εκνευρίζει, όμως δεν μπορείς να κάνεις όλα τα ταξίδια οδικώς.
@ Φακίρης: Χρειαζόμουν και λάθος μέρα για να πάρω τα douze points, ε;
@σοφία: λάθος μέρα, λάθος βαλίτσα, ξεχασμένα φαγητά στην κατάψυξη (και τον γενικό κλειστό), λίγο πιο πολύ πάθος στο χορευτικό, κάτι τελοσπάντων να βοηθήσεις την υποψηφιότητα :)
Η αλήθεια είναι ότι ούτε λάθος βαλίτσα έχω πάρει ποτέ, ούτε φαγητά έχω ξεχάσει.
Θα προσπαθήσω περισσότερο την επόμενη φορά...
Post a Comment