Εικόνες από την πόλη

Επειδή σας ζάλισα με τα πάρκα και τις πρασινάδες, και επειδή είναι αρκετοί που θέλουν να δούν πώς είναι το κανονικό Λονδίνο, είτε γιατί ετοιμάζουν ταξίδι, είτε από ακαδημαϊκό ενδιαφέρον, σήμερα σας βάζω κάτι διαφορετικό. Είναι μερικές φωτογραφίες που τράβηξα στην Oxford Street, τον κεντρικό δρόμο με τα μαγαζιά.

Η Oxford Street είναι o κύριος προορισμός των Ελλήνων τουριστών στο Λονδίνο. Στα μουσεία και στις γκαλερί ακούς όλο Ισπανούς και Ιταλούς. Στην Oxford Street έχει κυρίως Άραβες και Έλληνες. Ειδικά την περίοδο των χειμερινών εκπτώσεων, που συμπίπτουν με τις διακοπές των Χριστουγένων, είτε είσαι στην Ερμού είτε είσαι στην Oxford Street, δεν έχει διαφορά (εκτός ίσως ότι στην Oxford Street έχει περισσότερους Έλληνες).

Και ξεκινάμε:

Για να περάσεις από το Hyde Park στην Oxford Street, υπάρχει υπόγεια διάβαση, λίγο μίζερη και βρωμερή, αλλά τουλάχιστον δεν κινδυνεύεις να σε πατήσουν αυτοκίνητα. Κοντά στην έξοδο έχει συμπαθέστατες αφίσες της νέας ταινίας του Harry Potter (φάτε μάτια ψάρια).


Η διάβαση περνάει από ένα σταθμό υπογείου (αγγλιστί: tube station). Εκεί σταμάτησα να φωτογραφίσω τις αφίσες με τις οδηγίες για την αντιμετώπιση των υψηλών θερμοκρασιών - γιατί στο Λονδίνο, από τη στιγμή που η εξωτερική θερμοκρασία ξεπεράσει τους 20 βαθμούς, η θερμοκρασία μέσα στα τρένα πλησιάζει τους 40, και ο κόσμος λιποθυμάει συχνά πυκνά (καθότι είναι άμαθοι σε τέτοια εξτρήμ φαινόμενα, και δεν τους κόβει να έχουν μαζί ένα μπουκαλάκι με νερό).


Ευτυχώς που δεν μετακινούμαι με υπόγειο τις ώρες αιχμής, γιατί είναι πολύ βάρβαρο σπορ (και ιδιαιτέρως ακριβό - το φτηνότερο μονό εισιτήριο έχει 1.5 λίρα, ήτοι πάνω από 2 ευρώ, και η *ημερήσια* κάρτα απεριόριστων διαδρομών από 4.60 - 13.20 λίρες, ήτοι 7-20 ευρώ). Οι περισσότεροι σταθμοί του υπογείου, εκτός από κάποιες καινούριες γραμμές, είναι ψιλοχάλια. Πώς είναι το μετρό της Αθήνας; Καμία σχέση. Αν βλέπετε εντυπωσιακούς σταθμούς σε ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές, με γυάλινες οροφές, επένδυση γρανίτη και τεράστιες κυλιόμενες σκάλες, βλέπετε σχεδόν σίγουρα τη γραμμή Jubilee και ειδικότερα τον σταθμό Canary Wharf (προφ. Κανέρι Γουόρφ).

Βγαίνοντας στην επιφάνεια, αντικρύζεις κόοοοοοοοοσμο και κοσμάκη. Και δεν οφείλεται μόνο στο ότι έχουν αρχίσει οι εκπτώσεις. Κάθε Κυριακή είναι έτσι. Εδώ τα μαγαζιά ανοίγουν και την Κυριακή, με περιορισμένο ωράριο, 12-6 μμ.


Η Αγγλία είναι σίγουρα η πιο καταναλωτική χώρα στην Ευρώπη, όπου το retail therapy (ελληνιστί: σόπινγκ θέραπυ ή κατά το λαϊκότερο, πάμε για ψώνια) είναι η κατεξοχήν ασχολία του πληθυσμού, ειδικά του γυναικείου (οι άντρες προτιμούν τις πάμπ). Και επειδή οι Άγγλοι είναι λαός βαθύτατα αυτοσαρκαστικός, ένα από τα πολυκαταστήματα έκανε διαφημιστικά σποτάκια για την περίοδο των εκπτώσεων με θέμα τον υπερκαταναλωτισμό.


Αν πατήσετε στην φωτογραφία, θα μπορέσετε να διαβάσετε τις ατάκες πάνω στην πόρτα, που λένε: Buy me, I'll change your life (αγόρασέ με, θα σου αλλάξω τη ζωή) και I shop, therefore I am (ψωνίζω, άρα υπάρχω). Το μαγαζί αυτό, με τις χαρακτηριστικές κίτρινες τσάντες, είναι το Selfridges, αγαπημένο μαγαζί των Λονδρέζων, και δικό μου προσωπικά. Απέξω μοιάζει με μουσείο, μέσα έχει πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Φημίζεται ιδιαίτερα για το τμήμα με τις γυναικείες τσάντες (όλα τα μεγάλα ονόματα μαζεμένα), το τμήμα με τις γραβάτες και το τμήμα με τα γυναικεία εσώρουχα. Επίσης στον τελευταίο όροφο έχει πολύ ωραίο εστιατόριο self-service, και ένα τμήμα που σου κάνουν μασάζ χωρίς να χρειαστεί να ξεντυθείς (πολύ χαλαρωτική φάση μετά από ψώνια).

Το Selfridges είναι γνωστό για τις βιτρίνες του, που όχι μόνο είναι πολλές και πρωτότυπες, αλλά αλλάζουν συνέχεια. Κάποτε δούλευα εκεί κοντά και όταν πήγαινα το πρωί στη δουλειά κάθε μέρα έβλεπα άτομα στις βιτρίνες που έκαναν αλλαγές. Απορώ γιατί οι Έλληνες τουρίστες έχουν τρέλα με το Harrods, το οποίο είναι μεν ενδιαφέρον να το δεις, αλλά είναι καθαρά τουριστοπαγίδα και είναι μακριά από την Oxford Street, οπότε πρέπει να πας ειδικά. Για ψώνια, το Selfridges είναι απείρως καλύτερο, και το βασικότερο: οι πωλητές δεν σε κοιτάνε με μισό μάτι, όπως κάνουν στο Harrods.

Άλλο κατάστημα που αξίζει να επισκεφτείτε στην Oxford Street είναι το πενταόροφο Marks & Spencer, το οποίο είναι το μεγαλύτερο κατάστημα της γνωστής αλυσίδας. Πουλάει τα πάντα: ρούχα, παπούτσια, παιδικά, έπιπλα, βιβλία, είδη δώρου, ηλεκτρονικά, ακόμα και είδη σούπερ-μάρκετ (χαρτιά τουαλέτας κι έτσι). Πήγα κατευθείαν στα φαγώσιμα, και ειδικότερα στα καρπούζια, τα οποία είχαν 2.69 λίρες (4 ευρώ) τα 600 γραμμάρια, τα παίρνεις όμως κομμένα σε ομοιόμορφες τριγωνικές φετούλες (very cute). Είχαν έπτωση στα φρούτα (μάλλον επειδή λόγω του καιρού οι πωλήσεις είναι περιορισμένες και φοβούνται μην τους μείνουν), οπότε πήρα και κάτι νεκταρίνια με άλλα 4 ευρώ, και μου έκαναν 1 ευρώ δώρο. Αμέ!

Το καρπούζι ήταν ψιλο-μάπα, αλλά τα νεκταρίνια ήταν ωραία.


Το καλύτερο όμως στο Marks & Spencer ήταν ότι δοκίμασα για πρώτη φορά το αυτόματο ταμείο, εκεί που πακετάρεις μόνος τα ψώνια σου, περνώντας τα πρώτα από το κόκκινο φωτάκι που πάνει πιιιιινγκ, μετά πληρώνεις με κάρτα, παίρνεις την απόδειξη και φεύγεις σαν κύριος. Ωραία φάση, και το βασικότερο, δεν χρειάζεται να περιμένεις στην ουρά.


Ξαναβγαίνουμε στο δρόμο. Σας το είπα ότι είχε πολύ κόσμο, έτσι;


Δίπλα στο πολυκατάστημα Debenhams (το οποίο έχει πολύ ωραία πράγματα για το σπίτι, και είναι γνωστό κυρίως για τα γυναικεία ρούχα, τσάντες και αξεσουάρ, που είναι ντιζαϊνάτα χωρίς να είναι υπερβολικά στο στυλ, ούτε στις τιμές) είναι ένας πάγκος που πουλάει σουβενίρ για τους τουρίστες. Για τους άντρες έχουμε φανέλες όλων των ποδοσφαιρικών ομάδων. Για τις γυναίκες, κουκλάκια. Προσωπικά έχω αδυναμία στα μαγνητάκια, γιατί σου δίνουν το στίγμα της κάθε πόλης με μια ματιά.


Δίπλα ακριβώς, μια συμπαθέστατη κοπελίτσα μας κάνει παρέα παίζοντας βιολί με αντίτιμο ό,τι προαιρούμαστε. Στο Λονδίνο έχει πολλούς μουσικούς στο δρόμο και στον υπόγειο, και οι περισσότεροι είναι αξιόλογοι, δεν είναι ζητιάνοι που φυσάνε μια φλογέρα της κακιάς ώρας κι όποιος αντέξει. Στο σημείο αυτό, έξω από το Debenhams, έχει πάντα μουσικούς. Μάλλον είναι πόστο (πρέπει να πάρεις άδεια από το δήμο για να στηθείς εκεί). Την συγκεκριμένη κοπέλα πάντως, πρώτη φορά την έβλεπα.


Ελπίζω να σας άρεσε η βόλτα στο κέντρο. Ήταν μια ανάσα τσιμέντου και κίνησης μετά από την υπέρμετρη χαλαρότητα των τεράστιων πάρκων ;-)