Καράβια εδώ, καράβια εκεί, καράβια παρά πέρα

Η τρίτη μέρα στο Όσλο ξημέρωσε βροχερή, παγερή και συννεφιασμένη. Με λίγα λόγια, καμία σχέση με την προηγούμενη. Αφού δεν υπήρχε περίπτωση να πάμε βόλτα με τέτοιο καιρό, είπαμε να πάρουμε σβάρνα τα μουσεία. Αγοράσαμε κάτι ειδικές κάρτες για τουρίστες, οι οποίες με 30 ευρώ δίνουν δωρεάν συγκοινωνίες και είσοδο στα μουσεία της πόλης για 24 ώρες, και ξεκινήσαμε για το Bygdoy, μια χερσόνησο στα αριστερά του κέντρου (περίπου 15 λεπτά με λεωφορείο) όπου είναι μαζεμένα τα πιο δημοφιλή μουσεία της πόλης.

Είδαμε τρία μουσεία, και όλα είχαν σχέση με πλοία και εξερευνήσεις. Να ξέρετε, οι Νορβηγοί δεν έχουν στασιό. Όπου πάνε καράβια, πάνε κι αυτοί. Όπου δεν πάνε καράβια, φτιάχνουν καράβια και πάνε. Λαός-ταξιδευτής και ανήσυχος. Ούτε να τους κυνηγούσαν.

Το πρώτο μουσείο που είδαμε ήταν το Vikingskipshuset, το μουσείο των πλοίων των Βίκινγκ. Οι Βίκινγκ συνήθιζαν να θάβουν τους νεκρούς τους μέσα σε πλοία, και τρία από αυτά έχουν διασωθεί και εκτίθενται σε ένα ειδικά σχεδιασμένο μουσείο, μαζί με διάφορα ευρήματα από τους τάφους. Προσωπικά με εντυπωσίασαν δύο πράγματα: το μέγεθος των πλοίων (σαν μεγάλα καρυδότσουφλα ένα πράγμα) και το πόσο μακριά κατάφεραν να ταξιδέψουν: από τη Γροιλανδία και την Αμερική μέχρι την Ιταλία, το Βυζάντιο και την Κασπία θάλασσα. Πραγματικοί θαλασσοπόροι και κατακτητές, όχι παίξε-γέλασε.


Το επόμενο μουσείο που είδαμε ήταν το Μουσείο Kon-Tiki το οποίο είναι αφιερωμένο σε διάφορα εγχειρήματα του Νορβηγού εξερευνητή Θωρ Χάγερνταλ, ο οποίος το 1947 ταξίδεψε από το Περού στην Πολυνησία πάνω σε μια σχεδία (το Κον-τίκι που λέγαμε) για να αποδείξει ότι οι πρώτοι άποικοι της Ωκεανίας ήταν από τη Νότια Αμερική. Το ταξίδι του κράτησε 101 μέρες και τα κατάφερε (μα τον Δία!) ακολουθώντας τα ρεύματα του Ειρηνικού ωκεανού. Στο ίδιο μουσείο υπάρχει και η σχεδία Ra ΙΙ με την οποία ο Χάγερνταλ ταξίδεψε το 1970 από το Μαρόκο στην Καραϊβική με σκοπό να δείξει ότι οι Αφρικανοί και οι Αραβες πιθανόν να είχαν φθάσει στην Αμερική πριν από τους Ευρωπαίους. 'Ο,τι και να πω είναι λίγο. Για να ζήσεις *επί μήνες* πάνω σε μια σχεδία, θέλει να έχεις γερά κότσια. Προφανώς το έλεγε η καρδούλα του.


Το τελευταίο μουσείο που είδαμε, και αυτό που εμένα προσωπικά μου άρεσε περισσότερο, ήταν το Frammuseet, αφιερωμένο στο πλοίο Fram, το ανθεκτικότερο ξύλινο πλοίο όλων των εποχών. Με το Fram έγιναν τρεις αποστολές στους πόλους: η πρώτη στα 1893-96 στον Βόρειο και η τελευταία με τον Αμούνδσεν στο Νότιο Πόλο το 1910-12. Στο πρώτο του (νομίζω) ταξίδι, το Fram σκάλωσε στον πάγο, και έμεινε εγκλωβισμένο για τρία ολόκληρα χρόνια, τελικά όμως πλήρωμα και πλοίο επέστρεψαν στη Νορβηγία σώοι και αβλαβείς. Πώς άντεξαν κλεισμένοι τόσο καιρό σαν τα ποντίκια, μόνο η ψυχή τους το ξέρει! Μάλλον δεν έπασχε κανένας τους από κλειστοφοβία. Το πλοίο είναι εξαιρετικά καλοδιατηρημένο και οι επισκέπτες μπορούν να μπουν μέσα και να το γυρίσουν όλο, από το κατάστρωμα μέχρι τις μικροσκοπικές κουκέτες, το μηχανοστάσιο και τα αμπάρια.


Μετά από τόσα καράβια, προσθέσαμε κι άλλο ένα: το καράβι της γραμμής 91 που συνδέει τo Bygdoy με το Aker Brugge. Είχε φάση το καράβι σε ρόλο λεωφορείου, ειδικά όταν κούναγε πέρα-δώθε κι έσταζε νερό από τα ανοίγματα στην κουκούλα. Τι αξία έχει να ταξιδεύεις αν δε ζήσεις και μια περιπέτεια;