Αμστελόδαμου συνέχεια

Την επόμενη μέρα το πρωί, πριν πάρουμε το τρένο για να επιστρέψουμε στις Βρυξέλλες, κάναμε μια μικρή βόλτα στην περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο μας. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν αποτυπώνουν όσα ενδιαφέροντα είδαμε.

Κατ' αρχήν, πάρα πολλά ποδήλατα παντού.


Σειρές από ψιλόλιγνα κτήρια και πολλά κανάλια. Αν θυμάμαι καλά, η χαρακτηριστική αρχιτεκτονική των σπιτιών οφείλεται στο γεγονός ότι παλιά το κράτος φορολογούσε τις οικοδομές με κριτήριο το πλάτος της πρόσοψης, συνεπώς όσο πιο στενό ήταν το σπίτι σου, τόσο πιο λίγα πλήρωνες.


Επειδή τα σπίτια είναι τόσο στενά και έχουν πολλούς ορόφους, ο πιο εύκολος (και ενίοτε ο μοναδικός) τρόπος για να ανεβάσεις έπιπλα και ογκώδη αντικείμενα στο σπίτι είναι μέσα από τα παράθυρα. Γι' αυτό τα σπίτια έχουν ένα μεγάλο γάντζο εξωτερικά απ' όπου περνάνε τριχιά για να ανυψώνουν τα έπιπλα. Ο γάντζος δεν φαίνεται στην φωτογραφία, αλλά μπορείτε να τον εννοήσετε.


Αυτό είναι το στενότερο σπίτι του κόσμου, στην οδό Singel 7. Αυτή είναι η πίσω πλευρά του (η μπροστά είναι πιο φαρδιά) που έχει πλάτος 1 μόλις μέτρο! Την πρώτη φορά που περάσαμε από εκεί ούτε καν το προσέξαμε, μάλλον γιατί μας τράβηξε την προσοχή το πορτοκαλί ποδήλατο με τα πολύχρωμα πομ-πομ στις ρόδες.


Η οδός Damrak με τα τουριστικά μαγαζιά. Στο βάθος το κόκκινο κτήριο είναι ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός. Μπορείτε να διακρίνετε τις γραμμές του τραμ και τον ποδηλατόδρομο στα αριστερά.


Και τέλος, η εκκλησία του Αγίου Νικόλαου (St Nicolaas Kerk) κοντά στον σταθμό. Δεν μπήκαμε μέσα αλλά απέξω μας φάνηκε εντυπωσιακή.


Συνοπτικά, πρέπει να πω ότι οι εντυπώσεις μας από το Amsterdam ήταν οι καλύτερες, παρόλο που πετύχαμε πολύ γκρίζο καιρό (αλλά ήταν και Δεκέμβρης). Μείναμε τόσο ενθουσιασμένες από την πόλη, την ατμόσφαιρα, τους ανθρώπους, την ευκολία με την οποία μπορούσες να κινηθείς (μεταφορικά, λόγω του ότι όλοι μιλούν Αγγλικά, γιατί κυριολεκτικά εγώ τουλάχιστον όλο ντριν ντριν άκουγα γύρω μου), που είπαμε πως σίγουρα θα επιστρέφαμε την άνοιξη. Έχουν περάσει δυο χρόνια από τότε και ο δρόμος δεν μας έχει φέρει πάλι πίσω, αλλά κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό.

Αν σκέφτεστε να κάνετε ένα ταξίδι, ίσως το πρώτο σας, στο εξωτερικό, το Amsterdam είναι ιδανικός προορισμός για ένα σαββατοκύριακο. Κατ' αρχήν είναι αρκετά μαζεμένο, οπότε μπορείς να δεις πολλά πράγματα σε λίγο χρόνο, όχι σαν το Λονδίνο ή το Παρίσι που θέλουν μέρες ολόκληρες για να πεις ότι είδες τα βασικά. Επίσης όλοι μιλάνε αγγλικά οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα συνεννόησης (αρκεί να τα μιλάτε κι εσείς). Κυρίως όμως αξίζει γιατί είναι μια πόλη σαν καρτ-ποστάλ. Ακόμα κι αν το μόνο πράγμα που θα κάνετε είναι μια βόλτα στο κέντρο, θα νιώσετε ότι έχετε δει κάτι το διαφορετικό.

Καλά ταξίδια!

Κάποιος γιορτάζει

Σήμερα είναι τα ένατα γενέθλια του Google, και είπα να κάνω ένα μικρό ποστ προς τιμήν του, αφού για μένα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της περιήγησης στο διαδίκτυο.

Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει ιστολόγος που αγνοεί το Google, γι' αυτό δεν θα σας πω λεπτομέρειες για το πώς ξεκίνησε και πώς δουλεύει. Αν ενδιαφέρεστε, μπορείτε να το ψάξτε και μόνοι σας. Θα σας πω μόνο ότι το Google το λατρεύω και το χρησιμοποιώ καθημερινά για τα πάντα. Μέχρι και μια φίλη μου εντόπισα με τη βοήθειά του πριν 2 χρόνια!

Η φίλη μου αυτή είναι Ελβετίδα και είχαμε γνωριστεί σε κάτι πανευρωπαϊκά προγράμματα όταν εγώ ήμουν φοιτήτρια στην Αθήνα και αυτή στη Γενεύη. Τότε κάναμε πολλή παρέα, είχε έρθει στην Ελλάδα, είχα πάει στην Ελβετία, είχαμε πάει μαζί στο Λονδίνο. Μέχρι 10 χρόνια πριν, που ήμουν πια εγκατεστημένη στην Αγγλία και την ίδια εποχή αυτή ετοιμαζόταν να πάει για σπουδές στην Αμερική. Κάπου μεταξύ βαλίτσας και μετακόμισης χάσαμε επαφή απλά και μόνο γιατί μέσα στη φούρια μας δεν ανταλλάξαμε διευθύνσεις. Τότε δεν είχαμε ημέιλ, κινητά, ιστολόγια, MSN, Facebook και τα σχετικά, τα υπεραστικά τηλέφωνα κόστιζαν ένα σωρό λεφτά (ειδικά αν ήσουν άπορος φοιτητής) και γενικώς η επικοινωνία ήταν σχεδόν αποκλειστικά μέσω ταχυδρομείου. Δύσκολοι καιροί...

Πέρασαν 8 χρόνια και ούτε φωνή ούτε ακρόαση από την παλιά μου φίλη. Είχα στείλει 1-2 γράμματα, την είχαν ψάξει και κάτι κοινοί γνωστοί μας που βρέθηκαν στη Γενεύη, αλλά τίποτα. Σαν να είχε ανοίξει η γη και την είχε καταπιεί.

Ένα βράδυ χαζολογούσα στο ίντερνετ βάζοντας στον Γούγλη το όνομά μου για να δω τι θα βγάλει. Πλάκα-πλάκα, ανάμεσα στις συνωνυμίες και τη γενικότερη σαβούρα, έβγαλε και αναφορές που ήταν σωστές, όπως κάτι δημοσιεύσεις από φοιτητικά συνέδρια (ουδέν κρυφό υπό του Γούγλη αγαπητοί μου, γι' αυτό προσέχετε τι δημοσιεύετε)! Σκέφτομαι λοιπόν, αφού ο Γούγλης βρίσκει εμένα, γιατί να μην βρει και την Yvette;

Να μην σας τα πολυλογώ, μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα την είχα βρει - στο Dubai! Βασικά βρήκα το όνομά της στην ιστοσελίδα μιας αυστραλέζικης εταιρίας που έχει παράρτημα εκεί. Φωτογραφία δεν είχε, ούτε άλλες πληροφορίες, όμως το αντικείμενο της δουλειάς ήταν σχετικό με τις σπουδές της, το όνομά της συλλαβισμένο σωστά και από την πρώτη στιγμή ήμουν σίγουρη πως είχα πετύχει διάνα. Βρήκα τη δομή των ηλεκτρονικών διευθύνσεων της εταιρίας από κάτι παραπομπές και της έστειλα ένα σύντομο ημέιλ το ίδιο βράδυ. Την άλλη μέρα το πρωί η απάντησή της με περίμενε στο inbox. Εκεί να δείτε χαρές και γλέντια :-)

Ευχαριστώ κύριε Γούγλη! Αν δεν ήσασταν εσείς, ίσως να μην ξαναβρισκόμασταν ποτέ με την Yvette.

Η πανσέληνος το πρωί

Χθες το βράδυ ήταν η πανσέληνος του Σεπτεμβρίου.

Σήμερα το πρωί στις 6:54 τράβηξα αυτή την φωτογραφία.

Κάνει πάρα πολύ κρύο. Σα να έπιασε ξαφνικά χειμώνας.

Πού να 'ναι άραγε το κασκώλ και το καπέλο μου;

Amsterdam by night

Σε αντίθεση με τους άλλους ιστολόγους (έτσι δεν θα έπρεπε να λέγονται ελληνιστί οι μπλόγκερς?) που παίρνουν μέρος στο αφιέρωμα αυτό, και οι οποίοι είτε έχουν ζήσει στην Ολλανδία είτε έχουν πάει έστω μερικές μέρες για διακοπές, η συνολική εμπειρία μου από την χώρα τις τουλίπας συνοψίζεται σε μια παραμονή 23 ωρών στην πρωτεύουσα Άμστερνταμ (και δύο ταξίδια με τραίνο κατά μήκος της χώρας από και προς τις Βρυξέλλες) μέσα στο καταχείμωνο.

Το ταξίδι αυτό προέκυψε εντελώς τυχαία. Κανονίζαμε με την κολλητή μου μια περιοδεία στις Χριστουγεννιάτικες αγορές της βόρειας Ευρώπης, και η πρώτη μας στάση ήταν στις Βρυξέλλες, απ' όπου θα συνεχίζαμε για Κολωνία. Ψάχνοντας για εισιτήρια με τα τρένα Thalys, βρήκαμε μια προσφορά για Άμστερνταμ 32€ με επιστροφή και δεν μπορούσαμε παρά να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία. Πήραμε μια μέρα άδεια ακόμα, κλείσαμε εισιτήρια και ξενοδοχεία, και βουρρρρ!

Στο Άμστερνταμ φτάσαμε στις 2 μμ, μετά από ταξίδι σχεδόν τριών ωρών. Από τη διαδρομή δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα. Ήμουν τόσο λιώμα που μετά από κανένα μισάωρο παράτησα το βιβλίο που διάβαζα και αποκοιμήθηκα σαν πουλάκι. Ξύπνησα λίγο πριν φτάσουμε στο Άμστερνταμ, κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα το... απέραντο γκρι του Ολλανδικού χειμώνα. Ούτε τουλίπες, ούτε λουλούδια, ούτε αγελάδες να βοσκάνε αμέριμνα, μόνο τεράστιες επίπεδες εκτάσεις, ποταμάκια και κάτι μύλους στο βάθος. Με το που κατεβήκαμε από το τρένο είδαμε κάποιες περισσότερο χαρακτηριστικές εικόνες: πολλά ποδήλατα, πολλά τραμ και μπυραρίες με το σήμα της Amstel (εντυπωσιακό γιατί στην Αγγλία η Amstel τότε ήταν εντελώς άγνωστη).

Όταν λέω πολλά ποδήλατα, δεν μπορεί να εννοήσει ο νους σας *πόσο* πολλά. Αρκεί να σας πω ότι δίπλα στον σταθμό είχε πολυόροφο πάρκιν μόνο για ποδήλατα. Στους δρόμους, τα ποδήλατα είναι παντού - κι αν είσαι λίγο Έλληνας και δεν είσαι μαθημένος στα πεζοδρόμια, ακούς συνέχεια ανυπόμονα κουδουνίσματα για να κάνεις άκρη. Και ούτε κόβουν ταχύτητα. Μάλιστα μερικοί σου φωνάζουν κιόλας (και με το δίκιο τους φυσικά). Εμένα ειδικά μου φώναζαν πολύ γιατί με το που άκουγα ντριν ντριν κοκκάλωνα εκεί που ήμουν, αντί να παραμερίζω. Εντελώς ανάποδη συμπεριφορά. Τι να πω, προφανώς σε καμιά από τις προηγούμενες ζωές μου δεν έχω υπάρξει Ολλανδέζα...

Το καλό με τις χειμωνιάτικες περιοδείες είναι ότι επειδή έχεις πολύ λίγο χρόνο στη διάθεσή σου, δεν έχεις την πίεση να προλάβεις αυτό ή το άλλο αξιοθέατο, και για μουσεία ούτε λόγος. Το πολύ-πολύ να πάμε καμιά βόλτα στα μαγαζιά. Έτσι, αφού αφήσαμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο μας, ένα συμπαθέστατο Sofitel στην οδό Nieuwezijds Voorburgwal (ωραία γλώσσα τα Ολλανδικά, και πολύ εύκολη στο μάτι), πήγαμε πρώτα-πρώτα στο ταχυδρομείο να αγοράσουμε γραμματόσημα, καθότι Άμστερνταμ ήταν αυτό και φυσικά είχαμε σκοπό να στείλουμε κάρτες σε όλους τους φίλους, γνωστούς και συγγενείς που μας είχαν δώσει διευθύνσεις. Μετά πήγαμε στο εμπορικό κέντρο Magna Plaza που είναι πολύ χλιδάτο και είχε ένα τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο στη μέση.


Μέχρι να γυρίσουμε όλα τα μαγαζιά είχε αρχίσει να νυχτώνει και έτσι συνεχίσαμε στην Χριστουγεννιάτικη αγορά, η οποία δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, και σίγουρα καμία σχέση με τις αντίστοιχες της Γερμανίας. Πουλούσαν όμως ζεστά stroopwafels, βάφλες και ντόνατς, τα οποία δοκιμάσαμε ως καλοί τουρίστες. Αφού την γυρίσαμε σε χρόνο ρεκόρ, κοιτάξαμε γύρω μας προσπαθώντας να αποφασίσουμε πού να πάμε μετά, και είδαμε κόσμο και φώτα σε έναν δρόμο στα αριστερά μας, οπότε κατευθυνθήκαμε εκεί. Ήταν η οδός Kalverstraat, ανάλογη της Ερμού αλλά στο πιο φαντασμαγορικό της. Καταπληκτικά μαγαζιά, πολύς κόσμος, πολύ ζωντάνια, φώτα παντού. Η Jasmin, που είναι μέσα στα πράγματα, μου είπε ότι οι νέοι Λονδρέζοι πηγαίνουν πλέον στο Άμστερνταμ για ψώνια, αντί για τη Νέα Υόρκη που είναι η παραδοσιακή αγορά των ευκατάστατων τάξεων (αν και με την πτώση του δολλαρίου και την άνοδο του ευρώ, μάλλον η τάση αυτή έχει ανατραπεί πλέον). Πάντως η Kalverstraat είναι χωρίς αμφιβολία η χαρά του καταναλωτή.

Μετά τα μαγαζιά πήγαμε μια βόλτα στα στενά ανάμεσα στα κανάλια και φυσικά στην φημισμένη περιοχή των κόκκινων φαναριών, η οποία απογοήτευσε εντελώς την Jasmin, που περίμενε να υπάρχουν όχι μόνο γυναίκες, αλλά και άντρες-πόρνες. Προφανώς οι Ολλανδοί είναι μπροστά, αλλά όχι τόσο μπροστά.

Αργότερα το βράδυ συναντηθήκαμε με φίλους και πήγαμε για φαγητό σε ένα πολύ κυριλέ εστιατόριο, όπου δεν σέρβιραν Amstel (!!) αλλά μου έφεραν μια άλλη μπύρα που μου είπαν ότι μοιάζει με την Amstel και είχαν δίκιο, για να μην σας πω ότι ήταν και καλύτερη. Δεν θυμάμαι τι φάγαμε, πάντως το φαγητό ήταν ωραίο, και η παρέα επίσης, οι σερβιτόροι ευγενέστατοι και παιδαράδες, και όλοι μιλούσαν Αγγλικά άνετα και με ευφράδεια, παρόλο που το εστιατόριο δεν ήταν σε τουριστική περιοχή.

Από αυτή την σύντομη περιήγηση στο φωτισμένο Άμστερνταμ, μου έχουν μείνει στη μνήμη:

Tο κρύο και η υγρασία δίπλα στα κανάλια. Μπρρρρρ!

Οι προσπάθειές μας να στηρίξουμε τις φωτογραφικές μηχανές στα κάγκελα των γεφυριών για να βγάλουμε φωτογραφίες στο σκοτάδι, και τα γέλια που κάναμε όταν περνούσαν ποδήλατα και κουνούσαν τα κάγκελα (μισή ώρα στημένες με τις μηχανές ανά χείρας και έχουμε βγάλει 2 φωτογραφίες της προκοπής όλες κι όλες). Γενικώς φωτογραφίες δεν βγάλαμε πολλές πρώτον γιατί ήταν δύσκολα τα πράγματα στο σκοτάδι (δεν είχα και την Canon τότε...) και δεύτερον γιατί ήταν ολόκληρη ταλαιπωρία, βάλε βγάλε γάντια κάθε τρεις και λίγο.

Φωτογραφίσαμε όμως το μαγαζί με τα τυριά, που πραγματικά μας έχει μείνει αξέχαστο.


Θυμάμαι ακόμα τα μαγαζιά με τα σουβενίρ τίγκα στις ξύλινες τουλίπες και στα ξύλινα σαμπώ όλων των ειδών, από μαγνητάκια για το ψυγείο μέχρι υπερμεγέθη μπωλ. Αυτά δεν τα φωτογράφησα και το έχω μετανιώσει, αγόρασα όμως ένα μαγνητάκι για το ψυγείο μου και το βλέπω κάθε μέρα.

Και τέλος, μια υπέροχη Χριστουγεννιάτικη βιτρίνα με ρώσικες κούκλες.


Συνεχίζεται...

Η χώρα της τουλίπας

Για αρχή, επειδή δεν πρόλαβα να γράψω κάτι σήμερα...

Καλά ταξίδια!

Εσείς τι κάνατε το σαββατοκύριακο;

Άλλο ένα σαββατοκύριακο τελειώνει. Αυτή τη φορά δεν έχω να σας πω για εκδηλώσεις και εκδρομές, γιατί δεν βγήκα *καθόλου* από το σπίτι. Κυκλοφόρησε η τρίτη σεζόν του Battlestar Galactica σε DVD και είδαμε 20 επεισόδια το ένα μετά το άλλο. Πώρωση.

Ποιός περιμένει μέχρι τον Ιανουάριο να ξεκινήσει η τέταρτη σεζόν, μου λέτε;

Περί ποδηλάτων και άλλων τινών

Όταν έγραψα το προηγούμενο ποστ σχετικά με τα δημόσια ποδήλατα στο Παρίσι, η Δανάη ανέφερε σε σχόλιό της ότι το ερχόμενο Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου είναι η παγκόσμια ημέρα χωρίς αυτοκίνητο, πράγμα που εξηγεί γιατί ο δήμαρχος του Λονδίνου οργανώνει την ημέρα του ποδήλατου αυτό το σαββατοκύριακο.

Από περιέργεια, είπα να δω τι εκδηλώσεις έχουν προγραμματίσει για τη μέρα αυτή οι δύο μεγάλοι δήμοι της Ελλάδας. Στην Θεσσαλονίκη, η λεωφόρος Νίκης θα αποκλειστεί από την κυκλοφορία όλων των οχημάτων από τις 17.00 έως 22.00 και θα πραγματοποιηθεί ποδηλασία στην οποία μπορούν να συμμετάσχουν δημότες με τα δικά τους ποδήλατα. Επίσης οργανώνονται επίδειξη δεξιοτεχνίας ποδηλάτων, κληρώσεις και συναυλία του συγκροτήματος Δυτικές Συνοικίες με τη συμμετοχή του rock group Ixtheis.

Για την Αθήνα δεν μπόρεσα να βρω καμία πληροφορία. Μάλιστα όταν έψαξα στην ιστοσελίδα του Δήμου Αθηναίων, στην κατηγορία Πολιτική για την Αθήνα > Περιβάλλον, βρήκα μόλις 7 κατηγορίες (πράσινο, ανακύκλωση, καθαριότητα, προσόψεις, τεχνικά έργα, στάθμευση, αδέσποτα ζώα). Καμία μνεία στο κυκλοφοριακό, αλλά λέω δεν πειράζει, τουλάχιστον υπάρχει πολιτική για το θέμα της στάθμευσης. Αμ δε! Όταν πατάς στον σχετικό υπερσύνδεσμο, η σελίδα που ανοίγει είναι λευκότερη του λευκού. Στη δε λίστα με τα δελτία τύπου, δεν υπάρχει καμία απολύτως καταχώρηση για τον Σεπτέμβριο, ενώ στην κατηγορία Ατζέντα (εκδηλώσεις, συναυλίες) το ημερολόγιο έχει μείνει στον Δεκέμβριο του 2006!

Και αναρωτιέμαι: Ο δήμαρχος της Αθήνας έχει συγκεκριμένη περιβαλλοντική πολιτική, και αν ναι, ποια είναι; Πόσοι από εσάς που ψηφίσατε στις περασμένες δημοτικές εκλογές και νοιάζεστε για το περιβάλλον (γιατί υπάρχουν και αυτοί που δεν δίνουν δεκάρα), ενδιαφερθήκατε να ενημερωθείτε για τις προτάσεις των υποψηφίων δημάρχων για το περιβάλλον; Πόσοι από εσάς που μένετε στην Αθήνα, είτε ψηφίσατε τον συγκεκριμένο δήμαρχο είτε όχι, έχετε νοιαστεί να δείτε τι πολιτική ακολουθεί; Και εν τέλει, ενδιαφέρεται κανείς για την προστασία του περιβάλλοντος ή η μόνη ανησυχία των Αθηναίων είναι το παρκάρισμα;

Αναρωτιέμαι, γιατί ακούω συχνά-πυκνά πόσο ωραία είναι στο Λονδίνο και τι καλές συγκοινωνίες έχουμε, αλλά εκείνο που ίσως δεν ξέρετε είναι ότι ο τωρινός Δήμαρχος του Λονδίνου, Ken Livingston, εκλέχτηκε το 2000 σχεδόν αποκλειστικά για την περιβαλλοντική πολιτική του (ξεκάθαρα μέτρα κατά των Ι.Χ. με πεζοδρομήσεις, διόδια, προτεραιότητα σε λεωφορεία, ποδήλατα, πεζούς κ.λπ.) ενώ δεν τον υποστήριζε ούτε το κόμμα του, ούτε κανένα από τα αντίπαλα κόμματα. Τον υποστήριξε όμως ο κόσμος και συνεχίζει να τον υποστηρίζει παρόλο που τα μέτρα που έχει πάρει είναι τόσο ανατρεπτικά όσο μας είχε υποσχεθεί πριν τις εκλογές. Να σημειώσω επίσης ότι ο ίδιος ο δήμαρχος δεν οδηγεί και χρησιμοποιεί μετρό και λεωφορείο. Πότε είδατε τον δήμαρχο της Αθήνας τελευταία φορά στο μετρό;

Μετά σκέφτομαι το άλλο. Αν λάβω υπόψην μου τους κολλητούς μου στο Λονδίνο είμαστε 9 άτομα. Μεταξύ μας έχουμε 1 αυτοκίνητο, 1 μηχανή, 1 παπάκι, 2 ποδήλατα και 5 ετήσιες κάρτες απεριόριστων διαδρομών. Οι κολλητοί μου στην Αθήνα είναι 10 και μεταξύ τους έχουν 10 αυτοκίνητα, εκ των οποίων το ένα είναι 4x4 (αλί κι αν ξέρω τι το κάνουν το 4x4 μέσα στην πόλη) ενώ από αυτούς τους 10 μόνο 3 χρειάζονται οπωσδήποτε αυτοκίνητο για να πάνε στη δουλειά τους. Και μην νομίζετε ότι εμείς εδώ δεν έχουμε ένα αυτοκίνητο ο καθένας επειδή είναι τόσο θαυμάσιες οι συγκοινωνίες. Ο κύριος λόγος είναι ότι η συντήρηση του αυτοκινήτου είναι ακριβή, η βενζίνη επίσης, για να μπεις στο κέντρο πρέπει να πληρώσεις διόδια 8 λίρες (περίπου 13€) την ημέρα, και όταν μπεις στο κέντρο δεν έχεις πού να παρκάρεις - οι θέσεις πάρκιν είναι λίγες & ακριβές, και τα πεζοδρόμια για τους πεζούς. Έτσι και παρκάρεις σε πεζοδρόμιο ή σε διπλή κίτρινη γραμμή, μέχρι να επιστρέψεις το αυτοκίνητό σου έχει κάνει φτερά. Κι όλα αυτά είναι πολιτική του δήμου, δεν είναι πως δεν έχουμε χώρο, γιατί τόσα πάρκα που έχουμε θα μπορούσαν να γίνουν μια χαρά πάρκιν. Από κάτι τέτοιες πολιτικές αλλάζει σιγά-σιγά η νοοτροπία, και αντί να σε κοιτάνε σαν χαζό όταν λες πως δεν έχεις αυτοκίνητο (όπως κάνουν στην Ελλάδα), εδώ τους φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό.

Το οποίο μου θύμισε ένα περιστατικό πριν από μερικά χρόνια που είχα πάει να επισκεφτώ μια φίλη μου που μένει στο Βέλγιο, στα σύνορα με Ολλανδία (εντελώς επίπεδη γη και ποδήλατα παντού). Μου λέει μια μέρα, αφού είχαμε κάνει ένα σωρό εκδρομές με το αυτοκίνητο, είσαι να πάμε μια βόλτα μέχρι τα σύνορα - με ποδήλατο; Εγώ μόνο που δεν έμεινα κόκκαλο με την προοπτική, καθώς τότε έμενα στην Αθήνα και είχα να *δω* ποδήλατο κάτι χρόνια (γουότ ιζ μπάισικλ?). Πάμε, της λέω, αλλά εγώ έχω να ανέβω σε ποδήλατο πάνω από 10 χρόνια. Εκεί έμεινε αυτή κόκκαλο. Πόσο κόκκαλο το κατάλαβα αργότερα, όταν βγήκε όλη η οικογένειά της να μας ξεπροβοδίσει, γιατί τους είπε ότι είχα να κάνω ποδήλατο 10 χρόνια και τους φάνηκε τόσο απίστευτο που ήθελαν να δουν αν θα τα καταφέρω!!

Η φωτογραφία στην αρχή του ποστ είναι από την Γενεύη, όπου στις αρχές του Αυγούστου είχαν διοργανώσει ανάλογη ημέρα ποδήλατου. Η λεζάντα της αφίσσας λέει: "ε! το ποδήλατό μου χρειάζεται άσκηση". Χεχε :-)

Ορθοπεταλιές στο κέντρο της πόλης

Σήμερα το πρωί είχα μια (ακόμα) λογομαχία με τον Γκρινιάρη σχετικά με την ποδηλασία στην πόλη. Την κουβέντα αυτή την έχουμε ξανακάνει 2-3 φορές και πάντα δυσκολευόμαστε να βρούμε κοινό σημείο. Για να σας δώσω να καταλάβετε, ο Γκρινιάρης είναι φανατικός υποστηρικτής της χρήσης ποδήλατου για τις μετακινήσεις μέσα στην πόλη, ενώ εγώ βρίζω φανατικά κάθε ποδηλάτη που βρίσκεται στον δρόμο μου (και ειδικά στο πεζοδρόμιό μου). Όπως και να το δεις, έχουμε ...διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Στα πλαίσια της κουβέντας, του είπα για το πρόγραμμα Velib' που έχουν στο Παρίσι, και του υποσχέθηκα ένα ποστ με λεπτομέρειες και φωτογραφίες. Ιδού λοιπόν:

Ο δήμαρχος του Παρισιού Bertrand Delanoë ξεκίνησε τον περασμένο Ιούλιο ένα πρόγραμμα ενοικίασης δημόσιων ποδηλάτων με το όνομα Velib' (από τις γαλλικές λέξεις vélo, που σημαίνει ποδήλατο, και libre που σημαίνει ελεύθερος). Αρχικά 10.648 ποδήλατα τοποθετήθηκαν σε 750 σημεία της πόλης, απ' όπου μπορεί να τα παραλάβει κανείς με μόνη προϋπόθεση να έχει πιστωτική κάρτα. Η χρήση του ποδήλατου είναι δωρεάν για την πρώτη μισή ώρα, ενώ για την επόμενη μισή ώρα το κόστος είναι 1 ευρώ, για την επόμενη μισή 2 ευρώ και από εκεί και πέρα 4 ευρώ για κάθε μισή ώρα. Μετά τη χρήση, μπορείς να αφήσεις το ποδήλατο σε οποιονδήποτε από τους 750 σταθμούς, δηλαδή δεν χρειάζεται να το επιστρέψεις από εκεί που το πήρες.


Απ' ό,τι είδα τον Αύγουστο που ήμουν στο Παρίσι, τα ποδήλατα αυτά έχουν πολλή πέραση. Έξω από το ξενοδοχείο μας υπήρχε ένας σταθμός Velib' και το πρωί που τον παρακολουθήσαμε για 10-15 λεπτά, ερχόταν συνέχεια κόσμος και έπαιρνε ή άφηνε ποδήλατα. Από όσους σταθμούς περάσαμε δεν είδαμε κανέναν άδειο, και κανέναν τόσο γεμάτο που δεν χωρούσε να αφήσεις ποδήλατο. Ο δήμος άλλωστε έχει υπαλλήλους που φροντίζουν ώστε όλοι οι σταθμοί να είναι επαρκείς. Στις μόνες περιοχές που υπάρχει πρόβλημα είναι σε αυτές που βρίσκονται σε λόφους, όπως η Μονμάρτη, αφού εκεί παρατηρείται το φαινόμενο οι κάτοικοι να χρησιμοποιούν τα ποδήλατα στην κάθοδο, αλλά όχι στην άνοδο. Επίσης έχουν παρατηρηθεί και κάποια επεισόδια βανδαλισμού. Εκτός αυτών, το πρόγραμμα θεωρείται πετυχημένο, καθώς υπολογίζεται ότι το κάθε ποδήλατο νοικιάζεται κατά μέσο όρο 6 φορές την ημέρα! Μάλιστα ο δήμαρχος του Παρισιού έχει δεσμευτεί να τοποθετήσει σταθμούς Velib' κάθε 300 μέτρα, και μέχρι το τέλος του χρόνου να έχει αυξήσει τον αριθμό των διαθέσιμων ποδηλάτων σε 20.600 και των σταθμών σε 1451.

Ανάλογο πρόγραμμα έχει και η Λυών, με το όνομα Vélo'V το οποίο αν κρίνω από τον αριθμό των ποδηλάτων που είδαμε στην πόλη, πρέπει να είναι πολύ δημοφιλές τόσο με τους Λυωνέζους όσο και με τους τουρίστες.


Ο δήμαρχος του Λονδίνου ανακοίνωσε πρόσφατα ότι εξετάζει την πιθανότητα να εφαρμοστεί ανάλογο πρόγραμμα και εδώ (βοήθειά μας). Στο μεταξύ θα κλείσει τους κεντρικούς δρόμους της πόλης την ερχόμενη Κυριακή για μια εκδήλωση με τίτλο London Freewheel που σκοπό έχει την προώθηση των ...ορθοπεταλιών. Όσοι πιστοί προσέλθετε. (Γκρινιάρηηηηηηη θα πας?)

Η Γιορτή του Τάμεση

Το περασμένο σαββατοκύριακο, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ο δήμαρχος του Λονδίνου διοργάνωσε το Thames Festival, μια γιορτή για το τέλος του καλοκαιριού, η οποία κατά ευτυχή συγκυρία φέτος συνέπεσε με ένα πραγματικά καλοκαιρινό σαββατοκύριακο. Η γιορτή αποτελείται από εκδηλώσεις που γίνονται γύρω από τον ποταμό, στις όχθες και στις γέφυρες: παζάρια, μουσικές και χορευτικές παραστάσεις, καρναβάλι, πυροτεχνήματα, προβολές ταινιών, κωπηλατικοί αγώνες και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Είδα το πρόγραμμα και με έπιασε πονοκέφαλος. Για να τα δεις όλα έπρεπε να βγεις από το μεσημέρι και να περιφέρεσαι πάνω-κάτω στις όχθες του Τάμεση μέχρι το βράδυ, και πάλι όλο και κάτι θα έχανες.

Μετά από ώριμη σκέψη, αποφάσισα να πάω σε μια από τις γέφυρες που λέγεται Southwark (Σόδαρκ!) Bridge, όπου είχαν κόψει την κυκλοφορία και είχαν οργανώσει φαγοπότι. Προφανώς την ίδια ιδέα με μένα είχαν και πάααααρα πάρα πολλοί άλλοι, αφού στους δρόμους γύρω από τη γέφυρα είχε μαζευτεί πλήθος κόσμου, και μάλιστα έπρεπε να περιμένεις πριν ανέβεις στη γέφυρα για να αποφευχθεί ο συνωστισμός.


Πάνω στη γέφυρα, τα μεγαλύτερα εστιατόρια της περιοχής είχαν στήσει πάγκους και σέρβιραν αγγλικά και εθνίκ εδέσματα, ενώ για τον κόσμο υπήρχαν ξαπλώστρες, καναπέδες, ξύλινοι πάγκοι, δεμάτια σανό (όχι, δεν σας κάνω πλάκα, δείτε τις φωτογραφίες), κυριλέ τραπέζια με πολύφωτα και άλλα τέτοια τρελά. Μέχρι και γραμμόφωνα που έπαιζαν μουσική είχε, ενώ στην άλλη άκρη της γέφυρας είχε ζωντανή μουσική και χορούς.


Για τα παιδιά είχε διάφορες δραστηριότητες όπως ένα παιχνίδι που λέγεται apple bobbing (σε πολύ ελεύθερη μετάφραση "χοροπηδηχτά μήλα"). Για το παιχνίδι αυτό χρειάζεται ένα μεγάλο δοχείο με νερό, όπου μέσα ρίχνεις μήλα. Οι παίχτες σκύβουν πάνω από το νερό και προσπαθούν να πιάσουν τα μήλα με τα δόντια τους. Ακούγεται εύκολο, αλλά στην πράξη είναι αρκετά δύσκολο, γιατί τα μήλα "χοροπηδάνε" μέσα στο νερό. Ευτυχώς που είχε καλό καιρό γιατί μουσκεύτηκε πολύς κόσμος. Τόση πέραση είχε το παιχνίδι, που παντού έβλεπες μισοφαγωμένα μήλα.


Το καλύτερο όμως ήταν ένα σπιτάκι από ζαχαρωτά (σαν αυτό που είχαν βρει στο δάσος ο Χάνσελ και η Γκρέτελ στο ομώνυμο παραμύθι). Μικροί και μεγάλοι βοήθησαν στη διακόσμηση με γλάσο ζαχαροπλαστικής, και στο τέλος της ημέρας το ...έφαγαν! Ήταν και πεντανόστιμο το άτιμο!


Έμεινα στη γέφυρα μέχρι τη δύση του ήλιου, που πρέπει να πω ότι ήταν αρκετά εντυπωσιακή, παρόλο που από το σημείο που είμασταν ο ήλιος δεν έδυε πάνω από το νερό αλλά πίσω από κάτι κτήρια στο βάθος.


Στην επιστροφή είδα πολύ κόσμο στους δρόμους (ούτε γιορτή να ήταν ;-) και σίγουρα πολλοί έμειναν ως αργά και το γλέντησαν, αλλά εγώ βιαζόμουν για να μην χάσω τον αγώνα Ελλάδας-Ισπανίας (κλαψ!). Η κοπέλα με την μπύρα μου άρεσε γιατί είχε στηθεί σε πολύ στρατηγικό σημείο και από μακριά φαινόταν σα να έπινε μαζί με τον φρουρό. Το πλακόστρωτο στενάκι λέγεται Clink Street ("Οδός Φυλακής") και έχει πάρει το όνομά του από μια από τις παλιότερες φυλακές του Λονδίνου που βρισκόταν εκεί.

Κέρασμα

Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές και κερνάω Boston brownies (δια χειρός όχι δικού μου, αλλά του ζαχαροπλαστείου της γειτονιάς).

Να είσαστε όλοι καλά!

Σοφία xx

Βόλτα στο Greenwich

Αφού υπομείναμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι που έμοιαζε με φθινόπωρο, τώρα διανύουμε ένα φθινόπωρο που μοιάζει με καλοκαίρι. Πριν αρχίσετε να σκέφτεστε κλιματικές αλλαγές και φαινόμενα του θερμοκηπίου, να διευκρινίσω ότι το μοτίβο αυτό δεν είναι καινούριο, αντιθέτως είναι αρκετά συνηθισμένο εδώ στη Γηραιά Αλβιόνα. Μάλιστα αυτή η περίοδος καλοκαιρίας στην αρχή του φθινοπώρου έχει ειδικό όνομα: λέγεται Ιndian summer (άγνωστο γιατί).

Έτσι μετά την επιστροφή μου από την Ελλάδα, κι ενώ περίμενα να βρω τουλάχιστον χαμηλές θερμοκρασίες και συννεφιά, αν όχι βροχές, έχω ξαναβγάλει πέδιλα, κοντομάνικα και γυαλιά ηλίου! Μέχρι και σε υπαίθριο θέατρο πήγα τις προάλλες (αυτό κι αν είναι από τα άγραφα).

Όλη τη βδομάδα είχαμε καλό καιρό, αλλά το Σάββατο ειδικά ήταν πραγματικό καλοκαίρι. Μην φανταστείτε τίποτα τρελές θερμοκρασίες, είπαμε, εδώ είναι βόρεια Ευρώπη, αλλά όταν βλέπεις κατά τις 11 το πρωί καταγάλανο ουρανό, δυνατό ήλιο και την θερμοκρασία να πλησιάζει τους 20 βαθμούς, ξέρεις ότι θα είναι μια πολύ καλή μέρα.

Τη μέρα αυτή εκμεταλλεύτηκα για να κάνω μια βόλτα στο Greenwich (προφ. Γκρένιτς και δεν σας κάνω πλάκα), ένα προάστιο στη ΝΑ πλευρά του Λονδίνου. Το Greenwich είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιοχές του Λονδίνου γιατί συνδιάζει μουσεία, ιστορικά μνημεία, γραφικές γειτονιές, μαγαζιά, πάρκα, εστιατόρια και νυχτερινή ζωή. Εγώ δεν είδα τίποτα από όλα αυτά το Σάββατο, γιατί πήγα μόνο στην σκεπαστή αγορά που είναι γνωστή ως Greenwich Market.

Η αγορά αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες στο Λονδίνο για arts & crafts, διαθέτει δηλαδή χειροποιήματα, πρωτότυπες κατασκευές, είδη δώρων, μέχρι και έργα τέχνης (από όχι και τόσο γνωστούς καλλιτέχνες). Είναι κάπως σαν φινετσάτο παζάρι. Υπάρχει αρκετή σαβούρα αλλά και πάρα πολλά όμορφα πράγματα, από αυτά που βρίσκεις συνήθως στα μαγαζάκια με είδη δώρων (όσα δεν έχουν γεμίσει πλαστικούρες made in China). Πουλάνε και φαγητά, από ψωμί και σαλάτες μέχρι λουκάνικα και γλυκά. Η ποικιλία των ψωμιών με χαροποίησε ιδιαίτερα, γιατί στην Αγγλία είναι δύσκολο πλέον να βρεις ψωμί της προκοπής.

Χάζεψα αρκετή ώρα από πάγκο σε πάγκο, έβγαλα φωτογραφίες, ψώνισα (ένα δωράκι, ένα πολύ ωραίο ψωμί με καρύδια, κάτι τυρομπουκίτσες βραζιλιάνικης προέλευσης, σπανακόπιτες) και μετά πέρασα από ένα ανθοπωλείο και πήρα ένα μπουκέτο ηλιοτρόπια για το σπίτι. Έτσι όπως ήμουν ντυμένη με το τζηνάκι μου, άσπρο Τ-shirt, μαύρα γυαλιά και τα ηλιοτρόπια στο χέρι, ένιωθα σαν την προσωποποίηση του καλοκαιριού. Αν μπορούσα, θα με φωτογράφιζα για να με δείτε, αλλά αφού δεν μπορούσα, δείτε τις φωτογραφίες που έβγαλα στην αγορά.

(Ελληνίδα πρέπει να είναι αυτή)

Στην τελευταία φωτό προσέξτε την τιμή των βιβλίων. Στην Αγγλία ο κόσμος διαβάζει πολύ (όχι απαραίτητα ποιοτικά, αλλά σίγουρα φανατικά). Για πολλούς λόγους δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κρατήσουν όλα τα βιβλία που διαβάζουν, οπότε τα δωρίζουν σε παλαιοπωλεία, βιβλιοπωλεία με μεταχειρισμένα βιβλία ή μαγαζιά που συνεργάζονται με φιλανθρωπικά ιδρύματα. Συνεπώς υπάρχει υπερπροσφορά και οι τιμές πέφτουν σε απίστευτα επίπεδα. Τα βιβλία της φωτογραφίας κοστίζουν μόλις 50 πένες (70 λεπτά) τη στιγμή που ένα εισιτήριο λεωφορείου έχει 1 λίρα (1,40€). Ξέρω ανθρώπους που δεν αγοράζουν ποτέ ολοκαίνουρια βιβλία, παρότι οι τιμές τους κυμαίνονται από 3 έως 7 λίρες (5-10 ευρώ), δηλαδή είναι αρκετά προσιτές.