Tuesday 28 October 2008

Τρία πουλάκια κάθησαν

Σήμερα το πρωί είχαμε την πρώτη παγωνιά της χρονιάς. Αυτοκίνητα καλυμένα με πάγο, αέρας κρύος, ουρανός κρυστάλλινος-γαλάζιος, ήλιος με δόντια και για πρώτη φορά είδα την ανάσα μου στον αέρα. Είμαι ενθουσιασμένη, ανυπομονώ για τον χειμώνα, το βαρέθηκα το φθινόπωρο τόσους μήνες. Ανυπομονώ να βγάλω τα χειμωνιάτικα γιατί παρότι είπα ότι θα το κάνω πριν 2-3 εβδομάδες, δεν ευκαίρησα ακόμα.

Φωτογραφία δεν τράβηξα όπως πέρσυ γιατί σήμερα το πρωί ο ταχυδρόμος έφερε το νέο μου κινητό που είχα παραγγείλει το σαββατοκύριακο, και ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που δεν κοίταξα καν έξω από το παράθυρο να δω τι βλέπω. Ήμουν τόσο στον κόσμο μου που θα έφευγα από το σπίτι μόνο με το σακάκι αν δεν με σταματούσε στην πόρτα το έτερον ήμισυ να μου πει ότι κάνει παγωνιά και να πάρω πανωφόρι (και είχε δίκιο). Το κινητό πάντως πολύ σούπερ, είναι και κόκκινο χεχε, έχει και touchscreen που είναι πάρα πολύ καλό γιατί με τα κουμπάκια κάνω ώρες να γράψω ένα μήνυμα, είναι λεπτούλι, ελαφρούλι και γενικώς νομίζω ότι είμαι ερωτευμένη :-)

Στο γραφείο η δουλειά αντί να μειώνεται, αυξάνεται, αλλά προσπαθώ να μην το παίρνω κατάκαρδα. Σήμερα έμαθα ότι μια κοπέλα που της κάναμε πρόταση για δουλειά την περασμένη εβδομάδα και μας είπε ότι δεν είναι σίγουρη και θα το σκεφτεί, το σκέφτηκε και αποφάσισε να δεχτεί. Οπότε αν όλα πάνε καλά σύντομα θα έχουμε άλλο ένα άτομο στην ομάδα και θα βρούμε μια ισορροπία. Στο μεταξύ τα 10ωρα+ συνεχίζονται. Συνεχίζεται και η βλακεία, όπως φαίνεται από το εξής συμβάν που θα σας διηγηθώ για να μου πείτε αν έχω άδικο που τα χώνω.

Λόγω κάποιας περίεργης συγκαιρίας που ενδεχομένως έχει ρίζες σε βάθος χρόνου, κάποιες μέρες εργάζομαι σε ένα κτήριο άλλης εταιρίας από αυτήν για την οποία δουλεύω. Το κτήριο αυτό είναι σχετικά καινούριο και προφανώς έχει κτιστεί με το ίδιο σκεπτικό που χτίζονται όλα τα κτήρια σε αυτή τη χώρα, δηλ. με την ελπίδα ότι ζούμε στον Ισημερινό. Η ποσότητα της βροχής που πέφτει στην Αλβιόνα δεν παίζει καθοριστικό ρόλο στον σχεδιασμό, οι σκεπές είναι κατά προσέγγιση, και βασικά περιμένουμε να πέσει η πρώτη βροχή για να δούμε από πού μπάζει. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και άλλα πράγματα έχουν γίνει λες και τα έχουν σχεδιάσει πρωτοετείς μηχανικοί που δεν θα βγάλουν ποτέ το Πολυτεχνείο. Παραδείγματος χάριν: στον όροφο που είμαστε εμείς στεγάζονται δύο υπηρεσίες, η υπηρεσία Α και η υπηρεσία Β. Στο ισόγειο υπάρχουν κουδούνια που το ένα λέει υπηρεσία Α και το άλλο υπηρεσία Β. Ως εδώ όλα καλά. Σε τέσσερα σημεία, δηλ. στην ρεσεψιόν, στα γραφεία της υπηρεσίας Α, στα γραφεία της υπηρεσίας Β, και στον ...διάδρομο (άγνωστη η σκοπιμότητα) υπάρχουν θυροτηλέφωνα με οθόνες για να μπορούμε να μιλήσουμε με τους επισκέπτες και αν δεν είναι τρομοκράτες, κλέφτες, ζητιάνοι ή τουρίστες που έχουν χαθεί, να τους ανοίγουμε την πόρτα για να μπαίνουν στα άδυτα του κτηρίου. Έλα όμως που όταν είσαι στην εξώπορτα, όποιο κουδούνι και να χτυπήσεις κουδουνίζουν *και τα 4* θυροτηλέφωνα. Και φυσικά τα απαντάμε δύο, ενίοτε τρεις μαζί (από το διάδρομο δεν έχει τύχει να απαντήσει κανείς ως τώρα) και φυσικά δεν μπορώ να σας περιγράψω τις τραγελαφικές συζητήσεις που ακολουθούν μέχρι να βγάλουμε άκρη. Χώρια τα νεύρα μας που γίνονται τσατάλια καθότι ακούμε τα διπλάσια κουδουνίσματα κάθε μέρα απ' ό,τι θα έπρεπε.

Σήμερα το απόγευμα μια συνάδελφος που είναι λίγο "κάπως" έλεγε συνέχεια "μου φαίνεται ότι ακούω νερό να στάζει" και όλο κοίταζε κάτω από το κλιματιστικό όπου τα πάντα ήταν κατάστεγνα. Οι υπόλοιποι δεν της δίναμε σημασία, γιατί μόνο φωνές δεν έχει ακούσει τελευταία (είναι ειδική περίπτωση). Το βράδυ όμως που έφευγα από το γραφείο, και αφού είχα ήδη κλείσει 10ωρο, δίπλα στην εξωτερική πόρτα του ορόφου ακούω ένα πλιτσ πλιτσ πλιτσ, κοιτάζω πάνω και βλέπω νερό να πέφτει από μια τρυπούλα στο ταβάνι, και να πιτσιλάει τον τοίχο, κάτι καλώδια, έναν πίνακα με ασφάλειες και άλλα τέτοια ηλεκτρικά, ενώ στο δάπεδο έχει σχηματιστεί μια μικρή λιμνούλα. Εγώ στο μεταξύ φορτωμένη με τσάντες, τσαντάκια, χαρτοφύλακες και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, και να τρέχω να προλάβω το τρένο. Στιγμιαία σκέφτομαι να κάνω ότι δεν είδα τίποτα και το πολύ-πολύ να λαμπαδιάσουν και να μας μεταφέρουν σε κανένα πιο νορμάλ κτήριο, αλλά μετά επικράτησε η καλή μου καρδιά, έβγαλα το κινητό και γύρισα πίσω στον πίνακα ανακοινώσεων να βρω το τηλέφωνο για τις βλάβες (η εταιρία που μας φιλοξενεί έχει πολλά παραρτήματα σε όλη τη χώρα και υπάρχει ένα κεντρικό τμήμα που καταγράφει τις βλάβες όλων των εγκαταστάσεών της και στέλνει μηχανικούς για τις επιδιορθώσεις).

Παίρνω λοιπόν, απαντάει ένας νεαρός. Του λέω καλησπέρα σας, θέλω να δώσω τα στοιχεία μιας διαρροής. Μάλιστα μου λέει, σε ποιο κτήριο είσαστε; Του λέω στο τάδε. Αααα μου λέει, νωρίτερα μίλησα σε έναν συνάδελφό σας που πήρε για το ίδιο θέμα, αλλά το κτήριο αυτό δεν το βρίσκω στη λίστα μου γιατί δεν ανήκει σε μας. Μα πώς δεν ανήκει του λέω, σε σας ανήκει, απλά είναι καινούριο. Μου λέει, σε ποια εταιρία δουλεύετε; Του λέω στην τάδε, αλλά το κτήριο είναι της δείνα. Όχι, μου λέει, δεν είναι δικό μας αυτό το κτήριο, άλλωστε εσείς γιατί να δουλεύετε σε δικό μας κτήριο; (Εδώ αρχίζω να παίρνω ανάποδες - φιλολογική συζήτηση θα ανοίξουμε, σκέφτομαι). Του λέω, κοιτάξτε, δεν ξέρω τι νομίζετε εσείς, πάντως το κτήριο είναι δικό σας και έχουμε επανειλειμμένα πάρει τηλέφωνο για βλάβες, δεν είναι αυτή η πρώτη φορά. Α, μου λέει, μήπως έχετε στοιχεία κάποιας προηγούμενης κλήσης; Του λέω όχι, γιατί έχω φύγει από το γραφείο, και αυτή τη στιγμή στέκομαι δίπλα στην εξωτερική πόρτα του ορόφου. Αααα (αυτός). (Σε μαλ@κα έπεσα, σκέφτομαι εγώ). Και είχα δίκιο, γιατί αρχίσαμε πάλι το ίδιο τροπάρι: δεν το βρίσκω στα αρχεία μου, δεν είναι δικό μας αυτό το κτήριο. Του λέω (με έντονο ύφος, είναι η αλήθεια) κοίταξε να δεις, εσύ μπορεί να μην ξέρεις τι σου γίνεται, εγώ πάντως ξέρω σε ποιο κτήριο δουλεύω και είναι δικό σας, και αυτή τη στιγμή είμαι μπροστά στον πίνακα ανακοινώσεων που είναι γεμάτος ανακοινώσεις με το λογότυπο της εταιρίας σας, οπότε μην μου λες ότι δεν ξέρω σε ποιον ανήκει το κτήριο. Εκεί πήρε αυτός ανάποδες, και άρχισε να μου λέει μην μου φωνάζεις (δεν φώναζα, απλά του μίλησα κάπως έντονα γκουχ γκουχ), δεν μπορώ να σε βοηθήσω άμα φωνάζεις, δεν είναι τρόπος αυτός, και άλλες τέτοιες αηδίες. Σκέφτομαι ΟΚ δεν μου φταίει το παλικάρι που δεν ξέρει τι κάνει, ούτε που είμαι λιώμα στην κούραση και δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου, οπότε ηρεμώ, του λέω κοίταξε να δεις, είμαι 11 ώρες κλεισμένη εδώ μέσα και το κεφάλι μου κουδουνίζει, δεν είναι ώρα αυτή για να πιάσουμε κουβέντα, το κτήριο είναι της εταιρίας σας και σε περιμένω να το βρεις. Και βγάζω τον σκασμό. Αλλά εντελώς όμως. Σαν τον μαλ@κα στεκόμουνα με το ακουστικό στο ένα χέρι, τις τσάντες στο άλλο, χωρίς να παίρνω ούτε ανάσα.

Περνάνε 15-20 δευτερόλεπτα απόλυτης σιωπής και μετά μιλάει ο νεαρός: έτσι που μου φωνάζεις δεν μπορώ να συγκεντρωθώ! (Τι διάολο, τώρα ακούει φωνές;;;) Του λέω με την πιο απαλή μου φωνή, μα δεν φωνάζω, ίσα-ίσα που δεν μιλάω καθόλου. Φώναζες πριν όμως μου λέει. Εγώ στο μεταξύ, παρά την απαλή φωνή, είμαι έτοιμη να εκραγώ και να του πω ότι ή που θα βρει το κτήριο ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ ή θα δει πώς είμαι όταν φωνάζω. Δίνω όμως τόπο στην οργή, συνεχίζω να βγάζω τον σκασμό και επιτέλους (μετά από 3-4 λεπτά ψάξιμο) βρίσκει το κτήριο! Και ούτε συγγνώμη δεν μου ζήτησε για τις μαλακίες που έλεγε πριν ότι το κτήριο δεν είναι της εταιρίας αυτής κ.λπ. κ.λπ. Του περιγράφω πού ακριβώς στάζει το νεράκι και πάνω σε τι, αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης (γιούπι) και μου λέει το κλασικό: θα στείλω αμέσως μηχανικό - θα είναι εκεί κάποιος να του ανοίξει; Πήγα να του πω, γιατί ρε φίλε, σπίτι μου είναι να τον περιμένω στην πόρτα; Κλειδιά δεν έχετε στην εταιρία σας; Αλλά για να μην γίνομαι κακιά, απάντησα ευγενικά ότι δεν είναι κανείς άλλος στο κτήριο και αν θέλουν να μπουν μέσα θα πρέπει να βρουν κλειδιά ή τους κωδικούς εισόδου, γιατί εγώ φεύγω αμέσως τώρα (κι αν αύριο πάω και το βρω αποκαΐδια, το πολύ πολύ να μην μπορώ να δουλέψω - τι ατυχία, μον ντιε).

Πριν λίγο άνοιξα τηλεόραση και δεν είδα να αναφέρουν για κτήριο που καίγεται στο κεντρικό Λονδίνο. Πάλι καλά. Ελπίζω να το βρήκε ο μηχανικός που έστειλαν, γιατί ένας Θεός ξέρει πού τον έστειλαν με την ανικανότητα που τους δέρνει.

32 comments:

Γκρινιάρης said...

Έχεις αντιληφθεί πως χιονίζει;

Σοφία said...

Εδώ χιονόνερο βλέπω μόνο, κι αυτό με πολύ φαντασία. Εκεί που είσαι εσύ χιονίζει όντως; Ζηλεύωωωωωω!

Natassa said...

χιονίζει???....:))
καλά οι μ@λακες ως είδος ευδοκιμούν παντού τελικά ...

Anonymous said...

Loool ! Τρελαίνομαι όταν οι bloggers μπαίνουν σε paralirima mode. Πέεεθανα με τη συνάδελφο μου φαίνεται οτι ακούω νερό να στάζει..τη φαντάστηκα να κοιτάζει κάτω απ'το κλιματιστικό με ύφος ντετέκτιβ...lol ! :D Όπως και με το έτσι που μου φωνάζεις δε μπορώ να συγκεντρωθώ. χα! Φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα, εσένα με το ακουστικό στο αυτί, φορτωμένη, αυτόν στην άλλη ακρη σαστισμένο.. Να'σαι καλά με'κανές και γέλασα! Apropos, ενημέρωσε με αν ηταν το δικό σας κτίριο, on fire. Μια αγωνία την έχω.

ΥΓ. Ναι, χιονίζει και εδώ κι'εχω τρελαθεί!

aeriko said...

Εδω στο νοτο, ενα χαλαζακι ειχαμε δυο - τρεις φορες σημερα, αν και την πρωτη ασπρισανε τα παντα και χαρηκα.

Οχι τιποτα αλλο ηρθα σε χαλαρο mode στα ρουχα και πρεπει να παω για ψωνια αυριο!!! Κριμα:(

Σοφία said...

Μα τι στο καλό, παντού χιονίζει εκτός από εδώ που είμαι εγώ; Τι γκαντεμιά είναι πάλι αυτήηηηη; Θέλω κι εγώ χιόνι!!

Dr Low said...

Πρώτον, να ζητήσεις μετάθεση στο διάδρομο. Ακόμη δεν κατάλαβες ότι οι εκεί εργαζόμενοι λουφάρουν και είναι όλη μέρα στα τσιγάρα, τους καφέδες και τα μπλα μπλα?
Δεύτερον, όταν ακούς κάτι να στάζει δε σημαίνει πάντα και ότι αυτό το κάτι είναι νερό. Μπορεί κάποιος να κατουράει βρε αδερφέ!
Μου φαίνετε πήγες εκεί στην αλβιόνα και παραξένεψες. Αν δεν είχες ήδη "άλλο μισό" θα σου συνταγογραφούσα εγώ ένα γκομενάκι μπας και σου περάσουν οι μανίες.
Τα φιλιά μου...

pinelopi t. said...

χαχα!!!εμ.. το ελληνικο ταπεραμεντο τους αποσυντονιζει χιχι!!

Σοφια μου σου χρωσταω ενα ευχαριστω γιατι με τα ποστς σου με βοηθησες να φτιαξω τη βαλιτσα μου και ν ανεβω κι εγω προς Αγγλια μερια.. πλήρωσα βεβαια 50 ευρω υπερβαρο αλλα τουλαχιστον ειχα μονο μια βαλιτσα!!

Γκρινιάρης said...

Δεν πειράζει Σοφία, την επόμενη φορά θα σου στείλουμε και σένα λίγο χιόνι! Κρίμα πάντως που έπεσε βράδυ, δεν το ευχαριστήθηκε ούτε το μάτι μας!

deadendmind said...

Ούτε κι εδώ χιονίζει! Αν και το έχουμε δαγκώσει από το κρύο...

Πολύ αστείο post! Δεν έβαζες μπουρλότο στο κτήριο; Λευτεριά στον εργαζόμενο!

VAD said...

Περιμένετε να βρέξει για να δείτε αν στάζει;
Και η εξυπηρέτηση από τις βλαβες;Αλλο κι αυτό!
Περιγράφεις Αγγλία ή Αφρική;
:)))))

Maria Mikro Analogo said...

χαχαχα :))) Και έλεγα πως εμείς εδώ είμαστε οι χειρότεροι :P
Χιονάκι ακούω... σοβαρά;;;; Καλορίζικο και το νέο mobile :D
Φιλιά!

Anastasia said...

Χαχα πολύ ωραίο post.Είδατε μωρέ δεν είναι μόνο οι Έλληνες απρόθυμοι να σε βοηθήσουν αλλά και οι Άγγλοι(αυτο δε το περίμενα)..Τελικά το κτίριο συνεχίζει να υπάρχει?

? said...

χιονόνερο και χιόνια? Άντε και στα δικά μας! :-p

NdN said...

Πολύ χιόνι χτες και σήμερα γαλανός ουρανός...παράξενα πράγματα συμβαίνουν στο Λονδινάκι!

Οσο για τον Αγγλο, καλά δεν τους έμαθες τόσα χρόνια;; Οτι και να συμβαίνει πρέπει να το αντιμετωπίζεις "σα να μη συνέβη τίποτα". Βασικά η καλύτερη λύση είναι πριν μιλήσεις με τον καθένα να ζητάς όνομα ή και staff number. Λες αυτό που θες να πεις, λες "καταγράφηκε από εμένα και στάλθηκε με μειλ στον manager μου ότι μίλησα μαζί σου. Καλό βράδυ".

Κάτι τέτοιες απίστευτες συζητήσεις έκανα με την BT όταν μετακομισα.

-Το τηλέφωνο που μας αναφέρεται έχει διακοπέι
-Και τότε εγώ από που σας παίρνω;;; Γκρρρρ!

Καλο λουράγιο Σοφία!!

fpboy said...

Σαν πολύ δεν δουλεύεις εσύ ?

Anonymous said...

Αφού φτιάξουν την διαρροή, να φτιάξουν και τα κουδούνια. Αν τους πείσετε βέβαια πρώτα ότι συμβαίνει και ότι δεν κάνουν πουλάκια τα αυτάκια σας...

~~A~~ said...

Χαρά στο κουράγιο σου για ασχοληθείς και τόσο...Μη σου πω τι καιρό έχουμε εδώ...Προσπάθησε να τα βγάλεις πέρα...

Anonymous said...

Το μαρτύριο της σταγόνας ήταν αυτό...!!! Πάντως, δεν περίμενα να σε ακούσω να λες "ας έρθει ο χειμώνας"!! Χεχε! Είσαι σίγουρη?? Καλό σου βράδυ, καλή μου!

DaNaH said...

Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο χαχα!

Σοφία, πήρες ένα email που σου έστειλα;

Anonymous said...

Και μετά λέμε για το Ελληνικό Δημόσιο (TM) :P Κι εκεί καλοί μπιπ είναι.. Πάντως, πρέπει να σταθούμε στο γεγονός ότι με τις φωνές σου αγχώθηκε/πειράχτηκε, και κάθησε να βρει άκρη. Εδώ θα σου λέγανε "πάνε στην κουζίνα σου κερά μου" και θα στο κλείνανε. Είναι θέμα τακτ :P

Matrix said...

Έχει και η Αγγλία κατάστάσεις ελληνικές δηλαδή. :)

Σοφία said...

@ El: Βλέπω ότι η Ιατρική έχει για όλες τις παθήσεις την ίδια λύση :-p

@ Pinelopi: Να είσαι καλά και καλώς ήρθες :-)

@ Γκρινιάρης: Εσείς τουλάχιστον το πήρατε είδηση. Εγώ κάτι χοντρές σταγόνες βροχής είδα μόνο (και φαντασιώνομαι ότι ήταν χιονόνερο).

@ Deadendmind: Δυστυχώς ο ελεύθερος εργαζόμενος δεν πληρώνεται ;-)

@ Vad: Μια Αφρική είμαστε κι εμείς, μη νομίζεις. Σε κάτι λεπτομέρειες διαφέρουμε μόνο...

@ Μαρία: Ευχαριστώ!

@ Anastasia: Σήμερα το πρωί που πέρασα απέξω μια χαρά μου φάνηκε. Αύριο θα πάω εκεί για δουλειά, οπότε θα το περιεργαστώ πιο προσεκτικά και θα σας πω.

Σοφία said...

@ Νίκος: Και καλούς απογόνους ;-)

@ NdN: Καλά, με την BT στο παρελθόν έχουμε γίνει μαλλιά κουβάρια. Απίστευτες καταστάσεις, άλλο να στα λέω κι άλλο να στα περιγράφω, αν και απ' ό,τι καταλαβαίνω τα έχεις ζήσει...

@ Fpboy: Το πρόσεξες κι εσύ, ε;

@ Μανώλης: Είμαι ακριβώς στη φάση που προσπαθώ να τους πείσω για τα κουδούνια. Η πρώτη προσπάθεια απέτυχε, αλλά δεν απογοητεύομαι, γιατί ως γνωστόν, ο επιμένων νικά!

@ ~~A~~: Μην μου πεις, ήλιο; Πάντως τώρα που δεν έχουμε πια φθινόπωρο δεν με νοιάζει ό,τι και να έχετε χεχε!

Σοφία said...

@ Unclescrooge: Μα δεν έχω τίποτα με τον χειμώνα. Το μόνο που δεν αντέχω είναι το ατέλειωτο φθινόπωρο.

@ Δανάη: Το πήρα, απλά δεν έχω προλάβει να απαντήσω. Ευχαριστώ :-)

@ Deninho: Ναι, η αλήθεια είναι ότι εδώ δύσκολα θα σου πουλήσουν τσαμπουκά. Έχουν ένα επίπεδο, δεν μπορούμε να το αρνηθούμε αυτό.

@ Matrix: Αν έχει λέει!

Unknown said...

Τουλάχιστον εσύ έκανες το καλό και εννοείται πως ο μηχανικός θα έβγαζε το φίδι απ'την τρύπα. Ελπίζω να καλυτερεύσουν σύντομα τα πράγματα στη δουλειά σου. Καλημέρα

lakis said...

Πάλι γκρίνιες, ε; Σε καταλαβαίνω. Εγώ είμαι σ' ένα από τα πιο ήσυχα μέρη που υπάρχουν και πάλι γκρινιάζω. Μέρα καλή και όχι παγωμένη:)

Meropi said...

Στην αρχή αποσυντονίστηκα με τις περιγραφές σου Σοφάκι μου και νόμιζα ότι ζεις και εργάζεσαι στην Αθήνα. Τελικά δεν έχουμε μόνο εμείς εδώ μ@λάκες. Χα χα χα!!!!
Μέχρι κι εδώ στην τηλεόραση έδειξε χθες βράδυ ότι χιονίζει στο Λονδίνο.

moukelis said...

Χιονιζει;;;;;;;;;;Ε οχι,εδω σην Καλυμνο εχει να χιονισει χρονια που λενε...
Σοφακι δικιο εχεις,κανονικα επρεπε να του τα χωσεις...

geokalp said...

ήρεμα με το χιόνι!
εδώ αύριο 27οC...

κλασσική βρεταννική περίπτωση το τηλεφώνημα: πρέπει να είμαστε σίγουροι πριν την ενέργεια, τώρα εάν αργήσουμε και λίγο δεν πειράζει, είμασταν σίγουροι!

εύχομαι να μειωθούν τα ωράρια σύντομα!

KitsosMitsos said...

Απίστευτες κουλές ιστορίες, έτσι; Χαχαχα!

Σοφία said...

Παιδιά σας ευχαριστώ για τα σχόλια. Μόλις σήμερα ευκαίρησα να σας απαντήσω. Μηχανικός δεν ξέρω αν ήρθε, πάντως ήρθε κάποιος και έβαλε έναν κουβά να μαζεύει τα νερά για να μην πλημμυρίσουμε. Τις επόμενες μέρες δεν έβρεξε, χθες όμως έβρεξε πολύ οπότε αύριο θα δούμε αν διορθώθηκε το πρόβλημα ή ο κουβάς ήταν η μόνη λύση...