Τρία πουλάκια κάθησαν

Σήμερα το πρωί είχαμε την πρώτη παγωνιά της χρονιάς. Αυτοκίνητα καλυμένα με πάγο, αέρας κρύος, ουρανός κρυστάλλινος-γαλάζιος, ήλιος με δόντια και για πρώτη φορά είδα την ανάσα μου στον αέρα. Είμαι ενθουσιασμένη, ανυπομονώ για τον χειμώνα, το βαρέθηκα το φθινόπωρο τόσους μήνες. Ανυπομονώ να βγάλω τα χειμωνιάτικα γιατί παρότι είπα ότι θα το κάνω πριν 2-3 εβδομάδες, δεν ευκαίρησα ακόμα.

Φωτογραφία δεν τράβηξα όπως πέρσυ γιατί σήμερα το πρωί ο ταχυδρόμος έφερε το νέο μου κινητό που είχα παραγγείλει το σαββατοκύριακο, και ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που δεν κοίταξα καν έξω από το παράθυρο να δω τι βλέπω. Ήμουν τόσο στον κόσμο μου που θα έφευγα από το σπίτι μόνο με το σακάκι αν δεν με σταματούσε στην πόρτα το έτερον ήμισυ να μου πει ότι κάνει παγωνιά και να πάρω πανωφόρι (και είχε δίκιο). Το κινητό πάντως πολύ σούπερ, είναι και κόκκινο χεχε, έχει και touchscreen που είναι πάρα πολύ καλό γιατί με τα κουμπάκια κάνω ώρες να γράψω ένα μήνυμα, είναι λεπτούλι, ελαφρούλι και γενικώς νομίζω ότι είμαι ερωτευμένη :-)

Στο γραφείο η δουλειά αντί να μειώνεται, αυξάνεται, αλλά προσπαθώ να μην το παίρνω κατάκαρδα. Σήμερα έμαθα ότι μια κοπέλα που της κάναμε πρόταση για δουλειά την περασμένη εβδομάδα και μας είπε ότι δεν είναι σίγουρη και θα το σκεφτεί, το σκέφτηκε και αποφάσισε να δεχτεί. Οπότε αν όλα πάνε καλά σύντομα θα έχουμε άλλο ένα άτομο στην ομάδα και θα βρούμε μια ισορροπία. Στο μεταξύ τα 10ωρα+ συνεχίζονται. Συνεχίζεται και η βλακεία, όπως φαίνεται από το εξής συμβάν που θα σας διηγηθώ για να μου πείτε αν έχω άδικο που τα χώνω.

Λόγω κάποιας περίεργης συγκαιρίας που ενδεχομένως έχει ρίζες σε βάθος χρόνου, κάποιες μέρες εργάζομαι σε ένα κτήριο άλλης εταιρίας από αυτήν για την οποία δουλεύω. Το κτήριο αυτό είναι σχετικά καινούριο και προφανώς έχει κτιστεί με το ίδιο σκεπτικό που χτίζονται όλα τα κτήρια σε αυτή τη χώρα, δηλ. με την ελπίδα ότι ζούμε στον Ισημερινό. Η ποσότητα της βροχής που πέφτει στην Αλβιόνα δεν παίζει καθοριστικό ρόλο στον σχεδιασμό, οι σκεπές είναι κατά προσέγγιση, και βασικά περιμένουμε να πέσει η πρώτη βροχή για να δούμε από πού μπάζει. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και άλλα πράγματα έχουν γίνει λες και τα έχουν σχεδιάσει πρωτοετείς μηχανικοί που δεν θα βγάλουν ποτέ το Πολυτεχνείο. Παραδείγματος χάριν: στον όροφο που είμαστε εμείς στεγάζονται δύο υπηρεσίες, η υπηρεσία Α και η υπηρεσία Β. Στο ισόγειο υπάρχουν κουδούνια που το ένα λέει υπηρεσία Α και το άλλο υπηρεσία Β. Ως εδώ όλα καλά. Σε τέσσερα σημεία, δηλ. στην ρεσεψιόν, στα γραφεία της υπηρεσίας Α, στα γραφεία της υπηρεσίας Β, και στον ...διάδρομο (άγνωστη η σκοπιμότητα) υπάρχουν θυροτηλέφωνα με οθόνες για να μπορούμε να μιλήσουμε με τους επισκέπτες και αν δεν είναι τρομοκράτες, κλέφτες, ζητιάνοι ή τουρίστες που έχουν χαθεί, να τους ανοίγουμε την πόρτα για να μπαίνουν στα άδυτα του κτηρίου. Έλα όμως που όταν είσαι στην εξώπορτα, όποιο κουδούνι και να χτυπήσεις κουδουνίζουν *και τα 4* θυροτηλέφωνα. Και φυσικά τα απαντάμε δύο, ενίοτε τρεις μαζί (από το διάδρομο δεν έχει τύχει να απαντήσει κανείς ως τώρα) και φυσικά δεν μπορώ να σας περιγράψω τις τραγελαφικές συζητήσεις που ακολουθούν μέχρι να βγάλουμε άκρη. Χώρια τα νεύρα μας που γίνονται τσατάλια καθότι ακούμε τα διπλάσια κουδουνίσματα κάθε μέρα απ' ό,τι θα έπρεπε.

Σήμερα το απόγευμα μια συνάδελφος που είναι λίγο "κάπως" έλεγε συνέχεια "μου φαίνεται ότι ακούω νερό να στάζει" και όλο κοίταζε κάτω από το κλιματιστικό όπου τα πάντα ήταν κατάστεγνα. Οι υπόλοιποι δεν της δίναμε σημασία, γιατί μόνο φωνές δεν έχει ακούσει τελευταία (είναι ειδική περίπτωση). Το βράδυ όμως που έφευγα από το γραφείο, και αφού είχα ήδη κλείσει 10ωρο, δίπλα στην εξωτερική πόρτα του ορόφου ακούω ένα πλιτσ πλιτσ πλιτσ, κοιτάζω πάνω και βλέπω νερό να πέφτει από μια τρυπούλα στο ταβάνι, και να πιτσιλάει τον τοίχο, κάτι καλώδια, έναν πίνακα με ασφάλειες και άλλα τέτοια ηλεκτρικά, ενώ στο δάπεδο έχει σχηματιστεί μια μικρή λιμνούλα. Εγώ στο μεταξύ φορτωμένη με τσάντες, τσαντάκια, χαρτοφύλακες και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, και να τρέχω να προλάβω το τρένο. Στιγμιαία σκέφτομαι να κάνω ότι δεν είδα τίποτα και το πολύ-πολύ να λαμπαδιάσουν και να μας μεταφέρουν σε κανένα πιο νορμάλ κτήριο, αλλά μετά επικράτησε η καλή μου καρδιά, έβγαλα το κινητό και γύρισα πίσω στον πίνακα ανακοινώσεων να βρω το τηλέφωνο για τις βλάβες (η εταιρία που μας φιλοξενεί έχει πολλά παραρτήματα σε όλη τη χώρα και υπάρχει ένα κεντρικό τμήμα που καταγράφει τις βλάβες όλων των εγκαταστάσεών της και στέλνει μηχανικούς για τις επιδιορθώσεις).

Παίρνω λοιπόν, απαντάει ένας νεαρός. Του λέω καλησπέρα σας, θέλω να δώσω τα στοιχεία μιας διαρροής. Μάλιστα μου λέει, σε ποιο κτήριο είσαστε; Του λέω στο τάδε. Αααα μου λέει, νωρίτερα μίλησα σε έναν συνάδελφό σας που πήρε για το ίδιο θέμα, αλλά το κτήριο αυτό δεν το βρίσκω στη λίστα μου γιατί δεν ανήκει σε μας. Μα πώς δεν ανήκει του λέω, σε σας ανήκει, απλά είναι καινούριο. Μου λέει, σε ποια εταιρία δουλεύετε; Του λέω στην τάδε, αλλά το κτήριο είναι της δείνα. Όχι, μου λέει, δεν είναι δικό μας αυτό το κτήριο, άλλωστε εσείς γιατί να δουλεύετε σε δικό μας κτήριο; (Εδώ αρχίζω να παίρνω ανάποδες - φιλολογική συζήτηση θα ανοίξουμε, σκέφτομαι). Του λέω, κοιτάξτε, δεν ξέρω τι νομίζετε εσείς, πάντως το κτήριο είναι δικό σας και έχουμε επανειλειμμένα πάρει τηλέφωνο για βλάβες, δεν είναι αυτή η πρώτη φορά. Α, μου λέει, μήπως έχετε στοιχεία κάποιας προηγούμενης κλήσης; Του λέω όχι, γιατί έχω φύγει από το γραφείο, και αυτή τη στιγμή στέκομαι δίπλα στην εξωτερική πόρτα του ορόφου. Αααα (αυτός). (Σε μαλ@κα έπεσα, σκέφτομαι εγώ). Και είχα δίκιο, γιατί αρχίσαμε πάλι το ίδιο τροπάρι: δεν το βρίσκω στα αρχεία μου, δεν είναι δικό μας αυτό το κτήριο. Του λέω (με έντονο ύφος, είναι η αλήθεια) κοίταξε να δεις, εσύ μπορεί να μην ξέρεις τι σου γίνεται, εγώ πάντως ξέρω σε ποιο κτήριο δουλεύω και είναι δικό σας, και αυτή τη στιγμή είμαι μπροστά στον πίνακα ανακοινώσεων που είναι γεμάτος ανακοινώσεις με το λογότυπο της εταιρίας σας, οπότε μην μου λες ότι δεν ξέρω σε ποιον ανήκει το κτήριο. Εκεί πήρε αυτός ανάποδες, και άρχισε να μου λέει μην μου φωνάζεις (δεν φώναζα, απλά του μίλησα κάπως έντονα γκουχ γκουχ), δεν μπορώ να σε βοηθήσω άμα φωνάζεις, δεν είναι τρόπος αυτός, και άλλες τέτοιες αηδίες. Σκέφτομαι ΟΚ δεν μου φταίει το παλικάρι που δεν ξέρει τι κάνει, ούτε που είμαι λιώμα στην κούραση και δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου, οπότε ηρεμώ, του λέω κοίταξε να δεις, είμαι 11 ώρες κλεισμένη εδώ μέσα και το κεφάλι μου κουδουνίζει, δεν είναι ώρα αυτή για να πιάσουμε κουβέντα, το κτήριο είναι της εταιρίας σας και σε περιμένω να το βρεις. Και βγάζω τον σκασμό. Αλλά εντελώς όμως. Σαν τον μαλ@κα στεκόμουνα με το ακουστικό στο ένα χέρι, τις τσάντες στο άλλο, χωρίς να παίρνω ούτε ανάσα.

Περνάνε 15-20 δευτερόλεπτα απόλυτης σιωπής και μετά μιλάει ο νεαρός: έτσι που μου φωνάζεις δεν μπορώ να συγκεντρωθώ! (Τι διάολο, τώρα ακούει φωνές;;;) Του λέω με την πιο απαλή μου φωνή, μα δεν φωνάζω, ίσα-ίσα που δεν μιλάω καθόλου. Φώναζες πριν όμως μου λέει. Εγώ στο μεταξύ, παρά την απαλή φωνή, είμαι έτοιμη να εκραγώ και να του πω ότι ή που θα βρει το κτήριο ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ ή θα δει πώς είμαι όταν φωνάζω. Δίνω όμως τόπο στην οργή, συνεχίζω να βγάζω τον σκασμό και επιτέλους (μετά από 3-4 λεπτά ψάξιμο) βρίσκει το κτήριο! Και ούτε συγγνώμη δεν μου ζήτησε για τις μαλακίες που έλεγε πριν ότι το κτήριο δεν είναι της εταιρίας αυτής κ.λπ. κ.λπ. Του περιγράφω πού ακριβώς στάζει το νεράκι και πάνω σε τι, αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης (γιούπι) και μου λέει το κλασικό: θα στείλω αμέσως μηχανικό - θα είναι εκεί κάποιος να του ανοίξει; Πήγα να του πω, γιατί ρε φίλε, σπίτι μου είναι να τον περιμένω στην πόρτα; Κλειδιά δεν έχετε στην εταιρία σας; Αλλά για να μην γίνομαι κακιά, απάντησα ευγενικά ότι δεν είναι κανείς άλλος στο κτήριο και αν θέλουν να μπουν μέσα θα πρέπει να βρουν κλειδιά ή τους κωδικούς εισόδου, γιατί εγώ φεύγω αμέσως τώρα (κι αν αύριο πάω και το βρω αποκαΐδια, το πολύ πολύ να μην μπορώ να δουλέψω - τι ατυχία, μον ντιε).

Πριν λίγο άνοιξα τηλεόραση και δεν είδα να αναφέρουν για κτήριο που καίγεται στο κεντρικό Λονδίνο. Πάλι καλά. Ελπίζω να το βρήκε ο μηχανικός που έστειλαν, γιατί ένας Θεός ξέρει πού τον έστειλαν με την ανικανότητα που τους δέρνει.